25 มกราคม 2545 18:43 น.

พระนางเชิง พนัญเชิง 1

ม้าก้านกล้วย

นางมาเพื่อสัมพันธ์สองประเทศ
ข้ามเขตอาณาจักรเพราะรักมั่น
ยอมแรมรอนเภตรามานานวัน
ยอมบากบั่นเพราะมั่นคงจำนงค์ใจ
พระนางเจ้าหญิงสร้อยดอกหมาก
ทรงตรากตรำข้ามทะเลใหญ่
เป็นธิดาเจ้ากรุงจีน ณ ถิ่นไกล
ยอมยาตรามาไทยใต้โองการ
มาเป็นพระราชะมเหสี
เพื่อสร้างมิตรไมตรีสองสถาน
ยอมลาแผ่นดินแม่แม้ชั่วกาล
ยอมมาสร้างตำนานอโยธยา
จนนางมาถึงฝั่งป่าสัก
เพราะตระหนักจึงรออยู่ดูทีท่า
รอกองทูตกรุงศรีอยุธยา
จะแต่งกองออกมารับพระนาง
เพื่อจะเหยียบแผ่นดินอย่างสมเกียรติ
มิให้ใครมาเหยียดมาหม่นหมาง
มาถึงแล้วมิใช่ใครทิ้งขว้าง
เพียงเพราะนางมาเพื่อสร้างสัมพันธ์
แต่อาจเป็นกรรมบังตาราชาคณะ
กลับปล่อยปละขบวนเรือเรื้ออย่างนั้น
มิแจ้งความนัยไปไม่แจ้งจรรย์
องค์ราชันย์กลับมิทราบกำหนดการ
กลับตรัสว่าหากองค์มิลงมา
ก็ให้รอเภตราอยู่ที่ย่าน
จนเสร็จภาระลุล่วงการ
จึงจะไปเตรียมงานการต้อนรับ
  (ม้าก้านกล้วย)				
25 มกราคม 2545 01:40 น.

ลิลิต อโยธยา 3

ม้าก้านกล้วย

สุคติเถิดวิญญาณ  จงเสพย์วิมาน สถิตย์สถานอันสม
ร่างบรรพะจะบรรทม อย่างรื่นอย่างรมณ์ ในร่มสุขาวดี
อโยธยาธานี จะเป็นฉะนี้ ไปกี่ร้อยพันเวลา
จะยังเป็นราชปุรา อยุธยา คือเมืองแห่งความทรงจำ

ธานีที่สาปสูญ	ให้อาดูรเกินจะกลั้น
เพ้อพาน้ำตากลั่น ด้วยว่าหวั่นคละครั่นใจ
ระทึกยามศึกศก จิตตระหนกตะเลงไล่
ร่ำร่ำโลหิตไท ที่สาดใส่ทั้งพารา
บุกเข้าเผากำแพง ศาสตราแทงโถมข่มฆ่า
ล้างอโยธยา พันธนาเชลยชน
องค์พระประติมา  มันล่าไล่เอาไฟลน
ลอกทองสนองสนธิ์ แล้วก็ขนไปสังเวย
บุรีมลั่งเรือง	จึงขัดเคืองแค่ลงเอย
ร้อยหวายขายเชลย	เมืองที่เคยเทียมวิมาน
ลงกองเป็นอิฐกร่อน คุควันร้อนรนละหาน
ซากวังทรงสถาน	เป็นเถ้าถ่านตะกอนกอง
ปืนใหญ่กระหน่ำยิง	ว้าวุ่นวิ่งตะโกนก้อง
พลัดพ่อพรากพี่น้อง	แม้ลูกหลานก็ผลาญพล่า
จนไร้ราชารัฐ	        เอกทัศน์ที่ร้างรา
กลับกลบลบพารา  ซ่อนในป่าพุทราหนาม
เลือนลางจนจางหาย นครไทยกลายโทรมทราม
ปุจฉาที่โถมถาม ใครจะตามมาตอบเติม
นครที่วิไล	แต่แล้วใยไร้ฮึกเหิม
มิต่อกรเผดิม  ปราบริปูผู้รุกราน
แม้นเหตุที่เกิดนั้น อยู่ในปัจจุบันกาล
จะมีใครใจหาญ ขึ้นต่อต้านดำรงไทย
ข้าน้อยเพียงหนึ่งนี้	ขอตั้งปณิธานไว้
รุกรานมาเมื่อไร   หนึ่งศพขวางทางเดินทัพ
    (ม้าก้านกล้วย)				
25 มกราคม 2545 01:40 น.

ลิลิต อโยธยา 2

ม้าก้านกล้วย

ในกลางกองเวียงวังพระนคร
ยังลายลอนวาดตวัดจัดพรายเพริด
ให้หวนคำนึงครั้งวังบรรเจิด
คงจะเลิศลอยฟ้ามาเรียงราม
เป็นพุทธิสถานงานประดิษฐ์
ชวนวินิจบรรจงองค์อร่าม
ราวนารายณ์สรรค์เสกสถานงาม
แม้นกาลข้ามยามผ่านมานานนัย
ปรักพังยังงามถึงเพียงนี้
ยามที่เป็นกรุงศรีวิโพธิสัย
ยังมีเวียงวังผงาดกราดเกลื่อนไกร
จะวิไลเพียงใดไม่อาจคนึง

นามธานีศรีอยุธยา
พาราแห่งศิลป์อักษร
ศรีวัชระนคร
อมรโกสินทร์ประทาน
สืบตติยวงศา
เนิ่นกว่าสี่ร้อยปีผ่าน
อารยธรรมบุราณ
แม้นกาลผ่านไปไม่ลด
คงความพิลาสเลอค่า
คงวิจิตราปรากฏ
คงอารามพระคถาคต
คงองค์วินายกพุทธา
เรียงรายล้อมวังยังมี
อารามบารมีสง่า
เทศน์ธรรมนำชาวประชา
วัฏสังขาราเวไนย
ในปรินายกธรรม
คำเทศนาอาศรัย
ตรึงตราตลบกลบไกล
กังวาลทั่วไปทั้งบาง
ความงามท่ามกลางวังเวง
สำเนียงตะเลงประหาร
มอญม่านอาจอุกรุกราน
เปลวทองสะท้านเปลวเพลิง
หวีดหวาดปนกราดเกรี้ยวด่า
เข่นกุดฉุดคร่ายุ่งเหยิง
ธานีขวัญผละกระเจิง
เถลิงยุทธ์ยามยาตรา

          (ม้าก้านกล้วย)				
25 มกราคม 2545 01:40 น.

ลิลิต อโยธยา 1

ม้าก้านกล้วย

อโยธยายิ่งฟ้า		ยังสลาย
ปรักปรังพังทะลาย	กลายกร่อน
คงงามดั่งพิมาย		แมนสรวง ชะลอ
ประดิษฐ์ลายอันอ่อน	สลวย เกินแปลง

ผิวชนตระหนัก	อยุธยาปรัก
เพราะขาดความสมัคร	สมาน
หากยังคงข้ามกาล	อาจจะเกินวิมาน
ดุจจะชิงสถาน		สวรรค์
บัดดลดูดั่งอัน		จะพ่ายคืนแพ้วัน
สาปส่งลงชั่วกัลป์	สมัย
สถานโบราณราย	หากหลับสดับกาย
สำผัสโสตกระสาย	สดับ
จะยินสำเนียงกรับ	ประณีตโคลงกลอนขับ
ทะยอยลำนำรับ	สลอน
ยากจะกู้นคร		ถิเหลือเพียงบัญชร
ถิรากไทรไซร้ชอน 	หลักเสาเลาล้มนอน สลด 
        ม้าก้านกล้วย)				
16 มกราคม 2545 18:57 น.

ลาเด้อ นาง

ม้าก้านกล้วย

บนขบวนสายอีสานพลุกพล่านแน่น
แห่และแหนขดแขนขาจนล้าหลัง
ชะลอมไข่ไหปลาร้าเสื้อผ้าลัง
ล้วนแต่ตั้งใจไปที่ในกรุง
หวังกันจะไปตายในดาบหน้า
หวังว่าคงจะได้ตามหมายมุ่ง
หวังไว้เก็บเงินได้เป็นไถ้ถุง
หวังสูงถ้าโชคดีมีทางรวย
เสร็จงานนาแล้วไม่ยอมย่าน
ไทอีสานบ้านเราเขาไม่ช่วย
แม้นเกียจคร้านเหนื่อยล้าหรือจะรวย
ต้องไปฉวยเสี่ยงสุ่มดุ่มหางาน
ฝากอีพ่ออีแม่ แด เด้อนาง
อยู่ว่างว่างเจ้าคอยดูอยู่ที่บ้าน
แล้วจะซื้อแหวนหวีเสื้อสีหวาน
แม็คโดนัลด์พิซซ่ามาฝากน้อง
จะเร่หาบไข่ปิ้งไปค้าขาย
อาจจะไปขับแท็กซี่รี่ขึ้นล่อง
ขายส้มตำปิ้งไก่ปลาแดกบอง
จะไปร้องขายค้าที่หน้าร้าน
ไปทำงานก่อสร้างนั่งร้านสูง
ขายก๋วยเตี่ยวโต้รุ่งก็บ่ย่าน
งานมากมายล้วนได้ไทอีสาน
ที่บากบั่นทนทำประจำวัน
จนเหมือนเฟืองขับเคลื่อนพลังไท
ดูยิ่งใหญ่ น่าภูมิใจ ว่าไปนั่น
แต่ความจริง ที่แท้ แค่คนงาน
กินรายวัน ร่ำไป ไม่เคยมั่งมี
ฝากใจ อ้ายไว้ แด เด้อนาง
ไม่ใช่ว่าพอห่าง นางก็หนี
ลืมอ้าย คนจนจร วอนคนดี
อย่าได้หนีอ้ายไป หาไผเด้อ 
เด้อนาง เดอ เด้อ เด้อ นางเดอ
  (ม้าก้านกล้วย)				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟม้าก้านกล้วย
Lovings  ม้าก้านกล้วย เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟม้าก้านกล้วย
Lovings  ม้าก้านกล้วย เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟม้าก้านกล้วย
Lovings  ม้าก้านกล้วย เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงม้าก้านกล้วย