8 กุมภาพันธ์ 2552 23:54 น.
รัสสะตะ
สิบห้าปีชาวสิรินธรร่วมต่อสู้
ร้องสุดกู่รัฐบาลอย่าเมินหมาง
นาใต้น้ำเถ้าปู่ย่าเฝ้าครวญคราง
หมู่บ้านร้างน้ำเขื่อนท่วมอ่วมดวงใจ
เหลือเพียงซากการพัฒนาให้ชาวบ้าน
ต้องคอยค้านคอยสู้ให้แก้ไข
ร่วมเรียกร้องความเป็นธรรมให้ก้องไกล
สังคมไทยได้เห็นค่าประชาชน
แสนรำลึกวีรชนคนกล้าหาญ
ผู้ร่วมสานปณิธานให้เกิดผล
เคยต่อสู้เคียงพี่น้องชาวอุบลฯ
ไม่จำนนอำนาจรัฐที่เบียดบัง
นันทโชติวนิดาแม้จากแล้ว
แต่ไม่แคล้วยังรักอาลัยหลัง
ยังตรึงติดไม่ท้อก่อพลัง
สร้างมนต์ขลังการฮึดสู้กู้คนจน
ยินดีกับความสำเร็จของชาวบ้านผู้ได้รับผลกระทบจากเขื่อนสิรินธรที่ได้รับที่ดินชดเชย
แต่ภารกิจยังไม่เสร็จสิ้น เพราะปากมูนเพื่อนร่วมสู้ยังได้รับความเดือดร้อน
20 พฤศจิกายน 2551 17:01 น.
รัสสะตะ
ชีวิตเหมือนมันว่างเปล่า
ซึมเซาหวาดกลัวหวั่นไหว
กับโลกที่ต้องผจญภัย
ยิ่งไกลก็ยิ่งเหนื่อยแสนล้า
การแข่งขันนับวันตามไล่ติด
ยิ่งครุ่นคิดก็เหมือนจะยิ่งบ้า
ยิ่งตามติดก็ยิ่งมีตามมา
ขังวิญญากับความเร่งเบ่งอวดดี
มนุษย์โลกครวญโศกและร่ำไห้
เพราะหัวใจด้านตายกลายเป็นผี
อารมณ์รักความหวั่นไหวถูกย่ำยี
ถูกตั้งตีเป็นราคาค่าเพียงเงิน
แล้วจะอยู่อย่างไรในโลกนี้
เมื่อแข่งขันฟันตีทุกก้าวเหิน
ทุนนิยมรุมขย่ำทุกก้าวเดิน
คนรวยเมินคนจนเศร้าเฝ้าเว้าวอน
11 พฤศจิกายน 2551 22:11 น.
รัสสะตะ
สายลมเรื่อยเฉื่อยฉิวต้องผิวเนื้อ
สายลมยังจุนเจือความชุ่มฉ่ำ
แสงแดดแผดประสานผ่านลำนำ
สายธารไหลดื่มด่ำนำชุ่มเย็น
เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องขานขับ
แว่วขยับใบไม้แห้งแสร้งไม่เห็น
โขดหินยังคงสง่าทุกเช้าเย็น
เหมือนว่าเป็นเวรยามแห่งพงไพร
ไอหมอกลอยกรุ่นๆอยู่เหนือผา
หมู่ปูปลาวิ่งวนในน้ำใส
หยดน้ำค้างหยดเผาะริมเลาะไทร
ขอนไม้ใหญ่พาดกลางหว่างสายน้ำ
ธรรมชาติดลบันดาลความชุ่มจิต
นฤมิตรอัศจรรย์อันน่าขาม
เมื่อพบไพรพบสงบได้ทุกยาม
จึงติดตามมาหลีกหลบความวุ่นวาย
26 ตุลาคม 2551 21:00 น.
รัสสะตะ
ได้โปรดเถิดนะขอร้อง
ท่วงทำนองแห่งความเหงาและความฝัน
ทำไมหนอถึงปล่อยฉันพร่ำรำพัน
อยู่ทุกวันอยู่ทุกคืนทุกราตรี
ได้โปรดเถิดนะได้โปรด
ใจเดี่ยวโดดเงียบงันพลันหมดศรี
เมื่อขาดเธอก็พร่ำเพ้ออยู่ทุกที
ได้เจอเธอบ้างคงดีคงสุขใจ
ได้โปรดบอกแล้วได้โปรด
ขอโทษขอร้องช่วยขานไข
ว่าตัวเธอ นั้นหนาคิดอย่างไร
ก็ดวงใจเฝ้ารอดูท่าที
ได้โปรดเถิดจ๊ะที่รัก
กลัดกลุ้มหนักจนอยากจะหลีกหนี
ความเงียบย่างกรายเข้าโจมตี
ทำให้คิดถึงเธอทุกครั้งที่ต้องอยู่คนเดียว
16 สิงหาคม 2551 21:01 น.
รัสสะตะ
มิแปลกดอกที่มนุษย์โหยหารัก
แรงสิเน่หามักดึงผลักให้ลุ่มหลง
แต่บุราณนานมามีรักคง
อยู่ยืนยงให้เห็นชั่วกัลปา
ชลันธรีหญิงกล้าปรีชาแกล้ว
สุริยวรมันปักรักแล้วสิเน่หา
เคียงคู่สู้สงครามคุมโยธา
จนพารามีชัยได้อวดองค์
พระนางแก้วควรค่าชายาลักษมี
คู่ฤดีสุริยวรมันผู้หาญหงส์
แต่เพราะกรรมใดเล่าได้ปลิดปลง
พระนางทรงถูกลอบฆ่าพิราลัย
สุดจะขาดใจสิ้นชลันธลีเจ้า
ใจองค์ร้าวแสนร้าวเกินกล่าวได้
ด้วยรักยิ่งพันผูกแสนห่วงใย
เมื่อเจ้าไปห่วงหาว่าอาวรณ์
นครวัดได้สร้างร้างนางเจ้า
แต่จะเร่งทำเข้าเป็นอนุสรณ์
ให้โลกนี้รับรู้แม้เจ้าจร
ก็ไม่เคยคลายคลอนจากกานดา
เราจะอยู่เคียงคู่นครวัด
ไม่มีพลัดพรากกันยังฝันหา
จะยืนหยัดรักแท้ไม่ไคลคลา
ขอชลันธรียาเคียงคู่...ทุกชาติไป
หน้าส่วนตัว
982
