11 พฤศจิกายน 2552 23:25 น.
รัสสะตะ
เพิ่งจะได้รู้ ถึงข่าวคราว
หลังจากเรา ไม่เจอหน้า มาแสนนาน
เมื่อเวลา ถึงครา เดินล่วงผ่าน
สุขวันวาน กลับกลาย เป็นความขม
ฉันควรจะ ทำใจ ตั้งนานแล้ว
แต่ใจแป้ว อิดออด แอบเพาะบ่ม
ถึงวันนี้ จึงต้อง ร้าวระทม
ปวดระบม ทุกอณู ห้องหัวใจ
รู้ว่าเรา คงไม่เจอ กันอีกแล้ว
ต้องคลาดแคล้ว ไม่สม ประสงค์ได้
แต่รู้ว่า เพื่อก้าวหน้า เธอจึงไป
ก็ดีใจ อวยพร ให้กับเธอ
ฉันคงต้อง ค่อยค่อยลืม เธอให้ได้
หมั่นเปิดใจ จากกรงรัก อยู่เสมอ
เมื่อรู้ว่า วันข้างหน้า ไม่อาจเจอ
หัวใจก็ กลับสั่นเบลอ ล้าแรงเดิน
8 พฤศจิกายน 2552 12:00 น.
รัสสะตะ
ครั้งหนึ่งเมื่อถึงฤดูเปิดเทอม
ฉันนั้นได้เริ่มลงทะเบียนใจ
เธอส่งปากกาความรักมาให้
ฉันรับเอาไว้เพื่อใช้เขียนเล่าเรื่องราว
ฉันนั้นมีสมุดอยู่หนึ่งเล่ม
เขียนจนเต็มบรรยายรักสีขาว
สายตาอิ่มเอิบฉายแวววาว
ยิ้มแพรวพราวส่งมาจากข้างใน
วันนั้นเธอยื่นหนังสือมา
บอกฉันว่าอ่านมันให้จบให้ได้
ฉันจึงรับหนังสือนั้นเอาไว้
อ่านจบลงไปด้วยใจที่บรรจง
ความรู้จึงได้คู่กับความรัก
เป็นแรงผลักบันดาลสมประสงค์
ไม้บรรทัดวัดใจที่ซื่อตรง
ว่าฉันคงเก็บรักไว้เนิ่นนาน
ณ วันนี้ผ่านมานานหลายปี
เข้าใจดีเมื่อเวลาได้เปลี่ยนผ่าน
วงเวียนรักฉันยังคงคืบคลาน
ด้วยมันจารด้วยปากกายากลบเลือน
ถึงแม้ฉันลองลบด้วยลิควิท
ยังสะกิดสายตาด้วยรอยเปื้อน
รักเธอเขียนด้วยดินสอจึงลางเลือน
ด้วยยางลบเธอกลบเกลื่อน...ความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
1316
