20 สิงหาคม 2547 11:31 น.
ราเมือก
ของสิ่งหนึ่งเมื่อมองกันในต่างมุม
ยิ่งเลือกสุ่มมองหายิ่งสับสน
ด้วยแตกต่างจากมุมมองของบุคคล
ดูเวียนวนวุ่นวายไม่คล้ายกัน
กว่าจะรู้จะซึ้งในทุกสิ่ง
กว่าใจนิ่งมองเห็นทุกสิ่งสรร
กว่าจะรู้จะเข้าใจในคืนวัน
ต้องรอกันไปนานสักเท่าใด
ด้วยคำรักเรานั้นไม่เหมือนกัน
ไม่อาจปันหัวใจใช่หวั่นไหว
ด้วยมุมมองคำรักเราช่างห่างไกล
แต่อย่างไรรักนั้นคงเป็นสิ่งเดียวกัน
14 สิงหาคม 2547 22:50 น.
ราเมือก
วันนี้คงถึงเวลาที่ต้องก้าวเดิน
จะเผชิญสิ่งใดเกินใจหมาย
อาจทนรับทนเจ็บเกินระบาย
ก็ไม่คลายว่าจักต้องเดินต่อไป
ในเมื่อเธอนั้นไม่เคยจะรักกัน
ก็อย่าไปฝันให้มันเกินใฝ่
ในเมื่อเธอนั้นอยากจะรอใคร
ก็เชิญไปรอคนนั้นของเธอ
พยายามทำทุกอย่างด้วยใจ
เฝ้าเข้าใจในเธอมาเสมอ
แต่ความฝันมันต่างจากที่เจอ
คงต้องปล่อยเธอแล้วเดินต่อไป
13 สิงหาคม 2547 15:11 น.
ราเมือก
เฝ้ารอเพียงแต่เธอมาเสมอ
เฝ้าพร่ำเพ้อถึงเธอเท่าไหร่
มีแต่ความรู้สึกดีๆที่ในหัวใจ
คอยมอบให้กับเธอตลอดมา
แต่เธอกลับมองว่าฉันเป็นของตาย
ไร้ความหมายควรเธอถวิลหา
อยากเพียงขอพบสบสายตา
อยากบอกเพียงว่าใจฉันยังคงเดิม
นานแค่ไหนที่ฉันเฝ้าอดทน
ให้กับคนที่ไม่เคยเห็นค่า
ขอเพียงเธอนั้นรับรู้ไว้สักครา
รู้เพียงว่าของตายที่ว่าก็รักเธอ
กว่าที่เราจะเข้าใจในใครสักคนหนึ่ง จะลึกซึ้งถึงข้างในนั้นยากกว่า
ถึงต้องยอมต้องเป็นสิ่งที่ไร้ราคา เพื่ออยากให้รู้ว่าใจเราต้องการใคร
แต่ถ้าต้องทนแบบนี้เรื่อยไป มีใครบ้างไหมไม่อ่อนล้า กับการต้องเป็นสิ่งไร้ราคา
อยากถามว่ามีใครบ้างที่ยอมทน จะทนทนไปทำไมถ้าไม่รัก
จะทนไปสักกี่หมื่นหน จะทนไปทำไมกับเพียงคน ที่ไม่เคยจะบ่นว่ารักกัน
มีคนมากมายต้องการรักจากฉัน ทุกคืนวันเฝ้าแต่โหยหา
แต่ฉันเลือเก็บรักไว้กับเธอในทุกเวลา เมื่อไหร่เธอจะรับรู้ว่าฉันมันไม่ใช่ของตาย
11 สิงหาคม 2547 10:33 น.
ราเมือก
จากวันนั้นสองเราผูกพันธ์คล้ายเพื่อน
ต้องคอยเตือนให้เป็นดั่งเพื่อนรักไว้
ทุกครั้งชิดใกล้จนอยากเปิดเผยใจ
ทำอย่างไรให้สองเราเข้าใจกัน
บอกว่ารู้สึกเกินกว่าความเป็นเพื่อน
ทุกคำเฉือนกรีดลงตรงใจฉัน
เธอกุมมือพลันสบตาประสานกัน
ในวันนั้นสุขเกินกว่าหาคำใด
แล้ววันนี้เหตุใดถึงทำเมิน
หรือกลัวเกินความรู้สึกจะรับไหว
ในเมื่อใจเธอนั้นยังมีใคร
ขอได้ไหมแค่คำว่าเพื่อนกัน
11 สิงหาคม 2547 10:32 น.
ราเมือก
พยายามทำความเข้าใจในทุกสิ่ง
พยายามยิ่งค้นหาทุกสิ่งสรร
พยายามทำความเข้าใจกัน
พยายามปั้นสัมพันธ์ระหว่างเรา
จนวันนี้ได้เห็นในทุกสิ่ง
จนใจดิ่งดำลึกลงความเหงา
จนความเจ็บแทรกซึมไม่บรรเทา
จนสองเราจำต้องเหินห่างกัน
ยามบอกรักเธอมักเมินเฉย
ยามชมเชยเธอว่าช่างน่าขัน
ยามแยกยิ้มหวังผูกสัมพันธ์
เมื่อยามนั้นเธอบอกกันว่าจักลา
หน้าส่วนตัว
1379
