..เรียกเธอว่า.. ที่รัก..

-ร้อยแปดพันเก้า-

เ จ้ า ปี ก บ า ง

-ร้อยแปดพันเก้า-

แด่อัลมิตราที่รัก ..
เขียนเมื่อ ๒๗/๕/๒๕๔๙ ..
โลกยังมีที่ว่างให้วางเท้า โลกนี้ยังสดสวยอยู่นะเจ้าเอย ..

..................................
				

....โชห่วย ช่วยโห่...

-ร้อยแปดพันเก้า-

แข็งขันทำมาค้าขาย
หากินกันตาย
โชห่วยเรียงรายหลายปี

ไม่เคยคิดเบี้ยวภาษี
ผ่อนจ่ายตามมี
บางทีเศรษฐกิจซบเซา

กระแสเปลี่ยนเวียนวนทนเอา
ไม่คิดแบบเขลา
ค้ายาตลบหลังหวังสบาย

ต่างชาติตั้งตนอันตราย
เข้ามามากมาย
"เสียงตาย"เพราะประชาชื่นชม

นอบน้อมทุนนอกทุนนิยม
เห็นดีเหมาะสม
เพาะบ่มการค้าเสรี

อิสระเลือกในวิถี
ของถูก-ของดี
โลกนี้มีไหมที่ไหนกัน

ปลุกผีต่างชาติโรมรัน
จับมือกับมัน
ผลักดันตอบสนองสังคม

โชห่วยช่วยโห่คารม
ทุนน้อยต้องตรม
ค่านิยมแบบใหม่ไทยเจริญ				

ที่ว่าง

-ร้อยแปดพันเก้า-

ไย..ปวดร้าว ??

-ร้อยแปดพันเก้า-

นานแล้ว...
ขานสำนึกแผ่วแผ่วจากยอดเขา
ขายวิญญาณวัฒนธรรมจากลำเนา
ชุดชาวเผ่าเลี้ยงตนจนชรา

ร้องร่ายรำย่ำเท้าเข้าจังหวะ
หรือศิลปะย้อนย้ำความคร่ำคร่า
กับเศษเงินเพียงแลกความแปลกตา
โลกการค้าสมัยใหม่(เรียก)อะไรดี

แววตาฉายสะท้อนความรันทด
ความงามงดเลือนหาย(ฤๅ)ขายศักดิ์ศรี
ใครบ้างเห็นความเศร้าที่เขามี
ท่ามวิถีเมืองท่องเที่ยวเข้ามาแทน

สูบคิโย..ปล่อยใจ..ไย..ปวดร้าว
ถึงระลอกหมอกหนาวที่ไกลแสน
จมเศร้าหมองละอองหม่นคนดูแคลน
กอดอ้อมแขนว่างเปล่า..ทุกคราวครั้ง