27 มิถุนายน 2547 12:51 น.
ลอยไปในสายลม
สายลมพลิ้วปลิวไปในห้วงเหว
ไอแดดเปลวเปล่งประกายแสงฉายฉาน
ขับสายฝนโปรยปรายในวิมาน
อกสะท้านร้อนรุ่มกลุ้มจิตใจ
เปรียบสายลมแปรปรวนเหมือนตรวนโซ่
จนเติบโตยังผูกพันไม่หวั่นไหว
โซ่แห่งทุกข์และสุขปะปนไป
ไม่มีใครดึงออกนอกจากตน
ไอเปลวแดดเปรียบความร้อนที่ห่อหุ้ม
ต่างเร้ารุมจิตใจให้เกิดผล
ดีแต่ยังความเยือกเย็นคลายทุกข์ทน
คือสายฝนดลใจให้ทำดี
ชีวิตนี้มีแต่ความแพ้พ่าย
ยังมิวายมีชนะพาสุขศรี
ถึงอย่างไรก็จงอย่าลืมทำดี
แล้วชีวีจะสุขไร้ทุกข์ทน
22/04/47
ลอยไปในสายลม
26 มิถุนายน 2547 22:17 น.
ลอยไปในสายลม
ชีวิตดูวุ่นวายไร้ความสุข
ความสนุกเฮฮามาห่างหาย
เพราะระทมที่จากเธอมามากมาย
แสนเสียดายได้เพียงเก็บความทรงจำ
ยามเราอยู่ด้วยกันนั้นเริงร่า
สุขอุราสุขใจแม้ใกล้ค่ำ
เวลาผ่านไปเร็วใจจดจำ
ความสุขล้ำล่วงไปไม่หวนคืน
ยามเราจากกาลล่วงอย่างนานช้า
เหมือนเวลาหยุดนิ่งยิ่งขมขื่น
วันหนึ่งวันเหมือนหนึ่งปีที่ยั่งยืน
ไม่อยากตื่นขึ้นมาพาเศร้าตรม
อยู่แดนไกลแต่ใจอยู่ที่นี่
ห่างหลายลี้ทำให้ใจขื่นขม
ทั้งหัวใจยังอาลัยยังระทม
ปรับอารมณ์ให้รับได้ในทุกตอน
อีกไม่นานคงพบกันนะที่รัก
หากเหนื่อยนักทำไม่ไหวให้พักก่อน
อย่าหักโหมทำงานไปไม่ยอมนอน
ยังอาวรณ์ยังห่วงหาทุกนาที
จดหมายนี้แทนหัวใจพี่ทั้งหมด
น้องจงจดจำไว้อย่าหน่ายหนี
หากเลิกรักกันแล้วนะคนดี
ทิ้งกลอนพี่ทิ้งไปไม่รับคืน...
11/05/47
ลอยไปในสายลม
26 มิถุนายน 2547 21:44 น.
ลอยไปในสายลม
จะมีเธอจากนี้ ต่อไป
แม้ว่าเธอมีใคร ก่อนนั้น
ขอเพียงจากนี้ไป มีแต่ ฉันนา
รักไม่ขาดสะบั้น ไม่แม้ ชิงชัง
จะมีเธอจากนี้ไปไม่มีหลอก
แม้เธอบอกว่ามีใครก่อนหน้าฉัน
ขอเพียงในวันนี้เรามีกัน
รักคงมั่นไม่ชิงชังแต่อย่างใด
26 มิถุนายน 2547 21:01 น.
ลอยไปในสายลม
รักเหลือล้นคนอะไรก็ไม่รู้
แม้จะดูทางใดให้ห่วงหา
ช่างน่ารักพักตร์พริ้งยิ่งกานดา
พระอุมายังไม่เทียบให้เปรียบเปรย
แต่ว่าเรามาห่างกันไกลเพียงนี้
พระสุรีย์ไม่บอกไม่เปิดเผย
มารู้ได้เมื่อเธอนั้นไม่เหมือนเคย
วันล่วงเลยผ่านไปใจพะวง
ปัจจุบันมันปวดมันหนาวเหน็บ
แม้จะเก็บสิ่งดีที่ลุ่มหลง
แต่ความจริงเธอนั้นไม่มั่นคง
เราจึงปลงคิดได้ในทันที
เธอยังบอกให้เราเข้าใจนะ
เรื่องที่จะบังคับใจไม่หน่ายหนี
ห่างกันมากความผูกพันย่อมไม่มี
เขาก็ดีที่เข้าใจไม่ว่ากัน
โอ้เพื่อนเอ๋ยรู้เลยถึงความเจ็บ
เหมือนกรงเล็บราชสีห์บาดใจฉัน
ทั้งเจ็บแสบร้าวระบมอยู่นานวัน
จนวันนั้นฉันพบคนที่ถูกใจ
เธอแสนดีห่วงใยไม่เคยห่าง
ยามอ้างว้างเธอก็ทำให้สดใส
ยามเราท้อเธอก็ว่าอย่าท้อไป
สู้เข้าไว้ไม่เสียหายคลายกังวล
เราเคยถามว่าทำไมเธอคอยช่วย
แม้ว่าป่วยยังห่วงใยในทุกหน
คนอื่นเขาไม่เคยช่วยพ้นทุกข์ทน
เธอเป็นคนอย่างไรใคร่ติดตาม
เธอบอกว่าเพราะรักจึงคอยช่วย
ถึงแม้ป่วยแต่ใจคอยให้ถาม
แม้คนอื่นเป็นอย่างไรไม่ว่าความ
ขอทำตามหัวใจมันต้องการ
เราจึงตกตะลึงถึงได้คิด
ในชีวิตจะมีใครช่วยสมาน
รักษาแผลหัวใจที่ร้าวราน
ล่วงพ้นกาลจึงได้พบประสบเธอ
เราจึงตอบว่าเราเข้าใจแล้ว
ว่าดวงแก้วมีค่าอย่าพลั้งเผลอ
ไม่ควรปล่อยหลุดไปใช่ไหมเกลอ
จึงขอเธอแต่งงานสานสัมพันธ์
เกลอรู้ไหมเธอดีใจอย่างที่สุด
จะขอหยุดหัวใจไว้ที่ฉัน
จะรักเรารักแท้แม้นานวัน
จะรักฉันตลอดไปไม่รวนเร
ฉันจึงขอสัญญาต่อเธอบ้าง
ยามอ้างว้างจะมีกันไม่หันเห
จะรักษาดวงใจนี้มิรวนเร
เก็บใส่เป้หัวใจไปชั่วกาล
10/05/47
ลอยไปในสายลม
25 มิถุนายน 2547 12:48 น.
ลอยไปในสายลม
วังเวงแว่วแผ่วผ่านกังวาลก้อง
หันไปมองไม่เห็นใครน่าใจหาย
ถูกทอดทิ้งให้เปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย
ไร้ความหมายหมดสิ้นทุกสิ่งพลัน
เธอไปไหนไม่หวนกลับมาหา
ม่านน้ำตาไหลเอ่อเพ้อโศกศัลย์
ใจว่างเปล่าเหงาจิตเจ็บทุกวัน
ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวได้อย่างไร
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
609
