25 กรกฎาคม 2546 12:04 น.
ละอองน้ำ
มีกุญแจสักกี่ดอกกัน...ในชีวิตแต่ละคน
คำถาม...ที่ยังไม่อาจค้น และถนน...ก็ยังอีกไกล
กุญแจไขข้างนอก...ฉันถูกล็อค...อยู่ข้างใน
เขา...เป็นคนไข ทว่าหัวใจ...ก็กลับ...ใส่กลอน
กุญแจดอกจริง...คือดอกไหน
ที่จะเปิดทุกห้องหัวใจ ซึ่งสร้างเงื่อนไข...อย่างซับซ้อน
รึว่า...ชีวิต...ถูกลิขิตคล้ายบทละคร
ซักซ้อมให้เข้าใจก่อน ที่จะเปิดฉากละคร...เจอตัวจริง
21 กรกฎาคม 2546 13:20 น.
ละอองน้ำ
เก็บรูปเก่าเก่าของเราไว้
แต่อย่าเข้าใจ ว่าฉันอยากกลับไปเหมือนเก่า
ไม่อยากหลอกตัวเอง .... มันจบแล้วเรื่องของเรา
ฉันยังเจ็บ ยังเศร้า แต่การกลับไปมีเรา ก็ไม่ใช่ทางออกอะไร
แค่วันไหนที่ยังปวดร้าว
ทรมานกับเรื่องราวที่ยังหวั่นไหว
ฉันจะหยิบรูปขึ้นมา บอกตัวเองว่า...เวลาที่เคยมีใจ
ก็ยังมีช่วงเวลาดีดีที่ต่างหยิบยื่นให้ ใช่จะมีแต่เรื่องเสียใจ
...เพียงอย่างเดียว...
17 กรกฎาคม 2546 12:56 น.
ละอองน้ำ
อย่ากลับมาอีกเลย
เมื่อเธอเองก็เคยบอก ว่ามันจะไม่เป็นเหมือนเก่า
อย่าขอความเป็นเพื่อน เมื่อมันแปดเปื้อนด้วยคำโกหกทุกคราว
อย่าบอกว่าเธอปวดร้าว เพราะคนที่ทำให้เกิดเรื่องราว
....ก็ไม่ใช่ใคร....
อาจจะเคยใจดี เคยใจอ่อน
อาจจะเคยอาวรณ์ แต่ครั้งนี้ มันเกินกว่าความอาทรจะรับไหว
เมื่อความเชื่อใจมันหมด ก็ไม่รู้ ว่าจะแทนทด...ด้วยอะไร
ฉันให้หมดความรู้สึกที่พอจะให้ เมื่อเธอเพียรแต่จะใช้
....ตอนนี้ก็ไม่มีอะไร..จะเหลือให้เธอ....
อาจดูไม่โกรธขึ้ง อาจดูเหมือนคนเก่า
ทำตัวเหมือนทุกคราว เพราะฉันก็เป็นอย่างนั้นเสมอ
ทำทุกสิ่งเพราะฉันเป็นฉัน ไม่ใช่เพราะคนคนนั้นคือ...เธอ
เธอจะมองว่าโง่ หรือ เซ่อ ก็สุดแล้วแต่เธอ
....จะหานิยาม....
จะรักตัวเองมากมาย...ก็ตามแต่เธอ
ฉันเอง..จะเป็นคนเดิมเสมอ เพราะตอบตัวเองกับสิ่งที่เจอ ได้ทุกคำถาม
แต่เธอเข้าใจรึยังว่าทำไม เธอถึงสูญเสียสิ่งดีดีไป ไม่ว่าใครก็ตาม
คำตอบคืออะไร...ฉันจะไม่ถาม ไม่ใช่หน้าที่ฉันแล้ว ที่จะพยายาม
....ให้เธอเข้าใจ....
16 กรกฎาคม 2546 13:43 น.
ละอองน้ำ
ฉันได้ตัวเองกลับมา
แปลกใจ...ที่รู้สึกดีกว่า วันเก่าเก่า
มองฟ้าก็สวยใส ความรู้สึกในใจก็เบาเบา
ไม่ต้องแบกเรื่องอะไรอะไรจนเศร้า...แม้ไม่มีเงา...ของใคร
ฉันได้ความรักกลับมา
คนรอบข้างคอยห่วงหา คนห่างตา ส่งกำลังใจให้
เทียบไม่ได้เลยคุณค่า...สิ่งที่ได้มา กับสิ่งที่เสียไป
ความรู้สึกอ่อนแอ หวั่นไหว ตอนนี้เหลือเพียงจุดเล็กเล็กในใจ
....ที่ไม่ร้ายแรง....
ฉันได้หัวใจกลับมา
ปล่อยเป็นเรื่องจังหวะเวลา อาจจะแค่...เทวดาเล่นแผลงแผลง
ให้ฉันเรียนรู้ใคร เรียนรู้ความจริงในใจที่ควรแสดง
แต่ถึงกระนั้น...ไม่ว่ากี่เหตุการณ์ที่กลั่นแกล้ง ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลง...
....ให้ฉันเป็นใคร....
10 กรกฎาคม 2546 15:52 น.
ละอองน้ำ
ฉันเดินออกไปไกล
ฉันเป็นเพียงสิ่งเล็กเล็ก ที่ไม่จำเป็นต้องเสียใจอะไร...ขนาดนั้น
พระอาทิตย์ ขึ้นและตก เหมือนเดิมซ้ำซ้ำประจำอยู่ทุกวัน
คงเหนื่อยหน่ายหนักหนากว่ากัน ก็ไม่เห็นมัน...จะบ่นอะไร
ฉันเดินออกไปเรื่อยเรื่อย
ปล่อยจังหวะไปกับความเรื่อยเปื่อย ให้หัวสมองมันเอื่อย ไม่คิดสิ่งไหน
ให้หัวใจเต้นช้าลง พร้อมพร้อมกับความมั่นคงที่ก่อร่างข้างใน
ท้องฟ้า สายลมยังสดใส และตอบรับทุกจังหวะหายใจ บอกว่าฉันยังเป็นใคร
.....คนนั้น...คนเดิม.....
หน้าส่วนตัว
820
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
