14 กุมภาพันธ์ 2545 21:36 น.
ละอองน้ำ
ลูกแมวตัวเล็กๆตัวนั้น
ขาหลังทั้งคู่ของมันใช้การไม่ได้
มันต้องใช้ความพยามอย่างมากมาย
กว่าจะไปไหนมาไหนได้ตามลำพัง
มันคอยแต่หวาดระแวงไม่ไว้ใจ
แม้ฉันอยากจะยื่นมือไปช่วยสักครั้ง
แต่ทุกทีก็ต้องถอย ปล่อยมันไว้ตามลำพัง
เพราะตอนนี้จิตใจมันยัง..เปราะบาง
เจ้าคงถูกใครทำร้ายมา
และพยามหนักหนา ที่จะปกป้องตัวเองได้บ้าง
ทั้งที่รู้ว่าจริงแล้ว อาจจะเพราะจนหนทาง
แต่ก็ยังทำทุกอย่าง แม้ฝันจะเลือนรางเท่าใด
เจ้าคงไม่อาจรู้ว่าฉันหวังดี
เมื่อความเจ็บปวดยังมี จากการถูกทำร้าย
ฉันรู้ การจะเชื่อใจใครอีกครั้ง...ไม่ง่ายดาย
ฉันรู้ ฉันเข้าใจได้ เพราะฉันก็เคยถูกทำร้ายมาเหมือนกัน
12 กุมภาพันธ์ 2545 16:48 น.
ละอองน้ำ
เสียงคนคุ้นเคยมีมาตามสาย
บอกว่าไม่อาจรักกันได้แล้ว...นับจากนี้
เสียงยังคงคุ้นเหมือนเดิมทุกที
แต่ประโยคแบบนี้....นึกถึงอีกกี่ที...ก็ไม่คุ้นเลย
ทำไมถึงทำให้เป็นเรื่องง่ายได้อย่างนั้น
ง่ายและสั้น แต่กินใจไปหลายวันนับแต่ครั้งนั้นที่เธอเฉลย
ก็ได้ หากคนที่เคยบอกว่ารักมากมาย วันนี้...ไม่เหมือนเคย
แค่ขออีกครั้งให้เธอเอ่ย แต่ขอฉันได้เห็นความเมินเฉยในสายตา
กล้าหรือเปล่า ที่จะสบตากับฉัน
บอกว่าไม่รักกัน ในวันสุดท้ายที่จะได้เห็นหน้า
หากใจเธอยังสั่น แววตาเธอยังไหวหวั่นที่จะบอกลา
เข้าใจเถิดว่า เธอแค่หวั่นไหวไปบางครา ต้องการให้ฉันช่วยยืนยันว่า...เรายังเหมือนเดิม
12 กุมภาพันธ์ 2545 01:55 น.
ละอองน้ำ
เรื่องราวที่ผ่านมาของเรา
ตอนนี้เป็นแค่นิทานเก่าเก่าหน้าสุดท้าย
ผ่านเรื่องดีและร้ายมา ก็มากมาย
มาถึงตอนจบเสียได้ เสียที
ให้บันทึกหน้าสุดท้ายระหว่างเรา
จบลงด้วยความเศร้า...แบบนี้
ตัวละครสองตัวที่เคยมี
ถึงเวลานี้ บทที่เหลือที่มีคือพรากจากกัน
ฉันคงไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไร
ขอเพียงแค่หัวใจได้ตื่นจากความฝัน
เข้าใจว่าชีวิต ไม่อาจลิขิตด้วยปากกาหรือพู่กัน
และบางทีบางบทนั้น ก็ต้องมีวันสูญเสีย...เสียน้ำตา
12 กุมภาพันธ์ 2545 01:40 น.
ละอองน้ำ
ฉันรู้ ที่เธอมายุ่งวุ่นวายกับฉัน
เพียงเพราะเธอแค่ต้องการแค่นั้น แค่หัวใจเขา
เขาจะรักใคร ไม่ได้อยู่ที่การตัดสินใจของเรา
มันช่างน่าเศร้า....ที่เธอไม่ยอมเข้าใจ
รังควานฉัน แล้วได้อะไรขึ้นมา
เขาจะรักเธอมากกว่าตอนนี้ไหม
หรือว่า...คุณค่าในตัวเธอจะลดลงไป
ก่อนจะตัดสินใจทำอะไร ไตร่ตรองให้ดี
บางทีฉัน อาจไม่ใช่คนเดียวสำหรับเขา
เธอจะเหน็ดเหนื่อยไปหรือเปล่า ถ้าต้องวิ่งไปวิ่งมาหลายที่
สุดท้าย...ก็ยังไม่ได้หัวใจเขาอยู่ดี
แล้วก็มานั่งร้อนใจอย่างนี้ ไม่มีความสุขเลย
กลับไปดีดี เสียดีกว่า
อย่ามัวมาคิดริษยา ฉันคงไม่ทำอะไรไปมากกว่าอยู่เฉยๆ
สุดท้าย...เธอก็ได้ชื่อว่า ทำร้ายตัวเองเหมือนเคย
ส่วนเวลาที่ล่วงเลย ก็ทำได้แค่เปิดเผยตัวตนของเธอ
กลับไปสู้กับตัวเองเสียแต่วันนี้
ทำตัวเองให้ดี ก็ไม่เห็นต้องกลัวว่าจะไม่มีใครมาพร่ำเพ้อ
ถ้าเขายังไม่เห็นค่า ไม่เห็นสิ่งที่ดีมากกว่า ในตัวของเธอ
มองเขาใหม่ ค้นหัวใจเขาให้เจอ บางทีเขาอาจไม่มีค่าเท่าที่เธอให้ค่ากัน
11 กุมภาพันธ์ 2545 22:48 น.
ละอองน้ำ
ขอบคุณ...ความอบอุ่นที่เธอให้ฉัน
ในคืนวัน...ที่ใจเราก็ต่างสั่นไหว
แต่เธอเอง..ก็เข้ามา หยิบยื่นวันเวลาแห่งน้ำใจ
และคอยแบ่งปันความห่วงใยให้แก่กัน
ความจริง...ฉันรู้...ใจเธอเองก็ล้า
เหนื่อยกับรักที่แบกเรื่อยมา แม้..จะหมดเวลาฝัน
และยากเย็น กว่าจะผ่านไปเช่นแต่ละวัน
ถึงอย่างนั้น ฉัน...ก็ได้แค่ห่วงใย
ในความแตกต่างของกันและกัน
เราต่างเจ็บเพราะความผูกพันอย่างเลี่ยงไม่ได้
วันนี้ซาบซึ้งกับความดีที่เปี่ยมล้นมากมาย
แต่...น่าเสียดาย...คนที่เธอหวังกลับไม่ได้...เห็นค่าของมัน
หน้าส่วนตัว
602
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
