21 กรกฎาคม 2545 16:04 น.
ละอองน้ำ
เดินผ่านถนนสายหนึ่ง
วันนี้ยังไม่ถึงจุดหมาย
พานพบผ่านพ้นคนมากมาย
บ้างมีความหมาย...บ้าง...ไม่มี
เกิดความรู้สึกใหม่ใหม่
บางครั้งหัวใจเปลี่ยนสี
บ้างก็จบลงอย่างดี
บ้างก็ถูกย่ำยีกันไป
คงยังไม่รู้ความหมาย
จะหยุดพักได้ตรงไหน
ยังพบคนผ่านมา...และลากันไป
และแม้จะเดินมาไกล ก็ยังรักใคร...ไม่เป็น
17 กรกฎาคม 2545 19:28 น.
ละอองน้ำ
วันที่ครอบงำด้วยความเศร้า
มองโลกมีแค่สีเทามัวหม่น
ไม่เห็นอะไรนอกจากความทุกข์ทน
มีแต่ความสับสนและน้ำตา
วันที่ไม่เห็นโลกอีกด้าน
ไม่เห็นความอ่อนหวานเพราะอ่อนล้า
ไม่เห็นความอบอุ่นเพราะเปียกปอนมา
ไม่เห็นมือที่ยื่นคว้าเพราะก้มหน้ามองดิน
เธอเข้ามาหยิบยื่นความห่วงใย
ไขข้อข้องใจให้หมดสิ้น
ได้เปิดตา...ได้มองฟ้า ได้ได้ยิน
เหมือนความสุขไม่ได้สิ้น...เมื่อความรัก..บินไป
ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกกว้าง
ไม่ได้สับสนหลงทาง...ไม่ได้ร้างไร้
ไม่ได้สูญสิ้นคนรับฟัง..ไม่ได้พลั้งจนไม่มีคนเข้าใจ
ไม่ได้มีแค่จังหวะเจ็บแปลบภายใน...ไม่ได้มีแค่ใจที่จมน้ำตา
ขอบคุณฟ้าที่ทำให้เราเจอกัน
ขอบคุณคืนวัน...ที่ไม่ต้องหมดฝันไปกับการค้นหา
ขอบคุณที่คืนความเข้มแข็งและเรี่ยวแรง..กลับมา
แต่ที่ขอบคุณมากกว่า...คือที่ได้มา...รู้จักกัน
14 กรกฎาคม 2545 23:49 น.
ละอองน้ำ
คิดครวญเราเล่าไซร้ เป็นเพื่อน
ถึงห่างร้างแรมเลือน หลีกเร้น
ลมเล่าไม่แชเชือน เคยอยู่ ทายทัก
เหงาเงียบหายไม่เห็น เธอเป็นเช่นไร
ลมคิดติดพันใด เล่าเพื่อน
พัดหายหรือไปเยือน ถิ่นไหน
ไปลับกลับไม่เตือน หลีกห่าง
ไหนเล่าเคยบอกไว้ อยู่ใกล้ห่วงกัน
12 กรกฎาคม 2545 22:30 น.
ละอองน้ำ
ฉันจัดหัวใจใส่กระเป๋าเดินทาง
แต่ละวัน...จัดวางความรู้สึกทีละน้อย
เก็บความหวัง...ความฝันกับการรอคอย
ค่อยๆทยอยพับ...จับเก็บลงไป
รวมรวมความตั้งใจในแต่ละวัน
ปล่อยวางความผูกพันไว้ใกล้ใกล้
เติมแต่งด้วยเป้าหมายภายในใจ
ว่าจะได้ออกไปในสักวัน....
เปล่าเลย...ฉันไม่ได้แพ้พ่าย
แม้รอบข้างวุ่นวาย แต่ก็สอนมาได้..จนเป็นฉัน
แค่หวังว่าวันข้างหน้า...จะได้เปิดตากับสิ่งร้อยพัน
ขอแค่กระเป๋าใบนี้พร้อมเท่านั้น...ฉันก็จะไป
10 กรกฎาคม 2545 22:05 น.
ละอองน้ำ
ในวันที่เธอนั่งมองฟ้าอยู่อีกฟากฝั่ง
ฉันเองก็นั่งนับดาวเป็นเพื่อนให้เธอร้างเลือนความเหงา
วันที่เธอสับสนกับมนต์มายาในโลกแห่งเงา
ฉันเองคุกเข่า...ภาวนา...ให้เธอกลับมาในโลกแห่งความจริง
วันที่เธอทนทุกข์กับเรื่องราวร้ายร้าย
ฉันหวังมากมาย...ว่ามันจะสอนเธอได้...ให้ใจสงบนิ่ง
เห็นมารยาในแววตาใสและเห็นความจริงใจที่แท้จริง
มีใจรับรู้ทุกสิ่ง...มากกว่าจะตัดสินความจริง...จากสายตา
และแม้จะได้ยินเสียงแค่ในความคิดของฉัน
แม้เธอไม่รับรู้มัน...ก็ไม่ได้สำคัญอะไรนักหนา
เมื่อความห่วงใย...ใช่เพียงการผูกใจติดกับคำสัญญา
และแม้เธอจะเห็นมันไม่มีค่า...ก็ใช่ว่า...จะเปลี่ยนแปลง...
หน้าส่วนตัว
522
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
