16 สิงหาคม 2545 17:06 น.
ละอองน้ำ
จะโกรธกันบ้างไหมให้เธอบอก
ที่ฉันหยอกยั่วเย้าให้เศร้าหมอง
ทำดื้อบ้างเถียงบ้างอย่างลำพอง
จนตาเธอมันฟ้องว่าอ่อนใจ
ก็เห็นอยู่รู้อยู่ว่าเธอรัก
ก็เลยชักได้ทีที่ยอมให้
ประชดบ้างแกล้งบ้างอย่างพอใจ
เพราะอยากรู้รักแค่ไหนที่ให้กัน
เธอกลับมาคิดมากลำบากจิต
รู้สึกผิดที่แกล้งหนักชักไหวหวั่น
กลัวเธอโกรธตัดรักตัดสัมพันธ์
ไม่งอนง้อเหมือนวันที่ผ่านมา
เลยต้องเข้าเซ้าซี้ขอดีด้วย
ขอเธอช่วยคนรับผิดสักนิดหนา
จะไม่แกล้งเหมือนก่อนร้อนอุรา
เกี่ยวก้อยนะเราดีกัน..ฉันขอวอน..
15 สิงหาคม 2545 10:58 น.
ละอองน้ำ
อย่าพูดอีกเลย...ว่าเธอไม่เคยรักเขา
อย่าหยิบเอาลูกไม้เก่าเก่า...มาปัดฝุ่นใช้ใหม่
อย่าพูดอีกเลย...ว่าเธอเองไม่เคยมีใจ
ทั้งที่ยอมเก็บเขาไว้...ลึกซึ้ง..ชิดใกล้...เสมอมา
อย่าบอก...ว่าไม่รู้ถึงอานุภาพของความผูกพัน
อย่าพูด...ว่าที่ผ่านไปแต่ละคืนแต่ละวันมันไม่มีค่า
อย่าป้ายร้ายมาใส่...ว่าฉันไม่เข้าใจเรื่องของเธอที่ผ่านผ่านมา
.....สิ่งที่เธอทำ....
ถ้าไม่เรียกว่าโกหกกันซึ่งๆหน้า ก็เรียกได้ว่า...คนไม่รู้จักตัวเอง
14 สิงหาคม 2545 20:42 น.
ละอองน้ำ
จะมีบ้างหรือเปล่า.....
ที่หมู่ดาวอยากถอนตัวจากท้องฟ้า
พระจันทร์...ไม่อยากขึ้นครั้นที่ความมืดเยือนมา
และท้องฟ้า...ไม่อยากหันหน้ามองดิน
จะมีบ้างหรือเปล่า....
ที่ความเงียบเหงาดับชีพไปจนสิ้น
เสียงร่ำไห้...ต่อไป..จะไม่มีคนได้ยิน
ความผิดหวังจะโบยบินไปแสนไกล
จะมีบ้างหรือเปล่า...
ความปวดร้าวไม่มีที่อยู่...ไม่ว่ามุมไหน
และคนเราไม่มีความรัก...ไม่มีหัวใจ
และเธอ...ไม่มีความหมายอะไร...ให้ฉันรอ
13 สิงหาคม 2545 23:03 น.
ละอองน้ำ
อยากเป็นคนไม่รู้เรื่องรู้ราว
ปิดหูปิดตากับเรื่องอื้อฉาวของใครคนนั้น
เผื่อจะมีความสุขกับเขาบ้างได้สักวัน
หลับตาพริ้มในความฝัน..ที่มีฉันและเจ้าชายแสนดี
อยากไม่ทันคนและไม่สนจะทันใคร
ยิ้มและฝันเพ้อเข้าไป...ในโลกโหดร้ายใบนี้
จะได้ไม่ต้องกล้ำกลืนข้างใน...ไม่ต้องกลายเป็นใครที่แสนดี
ทนมองหัวใจถูกย่ำเหยียบอย่างนี้ แล้วฉันจะเป็นคนดีไปเพื่อใคร...
13 สิงหาคม 2545 03:22 น.
ละอองน้ำ
เคยคิดฝันอยากให้ความรักของตัวยิ่งใหญ่
อยากจะทำอะไรอะไรทุกอย่างที่เขาจะไขว่คว้า
เสียสละทุกทุกทาง...แม้เขาจะทิ้งไว้แค่รอยน้ำตา
หวังฝังความรู้สึกที่มีค่า...ในหัวใจคนด้านชา...สักคน
จนเวลาผ่าน ทุกสิ่งก็เป็นแค่อุดมคติเลื่อนลอย
ไม่อาจทนเจ็บกับการรอคอย...ไม่อาจทนใจน้อยกับความสับสน
คนหัวใจด้านชา...ก็ยังอาจเข้าใจคุณค่า...เพราะยังมีหัวใจอยู่ในตน
แต่คนที่แม้หัวใจก็ไม่อาจค้น...ไม่รู้เค้าจะมองคนที่อดทน...ว่าเป็นอย่างไร
ทุกอย่างอธิบายง่ายง่ายได้ว่าคนเราต่างกัน
อะไรที่เรียกว่าฝัน...ก็ต้องยอมปล่อยให้มันล่องลอยอย่างนั้น อย่าไปสงสัย
ฉันเป็นแค่คนตัวเล็กๆที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงโลก หรือแม้แต่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงใคร
สุดท้าย...ก็ต้องทิ้งนิยายสวยงามเอาไว้...กลับไปอยู่กับตัวตนธรรมดาอะไรที่เป็นจริง..
หน้าส่วนตัว
1609
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
