30 มกราคม 2548 19:47 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ฆ่าฉันให้ ตายตรงนี้ คงดีกว่า
แต่อย่ามา ตบหน้ากัน มันไม่ไหว
คำเธอกรีด ฉันยับเยิน ดีเกินไป
ยากเข้าใจ เหตุผล คนร่วมทาง
เธอโกรธเกลียด เหม็นหน้า ว่ามาได้
ยังเข้าใจ ง่ายกว่า ถ้าต้องห่าง
กับเหตุผล ที่ได้ คล้ายเลือนลาง
เพียงข้ออ้าง เพื่อใช้ ไปจากกัน
หากฉันดี เกินไป กว่าใครเขา
รักของเรา เหลือแค่ ความแปรผัน
ตอบฉันที ว่าใคร ควรได้มัน
เลวเท่านั้น น่ะเหรอ เธอถึงรัก!!!!
3 กรกฎาคม 2547 18:53 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
กลิ่นขยะคละฟุ้งคลุ้งทั้งชาติ
ดั่งแก้วบาดขั้วใจให้ขื่นขม
เมืองสกปรกรกชั่วกลั้วอาจม
ฤาสังคมจักสิ้นยุคปลุกคนดี
วาดหวังเพียงเทศบาลผ่านมาเก็บ
หวังแพทย์เย็บแผลชาติขาดศักดิ์ศรี
หวังขยะไม่ล้นเมืองเรื่องไม่มี
หวังอีกที คุกไม่ล้น ด้วยคนเลว
12 มิถุนายน 2547 22:33 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
เธอครองตนบนที่สูงกว่าฝูงเพื่อน
และดูเหมือนไม่ใฝ่ใคร่ลงต่ำ
ติดลมบนแต่เมือไรไม่เคยจำ
รู้ก็ล้ำเกินหลีกปลีกออกมา
เมื่ออยู่สูงยิ่งสูงมุ่งยิ่งใหญ่
ความเป็นไปแปรผันเป็นปัญหา
กลัวแพ้พ่ายเร่งไต่เต้าเลือดเข้าตา
แล้วพบว่าความภูมิใจกลับไม่มี
ขอเพียงลอง แพ้..ล้ม ก้มลงบ้าง
เรียนรู้อย่างคนทั่วไปเลิกหน่ายหนี
ล้มแล้วลุกขึ้นรับปรับวิธี
เริ่มต้นที่พื้นต่ำค่อยย่ำไป
ล้มเองรับเองลุกเองรู้เร่งแก้
คำว่าแพ้แค่ต้องคิดเข้าใจได้
หากความแพ้เธอยากเห็นเป็นอย่างไร
เมื่อชนะจะยิ่งใหญ่แค่ไหนกัน
............ ปล่อยมันให้ล้มบ้างก็ได้ ปล่อยมันให้แพ้บ้างก็ได้
ก็แค่หกล้มแล้วลุกขึ้นยืนใหม่ แพ้ก็แค่ต้องเข้าใจ
.....................ล้มบ้างก็ได้ และ เธอจะแพ้บ้างก็ได้
ชนะนั้นคงไม่ยิ่งใหญ่ ถ้าคำว่าแพ้ นั้นยังไม่เข้าใจ.............
11 พฤษภาคม 2547 18:01 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ขอขอบคุณสำหรับความรู้สึก
ที่ลึก-ลึกนายมอบให้ไว้กับฉัน
โดยที่นายไม่สนผลลัพธ์มัน
ทำนายนั้นสิ้นหวังกำลังใจ
แค่อยากบอกอยากเตือนเพื่อนคนหนึ่ง
ความลึกซึ้งทุ่มเทมามากไปไหม
จะยึดติดมั่นคงลงกับใคร
รักตัวเองก่อนเป็นไรไอ้เพื่อนเกลอ
เลิกเที่ยววิ่งตามฉันอย่างวันนี้
หยุดเสียทีกับน้ำคำที่พร่ำเว่อร์
ยังมีคนร้อยพันผ่านพบเจอ
รอเพียงเธอมอบรักสมัครใจ
สำหรับฉันเพียงขอพอแค่เพื่อน
อย่าปนเปื้อนคำหวานความวูบไหว
ที่ต้องพล่ามต้องบอกเพราะห่วงใย
อยากเห็นเพื่อนสุขใจเท่านั้นพอ
ที่ย้ำบอกตอกย้ำอยู่อย่างนี้
หวังคนดีพร้อมทำตามคำขอ
ถ้าให้ฉันเปลี่ยนใจ...ไม่ต้องรอ!
เธอเองก็ห้ามรอฉัน มันก็ end!
รักตัวเองซะก่อนเถอะ
คิดกับเราแค่เพื่อนได้เมื่อไหร่ ค่อยมาคุยกัน
ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้
11 พฤษภาคม 2547 17:56 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ค้นจดหมายเก่า-เก่าเอามาอ่าน
เก็บไว้นานปล่อยคว้างไว้ข้างหมอน
ฟ้ามืดแล้วแต่ใจไม่อยากนอน
อกรุ่มร้อนป่วนปั่นเริ่มหวั่นใจ
หลายข้อความมีร่องรอยของรอยยิ้ม
ฉันเอมอิ่มแอบยิ้มตามความหวั่นไหว
ดึกป่านนี้คนดีอยู่ที่ใด
รู้หรือไม่ฉันสับสนปนระอา
เพียงคนเดียวติดต่อกลับสำหรับฉัน
เธอเท่านั้นสำคัญมากอยากปรึกษา
หากว่าว่าเมื่อไหร่ให้บอกมา
จะรีบโทรไปหา.....มาคุยกัน
เม่า.....เพื่อนรัก
เรามีเรื่องจะปรึกษา แต่ก็ยังติดต่อไม่ได้ ไว้จะเขียนจดหมายไปหานะ ฝากบอกมือถือนายด้วยให้หายป่วยไว ๆ เราจะได้คุยกัน
คิดถึงมาก...
Lovers
0 คน เลิฟลูกเป็ดขี้เหร่
หน้าส่วนตัว
2200
