4 พฤษภาคม 2548 05:48 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ไตรรงค์ประภัสสรสะบัด สิริรัฐภิรมย์เรือง
ห่มชาติประชุมชยประเทือง และพิทักษ์นิกรไทย
รักษ์เอกราชพลสยาม ทะนุนามขจรไกล
โคมทองสถิตรตนตรัย นมะเทิดประเสริฐคุณ
ดับร้อนประดุจทิพยหยาด ก็เพราะศาสนาหนุน
ศูนย์รวมประชาพิริยะบุญ ชนะแม้กิเลสมาร
จักรีกษัตริย์ประมุขชาติ สิริราชย์เกษมศานต์
เพียงเทพอะเคื้อนภประทาน พระบิดาประชาชน
ดินดารดาษคุณตระหนัก มนรักษ์พิทักษ์ผล
พฤกษ์ไพรขจีปิติกมล ชลเลิศประเสริฐสาย
บ้านเรือนก็งามวรวิจิตร สุประดิษฐ์ประดับลาย
เมืองทิพย์วิมานกลจะหมาย ก็มิแม้นเสมอเหมือน
ร่มโพธิ์ ธ ผาย พระทศพิธ รฐกิจ มิ ร้างเลือน
เสโท ชโลม ธุระ บ่ เชือน ธ บ่ ทิ้ง ประชาไทย
ชาติ ศาสนา ปิตุกษัตริย์ จะจรัสและเกรียงไกร
แถบธงสยามสิจะไสว สุเสถียรพิสุทธิ์นาน
ผองไทยจะคงนครเขต นิรเภทพิชิตพาล
หลอมรักกรุณสุขสมาน ทะนุชาติประกาศเรือง
ไตรรงค์ประภัสสรสะบัด สิริรัฐอนันต์เนือง
ห่มชาติผดุงวรประเทือง ณ ประเทศเสถียรเทอญ
18 เมษายน 2548 18:06 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ฉันไม่ใช่ น้ำตาล ที่หวานรส
หรือเป็นมด ที่มอง เพียงของหวาน
เจรจา ออดอ้อนใคร ได้ไม่นาน
ขี้รำคาญ อ่อนแอ แย่เหลือเกิน
ไม่ใช่จันทร์ เด่นฟ้า เวลาค่ำ
ต้องผิวน้ำ นวลผ่อง เพียงมองเผิน
ไม่ใช่ดาว พราวแพรว มองแล้วเพลิน
เพียงคนเดิน ดินต่ำ ธรรมดา
ไม่อาจเอื้อม เป็นตะวัน อันเฉิดฉาย
แค่เม็ดทราย ต่ำต้อย ด้อยคุณค่า
ไม่ใช่นาง ในวรรณคดี ที่งามตา
หรือนางฟ้า นางสวรรค์ ความฝันใคร
ทั้งเปล่าเป็น กวี ที่กาจเก่ง
เพียงบรรเลง ร้อยความ คนหวามไหว
มิอาจถอด อารมณ์ ข่มจิตใจ
เรียบเรียงไว้ ในบทกวี ที่เลิศเลอ
+++++++++++++++++++++++++
ไม่ใช่น้ำ แผ่นฟ้า ลม อากาศ
ไม่ใช่ทาส เจ้านาย คล้ายเพ้อเจ้อ
ไม่ใช่คน ที่เธอนั้น ฝันพบเจอ
....ไม่ใช่ฉัน ที่เธอ แม้เผลอมอง ...
18 กุมภาพันธ์ 2548 21:49 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ประกาศิต ประกาศศักดิ์ จำหลักก้อง
ทุกคำร้อง แทนความรัก ในศักดิ์ศรี
แสงสุวรรณฯ ส่องสว่าง สู่ทางดี
เพียงสักที เพื่อศรัทธา ก่อนลาไกล
ร่วมรำลึก เรื่องเก่า เราก้าวผ่าน
ภาพวันวาน ยังสะท้อน จนอ่อนไหว
กี่สุขเศร้า ที่ก่อร่าง ขึ้นกลางใจ
กับเหล่าเพื่อน ร่วมฝ่าภัย ไม่ลืมกัน
หากว่าย้อน เวลาได้ คงไม่เศร้า
ระหว่างเรา ผันแปร แค่ความฝัน
ยังเหลือรอย ร้อยสายใย ให้ผูกพัน
หากมีฉัน ต้องมีเธอ เสมอไป
แม้วันนี้ เรื่องเก่า เราก้าวผ่าน
ภาพวันวาน เคยสะท้อน ความอ่อนไหว
เก็บความรัก ที่ก่อร่าง สร้างแรงใจ
เติมเชื้อไฟ มุ่งไต่ฝัน มั่นตราตรึง
บรรจงเขียน กลอนลา น้ำตาร่วง
ด้วยยังห่วง โหยไห้ อาลัยถึง
ครูเคยรัก เพื่อนเคยร่ำ พร่ำรำพึง
สักวันหนึ่ง จะกลับมา แม้ลาไกล
ยังอยากยิน เธอย้ำ คำว่ารัก
แม้มันจัก ลางเลือน เพราะเงื่อนไข
เพื่อนคือเพื่อน ทุกนาที จากนี้ไป
และนี่คือ สัญญาใจ ไม่ทิ้งกัน
14 กุมภาพันธ์ 2548 20:48 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
...ในมือ มีดอกไม้.....
ฉันยิ้ม และร้องไห้ คล้ายคนบ้า
กี่หมื่นหยดน้ำใส ใส ที่ปล่อยมันไหล โดยไม่ซับน้ำตา
ฉันเจ็บ ฉันอ่อนล้า แต่ว่า ...ยังเข้าใจ
ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ.. ที่ตรงนี้
หลับให้สบายเถอะคนดี ฉันยังไม่หนีไปไหน
อย่ากังวลเลยนะ ว่าฉันจะมีใคร
นี่...ดูสิ..ฉันอยู่ตรงนี้ไง ยังวางหัวใจไว้ ข้าง ข้างเธอ
....ในมือ มีดอกไม้....
พิสูจน์ความจริงใจ ที่มอบให้อยู่เสมอ
กี่ปีผ่านพ้นไป จดจำไว้ แม้ไม่เจอ
ฉัน ยังคงเป็นผู้หญิงที่ใครมองว่าเพ้อเจ้อ และรักเธออยู่เรื่อยมา
หลับเถอะ...หลับให้สบาย
เธอ จะมีความหมาย แม้ในชาติหน้า
ชาตินี้ กายจากกัน แต่สักวัน..ฉันสัญญา
เรา จะโดยสารกาลเวลา กลับมา เป็นเหมือนเดิม..
......T_T ขอแต่งกลอนเปล่าสักบท หลังจากที่ไม่ได้สัมผัสมานานนับปี เคยมีคนบอกว่า เขาชอบอ่านกลอนเปล่าของพิมพ์ และอยากให้พิมพ์แต่งให้เขาสักบท ให้เป็นกลอนของเขา และเป็นตัวแทนพิมพ์ วันนี้ พิมพ์แต่งให้แล้วนะ ... ขอมอบให้เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์นะคะ หลับให้สบายเถอะค่ะ พิมพ์ ยังรัก อยู่เสมอ.....
1 กุมภาพันธ์ 2548 19:50 น.
ลูกเป็ดขี้เหร่
ทุกรสคำ เปรียบน้ำอ้อย จากร้อยป่า
เธอสรรหา มาสนอง ต่างของขวัญ
หลายปีแล้ว ที่เรา เข้าใจกัน
คือเรื่องราว ที่ฉัน นั้นเข้าใจ
ทุกคืนวัน ฝันหวาน กับการหวัง
แม้กระทั่ง ดาวเดือน หยุดเคลื่อนไหว
เลิกค้นหา รู้เห็น ความเป็นไป
รู้แค่ใคร คนนี้ มีความรัก
ถึงนาที ที่ชัดค่า คนตาบอด
โดยตลอด ไม่คิดว่า จะอกหัก
ตาสบตา คราใด เศร้าใจนัก
คล้ายมีดปัก กลางหลัง เธอตั้งใจ
เมื่อดวงตา คู่เดิม เริ่มสว่าง
จึงกระจ่าง ยากแก่ การแก้ไข
สายตาเธอ ที่มอง ฟ้องเยื่อใย
คนที่ใคร่ ไม่ใช่ฉัน ฝันกลับเทา
อยากรักกัน ก็ได้ มันไม่ยาก
ยอมปิดฉาก ด้วยวิธี คนงี่เง่า
ขอกรวดน้ำ คว่ำขัน วันของเรา
เธอรักเขา แน่แน่ รู้แค่นี้!!!
หน้าส่วนตัว
2383
Lovers
0 คน เลิฟลูกเป็ดขี้เหร่
