25 กันยายน 2553 22:13 น.
ว.วโรดม
หลับตาลงเถิดฉัน...ลืมฝันร้าย
ลืมความตาย-ความสุขลืมทุกสิ่ง
ลืมว่าที่ตาเห็นเป็นเรื่องจริง
หากเรายิ่งคิดมากยิ่งตรากตรม
ภาพเธอเดินกับเขาฉันเศร้านัก
นี่หรือรักนี่หรือหวังช่างขื่นขม
เหมือนเดินบนใบมีดกรีดรอยคม
ค่อยเพาะบ่มบาดแผลแล่หัวใจ
ตั้งแต่ที่เธอบอกฉันในวันรัก
ว่าเราจักรักมั่นไม่หวั่นไหว
แล้วที่เห็นตอนนี้นี่อะไร
หรือฝันไปหรือตาฝาดไม่อาจคิด
ไร้ถ้อยคำใดใดให้เอ่ยอ้าง
ไร้หนทางใดใดไว้ลิขิต
ไร้รูปเงาใดใดในชีวิต
ไร้ดวงจิตใดใดไว้รักกัน
เหงื่อไหลหยาดลงหยดลงรดหมอน
ใกล้ถึงตอนบทจากฉากโศกศัลย์
ผวาตื่นขึ้นก่อนตอนสำคัญ
อ้าว กู ฝันหรือนี่ที่เล่ามา
25 กันยายน 2553 00:39 น.
ว.วโรดม
รักหนึ่งเกิดกลางช่องว่างนี้
ตรงที่ใครใครเฝ้าใฝ่หา
ช่องว่างหัวใจที่ได้มา
เพียงเธอเห็นค่าชายตามอง
ชายหนึ่งรักล้นหญิงคนนี้
แม้ไม่มีหัวใจให้ซักห้อง
เท่านี้เพียงพอไม่ขอร้อง
เพียงจ้องมองห่างอย่างเทคแคร์
9 กันยายน 2553 01:06 น.
ว.วโรดม
ในชีวิต ในเวลา ในป่าฝัน
ในคืนวัน ในดวงจิต ในคิดถึง
ในความรัก ในรอยจูบ ในรูปซึ้ง
ตาคู่หนึ่งทอดกว้างข้างหน้านั้น
ไร้อารมณ์ ไร้รู้สึก ไร้นึกคิด
หยุดชีวิต หยุดใจ หยุดไฟฝัน
หยุดเวลา รั้งฉุด หยุดคืนวัน
หยุดสร้างสรรค์เพราะสิ้นแสงแห่งศรัทธา
ขาคู่นี้...ล้าเกินยากเดินก้าว
ผิวกายนี้...สั่นหนาวร้าวหนักหนา
สองแขนนี้...แรงสิ้นจนชินชา
และใจนี้...โรยล้าเกินฝ่าไป
จะต้องสู้...อะไรอีกอยากหลีกเร้น
ใครสร้างเกณฑ์ ใครสร้างกฎกำหนดให้
จะต้องสู้...ความโสมม ความตรมใจ
จะต้องสู้...กับอะไรใครบังคับ
.......บทสรุป บทเรียนนี้ บทชีวิต
เพียงความคิด เพียงความฝัน เพียงฉันหลับ
วันพรุ่งนี้พร้อมตื่น พร้อมยืนรับ
ทายท้ากับขวากหนามไม่ขามเกรง
27 สิงหาคม 2553 18:09 น.
ว.วโรดม
แสงหนึ่งส่องเนื่อง ณ เบื้องล่าง
เป็นทางเป็นทิวเป็นริ้วสาย
จรดดินตีนฟ้า ณ รอยทราย
เฉกลายโลกสร้างอย่างแยบยล
เมฆเทาปกคลุมเป็นกลุ่มก้อน
กลุ่มซ่อนซ้อนทับกับเม็ดฝน
ลมวูปะทุปะทะปะปน
ดุจดังปืนกลฝนกระจุย
ตีนเปลือยเหยียบย่ำย้ำจากเริ่ม
จากเดิมเพิ่มรอยจนย่อยยุ่ย
เด็กชายทายท้าฝ่าฝนลุย
น้องนุ้ยคอยท่าตอนฟ้ามัว
ในมือเด็กน้อยห้อยถุง
ปูกุ้งปลาที่มีแต่หัว
เศษข้าวเหลือทิ้งที่โรงครัว
หวังเนียนัวหมุบหมับกับมื้อเย็น...
...ครานั้นคลื่นคลั่งถะถั่งโถม
ซัดโทรมซัดสาดกราดคลื่นเห็น
คลื่นม้วนควนวนหมุนวนเป็น
คลื่นซ่านสาดกระเซ็นผู้เยาว์วัย
มื้อเย็นถูกกลืนด้วยคลื่นคลั่ง
ท้องที่หิวนี้ยังนั่งร่ำไห้
ผ้าวิ่น...เปื่อยยุ่ยเป็นขุยใย
ชีพวิ่น...สิ้นไร้ ณ ทรายเดิม
21 พฤษภาคม 2553 11:11 น.
ว.วโรดม
น้ำตาแผ่นดินรินไหลหลั่ง
กระทั่งบ้านไทยยังไร้สุข
สุมไฟสำแดงโชนแรงลุก
ความทุกข์เผาสิ้นแผ่นดินไทย
สังคมสงครามความขัดแย้ง
แก่งแย่งนิยามความเป็นใหญ่
เรียกร้องประชาธิปไตย
เพียงใส่ต่างสีก็ตีกัน
เลือดหลั่งถั่งโถมลงโลมหล้า
เพียงว่าต่างกลุ่มชุมนุมมั่น
ปะทะปะทุเดือดดุดัน
ดุจดังก่อนนั้นเกลียดกันมา
เสียเลือดเสียเนื้อเพื่อศักดิ์ศรี
หรือเพียงเท่านี้ที่ใฝ่หา
แลกความเจ็บช้ำด้วยน้ำตา
นี่หรือประชาธิปไตย
หน้าส่วนตัว
1887
