25 สิงหาคม 2556 00:50 น.
ว.วโรดม
ที่ใด...ไหนล้วนประะจักษ์
มีรัก...รัดรุมลุ่มหลง
ที่นั่น...น้ำตาบ่าลง
มีทุกข์...ยิ้มส่งทายท้า
ที่ใด...ประสบพบเห็น
มีรัก...ดังเช่นหินผา
ที่นั่น...ชอกช้ำชินชา
มีทุกข์...ทาบทาถักทอ
ที่ใด...เร่งเร้าริเริ่ม
มีรัก...ไว้เสริมเติมต่อ
ที่นั่น...มีการเฝ้ารอ
มีทุกข์...มีท้อปะปน
ที่ใด...ที่ใด ที่ใด
มีรัก...อยู่ไหน? สับสน!
ที่นั่น...อยู่ในใจคน
มีทุกข์...มากท้นหลั่งริน
ที่ใด...ที่ใฝ่ที่ฝัน
มีรัก...ให้ฉันไม่สิ้น
ที่นั่น...ยังย้ำยังยิน
มีทุกข์...ก็ชินเสียแล้ว!
20 มกราคม 2555 10:09 น.
ว.วโรดม
จะเอ่ยย้ำนิยามของ "ความรัก"
เท่าที่พอรู้จัก รักเหมือนฝัน
รักเหมือนลม รักเหมือนน้ำ รักเหมือนควัน
รักเหมือนจันทร์ รักเหมือนฟ้าดาราราย
รักเหมือนเมฆ รักเหมือนดิน เหมือนหินผา
รักเหมือนนาฬิกาเวลาบ่าย
รักยังคงรักอยู่ไม่รู้วาย
ความรู้สึกคือความหมายจากภายใน
รักจึงเป็นเช่นนี้แหละที่รัก
คือการพัก...เพื่อการเพิ่ม...การเริ่มใหม่
คือสายตา...คือสำเนียง...เสียงหัวใจ
คือสายใย...ไร้นิยาม...คือ"ความรัก"
13 ตุลาคม 2553 15:36 น.
ว.วโรดม
ตกหลุมพรางของรักสุดหักห้าม
สุดหักให้...ใจตามทรามเสน่ห์
ทรามสนอง...ดุจเล่ห์ที่เสแสร้ง
ที่เสสรวล...เหมือนแกล้งมาแปลงเปลี่ยน
มาแปลงปรับ...ใจเวียนดุจจะขาด
ดุจจะขีด...กรีดฟาดสาดรอยช้ำ
สาดรอยชอก...เหยียบย่ำย้ำความเจ็บ
ย้ำความจริง...เขี้ยวเล็บเหน็บใจรัก
เหน็บใจเรา...แทงปักดุจคมหนาม
ดุจคมหนึ่ง...เกี่ยวความงามให้หมองหม่น
ให้หมองมัว...ทุกข์ทนบนหลุ่มพราง
28 กันยายน 2553 23:06 น.
ว.วโรดม
.....ดึงตัวเองขึ้นจากหมอนตอนรุ่งสาง
แสงสว่างข้างฝาแยงตาฉัน
ผละหมอนข้างขนานเอนเช่นทุกวัน
ซึ่งตรงนั้นก่อนนี้เคยมีเธอ
ในห้องน้ำแปรงสีฟันนั้นยังอยู่
ในแก้วเก่ายังเสียบคู่อยู่เสมอ
ยาสีฟันเธอบีบไว้ได้พบเจอ
หลับตาเพ้อถึงวันเก่าเรามีกัน
โต๊ะหน้าบ้านลานจำปีที่เธอรัก
เคยนั่งพักทอดใจได้สุขสันต์
กาแฟหอมแก้วอุ่นยังกรุ่นควัน
วางตรงนั้นโต๊ะหน้าบ้านลานจำปี
แก้วสีขาวของเธอนั้นฉันชงให้
แก้วดำใหญ่วางคู่กันมันขมปี๋
จนแก้วขาวไร้เธอดื่มลืมทุกที
ซึ่งวันนี้ฉันยังคงชงทุกเช้า
แจกันเคยมีดอกไม้หลากหลายสี
แต่ตอนนี้มันร่วงหล่นจนแห้งเฉา
ที่โซฟาหน้าทีวีเคยมีเรา
แต่วันนี้เหลือแค่เงาอันเบาบาง
.....ณ วันที่เธอจากไปใจยังพรั่น
เหตุวันนั้นใจฉันยับกับรอยหมาง
เมื่อความตายและเวลามากั้นกลาง
ทิ้งอ้างว้างกับฉันไว้เธอไม่มี
เธอขับรถไปเตรียมการเรื่องงานแต่ง
ฉันจัดแจงเตรียมงานสถานที่
เธอบอกฉันว่า เดี๋ยวมาสิบนาที
แล้วคนดีเธอหลงทางหรืออย่างไร
รถบรรทุกเบรกแตกแหวกกลางรถ
เศร้าสลดรถยับกับล้อใหญ่
ในรถแหลกเธอของฉันนั้นสิ้นใจ
เลือดสาดใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวนวล
น้ำตาฉันวันนี้ไม่มีไหล
ฉันร้องไห้พร่ำเพ้อให้เธอหวน
ใจฉันแหลกเกินช้ำสุดคร่ำครวญ
ไยเธอด่วนจากกันไม่ทันลา
ความเดียวดายก่อตัวไปทั่วห้อง
ใจหม่นหมองเงียบเหงาเฝ้าโหยหา
ใจแห้งเหี่ยวแห้งหมดหยดน้ำตา
ที่รักจ๋ารอฉันหน่อยคอยไม่นาน
.....ฉันพบของที่เธอให้ในกรอบรูป
บนรอยจูบกระดาษนั้นฉันเปิดอ่าน
เธอเขียนไว้ให้กับฉันแต่วันวาน
แม้เลยผ่านกาลเวลามาเท่าใด
คือคำพูดเธอบอกฉันในวันรัก
ว่า เราจักรักมั่นไม่หวั่นไหว
แม้วันหนึ่งที่ฉันนั้นจากไกล
ฉันจะอยู่ตลอดไปที่ใจเธอ
28 กันยายน 2553 00:48 น.
ว.วโรดม
เสียงซอดังแว่วหวานจากลานกว้าง
ตรงริมทางข้างเสาเขานั่งอยู่
ชายผู้หนึ่งคนนั้นฉันเหลียวดู
หันหลังสู้แดดฝนทนมานาน
มีแผ่นฟ้าเป็นผ้าห่มข่มความหนาว
พื้นทอดยาวที่เห็นเป็นเหมือนบ้าน
ซอสามสายเป็นเครื่องมือถือทำงาน
เงินเศษทานต่อหัวใจไปอีกวัน
นิ้วกดโน้ตพลิ้วร่ายบนสายเสียง
เสนาะสำเนียงด้วยใจไร้หวาดหวั่น
ทำนองเพลงพร่ำกรุ่นกลางฝุ่นควัน
ในเมืองหลวงที่นั่นที่ฉันยืน
ชายชราผู้หนึ่งซึ่งตาบอด
ใจเยี่ยมยอดกล้าแกร่งยังแข็งขืน
เล่นดนตรีแลกเศษทานผ่านวันคืน
ยังทนฝืนกลางสังคมโสมมทราม
แม้ตามืดไร้แสงแห่งความหวัง
แต่พลังเชื่อมั่นไม่หวั่นหวาม
ป้ายข้างหน้านั้นควรคิดควรติดตาม
ว่า วันนี้นั้นงดงามยามเห็นมัน
ฉันจึงถาม จะเล่นไปถึงไรหรือ
ชายผู้ถือซอคันเก่าเขาตอบฉัน
จะเล่นจนโลกนี้ไม่มีจันทร์
หรือถึงวันที่ดับดิ้นสิ้นชีวี
ฉันจึงเขียนต่อเติมเพิ่มท้ายวรรค
ให้โลกรู้ให้ประจักษ์สมศักดิ์ศรี
ว่า มนุษย์จงสร้างสรรค์มั่นทำดี
ตราบยังมีลมหายใจให้ตัวเอง
ฉันผ่านมาวันใหม่ในที่เก่า
ไร้แม้เงาผู้เติมไฟใจกล้าเก่ง
ผู้เต็มเปี่ยมจิตวิญญาณการบรรเลง
ผู้สร้างเพลงสอนชีวิตให้คิดดี
หน้าส่วนตัว
2127
