เมื่อความตายและเวลามากั้นกลาง

ว.วโรดม

.....ดึงตัวเองขึ้นจากหมอนตอนรุ่งสาง		
แสงสว่างข้างฝาแยงตาฉัน
ผละหมอนข้างขนานเอนเช่นทุกวัน		
ซึ่งตรงนั้นก่อนนี้เคยมีเธอ
ในห้องน้ำแปรงสีฟันนั้นยังอยู่			
ในแก้วเก่ายังเสียบคู่อยู่เสมอ
ยาสีฟันเธอบีบไว้ได้พบเจอ			
หลับตาเพ้อถึงวันเก่าเรามีกัน
โต๊ะหน้าบ้านลานจำปีที่เธอรัก			
เคยนั่งพักทอดใจได้สุขสันต์
กาแฟหอมแก้วอุ่นยังกรุ่นควัน			
วางตรงนั้นโต๊ะหน้าบ้านลานจำปี
แก้วสีขาวของเธอนั้นฉันชงให้			
แก้วดำใหญ่วางคู่กันมันขมปี๋
จนแก้วขาวไร้เธอดื่มลืมทุกที			
ซึ่งวันนี้ฉันยังคงชงทุกเช้า
แจกันเคยมีดอกไม้หลากหลายสี			
แต่ตอนนี้มันร่วงหล่นจนแห้งเฉา
ที่โซฟาหน้าทีวีเคยมีเรา				
แต่วันนี้เหลือแค่เงาอันเบาบาง
.....ณ วันที่เธอจากไปใจยังพรั่น		
เหตุวันนั้นใจฉันยับกับรอยหมาง
เมื่อความตายและเวลามากั้นกลาง			
ทิ้งอ้างว้างกับฉันไว้เธอไม่มี
เธอขับรถไปเตรียมการเรื่องงานแต่ง		
ฉันจัดแจงเตรียมงานสถานที่
เธอบอกฉันว่า เดี๋ยวมาสิบนาที			
แล้วคนดีเธอหลงทางหรืออย่างไร
รถบรรทุกเบรกแตกแหวกกลางรถ			
เศร้าสลดรถยับกับล้อใหญ่
ในรถแหลกเธอของฉันนั้นสิ้นใจ			
เลือดสาดใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวนวล
น้ำตาฉันวันนี้ไม่มีไหล				
ฉันร้องไห้พร่ำเพ้อให้เธอหวน
ใจฉันแหลกเกินช้ำสุดคร่ำครวญ			
ไยเธอด่วนจากกันไม่ทันลา
ความเดียวดายก่อตัวไปทั่วห้อง			
ใจหม่นหมองเงียบเหงาเฝ้าโหยหา
ใจแห้งเหี่ยวแห้งหมดหยดน้ำตา			
ที่รักจ๋ารอฉันหน่อยคอยไม่นาน
.....ฉันพบของที่เธอให้ในกรอบรูป	
บนรอยจูบกระดาษนั้นฉันเปิดอ่าน
เธอเขียนไว้ให้กับฉันแต่วันวาน		
แม้เลยผ่านกาลเวลามาเท่าใด
คือคำพูดเธอบอกฉันในวันรัก			
ว่า เราจักรักมั่นไม่หวั่นไหว
แม้วันหนึ่งที่ฉันนั้นจากไกล			
ฉันจะอยู่ตลอดไปที่ใจเธอ