28 กันยายน 2553 23:06 น.
ว.วโรดม
.....ดึงตัวเองขึ้นจากหมอนตอนรุ่งสาง
แสงสว่างข้างฝาแยงตาฉัน
ผละหมอนข้างขนานเอนเช่นทุกวัน
ซึ่งตรงนั้นก่อนนี้เคยมีเธอ
ในห้องน้ำแปรงสีฟันนั้นยังอยู่
ในแก้วเก่ายังเสียบคู่อยู่เสมอ
ยาสีฟันเธอบีบไว้ได้พบเจอ
หลับตาเพ้อถึงวันเก่าเรามีกัน
โต๊ะหน้าบ้านลานจำปีที่เธอรัก
เคยนั่งพักทอดใจได้สุขสันต์
กาแฟหอมแก้วอุ่นยังกรุ่นควัน
วางตรงนั้นโต๊ะหน้าบ้านลานจำปี
แก้วสีขาวของเธอนั้นฉันชงให้
แก้วดำใหญ่วางคู่กันมันขมปี๋
จนแก้วขาวไร้เธอดื่มลืมทุกที
ซึ่งวันนี้ฉันยังคงชงทุกเช้า
แจกันเคยมีดอกไม้หลากหลายสี
แต่ตอนนี้มันร่วงหล่นจนแห้งเฉา
ที่โซฟาหน้าทีวีเคยมีเรา
แต่วันนี้เหลือแค่เงาอันเบาบาง
.....ณ วันที่เธอจากไปใจยังพรั่น
เหตุวันนั้นใจฉันยับกับรอยหมาง
เมื่อความตายและเวลามากั้นกลาง
ทิ้งอ้างว้างกับฉันไว้เธอไม่มี
เธอขับรถไปเตรียมการเรื่องงานแต่ง
ฉันจัดแจงเตรียมงานสถานที่
เธอบอกฉันว่า เดี๋ยวมาสิบนาที
แล้วคนดีเธอหลงทางหรืออย่างไร
รถบรรทุกเบรกแตกแหวกกลางรถ
เศร้าสลดรถยับกับล้อใหญ่
ในรถแหลกเธอของฉันนั้นสิ้นใจ
เลือดสาดใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวนวล
น้ำตาฉันวันนี้ไม่มีไหล
ฉันร้องไห้พร่ำเพ้อให้เธอหวน
ใจฉันแหลกเกินช้ำสุดคร่ำครวญ
ไยเธอด่วนจากกันไม่ทันลา
ความเดียวดายก่อตัวไปทั่วห้อง
ใจหม่นหมองเงียบเหงาเฝ้าโหยหา
ใจแห้งเหี่ยวแห้งหมดหยดน้ำตา
ที่รักจ๋ารอฉันหน่อยคอยไม่นาน
.....ฉันพบของที่เธอให้ในกรอบรูป
บนรอยจูบกระดาษนั้นฉันเปิดอ่าน
เธอเขียนไว้ให้กับฉันแต่วันวาน
แม้เลยผ่านกาลเวลามาเท่าใด
คือคำพูดเธอบอกฉันในวันรัก
ว่า เราจักรักมั่นไม่หวั่นไหว
แม้วันหนึ่งที่ฉันนั้นจากไกล
ฉันจะอยู่ตลอดไปที่ใจเธอ
28 กันยายน 2553 00:48 น.
ว.วโรดม
เสียงซอดังแว่วหวานจากลานกว้าง
ตรงริมทางข้างเสาเขานั่งอยู่
ชายผู้หนึ่งคนนั้นฉันเหลียวดู
หันหลังสู้แดดฝนทนมานาน
มีแผ่นฟ้าเป็นผ้าห่มข่มความหนาว
พื้นทอดยาวที่เห็นเป็นเหมือนบ้าน
ซอสามสายเป็นเครื่องมือถือทำงาน
เงินเศษทานต่อหัวใจไปอีกวัน
นิ้วกดโน้ตพลิ้วร่ายบนสายเสียง
เสนาะสำเนียงด้วยใจไร้หวาดหวั่น
ทำนองเพลงพร่ำกรุ่นกลางฝุ่นควัน
ในเมืองหลวงที่นั่นที่ฉันยืน
ชายชราผู้หนึ่งซึ่งตาบอด
ใจเยี่ยมยอดกล้าแกร่งยังแข็งขืน
เล่นดนตรีแลกเศษทานผ่านวันคืน
ยังทนฝืนกลางสังคมโสมมทราม
แม้ตามืดไร้แสงแห่งความหวัง
แต่พลังเชื่อมั่นไม่หวั่นหวาม
ป้ายข้างหน้านั้นควรคิดควรติดตาม
ว่า วันนี้นั้นงดงามยามเห็นมัน
ฉันจึงถาม จะเล่นไปถึงไรหรือ
ชายผู้ถือซอคันเก่าเขาตอบฉัน
จะเล่นจนโลกนี้ไม่มีจันทร์
หรือถึงวันที่ดับดิ้นสิ้นชีวี
ฉันจึงเขียนต่อเติมเพิ่มท้ายวรรค
ให้โลกรู้ให้ประจักษ์สมศักดิ์ศรี
ว่า มนุษย์จงสร้างสรรค์มั่นทำดี
ตราบยังมีลมหายใจให้ตัวเอง
ฉันผ่านมาวันใหม่ในที่เก่า
ไร้แม้เงาผู้เติมไฟใจกล้าเก่ง
ผู้เต็มเปี่ยมจิตวิญญาณการบรรเลง
ผู้สร้างเพลงสอนชีวิตให้คิดดี
25 กันยายน 2553 22:13 น.
ว.วโรดม
หลับตาลงเถิดฉัน...ลืมฝันร้าย
ลืมความตาย-ความสุขลืมทุกสิ่ง
ลืมว่าที่ตาเห็นเป็นเรื่องจริง
หากเรายิ่งคิดมากยิ่งตรากตรม
ภาพเธอเดินกับเขาฉันเศร้านัก
นี่หรือรักนี่หรือหวังช่างขื่นขม
เหมือนเดินบนใบมีดกรีดรอยคม
ค่อยเพาะบ่มบาดแผลแล่หัวใจ
ตั้งแต่ที่เธอบอกฉันในวันรัก
ว่าเราจักรักมั่นไม่หวั่นไหว
แล้วที่เห็นตอนนี้นี่อะไร
หรือฝันไปหรือตาฝาดไม่อาจคิด
ไร้ถ้อยคำใดใดให้เอ่ยอ้าง
ไร้หนทางใดใดไว้ลิขิต
ไร้รูปเงาใดใดในชีวิต
ไร้ดวงจิตใดใดไว้รักกัน
เหงื่อไหลหยาดลงหยดลงรดหมอน
ใกล้ถึงตอนบทจากฉากโศกศัลย์
ผวาตื่นขึ้นก่อนตอนสำคัญ
อ้าว กู ฝันหรือนี่ที่เล่ามา
25 กันยายน 2553 00:39 น.
ว.วโรดม
รักหนึ่งเกิดกลางช่องว่างนี้
ตรงที่ใครใครเฝ้าใฝ่หา
ช่องว่างหัวใจที่ได้มา
เพียงเธอเห็นค่าชายตามอง
ชายหนึ่งรักล้นหญิงคนนี้
แม้ไม่มีหัวใจให้ซักห้อง
เท่านี้เพียงพอไม่ขอร้อง
เพียงจ้องมองห่างอย่างเทคแคร์
9 กันยายน 2553 01:06 น.
ว.วโรดม
ในชีวิต ในเวลา ในป่าฝัน
ในคืนวัน ในดวงจิต ในคิดถึง
ในความรัก ในรอยจูบ ในรูปซึ้ง
ตาคู่หนึ่งทอดกว้างข้างหน้านั้น
ไร้อารมณ์ ไร้รู้สึก ไร้นึกคิด
หยุดชีวิต หยุดใจ หยุดไฟฝัน
หยุดเวลา รั้งฉุด หยุดคืนวัน
หยุดสร้างสรรค์เพราะสิ้นแสงแห่งศรัทธา
ขาคู่นี้...ล้าเกินยากเดินก้าว
ผิวกายนี้...สั่นหนาวร้าวหนักหนา
สองแขนนี้...แรงสิ้นจนชินชา
และใจนี้...โรยล้าเกินฝ่าไป
จะต้องสู้...อะไรอีกอยากหลีกเร้น
ใครสร้างเกณฑ์ ใครสร้างกฎกำหนดให้
จะต้องสู้...ความโสมม ความตรมใจ
จะต้องสู้...กับอะไรใครบังคับ
.......บทสรุป บทเรียนนี้ บทชีวิต
เพียงความคิด เพียงความฝัน เพียงฉันหลับ
วันพรุ่งนี้พร้อมตื่น พร้อมยืนรับ
ทายท้ากับขวากหนามไม่ขามเกรง
หน้าส่วนตัว
1375
