14 พฤษภาคม 2551 21:09 น.
วรรธนภิโยกุล
นี่พ่อคุณทูนหัว
ไม่เกรงกลัวใจใครบ้างหรือ
ฉันมีเลือดเนื้อหัวใจไม่ได้เป็นกิ้งกือ
ถึงแม้จะไม่สาถือ..แต่ว่าฮือๆรู้สึกเซ็ง
เวลาที่เธอมาเจอฉัน
บอกเค้าว่าอย่าโทรมาตอนนั้นจะได้ไหม
เวลาอื่นมีมากมายถมไป
ไว้หลบฉันได้ตอนไหนเชิญคุยจนสายไหม้..ยังไงไม่ว่ากัน
รู้อยู่แล้วว่าเธอน่ะนอกใจ
บอกแล้วไงจะมีใครก็ไม่สน
ก็ไม่ได้คิดว่าเธอเป็นแฟนเหมือนใครหลายๆคน
แค่มีเธอไว้เป็นสารถีคอยรับส่งแค่นี้เอง
13 พฤษภาคม 2551 22:52 น.
วรรธนภิโยกุล
เจ็บที่สุดก็คราวนี้
เมื่อคนดีมาเปลี่ยนผัน
ความรักที่เคยมีให้กัน
ความฝันที่ให้มานั้นมันหายไป
ไม่คาดคิดว่าคนดี
จะมาทำให้เสียใจอย่างนี้ได้
ไม่คิดเลยว่าคนเคยรักกัน
จะมาทิ้งกันได้ง่ายดาย
คำพูดที่เธอทิ้งไว้
มันดังก้องอยู่ในใจของฉัน
คำสัญญาที่เธอเคยให้กัน
มันยังตราตรึงเป็นส่วนหนึ่งในใจฉันเสมอมา
แต่คำพูดที่เธอให้กันในวันนี้
เธอบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับเธอเสียทีได้ไหม
บอกให้ฉันไปตายที่ไหนก็รีบไป
บอกว่าฉันไม่ได้มีค่ามีความสำคัญเท่าคนนั้นคนของเธอ
น้ำตามันไหลออกมาเอง
ไม่ได้หวั่นเกรงแต่ใจหวั่นไหว
ไม่คิดเลยว่าใจเธอช่างแสนดำ
เสียใจกับคำสัญญาจากปากเธอ
ช่างเถอะคนดี
หากวันพรุ่งนี้โลกนี้จะไม่มีฉัน
ก็ไม่ได้มีความหมายความสำคัญ
กับเธอที่หมดใจให้กันมาเนิ่นนาน
อย่ายื้ออะไรจากฉัน
ก้เราเลิกกันแล้วใช่ไหม
เธอก็เป็นได้แค่คนอื่นคนไกล
จะมาแคร์ทำไมในเมื่อใจไม่มีกันอย่างเคย
13 พฤษภาคม 2551 22:49 น.
วรรธนภิโยกุล
บอกเลยว่าเลิกรักเธอไม่ได้
ในเมื่อยังอยู่ใกล้กันอย่างนี้
ยอมเป็นคนไกลให้เธอไม่ไยดี
จะได้เลิกรักเธอซะที อยู่ใกล้แบบนี้ตัดใจไม่ลง
ห้ามความรู้สึกไม่ได้หรอกนะ
จะทำเป็นตัดใจซะ ก็ยังทำไม่ได้
ในเมื่อเธอยังคงเป็นคนสำคัญในหัวใจ
ถึงจะกลบเกลื่อนเท่าไหร่ก็ปิดบังความรู้สึกที่มีให้ไม่ได้อยู่ดี
อย่างให้ห่างๆกันไปไกลๆ
จะได้หยุดความหวั่นไหวลงที่ตรงนี้
เผื่อว่าความไกลจะช่วยใจลืมได้ซะที
เผื่อจะเห็นสิ่งดีๆบนโลกใบนี้นอกจากเธอ
13 พฤษภาคม 2551 21:36 น.
วรรธนภิโยกุล
ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
ขอให้อย่าวุ่นวายกับตัวฉัน
ขอลาไปตามวิถีทางของมัน
ได้โปรดอย่าฉุดรั้งฉันไว้อีกเลย
เลิกลากันด้วยดี
ดีกว่าต้องมีความเคืองแค้น
ไม่จำเป็นต้องเห็นใจแทน
ฉันมันแค่อดีตแฟนที่แสนเลว
ไม่รู้จักผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี
ไม่เคยมีความดีในสมอง
ไม่เคยย้ำนึกคิดตรึกตรอง
ไม่เคยมองโลกในแง่ดี
ฉันมันคนรูปชั่วตัวดำๆ
ไม่รู้จักที่สูงต่ำคอยค้ำหัว
คอยจ้องหาแต่ความดีที่ใส่ตัว
ไม่เคยกลัวบาปกรรมทำไม่ดี
มีพิษร้ายยิ่งกว่าเสือสิงห์กระทิงงู
ไม่มองใครบวกคูณมองแต่หาร
มีแค่เพียงความเลวที่ฝังในสันดาร
เป็นคนพาลที่รูปชั่วตัวดำ
จิตใจร้ายกว่ายักษ์มาร
ไม่คิดทำบุญทำทานสร้างกุศล
ใจคอวิปริตผิดจากคน
รวมอยู่ในคนๆเดียว(คือฉันที่เธอมอง)
คงสะใจใช่ไหมเล่า
ไหนๆก็เอาชนะฉันซุงแหลใครๆได้
จะตบตามารยาก็ตามใจ
ฉันจะยกให้มันเป็นทาน
13 พฤษภาคม 2551 21:26 น.
วรรธนภิโยกุล
ทุกๆเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
คงเป็นชะตาลิขิตจากฟากฟ้า
ให้เราต้องเจ็บช้ำเสียน้ำตา
เพื่อทดสอบให้เราได้เห็นว่าอะไรที่ควรค่าแก่การคอย
หน้าส่วนตัว
1070
