23 ธันวาคม 2551 22:35 น.
วลี..
.
สายตา..
...
ปะทุทะลุใจ
ธุระใดชะงักงัน
สะทกสะเทิ้นสั่น
อุธัจหวั่นอุราหวาม
พะว้าพะวงวุ่น
ระอุอุ่นยะเยียบตาม
วะแวววะวาวงาม
มโนพลามมนร่วน
แชล่มชโลมรอย
ละออปรอยชรอยครวญ
ปะทะจิตะป่วน
ถลาซวนถลำเซ
ละล้าละลังแล้ว
โสตะแว่ว สิ ปนเป
จริตป่วนจนรวนร
ยากเถลไถลเมิน
...
วลี..
10 มิถุนายน 2546 20:04 น.
วลี..
... เมิน ...
สะบั้นสาบาน ณ เบื้องหลัง
ทุรนทุราย สิ ประดัง ประดับแทน
ทะลักทะลุ ณ ทรวงแกน
ณ กลางแก่น หทัยระทมทราม
จรดจริต มิ ปวดใจ
ชำระชะรอย สะ ไสว เสียให้งาม
จะกักจะกด จะเก็บ มิให้ลาม
จะบดกราม เสียให้แน่นมิเผยใด
อดีตอาดูร ก็ กรุ่นกาล
คะนองคนึง จะระราน ดั่งเพลิงไฟ
สละสลัก ชลเนตร สิควรไหล
ก็ผ่านไป ราวจะไร้จิตวิญญาณ
มิสาปมิเสริม มิ เติมแต่ง
สะดิ้งแสดง ณ อาวรณ์ กับเหตุการณ์
กะโหลกกะลา ก็กลวง เต็มกบาล
สบั้นสาบาน ทั้งยังห่วงเหลือเกิน ...
5 มีนาคม 2546 17:10 น.
วลี..
..
ต้นอ้ออ่อนอ้อนแอ้นอาบลม
ดอกอ้อพ้อพริ้วพรมพร่างพร้อย
กอกับส่งเสียงระงมพ้อดอกปุยปอย
ฟุ้งฝอยลอยลิ่วฟ้าระรวยลาม
แดดเช้าเย้าก้านเรียวสีเขียวอ่อน
ช่อดอกชูแอ้นอ้อนช่างหวาบหวาม
ลมอ่อยแผ่วพลิ้วอุ้มพุ่มดอกงาม
ทิวาทามทาบทอทุ่งอ้อทอง
ณ แรกลมโน้มก้านเรียวเสียงซู๋ซ่าน
ดอกเลาอ่อนก็ขับขานสนานสนอง
ปล่อยปุยปอยฝอยละเอียดละเมียดละออง
สีเงินผ่องท่องละลานระเริงลม
สนธยาสีฟ้าร่ำรำไรแล้ว
แสงเพียงแผ่วพอแพร้วเพริศเลิศเสพสม
ต่อเมื่ออนธกาลผ่านมาห่ม
คงยินเพียงเสียงระงมของอ้องาม
...
21 มิถุนายน 2556 13:13 น.
วลี..
ไม้ใหญ่ยืนตระหง่าน
นก กา ยืดถือเป็นบ้าน
พื้นดินแผ่ไพศาล
คนกลับ ไม่รู้จะอยู่ไหน
แจกันใหญ่มุมห้อง
ต่างมอง.. หยุดชื่นชม
แม่เฒ่านั่งอยู่หน้าบ้าน
ต่างเดินผ่านแล้วยิ้มให้
แม่เฒ่าใช่เห็นรอยยิ้มหรือไม่หนอ
พิ้นดินแผ่ไพศาล
แม่เฒ่านั่งอยู่หน้าบ้าน
คนมากมายไม่รู้จะอยู่ไหน
แม่เฒ่านั่งเดียวดาย ใจไม่รู้อยู่ไหน ..
30 กันยายน 2545 13:33 น.
วลี..
สูงสุดผุด ต่ำเตี้ย ............... ขัดขืน
ฟ้าต่ำ วสันต์ครืน .............. สนั่นหล้า
เอ่อล้น ป่นขยี้ผืน .............. พื้นภพ สิ้นเฮย
สาบกลิ่น คนสิ้นท่า ............ ฝอยฟุ้งปฐพี
พิ้นภูลู่ลาดโล้น .................. เลียนเตียน
คนสัตว์พลัดพลากเจียน .... ร่างม้วย
วสันต์สาป กงเกวียน ......... กรรมระส่ำ
งาม เอ่อล้น ปน ด้วย .......... ผู้พ้นศฤงคาร
หน้าส่วนตัว
976
