7 มิถุนายน 2550 03:20 น.
ว่าที่กวี
เคยไหม...
ออกไปนั่งดูน้ำทะเลใส-ใสในคืนเดือนดับ
ดวงดาวพราวแสงระยิบระยับ
พรายน้ำวิบวับวูบไหวรอบกาย
ลมเย็นโชยอ่อน-อ่อนตลอดเวลา
เคยมั้ยล่ะ...
...เปลือยเท้าเดินเล่นบนหาดทรายเกร็ดใส-ใส
ตรงขอบฟ้าเต็มไปด้วยเรือและแสงไฟ
เพียงแค่นี้ก็รู้สึกผ่อนคลาย...ใจเบา-เบา
เอนหลังนอนลงบนหาดทราย
ย้อนคิดถึงเหตุการณ์ในวันเก่า-เก่า
บางครั้งก็ยิ้มให้กับความเขลา
ในแต่ละเรื่องราวที่ผ่านพ้นมา
หลังจากผ่านสิ่งต่าง-ต่างมากมาย
ก็ทำให้ใจได้รู้ว่า
หลายอย่างที่คนส่วนใหญ่...บอกว่าไร้ราคา
แต่สำหรับฉัน...มันกลับมีคุณค่าต่อจิตใจ
7 มิถุนายน 2550 02:37 น.
ว่าที่กวี
เขียนคำว่ารักบนหาดทราย
คลื่นสาดซัดหาย
เหลือไว้แค่หาดทรายเปล่า-เปล่า
ฝากรักไปกับสายลม
พายุฝนฟ้าถล่ม
เหลือถึงเธอแค่เพียงลมหนาว
ความรักความผูกพันที่ก่อกันมา
เมื่อล่วงผ่านพ้นเวลา
เหลือเพียงแค่ฉันกับเงา
อยู่กับคว่ามเหงามานาน
จึงเรียนรู้ว่า
ชีวิตฉันยังมีค่า...แม้ไร้เธอ
6 มิถุนายน 2550 16:37 น.
ว่าที่กวี
ยังคงอยู่เพียงลำพังในห้องเดิม
แต่สิ่งที่เข้ามาเพิ่มเติมคือความเหงา
ตั้งแต่เธอจากไป...ไม่เห็นแม้เงา
เรื่องราวเก่า-เก่า...ก็ยังคอยเฝ้าหลอกหลอนใจ
ก็ใจยังไม่เคยลืมเธอ
แม้ว่าเรื่องราวที่เจอ...จะผ่านนานขนาดไหน
ที่ผ่านมาดู-ดูแล้ว...เธอก็ไม่เป็นเหมือนใคร
เพราะเป็นเธอคนเดียวที่รู้ใจ...
...มากกว่าทุกใครที่ผ่านมา
ยังคงหลับลงไปในห้องเก่า
และตื่นขึ้นมาพร้อมกับเงาของความห่วงหา
เพราะยังคิดถึงและห่วงใย...
...อยู่ในใจเกือบตลอดเวลา
ช่วยตอบหน่อยได้ไหมว่า...
...จะทำอย่างไรให้ใจลืมเธอ
6 มิถุนายน 2550 14:19 น.
ว่าที่กวี
มีที่ใดสงบบ้าง
สุดขอบโลกที่อ้างว้างอยู่ที่ไหน
อยากจะพ้นจากที่ตรงนี้ให้ไกลแสนไกล
แค่ต้องการเวลาพักใจ...ได้หลับได้นอน
ที่นี่...บรรยากาศเดิม-เดิมเก่า-เก่า
ยังมีเรื่องราวของเธอเฝ้าหลอกหลอน
อาจเป็นเพราะรักของเรา...
...จบแบบสุดเศร้าเหมือนในละคร
ความสัมพันธ์ในวันก่อน...
...จึงตามมาหลอนทุกคืนวัน
มีที่ใดสงบบ้าง
ที่-ที่จะได้ใช้ความคิดอย่างสร้างสรรค์
ถึงแม้จะเป็นเวลาช่วงสั้น-สั้น
ขอแค่นั้น...ให้ฉันได้ลบลืมเรื่องของเธอ
หน้าส่วนตัว
647
