ฉันเดินเล่นในความมืดจนยืดเยื้อ ใช้เวลาเหลือเฟือเพื่อคิดถึง ยืนสัมผัสรายรอบครอบคำนึง ค่อยค่อยดึงดิ่งลงมั่นคงนัก ฉันใช้ความมืดมิดพิชิตฝัน ปิดตะวันลงกลอนค้อนสลัก แล้วโบยบินขึ้นฟ้าตามหารัก เพียงสบพักตร์แวบแรกเข้าแทรกใจ ฉันเพลินอยู่ในความมืดที่ยืดยาว น้ำค้างหนาวแดดร้อนมิคลอนไหว ฉันซึมซับความอบอุ่นละมุนละไม พร้อมกับใครหนึ่งคนบนดวงตา แต่ฉันกลับเดินหลงทางกลางตะวัน กลัว/หวาดหวั่น/งันงก/ตกประหม่า ไม่อาจเดินโดดเดี่ยววานเหลียวมา เถอะ!..ช่วยพาดวงใจไปด้วยนะ...
หน้าส่วนตัว
6339
