7 มกราคม 2548 20:43 น.
หยดน้ำยามฟ้าสาง
ลืมไปสักอย่างได้ไหม
ลืมว่าเคยมีใครใฝ่ฝันถึง
ใครที่กาลครั้งหนึ่ง
ผูกพันลึกซึ้งเธอหมดใจ
ยอมเธอไปเสียทุกอย่าง
อย่างไม่มีทางยอมใครได้
แต่บทสุดท้ายได้อะไร
เมื่อเธอมีใจให้อีกคน
เคยคิดว่าเข้าใจเธอมาก
ทุกครั้งที่เธอลำบากสับสน
ก็เดือดร้อนก็ดิ้นรน
ทำทุกอย่างจนเธอผ่อนคลาย
หวังเพียงว่าอยู่ที่ตรงนี้
บางทีอาจช่วยอะไรได้
ยามที่เธอไม่สบาย
เธอยังมีใครคอยดูแล
แต่ก็คือความเข้าใจผิด
เธอไม่เคยคิดเป็นมิตรแท้
สิ่งเดียวที่เธอนั้นแคร์
คือคนคอยแก้เหงาหัวใจ
ยามที่เธอไม่มีใครอื่น
กี่วันกี่คืนอยู่ด้วยได้
แต่พอเธอมีใครใคร
เธอไม่เคยสนใจไยดี
ลืมไปได้เลยได้ไหม
ลืมไปตั้งแต่วันพรุ่งนี้
ไม่มีอีกแล้วจะไม่มี
คนโง่สิ้นดี....ที่เคยเป็น
7 มกราคม 2548 20:31 น.
หยดน้ำยามฟ้าสาง
ลืมไปสักอย่างได้ไหม
ลืมว่าเคยมีใครใฝ่ฝันถึง
ใครที่กาลครั้งหนึ่ง
ผูกพันลึกซึ้งเธอหมดใจ
ยอมเธอไปเสียทุกอย่าง
อย่างไม่มีทางยอมใครได้
แต่บทสุดท้ายได้อะไร
เมื่อเธอมีใจให้อีกคน
เคยคิดว่าเข้าใจเธอมาก
ทุกครั้งที่เธอลำบากสับสน
ก็เดือดร้อนก็ดิ้นรน
ทำทุกอย่างจนเธอผ่อนคลาย
หวังเพียงว่าอยู่ที่ตรงนี้
บางทีอาจช่วยอะไรได้
ยามที่เธอไม่สบาย
เธอยังมีใครคอยดูแล
แต่ก็คือความเข้าใจผิด
เธอไม่เคยคิดเป็นมิตรแท้
สิ่งเดียวที่เธอนั้นแคร์
คือคนคอยแก้เหงาหัวใจ
ยามที่เธอไม่มีใครอื่น
กี่วันกี่คืนอยู่ด้วยได้
แต่พอเธอมีใครใคร
เธอไม่เคยสนใจไยดี
ลืมไปได้เลยได้ไหม
ลีมไปตั้งแต่วันพรุ่งนี้
ไม่มีอีกแล้วจะไม่มี
คนโง่สิ้นดี......ที่เคยเป็น
6 มกราคม 2548 20:00 น.
หยดน้ำยามฟ้าสาง
ทำให้น้อยใจได้เสมอ
ทุกสิ่งที่เธอทำกับฉัน
นี่หรือที่บอกว่ารักกัน
ไม่ใส่ใจ ไม่ผูกพัน ไม่ห่วงใย
นึกจะลาก็ลาจาก
นึกจะบอกว่ารักมากก็บอกได้
คล้ายรู้สึก คล้ายจริงใจ
แต่มันก็แค่คล้าย ไม่เป็นจริง
ฉันเองที่เฝ้าลวงหลอก
บอกตัวเองในทุกสิ่ง
บอกว่าเธอรักจริง
บอกว่าเธอให้สิ่งที่ดี
จริงๆ อาจไม่ใช่
ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำให้น้อยใจอย่างนี้
ไม่สนใจไม่ไยดี
นี่หรือที่บอกว่ารักกัน
ฉันรักเธอ
มากขึ้นเสมอในความรู้สึก
เต็มอยู่ในส่วนลึก
เมื่อนึกถึงเวลาที่อยู่ด้วยกัน
แม้ว่าวันนี้
สิ่งดีดีที่เคยมีนั้น
จะเลือนหายไปกับสายสัมพันธ์
ที่นับวันจะห่างไกล
แต่ขอให้รู้ว่า
วันเวลาที่ได้อยู่ใกล้
อบอุ่นอ่อนหวานปานขาดใจ
ไม่เคยรู้สึกกับใครได้เท่านี้
ขอเก็บไว้เป็นความทรงจำ
กับความรู้สึกงดงามครั้งนี้
อย่างน้อยก็คือความรู้สึกดีดี
แม้วันนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
แต่ทุกครั้งที่นึกถึงวันเก่า
ที่สองเราเคยชิดใกล้
รอยยิ้มก็เกิดในหัวใจ
แล้วก็อยากร้องไห้พร้อมๆ กัน
ฉันมันแค่คนห่างไกล
คนดีของชีวิต
ฉันไม่มีสิทธิ์อีกแล้วใช่ไหม
นับจากวันนี้เป็นต้นไป
เราคงห่างไกลไปทุกที
ฉันไม่รู้จะอยู่อย่างไร
เมื่อเธอจากไปตรงนี้
ความรู้สึกที่เคยดี
คงไม่มีจากนี้ไป
ทุ่มเทให้เธอหมดชีวิต
แต่ไม่มีสิทธิ์ไม่มีวันเป็นไปได้
ฉันมันแค่คนห่างไกล
ที่ไม่เคยอยู่ในหัวใจเธอ
ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าเธอรัก
คิดว่าเธออยากอยู่ด้วยเสมอ
แต่ส่วนลึกของใจเธอ
ใครเล่าเออจะรู้ดี
นอกจากเธอเท่านั้น
ที่ไม่เคยรักคนช่างฝันคนนี้
แค่เธอรู้สึกเป็นบางที
ว่าสงสารคนคนนี้จับหัวใจ
เธอถึงทำดีด้วย
ช่วยให้ความฝันอันสดใส
เป็นจริงขึ้นมาทันใด
แล้วเธอก็ไปตามเส้นทาง
คนดี
นับจากวันนี้ฉันสิ้นทุกอย่าง
ไม่มีอีกแล้วใจบางบาง
ไม่อาจอยู่อ้างว้างเมื่อขาดเธอ
6 มกราคม 2548 18:59 น.
หยดน้ำยามฟ้าสาง
ทั้งๆที่ฉันห่วงเธอนั้นมาก
ฉันก็ไม่รู้ว่ามันมากแค่ไหน
แต่ที่รู้คือทั้งหมดของหัวใจ
ที่ฉันห่วงใยเธอเรื่อยมา
แต่พอวันที่เธอมีน้ำตา
เธอก็ไม่กล้าบอกฉัน
นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน
ทำไมเธอไม่บอกฉันคนนี้ที่ห่วงใย
พอฉันได้รู้ว่าใจเธอทุกข์
เธอคิดว่าฉันสุขในใช่ไหม
หรือว่าเธอคิดอย่างไร
ฉันคนนี้เป็นคนไกลใช่ไหมเธอ
เธอเคยคิดบ้างไหม
ว่าฉันจะน้อยใจแค่ไหน
ในวันที่เธอไม่มีใคร
ฉันกลับไม่ใช่คนที่เธอต้องการ
สิ่งที่เธอทำในวันนั้น
ทำให้ฉันคนนี้ดูไร้ค่า
ฉันคนนี้มันต่ำต้อยด้อยราคา
จนเธอไม่กล้าบอกความจริง
ฉันก็เข้าในเธอมาก
เธอไม่อยากให้ฉันลำบากใจใช่ไหม
ฉันก็รู้อยู่ว่าเธอห่วงใย
ฉันจึงไม่ใช่คนที่เธอต้องการ
ทุกอย่างที่ฉันคิด
มันอาจจะผิดก็เป็นได้
อาจเป็นฉันคิดมากจนเกินไป
หรือเป็นเพราะห่วงใยเธอเหลือเกิน
ที่ฉันห่วงเธอมากมาก
ทำให้เธอลำบากใจใช่ไหม
ขอให้เธอพูดออกมาจากใจ
ว่าใช่หรือไม่ตอบฉันที
ฉันอาจไม่เป็นอย่างที่เธอคิด
เลยไม่มีสิทธิจะห่วงใยเธอใช่ไหม
ความห่วงใยที่ฉันให้ไป
เธอจึงไม่สนใจไยดี
ยิ่งห่วงมากยิ่งปวดร้าว
ในเมื่อเจ้าไม่เห็นค่า
ทุกวันเวลาที่ผ่านมา
ฉันนึกว่าเธอเข้าใจ
ถึงแม้เธอจะมองไม่เห็นค่า
ก็ใช่ว่าจะทำให้ฉันเปลี่ยนไป
ฉันขอพูดออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ
ว่าจะห่วงใยเธอตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง
ทุกๆคำที่พูดมา
ถือซะว่าเป็นคำเพ้อของคนบ้า
คนที่ต่ำต้อยด้อยราคา
เธออย่ามาใส่ในเลย
หน้าส่วนตัว
362
