21 พฤศจิกายน 2550 10:55 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
ดวงดารา นับล้านดวง บนฟากฟ้า
ละลานตา วิบวับ จับพราวแสง
กระพริบพราว วาวระยับ ดุจจำแลง
เจ้าเปล่งแสง ส่องสว่าง ถึงกลางใจ
เอื้อมมือคว้า เท่าใด ไม่เคยถึง
จะดื้อดึง พยายาม ไปถึงไหน
เหมือนเอื้อมคว้า รักจากเจ้า ยอดดวงใจ
ยิ่งเอื้อมไป ยิ่งไกล ไปทุกที
มองดูเงา ของเรา ในสายน้ำ
สุดแสนช้ำ เราต่าง กันเหลือที่
เขาร่ำรวย สุขสบาย ใจเต็มที่
แต่เรานี้ แค่กวี ที่แสนจน
เขามีรถ มีบ้าน พร้อมทุกอย่าง
แต่เรายัง เดินดิน ถิ่นถนน
มิอาจพราก เขาลำบาก อีกสักคน
แค่นักกลอน จน-จน ใครจะแล
แอบรักเขา เห่าเครื่องบิน อยู่เช้าค่ำ
แสนสุดช้ำ เขาไม่สน ไม่แยแส
แสนเจ็บปวด ร้าวรวด ในดวงแด
เขาไม่แคร์ เพราะเราจน ไม่เจียมใจ
21 พฤศจิกายน 2550 10:04 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
พรหมลิขิต เวรกรรม หรือ วาสนา
นำเรามา พบกัน ในวันนี้
ดุจไม้งาม กลางป่า พนาลี
แม่เทวี ดังนางแปลง จำแลงกาย
ปากไม่แดง หน้าไม่แต่ง แปรงไม่ปัด
ผมดำขลับ ยามสะบัด ปลิวสยาย
แม่นงเยาว์ เจ้างาม ทั้งใจกาย
ให้คิดคล้าย หมายปอง เพียงน้องนาง
เขาลือกัน พ่อเธอนั้น ช่างดุเหลือ
ท่านเป็นเสือ อิทธิพล คนกว้างขวาง
ทำเช่นไร จะได้แอบ แนบนวลนาง
ทั้งสองปราง นั้นแฝงฝัง อยู่กลางใจ
คามงามมัก ซ่อนตาม ป่าดงนี้
ได้แต่มี หัวใจ เพ้อฝันใฝ่
คิดไว้ว่า อยากพา เจ้าหนีไป
ไปไม่ไกล คงดดนส่อง ด้วยปืนยาว
21 พฤศจิกายน 2550 09:53 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
ดวงตะวัน ลอยเลื่อน เคลื่อนคล้อยต่ำ
สนธยา ใกล้จะค่ำ อีกแล้วหนา
รอแล้ว รอเล่า ไม่เห็นมา
สอดสายตา มองหา ไม่เห้นมี
นาฬิกา มองหน้า เหมือนเยาะเย้ย
ลมเอื้อนเอ่ย ว่าเธอ คงหน่ายหนี
หัวใจถาม เธอไปไหน หนอคนดี
สายวารี บอกใจ ให้ทนรอ
ถามนกน้อย ว่าเธอ หายไปไหน
เธออยู่ไกล จะลืมเรา หรือเปล่าหนอ
ก้มมองเงา หรือเรา ไม่ดีพอ
ต้อทนรอ อีกนานไหมตัวเรา
สงสารใจ ใยเล่าต้อง เป็นเช่นนี้
สงสายเงา ที่ต้อทน ปลอบคนเหงา
สงสารลม ที่พัดผ่าน มาบางเบา
สงสารเรา ที่ต้องทน รอคนลืม
19 พฤศจิกายน 2550 11:55 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
กระทงน้อย ลอยโดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยวจิต
ให้มาคิด ถึงเรื่องรัก ครั้งหนหลัง
ท่ามกลางเสียง ประทัด ที่ยังดัง
ใครจะรู้ ริมฝั่ง ยังมีเรา
ผู้คนที่ ชมงาน มากเหลือแสน
เดินจับแขน จูงมือ คอยหยอกเย้า
รอคอยพี่ ริมฟากฝั่ง กว้านพะเยา
รอแล้ว รอเล่า ไม่เห็นมา
เห็นลิเก พระนาง อยู่แนบข้าง
แต่เราเล่า อ้างว้าง คอยแลหา
พี่จากไป ไม่เห็น หวนคืนมา
ในอุรา โศกช้ำ เพราะคำคน
ฟ้าสีหม่น ดวงจันทร์นวล ให้หวนคิด
มีชีวิต เพื่อรอเธอ แต่ไร้ผล
เคยคิดโดด ลงไปใน สายธารวน
เป็นวิญญาน เพื่อรอคน ที่ใจรัก
5 พฤศจิกายน 2550 11:49 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
มองรอบกาย เดียวดาย ใจเหว่ว้า
เหม่อมองฟ้า ไม่เห็น ใครบนนั้น
สายลมหนาว พัดผ่านไป ในคืนวัน
มีแต่ฉัน ที่ทนเหงา อยู่เดียวดาย
เมื่อไรเล่า ความรัก จะพบฉัน
เมื่อไรฝัน ของฉันจะ มีความหมาย
มีไหมหนอ คนที่จะ เคียงข้างกาย
จะมีไหม ใครสักคน คอยห่วงเรา
เป็นแสงเทียน ในวัน ที่มืดมิด
เป็นชีวิต เป็นแรงใจ ในยามเหงา
ยามเหว่ว้า อยากมีคน คอยเคียงเงา
พอให้เรา ก้าวผ่าน ความเหงาไป
หมอกห่มฟ้า น้ำค้างพรม บ่มความหนาว
สายลมเจ้า พัดผ่าน ให้หวั่นไหว
แสนสุดเหงา ทรมาณ ถึงทรวงใน
ใบไม้ไหว โหยอ่อน สะท้อนทรวง
เฝ้าอ้อนวอน ภาวนา ทุกเช้าค่ำ
เฝ้ากล่าวคำ อฐิษฐาน ผ่านม่านสรวง
ขอเพียงอย่า พบรัก ที่หลอกลวง
ให้รักร่วง หล่นโรย ทรมาณ
ขอให้เจอ สักคน บนโลกนี้
คนที่มี รักแท้ ให้แก่ฉัน
คนที่โลก สร้างสรรค์ ให้คู่กัน
คนที่ฉัน รอคอยมา นานแสนนาน
Lovers
0 คน เลิฟหยาดเพชร...มณีพลอย
หน้าส่วนตัว
970
