28 สิงหาคม 2550 11:32 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
ดุจแหวกว่าย เดียวดาย กลางสมุทร
ช่างแสนสุด กว้างใหญ่ สุดใจฝัน
เปลี่ยวกมล ไร้คน เหลียวแลกัน
ความฝันนั้น เลือนลาง จางจากไป
อ้างว้าง โดดเดี่ยว ใจเปลี่ยวเศร้า
ทุกวันเหงา อ้างว้าง ใจหมองใหม้
สุรเสียง เรียกรักคืน เหมือนแสนไกล
เหตุไฉน ทิ้งเราไป ไม่กลับมา
กำลังถอย แรงกายล้า ทุกวันวี่
เธอคนดี วันนี้ อยู่ไหนหนา
ทิ้งให้ตรม ระทมเศร้า ทุกเวลา
ทิ้งให้จม น้ำตา ทุกคืนวัน
สายสมพัด ต้องกาย ใจวิเวก
ดุจฟ้าแสร้ง เสกมนต์ ให้โศกศัลย์
ความทรงจำ ยังคงเหลือ เมื่อวันวาน
ฤาลอยผ่าน ตามธาร ไม่หวนคืน
มองธารา มัจฉา ว่ายเคียงคู่
นั่งมองดู ใจระทม ตรมสุดฝืน
รักคงเป็น เช่นสารน้ำ ไม่หมุนคืน
คงไม่ชื่น ดังมัจฉา ที่คู่กัน
หรือว่าฉัน บุญน้อยไป ในชาตินี้
ถึงรักพี่ เพียงใด ไม่อาจฝัน
แต่จะขอ เฝ้ารอ ทุกคืนวัน
จะรอเช่น ดวงชีวัน ม้วยมลาย
24 สิงหาคม 2550 14:46 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
และแล้ว เวลานั้น ก็มาถึง
เธอผู้ซึ่ง เป็นที่หนึ่ง ในใจฉัน
ต้องจากไป ไกลห่าง ร้างลากัน
ฉันเข้าใจ ที่เธอ เลือกเดินทาง
ยิ้มให้เธอ ด้วยใจ ไมตรีจิต
ฝืนยิ้มให้ คนที่ คิดเมินหมาง
ทั้งที่ใจ สลาย ไปตามทาง
ยืนอ้างว้าง ปล่อยเธอ เดินจากไป
ขอให้เธอ สุขสบาย อย่างใจคิด
ขอให้เธอ มีชีวิต ที่สดใส
กับคนนั้น ที่เธอเลือก เดินเคียงกาย
เจ็บเพียงใด จะรับ ไว้ผู้เดียว
อย่างน้อย ก็เคย มีความสุข
เคยร่วมทุกข์ กันมา ยังจำได้
ดีแค่ไหน ที่เคย ร่วมทางใจ
ฉันเข้าใจ เรานั้น ไม่คู่ควร
22 สิงหาคม 2550 11:44 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
มองยอดเขา สูงเด่น เป็นสง่า
มีตำนาน เล่าขาน ถึงบัดนี้
กล่าวถึงความ รักแท้ ของสตรี
ที่นางมี ให้ชาย เพียงใจเดียว
ชายไหนอื่น ในพารา ที่ประสบ
แม้ได้พบ นางนั้น ไม่หันเหลียว
หลงรักกับ ชายเลี้ยงม้า แต่ผู้เดียว
ไม่แลเหลียว ชายอื่น ให้วุ่นวาย
นางแอบหนี ตามชาย ไปที่อื่น
เหนื่อยสุดฝืน ยากแท้ จะแก้ไข
นางพร่ำบอก ไปไม่ได้ ทางแสนไกล
ชายผู้นั้น ทิ้งนางไว้ ไปไกลตา
รอเช่นเช้า จรดเย็น ไม่เห็นพี่
จนป่านนี้ พี่เอ๋ย พี่ไปไหน
จนเย็นคล้อย ไม่เห็น เจ้าดวงใจ
ด้วยเหตุใด พี่จึง ไม่หวนมา
จนข่าวล่า มาเร็ว ส่งมาให้
ว่าตัวชาย สิ้นใจ เสียแล้วหนา
ด้วยโศกเศร้า จึงตรอมใจ ในต่อมา
ในไม่ช้า ก็ล้มลง ขาดใจตาย
รักเอยรัก รักเจ้า เป็นเช่นนี้
แม้ชีวี ก็ถ่ายเท แทนให้ได้
ความรักไม่ ได้จบ อย่างง่ายดาย
แม้วันตาย เรานั้น มิอาจลืม
21 สิงหาคม 2550 15:31 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
เธอไม่ยิ้ม ไม่ทัก ไม่มองหน้า
รู้ไหมว่า ทรมาน ใจเพียงไหน
หรือเธอโกรธ เธอเคือง ด้วยเรื่องใด
หรือเพราะสิ่ง ที่ทำไป ไม่ค่อยดี
ให้อภัย สักครั้ง จะได้ไหม
อย่าทำร้าย ใจด้วย การเดินหนี
อย่ากลั่นแกล้ง กันอย่างนี้ หนอคนดี
รู้ไหมว่า คน-นี้ ยังแคร์เธอ
21 สิงหาคม 2550 15:27 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
เมื่อก่อนนั้น เคยมี เธอเป็นเพื่อน
เป็นเสมือน มิตรรัก ถักทอฝัน
เราสองคน ต่างรู้ใจ กันและกัน
เราผูกพัน สมาน สามัคคี
แต่วันหนึ่ง เธอไปไกล แสนเหินห่าง
ปีละครั้ง จึงพบ กันสักที
คุยหยอกล้อ สองคน สุขล้นปรี่
เราต่างมอบ ไมตรี ให้แก่กัน
วันหนึ่ง ได้พบ ได้เจอหน้า
แต่ตัวเธอ นั้นหนา มีคู่ขวัญ
ตามเป็นเงา ดูแล กันและกัน
ทิ้งให้ฉัน ปวดร้าว เศร้าระทม
รู้ว่ารัก เมื่อเวลา สายไปแล้ว
คงไม่แคล้ว ต้องช้ำ ต้องขื่นขม
เฝ้ามองเธอ อย่างปวดร้าว เฝ้าระทม
ใจโทรม-โทรม เรียกหา เวลาคืน
Lovers
0 คน เลิฟหยาดเพชร...มณีพลอย
หน้าส่วนตัว
744
