13 มกราคม 2548 19:57 น.
เถ้าธุลี
รอ...
นานเท่าไหร่หนอการรอจะจบสิ้น
วันเวลาค่อยค่อยถูกกลืนกิน
ทุกนาทีโบยบินไปยังต้องคอย
รอ...
ใจเริ่มท้ออยู่ในความเหงาหงอย
ความหวังเริ่มลดลงทีละน้อย
การเฝ้าคอยไร้ความหมายลงทุกที
รอ...
ความเบื่อหน่ายก่อตัว..อยากเดินหนี
แต่จุดหมายปลายทางที่ยังมี
จึงต้องทนรออย่างนี้อยู่เรื่อยไป..
2 มกราคม 2548 11:18 น.
เถ้าธุลี
เธอพูดได้คำเดียวใช่ไหม..แค่ขอโทษ
ทำหน้าเศร้ากลัวฉันโกรธ..แค่นั้นเหรอ
แล้วทำไมวันนั้นไม่คิดให้ดีก่อนล่ะเธอ
ก่อนที่จะทำให้ฉัน..บ้าหลงเพ้อ..อยู่ได้ตั้งนาน
มากังวลอะไรตอนนี้..
อย่ามาพูดดีดีทำหน้าตาเหมือนสงสาร
เอาคำว่าห่วงของเธอคืนไป..ไม่ต้องการ
จะขอโทษกี่ล้านครั้งก็เชิญ..เรื่องของเธอ
แค่ประโยคเดียว..ผมขอโทษ
คิดว่ามันมีประโยชน์พอแล้วอย่างนั้นเหรอ
คิดว่าพอจะลบความเจ็บช้ำได้ไหมล่ะเธอ
ลบได้ไหมที่ฉันเผลอ..โง่..มอบรักให้ไป
น้ำตาฉันมีค่าแค่เท่านี้..
แลกกับคำพูดดีดีสองคำ..เธอทำได้
เอาคืนมา..คำว่ารักที่เคยให้เธอไป
เอาหัวใจที่เธอทำยับเยินกลับคืนมา
27 ธันวาคม 2547 20:11 น.
เถ้าธุลี
กำเนิดจากดิน....
สักวันก็คงดับสิ้นกลับสู่พื้นดินเหมือนก่อนเก่า
แต่วันนี้สิ่งที่เห็นคือความมัวเมา
กับสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาจากกิเลสในใจ
กำเนิดจากดิน..
แต่ดูหมิ่นสิ่งต้อยต่ำทำเป็นรับไม่ได้
ดัดจริตทั้งที่จริงก็น่าจะรู้สิ่งที่จะเป็นไป
ถึงอย่างไรเราก็กลายเป็นแค่เศษดินสกปรกเหมือนกัน
ยอมรับ..
รับให้ได้กับความจริงอย่าดื้อดึงดัน
อย่าหยิ่งผยองกับความสามารถที่อาจเหนือใครนั่น
เพราะปลายทางของทุกอย่างนั้นคือสิ่งเดียว..ความตาย
27 ธันวาคม 2547 11:18 น.
เถ้าธุลี
มีของเหลวสีอำพันในขวดใหญ่
มีแก้วหนึ่งใบอยู่ข้างข้าง
มีตัวเราในคืนอันอ้างว้าง
ในที่ที่ความฝันไม่จางไป
ดึกดื่นคืนนี้ช่างเหว่ว้า
จะหาที่พักพิงแห่งหนไหน
เหม่อมองทอดสายตาไปไกลไกล
ถอนหายใจหันกลับมาตรงหน้าเรา
สายน้ำรินไหลลงเบื้องล่าง
ลงสู่แก้วเคยวางอย่างว่างเปล่า
ยกขึ้นมาจรดริมปากเรา
ไหลลงล้างความเศร้าให้จางไป
แก้วต่อแก้วผ่านไปในคืนค่ำ
มันช่วยทำให้ลืมความหลังได้
ลืมอดีตเจ็บช้ำในหัวใจ
ลืมทุกสิ่งทิ้งไปไม่สนมัน
ลืมน้ำตาเคยพรั่งพรูดั่งสายฝน
ลืมแล้วคนเคยรังเกียจเดียดฉันท์
ลืมความทุกข์ที่สะสมทุกทุกวัน
ต่อแต่นี้จะฝันดีตลอดคืน
22 ธันวาคม 2547 22:37 น.
เถ้าธุลี
ไม่รู้จะทำไง...
ทำไมเหตุการณ์ในหัวใจ..มันสับสน
ทำไมอยากลืมแต่ใจกลับ..ยังเวียนวน
ความทรงจำเกี่ยวกับเธอ..มันมากจนล้น..ไม่รู้ทำไง
อยากลืม...ให้หมด
แต่ทำยังไงก็ลดความคิดถึงไม่ได้
ไม่ว่าจะทำตัวให้ยุ่งวุ่นวายซักแค่ไหน
แต่ก็ยังมีเสี้ยวนาทีที่ใจ..หวนนึกถึงเธอ
ทำไมนะ...
ทั้งที่เธอก็ละเลยไม่เคยสนใจกันเสมอ
ทั้งที่รู้ทั้งรู้มีแต่ฉันที่บ้ายังฝันเพ้อ
ทั้งที่เคยน้ำตาเอ่อกี่พันครั้งไม่เคยจดจำ
ฉันมันโง่..
ปากก็โอ้อวดไปว่าใจเราต้องไม่ถลำ
แต่เอาเข้าจริงก็มีแต่เราที่งี่เง่าจมอยู่กับความช้ำ
อยู่กับความมืดดำหม่นหมองและฝันร้าย..ทุกทุกคืน
หน้าส่วนตัว
797
