17 พฤศจิกายน 2550 15:26 น.
เบรฟฮาร์ท
เฝ้าแต่คอย รอเธอ จนเผลอหลับ
นั่งนอนนับ โมงยาม ด้วยความหนาว
ลืมตาตื่น ตรอมตรม ชมเพียงดาว
น้ำค้างพราว ลมแผ่ว แว่วเสียงเธอ
คงไม่เหมือน คืนเก่า เมื่อครั้งก่อน
ยามรักร้อน แรงเร่า เฝ้าเสนอ
มิเคยร้าง แรมไกล ใฝ่บำเรอ
หมั่นปรนเปรอ สวาทหวาม ตามเอาใจ
เดี๋ยวนี้กลับ เย็นชา ทำหน้าเฉย
เลี่ยงละเลย หมดรัก ทั้งผลักไส
พิศวาส ขาดเยื่อ มิเหลือใย
หรือมีใคร แอบซ่อน จึงคลอนแคลน
บอกมาเถิด ที่รัก อย่ายักท่า
เธอคบค้า คนใหม่ .......ไม่หวงแหน
พูดตรงตรง คงดี เรื่องมีแฟน
เจ็บปวดแสน รันทด จะอดทน
เราเลิกกัน วันนี้ คงดีแน่
เมื่อเธอแปร เปลี่ยนไป ใจสับสน
ขอแยกทาง เดินเดี่ยว เปลี่ยวกมล
หลบหลีกพ้น จากชาย ที่หลายใจ
ฉันทำงาน การยุ่ง เกือบรุ่งสาง
อย่าหม่นหมาง ดวงจิต คิดสงสัย
มิเคยออก นอกลู่ หาผู้ใด
ยังมีใจ หนึ่งเดียว รักเกลียวกลม
ที่ฉันทำ เฉยชา เพราะว่าเหนื่อย
แสนปวดเมื่อย งานกระชับ มาทับถม
กลับถึงบ้าน ก็ล้า สิ้นอารมณ์
อยากชื่นชม แต่มิอาจ เพราะขาดแรง
ขอยืนยัน วันนี้ อีกทีหนึ่ง
หากก้ำกึ่ง คิดไป ทำหน่ายแหนง
รักเธอล้น ฤทัย ใคร่สำแดง
อย่าระแวง หุนหัน เกลียดฉันเลย
จะคิดเลิก ทำไม ดวงใจจ๋า
รักจริงหนา อย่าเตลิด ฉันเปิดเผย
โปรดจงเชื่อ วาจา ฉันมาเปรย
ว่ามิเคย เปลี่ยนแปร อย่างแน่นอน
บทกลอนนี้ผมเขียนโต้ตอบระหว่างคุณหวานหวาน ครับ
15 พฤศจิกายน 2550 04:12 น.
เบรฟฮาร์ท
ใครกันหนอ พอเริ่มรัก ทำหนักอก
เหมือนดังตก ต้นตาล หรือปานไหน
ทั้งเช้าสาย บ่ายค่ำ ทุกยามไป
ขอเพียงให้ เห็นหน้า เข้าท่าดี
ใครกันหนอ ขอหอม ไม่ยอมแน่
เธอบอกแม่ ห้ามไว้ ให้รีบหนี
ถ้าจริงใจ ไปสู่ขอ อย่ารอรี
หลังพิธี วิวาห์ ค่อยว่ากัน
ใครกันหนอ ฉอเลาะ เสนาะหู
เพราะเป็นคู่ รักใหม่ เหมือนใฝ่ฝัน
พอมีลูก ผูกจิต มิตรสัมพันธ์
เธอกลับผัน เป็นแม่ นั่งแบมือ
ใครกันหนอ อ้วนถ้วน ล้วนเนื้อหนัง
มองย้อนหลัง ผิดแท้ เธอแน่หรือ
ชอบกินบ่น ก่นด่า ว่ากระบือ
เห็นเราคือ อะไร ถึงได้ทำ
ใครกันหนอ งอเง้า เอาแต่สั่ง
ยามนอนนั่ง คอยแล ดูแก่หงำ
เรื่องหุงหา อาหาร งานประจำ
โอ้เวรกรรม เธอชี้ มาที่เรา
ใครกันหนอ เสื้อผ้า มิหาซัก
ชอบยื้อยัก เกี่ยงงอน ตอนนี้เหงา
แอบเล่นไพ่ ได้เสีย จนเพลียเอา
แม่นงเยาว์ เรียกนวด บอกปวดตัว
ใครกันหนอ คือเมีย ละเหี่ยจิต
รักคนผิด คิดไป ให้ปวดหัว
ถ้ารู้ก่อน หน้านั้น มันคงกลัว
ไม่เมามัว เอาหิด มาติดเลย
15/11/2550
12 พฤศจิกายน 2550 08:02 น.
เบรฟฮาร์ท
ใครกันหนอ รักเรา เท่าชีวิต
ใครกันหนอ เฝ้าชมชิด เสน่หา
ใครกันหนอ ให้ความสุข ทุกเวลา
ใครกันหนอ มากเมตตา แหละปราณี
ใครกันหนอ อุ้มเรา แต่เยาว์อยู่
ใครกันหนอ เคยผูกอู่ มิหน่ายหนี
ใครกันหนอ กล่อมนอน ร้องกลอนดี
ใครกันหนอ แม้ชีวี ยอมพลีตรึง
ใครกันหนอ จูบหอม มิยอมหน่าย
ใครกันหนอ เช้าบ่าย สายคิดถึง
ใครกันหนอ เราเจ็บช้ำ ท่านคำนึง
ใครกันหนอ เราดื้อดึง ท่านปลอบพลัน
ใครกันหนอ ยามเราทุกข์ สิ้นสุขด้วย
ใครกันหนอ หลายครั้งช่วย เราสุขสันต์
ใครกันหนอ มิอาจลืม ปลื้มทุกวัน
ใครกันหนอ ขอบอกกัน พ่อแม่เรา
12/11/2550
7 พฤศจิกายน 2550 03:08 น.
เบรฟฮาร์ท
ถ้าจะรัก ต้องซื่อตรง และคงมั่น
หากยังพรั่น อย่าลอง คิดปองหมาย
หรือหวังหลอก หยอกเล่น เพราะเป็นชาย
ทำวุ่นวาย จงหยุด สิ้นสุดพอ
หากคิดรัก ภักดี ยอมพลีชีพ
จงเร่งรีบ เถิดหนา มาสู่ขอ
อย่าปล่อยให้ คอยนาน ด้วยการรอ
น้องหวังคลอ เคลียเคล้า ทุกเช้าเย็น
ได้ฟังคำ จำนรรจ์ ก็ฝันหวาน
แสนสงสาร แต่พี่ นี้ยากเข็ญ
ทำงานเช้า กินค่ำ เศร้าลำเค็ญ
กลัวมิเป็น ดังหมาย รักพ่ายพัง
ขอเวลา หาเงิน เพื่อเดินหน้า
ไว้เป็นค่า สินสอด รอดมีหวัง
ได้แต่งงาน อยู่กัน มั่นจีรัง
จะรักดัง ดวงแด อย่างแน่นอน
7/11/2550
1 พฤศจิกายน 2550 04:54 น.
เบรฟฮาร์ท
อยากจะมี ผ้าห่ม ต้องข่มจิต
หวังปกปิด ยามหนาว หลายคราวหนา
เห็นคนอื่น ชื่นสุข ทุกทิวา
ไม่ต้องมา นั่งสั่น แหละหวั่นกลัว
ยามลมหนาว พราวพัด สะบัดโบก
จนวิโยค ซึมเศร้า เฝ้าปวดหัว
ทั้งหนาวเหน็บ เจ็บช้ำ ซ้ำหมองมัว
ด้วยเหตุตัว เรานั้น โถมันจน
อยากจะมี ผ้าห่ม ต้องข่มจิต
อาจหมดสิทธิ์ หญิงใด หาใครสน
อยู่คนเดียว เดี่ยวโดด โหดเหลือทน
ขอหน้ามล คนใด มากไมตรี
มาสมัคร รักกัน กับฉันเถิด
อย่าเตลิด หลบหลีก แล้วปลีกหนี
หากสาวใด ใจจริง ก็ยิ่งดี
ชุบชีวี ที่เหงา หายเศร้าเลย
ถ้าหากผ้า ตราคน ฉันสนอยู่
รีบปลูกอู่ เร่งวัน ผันเป็นเขย
แล้วสู่ขอ หนอเจ้า เฝ้าชมเชย
เพียงเธอเปรย รักมั่น นิรันดร
1 พย.2550
หน้าส่วนตัว
1999
