7 มีนาคม 2550 18:26 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ดอกรักเร่ เร่รัก ใครหลากหลาย
รักกลับกลาย จ่ายแจก มิแหนหวง
เร่รักเรื่อย เรียงราย มิหน่ายทรวง
เร่รักลวง ชอกช้ำ ระกำใจ
ดอกรักเร่ หลอกรัก รักริมทาง
ก่อเกิดสร้าง สายสัมพันธ์ แสนสดใส
แต่รักเร่ เพียงแจก รักออกไป
มิรักใจ รักริมทาง อย่างแน่จริง
รักเร่ร้าย ลักลอบ แอบซ่อนชู้
ดอกรักรู้ เกินรับ ดั่งถูกสิง
รักริมทาง ร้องร่ำไห้ โดนทอดทิ้ง
รักไม่จริง ของรักเร่ ลวงหลอกใจ
ดอกรักเร่ ไปอยู่ กับซ่อนกลิ่น
รักเร่สิ้น หมดรัก ตัดใยไหม
อันยางรัก เยื่อรัก ทิ้งออกไป
หลงกลิ่นใน ซ่อนชู้ พธูงาม
6 มีนาคม 2550 15:25 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
พาลเพลิงผลาญ แผดใจ ทั่วทุกห้อง
ใจกู่ก้อง กรีดร้อง ไห้หวลหา
ด้วยเพลิงรัก คับแค้น แน่นอุรา
ริษยาแผด รุมเร้า กระเซ้าใจ
อยากวางใจ ปล่อยวาง เพลิงคับอก
แต่ยากยก ปลดออก มิแกล้งไก๋
ด้วยจิตรัก ผนวกแค้น เพลิงสุมใจ
อีกเมื่อไหร่ ไฟโรมรุ่ม ดับมอดลง
สักวันหนึ่ง ฉันจะ คลายแผดเผา
โอ้ตัวเรา เมื่อไหร่ หายใหลหลง
ถ้าเขาเป็น คนรักมั่น แลซื่อตรง
รักยืนยง คงไม่หน่าย พ่ายนารี
6 มีนาคม 2550 08:18 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
เผาะ แผะ เผาะ หยาดน้ำ ร่วงรินมา
หยาดน้ำตา ไหลมา ทำไมหนอ
จากหัวใจ ที่เหนื่อยล้า ไม่รู้พอ
หรือไหลรอ ดวงใจ ที่ไกลเกิน
นานมาแล้ว ที่เธอ นั้นลาจาก
ครึ่งชีพพราก ตัดรัก ระหกเหิร
แยกดวงใจ แยกดวงชีพ เคยหยอกเอิน
ทำหมางเมิน คล้ายว่าฉัน ไร้ตัวตน
ครั้นยามรัก แม้วัน ไม่ยินเสียง
ต้องรีบเคียง หาเวลา หาสักหน
ครั้นยามนี้ เธอมีใหม่ หญิงอีกคน
รักระคน เบื่อหน่าย เพราะพ่ายใจ
ทำไกลห่าง บอกว่า งานมันเยอะ
โกหกเปรอะ จับจน แทบไม่ไหว
โกหกฉัน ในวันที่ เธอเปลี่ยนใจ
มีคนใหม่ มาแทนกัน น่าหวั่นเกรง
และสุดท้าย คำโกหก ซึ่งคำโต
ต้องมาโผล่ เพราะผู้หญิง มาแหนหวง
โทรมาบอก ว่าเขา ใช่คู่ควง
และได้ล่วง ลึ้กล้ำ ความสัมพันธ์
เกินจะทน การกระทำ ในครั้งนี้
มีไหมที่ เธอรักฉัน และเชื่อมั่น
สิ่งที่เธอ ทำไว้ อะไรกัน
มันคือฝัน หรือความจริง ไม่รู้เลย
เผาะ แผะ เผาะ มองเหม่อ ถึงฟ้ากว้าง
ใจบางบาง เจ็บระคน ในอกเอ๋ย
รักยังอยู่ แต่เธอไป โอ้อกเอย
ยากจักเผย ถ้อยคำรัก น้ำตาริน
6 มีนาคม 2550 06:57 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ตกลงว่า นี่คือ พรหมลิขิต
ให้เธอคิด ทรยศ กับฉันได้
คนเป็นล้าน แต่ทำไม ต้องกลับกลาย
ทำให้พ่าย ด้วยรัก แล้วจากไป
พรหมลิขิต ชักพา เราทั้งสอง
ไม่เคยมอง หาผู้ มาชิดใกล้
กลับมารัก ภักดิ์มั่น ไม่เสื่อมคลาย
และเป็นฝ่าย เจ็บช้ำ พร่ำน้ำตา
ทำไมหนอ ทำไมนะ พรหมลิขิต
ฉันทำผิด ตรงไหน ท่านเจ้าขา
ชักจูงให้ ชายผู้นั้น มานำพา
หรือทว่า มิใช่บุญ หรือบาปกรรม
ชาติที่แล้ว ที่ข้าทำ แต่หนไหน
บาปกับใคร กับเขาไหม ใช่ไหมนั่น
ถึงชาตินี้ กลับมารัก และผูกพัน
แม้เขาผัน ใจรัก และเปลี่ยนแปร
พรมมา ข้าวอน จะได้ไหม
อย่าทำให้ หัวใจข้า เต็มด้วยแผล
เหตุเพราะท่าน ชักนำ คนรังแก
เจ็บนี้แค่ กระอักรัก พาลสิ้นลม
พอแล้วพอ คนที่ ท่านลิขิต
ที่พิชิต หัวใจ พาขื่นขม
ไม่อยากทุกข์ เจ็บฤดี ที่อกตรม
ด้วยอารมณ์ ร้วดร้าว จากทรวงใน
หากคู่กรรม ที่ท่านวาด สร้างกำหนด
คือคนคด คนนี้ มีอีกไหม
ฤาจะชัก บุพเพพา ไปพบใคร
ที่ท่านไม่ พรากจาก ด้วนสันดาน
5 มีนาคม 2550 18:10 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ฉันรอนแรม เดินทาง มาไกลเหลือ
ไม่มีเผื่อ ความผิดพลาด และผิดหวัง
เดินมาไกล ด้วยใจ เปี่ยมพลัง
ทิ้งรวงรัง เดินทาง มาแสนไกล
เสียงหวีดหวิว หวีดร้อง ก้องกังวาน
เสียงขับขาน ดั่งหัวใจ อันหวั่นไหว
กรีดร้องเรียก เพรียกหา อุ่นอิงไอ
ต้องแข็งใจ เดินทางสู่ เมืองอมร
ยิ่งก้าวใกล้ ความฝัน กลับยิ่งไกล
เหตุอันใด แปรผัน ฝันหลอกหลอน
ยิ่งกระทำ ยิ่งไกลห่าง อยากจากจร
แต่ยากถอน สิ่งวาดหวัง ที่วาดไป
ลุกขึ้นสู้ กี่ครั้ง แล้วหนอเรา
กลายเป็นเอา ตัวแทรก รองเขาไว้
สิ่งที่ทำ นั้นเพียง เป็นฝันไป
เจ็บหัวใจ ตรมท้อ คลอน้ำตา
ฉันมาไกล ไกลเกิน จะกลับหลัง
เหงาเป็นคลัง บ่มท้อ ให้รอหา
ยิ่งทำไป ยิ่งบั่นทอน แรงกายา
หรือทว่า ความฝัน แค่ฝันไป
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1592
