17 เมษายน 2550 02:49 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
รักของฉัน อาจเหมือน ปราสาททราย
ที่หลากหลาย หอสูง ดูสดใส
บรรจงสร้าง แต่งเติม แต้มลงไป
ก่อเกิดให้ ครบทั้งหลัง ปราสาทงาม
แต่พอเมื่อเมื่อ ฉันยืนมอง ชื่นชมอยู่
มีลมลู่ กรรโชก น่าหวั่นหวาม
ฟ้ามืดดำ เปลี่ยนจาก เมฆฟ้าคราม
คลื่นมาตาม ลมกระหน่ำ น่าหวั่นใจ
ฉันก้มลง ปกป้อง ด้วยสองมือ
แม้ลมหือ กระโหมพัด เร่งผลักไส
แต่ว่าฉัน จะป้องกัน ดีเท่าไร
น้ำเซาะให้ ปราสาททราย ทลายลง
เพลง ปราสาททราย By สุรสีห์ อิทธิกุล
กว่าจะรวมจิตใจ....
เก็บทรายสวยๆ มากอง ก่
อปราสาทสักหลัง
ก่อกำแพงประตู ก่อสะพานสร้างเป็นทาง
ทำให้เป็นดังฝัน
ก่อนที่ฉันจะได้เห็นทุกอย่าง
อย่างที่ฝันที่ฉันทุ่มเท
น้ำทะเลก็สาดเข้ามา
ไม่เหลืออะไรเลย แหลกสลายลงไปกับตา
เหลือเพียงทรายที่ว่างเปล่า กับน้ำทะเลเท่านั้น
ไม่เหลืออะไรเลย จากที่เคยมีความใฝ่ฝัน
ไร้กำลังจะสร้างใหม่ให้เหมือนเดิม
ทีละเล็กละน้อย ที่คอยสะสมความดี มีให้เธอเท่านั้น
ก่อเป็นความเข้าใจ แต่งเติมความหมายด้วยกัน
คอยถึงวันที่หวัง ก่อนที่ฉันจะได้พบความสุข อย่างที่ฉันฝันไว้ทุกวัน
เธอก็พลันมาจากฉันไป ไม่เหลืออะไรเลย
(ไม่เหลืออะไรเลย) แหลกสลายลงไปกับตา
เหลือเพียงใจที่ว่างเปล่า กับฉันคนเดียวเท่านั้น
จะเอาแรงพลังจากไหนไว้เติมแต่งฝัน
จะเอาวันและคืนจากไหนให้พอทำใจ ไม่เหลืออะไรเลย
จากที่เคยมีความใฝ่ฝัน ไร้กำลังจะสร้างใหม่ให้เหมือนเดิม
จะเอาแรงพลังจากไหน ไว้เติมแต่งฝัน
จะเอาวันและคืนจากไหน ให้พอทำใจ ไม่เหลืออะไรเลย
จะเอาแรงพลังจากไหนไว้เติมแต่งฝัน
จะเอาวันและคืนจากไหนให้พอทำใจ ไม่เหลืออะไรเลย
จากที่เคยมีความใฝ่ฝัน ไร้กำลังจะสร้างใหม่ให้เหมือนเดิม
จะเอาแรงพลังจากไหน ไว้เติมแต่งฝัน
จะเอาวันและคืนจากไหน ให้พอทำใจ ไม่เหลืออะไรเลย
10 เมษายน 2550 00:33 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
งามเอยงาม งามงด จรดหล้า
ดั่งเมืองฟ้า แดนสวรรค์ เปรียบใดเหมือน
งามพฤกษา พฤกษชาติ ทั่วบ้านเรือน
ชวนให้เยือน ใจพัก สงบลง
ดอกชมพู- พันธ์ทิพย์ เต็มต้นแล้ว
ดั่งแก้มแก้ว ของน้อง ที่ใหลหลง
ขาวระเรื่อ ปนชมพู ดั่งใจจง
ใบปลดปลง เหลือเพียงดอก ชูช่องาม
นั่นอีกเล่า ราชพฤกษ์ สาวแดนแคน
ช่างงามแสน อ่อนช้อย จนใจคร้าม
พวงสีทอง ห้อยระย้า โยกลมตาม
เหมือนใจราม จะย่างเยื้อง ตามลมไป
นี่สอดแสม แต้มกิ่ง เหลืองแสดชาด
ดั่งเพลิงราด รดริน วันหวั่นไหว
แม่นกยูง สีแดงเพลิง ซ่อนความนัย
ดั่งในใจ ยูงเจ้านั้น จักยั่วยวน
แลถัดไป เห็นสาวใต้ ดอกประดู่
ยืนเคียงคู่ ดอกศรีตรัง ยิ้มแย้มสรวล
แม้แม่ศรี จะผลัดดอก ตามลมครวญ
ผลัดแก้มนวล ชวนประดู่ ทองงามตา
เดินถัดไป นี่กระไร ม่วงชมพู
งามเลิศหรู ดอกมะเหมี่ยว ช่างเสาะหา
ดอกกระจาย พรายพริ้ว เมื่อลมพา
หาคู่ตา ยาใจ แม่ลอยลม
ใกล้ใกล้กัน โมกขาว พราวไสว
หอมกลิ่นใจ กระจายอ่อน มิขื่นขม
ดั่งได้หอม แก้มสาว ชื่นอารมณ์
มิแกล้งชม เยินยอ เพียงพ่นไป
นั่นตะแบก ก็ผลิดอก ออกมาแข่ง
เจ้าแสดง ช่อชูงาม แลไสว
ม่วงมะปราง ชมพูงาม อวดกันไป
ประหนึ่งไซร้ สาวแข่งงาม ให้ตามชม
ยังมีอีก มากมาย หลากหลายดอก
สัพยอก ออกไป คนอาจขรม
ด้วยวจี ที่อ่อนหัด ไร้อารมณ์
ต้องชื่นชม ด้วยสองตา ค่าควรมอง
เมืองสวรรค์ ชั้นฟ้า ดั่งกรุงเทพ
ควรค่าเสพ ความงาม มิใช่หมอง
ไม้งามตา คุณค่า ชวนเมียงมอง
โปรดควรตรอง ก่อนเมินจาก พรากสายตา
8 เมษายน 2550 17:33 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
สายธารา เรี่ยระ ลมแผ่วเบา
ปัดความเศร้า จากใจ ให้หมดสิ้น
เย็นลมเรื่อย คลุ้งคละ กับกลิ่นดิน
หวนคืนถิ่น แดนมอญ แสนสุขใจ
อันเกาะเกร็ด ตั้งตระหง่าน กลางลำน้ำ
ดั่งรามัญ สาวเจ้า ไม่ไปไหน
นั่งเล่นน้ำ ยวนยั่ว ในฤทัย
ทั้งดวงใจ โดนเจ้า เฝ้าครอบครอง
ก้าวขึ้นเกาะ ก้าวแรก ก็เจอวัด
งามส่วนสัด พระพุทธะ มิมีหมอง
แย้มยิ้มรับ ชนกราบไหว้ อันเนืองนอง
ที่คงครอง ธรรมะ ในจิตใจ
เดินเล่นเรื่อย ตามทาง เลาะริมเกาะ
ลำนำเพราะ เสนาะหู เรื่อยรินไหล
มองเครื่องปั้น สองข้างทาง อันยาวไกล
ความเกริกไกร ความงามงด จรดแผ่นดิน
สองมือปั้น กอบดิน ขึ้นเป็นรูป
น้ำโลมลูบ ตามทักษะ จักเสกศิลป์
ศิลปะ ที่ปั้นแต่ง จากผืนดิน
ยังมิสิ้น จากถิ่มมอญ ย้อนให้จำ
อีกทั้งนั้น ดอกมะเหมี่ยว เริ่มร่วงแล้ว
คล้ายพวงแก้ว กัลยา แม่งามขำ
สีชมพู บนปากเรียว ให้จดจำ
ด้วยเวรกรรม จำพรากจาก ตัวนาง
7 เมษายน 2550 19:32 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ผิดใช่ไหม ที่หัวใจ ยังคงภักดิ์
ผิดใช่ไหม ที่ยังรัก ไม่เปลี่ยนผัน
ผิดใช่ไหม ที่คิดถึง เธอทุกวัน
ผิดใช่ไหม ที่ไร้วัน จะเปลี่ยนแปลง
ขอยอมรับ ความผิด ทุกทุกอย่าง
ขอยอมรับ ความบาดหมาง ที่เธอแผลง
ขอยอมรับ การกระทำ อันสำแดง
ขอยอมรับ รักเคลือบแคลง ไร้จริงใจ
น้ำตาริน ร่วงหล่น ทุกทุกวัน
น้ำตาริน ในใจฉัน วันหวั่นไหว
น้ำตาริน ให้กับรัก ที่จากไป
น้ำตาริน เรื่อยรินไหล เพราะอ่อนแอ
จะไม่โทษ ความรักเล่ห์ รับจากเธอ
จะไม่โทษ ใจที่เผลอ จนได้แผล
จะไม่โทษ หญิงคนนั้น ทำเธอแปร
จะไม่โทษ ดวงแด ที่หลอกลวง
6 เมษายน 2550 18:18 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ดั่งฟ้าฟาด หัวใจ แตกดับดิ้น
ดั่งสูญสิ้น วิญญา พรากสูญหาย
ดั่งถูกเฉือน ถูกแทง ทั้งใจกาย
ดั่งชีพหาย เมื่อเหตุการณ์ มันเปลี่ยนไป
เมื่อวานนี้ ก็อยู่กัน ดีดีอยู่
ฉันไม่รู้ ว่ามันเกิด จากสิ่งไหน
เพราะความเก่า เพราะความแก่ หรือน้อยใจ
หรือเพราะใคร ปล่อยไวรัส ลงในคอม
อยากจะพูด อยากจะคุย ก็ไม่ได้
ว่าทำไม คุณพี่แก่ ไม่ยอมพร้อม
จะกดเปิด รีเครื่อง ก็ไม่ยอม
ความละม่อม ใช้แล้วหมด รึอยากตาย!!!!!
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
4834
