6 มกราคม 2550 20:13 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
คำลวงหลอก หลอกล่อ จากปากชาย
มันช่างร้าย ต่อใจ หญิงนักหนา
เธอเป็นใคร มาทำร้าย ทางวาจา
มาบอกว่า จะรักเธอ เพียงผู้เดียว
แต่ใจจริง นั้นไม่เคย คิดจะรัก
ทำคึกคัก เมื่อใจหญิง ไม่เฉลียว
ช่างมารยา สาไถ ซะจริงเชียว
พวกปากเปรี้ยว แกล้งหยอก บอกรักจริง
เคยบ้างไหม ที่วาจา อันหวานหู
บอกให้รู้ ความนัย ไม่กลอกกลิ้ง
ไม่ใช่เพียง คำปอยอ รักแล้วทิ้ง
แล้วทำนิ่ง ไปแกล้งรัก หญิงอื่นไป
5 มกราคม 2550 15:15 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หากน้ำตา คือเลือด ของความรัก
ที่ประจักษ์ เป็นสิ่ง ที่มองเห็น
เลือดแห่งรัก คงไหลออก จนชาเย็น
ตายทั้งเป็น หัวใจรัก ที่อ่อนแรง
หากพระเจ้า สร้างอดัม ให้คู่อีฟ
เป็นคู่ชีพ คู่ครอง ไร้ศรแผลง
เหตุฉไน จึงสร้าง คำจำแลง
ไยจึงแกล้ง สร้างคำลวง เพื่อล่อกัน
หากคำลวง จากปาก ของอดัม
มันไม่ขำ ความรู้สึก ที่แปรผัน
ใยน้ำตา ท่านจึงสร้าง ให้อีฟกัน
พรั่งพรูพลัน เมื่อรู้ แก่ความจริง
หากน้ำตา เป็นเลือด ของความรัก
ฉันพร้อมพรัก ที่ให้มัน อย่าหยุดนิ่ง
ให้มันไหล ออกจากใจ ที่รักจริง
ให้มันทิ้ง ใจรัก หยุดเต้นลง
5 มกราคม 2550 14:16 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
นภากาล ขานรับ แสงจันทรา
ยวนใจข้า พาเศร้า ต้องหม่นหมอง
จันทร์เจ้าเอ๋ย มีไหมใคร จ้องจับจอง
ข้าเฝ้ามอง จันทราเจ้า เฝ้าจับใจ
ในกาลนี้ มีบ้างไหม ใครคู่เจ้า
ใครเป็นเขา ที่โชคดี ศรียิ่งใหญ่
แค่อยากรู้ เจ้าจะปัน ใจให้ใคร
อย่าทำให้ ใจข้าเศร้า เหงาวิญญาณ์
ลำแสงธาร แห่งจันทรา ที่ทอดยาว
แทรกเฆมราว เจ้าจงใจ เล่นซ่อนหา
เจ้าซุกซน เกินกว่า เป็นดารา
ทั่วนภา มีไหมใคร ขี้เล่นเกิน
ย่ำรุ่งแล้ว คราวนี้ ต้องลาจาก
จำต้องพราก จากดวงใจ เจ้าจักเหิร
ส่วนข้านั้น ก็มิอาจ จะล่วงเกิน
แม้ผิวเผิน เจ้าจันทรา ที่ข้าปอง
และพรุ่งนี้ ข้าจักคอย เจ้าคืนกลับ
มาประดับ ค่ำคืน อันเศร้าหมอง
รักเพียงเจ้า แต่ข้า ได้เพียงมอง
เห็นเจ้าล่อง ลอยเล่น กับดารา
4 มกราคม 2550 09:08 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หนาวเจ้าเอย เมื่อไหร่ จะผ่านพ้น
ข้าเป็นคน ช่างหนาว มือเย็นสั่น
แม้กายหนาว ข้าทน ได้หลายวัน
แต่ใจมัน ช่างหนาวเหน็บ เกินเยียวยา
อาจเป็นเพราะ ฤดู ผันหมุนเวียน
ใจคนเปลี่ยน ตามเวลา ยากจักหา
คนมีใจ มั่นคงดัง อาทิตยา
ชั่วดินฟ้า มั่นคง ไม่เปลี่ยนแปร
ใจคนเรา เดี๋ยวนี้ มันมากล้น
เหมือนดั่งคน คลุกเคล้าตาม กาลกระแส
คละคลุ้งเคล้า เบียดเบียน ไม่เชือนแช
กระทั้งแม้ แต่ธรรม ยังยากเยียว
จะมีไหม ใครสักคน ที่คงมั่น
ไม่แปรผัน เมื่อมาร มาข้องเกี่ยว
ไม่เฉไฉ รักจริง รักคนเดียว
ที่ไม่เทียว เลื้อยเลาะ เกาะกามา
หากว่ามี ใครคนนั้น ก็คงดี
ใจคงหนี ความหนาว ไปซุกหา
ความซื่อสัตย์ อบอุ่น ที่ร้างลา
ทำใจข้า เหน็บหนาว อบอุ่นพลัน
2 มกราคม 2550 02:20 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ไม่มีแล้ว คนพิเศษ ที่ฉันรัก
ไม่มีแล้ว ผู้พิทักษ์ ดวงใจฉัน
ไม่มีแล้ว คนที่เคย ดูใจกัน
ไม่มีวัน ที่เธอ หวนกลับมา
ในวันนี้ ฉันนั่งมอง ภาพใบเก่า
ภาพที่เรา นั่งเคียง เมียงมองฟ้า
เธอประคอง ฉันไว้ แนบอุรา
บอกจะพา สู่ฝัน อันกว้างไกล
มือประทับ จับวางลง บนทรวงอก
ผมปลิวปก ดวงหน้า อันผ่องใส
โอบเอื้อมแขน กระชับฉัน สู่ภายใน
อ้อมอกใจ อ้อมออกเธอ อ้อมอกเรา
ฉันเงยหน้า มองเธอ ด้วยสงสัย
ด้วยหวั่นใจ กลัวน้ำคำ ปากของเขา
เธอก็เหมือน อ่านใจออก หรือว่าเดา
บอกเบาเบา "ฉันรักจริง ด้วยจริงใจ"
ว่าแล้วพลาง ลางลองลิ้ม กลิ่นพวงแก้ม
เธอแอบแย้ม ยิ้มหัวเราะ ดูสดใส
บอกว่าฉัน หน้าแดง ไปทำไม
"ใช่สิใคร จะหน้าด้าน เท่าหน้าเธอ"
พอพูดจบ เธอประกบ ลงตรงปาก
บอก"พูดมาก อย่าพูดอีก จงอย่าเผลอ"
ด้วยจูบนั้น ทำให้ฉัน ใจเผลอเรอ
ตกหลุมเธอ ด้วยดวงใจ ที่ใสจริง
เวลาผ่าน ความสุขผ่าน เหมือนเมฆหมอก
อันลวงหลอก ด้วยมายา สุดเพริศพริ้ง
คำว่ารัก ของเธอ ถ้าดีจริง
คงไม่ทิ้ง ให้ฉัน เศร้าเดียวดาย
เธอเคยบอก ว่าฉัน ดีที่สุด
ไม่เคยหยุด ช่วยกันพา สู่จุดหมาย
แต่กระนั้น ฉันไม่รู้ ว่าจุดปลาย
มีเหตุร้าย จะมาเกิด กับรักเรา
ร่างความฝัน กำลังสร้าง เห็นเป็นตัว
แต่เธอมั่ว โลกีย์ ไปกับเขา
เธอลืมแล้ว หรือไง รักของเรา
ปล่อยให้เขา เข้ามายุ่ง ด้วยทำไม
ครั้นความแตก แปลกไปเลย เธอกลับกลาย
บอก"เป็นชาย อย่างนี้ มาแต่ไหน"
"รับไม่ได้ จะมารัก กันทำไม"
เจ็บหัวใจ นี่รึรัก ที่แท้จริง
สุดท้ายนั้น เป็นแค่เพียง ภาพมายา
เธอสร้างมา ลวงหลอกเล่น แล้วก็ทิ้ง
แสร้งภาพหลอก ว่าเธอรัก ใจอุ่นอิง
สุดท้ายลิง หลอกเจ้า สันดานเดิม
ไม่มีแล้ว หัวใจรัก ที่สดใส
ไม่มีแล้ว ที่ว่างให้ ใครใส่เพิ่ม
มีเพียงแต่ หัวใจรัก โดนซ้ำเติม
มีเพียงแต่ ใจดวงเดิม ที่โรยรา
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1038
