18 มกราคม 2550 06:42 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หากค่ำคืน เปรียบประดุจ ดั่งหญิงสาว
จรัสราว เทพปั้นแต่ง เสกสรรถึง
ความอ่อนโยน และอ่อนหวาน สุดคนึง
ช่างตราตรึง ความคิด และดวงตา
ดวงจันทรา ประดุจเพี้ยง ดั่งดวงพักตร์
ช่างนวลนัก งามจับจิต ใฝ่ฝันหา
แม้บางวัน เจ้าไม่มอง หันกลับมา
แค่เสี้ยวหน้า อารมณ์พา เตลิดไกล
ละอองจันทร์ นั้นไซร้ สิ่งใดหนา
คงจะเปรียบ กับน้ำตา เธอได้ไหม
หยาดน้ำตา ที่ร่วงหล่น จากหัวใจ
มอบรักให้ แม้ใจหม่น ก็ยินดี
ผืนนภา อนธการ อันมืดมิด
ดำสนิท ดุจดั่งผม แม่โฉมศรี
ทั้งดำมัน นุ่มลื่นดั่ง ไหมชั้นดี
อยากลองดี ต้องผมเจ้า แค่สักครา
หากแม้นว่า ผืนนภา เปรียบเป็นผม
ดาวพร่างพรม ก็ย่อมเป็น เครื่องเกศา
ไว้ประดับ ให้เธอดู งดงามตา
ชวนใจพา ใหลหลง ไปกับเธอ
นอกจากนั้น น้ำใจเธอ ยังงามงด
ใจสวยสด เห่กล่อมเรา ยามเราเผลอ
โอบกอดเรา ด้วยความมืด ให้ละเมอ
อ้อมกอดเธอ จะโอบอุ้ม ยามนิทรา
18 มกราคม 2550 02:29 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
คำว่ารัก คงยัง ไม่เพียงพอ
เธอจึงขอ หาคนใหม่ ไห้มากกว่า
คำว่ารัก เธอได้ฟัง จนระอา
ขอเปลี่ยนหน้า คนบอกรัก คึกคักใจ
แม้วันนี้ ฉันจะบอก เธอว่ารัก
ด้วยใจภักดิ์ และสัตย์ซื่อ สักเพียงไหน
แต่ใจเธอ ใฝ่ต่ำ อยากจะไป
ทำร้ายใจ คนเคยรัก เจ็บช้ำทรวง
อยากจะไป ก็ไปเลย ไม่ขัดขวาง
ใจบางบาง ดวงนี้ กลับคืนหลวง
กลายมาเป็น (ใจ)สาธารณะ เพราะเธอลวง
ฉันจะควง คนใหม่ ดีกว่าเธอ(เช๊อะ...!!!!)
17 มกราคม 2550 03:51 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ไกลแสนไกล จากผู้คน และเมืองใหญ่
อยู่ที่ไหน บอกใครใคร คงไม่รู้
ว่าตรงนี้ ยังคงมี ที่นี่อยู่
แต่มีผู้ ใจดี มาดูแล
กลางป่าเขา พนาพรรณ พงไพรกว้าง
ดูอ้างว้าง และโดดเดี่ยว ใจจริงแท้
แต่ก็ยัง มีบางคน ยอมเปลี่ยนแปร
ทวนกระแส ทิ้งเมืองกรุง มุ่งกลางไพร
ยอดดอยสูง พริ้วแผ่ว กลิ่นไอดิน
มีแต่กลิ่น ป่าเขา ของยอดไม้
ที่ตรงนี้ รอคอย แค่อุ่นไอ
จากน้ำใจ ใครสักคน มาป็นครู
ครูบ้านป่า ยอมสละ สุขสบาย
ด้วยมุ่งหมาย ให้เด็กเด็ก มีความรู้
แม้อยู่ไกล แค่ไหน จะไปอยู่
เพื่อความรู้ สร้างคน ให้เจริญ
ขอขอบคุณ ครูทุกท่าน ผู้สละ
ไม่ยี่ระ ความลำบาก ระหกเหิร
ยอมเป็นผู้ สั่งสอน แม้ถูกเมิน
ว่าอาจเดิน ผิดทาง มาห่างไกล
สอนทุกสิ่ง จริงแท้ แก่ลูกศิษย์
ไมตรีจิตร งดงาม ตามวิสัย
ถึงงานหนัก เด็กจะเก ยังสอนไป
เพียงหวังให้ ลูกศิษย์ มีวิชา
แม้ตรงนี้ จะร้อน ดั่งไฟเผา
เหมือนใครเอา ดวงอาทิตย์ หันมาหา
หรือตรงนี้ จะเหน็บหนาว จนระอา
หนาวจนล้า ระทม จนอ่อนแรง
คำขอบคุณ คำนี้ ยังน้อยไป
มันยังไกล คุณค่า ที่ท่านแผลง
แต่ไม่รู้ ว่าสิ่งใจ จะแสดง
สิ่งที่แรง ของท่าน ได้ทำมา
มีแค่นี้ คือคำ ว่าขอบคุณ
ที่คอยหนุน ส่งชีวิต ให้มีค่า
จะทำตัว เป็นเด็กดี สมราคา
ที่ครูขา ทิ้งสุข มาสอนเรา
17 มกราคม 2550 02:10 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ทำไมถึงชอบทำกันแบบนี้
มันไม่ดีรู้บ้างไหมรู้รึเปล่า
ฉันก็แค่อยากหาเพื่อนถามข่าวคราว
อ่านเรื่องราวร้อยพันทันเหตุการณ์
แต่ว่านี่เธอทำให้ฉันไม่ได้
ก็แค่ไปติดต่อและสื่อสาร
ให้แปรเป็นดิจิตอลแค่ชั่วคราว
โอ้ยนั่งหง่าว...เน็ตไม่ดี..สุดจะเซ็ง!!!!
7 มกราคม 2550 20:07 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ค่ำลงแล้ว ตอนนี้ เธออยู่ไหน
อยู่กับใคร คนนั้น ใช่หรือเปล่า
คนคนที่ เธอคิดถึง คอยข่าวคราว
คนที่ร้าว ใจฉัน แทบขาดใจ
แม้เธอจะ โกหก ฉันเรื่อยมา
แต่ฉันหนา ไม่เคยคิด จะผลักไส
แม้ว่าเธอ ไม่เคยรัก ฉันจากใจ
แต่รู้ไหม อยู่ในใจ ฉันเรื่อยมา
ยังจำได้ ถ้อยคำ ที่หวานซึ้ง
คำที่ตรึง ตราใจ ทุกคำหนา
ทุกทุกถ้อย ทุกทุกคำ จำนรรจา
ทุกวาจา ที่เอ่ยปาก บอกรักจริง
แต่รักจริง ของเธอ เป็นเช่นนี้
ก็สุดที่ จะทานทน นิสัยสิงห์
ที่หารัก เป็นอาหาร ให้ระวิง
ถ้ารักจริง นี่น่ะเหรอ การกระทำ
พอแล้วพอ ไม่อยากจะ คิดถึงอีก
แม้จะปลีก บอกหัวใจ แค่ขำขำ
เราเป็นคน เจ็บกับเขา มาต้องจำ
ไม่อยากทำ ตัวเช่นควาย ที่ยอมทน
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1420
