13 พฤษภาคม 2550 02:50 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
อยู่ที่ไหน...คนที่ฉันเฝ้ารอคอย
อยู่ที่ไหน...คนร้อยใจดั่งใจฝัน
อยู่ที่ไหน...คนที่จะอยู่ด้วยกัน
อยู่ที่ไหน...คนรักฉันด้วยใจจริง
ไม่ต้องการ...คนลอเลิศเหนือกว่าใคร
ไม่ต้องการ...ของสิ่งใดทุกทุกสิ่ง
ไม่ต้องการ...เจ้าชายมาแอบอิง
ไม่ต้องการ...ถูกทอดทิ้งไว้คนเดียว
ขอเพียงแค่...เข้าใจในตัวฉัน
ขอเพียงแค่...ใจผูกพันตาแลเหลียว
ขอเพียงแค่...ให้เกียรติมีรักเดียว
ขอเพียงแค่...ไม่เทียวแจกบอกรักใคร
จะตอบแทน...ด้วยถ้อยคำที่หวานหู
จะตอบแทน...ด้วยแลดูยามป่วยไข้
จะตอบแทน...ด้วยใจภักดิ์สุดดวงใจ
จะตอบแทน...ด้วยดวงใจและวิญญาณ
12 พฤษภาคม 2550 03:47 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
เดินตามทางบนถนนมากผู้คน
ดูสับสนวุ่นวายใคร่ค้นหา
จะมีไหมใครสักคนให้พึ่งพา
ช่วยเยียวยาหัวใจคนอ่อนแรง
อยู่คนเดียวเพียงลำพังมานานอยู่
ไร้คนคู่เคียงใจให้เข้มแข็ง
ได้เพียงมองใครเขาต่างแสดง
กุหลาบแดงแทนรักจากดวงใจ
อีกลิลลี่สีพราวบริสุทธิ์
เหมือนใจผุดผ่องแผ้วดั่งแก้วใส
รักสีขาวพราวความรักจักส่งไป
มอบให้ใครคนนั้นที่คู่ควร
คาร์เนชั่นสีแดงแฝงออดอ้อน
อรชรโปรดรักผมแลคืนหวน
คาร์เนชั่นดอกชมพูก็นิ่มนวล
เหมือนยิ้มสรวลของสาวหวานทรวงใน
ทานตะวันนั่นเล่าก็ร้อนแรง
ไร้ความแฝงอันมั่นคงอันเชื่อได้
เยอร์บีร่าคือตะวันในดวงใจ
แต่ดอกไหนจะเหมือนเราคนเดียวดาย
คงดอกนี้คงจะเหมือนดั่งใจเรา
หาใครเฝ้าแลมองก็มิได้
เป็นดอกหญ้าแบบนี้ไปจนตาย
ทนงมงายอดทนรอรักจริง
ซื้อกุหลาบให้ตัวเอง
ศิลปิน : Voice Male
กุหลาบแดงยังไงก็ดูสวยดี
สื่อความหมายเป็นคำเอ่ยแทนหัวใจ
กุหลาบขาวก็ดูคู่ควรกับรักยิ่งใหญ่
เลือกดอกใดให้ตรงกับใจของฉัน
*แต่(และ)ถ้าใครถามว่าฉัน จะมอบให้กับใคร
คงได้แค่แอบยิ้ม และแกล้งทำเป็นเขิน
แต่ในใจของฉันนั้นมันเศร้าเหลือเกิน
ถ้าใครบังเอิญได้รู้ความจริง
**ว่าซื้อกุหลาบให้ตัวเอง ฉันซื้อกุหลาบให้ตัวเอง
ต้องทนเดียวดายวังเวง อย่างนี้
จะส่งความรักไปให้ใคร เมื่อคนคนนั้นไม่เคยมี
บอกรักตัวเองอีกทีนะเรา
เก็บดอกไม้รอคอยเพื่อใครสักคน
ที่ไม่รู้ว่าฉันจะเจอเมื่อไร
กลีบดอกไม้รอวันเวลาจะโรยร่วงไป
ต่างอะไรกับใจที่มันยิ่งเหงา
*,**
เก็บดอกไม้รอคอยเพื่อใครสักคน
**
11 พฤษภาคม 2550 01:13 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
เห็นชาวบ้าน ได้อุ้มชู เจ้าเด็กน้อย
ได้ใส่สร้อย ได้แต่งตัว นั่งกินหนม
ป้อนข้าวลูก ยิ้มหัวเราะ พร้อมชื่นชม
ได้ดอมดม กลิ่นความรัก จากกายา
นั่งมองเขา แล้วก็นึก ถึงตัวเรา
ที่ช่างเขลา มิอาจยื้อ ด้วยรักษา
แค่ชีวิต เด็กคนเดียว ไร้ปัญญา
ยังมีหน้า นั่งร้องไห้ เจ็บอารมณ์
ผิวนวลขาว ชมพูเปล่ง วัยแรกแย้ม
พิศพวงแก้ม ช่างกลมกลึง ดูเหมาะสม
รับกับปาก สีแดงเรื่อ ชื่นอารมณ์
อีกโตกลม ดำขลับ สองดวงตา
อยากเอื้อมมือ ประทับ จับพวงแก้ม
อยากสอดแซม ความรัก สุดหรรษา
อยากบรรจง ตระกองกอด แนบกายา
อยากสบตา อยากสบหน้า อยากเจอะเจอ
แต่คงเป็น ไปได้ แค่ในฝัน
ไม่มีวัน กลายเป็นจริง แค่ฝันเพ้อ
คิดถึงนะ บุตรตัวจ้อย อยากจักเจอ
แค่ละเมอ เจอในฝัน ก็ยังดี
มิเป็นไร แม้บุญน้อย ได้ร่วมอยู่
วอนมวลหมู่ เทพา ช่วยสุขี
ฝากเด็กน้อย ไร้บุญเกิด ให้ยินดี
ให้เปรมปรี เกษมสันต์ ทุกวันคืน
11 พฤษภาคม 2550 01:11 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
จะกี่ครั้ง ที่ฉัน ได้หวนคิด.....
"ไม่ยึดติด" จะทำ ได้ไหมหนอ
คนคนนั้น เป็นเสมือน คนที่รอ
แต่ใจพ่อ กลับทำ กับฉันลง
อาจจะเป็น เพราะเธอ ไม่ยึดติด
จึงไม่คิด จะควงคู่ แบบใหลหลง
จึงปล่อยฉัน คิดไป แบบปลงปลง
ให้ฉันงง กับสิ่งเคย กระทำมา
จะเสียเลือด หรือน้ำตา สักเท่าไหร่
ทำให้ใจ ของฉัน ได้รู้ว่า
คนที่รัก ย่อมไม่ทำ เสียน้ำตา
เพราะคุณค่า แห่งรัก จะประคอง
7 พฤษภาคม 2550 18:24 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
น่าแค้นใจ.....ยิ่งนัก...
ขข้าทั้งรักทั้งถนอมเฝ้าห่วงหวง
ยอมเป็นทาสมอบใจภักดิ์รักคนลวง
ใจทั้งด้วงถูกขยี้....เวทนา
เหตุใดนะ...ถึงทำกันได้เช่นนี้
แต่ก่อนมีกายใกล้ใจห่วงหา
กายแนบกายใจแนบใจสุขอุรา
วันเวลาเปลี่ยนแปลงจิตใจคน
มนุษย์หนอ....มนุษย์ เก่งแสดง
ยื่นรักแคลงเคลือบพิษกี่พันหน
มาตอนนี้คิดปันใจอีกกี่คน
ยากจักค้นหัวใจชาย...น่าแค้นใจ
จากเคยรอให้เขากลับแลเหลียวมอง
ใจยิ่งหมองแม้แต่เงา....เขาไปไหน
ฝันหรือจริง...รอจนเลือนมิแผกไป
ทำให้ใจรุมเร้าคิดแค้นเคือง
โอ...ความแค้น ความโกรธ ความเกลียดชัง
บดบิดบังรตีรสมิต่อเนื่อง
มีเพียงไฟริษยาแลโกรธเคือง
ที่นองเนืองท่วมท้นในจิตใจ
จากนางฟ้าที่เสกสรรให้ทุกสิ่ง
กลายเป็นหญิงมีจิตมารคอยร่ำไห้
เมื่อรักแฝงเคลือบความโกรธมิโทษใคร
โทษเพียงใจมิมั่นคง...บุรุษมี
--------------------*****------------------------
ความรักและความเกลียด
มักจะอยู่คนละด้านสุดปลายอารมณ์ทั้งสอง
แต่บางคนก็รู้ว่า.....
เมื่อก้าวข้ามเส้นข่มใจ...ที่จะทำตามใจตนเองโดยไม่คิดถึงคนที่เคียงข้าง
เปลี่ยนคนที่เคียงข้าง...ให้คนเดิมเดินไปอยู่...อีกฟากของความรู้สึกนั้น
ทุกๆย่างก้าว..ทำให้เขาสับสน แค้นเคือง มิอาจเป็นอย่างเดิมได้อีก
กลอนบทนี้เอามาจากการ์ตูนเรื่องนึง....
ที่นางฟ้าต้องกลายมาเป็นยักษเพียงแค่ความรักมาบดบังดวงตา
จากนางฟ้าที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ
ก็กลายเป็นสาวงามที่รอคอยผู้ชายที่ตนรักและเขาก็รักตน
"เจ้าหญิงที่รัก" คำนี้ที่พันผูกจิตให้คิดตราตรึงอยู่กับภาพฝันอันแสนหวาน
มิอาจจะแยกได้เลยว่าเป็นความฝันรึความจริง
จนกระทั่งชายคนนั้นได้ไปรักหญิงสาวชาวมนุษย์.....ปล่อยให้เจ้าหญิงรอคอยอย่างเดียวดาย
สุดท้ายจากสาวงามถูกความแค้นเข้าครอบงำ
ยาพิษใดก็ไม่อาจร้ายแรงเท่า "ความแค้น ความโกรธเกลียด"
จากสาวงามที่รอคอย กลายเป็นยักษ์ที่ไล่ล่า หมายชีวิตชายผู้ผันแปร
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
960
