แค้น

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

น่าแค้นใจ.....ยิ่งนัก...
ขข้าทั้งรักทั้งถนอมเฝ้าห่วงหวง
ยอมเป็นทาสมอบใจภักดิ์รักคนลวง
ใจทั้งด้วงถูกขยี้....เวทนา
เหตุใดนะ...ถึงทำกันได้เช่นนี้
แต่ก่อนมีกายใกล้ใจห่วงหา
กายแนบกายใจแนบใจสุขอุรา
วันเวลาเปลี่ยนแปลงจิตใจคน
มนุษย์หนอ....มนุษย์ เก่งแสดง
ยื่นรักแคลงเคลือบพิษกี่พันหน
มาตอนนี้คิดปันใจอีกกี่คน
ยากจักค้นหัวใจชาย...น่าแค้นใจ
จากเคยรอให้เขากลับแลเหลียวมอง
ใจยิ่งหมองแม้แต่เงา....เขาไปไหน
ฝันหรือจริง...รอจนเลือนมิแผกไป
ทำให้ใจรุมเร้าคิดแค้นเคือง
โอ...ความแค้น ความโกรธ  ความเกลียดชัง
บดบิดบังรตีรสมิต่อเนื่อง
มีเพียงไฟริษยาแลโกรธเคือง
ที่นองเนืองท่วมท้นในจิตใจ
จากนางฟ้าที่เสกสรรให้ทุกสิ่ง
กลายเป็นหญิงมีจิตมารคอยร่ำไห้
เมื่อรักแฝงเคลือบความโกรธมิโทษใคร
โทษเพียงใจมิมั่นคง...บุรุษมี
--------------------*****------------------------
ความรักและความเกลียด 
มักจะอยู่คนละด้านสุดปลายอารมณ์ทั้งสอง
แต่บางคนก็รู้ว่า.....
เมื่อก้าวข้ามเส้นข่มใจ...ที่จะทำตามใจตนเองโดยไม่คิดถึงคนที่เคียงข้าง
เปลี่ยนคนที่เคียงข้าง...ให้คนเดิมเดินไปอยู่...อีกฟากของความรู้สึกนั้น
ทุกๆย่างก้าว..ทำให้เขาสับสน แค้นเคือง มิอาจเป็นอย่างเดิมได้อีก
กลอนบทนี้เอามาจากการ์ตูนเรื่องนึง....
ที่นางฟ้าต้องกลายมาเป็นยักษเพียงแค่ความรักมาบดบังดวงตา
จากนางฟ้าที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ
ก็กลายเป็นสาวงามที่รอคอยผู้ชายที่ตนรักและเขาก็รักตน
"เจ้าหญิงที่รัก" คำนี้ที่พันผูกจิตให้คิดตราตรึงอยู่กับภาพฝันอันแสนหวาน
มิอาจจะแยกได้เลยว่าเป็นความฝันรึความจริง
จนกระทั่งชายคนนั้นได้ไปรักหญิงสาวชาวมนุษย์.....ปล่อยให้เจ้าหญิงรอคอยอย่างเดียวดาย
สุดท้ายจากสาวงามถูกความแค้นเข้าครอบงำ
ยาพิษใดก็ไม่อาจร้ายแรงเท่า "ความแค้น ความโกรธเกลียด"
จากสาวงามที่รอคอย กลายเป็นยักษ์ที่ไล่ล่า หมายชีวิตชายผู้ผันแปร