25 เมษายน 2551 19:44 น.
เพชรกวี
ในวันวานผ่านพ้นจนลืมนับ
เสียงคุยกับลมหนาวเปรียบราวฝัน
ภาพวารีเมื่อวานยังลืมมัน
อนาคตเข้ากีดกันจนฝันหาย
หลงเชื่ออยู่วันวานอาจหวนกลับ
เพียงเเค่หลับตาเคลื้มย่อมเริ่มได้
ก้อเชื่ออยู่หรอกนะจะไม่สาย
วันสุดท้ายของชีวิตย่อมผิดจริง
ก้อเชื่ออยู่ความผิดอาจติดตัว
หลงเมามัวกับเเสงสีนี่เเหละหญิง
เเปลกไหมล่ะเเค่ชายที่หมายพิง
กลับทอดทิ้งเดียวดายตายทั้งยืน
ก้อเชื่ออยู่ความเศร้าที่เผาจิต
ไม่สนิทฝังใจให้เราฝืน
หลับเถิดนะเเค่หลับตาจาพ้นฝื้น
เเล้วจะตื่นจากภวังค์เเห่งวันวาน
18 กุมภาพันธ์ 2551 14:18 น.
เพชรกวี
ขลิบฟ้างามยามรุ่งรุ้งหลากสี
ภาพวารีดวงดาวพราวเวหน
หยาดถ้อยคำเพชรกวีนี้ตรอมตรม
หมู่เมฆวนฝนโชยละออง
ฤดูเวียนเปลี่ยนผันวันเก่าเก่า
เคยหงอยเหงาเศร้าตรมระทมหมอง
รันทดม้วยด้วยใจมุ่งหมายปอง
ชีวิตต้องครองทุกข์สุขรางเลือน
รักกับร้างเคว้งคว้างใจเมื่อเฝ้าห่วง
ประดุจดวงฤทัยเราเขาเชือดเฉือน
ภาพความหลังยังวนเวียนเพียรมาเยือน
เปรืยบเสมือนคมมีดคอยกรีดใจ
18 กุมภาพันธ์ 2551 13:55 น.
เพชรกวี
น้ำตารินยินคำจเอ่ยจาก
ต้องพลัดพรากจากรักสุดหนักหนา
ใยเพื่อนนี้มาลืมสิ้นสัญญา
เเวน้ำตาพาเราเหงาลางเลือน
ย้อนความหลังครั้งหนึ่งชึ่งเคยรัก
ประดุจหนักดั่งภูผามิมาเหมือน
ความนักใดยิ่งใหญ่ไปกว่าเพื่อน
ตอกย้ำเตือนหัวใจไว้เสมอ
ตอนเราเรียนครูตีเราทำผิด
ค่าของมิตรฝังใจมิมีเผลอ
เราโดนตีเธอวิ่งรับจับใจเบลอ
เเล้วกลับเจอวันนี้ที่ไม่จำ
เรารักเขามาเสมอเธอคงรู้
ลอบเป็นชู้กับเเฟนราเศร้าถลำ
อยากรักเขาใยไม่บอกหลอกให้ช้ำ
ได้ยินคำ"เผาเรือน"เฉือดเฉือนใจ
เจ็บอะไรในโลกว่าโศกเศร้า
ฤา เจ็บเท่าเพื่อนรักมาผลักไส
อยากได้มาก...รักมาก...ก็พรากไป
รักเมื่อไหร่....คิดถึง...จะดึงคืน
18 กุมภาพันธ์ 2551 13:37 น.
เพชรกวี
คนทุกคนเกิดมามีค่ายิ่ง
ล้วนชายหญิงผิดเเผกย่อมแยกได้
จะรวยจนจะมีจะดีร้าย
ผลสุดท้ายของชีวิตไม่ผิดกัน
เราเดินดินกินข้าวเเกงตามเเฝงขาย
ต้องขวนขวายหนทางอย่างสร้างสรรค์
หากมีหนึ่งกินหนึ่งจึงเเบ่งปัน
เเบ่งชนชั้นทางความคิดหมดสิทธิ์มี
คนเมืองกรุงเเสนไกลไว้ใจยาก
ลวดลายมากหลากหลายหลอกขายศรี
ยิ้มอาบหน้าฉาบโฉดโทษมากมี
เเกล้งใจดีตีสนิทก่อนคิดลา
เราเป็นหญิงที่ขึ้นชื่อ " ชนบท"
ไม่คิดคดหลอกใครให้ตราหน้า
เเม้จนหน่อยเเค่ทรัพย์อย่านับมา
เปร่งวาจาหวานไออกไม่หลอกงง
หนุ่มเมืองกรุงหลอกคนชนบท
เที่ยวคิดคดหลอกให้รักเเล้วผลักส่ง
ใจโลเลเหมือนไม้ปักมักไม่คง
หลอกสาวงงตาเเตกช้ำเเยกใจ
หนุ่มเมืองกรุงทิ้งสาวราวกบฏ
ขอสาปปดส่งท้ายอย่าหมายใส่
กรรมชั่วช้าฉ่อฉ่น "คนหลายใจ"
จงกลับไปใช้เวร"อเวจี"
ไม่ขอเเล้วความรักที่สูงส่ง
หลอกสาวงงงมงายเหมือนได้ขี้
หลอกสาวได้มานานเป็นเเรมปี
ใจสาวนี้....มอดม้วย....มรณา......
14 กุมภาพันธ์ 2551 17:01 น.
เพชรกวี
เเล้ววันหนึ่งเฉกเช่นวาเลนไทน์
สวยดอกไม้งามตาน่าพิรมย์
คนมีคู่มอบให้สุขใจสม
กุหลาบดมกลิ่นหอมอาจตรอมใจ
คนมีคู่สุขนักเมื่อรักบาน
ทิวาวานเป็นสุขหมดทุกข์มีสุขใหญ่
คนเคยรักเเม้นั่งเคียงฟังเสียงใกล้
หากเเต่ใจไมรรักชักไร้ค่า
เขาเคียงเดินระเหินคู่ช่างดูเหมาะ
ต่างหัวเราะสดชื่นลื่นหรรษา
เขาช่างสุขสำราญเป็นหนักหนา
เเต่เหลียวมาดูเราช่างเศร้าทรวง
หน้าส่วนตัว
815
