14 มิถุนายน 2551 13:48 น.
"เพชรสังคีต"
ลมรำเพยเชยกลิ่นประทินหอม
รื่นสุคันธ์ลั่นทมพอดมดอม
ชวนให้อกเรียมตรอมในราตรี
สกุณาจากรังเคยฟังเสียง
เหมือนจากเตียงขวัญตายอดยาหยี
จักจั่นไห้หวนครวญพาที
เหมือนน้องวอนอ้อนพี่ให้แนบชิด
ศศิธรจรแจ่มกระจ่างจับ
ก็แลลับดับสลัวมัวสนิท
เมฆาเคลื่อนเดือนตรมไม่สมคิด
มามืดมิดเฝ้าแลชะแง้คอย
ต้นลั่นทมร่มรอบเขตเคหา
ยิ่งจะพาคร่ำครวญหวนละห้อย
น้องจากจรวอนว่าน้ำตาย้อย
เหลือเพียงรอยเราสองประคองเคียง
มะลิลายาใจเคยได้เก็บ
เจ้ากรีดเล็บกรองมาลัยพิไรเสียง
จะเอาวางพานทองรองรายเรียง
ไว้ข้างเตียงยามพี่นี้นิทรา
โอ้ว่าป่านฉะนี้น้องที่รัก
อกจะหักเสียแล้วโอ้แก้วจ๋า
ด้วยขวัญตายาใจไม่คืนมา
แทบจะมรณาเสียแล้วเอย ฯ
13 มิถุนายน 2551 18:29 น.
"เพชรสังคีต"
บนร้านดอกไม้
พอเย็นย่ำคำหวานประสานเสียง
ประสมขิมริมระเบียงเฉลียงร่ม
แม้น้องอยู่พี่จะคู่ประคองชม
ตระกองกอดสอดสมภิรมยา
มวลดอกไม้กลางชานร้านดอกไม้
ยังหวนไห้ยุพินถวิลหา
กิ่งจำปาระย้าย้อยคอยขวัญตา
จรุงกลิ่นโศกาชวนอาลัย
ยินพวกสาวคราวขับลำนำหวาน
เป็นเพลงกานท์รันทดสลดไฉน
ว่าระเด่นบุษบามาจากไกล
องค์อิเหนาเศร้าฤทัยในไพรวัลย์
พระรัญจวนหวนไห้ไม่วายโศก
บุษบาวิปโยคแทบอาสัญ
นางอยู่ถ้ำสุวรรณากลางอารัญ
องค์อิเหนาจรจรัลเข้าเวียงชัย
ด้วยบิดาว่าลักนารีหนี
จึงทำทีแน่วแน่แก้สงสัย
ฝ่ายระเด่นบุษบายอดยาใจ
ถูกลมหอบกลางไพรไปไกลกัน
พระจะแสนเศร้าสร้อยละห้อยหา
องค์ระเด่นบุษบาเจียนอาสัญ
จะกลับมาคูหาพนาวัน
มิพบน้องประคองขวัญยิ่งหวั่นใจ
โอ้ว่าทำฉันใดจึงได้รู้
ว่าลมลอบหอบชู้ไปหนไหน
ตกอยู่ในประมอตันพรั่นฤทัย
จะได้ใครทูลแถลงแจ้งคดี
แม้ระเด่นมนตรีนั้นได้รู้
ว่าน้องอยู่ประมอตันกรุงศรี
คงมิปล่อยน้องหงอเพราะรอรี
พระเห็นทีจะตามมาด้วยอาลัย
ลำนำกลอนซ้อนเพลงบรรเลงเสนาะ
แสนไพเราะรสโศกวิโยคไฉน
เป็นความเหมือนตัวพี่นี้จากไกล
ห่างขวัญตายาใจอาลัยเอย ฯ
13 มิถุนายน 2551 18:26 น.
"เพชรสังคีต"
ฝ่ายจะเข้ก็บรรเลงเพลงปราณีต
บรรจงดีดเพลงเก่าลาวแพนใหญ่
ร้อยลูกหลบลูกซัดผลัดกันไป
เป็นความเก่าเล่าใหม่ของไทย-ลาว
ดำเนินความถึงเจ้าอนุวงศ์
อยู่ดำรงเวียงจันทร์สำคัญจ้าว
ขึ้นกับไทยม่วนซื่นมายืนยาว
คึดฮอดคราวอยากแยกแตกจากไทย
จึงรวบรวมกล่นเกลื่อนพวกเพื่อนลาว
บุกมาเข้าเขตแดนแสนกว้างใหญ่
หมายจะตีอยุธยาฟ้าเวียงชัย
เข้าตีด่านผ่านค่ายราชสีมา
แต่ก่อนเรียกโคราชองอาจก้อง
เป็นแดนทองป้องไทยอย่างใจกล้า
ตีเพื่อนลาวที่กราวกรูเป็นหมู่มา
แตกระยำช้ำอุราเป็นข้าไทย
พวกเพื่อนลาวถูกจับเป็นข้าศึก
ก็หวนนึกถึงดินถิ่นอาศัย
สุดเคียดแค้นอนุวงศ์เจ้าทรงชัย
ก็เป่าแคนแล่นไปในไพรวัลย์
ฝ่ายพวกลาวเป่าแคนแสนเสนาะ
ฟังไพเราะคนแคนแสนขยัน
บรรยายความยามยากจากเวียงจันทร์
ตกมาอยู่เขตขันต์อยุธยา
โอ้ละหนอแล่นแตรแม่คุณเอ๋ย
กระไรเลยตกยากนี่หนักหนา
พลัดถิ่นฐานบ้านเก่าหมู่เฮามา
พลัดทั้งปู่ทั้งย่าทั้งตายาย
พลัดพ่อแม่พลัดเมียเสียลูกเต้า
พลัดพงศ์เผ่าเพื่อนเก่ามาหนีหาย
เพื่อนไทยเฆี่ยนคุมขังจนหลังลาย
นี่อาสามาตายเสียแล้วรา
แค้นแต่เจ้าอนุวงศ์ผู้ทรงเดช
แสนอาดูรพูนเทวศเป็นหนักหนา
แสนลำบากตรากตรำช้ำอุรา
อยู่กลางนากลางเถื่อน อ้ายเพื่อนเอย ...เพื่อนเอย ฯ
หน้าส่วนตัว
731
