24 ตุลาคม 2547 20:21 น.
เพลงกลางป่า
สวัสดีครับ ผมห่างหายไปนาน กลับมาคราวนี้ผมละทิ้งการแต่งกลอนอกหัก
มาแต่งกลอนแนวสนุกๆนะครับ และกวนๆนิดๆ อ่านแล้วถ้ามีใครอมยิ้ม
ผมคงดีใจเป็นอย่างมากนะครับ ช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
สะหวะดีพี่น้อทุทุท่า (สวัสดี..พี่น้อง..ทุกทุกท่าน)
สะบากาจากาดีมะหนอ (สบายกาย..ใจกัน..ดีไหมหนอ)
รึเปข้าหนาจาหรือเจะคอ (หรือเป็นไข้...หนาวใจ..หรือเจ็บคอ)
ปาหาหมอเด๋ข้าก้อหาโล (ไปหาหมอ..เดี๋ยวไข้..ก็หายลง)
โผนะเปนโคทาร้อปาเซ (ผมน่ะเป็น..คนไทย..ร้อยเปอร์เซ็นต์)
ม่าด้าเปกาเหรี่ยหรือโพ่โม้ (ไม่ได้เป็น..กระเหรี่ยง..หรือพวกม้ง)
โผลี้ชาพู่ม่าชะม่าต้อโง (ผมลิ้นชา..พูดไม่ชัด..ไม่ต้อง งง)
เด๋โสสาทามาพูดม่าชัด (เดี๋ยวสงสัย..ทำไม..พูดไม่ชัด)
ที่โผตาถาไถ่ไม่มีรา (ที่ผมตาม..ถามไถ่..ไม่มีไร)
โผเปไข้ลี้แขพู่ติขะ (ผมเป็นไข้..ลิ้นแข็ง..พูดติดขัด)
ทาอาราพู่อาราม่าทาหนะ (ทำอะไร..พูดอะไร..ไม่ถนัด)
พู่ม่าช้าตาหรวะจะกะแดเดอ (พูดไม่ชัด..ตำรวจจับ..กลับแดนเดิม)
ระวานะหน้านี้เปหน้าหนา (ระวังนะ..หน้านี้..เป็นหน้าหนาว)
ดูตัวราข่าอาราหามาเสอ (ดูตัวเรา..ขาดอะไร..หามาเสริม)
ห่าอาราม่ามีหามาเตอ (หากอะไร..ไม่มี..หามาเติม)
แต่อย่าเสอเป่ก่าข้าหวะโนะ (แต่อย่าเสริม..เป็ดไก่..ไข้หวัดนก)
ทาเอด้าทาสะอ่าก็ทาปา (ทำเองได้..ทำสะอาด..ก็ทำไป)
เป่ก่าโนะทาม่าสุโสะกาโปะ (เป็ดไก่นก..ทำไม่สุก..สกปรก)
เรือบ้าช่อจะห้าดีอย่าห้าโระ (เรือนบ้านช่อง..จัดให้ดี..อย่าให้รก)
โสะกาโปะจะเปหวะลี้ขะกา (สกปรกจะ..เป็นหวัดนก..ลิ้นขัดกัน)
ข่าอ่อมาม่ามาตากาบา (ข่าวออกมา..มากมาย..ตายกันเบือ)
ตาม่าหลาสาโคโหจาหว่า (ตายไม่เหลือ..เสือคน..หัวใจหวั่น)
รู้อย่านี้ต้อระวาต้อชั่วกา (รู้อย่างนี้ต้อง..ระวัง..ต้องช่วยกัน)
อย่าห้ามาฆ่าราผาท้าเป (อย่าให้มัน..ฆ่าเรา..เผาทั้งเป็น)
ข้าหวะโนะก็คล้าข้าหวะหญ่า (ไข้หวัดนก..ก็คล้าย..ไข้หวัดใหญ่)
อยู่โตหนามอม่าด้ามอม่าเห (อยู่ตรงไหน..มองไม่ได้..มองไม่เห็น)
ม่ามีคาอย่าด้าและอย่าเป (ไม่มีใคร..อยากได้..และอยากเป็น)
แม้ม่าเหเปด้าก็ตาเออ.. (แม้ไม่เห็น..เป็นได้..ก็ตายเอย..)
จะโน๊ก่าต้อระวากาห้าดี (จับนกไก่...ต้องระวัง...กันให้ดี)
รู้อย่านี้ต้อระวาอย่าเมอเฉอ (รู้อย่างนี้..ต้องระวัง..อย่าเมินเฉย)
ข้าหวะโนะรูแรก่าที่เคอ (ไข้หวัดนก..รุนแรง..กว่าที่เคย)
ห่าเฉอเมออ่าตาปาเมอผี (หากเฉยเมย..อาจตายได้..ไปเมืองผี)
17 ตุลาคม 2547 01:18 น.
เพลงกลางป่า
ผมได้เจอบทความหนึ่งน่าสนใจมาก เป็นหนังสือแจกในงานฌาปนกิจศพท่านผู้อาวุโสท่านหนึ่งนะครับ หนังสือเล่มนี้พิมพ์ไว้เพื่ออาลัยแด่ผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ผมเห็นว่าเป็นประโยชน์มาก จึงอยากให้ทุกคนได้อ่านไว้
*.*จงเตือนตน..ของตน..ให้พ้นผิด*.*
*.*ตนเตือนจิต..ตนได้..ใครจะเหมือน*.*
*.*ตนเตือนตน..ไม่ได้..ใครจะเตือน*.*
*.*คนแชเชือน..ใครจะเตือน..ให้ป่วยการ*.*
_____________
*-*สุขหรือทุกข์..อยู่ที่ใจ..มิใช่หรือ*-*
*-*ถ้าเราถือ...ก็เป็นทุกข์...ไม่สุขสันต์*-*
*-*หากปล่อยวาง...ก็ว่างทุกข์...สุขนิรันต์*-*
*-*เพราะฉะนั้น...หมั่นทำดี...มีสุขเอย..*-*
_____________
เป็นสตรี..ไม่มีศีล..ก็สิ้นสวย
บุรุษด้วย..ไม่มีศีล..ก็สิ้นศรี
พระเณรชี..ไม่มีศีล..ก็สิ้นดี
ทุกวันนี้..ทำดีไว้..ไปนิพพาน
______________
#ยศและลาภ..หาบไป..ไม่ได้แน่#
#เหลือเพียงแต่..ต้นทุน..บุญกุศล#
#ทิ้งสมบัติ..ทั้งหลาย..ให้ปวงชน#
#ร่างของตน..เขายังเอา..ไปเผาไฟ#
**ไม่มีอะไรเป็นของเราเอง แม้กระทั่งร่างกายของเรา
_______________________
ธรรมะของ
ท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิต
คนเราเมื่อมีลาภก็มีเสื่อม เมื่อมียศก็มีเสื่อมยศ เมื่อมีสุขก็มีทุกข์
เมื่อมีสรรเสริญก็มีนินทา เป็นของคู่กันมาเช่นนี้ จะไปถืออะไรกับ
ปากมนุษย์ ถึงแสนจะดีก็ติ ถึงจะชั่วแสนชั่วก็ชม นับประสาอะไรกับ
พระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐเลิศยิ่งกว่ามนุษย์เทวดา ยังมีมารผจญ ยังมี
คนนินทา ปุถุชนอย่างเราจะรอดพ้นจากโลกะธรรมดังกล่าวไม่ได้
ต้องคิดเสียว่า ใครจะติ ใครจะชมก็ช่างเขา เราทำให้ดีที่สุดเป็นพอ
ไม่เดือดร้อนแก่ตัวเราและคนอื่น เราจึงทำ บุญเราทำกรรมชั่วเรา
ไม่สร้าง พยายามสงบกาย วาจา ใจ กังวลไปก็เปลืองความคิดเปล่าๆ
____________________________
คนดีชอบแก้ไข
คนจัญไรชอบแก้ตัว
คนชั่วชอบทำลาย
คนมักง่ายนั้นชอบทิ้ง
คนจริงนั้นชอบทำ
คนระยำชอบนินทา
13 ตุลาคม 2547 17:55 น.
เพลงกลางป่า
ท่อนที่อยู่ในเครื่องหมายคำพูด ........... ผมจำเขามานะครับ ส่วนท่อนข้างนอก
ผมแต่งเองน่ะครับ
จงฟังคำสอน
อย่านอนตื่นสาย
อย่าอายทำกิน
อย่าหมิ่นเงินน้อย
อย่าคอยวาสนา
อย่าบ้าการพนัน
อย่าฝันเกินจริง
อย่าทิ้งครอบครัว
อย่ากลัวการงาน
อย่าผลาญเงินทอง
อย่าลองเสพยา
มัวช้าทำไม
ถ้าคุณเข้าใจ
รีบไปทำดี
11 ตุลาคม 2547 00:19 น.
เพลงกลางป่า
ช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ เพื่อที่ผมจะได้เอาไปปรับปรุง
สักวันหนึ่งผมหวังว่า กลอนที่ผมแต่งจะได้ตราตรึงและซึ้งในใจใครสักคนนะครับ
มีคนจนมากมายหลายหมื่นแสน
ต้องข้นแค้นเหน็บหนาวปล่าวเปลี่ยวเหงา
ไร้ที่อยู่คนรู้ใจเหมือนไร้เงา
ฟังแล้วเศร้าเราคนจนทนต่อไป
ผู้คนมองจ้องดูอยู่มากมาย
น่าอับอายไร้ที่อยู่ไร้จุดหมาย
เส้นทางเดินยังไม่รู้อีกเท่าไหร่
ถึงจะไปถึงเส้นชัยได้อย่างเขา
ชีวิตคนขีดเขียนเรียนรู้ได้
มีหัวใจและน้ำตาปลอบตัวเรา
เส้นทางเดินอาจไม่ดีเหมือนใครเขา
ถึงจะเศร้าเราสู้ไปใจคะนอง
คนนับค่าถือหน้าตาเกียรติยศ
น่าสลดที่คนจนต้องหม่นหมอง
ก็คนจนไม่มีใครให้มามอง
จึงต้องทนอยู่ไปไร้คนดู
ชีวิตนี้เกิดมาเพียงครั้งหนึ่ง
จะตราตรึงในใจให้ได้รู้
ความเจ็บปวดมากมายที่หดหู่
จะขอสู้ต่อไปแม้ไร้เงิน
ถึงสิ้นเงินใช่ฉันสิ้นความฝัน
มีสักวันผลันเปลี่ยนชีวิตเดิน
ถึงติดดินไม่ลอยฟ้าไม่เหาะเหิน
ก็ขอเดินติดดินกินข้าวแกง
ถึงจะแม้เรียนแค่ถึงป.สี่
แต่ยังมีหัวใจที่แข็งแกร่ง
ไร้วิชาแต่ว่าไม่ไร้เรี่ยวแรง
จะขอแซงด้วยใจไร้วิชา
ก็คนจนหนทางมีแค่นี้
ไม่ได้มีเงินทองซื้อเสื้อผ้า
ถึงจะเดินแต่งตัวคล้ายคนบ้า
แต่วาจาและน้ำใจให้เต็มร้อย
10 ตุลาคม 2547 22:33 น.
เพลงกลางป่า
ดัดแปลงจากกลอนสุนทธภู่ครับ
อันดนตรี มีคุณ ที่ข้อไหน
หรือใช้ได้ แต่ข้างเที่ยว เกี้ยวผู้หญิง
จิตวิญญาณ ของดนตรี นั้นมีจริง
คือทุกสิ่ง สร้างสรรค์ ให้ได้ยิน
ถึงมนุษย์ ครุฑา เทวาราช
จตุบาท กลางป่า พนาสิน
กีต้าร์เรา เกาไป ให้ได้ยิน
ก็สุดสิ้น โทโส ที่โกธา
หน้าส่วนตัว
1101
