13 พฤษภาคม 2548 19:42 น.
เฟรช
"รีบๆทำให้เสร็จเหอะบ่นอยู่ได้"
"อ้าว แล้วทำอย่างกับเธอไม่ได้บ่นอะไรเลยงั้นแหละ"
"ผู้หญิงบ่นหนะ ไม่เห็นแปลกเลย แต่ผู้ชายบ่นเนี่ยน่าสงสัย"
"แล้วทำไมผู้ชายจะบ่นไม่ได้ฮะ"
"อ้าวๆ พอได้แล้วพี่ว่านะถ้าเอาเวลาที่พวกเธอมาทะเลาะกันเนี่ย มาทำงานมันคงได้หลายหน้าแล้วหละ"
"นั่นไงเห็นไหมพี่แนตยังบอกเลย เธอเนี่ยไม่ไหวเลยนะ"
"แหม พ่อพี่ชั้นมาทำเป็นพูดดี เดี๋ยวคอยดูนะจะไม่เชียร์เลย"
"บ้าหรอ เชียร์อะไร เราไม่ได้ชอบพี่เทอซักหน่อย"
"เชื่อตายแหละ"
หลังจากที่ฉันและนายเอฟหยุดทะเลาะกันแล้ว เราก็ก้มน่าก้มตาทำงานต่อไป
ขอแนะนำกันก่อนฉันชื่อไหม เรียนอยู่ห้องเดียวกันกับนายเอฟ ฉันเรียนชั้นม.5 ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง วันนี้นายนี่มาทำงานกลุ่มที่คอนโดของพี่สาวฉัน
แต่งานกลุ่มที่ว่ามีสมาชิกกันแค่ 2 คนคือฉันและนายนี่ แต่ฉันไม่ได้อยากอยู่กับเค้าหรอกนะ แต่คุณครูเค้าจับกลุ่มตามเลขที่ ไม่ยุติธรรมจิงๆ ฉันเลยต้องมานั่งทะเลาะกับนายนี่อยู่อย่างนี้แหละ ฉันกับนายนี่เจอกันทีไรต้องมีเรื่องทะเลาะกันทุกที แต่ปัญหาที่สำคัญมันอยู่ที่ฉันแอบชอบเขาเข้าแล้วหละ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เห่อ.. แล้วเค้าจะรู้บ้างไหมเนี่ย อันที่จิงฉันก็ดีใจนะที่ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเขา แต่คนมันปากแข็งหนิ ทำไงได้หละ ?/
แล้วหลังจากทำงานไปได้ 15 นาที
"โอ้ย... เธอเหยียบขาชั้น"คงไม่ต้องบอกว่าเสียงใคร ดังขึ้น
" เหรอ.."ฉันบอกอย่างไม่ใส่ใจแล้วเลื่อนเท้าออก
"เธอไม่คิดจะขอโทษเลยหรือไง"
เงียบ...
"ชั้นพูดกับเธออยู่นะ"
"อ้าว นายพูดกับฉันหรอ" ฉันเงยน่ามาจากรายงานหลังจากที่หมดความ
อดทนแล้ว
"ก็ใช่นะสิ แล้วเธอคิดว่าชั้นจะพูดกับใครหละ ถ้าไม่ใช่เธอหนะ"
"อืมๆ รู้แล้วหน่า แล้วนายพูดว่าอะไรหละ"
"ชั้นบอกว่าเธอไม่คิดจะขอโทษเลยหรอไง"
"ขอโทษ เรื่องอะไรหละ" แกล้งนายนี่หน่อยดีกว่า
"ก็เรื่องที่เธอเหยัยบเท้าชั้นไง"
"หรอ อืม ขอโทษละกาน" ฉันตอบแล้วแกล้งทำอ่านรายงาน
"นี่เธอ ชั้นบอกให้พูดอะไรเธอก็พูดโดยไม่คิดงั้นหรอ"
"อะไรของนายอีกหละ น่ารำคาญจิง นายอยากให้ชั้นขอโทษชั้นก้อขอโทษแล้วไง จะเอาไงกันแน่"
"ทีเรานะทำเป็นรำคาญ ทีคนนั้นของเธอคงไม่รำคาญสินะ"
"นายพูดอยากกับนายรู้ว่าใครอย่างนั้นแหละ"
"ก็ไม่รู้หรอก แล้วใช่ปะหละ"
"มันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เป็นนายนายก็ไม่รำคาญคนนั้นหรอก ใช่ไหมหละ" ทำไมฉันถึงต้องหาเรื่องให้ตัวเองต้องเสียใจด้วยนะ ถึงฉันจะไม่รู้ว่าหมอนี่ชอบใคร แต่ฉันก็พอเดาได้ว่าต้องชอบคนๆนั้นมากแน่ๆ ( หือๆๆๆ )
"อืม งั้นมั้ง ก็ชั้นชอบเค้าหนิ ชั้นจะรำคาญเค้าทำไมหละ" ใจเย็นไว้ไหม ใจเย็น ฉันอยากจะร้องไห้จิงๆนะเนี่ย
"หรอ อืมหนิอย่าคุยมากหน่า ทำงานได้แล้ว"
"เค้ารู้ไหมว่าเธอชอบเค้า" ยังไงนะนายนี่ ยังไม่ยอมเปลี่ยนเรื่องอีก
"ไม่รู้ แล้วชั้นก้อไม่อยากให้เค้ารู้ด้วย"
"ทำไมหละ"
"ก็เพราะเค้ามีคนที่เค้า ชอบอยู่แล้วหนะสิ" หยุดถามซะทีเหอะ
"เราก็เหมือนกัน" อ้าว เปนไปได้ไงเนี่ยนยนี่มีคนชอบตั้งเยอะแยะ ใครคนนั้นคงตาบอดน่าดู ที่ไม่ชอบนายนี่เนี่ย แต่ก็ดีนะ ฉันยังจะได้มีสิทธิ์บ้างเย้ๆ สงบไว้ไหม สงบไว้ แต่เค้าดูเศร้าไปเลยพอพูดจบ
" ไม่เป็นรัยหรอก ยังไงนะ นายก็ยังมีชั้นที่โชคร้ายเหมือนนาย"
ทำไมฉันต้องมาเป็นที่ปรึกษาด้วยเนี่ย...
"อืมๆ ทำงานเหอะ พูดมากไปแล้ว" อ้าว เปนงั้นไป ทำไมหมอนี่เปลี่ยนอารมเร็วจังแหะ
"ก็นายแหละชวนชั้นคุยเองนะ"แล้วชั้นก็ก้มน่าก้มตาทำงานต่อไป"
ติดตามชมต่อไปนะค่ะ ^0^
12 เมษายน 2548 21:00 น.
เฟรช
"เอ่อ พี่ต่อค่ะ ขอถามอะไรหน่อยได้ป่ะ"
"อืม ได้ดิ"
"พี่ต่อว่าน้ำหวานเป็นไงอ่ะ"
"เป็นไงเนี่ยหมายถึงน่าตาหรือว่านิสัยหละ"
"ก็รวมๆหนะ"
"ก็น่าตาก็น่ารักดีนะ แต่ไม่ถึงกับมากแล้วนิสัยก็โอเคเลยหละ เมย์ถามไมอะคับ มีอะไรรึป่าว"
"อ้อ ป่าวค่ะป่าว ไม่มีอะไรแค่อยากรู้เฉยๆ พี่ต่อทานเสร็จแล้วงั้นเราไปกันเลยไหมค่ะ"
"อืม คับไป"แล้วฉันกับพี่ต่อเดินไปหาน้ำหวานกับต้นแต่ก็ไม่เจอ
"2คนนั้นไปไหนกันนะ" ฉันโวยวาย
"ไม่รู้ดิ สงสัยเค้าคงไปเดินเล่นกันมั้ง"ทำไมฉันถึงต้องเสียใจด้วยเนี่ย
"อืม คงงั้นมั้งค่ะ งั้นเรานั่งรอตรงนี้ดีกว่า"แล้วฉันกับพี่ต่อก็นั่งลงบนเก้าอี้
"น้องเมย์รู้จักกับต้น กับน้าหวานตั้งแต่อนุบาลเลยหรอคับ"2คนนั้นเค้าไปไหนกันนะ ทำไมทิ้งฉันให้อยู่กับพี่ต่อหละ
"น้องเมย์ น้องเมย์ คับ น้องเมย์"
"ค่ะ อ้อใช่ค่ะ"ฉันตอบไปอย่างไม่ใส่ใจนัก
"ถ้าน้องเมย์เป็นห่วง2คนนั้น ทำไมไม่โทรหาหละคับ"
"อ้อ ไม่ดีกว่าค่ะ บางทีเค้าอาจไม่อยากให้เรารบกวนก็ได้ค่ะ"
"คับผม"
"แล้วนี่พี่ต่ออกมาแล้ว คุณแม่พี่ต่อไม่ว่าหรอค่ะ"
"ไม่หรอกคับ ท่านชินแล้วหละแล้วอีกอย่างพี่ก็ขับรถมาเอง กลับกันคนละคันหนะคับ"
"อ้อ ค่ะ"
"แล้วน้องเมย์กลับไงหละคับ"
"เดี๋ยวคนขับรถต้นไปส่งนะค่ะ แล้วพี่ต่อเรียนคณะอะไรหรอค่ะ"
"บริหารธุรกิจหนะคับ พี่ไม่เก่งภาษาแบบน้องเมย์หนิ"
"พี่รู้ได้ไง ว่าเมย์พอไปภาษาได้อะ"
"ก็พี่ถามน้ำหวานหนะ เมย์อย่าโกรธเค้าเลยนะ พี่เป็นคนรบเร้าเค้าเองหนะ"
"ค่ะ แก้ตัวแทนกันเชียว"
"อ้าว ป่าวซักหน่อยพี่พูดความจิงนะคับ"
"อืม ค่ะ นั่นไงน้ำหวาน ต้น"แล้วฉันก็วิ่งไปหาเค้า 2 คน
"แกมานั่งจู๋จี๋กับพี่ต่ออยู่นี่เอง ชั้นหาตั้งนาน"
"อะไรของแก ชั้นหาแกตั้งนาน ไม่เห็นเลยแล้วชั้นก็ไม่ได้จู๋จี๋กับพี่เค้าซักหน่อย"
"ไม่จู๋จี๋อะไร นั่งมองตากันหยดเยิ้มแล้ว"
"เถอะหน่า น้ำหวานแซวเมย์อยู่ได้ อ้าวว่างัยพี่ต่อ"
"ไม่ว่าไง แกไปอยู่ไหนมาอ่ะ รู้ไหมเมย์เค้าเปนห่วง"
"จิงหรอ เมย์"ต้นถามฉัน
"บ้าหรอ ชั้นจะไป........
10 เมษายน 2548 21:09 น.
เฟรช
"นั่นไงมาแล้ว สุดที่รักของเธอ"เมื่อต้นเดินมาวันนี้ต้นดูดีมาก...นึกแล้วว่าทำไมน้ำหวานถึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"หวัดดี คับคุณยายเมย์"เขาพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้ฉัน
"ชั้นไม่อยากมีญาติแบบนายหยะ"แล้วฉันก็ยิ้มตอบกลับให้เขา
"หนิ..พวกคุยยืนกันอยู่2คนหรือไง"เสียงออกน้อยใจแกมแหย่เล่นของน้ำหวานดังขึ้นมา
"อ้าว..เราขอโทษนะ คือเรามองไม่เห็นตัวน้ำหวานหนะ"แล้วเขากับก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
"เอาเข้าไป เข้าขากันเข้าไป เราแค่ตัวเสียแทนนะ ไม่ได้ดำซะหน่อย"
"เอะ..ต้นเรายังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับสีผิวเลยเนอะ ร้อนตัวไปได้"ฉันแหย่น้ำหวานเข้า เล่นเอาเธองอน เดินหนีไปเลย อาจจะเป็นเพราะฉันคงไม่ได้เจอต้นเลยตั้งแต่ปิดเทอมจึงทำให้เขาดูแปลกไปในสายตาฉัน จิงๆแล้วที่ร.ร.เก่าต้นเค้ามีคนสนใจเค้าเยอะเหมือนกันนะ แต่เท่าที่ฉันรู้ต้นก็ไม่เคยสนใจใครเลย
สงสัยต้นคงไม่อยากคิดเรื่องแบบนี้มั้ง ฉันใช้ประโยคนี้ปลอบน้ำหวานเสมอ ฉันกับต้นจึงเดินตามน้ำหวานไปด้วยกัน
"หนิ นายไปทำรัยมารึป่าว ปิดเทอมนี้หนะ"
"ทำไมหรอ เราดูหล่อขึ้นหรือไง"
"ถ้าแบบนายเค้าเรียกว่าหล่อนะ คนสวนบ้างฉันจะเหลือหรอ"ฉันโกหกตอบกลับไป
"อ้าว..พูดแบบนี้ก็น่ารักดิ"เสียงเค้าฟังดูแปลกๆนะ
"ขอบคุณค่ะ ที่ชม"ฉันยิ้มกลับไปให้เขา แต่แปลกที่เขากลับยิ้มตอบกลับมาโดยไม่พูดอะไรแถวยังขยี้ผมฉันเล่นอีกต่างหาก
"นั่นไง น้ำหวาน"ฉันพูดแล้วรีบวิ่งไป
"โถ่เอ้ย..นึกว่าจะงอนที่แท้ก็มาแอบกินหนมอยู่เนี่ยเอง"ต้นแหย่
"แล้วพวกเธอหละ จู๋จี๋กันเสร็จแล้วหรอ"
"อืม ช่าย เลยมาหาเธอเนี่ย"ต้นพูดต่อไป
"งั้นไม่ต้องมาหาหรอก เสียเวลาพวกเธอไปป่าวๆ"น้ำหวานตอบกลับ การทะเลาะกันของ2คนนี้เป็นกิจวัตรประจำวัน ฉันจึงไม่คิดจะห้ามอะไรเพราะห้ามไปก็เหนื่อยป่าว ฉันว่าฉันให้เค้าอยู่กัน 2 คนดีกว่า
"เนี่ยต้น ของขวัญนาย"ฉันยื่นถุงห้างเซ็นทรัลให้เค้า
"อะไรอ่ะ ถึงใหญ่จัง"เขาถามกลับมา
"เปิดเส็ดก็จะรู้เอง เดี๋ยวชั้นขอตัวก่อนนะ ทั้ง2คน"
"จะไปไหนอ่ะ"ต้นถาม
"นั่นดิยายเมย์ แกจะไปไหน"น้ำหวานพูดต่อ
"ชั้นอยากไปเข้าห้องน้ำหนะ แกอยู่กับต้นไปก่อนนะ"ฉันยิ้มให้น้ำหวาน
"เร็วๆนะ เมย์เราจะรอแถวนี้แหละ"น้ำหวานบอก
"จ้ะ"แล้วฉันก็ขยิบตาให้น้ำหวานทีนึงแล้วออกเดินไปห้องน้ำ ฉันมาบ้านต้นบ่อยจนรู้แล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหน
"หนูเมย์ หนูเมย์จ้ะ"ฉันหันไปยังเสียงที่เรียก ป้าดานั่นเอง ป้าดาเป็นคุณแม่ของคุณชายต้นค่ะ ป้าดาเป็นคนใจดี แล้วก็สนิทกับแม่ของฉัน ฉันจึงสนิทกับป้าดา
"สวัสดีค่ะ ป้าดา"ฉันพูดแล้วเดินไปหา ป้าดาไม่ได้อยู่คนเดียวแต่อยู่กับผู้หญิงท่านนึงซึ่งคนรุ่นราวคราวเดียวกับป้าดา และผู้ชายอีกคนนึงซึ่งน่าจะโตกว่าฉันซัก2ปี เค้าถือเป็นคนน่าตาดีคนนึงเลย ซึ่งสามารถทำให้คนที่เห็นหลงไหลได้ง่ายๆ
"มานานแล้วยังจ้ะ"ป้าดาถามฉัน
"อ้อ ซักพักได้แล้วค่ะ คุณแม่ฝากมาบอกว่าถ้าว่างเดี๋ยวคุณแม่จะมาเยี่ยมค่ะ"
"จ้ะ บอกแม่หนูด้วยนะ ว่าป้าจะรอจ้ะ"
"ค่ะ ป้าดา"
"เอ่อ..นี้คุณหญิงพิมจันทร์ เพื่อนของป้า แม่ของหนูก็รู้จักจ้ะ ส่วนนี้ลูกของคุณหญิงพิมจันทร์ ชื่อพี่ต่อจ้ะ คงห่างจากหนูได้ 2 ปีได้มั้งจ้ะ"
"สวัสดีค่ะ" ฉันพูดแล้วยิ้มให้กับคุณหญิงกับพี่ต่อ
"สวัสดีจ้ะ/หวัดดีคับ" ทั้งสองพูดพร้อมกันและยิ้มตอบให้ฉัน รอยยิ้มของพี่ต่อช่างน่ารักและน่าจดจำเหลือเกิน
"งั้นหนูขอตัวก่อนนะค่ะ"
"ตามสบายจ้ะ"
"คุณแม่คับ ผมอยากไปห้องน้ำคับ น้องเมย์พี่ขอไปด้วยได้ไหม"พอพี่เค้าพูดจบ ทำเอาฉันงงไปเลย
"ได้สิค่ะ"แล้วพี่เค้าก็วิ่งมาข้างๆฉัน
"น้องเมย์เรียนมอไหนคับ"
"เมย์จะขึ้นม.4ค่ะ"
"พี่จะขึ้นมหาลัยแล้ว พี่เรียนเร็วหนะ"คัยถามอ่ะ(ฉันคิดในใจ) สงสัยพี่เค้าคงเจ้าชู้แน่ๆเลยถึงเข้ามาแบบนี้
"ค่ะ"ฉันตอบไปตามมารยาท เล่นเอาพี่เค้าน่าเสียเลย
"เมย์รำคาญพี่หรอ พี่ไปก็ได้นะ"พี่เค้าพูดแล้วทำท่าจะเดินออกไป
"ป่าวค่ะ ป่าว"ฉันเผลอไปจับมือพี่เค้าเข้า ฉันจึงรีบดึงมือกลับทันที
"แน่ใจหรอ พี่เห็นเมย์ม่ายค่อยพูเลย"
"ถ้าเมย์พูดเนี่ย ลิงหลับไปเลยค่ะ เดี๋ยวพี่จะไม่อยากฟัง"
"ขนาดนั้นเลยหรอคับ ไม่เปนรัยหรอกคับ"
" เมย์ๆ ยายเมย์ ทำไมไปห้องน้ำนานจัง แล้วนี่ใครหละ"เสียงน้ำหวานดังมาแต่ไกล
"อ้าว พี่ต่อมาทำอะไรกับเมย์หละ เมย์รู้จักกับพี่ต่อหรอ"ต้นถาม
"เอ่อ คือเรื่องมันยาวหนะ ต้นพาพี่ต่อไปเข้าห้องน้ำหน่อยดิ พี่เค้าจะไปอ่ะ"
"อ้าว พี่ต่อผมเพิ่งเห็นพี่พึ่งเข้าไปเองนะ จำไม่ได้แล้วหรอ"พอต้นพูดแค่นั้น ทำไมฉันถึงโกรธจังนะ
"อ้อ งั้นหรอ งั้นก็ฝากดูแลพี่ชายนายด้วยแล้วกันชั้นไปแล้ว"แล้วฉันก็ลากยายหวานออกเดิน
9 เมษายน 2548 21:22 น.
เฟรช
"ฮัลโหล ยายเมย์หรอถึงไหนแล้วอ่ะ"
"เนี่ยๆจะถึงแล้วค่ะคุณน้ำหวาน เร่งอยู่ได้"
"ก้อแหม..ต้นเค้ารอแกอยู่หนิดูดิ ไม่ยอมให้กินหนมก่อนจะรอแกเนี่ยแหละ"
"พูดบ้าๆอีกแล้วนะ ชั้นว่าที่เค้าไม่ให้กินหนะเพราะแกกวนประสาทเค้ามากกว่า"
"อ้าว..ไหงเปนงี้หละ ตกลงแกอยู่พวกใครกันแน่เนี่ย"
"โอ๋ๆ ล้อเล่นนิดเดียวเองเนี่ยแหละถึงปากซอยแล้ว"
"เออ ขอให้ถึงปากซอยจิงๆเถอะ งั้นเด๋วเจอกานนะ บายหยะ"
"อืมๆ บายจ้าา"
ฉันชื่อเมย์แต่ไม่รู้ฉันเป็นญาติส่วนไหนของน้ำหวานเพื่อนสนิทฉันมันถึงชอบเรียกฉันว่ายายเมย์เรื่อยเลยแต่มันไม่หวานเหมือนชื่อหรอกค่ะมันสุดแสนจาขมเลย แต่มันก้อน่ารักนะ แล้วส่วนต้นที่มันพูดถึงเนี่ยเป็นเพื่อนของพวกเรา 2 คนที่คบกันมาตั้งนานแล้วน้ำหวานเนี่ยเค้าแอบชอบต้นค่ะ แต่ต้นเค้าไม่รู้หรอกแล้วที่เค้าแซวฉันเนี่ยเหลวไหลเค้าหาเรื่องมากวนประสาทต้นมากกว่า แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังมางานวันเกิดของคุณชายต้นค่ะ ก้อมันหนะอยู่เหมือนคุณหนูค่ะ ฉันเลยเรียกมันว่าคุณชาย แต่เนี่ยฉันก็เลยเวลามานานแล้ว ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจมาสายนะ เพียงแต่ว่าฉันลืมซื้อของขวัญหนะ ฉันเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยใช่ป่ะ แต่ไม่ใช่ฉันไม่ใส่ใจนะ เพียงแต่ว่าฉันแค่ยุ่งมากไปหน่อยเท่านั้นเองค่ะ
"แม่ขา เดี๋ยวคนขับรถของต้นไปส่งเองนะค่ะ"
"จ้าาลูก ฝากอวยพรวันเกิดต้นด้วยนะ แล้วบอกป้าดาด้วยว่าเดี๋ยวถ้าว่างแม่จะมาเยี่ยม"
"ค้าา คุณแม่"
"เนี่ย สายตั้งครึ่งชม.ไม่รู้จักเตรียมตัวเลยเราเนี่ย"
"เอ่อ จอดตงนี้แหละค่ะ"ฉันพูดเพื่อไม่อยากฟังเทศน์ตอนเย็นนะค่ะ
"อย่าดึกนะลูก"
"ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดนะค่ะ"แล้วก่อนที่แม่ฉันจะพูดอะไรฉันก้อรีบหอมแก้มแล้วรีบลงจากรถไป แล้วจึงค่อยหันมาบ้ายบายแม่ฉัน แล้วฉันก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ดังมาแต่ไกล
"ยายเมย์ ปากซอยถึงบ้านเนี่ยใช้เวลาตั้ง 10 นาทีเลยหรอยะ"
"เถอะหน่า ก้อมาถึงแล้ว ต้นหละ"
"ถามถึงเค้าทามมัย ชอบเค้าหรอ"
"แกเนี่ยกวนประสาทอีกแล้ว ก็เค้าเป็นเจ้าภาพหนิ แกจะให้ชั้นให้ของขวัญใครมิหราบ หรือแกจะรับแทนหละ เอ..แต่ก็ได้นะเพราะแกก็เป็นแฟนเค้าหนิ"
แค่ได้ยินแค่นี้น้ำหวานเพื่อนฉันก็ยิ้มออกเลยค่ะ "บ้าหน่า เมื่อไหร่กาน"แล้วฉันก็โดนผั๊วอีก 2 ที
"โอ๊ยเจ็บนะ แรงช้างเอ้ย"
"นิแกหาว่าชั้นเปนช้างหรอ"แล้วฉันก็ได้ไปอีกหนึ่งที เหนื่อยใจจิงๆกับเพื่อนคนนี้เนี่ย
11 มีนาคม 2548 21:20 น.
เฟรช
"โอ้ย..... ให้ตายเถอะเทอทำเซ่ออารัยของเทอหนะ "
"ตายแล้ว เอ่อคือว่าขอโทดนะคะ คือรีบปายหน่อยหนะคะ" เทอพูดพลางเก็บกระเป๋าที่หล่นอยู่ที่พื้น
"หนิหัดดูทางบ้างสิ คิดว่าตัวเองใหญ่หรืองัยถึงจาเดินยังงัยก้อด้ายหนะ"
"ปะ..ปะ..ป่าวนะคะ คือรีบจิงๆหนะคะขอโทดจิงๆนะคะ"
" นัท นัท ยายนัท"ผู้ถูกเรียกหันไปทางต้นเสียงนั้น
"อ้าว แบมเราคิดว่าเราสายแล้วนะ เทอยังสายกว่าอีก"
หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาทางพวกเขาเทอดูน่าตาน่ารักมากเลยทีเดียว ผมของเทอ
ออกสีน้ำตาลอย่างเห็นม่ายชัดนัก ชวนหั้ยชายหนุ่มที่ยืนอยู่แถวนั้นต้องมองตามปายทุกคน "คือวันนี้แย่หนะ แล้วเทอมามัวชักช้าอะรัยอยู่ตงนี้หละ" ชายหนุ่มคนนั้นหันหน้าขึ้นมามอง "ก้อกำลังเคลียกับผมอยู่นี่งัย" เมื่อนัทเหนสีน่าเพื่อนดูงงๆจึงหันไปเสริม "คือแบบนี้แบม เรารีบมากหนะก้อเลยวิ่งเข้ามาแต่บังเอิญพี่เค้ายืนอยู่พอดีเราเลยชนพี่เค้าหนะ" "อ้าว แล้วเปนรัยมากมะ เจ็บตรงหนายไหม" อ้าว หนิคุณๆ คนที่น่าจาเจ็บหนะผมนะ" "อ้าว ทำไมคุณพุดแบบนี้หละคุณเป็นผู้ชายนะเจ็บอะไรนักหนาหละ ถ้าแค่นี้ทนม่ายด้ยนะก้อวิ่งปายฟ้องครูเลยดิ" เขามองน่าเทอตกตะลึงอย่างเห็นด้ายชัด " ไออาร์ตเมื่อไหร่แกจะมาซักทีวะ จีบสาวอยู่ด้าย เร็วๆดินานชิบเลย" "เออๆ บ่นอยู่ด้ายยังทันแก่เลย" เสียงเพื่อนของเขาดังมาจากไหนม่ายรู้ "ฝากไว้ก่อนนะพวกเทอ อย่าหั้ยชั้นเจอพวกเทอนะ แล้วเหนดีกาน"เมื่อเขาพูดจบก้อรีบวิ่งไปยังที่มาของต้นเสียงนั้น
อาร์ต เขาจารู้ไหมนะว่าตอนนี้เขาด้ายเข้าไปนั่งในจิตจัยของนัทไปเรียบร้อยแล้ว
แบม เทอจารู้รึป่าวว่าที่เทอพูดปายทำหั้ยเขาประทักจัยเทอแทนที่จาหาทางแก้แค้นคืน
เรื่องราวของ 3 คนนี้จาเปนยังงัยต่อปายก้อช่วยติดตามกานด้วยนะคะ
หน้าส่วนตัว
897
