บ้านรัตนนการ

Khanittha

คุณนายพรพิมลได้พบรักกับ  คุณ
ศักดิ์ดา ซึ่งเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวย เรารักกันมา 7 ปี แล้วก็ถึงเวลาที่เราจะต้องแต่งงานกัน  เราได้ซื้อบ้านเพื่อที่จะทำเป็นเรือนหอระหว่างเราสองคน  เราเรียกบ้านหลังนี้ว่ารัตตนการบ้านหลังนี้เต็มไปด้วยความรักและความสุขของเขาสองคน
แล้วเขาก็ได้สัญญากันว่า“ เราจะรักกันตลอดไป”แล้วเรื่อราวต่างๆก็ได้เกิดขึ้นในบ้านรัตตนการและตัวของฉันเอง   พรพิมล
ผ่านไป 2 ปี ในระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมา  คุณชายอยากที่จะมีลูกแต่ด้วยตัวฉันเอง ฉันไม่อยากมีลูกเพราะฉันไม่ชอบเด็กสักเท่าไหร่
จนมาถึงวันนั้นฉันเริ่มมีอาการคล้ายกับคนท้องแต่ก็ยังไม่มั่นใจ
จนฉันทนไม่ไหวเลยเรียกลำดวน
ลำดวน 
เป็นสาวใช้ในบ้านที่มาทำหน้าที่แทนแม่ของเขาที่ได้เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง
“ ลำดวน 
มานี้หน่อยสิ”คุณนายตะโกนด้วยเสียงที่หงุดหงิด
“ค่ะ...... คุณนาย”ลำดวนขานรับคุณนายเมื่อเดินมาถึง
“คุณนายมีอะไรให้รับใช้คะ”เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยหอบ
“เธอช่วยไปเอายาให้ฉันหน่อยสิ ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”คุณนายบอกลำดวน
“  คุณนายมีอาการยังไงคะให้ตามหมอไหมคะ”ลำดวนถามด้วยความสงสัย
“ไม่ต้องหรอก ฉันแค่รู้สึกเวียนหัวแล้วก็คลื่นไส้น่ะอ๋อ!!!
รอบเดือนของฉันยังไม่มาเลยสงสัยเป็นเพราะรอบเดือนฉันไม่มา”คุณนายบอกด้วยความไม่รู้
“คุณนายท้องหรือเปล่าคะ”ลำดวนพูดตามที่ตนคิดออกมา
พอลำดวนพูดฉันรู้สึกตกใจมาก
นี้มันเรื่องจริงหรือนี่  ฉันท้องหรอ  ไม่นะ ฉันไม่อยากมีลูก
“ลำดวน เธอช่วยไปตามหมอให้หน่อย  เร็วๆนะ ฉันรีบ”คุณนายบอกด้วยเสียงที่ตรีบร้อนและกระตือรือร้น
ขณะที่หมอกำลังตรวจ
คุณชายก็ได้กลับบ้านพอดี
พอเข้ามาในห้องเขาก็รู้สึกตกใจว่าภรรยาของตนเป็นอะไรเลยเข้าไปถามหมอ
“ หมอ คุณหญิงเป็นอะไรหรอ”คุณชายเข้าไปถามหมอด้วยความตกใจ
“ ยินดีด้วยนะค่ะ 
คุณหญิงตั้งครรภ์ได้ 2 เดือนแล้วคะ”พร้อมยิ้มให้คุณหมอ
ด้วยความปลื้มปิติ
คุณชายดีใจมากที่ฉันท้องแต่ฉันกลับรู้สึกตรงกันข้าม  แต่เมื่อเวลาผ่านไป 2 เดือน คุณชายต้องไปทำงานรับราชการที่ต่างประเทศ
เป็นเวลา 6 เดือน  ฉันก็คงคลอดพอดี ....
เมื่อถึงกำหนดคลอดคุณชายก็รอฟังข่าวที่ประเทศสหรัฐอเมริกาแต่แล้วก็มีจดหมายถึงคุณชายที่ต่างประเทศว่า“คุณหญิงได้แท้งลูกในวันกำหนดการคลอดด้วยลูกไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองออกมาคะ”
พอคุณชายรู้เรื่องก็รีบกลับมาเมืองไทยกลับมาที่บ้านรัตตนการมาดูแลคุณหญิงพรพิมล
“เป็นไงบ้างจ๊ะ พรพิมล”คุณชายถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็ดีขึ้นแล้วคะ แต่ลูกของเรา..... ( ฮือ........)”พรพิมลรู้สึกเสียใจมากเลยร้องไห้ออกมา
“ไม่เป็นไรนะพรพิมลลูกเรามีวาสนาแค่นี้  ไม่ร้องนะคนดีของพี่”คุณชายได้ปลอบพรพิมล

ว่าให้ทำใจ
“คุณพี่คะ 
น้องหิวน้ำค่ะ”พรพิมลบอกกับคุณชาย
“รอสักครู่นะน้อง   
ลำดวน......เอาน้ำมาให้คุณหญิงหน่อยสิ”คุณชายได้ตะโกนเรียกลำดวน
“คุณพี่คะ 
ลำดวนมันไม่อยู่แล้วหละค่ะ”พรพิมลบอกคุณชาย
“ไปไหนหละ กลับบ้านหรอ”คุณชายถามด้วยความสงสัย
“เปล่าหรอกค่ะ 
น้องไล่มันออกเอง”
“ไล่ออก!! ไล่ทำไมหละน้อง”คุณชายถามด้วยความงงและตกใจในเวลาเดียวกัน
“ก็ลำดวนสิคะ 
มันไปติดผู้ชายที่ตลาดค่ะ เลยท้องกลับมา น้องรับไม่ได้ก็เลยไล่มันออกหละค่ะ”
พรพิมลบอกเรื่องราวแกคุณชายด้วยความโมโห
“จริงหรอ ทำไมน้องไม่เห็นบอกพี่เลยหละ”คุณชายถามด้วยความสงสัย
“น้องเห็นว่ามันไม่จำเป็นล่ะค่ะ ก็เลยไม่ได้บอกคุณพี่”พรพิมลตอบคุณชายพร้อมกับหลบสายตาไปด้วย คล้ายกับคนที่กลัวความผิด
ต่อมาคุณหญิงพรพิมลก็มีลูกให้คุณชายไม่ได้สักที  จนคุณชายรู้สึกท้อ  คุณชายก็เลยแอบไปมีเมียน้อย พอคุณหญิงรู้เรื่องก็รับไม่ได้เกิดอารมณ์โมโหและด่าคุณชายแบบหยาบคายมากคำด่าไม่เหมาะที่จะเป็นกุลสตรีเลยแม้แต่นิดเดียว
แล้วในที่สุดเราสองคนก็ได้หย่ากัน 
ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าฉันอยู่คนเดียวได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งใคร
“ไปเลย...ไป๊ 
ไปเสพสมความสุขกะอีเมียน้อยให้ตามสบายเลย 
ฉันเกลียดคุณ....”   ฉันโกรธมากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไงดี
แต่เวลามันก็เดินเร็วมาก“ฉันอยู่คนเดียวในบ้านรัตตนการคนเดียวมา
5 ปี แล้วหรอนี่ ตลอดระยะเวลา 5 ปีที่ผ่านมาฉันรู้สึกโดดเดี่ยว เงียบเหงา ไม่มีคนที่รักคอยปลอบเมื่อฉันทุกข์
ไม่มีคนที่รักคอยหัวเราะเมื่อฉันสุขไม่มีเลย.... บ้านรัตตนการบ้านของเราสองคน
มันไม่มีคุณแล้วคุณศักดิ์ดา…”
ระหว่างที่ฉันนั่งเหม่ออยู่ในสวนหน้าบ้านรัตตนการ
คนที่ฉันรอคอยเขาก็มาหาฉัน คุณศักดิ์ดาเดินเข้ามาหาฉัน ฉันดีใจมากเขากลับมาหาฉัน
“คุณศักดิ์ดา 
คุณกลับมาหาฉันเหรอคะ 
ฉันดีใจจังเลยคุณกลับมาหาฉันแล้ว”   พรพิมลรู้สึกมีความสุขมากที่คุณชายกลับมา
“เปล่าหรอก ผมอยากให้คุณเจอคนๆหนึ่ง”คุณชายพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งและเย็นชา
เมื่อฉันหันไปมองที่หน้าประตู
ความรู้สึกฉันในขณะนั้นเหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน คนที่เดินมานั้นคือ
นางลำดวนและเด็กผู้ชายอีกคน
“ลำดวน... เธอมาที่นี้ได้ไง”ฉันถามด้วยความสงสัยและตกใจมาก
“คุณอยากรู้หรอว่าทำไม ลำดวนถึงมาที่นี่”คุณชายพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห
“นี้มันอะไรกันคะ คุณศักดิ์ดา คุณกำลังทำอะไร”พรพิมลถามด้วยความสงสัย และมีท่าทีที่กระวนกระวาย
“คุณนั้นแหละ คุณพรพิมล คุณทำอะไร  ทำไมคุณถึงทำแบบนี้นี่ลูกเราทั้งคนนะ
คุณทำเหมือนลูกเราเป็นของขายรึไงที่คุณสามารถให้ใครก็ได้  คุณรู้ไหม 
ว่าผมเสียใจแค่ไหนเมื่อได้ยินว่าลูกของเราได้จากไปแล้ว
แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณพยายามทำให้แท้งอย่างนั้นหรอ”คุณชายตะคอกใส่หน้าพรพิมลด้วยอารมณ์ที่โมโหอย่างรุนแรง
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ  ฟังฉันก่อน”ฉันพูดด้วยความมึนงง
“ผมไม่ฟัง!!!  ถ้าผมไม่เจอลำดวนเมื่อ 5 ปีก่อน  ผมก็คงไม่รู้ว่าเด็กที่อยู่กับลำดวนนั่นคือลูกของเรา
ผมรอวันนี้มานานมาก รอวันที่ลูกเราโตพอ ผมอยากให้เขาได้มาเห็นหน้าแม่แท้ๆของเขาเป็นครั้งสุดท้าย”คุณชายโกธรมากและได้ตะคอกใส่หน้าฉันและพูดกับฉันด้วยความเอือมระอา
“งั้น เอาอย่างนี้นะคะ 
.....   ลำดวน  ฉันขอลูกฉันคืน  นะ ลำดวน 
ฉันขอลูกฉันคืน”พรพิมลพูดกับลำดวน
“นี่คุณจะบ้าหรอคุณพรพิมล  คุณนี่มันแย่มาก
ผมไม่น่าหลงมาแต่งงานกับคุณเลย   อ๋อ!!
ใช่  ตอนนี้ลำดวนเป็นภรรยาผมแล้ว”พรพิมลรู้สึกตกใจมากที่คุณชายได้บอกว่าลำดวนคือภรรยาของเขา
“ไม่ใช่นะคะ 
ลำดวนนั้นมันคนใช้บ้านเรา 
ฉันนี้ไงคะภรรยาคุณ... ฉัน.... ฉันคนนี้”พรพิมลพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมาแล้วเดินเข้าไปจับมือของคุณชาย
“นั้นมันอดีตไปแล้วคุณพรพิมล  คุณยอมรับในปัจจุบันเถอะ  ”คุณชายพูดพร้อมกับสะบัดมือของพรพิมลออก
“ฉันขอโทษ... คุณศักดิ์ดา คุณยกโทษให้ฉันนะ  กลับมาอยู่กับฉัน  อยู่กันที่บ้านรัตตนการบ้านของเราเรือนหอของเราสองเราสองคนไง
....  ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าไม่มีคุณ”พรพิมลพูดเหมือนคนที่สติได้หลุดลอยออกไป
“คุณเชิญอยู่แบบที่คุณอยากอยู่เถอะ 
ผมมีครอบครัวที่สมบูรณ์แล้วผมต้องไปอยู่กับพวกเขา ลาก่อน”พูดจบ คุณชายได้เดินหันหลังให้พรพิมล
ฉันวิ่งตามพวกเขาออกไป 
แล้วก็ไปจับมือลำดวน
“  ลำดวน  ฉันขอลูกคืน นะ ลำดวน...ฉันขอคืน”พรพิมลพูดกับลำดวน
ลำดวนมองหน้าฉันนิ่งๆแล้วก็พูดกับฉันแบบนิ่งๆว่า
“ มันไม่ทันแล้วคะ 
คุณพรพิมล 
เมื่อก่อนภูเป็นลูกคุณแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วคะ 
ตอนนี้ภูคือลูกของฉัน...ลูกชายคนเดียวของฉันกับคุณชายศักดิ์ดา”
พอพูดจบพวกเขาก็เดินจากฉันไปฉันรู้สึกเจ็บปวดมาก

“นี่ฉันต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตหรอเนี้ยฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว” ( ฮือ...)สุดท้ายพรพิมลก็ต้องจมอยู่กับความทุกข์อีกครั้งและตลอดไป  เมื่อเวลาผ่านไป 40 ปี พรพิมลก็มีอายุ 73 ปี
เธอก็มานั่งที่สวนหน้าบ้านรัตตนการ นั่งที่เก้าอี้ม้าโยกอย่างนี้มาเป็นเวลา  40 ปี 
ณ วันนี้ ฉันมานั่งคิดย้อนหลังเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา
แล้วฉันได้พูดกับตัวเอง “คิดถึงอดีตทีไร  ฉันเจ็บปวดทุกที  อยากกลับไปแก้ไข แต่เวลามันก็หมุนกลับไม่ได้
มีแต่เดินไปข้างหน้า ฉันอยู่กับความอ้างว้าง 
ความเงียบเหงามาตลอด....  คุณ
ศักดิ์ดาคะ  ฉันคิดถึงคุณจังเลยคะ  คุณคือคนแรกและคนเดียวที่ฉันจะรัก  ฉันขอโทษนะคะที่ฉันทำให้คุณต้องเสียใจกับเรื่องทุกเรื่องที่ผ่านมาทำไมเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันถึงน้อยอย่างนี้นะ
แต่ฉันจะเก็บความทรงจำดีๆที่เรามีให้กันเอาไว้ ฉันดูแลบ้านรัตตนการของเราทั้งสองคนเป็นอย่างดีเลยนะ
ดูสิคะ คุณดูสิ ภูแม่ขอโทษนะ ที่แม่ไม่สามารถดูแลลูกได้  แม่รักลูกนะลูก  แม่ไม่น่ายกลูกให้กับลำดวนเลย ไม่งั้นครอบครัวเราคงจะมีกันพร้อมหน้าพร้อมตา  พ่อ 
แม่  ลูก  ( ฮือ....ฮือ )  ”
แล้วพรพิมลก็หลับตาลงเบาๆจากไปอย่างสงบ.....