หาดทรายแก้ว(แจ๋วจริงๆ)

เพียงพลิ้ว

และแล้วก็ถึงเสียทีวันที่ 20 มิถุนายน 2552 หลังจากที่นัดกับเพื่อนๆบรรดาเจ้าจอมไว้ล่วงหน้าถึงสองเดือนกว่าๆ จอมเบี้ยวทางสกลก็ป่วยไม่สามารถมาตามนัดได้ จอมเสียบทางสมุทรสาครก็ติดงานมาไม่ได้ เป็นอันว่ามีสามจอมที่ยังว่าง จอมบงการเพียงพลิ้วรอเพื่อนๆที่พัทยา จอมโวยวายเฌอมาลย์จากลพบุรีจะมาสมทบพร้อมคุณยาแก้ปวดและหลานสาวอีกหนึ่งคน ส่วนคุณรี whitelily จอมวางแผนจากสมุทรปราการพร้อมเพื่อนสาวอีกสองจะเดินทางไปรอที่หาดทรายแก้วเองหลังจากที่เพียงพลิ้วบอกเส้นทางเสร็จสรรพ
เพียงพลิ้วตื่นเต้นจังเลย ไม่ได้พบเพื่อนๆตั้งนานแล้ว ไหนจะเจอคุณยาแก้ปวดอีก โหจะวางตัวอย่างไรเนี่ย ตื่นเต้นจังเลย เช้าวันเสาร์เพียงพลิ้วตื่นแต่เช้าไปตลาดซื้อปูม้ามานึ่งไว้รอคุณเฌอมาลย์หลังจากติดหนี้มาหลายเดือน ปูสามกิโลพร้อมส่วนประกอบของน้ำจิ้ม "เอาให้แซบนะ" นี่คือคำสั่งที่ต้องปฏิบัติตาม ได้ปูสามกิโลแล้วก็โทรเช็คเพื่อนๆว่าอยู่ไหนกันบ้าง คุณรีอยู่เอกมัย คุณเฌอมาลย์อยู่บ้านกำลังจะออกเดินทาง ทำกับข้าวไว้รอเพื่อนๆดีกว่า ขนไปเยอะๆ เดี๋ยวร้านที่หาดปิดหกโมงเย็นจะไม่มีอะไรกิน เตรียมไปเผื่อเช้าวันอาทิตยืด้วย จะได้ไม่ต้องซิ้อมาก อาหารที่หาดแพง ว่าแล้วก็นึ่งปู นึ่งไส้กรอก ต้มไข่ ข้าวผัดแหนม และซื้อไก่ย่างห้าดาว 2 ตัว หลังจากประเมินกำลังข้าศึกน่าจะพอ คนกินข้าวคงมีแต่เพียงพลิ้วนี่ล่ะมั้ง คนอื่นคงถนัดยอดข้าวมากกว่า อิอิ
สิบเอ็ดโมงครึ่งคุณรีบอกว่าถึงแล้ว พร้อมกับแจ้งข่าวว่ารถมอเตอร์ไซด์รับจ้างคันที่คุณสำลีนั่งมาล้ม คุณสำลีเจ็บนิดหน่อยให้ซื้อยามาให้ด้วย ลงไปซื้อยามา หัวหน้าก็โทรมาพอดีให้เข้ามาออฟฟิสด้วย มีงานด่วนที่สุดนายเรียก โธ่เอ๋ย อุตส่าห์พักร้อนแล้วยังตามอีก กว่าจะเสร็จงาน คุณเฌอมาลย์ก็โทรมาว่าอยู่พัทยาเหนือแล้ว เอาล่ะทีนี้ ยังไม่ได้เตรียมอีกหลายอย่างเลย แย่จัง 
"อยู่หน้าโรงพยาบาลกรุงเทพ-พัทยาแล้ว ไปทางไหนต่อ"
"ขับรถเลยไฟแดงมาอีก 1 ไฟแดง แล้วยูเทิร์นมารับกานต์ที่หน้าบุญถาวร กานต์ใส่เสื้อเหลืองนะคะ"
ว่าแล้วก็รีบออกมารอที่หน้าปากทาง ออกมาสักพักก็ไม่เห็นรถมาถึงสักที 
"อยู่ไหนแล้ว"
"อยู่หน้ามูลนิธิ....."
"โห เลยไปตั้งไกล บอกว่ารอที่บุญถาวรไง"
"รอแล้ว ไม่เห็นมีคนใส่เสื้อเหลืองเลย อ้อ เจอคนหนึ่งตัวผอมเชียว ยังคิดเลยว่าทำไมกานต์ลดความอ้วนได้เยอะจัง"
"เดี๋ยวกานต์เดินไปหานะคะ รถนิสสัน ซันนี่หรือป่าวคะ กานต์เห็นผ่านไปแว้บๆ"
"บ้า โตโยต้าวีโก้ย่ะ"
"อิอิ รอแป๊บนะคะ เด๊ยวกานต์ไปหา"
ห้านาที เราก็ได้พบกัน พร้อมกับคุณยาแก้ปวดและหลานสาว บรรยากาศในรถได้กลิ่นของมึนเมาเล็กน้อยถึงปานกลาง อิอิ คุณยาแก้ปวดขับรถมารับของที่หอพักของเพียงพลิ้ว พอเห็นสมบัติก็ตกใจเล็กน้อย อิอิ นี่ขนาดลืมไปบางอย่างนะคะ อาหารเครื่องดื่ม จัดไป ลืมห่วงยาง เสื่อ และโน้ตบุค ว่าแล้วก็บอกทางให้ไปหาดทรายแก้วกันต่อ พอไปถึงพัทยาใต้ โอ๊ะโอ 
"กานต์ลืมเค้กค่ะพี่ยา"
"ต้องกลับรถไปเอาใช่ไหมเนี่ย" ขอบคุณพี่ยาค่ะ ถ้าเป็นเพื่อนกานต์คนอื่น บ่นไปสามเดือนไม่จบนะคะนั่น
ว่าแล้วพี่ยาก็วนรถกลับมาหอพักของเพียงพลิ้วอีกครั้งเพื่อมาเอาเค้ก ตั้งใจไปจัดงานวันเกิดทั้งที ลืมเค้กได้ยังไงนี่ 
"ไหนๆก็กลับมา ก็เอาน้ำแข็งไปด้วยนะคะ" อิอิ ยังจะงกน้ำแข็งฟรีอีก
พี่ยาก็แสนใจดีพาไปเอาน้ำแข็ง เสียงน้องที่ทำงานถามว่า "ไม่เอาเสื่อไปหรือ" อ้ายนี้รู้มาเสียด้วยว่าลืมเสื่อ อิอิ "ไม่เอาไปหรอก เดี่ยวเพื่อนรอนาน คร้าน"
หลังจากได้เสื่อแล้ว มีเสียงบ่นเล็กน้อยถึงปานกลางจากสาวๆเมืองลพบุรี "จากลพบุรีถึงพัทยาสามชั่วโมง วนอยู่พัทยาเพราะกานต์พาหลงอีกชั่วโมง" 
โอ๊ะ โอ อีกแล้ว กานต์ลืมน้ำจิ้มปู อุตส่าห์ตำรสชาติจัดจ้านเลยนะเนี่ย 
ในที่สุดเราก็มาถึงจนได้หาดทรายแก้ว

หลังจากเช็คอินเรียบร้อยแล้ว สามจอมและหนึ่งยาก็ได้พบกัน แนะนำตัวกันเสร็จเรียบแล้ว คุณโชเฟอร์ยาแก้ปวดก็ได้เวลาติดเครื่องต่อหลังจากอุ่นเครื่องมาเล็กน้อย ส่วนคุณเฌอมาลย์นั้นนำหน้าไปแล้วรีเจนซี่ครึ่งขวด รู้สึกว่าคู่นี้จะเป็นคู่ที่สูสีกันมาก คนหนึ่งกินเบียร์สิงห์ คนหนึ่งกินรีเจนซี่ แต่อาการเมานี่จะพอๆกัน อิอิ ในที่สุดยาแก้ปวดก็ตามทันเฌอมาลย์ในเวลาไม่นาน สาวๆแยกย้ายกันพักผ่อนตามอัธยาสัย ใครใคร่กิน กิน ใครใคร่เล่นน้ำ เล่น ส่วนเพียงพลิ้วเลือกทั้งกินและเล่น อิอิ 

พออิ่มแล้วก็ไปเล่นน้ำ ถ่ายรูปกระโดดตามที่เราคุยกันไว้ บางคนกระโดดขึ้น บางคนกระโดดไม่ขึ้น หุหุ บางคนก็กระโดดจนเหนื่อย แต่จังหวะกล้องไม่ดี รูปไม่สวย บางคนก็กระโดดจนลุกไม่ขึ้นในวันต่อมา เราเล่นน้ำกัน ถ่ายรูปกันเพลิน ส่วนคุณยาแก้ปวดก็ดื่มเพลิน คุยเพลินเหมือนกัน คุณหวีเพื่อนคุณรีได้พาพี่ชาย(ตามคำแนะนำ)มาด้วย เนื่องคุณพี่ทั้งสองเป็นชายหนุ่มจึงได้รับการซักประวัติตั้งแต่ก่อนพบกัน
"พี่ชายหวี จริงหรือเปล่า" ทนายโจทย์ยาแก้ปวดถาม
"พี่ชายจริงๆค่ะ อยู่บ้านเดียวกัน" จำเลยตอบ
"พี่ชายนามสกุลเดียวกันไหม มีบัตรประชาชนยืนยันหรือเปล่า"
"พี่ชาย คนละนามสกุลค่ะ"
"พี่ชายเหมือนดาราใช่ไหมเนี่ย"
"ไม่ใช่ค่ะ พี่ชายอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เรียนโรงเรียนเดียวกัน"
"งั้นไม่ใช่แฟนใครนะ" ฟังเสียงแล้วดูเจ้าเล่ห์พิกลแฮะ ว่าจะกระซิบเหมือนกันค่ะว่า "เห็นข้าวโพดไม่ได้เลยนะคะ" เหอ

ค่ำแล้วได้เวลาขึ้นบ้านแล้ว พี่ยาเกรงว่าที่นอนเราจะไม่พอ จึงไปติดต่อเจ้าหน้าที่มากางเต๊นท์ที่หน้าบ้านกูด เราสี่คนพักที่บ้านกูด ส่วนคุณรีและเพื่อนๆพักที่บ้านช้างกัน ส่วนเวลาปาร์ตี้ก็นี่เลยบ้านกูดคลับ ขณะที่เพียงพลิ้วกำลังอาบน้ำก็ได้ยินเสียงโวยวายถามกันว่า "โทรศัพท์ซัมซุงของใคร" พอดีเพียงพลิ้วมีซัมซุงสีขาว เลยบอกว่า "ของกานต์ค่ะ" พี่ยาเลยวางไว้ข้างเตียง เพียงพลิ้วก็ไม่ได้สนใจโทรศัพท์อีกเลย
ออกมาจากห้องน้ำก็เจอชายหนุ่มสามสี่คนมากางเต๊นท์ที่หน้าบ้าน โดยมีสองสิงห์สาวจากเมืองลิงคอยแทะเล็มอยู่บนบ้าน
"อ้าว มาฉีดปลวกเมื่อเช้า ไม่ใช่แบบนี้นี่" หนุ่มทหารพูดด้วยความฉงนเล็กน้อย เพราะว่าเมื่อเช้ามาฉีดปลวกได้พบกับกลุ่มคุณรีสามสาวน้อยเปรี้ยวหวานซึงล่วงหน้ามาก่อนเรา แล้วเพิ่งเปลี่ยนบ้านพักกัน ตกเย็นมาเจอสาวรุ่นก๋ากั๋นก็ตกใจเป็นธรรมดา เหอๆ นั่งฟังสองสาวเมืองลิงแซวไป ก็นึกขำไป ปกติไปกางเต๊นท์กับเพื่อนๆบ่อยใช้เวลากางนานพอสมควร แต่เจอทหารกลุ่มนี้ไม่รู้ว่ากางแบบมืออาชีพหรือรีบหนีอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่เกินสิบนาที เสร็จเรียบร้อยพร้อมที่นอนซาติน หรูหราสมกับเดิทางมาไกล 

ได้เวลาปาร์ตี้แล้ว เราปูเสื่อกันหน้าบ้านกูด จัดเตรียมอาหารที่เตรียมมา ปูสดๆที่รสชาติหวาน อร่อย ของโปรดคุณเฌอมาลย์ เสียงเธอบอกว่ามาเที่ยวนี้คุ้มสุดๆได้กินปูสดๆได้เล่นน้ำทะเลด้วย (ที่สำคัญได้แทะข้าวโพดแกล้มเหล้า) เพียงพลิ้วได้กินปูที่พี่ยาแกะให้ อร่อยมากค่ะ ปกติไม่ค่อยกินปูเพราะว่าคร้านแกะค่ะ แต่ต่อไปนี้กินเองสบายเลยค่ะ ขอบคุณพี่ยานะคะสำหรับการแกะปูทุกๆตัว พี่ยาไม่ค่อยกินอะไรเลย เสียงสั่งให้เก็บไก่ย่างไว้ให้หนึ่งตัว จัดให้พร้อมบอกที่เก็บ
คุณยาแก้ปวดและคุณเฌอมาลย์เป็นตัวสร้างบรรยากาศให้ทุกคนได้หัวเราะ โดยมีคุณทิวและคุณต้อง พี่ชายของคุณหวีเป็นเพื่อนดื่ม เพียงพลิ้วรู้ตัวแล้วว่านั่งในทำเลไม่ไดต้องย้ายที่ด่วน เลือกที่ไม่เลือก เลือกนั่งใกล้ถังน้ำแข็ง เป็นอันว่าขอมานั่งข้างนอกดีกว่าค่ะ เพราะว่าต้องเข้าห้องน้ำบ่อยและจะไปจับปูกันตอนดึกๆหน่อย รู้สึกว่าจะดื่มกันไปเยอะเหมือนกัน ต้องออกไปซื้อกันอีกสองรอบเลยทีเดียว

เจ้าของวันเกิดได้เป่าเค้กวันเกิด เราให้คุณเฌอมาลย์เป็นตัวแทนมอบของขวัญให้คุณไวท์ลิลลี่ ของคุณชิ้นเล็กในกล่องใหญ่ที่เราเจ้าจอมสี่คนตั้งใจมอบให้ถูกบรรจุในกล่องใหญ่ ห่อห้าชั้น เจ้าของวันเกิดต้องใช้เวลาแกะนานเป็นพิเศษ
"แหวนเพชรรึเปล่านี่" คุณเพื่อนเด่า
"สบู่ลักส์ต่างหาก"
และแล้วคุณเธอก็ได้พบกับของขวัญชิ้นพิเศษชึ้นนั้น ไม่รู้ถูกใจหรือเปล่านะคะ
ต่างหูทองงรูปหัวใจสี่ดวงของเราสี่คนและของคนสวมอีกหนึ่ง เป็นห้าพอดี

"เอ โทรศัพท์ใครน้า ดังหลายครั้งไม่มีใครรับ" เพียงพลิ้วคิดในใจ
พอดังครั้งที่สามจึงให้คุณสำลีไปดู อืม ซัมซุงสีดำของใครกัน ของเพียงพลิ้วสีขาวนี่นา คุณสำลีวางไว้กลางวง ก็ไม่มีใครสนใจจะรับ เพียงพลิ้วจึงเดินไปรับ คงไม่ใช่ของคนแถวนี้แน่เลย โชคร้ายเขาวางไปก่อน เพียงพลิ้วจึงโทรกลับ
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ ใครพูดครับ"
"เอ่อ จะพูดกับใครคะ"
"พูดกับเจ้าของโทรศัพท์ครับ"
"ใครเป็นเจ้าของโทรศัพท์คะ"
"สำนักงานหาดทรายแก้วครับ แล้วมาอยู่ที่พี่ได้ยังไง"
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนีเรากำลังหาเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้อยู่พอดี โทรมาหลายทีไม่มีคนรับ พี่ก็เลยโทรกลับค่ะ"
"พี่อยู่ที่ไหนครับ"
"อยู่บ้านกูดค่ะ"
"งั้นเดี๋ยวผมไปรับนะครับ"
เท่านั้นแหละได้เรื่องเลย อิอิ สืบค้นกันใหญ่ว่าโทรศัพท์ซัมซุงเครื่องนี้เท่าได้แต่ใดมา เริ่มจากท่านพี่ยาไปติดต่อเต๊นท์ รับโบรชัวร์ แต่จำไม่ได้ว่าได้มาอย่างไร สงสัยเจ้าหน้าที่สนใจเลยแจกเครื่อง อิอิ สักพักเพียงพลิ้วไปจับปูกลับมา ได้ข่าวว่าทหารเอาเบียร์ลีโอมาให้สามขวด ค่าเอาโทรศัพท์คืน เขาหากันตั้งนานกว่าจะเจอ" อิอิ กลายเป็นว่าได้ความดีความชอบเสียด้วย อิอิ

เพียงพลิ้วไปจับปูกับหลานสาว สนุกจังเลย ไปผูกมิตรกับเจ้าถิ่นสามตัว เจ้าโฮ่งที่ช่วยเราขุดปู เขาตั้งชื่อให้ด้วยว่า 
-เจ้าสุดหล่อ-ชอบเก๊กหล่อ เพื่อนขุดปูตัวเองนอนเฝ้ายาม ขุดได้สามทีเดินหนี ไม่เคยช่วยเราจับปูได้สักตัว
-เจ้าสุดเท่ห์ ตัวนี้เก่งขุดเก่ง ขยัน พอขุดไปเหนื่อยๆก็เงยหน้ามามองเรา เรายุก็ขุดต่อ 
-เจ้าสุดสวย ตัวเมียตัวเดียวในกลุ่ม สุดเท่ห์ขุด สุดสวยตะครุบ 
โชคดีที่ไม่โดนเจ้าโอ่งกัดเพราะไปแย่งจับปู ถือว่าถูกฝึกมาดี กลัวเหมือนกันว่าจะโดนกัด ที่ไหนได้ เจ้าสามตัวเดินเป็นเพื่อนจับปูสี่รอบ ไม่บ่นสักคำ จนรอบที่ห้า เจ้าสุดหล่อหนีไปนอน ปล่อยให้สุดเท่ห์กับสุดสวยอยู่ต่อ คนก็เริ่มล้าแล้ว จนเวลาเลิกพอดี ให้คุณรีเอาไปปล่อยก่อนที่จะมีคนเอาไปแช่น้ำปลาก่อน กลับมาถึงประมาณเที่ยงคืนครึ่ง บรรยากาศในงกำลังเข้มข้น มีเหล้าเรื่องผีด้วย ปิดไป จุดตะเกียง โชคดีเพียงพลิ้วไม่ค่อยกลัวเท่าไร คุณต้องอยากเล่า เรื่องน่ากลัวแต่เหล้าไม่เก่ง คุณยาแก้ปวดก็เล่าเก่ง ตีหนึ่งได้เวลาปิดสำนัก พากันเข้านอน คุณยาแก้ปวดคงชินกับการนอนดึก นั่งเล่นคอมต่อจนถึงประมาณตี 3 รู้สึกตัวสามครั้งยังนั่งอยู่ ครั้งที่ 4 ลุกไปดูไม่เห็นแล้ว เข้าเต๊นท์ไปนอน โดนมีองครักษ์สุดสวยนอนอยู่หน้าเต๊นท์ ทีแรกเห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ นึกว่าคุณยานอนนอกเต๊นท์กำลังจะลงไปดู แต่คำนวณขนาดแล้วคงไม่ใช่ เลยเข้าไปนอนต่อ 

ตื่นเช้ามาหกโมงเช้า ไฟตัด อากาศร้อน ไฟที่นี่มีปลั๊กเดียวไฟมาหกโมงเย็นถึงหกโมงเช้า ห้ามใช้เครื่องใช้ไฟฟ้า โห ทรมานมากๆ อิอิ 
ตื่นมาก็ไปเดินเล่นกับคุณเพื่อน ไปถ่ายรูปทำแอ๊บแป๊วกัน เหอๆ แอบบ่นให้คุณเพื่อนเล็กน้อย "แหมเป็นแต่นางแบบ ไม่ยอมเป็นช่างภาพเลยนะ อิอิ" 

อากาศตอนเช้าๆ สดชื่น ไม่มีแดด เดินได้นานเลยค่ะ เลาะหาดไป เขียนทรายเล่นดูปูตอนเช้า ตัวเล็กกว่าปูตอนกลางคืน ไม่มีก้าม เมื่อคืนโดนปูหนีบมือไปสองที เจ๊บ เจ็บ

เราถ่ายรูปกันไปเรื่อยๆ หลายบ้านก็ทยอยตื่นมาเล่นน้ำกันเหมือนกัน แต่เราไม่มีใครเล่นกัน จึงย้อนกลับมาที่บ้าน พบชายฉกรรจ์สองคนมายืนรอหน้าบ้าน นึกว่าญาติใครมา ที่แท้ทหารมารอเก็บเต๊นท์นี่เอง 

ทหารมาเป็นรอบที่สอง จากการรายงานของคุณเฌอมาลย์ เขาต้องเก็บเต๊นท์ก่อนแปดโมงเช้า จึงมาปลุกตอนเจ็ดโมงครึ่ง คุณยาแก้ปวดเธอนอนดึกจึงงัวเงียเล็กน้อย เดินสะดุดสมอบก เต๊นท์แทบพังโดยไม่ต้องเก็บ อิอิ

พอทหารไปแล้ว เธอก็นอนต่อ ในสภาพนี้แหละค่ะ
เก้าโมงคุณอาราเล่จะมาที่นี่ จึงปลุกคุณยาแก้ปวด พอตื่นขึ้นก็ไปทะเลเลยพร้อมกับหลานสาว เพียงพลิ้วก็เลยได้ไปรับคุณอาราเล่
สาวๆไปกินข้าวกัน เพียงพลิ้วที่กินข้าวเช้าก่อนใครๆ จึงขอนอนเล่นในบ้านพร้อมกับสำรวจความเสียหาย ไก่ย่างห้าดาวที่เรียมให้คุณยา โดนสุดสวยซิวไปแล้ว มิน่านอนเฝ้าหน้าเต๊นท์ ทำตัวดีผิดปกติ ที่แท้ชดใช้ความผิดนี่เอง อิอิ
นอนเล่นเพลิน ได้ยินเสียง ก๊อกแก๊กๆหน้าบ้าน ออกมาดู เจอเจ้าจ๋อสองสามตัวกระโดดเข้าป่าพร้อมขนมเลย์ แหม ดูสิ ตะวันไม่ยอมเอาไป เอาแต่เลย์ น่าตีจริงๆ
และแล้วเราก็เช็คเอาท์กัน เดินทางไปตลาดแสมสารเพื่อซื้อปูกลับลพบุรี คุณเฌอมาลย์ได้ปู คุณยาแก้ปวดได้กั้ง เป็นอันเสร็จภารกิจ เราจึงไปที่ไร่องุ่นซิลเวอร์เลคของคุณสุพรรษา เนื่องภิรมย์กัน และแวะให้สาวๆถ่ายรูปที่เขาชีจันทร์กัน จึงได้แยะย้ายกันกลับบ้าน

ส่งคุณรีและเพื่อนที่ท่ารถแล้วส่งเพียงพลิ้วเข้าหอพัก แล้วสาวๆจะไปกินข้าวกันต่อ กำลังจะอาบน้ำนอน คุณเฌอมาลย์ก็โทรมาชวนไปกินไอศกรีมในห้างใกล้บ้าน นี่เลยพสุธากัมนาทของโปรดของดิฉัน คุณเพื่อนโปรดทราบ อิอิ
หลังจากอิ่มแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ท่าทางคุณยาแก้ปวดยังไม่สร่างเมา แต่ต้องเป็นโชเฟอร์ คุณเฌอมาลย์ก็จะทิ้งขึ้นรถประจำทาง จนต้องเตือนว่าปูสิบโลอยู่ในรถนะ เธอค่อยไปหาของมาบำรุงคนขับรถ อิอิ ก่อนนอนโทรไปถามข่าว ทราบว่าจ่ายตำรวจไปสองร้อย เพราะว่าป้ายทะเบียนหมดอายุ อิอิ เสียงในรถเฮาฮาอีกแล้ว ท่าทางจะได้ถอนกันแล้วตอนนี้ 
ส่วนทางคุณเพื่อน หลงดีใจ คิดว่าหนุ่มทหารจะติดใจคุณเพื่อน จะได้มีแววไปงานแต่งเสียที ที่ไหนได้กลับมาใช้เพื่อนเราเป็นสะพานทอดไปหาคุณสำลีเสียได้ ส่งข้อความเข้าเบอร์เพื่อนเรา แต่ฝากถึงคนอื่น มันยังไงเนี่ย น่าเจ็บใจจริง คุณเพื่อนยอมได้ไงเนี่ย เดี๋ยวกานต์จัดการให้เอาป่าว มาหยามเพื่อนเราได้ยังไง
สรุปว่าการเดินทางครั้งนี้ สนุกมาก ได้หัวเราะตลอดเลย 
ขอบคุณเพื่อนร่วมทางทุกท่านนะคะสำหรับความทรงจำดีๆ

แล้วพบกันใหม่ค่ะ