รักฉันแล้วใช่ไหม...?

อันฝัน

"หวัดดีค่ะพี่ซัน"  คำทักทายปกติที่ซันได้ฟังทุกวันจากณิณ รุ่นน้องในคณะ
3 ปีแล้วที่เขาจะต้องได้เจอกับณิณ
"เออหวัดดี" ซันตอบกลับแบบไร้เยื่อไย แต่แค่นั้นแค่ได้เห็นหน้าและได้รับคำทักทายกลับแม้จะแสนเย็นชาก็ตามที แต่กับณิณแล้ว ทุกอย่างมันทำให้หัวใจของเธออบอุ่นทุกครั้งที่ได้รับมัน
ณิณเป็นเพียงหญิงธรรมดาๆ ตัวเล็กผิวคล้ำ และยังมีผมหนาๆที่ถูกมัดรวบไว้ข้างหลังมาตลอด เธอไม่เคยเสียเวลาแต่งหน้าทาปาก เธอไม่เคยเสียเงินไปทำผมในร้าน
แม้จะไม่ใช่สาวสวย แต่เธอก็จัดว่าเป็นคนน่ารักคนหนึ่ง
ซึ่งมักจะมีหนุ่มๆเข้ามาจีบเธอบ่อยๆด้วยความร่าเริงและสดใสของเธอนั่นเอง
แต่ทุกครั้งที่มีคนเข้ามา เธอจะตอบพวกเขากลับไปด้วยเสียงที่ร่าเริงว่า
"ณิณไม่ใช่คนสวย อย่างคนอื่น แต่เธอก็ยังมีน้ำใจมองเห็นความดีบางอย่างใน
ตัวเรา แต่เราขอโทษนะ เรามีคนที่เราชอบแล้วล่ะ แม้ว่าเขาจะไม่เคยมองเห็น
คุณค่าในตัวเราเหมือนอย่างเธอ แต่เราก็มีความสุขดีที่ได้รักเขา"
"ณิณอย่าบอกนะว่าให้ผมเลิกรักณิณ" ชายหนุ่มถามด้วยแววตาเศร้าสร้อย
"ปล่าวหรอก ณิณไม่สามารถบังคับใครได้ แต่ณิณแค่บอกให้รู้ว่า ณิณก็ไม่อาจบังคับใจตัวเองได้เหมือนกัน" ผู้ชายเมื่อถูกปฏิฌสธด้วยรอยยิ้มแบบนี้ก็
ยอมรับความพ่ายแพ้จนหมดสิ้น   
ทุกคนต่างก็รู้ดีว่า "เขา" คนนั้นของณิณเป็นใคร 
เขา...คนที่แสนเย็นชา
เขา...คนที่ไม่เคยมีรอยยิ้มให้กับเธอเลย
"พี่ซันอีกเทอมเดียวก็จบแล้วนี่หน่า งานเยอะมั้ยอ่ะ" 
"พี่ซันเที่ยงแล้วไปกินข้าวก่อนเฮอะ"
"พี่ซันวันนี้ฝนทำท่าว่าจะตกเอาร่มมาด้วยป่ะ"
"พี่ซันดึกแล้วรีบเข้านอนนะ"
"พี่ซันอรุณสวัสดิ์ค่ะ"
"พี่ซัน...หลับฝันดีนะ"
  หลายต่อหลายหน้าในสมุดบันทึกเล่มสวยถูกลายมือน่ารักขีดเขียนข้อความเป็น
ห่วงเป็นใย "พี่ซัน" 
ความจริงแล้วเธออยากส่งเมสเสจไปบอกหรือว่าโทรไปหาเสียด้วยซ้ำ
ถ้าไม่ติดว่าครั้งแรกที่เธอโทรไปนั้น โดนเขาตอบกลับมาว่า
"โทรมาทำไม...รำคาญ"
เธอไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด กลับรู้สึกผิดด้วยซ้ำที่ไปกวนเขา
"เธอจะงมงายรักคนที่เขาไม่แยแสเธออยู่ทำไมยัยณิณ" เพื่อนผู้หวังดีได้แต่คอยเตือนสติ
"ฉันไม่ได้งมงาย ฉันแค่ทำตามที่ใจอยากทำแค่นั้นเอง  ก่อนสอบปลายภาคจะเป็นวันสุดท้ายจริงๆ ที่ฉันจะทำตัวงี่เง่าอย่างพวกเธอว่า"
.............