ทำไม

ละอองน้ำ

ฉันอาจจะนิ่งเฉย  ไม่มีน้ำตา
แต่ความเจ็บปวดที่เธอสัมผัสไม่ถึง
กรีดอยู่ในใจ
เหมือนสิ่งแปลกปลอมที่ฝังตัวอยู่ข้างใน
ที่ครั้งแล้วครั้งเล่า
ฉันต้องขย้อนมันออกมา
จนหมดแรง
ไม่ต่างไปจากแรกที่ฉันเห็นเธอ
ไม่ต่างไปจากคำพูดที่ฉันบอก
ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่
แต่สิ่งที่ฉันคิดต่างหาก
ที่เธอมองไม่เห็นมัน
ด้วยหัวใจที่ถูกปิดของเธอเอง
ฉันรู้
ว่าฉันย่ำเท้าลงในเศษแก้วที่กระจัดกระจาย
แต่ฉัน กลับไม่ยอมจำนนกับความเจ็บปวด
มุ่งหน้าเดินต่อ 
ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า
จนบัดนี้
ความเจ็บปวดได้แผ่ซ่าน
กัดกินหัวใจที่อ่อนล้า
และยิ่งเจ็บชาไปถึงปลายมือ
เมื่อสิ่งที่สัมผัสข้างหน้า
คือก้อนหัวใจ
ที่ล้อมรั้วไว้ด้วยลวดหนามเคลือบสนิม
ฉันจึงได้ตระหนัก
ว่าควรจะไปเสียที
อยากบอกเธอ
ว่าฉันไม่เสียใจให้ตัวเอง
เท่าที่เสียใจให้ตัวเธอ
สักวัน
รอยแผลตามฝ่าเท้าและฝ่ามือของฉัน
คงจะหายสนิทดีในไม่ช้า
และฉันก็ยังเป็นฉัน
คนที่ความเจ็บปวดเหล่านี้
ไม่อาจทำให้หันหลังกับการทำดีจริงๆเพื่อใครสักคน
แต่ความเจ็บช้ำเก่าๆของเธอ
ที่ล้อมรั้วเป็นลวดหนาม
จะทำร้ายใครต่อใคร
และกักขังตัวเธอเอง
ครั้งแล้ว
ครั้งเล่า
ลองกลับไปถามตัวเอง
แล้วเธอจะได้คำตอบ
ว่าทำไม
เธอจึงสูญเสียสิ่งดีๆในชีวิตไป
...มากมาย...