บ้านชนบท

ฉางน้อย

 หลายวันที่ผ่านมาที่ฉันกลับมาบ้านต่างจังหวัด การดำเนินชีวิตต่างๆก็เรียบง่ายอย่างคนชนบททั่วไป
 เชื่อหรือไม่แถวละแวกบ้านฉันนั้นไม่มีเซเวน ไม่มีร้านสะดวกซื้อใหญ่ๆให้
เดินตากแอร์ มีเพียงร้านของชำเล็กๆที่คิดว่าสมบูรณ์ที่สุด
เป็นร้านของชำที่ไม่มีสินค้าให้เลือกซื้อมากนัก แต่ฉันจำใจซื้อด้วยความจำยอมเพราะจำเป็นต้องใช้ว่างั้นเหอะ อิอิ
     วันก่อนฉันไปซื้อแชมพูสระผม " พี่ๆ แพนทีนมีไหมคะ ? "
" ม่ายมีน้องเหอ มีแตออด๊าด เอาหม้าย " พี่คนขายเธอขายทั้งแชมพูสระผม
ขายทั้งขดลวดทองแดง แฮ่..แฮ่...
 นี่เป็นตัวอย่างเล็กๆน้อยๆที่นำมาเล่าสู่กันฟัง อิอิ
.
     6 โมงเช้าตื่นด้วยเสียงปลุกของนกเขาเถื่อนที่กู่ร้องบนยอดไม้ในป่าสวนยางข้างบ้าน
  กับข้าวอาหารการกินนั้นน่ะเหรอ ก็แกงเลียงยอดตำลึงข้างบ้านนั่นไง
แถมด้วยน้ำพริกกะปิ(ฝีมือแม่) มีทั้งผักสด ผักลวก
     บ้านฉันอาจไม่มีอาหารบุฟเฟ่ที่เลิศหรูแต่มีกับข้าว ผักให้เลือกทานได้ตามใจ
ไม่ว่าผักบุ้งริมคลอง(บ้านน้า) หรือ มะเขือพวงข้างบ้าน หรือดอกแคริมรั้ว
อืมนะ บุฟเฟ่ก็บุฟเฟ่เห๊อะ บุฟเฟ่เมืองกรุงคงยอมแพ้บุฟเฟ่บ้านชนบท อิอิ
อ่อ กับข้าวรสเด็ดฝีมือแม่อีกอย่างก็คือ แกงส้มเปลือกแตงโมใส่เนื้อหมู
พูดถึงเรื่องเนื้อหมู ฉันทะเลาะกับแม่บ่อยเรื่องเนื้อหมู 5555
ก็ฉันบอกให้แม่ใส่หมูน้อยๆใส่ผักเยอะ แต่แม่ซิชอบใส่หมูเยอะๆผักน้อยๆ
ทำให้ฉัน(แอบ)บ่นแม่พอเป็นกระษัย อิอิ
ขืนบ่นมากไป กลัวแม่ขว้างไม้หน้าสามให้น่ะซิ
     แต่สรุปแล้วกับข้าวมื้อนั้นก็อร่อยเพียงพอแล้วกับบ้านชนบทริมป่าสวนยาง
.
      กลับมาบ้านต่างจังหวัดฉันไม่ค่อยแตะต้องกาแฟยามเช้ามากนัก
เพราะตื่นเช้ามาด้วยความสดชื่น ลมพัดเย็นๆผะแผ่วผิวกาย
 อากาศปลอดโปร่ง หายใจได้โล่งเต็มปอด 
กาแฟไม่มีความจำเป็นสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว(มั้ง)
    แหงนมองท้องฟ้าด้วยความสบายใจ ฟ้าเบื้องบนสูงลิบ ฟ้าเป็นสีฟ้า
กว้างกว่ากว้างมากมายนัก อยากรู้นักนะ ใครช่างเสกสรรระบายฟ้าสีครามนั่น
 กลุ่มเมฆขาวบริสุทธิ์ดุจปุยนุ่นแต่ก็นั่นแหละไกลเกินเอื้อมถึง
     ฉันเผลอยิ้มให้กับตัวเอง โชคดีจังที่เกิดเป็นคนชนบท ฉันคิดนะว่า
คนกรุงเทพฯ น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้แหงนมองฟ้าสูง
น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้สูดอากาศบริสุทธิ์ได้เต็มปอดเช่นนี้
     
     อ่อ ลืมบอกอีกแล้ว นอกจากนกเขาคู่นั้นแล้วยังมีนกฮูกหรือนกอะไรสักอย่าง
(บ้านฉันเรียกนกคูด หรือนกเค้าแมว) 
พวกเขาจะส่งเสียงฮูกๆๆเซ็งแซ่ในป่าสวนยาง แต่ไม่มีโอกาสได้เห็นตัว
เป็นๆของพวกเขาหรอกนะ 
ใครบอกล่ะนกฮูกจะหากินแค่ตอนกลางคืน ฉันขอเถียงเลยล่ะ
     นึกขอบคุณเจ้านกเขาเถื่อนคู่นั้นที่ส่งเสียงร้องปลุกฉันยามเช้าทุกครั้งไป
ทำให้ฉันได้มีโอกาสตื่นมารับความสดชื่นของอากาศยามเช้า
      วันที่ฉันกลับถึงบ้านวันแรก สนามหญ้าญี่ปุ่นที่เคยเขียวสดชื่นกลับเหี่ยวแห้ง
เฉาตาย ฉันยืนมองด้วยความฉงนสงสัย เสียดายมากเลยทีเดียว
แต่ความเสียดายไม่เท่ากับความเสียใจที่ได้เห็นขยะ เศษสิ่งเหลือใช้
เศษกระดาษทิชชูทิ้งเกลื่อนกลาดในบริเวณสนามหญ้า 
โน่นก็เปลือกหอยแครง นั่นก็ฝาเบียร์ นี่ก็ฝาน้ำอัดลม นี่ก็อีกขวดโซดาข้างสนาม

    เกิดอะไรขึ้นกับบ้านฉันระหว่างที่ฉันไม่อยู่ สอบถามแม่พูดคุยได้ความว่า
พี่ชายคนข้างบ้าน(ญาติทางแม่) เขามาขอยืมสถานที่จัดงานแต่งงานให้ลูกชาย
แต่ทว่า เมื่อเสร็จงานเรียบร้อยแล้วกลับไม่สนใจที่จะเก็บ รักษาความสะอาดให้
กลับคืนมาเหมือนเดิม
     ฉันส่ายหน้ากับนิสัยคนมักง่าย ฉันลงมือเก็บเศษขยะเหล่านั้นทิ้งทีละชิ้นๆ
ฉันคิดนะ ขยะบนพื้นสนามหญ้าเก็บกวาดได้ แต่ขยะในใจคนทำยังไงจะเก็บกวาดได้สะอาดกันเล่า
 จะสอนใคร บอกใครก็ไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องสอนตัวเราเอง
 เริ่มต้นที่ตัวเราก่อน แล้วค่อยเผื่อแผ่ไปยังคนรอบข้าง
     " ดอกฝาเบียร์เบ่งบานบนลานหญ้า
       แต่ดอกฟ้าเบ่งบานบนลานใจ " 
ปล. งานแต่งงานที่ฉากหน้าสดชื่นสวยงาม แต่ฉากหลังนั่นเล่า
หลังงานเลี้ยงเลิกลา เจ้าดอกไม้ขยะกลับเบ่งบานเต็มสนามหญ้าอย่างนั้นหรือ 
        ..
              
                          ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )