เรียงร้อยรอยรัก

ยาแก้ปวด

       ผ่านเดือนมิถุนามาอีกปีแล้วสินะ  วันเวลามันช่าง
หมุนเร็วยิ่งนัก เรื่องราวต่างๆผ่านมามากมายแล้วก็ถูกเก็บไว้ในกล่อง
แห่งความทรงจำ  ชีวิตก็คงเหมือนเทปบันทึกภาพที่ไม่มีวันหมด
เพียงแต่ภาพก็เก็บเหล่านั้นกับต่างกันไปในทุกๆวัน  แต่ในความต่าง
ของภาพเหล่านั้น ฉันมีคุณอยู่ในนั้นเสมอ..
        เสียงเพลงแว่วๆมาในห้วงสำนึก "..คำเป็นหมื่นคำ 
เลือกมาทุกคำแทนใจ   ใจเพียงหนึ่งใจ ที่ยังไม่มีอะไรให้เธอ .."
หน้าต่างฉากแรกแห่งความทรงจำย้อนเข้าเมื่อฉันระลึกถึงคุณ คุณที่มา
พร้อมกับสายฝนอันเย็นฉ่ำ  มาซึมซับชนม์ให้หัวใจ
        สำนวนเก่าๆในละครเวทีก่อนจะเป็นบางรักซอยเก้านั้น
ลอยเข้ามาในภวังค์อีกครั้ง   "คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม  พรหมลิขิตไม่ใช่
เรื่องของการตามหา..เมื่อถึงเวลา..คนบนฟ้าจะลิขิตลงมาให้เอง" 
ในความทรงจำของฉัน คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าคุณเชื่อว่า
พรหมลิขิตมีไหม   ส่วนฉันไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่  
ก็ไม่สำคัญตราบที่ทุกๆวันฉันยังมีคุณ
       คุณถามฉันว่าฉันชอบสายฝนไหม  ฉันบอกคุณไปว่า
"เธอมิใช่เพียงฝนหล่นจากฟ้า...แต่เธอคือปรารถนามากับฝน.."
แค่นี้คงเป็นคำตอบที่ท่วมท้นอยู่ในหัวใจฉันเสมอมา  ก็คุณไงคือปรารถนา
ที่มากับสายฝนของฉัน...คุณรู้หรือยังหล่ะ?
       ดินแดนณ.แห่งนี้..ยังคงมีรักเรียงร้อย..แม้โลกหมุน
มิคอย..เวลาปล่อยลอยตามกาล...ใช่แล้ว"ที่แห่งนี้"ยังรอที่จะโอบกอด
คุณไว้เสมอ  ไม่ว่าโลกจะหมุนเวียนเปลี่ยนไปเช่นไร คุณจะบอบช้ำแค่ไหน
ฉันก็จะเป็นที่พักพิงให้คุณได้ลุกขึ้นมาเพื่อสู้ต่อไปเสมอ  
เพราะคุณคือคนเดียวที่เติมความหวานให้ที่แห่งนี้ได้
          ณ.วันนี้ เวลานี้ วันที่คุณเปิดกระทู้อ่านเรื่องสั้นนี้  คุณคง
นั่งอ่านอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์แห่งหนหนึ่งแห่งหนใดบนโลกเล็กๆใบนี้
ฉันหลับตาจินตนาใบหน้าของคุณยามที่อ่านเรื่องนี้  ตาคมเค้มของคุณ
คงจะหรี่ลงแก้มสี่เหลี่ยมคงบุ๋มไปด้วยลักยิ้มบนใบหน้า  
และคุณก็คงจะหัวเราะออกมาดังๆแบบขำกลิ้งจนแทบจะตกเก้าอี้  
และคงแอบคิดในใจว่า...
       " เอาอีกแล้ว คุงยาแก้ปวด ทำพิษอีกแระ อิอิ "
                                                                         
                                                                          จบข่าวYNN
                                                                      (ด้วยรักนะตะเอง)