เธอเข้ารับการรักษามาประมาณสิบวันแล้ว ด้วยอาการของไตวายเฉียบพลัน ตับแข็ง เบาหวาน ความดันสูง และดูเหมือนว่าจะมีก้อนเนื้อผิดปกติที่ช่องท้อง ห้าวันก่อน หลังจากเธอได้รับการช่วยเหลือโดยการฟอกไต ดูเธอสดชื่นมาก เธอฝากของบางอย่าง ให้ฉันส่งต่อไปยังลูกสาวของเธอ เธอกังวลกับค่าใช้จ่ายในการรักษา ทั้งที่ฉันบอกว่า ฉันรับผิดชอบเอง สิ่งที่เธอฝากไว้คือ แหวน ซึ่งเธอเข้าใจว่าเป็นแหวนทอง ฉันนึกเคืองใครคนนั้นซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าใคร ผู้ซึ่งมอบแหวนกระจอกให้เธอ แต่ฉันก็รับฝากไว้ และรับปากว่า จะส่งต่อไปยังลูกสาวของเธอ บางครั้งเธอดูเหมือนจำใครต่อใครไม่ได้ แต่แล้วจู่ ๆ เธอก็ไล่เลียงชื่อลูก ๆ ของเธอได้อย่างถูกต้อง สุทธาทิพย์ สุดาพร พอตา ประภัสสร กรพัฒน์ บุศรินทร์ เธอรู้ว่าฉันเป็นใคร สลับกับการถามฉันว่า ฉันคือใคร
หน้าส่วนตัว
.
วันนี้ ฉันได้รับโทรศัพท์จากคุณหมอให้ไปที่โรงพยาบาลโดยด่วน
เธอจะมีชีวิตอีกไม่นาน อวัยวะภายในของเธอทยอยล้มเหลว
ฉันพักงานทั้งหมดที่ทำค้างไว้ และรีบไปที่โรงพยาบาล
คุณหมอบอกกับฉันตามตรงว่า .. โอกาสรอด ไม่มี
คุณหมอบอกให้ฉันทำใจ เตรียมรับสภาพ และพร้อมเผชิญกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
คุณหมอให้ทางเลือกกับฉัน ทางเลือกที่ฉันไม่ได้เลือกเพื่อตัวฉันเอง
หากถึงเวลานั้น จะให้ยื้อไหม ?
ยื้อ .. อย่างไรก็ไม่รอด ทำได้แต่เพียงประคับประคองไปเรื่อย
ต้องให้อ๊อกซิเจน ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ รอเวลา
ไม่ยื้อ .. เมื่อถึงจุดวิกฤต ก็จะปล่อยให้ค่อย ๆ หมดลมหายใจไปเอง
ระยะเวลาของความทรมาน..สั้น ยาว ไม่เท่ากัน
. เธอถามฉันเกี่ยวกับอาการของเธอ ฉันได้แต่บอกว่า คุณหมอจะดูแลเป็นอย่างดี ไม่ต้องห่วงใด ๆ สภาพของเธอตอนนี้ ดูแย่มาก การติดเชื้อทางกระแสเลือดเป็นผลพลอยจากตับวาย และการไม่ตอบสนองต่อการรักษา แต่เธอก็ยังสามารถไล่เลียงชื่อลูกของเธอได้ครบถ้วน สุทธาทิพย์ สุดาพร พอตา ประภัสสร กรพัฒน์ บุศรินทร์ น่าเศร้าตรงที่.. สุดาพร ล่วงหน้าไปก่อนหน้านั้นหลายปีแล้วในวัยของเด็กหญิง และ พอตา ก็สูญหายอย่างไรร่องรอย ฉันเองก็ยังตามหาไม่พบ คงเหลือแต่ สุทธาทิพย์ ประภัสสร กรพัฒน์ บุศรินทร์ ที่ผลัดกันมาดูแลเธอบ้าง อีกไม่กี่วันจะถึงวันแม่ ฉันรู้ .. เธอก็รู้ .. เธอฝากให้ฉันช่วยเป็นธุระ เป็นตัวแทนผู้ปกครองของบุศรินทร์ ฉันบอกเธอว่า เธอจะหายได้ทัน และจะได้มะลิวันแม่ในงานโรงเรียน
. สำหรับเธอ ที่ถึงแม้จะไม่มีความสุขในชีวิตครองเรือน และทำหน้าที่ของแม่อย่างไม่ดีเท่าที่ควร ไม่เข้มแข็งนัก แต่เมื่อฉันเข้าใจในชะตากรรมของเธอ ฉันก็ไม่อาจมีคำกล่าวใด ๆ ที่จะทำให้เธอบอบช้ำไปมากกว่านี้ เวลาที่เหลือของเธอ เธอยังคงจำลูกของเธอได้ครบถ้วนและแม่นยำ ฉันเอง ซึ่งก่อนหน้านั้น เคยรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ไม่เอาไหนเสียเลย กลับรู้สึกว่า ที่จริงแล้ว เธอก็มีหัวใจที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้แม่คนไหนในโลก
. ดึกแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่า พรุ่งนี้อาการของเธอจะเป็นเช่นไร พรุ่งนี้.. ฉันจะต้องไปบอกเล่าเรื่องราว อาการของเธอให้หญิงชราอีกคนรับรู้ หญิงชรา .. ผู้ซึ่งเป็นแม่ของเธอ แม่ของฉัน เพียงแค่ฉันนึกภาพแม่ร้องไห้ ฉันก็เริ่มต้นไม่ถูกจริง ๆ
อัลมิตรา 3 ส.ค. 2553 20:03 น. - ID 11179 
6659
219
0
18 มกราคม 2554 20:58 น. - comment id 88823
สงสัยฉันจะแข็งแรงเกินไป ร่างกายลืมไปว่าป่วย รอบเดือนเลยมาเยือน เออ ช่างมันเถอะ ทำยังไงได้ ไม่ได้มีกาเจี้ยวนี่นา จะได้ไม่มีรอบเดือน ฮา .. พรุ่งนี้ต้องไปผจญโรงหมออีกแล้ว วันนี้ก็เลยฉลองด้วยการกินเค๊กสเตอเบอรี่ชิ้นใหญ่ ตอนอาบน้ำก็ขัดถูขี้ไคลเป็นอย่างดี ตรงข้อพับแขนดูให้ดียังมีรอยช้ำจาง ๆ อยู่ เอามือลูบเบา ๆ ก็ยังวาบ ๆ เจ็บนิด ๆ นึกสงสารแขนตัวเองจังเลย ต้องโดนจิ้มอีกแล้ว วันนี้ใส่เสื้อแขนยาวสีชมพู กางเกงยีนส์ หมวกไหมพรมสีชมพูเข้ากันดีกับสีเสื้อ หวานแหว๋วเลย เพื่อนมันล้อว่า .. สงสัยจะเปิดร้านขายหมวก ขายผ้าโพก ได้แล้วกระมัง มีให้ใส่ไม่ซ้ำกันเลย ก็รักเพื่อนเท่ากันนี่นา ลำเอียงไม่ได้ ต้องทยอยใส่จนครบถ้วนแล้วค่อยวนกลับมาใหม่ มีเรื่องจี้เส้นด้วย เมื่อวานอากาศเย็น (เพิ่งจะหนาวเนี่ย) ใส่หมวกไหมพรมอย่างหนาลายสวยนะ แต่เพราะลายสวยนี่แหล่ะ มันเลยทำให้ตอนถอดหมวกเมื่อเย็น หนังหัวมีลายพิมพ์อย่างกะลายงู เห็นหัวตัวเองแล้วขำก๊าก มีอีกนะ ตอนอาบน้ำ ตรงช่องลมมันก็พ่นลมหนาวมาถูกเนื้อที่เปียกชื้นอยู่ หนาววววววววโคตร รีบหาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้แห้ง หัวนี่ไม่รู้จะเช็ดยังไง มันยะเยือกชอบกล หงิกแล้วหงิก กระโดดโหยงเหย็ง กว่าจะแต่งตัวเสร็จ.. แทบแย่ สั่นแหง่กตลอด แปรงฟันด้วยระบบเซ็นเซอร์ราวนด์..... อุ๊ยตาย ลืมไป วันนี้ต้องรีบนอน ก่อนนอนจะอธิษฐานว่า พรุ่งนี้เจอเข็มไม่เจ็บบบบบ เพี๊ยงงงงงงงงงงง
19 มกราคม 2554 01:31 น. - comment id 88850
สาธุ..ขออย่าให้เจ็บเลย... อย่าให้เค้าเจาะที่เดิมสิคะ แต่กว่าคุณอิมจะเข้ามาอ่าน คงไปถึง รพ. แล้ว ได้คุยกับทางบ้าน เพราะคุณน้าที่เคารพท่านก็ไปผ่าตัดเปลี่ยนหัวเข่า บ่นว่าหนาวเย็นมาก แล้วท่านยังย้อนถามมา ว่า ไอ้เอ็มที่โน่นหนาวมะ เอ็มบอกร้อนแล้วค่ะ น้ำแข็งละลายแล้ว แต่เห็นเค้าว่า หิมะจะมาอีก อืม....ร้อนของแกมันกี่องศายะ อิอิ...เอ็มก็เล่นตัวนิดหน่อย วันนี้ตอนเที่ยง ๓ องศาแล้วค่ะ เลยได้รับพรไปโดยปริยาย...แกว่าดีนะชั้นผ่าตัดหัวเข่า ไม่ได้ผ่าตัดบนหัว ถึงคิดทันแก...อ้าว...ก็ร้อนจริง ๆ นี่ ต้มน้ำอุ่น ๆ อาบนะคะ จะว่าไปก็ดีนะคะที่ให้คีโมช่วงนี้ เพราะจะมีอาการแพ้ อากาศเย็นช่วยอาการหงุดหงิดได้มาก ไม่งั้นไหนจะแพ้ ไหนจะร้อน ทีนี้หากเป็นมาก ๆ พาลจะแย่เอา คุณอิมแข็งแรงกว่าที่เอ็มคิดไว้มาก เอ้า...สู้ ๆ จ้า
4 สิงหาคม 2553 09:29 น. - comment id 118358
ขอเป็นกำลังให้ด้วยค่ะ
4 สิงหาคม 2553 10:16 น. - comment id 118359
คุณอิม.. สิบกว่าปีที่ผ่านมา..พี่สาวคนโตของอ้อย.. เธอได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ..อ้อยยังจำ เหตุการณ์ขณะนั้นได้ดี..ที่สำคัญและทำให้ อ้อยรู้สึกเสียใจจนถึงุทุกวันนี้ก็คือ..ก่อนที่ พี่สาวจะป่วย อ้อยมีเรื่องขัดใจกับพี่เขา... จนทำให้เราไม่พูดกัน...จริงๆแล้วพี่สาว.. ไม่ใช่คนคิดมากอ้อยทราบดี..เขาไม่รู้ตัว ด้วยซ้ำว่าอ้อยโกรธ...แต่อ้อยนิสัยไม่ดีอยู่ อย่างหนึ่งคือเป็นคนที่ถ้าลองโกรธใครแล้ว ยากที่จะคืนความรู้สึก.. จนกระทั่งเธอล้มป่วยและเสียชีวิตไปในที่สุด นาทีแรกที่รับรู้ว่าเธอเสียชีวิต..อ้อยแทบล้ม ทั้งยืน..เสียใจเศร้าใจและทรมานใจเป็นที่สุด รู้สึกว่าตัวเองเป็นน้องที่ใจร้ายเอามากๆ.. ทุกวันนี้อ้อยจึงทดแทนด้วยการดูแลหลานสาส ซึ่งเป็นลูกสาวของพี่เขา..จนปัจจุบันนี้สำเร็จ การศึกษาและมีหน้าที่การงานที่มั่นคงแล้ว อย่างน้อยก็คงทำให้พี่สาวอ้อยหมดห่วง... เพราะพี่เขามีลูกสาวคนเดียวค่ะ... อยากบอกว่า..ในขณะที่ชีวิตยังมีลมหายใจ คงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความรักความ อบอุ่นและความเข้าใจที่เรามีให้แก่กัน ขอบคุณที่ทำให้อ้อยได้นึกถึงวันวานที่ เป็นความทรงจำอันมีค่าจริงๆค่ะ^ ^ ขอส่งกำลังใจให้คุณอิมพี่ผู้หญิงคนนั้นและ สุดท้ายคือคุณแม่ด้วยความจริงใจค่ะ
3 สิงหาคม 2553 21:20 น. - comment id 118370
ยื้อ...คำนี้ ไม่อยากได้ยินเมื่อถึงวรรค สุดท้ายของการรักษา............... ขอเป็นกำลังใจให้คับ ผู้เป็นแม่ย่อมทำใจได้ยากยิ่ง เสียใจด้วยคับกับเรื่องราวนี้..
3 สิงหาคม 2553 22:02 น. - comment id 118371
อธิษฐานค่ะ พี่พุดจะอธิษฐานให้นะคะ หากเธอหายดี บอกเธอนะคะ ให้ฟังธรรมหลวงพ่อ http://www.wimutti.net/ และพยายามให้เธอมีสติรู้สึกตัวไว้นะคะ รักและรัก
3 สิงหาคม 2553 23:01 น. - comment id 118372
ระบายมาเลยครับ ยินดีอ่านทุกถ้อยคำ คำว่าแม่ เขียนสั้น อ่านง่าย แต่ยิ่งใหญ่มาก
3 สิงหาคม 2553 23:04 น. - comment id 118373
เป็นกำลังใจให้ทั้งผู้เขียนเรื่องสั้น และเธอผู้นั้นค่ะฝันดีค่ะ
4 สิงหาคม 2553 01:52 น. - comment id 118374
ผมมีรุ่นน้องอยู่คนหนึ่ง เมื่อสองปีที่แล้ว เธออายุ ๒๔ ไปหาหมอด้วยอาการที่แขนซ้ายชา ไม่สามารถยกใช้งานได้สะดวก และคำตอบที่ได้รับจากหมอคือ มะเร็ง ในระยะที่ทำอะไรไม่ได้แล้ว และลุกลามเข้าระบบน้ำเหลืองแล้ว เราไปเยี่ยมเธอ หลังจากเธอลาออกจากงาน ไปพักผ่อนที่บ้าน เธอก็ยังคงมีรอยยิ้มให้เสมอ แม้ทุกคนจะรู้ดีว่า มีเวลาเหลือไม่มากแล้ว ข่าวคราวล่าสุด เมื่อเดือนที่แล้ว เธอไม่ต้องทรมานกับอาการที่แขนซ้ายของเธออีกต่อไป เพราะตัดทิ้งไปแล้ว มันคงเป็นเรื่องยากที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จะต้องทำใจรับกับคำว่า ป่วย พิการ และรอวันตาย ที่ผันผ่านเข้าในชีวิต มีอาจารย์ของผมท่านหนึ่ง เคยให้คำนิยามของคำว่า "โชค" ไว้ว่า โชคดี = รู้ และ โชคไม่ดี = ไม่รู้ เพราะเราโชคดีที่รู้ รู้ถึงปัญหา เราจึงตั้งรับ แก้ไขได้ทัน และ เพราะเราโชคไม่ดีที่ไม่รู้ ไม่รู้ถึงปัญหา เราจึงไม่สามารถตั้งรับ และแก้ไขได้ แต่สำหรับเรื่องนี้ เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ ผมคิดว่า ผมโชคดีที่ไม่รู้ ไม่รู้ถึงวันตายของตัวเอง เพราะมันคงเป็นปัญหาที่แก้ไขไม่ได้ และเพราะโชคดีที่ไม่รู้ จึงมีกำลังใจที่จะวิ่งไล่ตามฝันของตัวเองต่อไป ทั้งๆที่บางทีพรุ่งนี้อาจจะตายเพราะอุบัติเหตุบางอย่างก็ได้ แต่ก็ยังโชคดี โชคดีที่ไม่รู้ก่อน ขออภัยที่เขียนซะยืดยาว แค่อยากจะแชร์เรื่องราวในชีวิต
4 สิงหาคม 2553 08:29 น. - comment id 118375
ขอให้ยื้อเขาไว้นะคะ ช่วยเต็มกำลังสุดความสามารถ และหากเมื่อถึงเวลาของเขา เขาจะปลดปล่อยชีวิตของตัวเขาเอง เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณอัลและเขานะคะ ขออวยพรให้พระคุ้มครองค่ะ เมื่อความปิติเกิดขึ้น ความเจ็บปวดก็จะทุเลาไปได้
4 สิงหาคม 2553 08:37 น. - comment id 118376
เธอ .. ผู้ที่เคยอุ้ม เคยจูงมือ เคยป้อนข้าว อาบน้ำให้
พาไปเดินเล่นจนครั้งหนึ่งถูกรถชน เธอบาดเจ็บจนสลบไป ส่วนฉันปลอดภัยดี
เธอ .. ผู้หญิงผมยาว ถักเปียสองข้าง แก้มซ้ายมีลักยิ้ม
ฉันได้กินขนมบ่อย ๆ จากบรรดาหนุ่มที่มาติดพันเธอ
เธอ .. คนที่ฉันเคยอาละวาด ยามที่ไม่ได้ดังใจ และแล้วเธอก็ทำอะไรฉันไม่ได้
นอกจากวางฉันลง แล้วนั่งแข่งตะเบ็งเสียงร้องไห้ไปด้วย
วันนี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับร่างกาย
เสียงของเธอแผ่วเบาแต่ก็ยังคล้ายกับมีเรื่องราวจะฝากฝังมากมาย
เธอถามฉันเกี่ยวกับ การแจ้งข่าวป่วยของเธอไปยังผู้หญิงอีกคน แม่ ..
ฉันบอกเธอว่า เอาไว้ตอนเย็นจะพามาเยี่ยม พร้อมกับซื้อโจ๊กมาให้ด้วย
เธอบอกว่า อยากกินข้าวต้มปลาฝีมือแม่
แม่คงกำลังไปตลาด ไปหาซื้อปลา
หลังจากฉันโทรไปแจ้งแต่เพียงว่า เย็นนี้จะรับไปเยี่ยมคนป่วย
เมื่อแม่มาเห็นคนป่วย แม่คงรู้สภาพของเธอ
เย็นนี้ ฉันอยากให้ฝนตก
4 สิงหาคม 2553 10:57 น. - comment id 118378
เธอคือ แม่ คนที่สอง.. อีกหนึ่งกำลังใจให้เธอ สุขอย่าได้สร่าง
4 สิงหาคม 2553 11:00 น. - comment id 118379
เป็นเรื่องที่คนอยู่เคียงข้างต้องรับรู้และรับให้ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ดอกบัวผ่านมาก่อนรับรู้ดีค่ะ ดอกบัวจะสวด พระคาถาพาหุง กับ ยอดพระกัณฑ์พระไตรปิฏก ให้เธอ เพื่อให้เธอเจ็บ น้อยที่สุดค่ะ
4 สิงหาคม 2553 11:02 น. - comment id 118380
ความไม่เที่ยงแท้แน่นอนย่อมเกิดกับทุกชีวิตที่เกิดมา....ไม่เลือกกาลเวลา..จะเด็ก..หนุ่มสาว..หรือคนแก่..แน่นอนต้องพานพบกับความไม่แน่นอน...เกิด..แก่...เจ็บ..ตาย..เปนสัจจะแห่งวิถี... ...อ่านแล้วรู้สึกถึงความรู้สึก...เหตุการณ์ลักษณะเช่นนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง..ขณะที่แม่ป่วย..หลายโรครุมเร้า....ท้ายที่สุดคุณแม่ก็พบสัจจธรรม ....เปนกำลังใจให้ครับ...
4 สิงหาคม 2553 11:05 น. - comment id 118381
สภาพของพี่สาวของคุณคุณอัลมิตรา เข้าใจหัวใจของคุณดี ตัวเองก็สะเทือนใจ หันไปมองพี่สาว หันไปมองคุณแม่ อ่านบทความนี้ น้ำตาไหลออกมามันจุกในอกค่ะ คุณอัลมิตราจิตใจเข้มแข็งเสมอ ขอให้ความดีที่คุณสั่งสมไว้ ให้พี่สาวของคุณ ไปอย่างสงบนะคะ ส่วนคุณอัลมิตราเอง ยังต้องมีปัญหาที่จำสะสางอีกมากมาย เข้มแข็งไว้นะคะ
4 สิงหาคม 2553 11:18 น. - comment id 118384
.....เข้มแข็งไว้นะ....
4 สิงหาคม 2553 11:37 น. - comment id 118385
ขอให้เข้มแข็ง และกล้าที่จะเผชิญกับมัน สืงที่จะเกิดในไม่ช้าก็จะเกิดกับทุกคน..
4 สิงหาคม 2553 13:43 น. - comment id 118387
เข้ามาอ่านตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ.. แต่เม้นไม่ออก... มันจุกอยู่ตรงอก หนูผ่านการสูญเสีย บุคคลอันเป็นที่รัก ช่วงเวลาไม่ถึงปี ถึงสองคน วันที่กลับไปบ้านหาพ่อกับแม่ พี่ชายโทรมาหา ถามว่าถึงไหนแล้ว พี่จะขับรถไปรับ สักพักพี่โทรมาบอกว่า คงไปรับไม่ได้แล้ว ให้กลับบ้านเอง แต่ไม่ได้บอกสาเหตุ พี่ชายจากไปอย่างกระทันหัน เพราะโรคหัววายอย่างเฉียบพลัน ผ่านไปไม่ถึงปี ความเศร้ายังไม่จาง พ่อต้องเข้าโรงพยาบาลอย่างกระทันหัน เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย พ่อจากไป โดยไม่ได้ร่ำลา.. สูญเสียทั้งสองครั้ง ทำให้เคว้งคว้าง เหม่อ ..ร้องไห้... วันนี้ลุกขึ้นยืนได้ เพราะมีแม่ และกำลังใจจากทุกคนรอบข้าง.. และที่นี่.. ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น .. จงแข้มแข็ง....เหมือนสายตาแห่งความศรัทธา ที่แก้วฯมองเห็นในตัวคุณ... เป็นกำลังใจให้นะคะ
4 สิงหาคม 2553 16:08 น. - comment id 118388
บทสวดมนต์พระคาถาโพชฌังคะปะริตตัง โพชฌังโค สะติสังขาโต ธัมมานังวิจะโย ตะถา วิริยัมปีติปัสสัทธิ โพชฌังคา จะตะถาปะเร มุนินาสัมมะทักขาตา ภาวิตา พะหุลีกะตา สังวัตตันติ อะภิญญายะ นิพพานายะจะโพธิยา เอเตนะสัจจะวัชเชนะ โสตถิเตโหตุสัพพะทาฯ เอกัสมิง สะมะเย นาโถ โมคคัลลานัญจะ กัสสะปัง คิลาเนทุกขิตา ทิสะวา โรคามุจจิงสุ ตังจะเณ เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ โสตถิเตโหตุ สัพพะทาฯ เอกะทาธัมมะราชาปิ เคลัญเญนาภิปีฬิโต จุนทัตเถเรนะ ตัญเญวะ ภะณาเปตะวานะ สาทะรัง สัมดมทิตะวา จะอาพาธาตัมหา วุฏฐาสิ ฐานะโส เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ โสตถิเตโหตุ สัพพะทาฯ ปะหีนา เตจะ อาพาธา ติณณันนัมปิ มะเหสินัง มัคคาหะตะกิเลสาวะ ปัตตานุปัตติธัมมะตัง เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ โสตถ เต โหตุ สัพพะทาฯ ด้วยอานุภาพแห่งคุณพระศรีรัตนตรัย,และด้วยกุศลผลบุญ,จากการเจริญพระพุทธมนต์,เจริญโพชฌังคะปะริตตัง,ขอให้....กล่าวอธิษฐาน...
4 สิงหาคม 2553 16:31 น. - comment id 118389
บทสวดอีกแบบพร้อมคำแปล โพชฌังโค สะติสังขาโต ธัมมานัง วิจะโย ตะถา วิริยัมปีติปัสสัทธิ- โพชฌังคา จะ ตะถาปะเร สะมาธุเปกขะโพชฌังคา สัตเตเต สัพพะทัสสินา มุนินา สัมมะทักขาตา ภาวิตา พะหุลีกะตา สังวัตตันติ อะภิญญายะ นิพพานายะ จะ โพธิยา เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ โสตถิ เต โหตุ สัพพะทาฯ เอกัสฺมิง สะมะเย นาโถ โมคคัลลานัญจะ กัสสะปัง คิลาเน ทุกขิเต ทิสฺวา โพชฌังเค สัตตะ เทสะยิ เต จะ ตัง อะภินันทิตฺวา โรคา มุจจิงสุ ตังขะเณ เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ โสตถิ เต โหตุ สัพพะทาฯ เอกะทา ธัมมะราชาปิ เคลัญเญนาภิปีฬิโต จุนทัตเถเรนะ ตัญเญวะ ภะณาเปตฺวานะ สาทะรัง สัมโมทิตฺวา จะ อาพาธา ตัมหา วุฎฐาสิ ฐานะโส เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ โสตถิ เต โหตุ สัพพะทาฯ ปะฮีนา เต จะ อาพาธา ติณณันนัมปิ มะเหสินัง มัคคาหะตะกิเลสา วะ ปัตตานุปปัตติธัมมะตัง เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ โสตถิ เต โหตุ สัพพะทาฯ โพชฌังคปริตร (แปล) โพชฌงค์ ๗ ประการ คือ สติสัมโพชฌงค์ ธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์ วิริยสัมโพชฌงค์ ปีติสัมโพชฌงค์ ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ สมาธิสัมโพชฌงค์ อุเบกขาสัมโพชฌงค์ เหล่านี้ อันพระมุนีเจ้าผู้เห็นธรรมทั้งสิ้นตรัสไว้ชอบแล้ว อันบุคคลมาเจริญทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อนิพพานและเพื่อความตรัสรู้ ด้วยคำสัตย์นี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่านทุกเมื่อสมัยหนึ่งพระโลกนาถเจ้าทอดพระเนตรพระมหาโมคคัลลานะและพระมหากัสสปะอาพาธ ได้รับทุกเวทนาแล้ว ทรงแสดงโพชฌงค์ ๗ ประการ ท่านทั้งสองชื่นชมภาษิตนั้น หายโรคในขณะนั้น ด้วยคำสัตย์นี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่านทุกเมื่อ ครั้งหนึ่ง แม้พระธรรมราชาอันความประชวรเบียดเบียนแล้ว รับสั่งให้พระจุนทเถระแสดงโพชฌงค์นั้นโดยเอื้อเฟื้อ ก็ทรงบันเทิงพระหฤทัย หายประชวรโดยพลัน ด้วยคำสัตย์นี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่านทุกเมื่อ ก็อาพาธทั้งหลายนั้น อันพระมหาฤษีทั้งสามองค์ละได้แล้วถึงความไม่บังเกิดเป็นธรรมดา ดุจกิเลสอันมรรคจำกัดแล้ว ด้วยคำสัตย์นี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่านทุกเมื่อโพชฌงค์ ๗ สติปัฏฐาน ๔ นี้สำคัญ.....
4 สิงหาคม 2553 17:44 น. - comment id 118390
แก้ไข แบบที่ถูกต้อง น่าจะเป็นชุดนี้
โพชฌงค์ปริตร
ฉบับสวดมนต์แปลของพระศาสนโสภณ (แจ่ม) วัดมกุฎกษัตริยาราม
โพชฌังโค สติสังขาโต ธัมมานังวิจโย ตถา วิริยัมปีติ ปัสสัทธิ โพชฌังคา จะตถาปเร สมาธุ เปกขโพชฌังคา สัตเตเต สัพพทัสสินา มุนินา สัมมทักขาตา ภาวิตา พหุลีกตา สังวัตตันติ อภิญญายะ นิพพานายะ จะ โพธิยา เอเตน สัจจวัชเชน โสตถิ เต โหตุ สัพพทา
เอกัสมึ สมเย นาโถ โมคคัลลานัญจะกัสสปังคิลาเน ทุกขิเตทิสวา โพชฌังเค สัตตะเทสยิเต จะ ตัง อภินันทิตวา โรคา มุจจึสุ ตังขเณ เอเตนะสัจจวัชเชนะโสตถิ เต โหตุ สัพพทา
เอกทา ธัมมราชาปิ เคลัญเญนาภิปีฬิโต จุนทัตเถเรนะตัญเญวะ ภณาเปตวาน สาทรัง สัมโมทิตวา จะ อาพาธา ตัมหา วุฎฐาสิ ฐานโส เอเตนะสัจจวัชเชนะโสถติ เต โหตุ สัพพทา
ปหีนา เต จะ อาพาธา ติณณันนัมปิ มเหสินัง มัคคาหตกิเลสา วะ ปัตตานุป ปัตติธัมมตังเอเตนะ สัจจวัชเชนะโสตถิ เต โหตุ สัพพทา
คำแปล
" โพชฌงค์เจ็ดประการคือ สติสัมโพชฌงค์ ธรรมวิจยสัมโพฌงค์วิริยสัมโพชฌงค์ ปีติสัมโพชฌงค์ ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ สมาธิสัมโพชฌงค์ อุเบกขาสัมโพชฌงค์เหล่านี้ อันพระมุนีเจ้าผู้เห็นธรรมทั้งสิ้น ตรัสไว้ชอบแล้ว อันบุคคลมาเจริญ ทำให้มาก ย่อมเป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อนิพพานและเพื่อความตรัสรู้ ด้วยความสัตย์นี้ ขอความสวัสดี จงมีแก่ท่านทุกเมื่อ
ในสมัยหนึ่ง พระโลกนาถเจ้าทอดพระเนตร พระโมคคัลานะและพระกัสสปะ เป็นไข้ถึงทุกขเวทนาแล้ว ทรงแสดงโพชฌงค์เจ็ดประการ ท่านทั้งสองก็เพลิดเพลินนั้น หายโรคในขณะนั้น ด้วยความกล่าวสัตย์นี้ ขอความสวัสดี จงมีแก่ท่านทุกเมื่อ
ครั้งหนึ่ง แม้พระธรรมราชาอันความประชวรเบียดเบียนแล้ว รับสั่งให้พระจุนทเถระแสดงโพชฌงค์นั้นโ่ดยยินดี ก็ทรงบันเทิงพระหฤทัย หายประชวรไปโ่ดยฐานะ ด้วยความกล่าวสัตย์นี้ ขอความสวัสดี จงมีแก่ท่านทุกเมื่อ
ก็อาพาธทั้งหลายนั้น อันพระมหาฤาษีทั้งสามองค์ละได้แล้ว ถึงความไม่บังเกิดเป็นธรรมดา ดุจกิเลสอันมรรคกำจัดแล้ว ด้วยความกล่าวสัตย์นี้ ขอความสวัสดี จงมีแก่ท่านทุกเมื่อ"
เมื่อครั้งพระพุทธองค์ทรงประชวร ได้รับสั่งให้พระจุนทเถระเจริญพระพุทธมนต์ "โพชฌงค์ปริตร" ถวาย จนพระอาการดีขึ้นจวบเป็นปกติ ทำให้พระพุทธมนต์บทนี้เป็นบทสวดเพื่อระงับอาการอาพาธ ขจัดปัดเป่า โรคาภัยและทุกขเวทนาทั้งปวง
เมื่อพระเถรานุเถระชั้นผู้ใหญ่อาพาธ หรือเจ้านายพระราชวงศ์ประชวร มักนิมนต์พระสงค์ไปเจริญพระพุทธมนต์บทนี้ ควบคู่กับพระพุทธมนต์ "อนัตตลักขณสูตร" เพื่อให้หายจากอาการเหล่านั้น
4 สิงหาคม 2553 17:56 น. - comment id 118391
ไหนๆ ก็ไหนๆ ขอลอกมาแปะต่ออีกนิดนะ บทสวดโพชฌงค์ 7 มีความสำคัญลึกซึ้งมากกว่าที่คิด ความว่า....แม้แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงอาพาธด้วยโรคภัย พระจุนทะเถระก็ยังมาแสดงโพชฌงค์ เพื่อบำบัดอาการอาพาธของพระศาสดาจนหาย ความหมายในโพชฌงค์ 7 ประการ มีความหมายพิศดารประการใด อย่างไร จริงๆ แล้ว ความหมายในโพชฌงค์ 7 ประการนี่ เป็นข้อธรรม และก็เป็นกระบวนการกำจัดมลพิษภายในจิตวิญญาณ เป็นขบวนการในการจัดระเบียบของจิตวิญญาณความรู้สึกนึกคิดของตน ให้เป็นผู้ซื่อตรงถูกต้องตามครรลองคลองธรรม หรือครรลองของสภาวะธรรมนั้นๆ ซึ่งมีอยู่ในตนของตน ฉะนั้น ความหมายของโพชฌงค์ ในข้อแรกก็คือ สติสัมโพชฌงค์ นั่นก็คือ โพชฌงค์ข้อแรกต้องปฏิบัติตนให้เป็นคนมีสติ และในความหมายของโพชฌงค์ก็คือ วิถีแห่งการบรรลุธรรม วิถีแห่งความพ้นทุกข์หรือไม่ก็วิถีแห่งการตัดอาสวะกิเลส เป็นกระบวนการทางจิตชนิดหนึ่ง เป็นอารมณ์แห่งจิตที่ทำงานเป็นอารมณ์แห่งจิตที่มีสาระ เป็นอารมณ์แห่งจิตที่มีความหมายพัฒนาไปเป็นจิตที่ประเสริฐ ในสติสัมโพชฌงค์ เมื่อบุคคลใดเป็นผู้ยังให้เกิดขึ้น ยังให้ตั้งขึ้น และมีขึ้น พระพุทธเจ้ากล่าวว่าเมื่อมีสติแล้วจะต้องมีธัมมวิจยะ คือการวิจารณ์ธรรม เลือกเฟ้นธรรม แสวงหาธรรม ที่เหมาะตรงถูกต้องแก่ตนที่สามารถปฏิบัติได้ เมื่อมีสติมีการแสวงหาวิจารณ์ธรรมที่ดีอยู่แล้ว ที่ตรงถูกต้องก็ต้องทำด้วย ความเพียร มานะพยายามบากบั่นอย่างยิ่ง เมื่อมีความเพียรแล้ว ผลที่ได้รับกลับมาก็คือความปีติสุข นั่นก็คือเป็นอารมณ์หนึ่งในโพชฌงค์ เมื่อมีปิติสุขซึ่งเป็นผลที่ได้รับจากการทำด้วยความวิริยะพากเพียรแล้ว สิ่งที่จะตามมาจากปีติสุขก็คือ ความผ่อนคลาย ความปล่อยวาง ในสิ่งที่เป็นทาสจากตาเห็นรูป หูฟังเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นรับรส กายถูกต้องสัมผัสใดๆ ผ่อนคลายจากความชั่วเลวร้ายเสียหาย ทั้งกาย วาจาและใจ เมื่อมีความผ่อนคลายปล่อยวางแล้วก็จะขยับเข้าไปถึงความหมายหรือองค์คุณแห่งสมาธิ คือความตั้งมั่นแห่งจิต ผลแห่งสมาธินั้นเมื่อตั้งมั่นดีแล้ว จะเป็นเอกัคคตา คือเป็นหนึ่งเดียว มีอารมณ์เป็นหนึ่งเดียว กระบวนการต่างๆ เหล่านั้นทั้ง 7 ประการที่กล่าวมาแล้ว เป็นกระบวนการของโพชฌงค์ ทั้ง7 เราจะเห็นว่าเป็นกิริยาอาการของการที่จะนำพาเรา เข้าไปสู่วิถีแห่งการพัฒนาจิตวิญญาณ ที่สามารถจะมีอิสระเสรีภาพในสิ่งที่ร้อยรัดผูกพัน หรือห่วงหาอาวรณ์ใดๆ ต่อตาเห็นรูป หูฟังเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นรับรส และกายถูกต้องสัมผัส และหากกล่าวโดยสรุปแล้ว ความหมายของโพชฌงค์ 7 ประการก็คือ กุญแจที่จะปลดปล่อยไขประตูและก็ปลดปล่อยเราให้ออกมาจากคุกของอารมณ์ คุกที่กักขังเราไว้ คุกที่ควบคุมกักขังตัวเรานั้น ไม่ใช่เป็นคนอื่น ใครอื่น สิ่งอื่น หรือที่อื่นๆ แต่เป็นตัวเราเองที่เรากักขังตัวเองไว้ ในอารมณ์ใดๆ โดยที่เราไม่รู้เท่าทันมัน รวมทั้งขังตัวเองเอาไว้ในสุข ทุกข์ เวทนา และก็กิจกรรมหรือการที่เป็นไปในกาย เช่นเกิดอาพาธ เกิดโรค หรือกักขังตัวเองไว้ในเวทนาของโรคนั้นๆ ฉะนั้นการเจริญโพชฌงค์ก็คือการปลดปล่อยตัวเองออกจากเวทนา และโรคร้ายเหล่านั้นก็จะหมดออกไปจากอารมณ์ เมื่อโรคออกจากอารมณ์เหล่านั้น ใจก็เป็นปรกติ โพชฌงค์ 7 ประการ 1.สติสัมโพชฌงค์(ความระลึกได้ สำนึกพร้อมอยู่ ใจอยู่กับกิจ จิตอยู่กับเรื่อง) 2.ธัมมวิจยะสัมโพชฌงค์( ความเฟ้นธรรม,ความสอดส่องค้นหาธรรม ) 3.วิริยะสัมโพชฌงค์(ความเพียร) 4.ปีติสัมโพชฌงค์(ความอิ่มใจ) 5.ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์(ความสงบกายสงบใจ) 6.สมาธิสัมโพชฌงค์(ความมีใจตั้งมั่น,จิตแน่วในอารมณ์) 7.อุเบกขาสัมโพชฌงค์(ความมีใจเป็นกลางเพราะเห็นตามเป็นจริง) จากหนังสือพจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตโต) (ลอกมาจากบ้านพระธรรมในเว็บ oknation อีกทอดหนึ่ง)
4 สิงหาคม 2553 18:43 น. - comment id 118394
http://www.fungdham.com/sound/popup-sound/pray-sound/popup-praysound-c14.html (เผื่ออยากฟังเสียงสวดมนต์)
4 สิงหาคม 2553 18:53 น. - comment id 118395
http://www.fungdham.com/sound/popup-sound/pray-sound/podchong/popup-01.html (ชัดกว่า)
4 สิงหาคม 2553 18:59 น. - comment id 118396
http://www.fungdham.com/sound/popup-sound/pray-sound/podchong/popup-03.html (แบบบรรยายธรรม)
4 สิงหาคม 2553 19:02 น. - comment id 118397
May God's love be with you.
4 สิงหาคม 2553 20:28 น. - comment id 118400
ฉันหวังให้ฝนตก และฝนก็ตกจริง ๆ ตอนที่ฉันไปรับแม่ แม่เตรียมข้าวต้มปลาใส่ปิ่นโตไว้แล้ว แม่ซื้อองุ่นไร้เมล็ดด้วย ทั้งที่แม่เคยบอกว่า ไม่มีวันที่จะซื้อ เพราะแพง ตลอดทาง ทั้งฉันและแม่ ต่างคนต่างเงียบ ฉันแอบเห็นแม่ควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาบ่อย ๆ แม่เตรียมพวงมาลัยมาด้วย กลิ่นมะลิหอมฟุ้ง และเหมือนแม่จะรู้ แม่เอาเสื้อผ้าชุดสวยของเธอใส่ถุงมาด้วย วันนี้ ฉันเห็นแม่ป้อนข้าวต้มให้เธอ ดูเธออ่อนระโหยเหลือเกิน แม่บอกให้เธอกินข้าวต้มปลาเยอะ ๆ จะได้หายป่วยไว ๆ ฉันได้ยินเธอพูดเบา ๆ .. เธอขอโทษแม่ ที่ต้องทำให้ลำบาก แม่บอกว่า ไม่ลำบาก พรุ่งนี้อยากกินอะไร จะทำมาให้อีก แม่ป้อนข้าวต้มได้เพียงสามช้อน เธอบอกว่าอิ่มแล้ว แม่ชมเธอว่า เก่ง ใกล้จะหายแล้ว กินข้าวต้มได้ แสดงว่าจะหาย ตกลงว่า มื้อเย็นวันพรุ่งนี้แม่จะทำเกียมอี๋ใส่หมูสับมาให้เธอ
4 สิงหาคม 2553 20:37 น. - comment id 118401
เธอถามฉันว่า .. จะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีกนานมั๊ย ฉันตอบไปว่า .. หมอกำลังรักษาอาการป่วย หมอดูแลเป็นอย่างดี เธอเข้าใจว่า เธอคงจะได้กลับบ้านในเร็ววัน ฉันถามเธอว่า เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ปวดหัว ปวดท้องไหม เธอบอกว่าเจ็บสะโพก ให้ฉันช่วยพลิกตัวและดูให้หน่อย มีแผลหรือเปล่า ฉันทำตามที่เธอบอก .. เธอเริ่มมีแผลกดทับ เนื้อตรงสะโพกด้านขวา เป็นแผล มีน้ำเหลือง,หนอง เธอถามว่า เห็นแผลไหม ฉันตอบว่า มีแผลถลอก และฉันก็จัดการเรียกนางพยาบาลมาใส่ยาให้ เธอบอกว่า เจ็บอยู่ที่สะโพก นึกแล้วเชียวว่าต้องมีแผล ช่วงนี้เธอขยับไม่สะดวก เธอถามฉันอีกว่า ตามตัวจ้ำแดง ๆ ทุเลาลงหรือยัง ฉันตอบไปว่า ยังมีให้เห็นบ้าง ที่จริง มีมากกว่าเดิม เธอเข้าใจว่า นั่นเป็นอาการของการแพ้ยา หรือไม่ก็ปฏิกิริยาหลังจากได้รับยา ฉันรู้ .. นั่นคืออาการติดเชื้อทางกระแสเลือด คุณหมอบอกฉันเมื่อวันก่อน อวัยวะภายในจะค่อย ๆ ล้มเหลวไปทีละอย่าง
4 สิงหาคม 2553 20:50 น. - comment id 118402
ฉันบอกเธอว่า จะกลับบ้านแล้ว พรุ่งนี้จะมาหาใหม่ เธอรับคำ อืมมม .. แม่บอกเธอว่า พรุ่งนี้ตอนเย็นจะมา เธอรับคำ อืมมม .. แต่ฉันสังเกตุได้ว่า เธอยังอยากจะให้อยู่คุยต่อ พอดีว่า ฝนตกหนักเกินกว่าจะเดินกางร่มออกไปได้ ช่วงเวลาที่เหมือนจะสาหัสสำหรับฉัน เธอบอกกับฉัน .. เธอไม่เอาสายอ๊อกซิเจน ยังไงก็ไม่เอา เธอปรายตาไปยังเตียงข้าง ๆ .. เธอย้ำว่า ไม่เอาอย่างนั้นเด็ดขาด ฝนตกหนัก .. ร่มคันเดียว มันไม่เพียงพอสำหรับสองคน แม่เปียกบ้าง ฉันเปียกเยอะกว่า ภายใต้ร่มคันเดียวกัน ฉันร้องไห้ แม่ร้องไห้มากกว่า
4 สิงหาคม 2553 22:30 น. - comment id 118405
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เข้มแข็งนะค่ะเพื่อคุณอัลเองและคุณแม่ค่ะ สู้ สู้ ค่ะ
5 สิงหาคม 2553 06:05 น. - comment id 118408
พี่อัลมิคะ... เรนเป็นกำลังใจให้พี่อัลมินะคะ.. เข้มแข็ง..เพื่อแม่ คือสิ่งที่เรนกำลังพยายามทำ..
เรนรู้...พี่อัลมิเป็นคนเก่ง...
5 สิงหาคม 2553 07:14 น. - comment id 118410
ฝากกำลังใจมาให้นะคะ ... แซมอ่านแล้ว น้ำตาไหล ขอให้เข้มแข็งนะคะ... แซม
5 สิงหาคม 2553 08:58 น. - comment id 118411
เรื่องราวของคุณอิม พี่สาวพิมเพิ่งผ่านไปได้สองปี แต่โชคดีกว่าที่รักษาหายได้ทันท่วงที ช่วงที่เป็นบังเอิญพี่สาว เข้าโรงบาลด้วยโรคอื่น แล้วน๊อคเจอโรคไตวายเฉียบพลัน ช่วงที่ฟอกไต น่าสงสารมาก เพราะต้องเจาะตรงหน้าอกมีเข็มติดตัวตลอดเวลา อาการไม่ ต้องพูดถึง เป็นอย่างที่คุณอิมบอก โชคดีกว่าตรงที่ไม่ติดเชื้อในกระแสเลือด นอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลเอกชนเพียงแค่ 4 วัน หมดค่ารักษาไป สองแสนกว่าบาท พอทุเลาก็ย้ายเป็นโรงบาลของรัฐ นอนรักษาตัวสองสัปดาห์ หมดค่ารักษาเพียงไม่กี่พันบาท แต่ การพักฟื้นใช้เวลานานมาก เกือบสองปีเต็ม พี่สาวบอกว่าเหมือนตายแล้วเกิดใหม่จริงๆ ตอนนี้กลับมาเหมือนเดิมแล้วค่ะ ขอให้คุณพระคุ้มครองพี่สาวคุณอิมให้โชคดี เหมือนพี่สาวพิมด้วยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้เต็มเปี่ยม และขอให้คุณอิมรักษาสุขภาพให้ดีเพื่อ เป็นแรงใจในการดำเนินการต่อไป พิม
5 สิงหาคม 2553 12:15 น. - comment id 118415
คุณอัลแข้มแข็งๆๆๆ ตอนนี้ ที่แห่งนี้ ไม่ใช่คนอื่น... ทุกคนเหมือนพี่น้องกัน... ผ่านร้อน ผ่านหนาวมามากต่อมาก.. เราต้องผ่านมันไปให้ได้ ถึงแม้จะใช้เวลา ส่งกำลังใจไปให้ค่ะ
5 สิงหาคม 2553 13:26 น. - comment id 118416
5 สิงหาคม 2553 14:55 น. - comment id 118417
ในบางเรื่อง เป็นเรื่องอับจน ที่คน ไม่อาจหลีกเลี่ยงครับ ในยามที่ทุกคนหวาดหวั่น ต้องมีใครสักคนที่คุมสติได้ เอาใจช่วยครับ
5 สิงหาคม 2553 20:19 น. - comment id 118436
เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ
6 สิงหาคม 2553 09:53 น. - comment id 118439
ไม่รู้จะเอ่ยถ้อยคำใด ปาดน้ำตาเงียบๆ ค่ะ ขอให้ใจที่เปี่ยมไปด้วยปรารถนาดีคุ้มครองอัลมิตรา ใบไม้แก่เก่ากรอบชอบร่วงหล่น การหลุดพ้นคร้งสุดท้ายที่หมายมั่น จากชั่วคราวถึงคราลาจากกัน คืนสวรรค์นิรันดรลาก่อนเอย
6 สิงหาคม 2553 10:54 น. - comment id 118444
อ่านแล้วน้ำตาซึมค่ะ มาให้กำลังใจค่ะ แล้วเล่าต่อนะคะ
6 สิงหาคม 2553 11:24 น. - comment id 118445
เธอถามฉันว่า .. เตรียมชุดหรือยัง ฉันยังคงยืนนิ่ง เพราะไม่เข้าใจในคำถาม ชุด ชุดอะไร ชุดของใคร เธอหลับตานิ่งอยู่สักพัก และลืมตาขึ้นมาถามย้ำอีกครั้ง ฉันตอบไปตามตรงว่า ไม่เข้าใจคำถาม เธอหมายถึงเสื้อผ้าที่ฉันจะแต่งกายในวันขึ้นไปรับดอกมะลิแทนเธอ อ๋อ เตรียมไว้แล้ว เป็นชุดแซกสีส้มอ่อน มีลายดอกไม้เล็ก ๆ ตรงขอบชาย แน่นอน .. ฉันย่อมรู้ว่า เธออยากจะให้ฉันแต่งกายดูดีกว่าที่จะนุ่งยีนส์สวมเสื้อยืด ชุดแซกที่พูดถึง เป็นชุดที่ใส่เพียงครั้งเดียวแล้วก็ไม่ได้เหลียวแลอีกเลย จนกระทั่งวานซืน ฉันต้องหยิบชุดนี้มาพิจารณาอีกครั้ง วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้ว ทำไมรู้สึกว่าเหมือนอยู่ที่นี่ยาวนาน .. เธอพึมพำ เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว อยู่ที่นี่อีกไม่นานหรอก .. ( ฉันโกหก ! ) .. ดูเหมือนฝนจะตก ใช่หรือเปล่า .. ใช่ ตอนนี้ฝนตก ช่วงนี้ฝนตกทุกวัน .. ไม่ต้องรับแม่มาที่นี่หรอก ลำบากเปล่า ๆ .. ไม่ลำบาก .. เสียงานหรือเปล่า .. ไม่นะ งานฝากคนอื่นทำได้ ทำงานเป็นทีม .. เดี๋ยวเขาไล่ออก .. ช่างมัน .. ดื้อเหมือนเดิม อืมม .. คำว่า ดื้อ มันเหมือนยี่ห้อความเป็นฉัน แม่เคยบอกว่า ในจำนวนลูก 6 คน มีฉันคนเดียวที่ขี้เถียงมากกว่าคนอื่น แต่ฉันกลับคิดว่า ฉันกล้าแสดงออกมากกว่าคนอื่นต่างหาก คนโปรดของแม่ในความคิดของฉัน คือ พี่สาวคนโต ฉันหมายถึงเธอคนนี้ คนโปรดของพ่อในความคิดของฉัน คือ ฉัน ซึ่งฉันไม่ยอมให้ใครแย่งตำแหน่งนี้แน่นอน ก่อนที่ฉันจะกลับบ้าน เธอพูดบางประโยคที่ให้ฉันต้องสะกดความรู้สึกอย่างแรง เธอบอกว่า .. ไม่ต้องสงสัยว่า ตอนนี้เธอเป็นคนโปรดของพ่อแล้ว เหตุผลก็เพราะว่า เมื่อคืนก่อน พ่อมาเยี่ยมเธอ บอกเธอว่า อีกไม่นานเธอจะสบายดี พ่อคุยกับเธออีกเยอะ เธอสารภาพตามตรงว่า จำได้บ้าง จำไม่ได้บ้าง ที่จำได้ ก็เป็นประโยคที่พ่อบอกว่า "อีกไม่นาน เธอจะสบายดี" เธอยิ้มอย่างอิดโรย เธอถามฉันว่า .. ฉันจะรู้สึกน้อยใจ งอนพ่อ หรือเปล่า หมายเหตุ : พ่อของฉัน .. เสียชีวิตในขณะที่ฉันอยู่ต่างประเทศ เมื่อ 14 ปีที่แล้ว
6 สิงหาคม 2553 11:37 น. - comment id 118446
ผมพิมพ์ความคิดเห็นแล้วก็ลบทิ้ง แล้วก็พิมพ์ใหม่ หาถ้อยคำใหม่อีกหลายรอบ ก็ไม่ได้ความเห็นที่คู่ควรกับสิ่งที่เกิด ตัดสินใจได้แค่ มอบกำลังใจให้นะครับ ด้วยใจ
6 สิงหาคม 2553 12:04 น. - comment id 118447
6 สิงหาคม 2553 14:25 น. - comment id 118449
เมื่อวาน .. นอกจากเกี๋ยมอี๋ในปิ่นโต แม่ยังเตรียมของมาหลายอย่าง หวี แป้งฝุ่น โลชั่นทาผิว ลิปมัน เมื่อถึงที่จอดรถของโรงพยาบาล แม่ส่งถุงใบหนึ่งมาให้ ฉันเปิดดูพบว่า ในนั้นมี เสื้อผ้าของเธอ และรูปถ่ายขาวดำ ขนาด 3*5 นิ้ว เป็นรูปของเธอสมัยยังสาว ผมยาว เอียงหน้าเล็กน้อยโชว์ลักยิ้ม ไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ ฉันก็เข้าใจ แม่เตรียมชุดให้พี่สาว และ เป็นที่รู้โดยอัตโนมัติว่า ให้ฉันจัดการขยายรูป ขณะที่จะเดินไปยังตึกผู้ป่วย แม่ถามว่า .. เสาร์นี้จะเดินทางไปเพชรบุรีหรือเปล่า ฉันตอบว่า .. ดูสถานการณ์ก่อน ยังไม่ได้โทรไปยืนยันกับหลวงพ่อ แม่บอกว่า .. ไปเถอะ อย่าให้เสียงาน และฝากให้จัดอาหารเลี้ยงเพล ฉันหันไปมองหน้าแม่ ยังไม่ทันได้พูดอะไร แม่ก็พยักหน้า วันนี้ ตอนสิบโมง ฉันโทรไปยืนยันกับหลวงพ่อว่าพรุ่งนี้จะไปที่วัด ไปปรึกษาและลงลึกรายละเอียดเรื่องโครงงาน"สืบสานลานป่า" เพื่อนร่วมทางพากันเช็คข้อมูลกับฉันว่า ฉันจะเอายังไงกับวันพรุ่งนี้ ทุกคนเข้าใจว่า ฉันจะเลื่อนการสำรวจออกไปก่อน ฉันยืนยันกับทุก ๆ คนว่า .. ไม่ล้มเลิกแผนสำรวจ ฉันบอกเพื่อนว่า .. จะจัดอาหารเพลเลี้ยงพระด้วย พรุ่งนี้ ฉันจะต้องออกเดินทาง ฉันได้แต่หวังว่า .. เธอจะรอ รอให้ฉันหอบบุญมาฝากเธอ
6 สิงหาคม 2553 16:31 น. - comment id 118450
หากสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง.. ขอพรุ่งนี้ขอให้คุณอัลฯเดินทางเพื่อไปสำรวจ ได้บรรลุตามจุดประสงค์ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ประทานพร ให้คุณหอบบุญกลับมาให้เธอ.. เพื่อให้เธอได้รับบุญนั้น พร้อมกับรอยยิ้ม
6 สิงหาคม 2553 16:51 น. - comment id 118453
เข้มแข็งให้มากๆรักษาสุขภาพให้ดีค่ะ
6 สิงหาคม 2553 20:41 น. - comment id 118454
ขอเป็นกำลังใจให้คุณอัล..มีจิตใจที่เข้มแข็ง ขอให้คุณอัลสมปรารถนานะคะ.. นำบุญมาฝากเธอ...
6 สิงหาคม 2553 21:22 น. - comment id 118455
6 สิงหาคม 2553 23:33 น. - comment id 118460
หวัดดีคับคุณอัลฯ อ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว..... รู้สึกได้ถึงความรู้สึกของผู้ที่กำลัง... เผชิญชะตากรรมเองก็ดี.... ผู้ที่รอรับผลพลอยแห่งชะตากรรมนั้นก็ดี... ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจที่เข้มแข็ง... แม้นว่า...ความเข้มแข็งนั้น...จะเกิดขึ้น ด้วยภาวะ...อันจำยอมที่ต้องเข้มแข็ง... โดยปกติ...เวลาผมอ่านงานเขียนของ คุณอัลฯ ครั้งใด...ก็ให้รู้สึกว่า... สาวผู้นี้...ช่างเป็นคนที่มีความเชื่อมั่นฯ...เสียเหลือเกิน... ทุกครั้ง...รู้สึกชื่นชม...ไม่เพียงแค่ผลงาน...แต่มันยังรวมถึง..ความคิดความอ่าน....จนบางครั้ง...อดแซวไม่ได้...ว่าเหมือน... ลูกสาวกำนัน... และในครั้งนี้....ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมๆอยู่....เพียงแต่...แม้ว่าจะรู้สึก...ว่า...คุณอัลฯ เข้มแข็งพอ...ที่จะตั้งรับกับสถานการณ์... ที่คาดถึง หรือไม่ถึง.....ได้อย่างแน่นอน... แต่ก็ยังอยากเขียนเพื่อให้กำลังใจ...อย่างที่สุด... สำหรับคุงอัลฯ....ผมไม่ค่อยห่วง...เพราะมองรวมๆว่า...คุงอัลเก่ง...กล้า...ดีอยู่... แต่อยากให้กำลังใจแก่ ลูกๆของ "เธอ" และแม่ของ"เธอ" ให้ก้าวข้าม ผ่านเรื่องนี้...ไปให้ได้... เชื่อว่า...สิ่งที่จะเกิดขึ้น... หากไม่อาจพึ่งพาปาฏิหาริย์ได้แล้วนั้น... คุณอัลฯจะต้องเป็นผู้ที่ประคับประคอง... ความรู้สึกของบุคคล...อันเป็นที่รัก...อย่างมาก... จึงอยากขอให้คุณอัลฯมีสติตั้งมั่น...ตั้งรับ...ได้ทุกๆสถานการณ์.. โดยพร้อมจะเป็นกำลังใจให้...เสมอ... กราบฝากคำกล่าว...ถึงคุณแม่.... ด้วยว่า... ทุกๆสิ่ง...ทุกๆอย่าง...ล้วนต้องมี... เหตุ...เป็นมาและเป็นไป... เหตุใดๆที่ไม่ปกติ...เมื่อความไม่ปกติ...นั้น...ได้ก่อกำเนิดขึ้นแล้ว... ย่อมส่งผลให้เกิดสิ่งใดสิ่งหนึ่งขึ้น... ไม่ว่าสิ่งนั้นๆจะดี..หรือไม่ดี...ก็ตาม.. ก็จงคิดและถือซะว่า "มันเป็นปกติ..." ดั่งคำกล่าวที่ว่า... ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน...ได้ฉันท์ใด.... ความไม่แน่นอน...จึงเป็นความแน่นอน...เสมอ..ฉันท์นั้น..... ขอให้คุณแม่เข้มแข็งไว้... สุดท้ายนี้.... ขออำนาจบารมี...แห่งพระสยามเทวาธิราช... และบารมีแห่งราชวงค์จักรี... ตลอดจนสิ่งศักดิ์สิทธิ์...ในสากลจักรวาล..... จงประทานพร...ให้เกิดปาฏิหาริย์... แก่ครอบครัว อัลมิตรา...ในครานี้...ทีเทอญ....
7 สิงหาคม 2553 01:16 น. - comment id 118463
แวะเข้าตามอาการ ของพี่สาวคุณค่ะ ขอให้เธอคอยอีกนิดนะคะ คุณอัลฯ จะได้เอาบุญมาฝากเธอ
7 สิงหาคม 2553 07:16 น. - comment id 118464
เป็นกำลังใจให้นะคะ
7 สิงหาคม 2553 17:56 น. - comment id 118466
มาปลอบใจทั้งคุณแม่คุณลูกขอเป็นกำลังใจ ให้มั่นคงยึดพระธรรมเป็นสรณะทุกสรรพสิ่งย่อมมีเกิดและดับเป็นธรรมดา อยากกินเกี้ยมอี๋ใส่บะช่อจังเลยคงอร่อยมากไม่ได้กินมานานมากแล้ว
8 สิงหาคม 2553 01:53 น. - comment id 118470
คืนนี้อาจเเป็นค่ำคืนที่ธรรมดาๆเหมือนทุกวัน พระจันทร์ก็คงไม่ได้สวยไปกว่าวันไหนๆเลย ... แต่คืนธรรมดาๆคืนนี้ พรพันดาว จะนั่งสวดมนต์ ส่งคำอธิษฐานขอพรให้พระคุ้มครองจิตใจคุณอัลมิตรา..และความเข้มแข็งทั้งหมดให้แด่คุณแม่และพี่สาวของคุณ ... เข้มแข็งนะคะ ขอให้เข้มแข็งค่ะ.. ขอพรพระสยามเทวาธิราช พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คุ้มครองทุกคนในครอบครัวค่ะ เป็นห่วงนะคะ
8 สิงหาคม 2553 09:34 น. - comment id 118471
อยากจะเขียนอะไร หลายๆอย่างแต่ดูว่ามันยากเย็นเอาเสียเหลือเกิน ..หลายคนหากผ่านเหตุการณ์ลักษณะนี้ จะรับรู้ถึง..ภาวะที่คุณอัลฯได้สัมผัสอย่างไรบ้างหนอ ...ที่ทำได้ คงให้กำลังใจ คุณอัลฯ คุณแม่คุณอัลฯ และพี่สาว.
8 สิงหาคม 2553 18:59 น. - comment id 118473
เสาร์ที่ผ่านมา ฉันตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง จัดเตรียมขนมหวานใส่กล่อง แวะไปตลาดซื้อผลไม้ สำหรับอาหารคาว เพื่อนรับหน้าที่ไปจัดการแล้ว ฉันไปถึงวัดราว ๆ 10 โมง ตลอดกระยะทาง 158 กม. จากบ้านของฉันจนถึงวัด ฉันทำแผนการเดินทางไปด้วย บันทึกภาพเป็นระยะ ๆ เมื่อเข้าสู่เส้นทางชนบท สองฟากทางเป็นท้องนาสลับกับความเขียวชอุ่มของต้นไม้ ที่จริงแล้ว ฉันน่าจะบรรเทิงใจ แต่ที่ไหนได้ ฉันยังมีสิ่งที่วิตกกังวลอยู่ ฉันได้รับความเมตตาจากหลวงพ่อมากมาย อีกทั้งสาระความรู้ แนวคิดในการพัฒนาชนบท ฉันแจ้งกำหนดการ 9-10 ตุลาคม 2553 ซึ่งดูเหมือนนานทีเดียว ใช้เวลาเตรียมการ 2 เดือน แต่สำหรับฉัน ช่วงนี้ฉันมีหลายอย่างต้องทำ หลวงพ่อถามฉันว่า วันที่ 14 สิงหาคม พอจะว่างไหม เนื่องจากมีคนกลุ่มหนึ่งแจ้งความประสงค์ว่าจะมาสร้างฝาย แต่มีคนน้อย หากว่าง ก็น่าจะมาลองทำฝายชะลอน้ำ เพื่อจะได้รู้ถึงวิธี เมื่อถึงวันที่นัดหมาย จะได้สามารถกำกับดูแลการสร้างฝายได้ ฉันตอบหลวงพ่อไปตามตรงว่า .. ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้น ฉันมีภาระกิจสำคัญที่จะต้องทำ .. ลำพังวันนี้ ฉันยังไม่กล้าคาดคิดเลยว่า ฉันอาจจะได้รับข่าวร้ายจากโรงพยาบาล .. ฉันเล่าให้หลวงพ่อฟังเล็กน้อย ถึงความเจ็บป่วยของเธอ หลวงพ่อเข้าใจพร้อมกับบอกฉันว่า .. ภาระกิจนั่นย่อมสำคัญกว่า ตอนถวายเพล หลวงพ่อให้ตั้งจิตอธิษฐาน ในการอุทิศผลบุญครั้งนี้ ฉันอยากจะโทรศัพท์ไปสอบถามอาการของเธอ แต่ที่วัด DTAC ใช้ไม่ได้เลย ฉันมีความตั้งใจเป็นอย่างมาก จดบันทึกทุกรายละเอียด หลวงพ่อเองก็ถ่ายทอดแนวคิดโดยสอดแทรกธรรมมากมาย พร้อมกับให้คำปรึกษา ในการจัดแผนกำหนดโครงงานคร่าว ๆ ฉันเดินทางกลับประมาณบ่ายสี่ แวะทานอาหารเย็น ถึงบ่ายทุ่มเศษ และรีบโทรศัพท์เช็คอาการของเธอทันที แม่บอกว่า .. ดูเหมือนวันนี้เธอสดใสขึ้น พูดคุยมากกว่าเดิม เธอเข้าใจว่า อีกไม่นานเธอจะได้กลับบ้าน เธอพูดถึงสิ่งที่อยากทำ เธอถามหาฉัน แม่บอกให้เธอรู้ว่าฉันไปต่างจังหวัด ไปสำรวจป่า เธอยิ้มพร้อมกับบอกแม่ว่า ฉันเหมือนลิงที่อย่างไรเสียก็ชอบเข้าป่า ฉันหลับไปพร้อมกับความรู้สึกที่โล่งอก เธอน่าจะได้รับผลบุญและอานิสงค์ในการไปวัดในครั้งนี้
8 สิงหาคม 2553 19:23 น. - comment id 118475
ฉันฝัน .. ฝันว่าเธอกลับบ้าน ด้วยสภาพร่างกายที่แข็งแร็ง ฉันถามเธอว่า คุณหมอนัดตรวจเป็นระยะ ๆ หรือเปล่า เธอบอกว่า ไม่ต้องแล้ว เธอไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรอีกแล้ว ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยดี ฉันปรับความรู้สึกของตัวเอง ก่อนที่จะเดินทางไปโรงพยาบาล เธอผ่ายผอมลงไปมาก กล้ามเนื้อแขนและขาลีบเล็กแล้ว เว้นแต่ช่วงท้อง ที่เหมือนอาการท้องมาน บวมและแข็ง ผิวหนังนอกจากมีลักษณะเป็นจ้ำแดงม่วงแล้วยังมีอาการของผิวลอก และที่เห็นชัดคือ ตาเหลือง อันเป็นผลสืบเนื่องจากตับวาย เธอปฏิเสธอาหาร สองสัปดาห์มานี้ระบบขับถ่ายของเธอไม่สู้ดี มันเหมือนกับอาหารถูกส่งผ่านลงไปแล้วก็ถ่ายออกมาทันที จนเธอเลือกที่จะไม่สนใจและเรียกร้องอาหารฝีมือของแม่อีกแล้ว ฉันเรียกชื่อเธอเบา ๆ แสดงตัวตนว่าฉันมาแล้ว กลับมาแล้ว เธอค่อย ๆ เปิดเปลือกตา และถามว่า ฉันจะมาเช็ดตัวให้เธอ ? เธอเข้าใจว่าฉันเป็นนางพยาบาล และเธอก็ปิดเปลือกตา หลับ .. ฉันหันไปถามแม่ แม่มาถึงที่นี่ก่อนฉันเพราะพี่ชายไปรับตอนเที่ยง แม่บอกว่า วันนี้ดูไม่ดีเลย เธอเอาแต่หลับตา และไม่อยากคุยกับใคร แม่ชี้ให้ฉันดูที่แขน ฉันบอกว่า เห็นแล้ว นอกจากจ้ำแดงยังผิวลอกขุย ที่จริง ช่วงนี้ฉันอ่านข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตเยอะ เกี่ยวกับอาการข้างเคียง ระดับอาการป่วยของเธอ จะอยู่ได้นานหรือไม่ ขึ้นอยู่กับความอึดของเธอ เรื่องระบบขับถ่ายก็เช่นกัน ที่เข้าไปก็จะออกมาโดยไม่ผ่านกระบวนการย่อย อวัยวะภายในเริ่มวายทีละจุด และตอนนี้เซลล์ผิวก็เริ่มประท้วงเช่นกัน แม่เล่าว่า .. เมื่อวานนี้ เธอบอกว่าได้คุยกับหมอ หมอบอกว่าอีกสัปดาห์จะได้กลับ ซึ่งเธอก็เชื่อเช่นนั้น เธอจึงเล่าให้ใครต่อใครที่ไปเยี่ยมให้ได้รับรู้ถึงข่าวดี ทว่าทุกคนที่เห็นสภาพของเธอในตอนนี้ คงไม่มีใครกล้าคิดถึงข่าวดี แม่ถามฉัน เกี่ยวกับภาระกิจที่เธอฝากให้ฉันทำหน้าที่แทนเธอ ฉันได้แต่ถอนใจ งานวันแม่ของโรงเรียนจะมีขึ้นในวันพุธที่ 11 เหตุการณ์ใดจะเกิดขึ้นก่อนหรือหลัง ฉัน.. ไม่รู้เลยจริง ๆ
8 สิงหาคม 2553 21:16 น. - comment id 118476
(ลอกมา เผื่อจะเห็นประโยชน์บ้าง) บทพิจารณา "ตายก่อนตาย" ขอให้น้อมใจสงบด้วยการตามลมหายใจเข้าและออก ให้เรานึกภาพดอกไม้ที่งดงามเบ่งบาน นึกต่อไปอีกว่าดอกไม้ดอกนั้นค่อยๆ โรยกลีบร่วงลงทีละกลีบ ส่วนที่ยังอยู่ก็เหี่่ยวแห้ง สีที่เคยสวยก็ค่อยๆ หมองคล้ำ นึกภาพจนกระทั่งเห็นดอกไม้เฉาลงในที่สุด นึกถึงทิวทัศน์อันงดงามยามอรุณรุ่ง ดวงอาทิตย์เพิ่งพ้นขอบฟ้า นึกถึงสถานที่เดียวกันนั้นในยามบ่าย แดดร้อนแรง อาทิตย์อยู่กลางฟ้า วันเวลาเคลื่อนคล้อยไปเรื่อยๆ จนตกเย็น อาทิตย์คล้อยต่ำลงเป็นลำดับ จนลับขอบฟ้า เหลือแต่ความมืดมิด น้อมภาพเหล่านี้เข้ามาใส่ตัวเรา ว่าชีวิตของเราก็เหมือนกับดอกไม้ที่สักวันหนึ่งก็ต้องร่วงโรยเหี่่ยวเฉา เช่นเดียวกับอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า ไม่นานเราก็ต้องลาจากโลกนี้ไป สักวันหนึ่งเราต้องจากโลกนี้ไป ไม่มีใครรู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ อาจจะเป็นปีหน้า เดือนหน้า หรือพรุ่งนี้ก็ได้ ขอให้ทุกคนนึกในใจว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ในโลกนี้ ไม่มีพรุ่งนี้สำหรับเราอีกต่อไป ให้นึกไว้ในใจว่า อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ทุกชีวิตและทุกผู้คนที่เราคุ้นเคย ที่เราเคยพบปะ ที่เราเคยหยอกเย้าแย้มยิ้ม คนเหล่านี้เราจะไม่มีโอกาสได้พบอีกต่อไป ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว นึกถึงใบหน้าของพ่อแม่ ลูกหลาน ญาติพี่น้องที่เคยพบเห็นทุกวี่ทุกวัน เรากำลังจะจากเขาไปในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า นึกถึงใบหน้าของคู่ครองคนรัก วันเวลาที่จะต้องจากเขา ใกล้มาทุกขณะแล้ว นึกถึงมิตรสหายที่เราคุ้นเคย อีกไม่นานเราจะไม่มีวันได้พบเขาอีกแล้ว นึกถึงภาพเหตุการณ์เมึ่อเช้า เราได้พบเจอใครบ้าง ได้ทำอะไรบ้าง นึกถึงช่วงเวลาบนโต๊ะอาหารเมื่อเช้านี้ นึกถึงชวงเวลาที่ส่งลูกไปโรงเรียน นึกถึงเพื่อนฝูงที่พบเจอในห้องประชุม "พ่อคะ แม่ขา หนูรักพ่อกับแม่นะคะ ต่อไปนี้ หนูคงไม่มีโอกาสได้ดูแลพ่อกับอีกแล้ว" "ลูกจ๋า คนดีของพ่อ ดวงใจของแม่ เป็นเด็กดีนะลูก พ่อแม่คงไปรับลูกที่โรงเรียนไม่ได้แล้ว" นึกถึงทรัพย์สมบัติ สิ่งของที่เราหามาด้วยความเหนื่อยยาก บ้าน รถยนต์ เครื่องประดับ เงินทอง ของหวง ของรักทั้งหลาย เรากำลังจะสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไป นึกถึงงานการทั้งหลายที่เรารักและทุ่มเทมาตลอด ไม่ว่าจะมีค่าปานใด เราจะไม่มีโอกาสได้ทำอีกต่อไป งานทั้งหลายที่คั่งค้างไม่แล้วจบ เราจะไม่มีวันได้สะสางอีกแล้ว อีกไม่นาน โลกที่เราคุ้นเคยมาตลอดชีวิต จะหายวับไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เหลือแม้แต่น้อย ที่สำคัญก็คือ ชีวิตของเราทั้งชีวิต กำลังจะสูญสิ้นไปในอีกไม่กี่ชั่วโมง ทีนี้ลองกลับมาสำรวจดูความรู้สึกของเราในขณะนี้ ความรู้สึกในขณะนี้เป็นอย่างไร? เรารู้สึกกลัวหรือไม่? ลองพิจารณาความกลัวดู ค่อยๆ สัมผัสรับรู้ความกลัวนั้น ความกลัวอยู่ที่ตรงไหน? เรากลัวอะไร? ลองสัมผัสรับรู้ความกลัวเหล่านี้ด้วยใจสงบ มีความกังวลหนักใจเกิดขึ้นหรือไม่? อะไรที่เรารู้สึกตัดใจลำบากที่สุด พ่อแม่? คนรัก? ลูกหลาน? มิตรสหาย? ทรัพย์สมบัติ? งานการ ? ขอให้เราตั้งสติและพิจารณาในใจว่า ทรัพย์สมบัติทั้งหลายที่เรามีนั้น มันเป็นของเราจริงหรือ? เราเอามันไปด้วยได้หรือไม่ สิ่งเหล่านี้เพียงแต่มาอยู่ในความดูแลรักษาของเราชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น บัดนี้ถึงเวลาที่เราจะมอบให้คนอื่นดูแลและใช้ประโยชน์ต่อไป ส่วนงานการทั้งปวง เราก็ได้ทำมามากแล้ว บัดนี้ได้เวลาเลิกงานแล้ว ถึงเวลาที่เราจะต้องวางมือ และให้คนอื่นรับไปทำต่อไป เราได้ฝากงานไว้กับโลกมามากพอแล้ว งานทั้งหลายได้กลายเป็นของโลกไปแล้ว ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องห่วงกังวลอีกต่อไป พ่อแม่ ลูกหลาน ญาติพี่น้อง และคนรักทั้งหลาย เรามีบุญวาสนามาอยู่กับเขาได้นานพอสมควรแล้ว หน้าที่ที่สมควรทำ เราก็ได้ทำมามากพอแล้ว บัดนี้ได้เวลาที่เราจะต้องลาจากไป ขอให้มั่นใจว่าเขาจะอยู่ต่อไปได้โดยไม่มีเรา เราเคยลาจากเขาเหล่านี้มาก่อนแล้ว ครั้งนี้เราเพียงแต่ลาจากไปนานกว่าครั้งก่อนๆ เท่านั้น อีกไม่นานเราก็จะละร่างนี้ไป ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา เราเพียงแต่หยิบยืมมาจากธรรมชาติ ร่างนี้เราได้มาเปล่าๆ จากท้องแม่ บัดนี้ถึงเวลาที่จะคืนให้แก่ธรรมชาติไป ได้เวลาแล้วที่ร่างนี้จะคืนสู่ดิน น้ำ ลม ไฟ ในธรรมชาติ บัดนี้ถึงเวลาที่เราจะปลดเปลื้องสิ่งหมักหมมจิต ความรู้สึกผิดติดค้างใจ ความเศร้าเสียใจที่ได้กระทำผิดต่อผู้อื่น อย่าปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านี้กดถ่วงหน่วงทับใจอีกเลย ไม่สายเกินไปที่จะขออภัย ณ บัดนี้ ขออภัยต่อทุกคนที่เราได้เคยล่วงเกิน หมางเมิน และเบียดเบียน ขอเราทั้งหลายอย่าได้มีเวรต่อกันอีกเลย หากเรามีความคับแค้นใจ รู้สึกไม่ดีต่อใครบางคน อย่าปล่อยให้อกุศลจิตนี้กัดกินใจเราอีกเลย ขอจงให้อภัยเขาเหล่านั้น อโหสิทุกคนที่เคยทำความทุกข์แก่เรา ปลดเปลื้องใจเราให้เป็นอิสระจากความเคียดแค้นชิงชัง ขอให้เราทั้งหลายจงเป็นสุขๆ เถิด ท้ายที่สุดนี้ให้ละวางทุกอย่างที่เคยถือเป็นของเรา ละวางแม้กระทั่งตัวตน หรือความรู้สึกว่าตัวฉันแท้จริงแล้ว ไม่มีอะไรที่เป็นของเราเลยแม้แต่น้อย แม้กระทั่งตัวตนที่นึกว่าเป็นของเรา ก็มิใช่ของเราจริงๆ ให้ละวางความยึดถือในตัวตน อย่าไปนึกหรือคาดหวังว่าตัวตนจะไปเกิดเป็นอะไร ให้ระลึกในใจว่า ไม่ว่าจะไปเกิดเป็นอะไร ก็เป็นทุกข์ทั้งนั้น ไม่มีอะไรที่น่าเอา น่าเป็น ไม่มีอะไรที่ควรยึดมั่นถือมั่น ปล่อยวางทุกสิ่ง ไม่ว่าอดีตหรืออนาคต น้อมจิตสู่ความสงบ สู่ความว่าง สู่ความดับเย็นอย่างสิ้นเชิง โดย พระไพศาล วิสาโล
9 สิงหาคม 2553 01:36 น. - comment id 118488
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา ดิฉันเข้ามาตามข่าวทุกวัน ด้วยความเป็นห่วง ก็ได้รับทราบข่าวอาการของพี่สาวคุณเป็นระยะ บางสิ่งบางอย่างเหมือนภาพลาง ๆ ย้อนกลับมา คือช่วงที่คุณแม่เป็นเช่นนี้ ต้องวิ่งรอกเข้าออก รพ. ไหนจะงาน ไหนจะครอบครัว สติ ความเข้มแข็ง ซึ่งดิฉันเชื่อว่า คุณอัลมิตรา มีอยู่เต็มเปี่ยม... ขณะที่อ่านข้อความ ต่าง ๆ ซึมซับความรัก ความห่วงใยของเพื่อน ๆ ในบ้านนี้ น้ำตาพาลไหล คิดถึงค่ะ ถึงคุณดาวศรัทธา....ขอบคุณบทความธรรมะ ที่ลงไว้
9 สิงหาคม 2553 07:14 น. - comment id 118489
เมื่อวานนี้ เพื่อนร่วมงานได้นัดกันรวมตัวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถว ๆ พระประแดง งานเลี้ยงส่งเพื่อนอีกคนที่ลาออก เกือบจะครบถ้วนทุกคน ยกเว้นเพียงแต่ฉันที่ไม่ได้ไป เช้านี้ฉันมาสะสางงาน และได้พูดคุยกับเพื่อนที่กำลังจะออกจากเวรดึก พวกเขาเล่าถึงบรรยากาศที่สนุกสนาน เหล้าปั่นชนเหล้าปั่นตามประสาผู้หญิง ฮาเฮร้องเพลงคาราโอเกะ เมาท์คนโน้น นินทาคนนี้ไปเรื่อย สลับกับเสียงหัวเราะเป็นระยะ ในสถานการณ์ปกติ มักจะมีฉันอยู่ในกลุ่มด้วย ในระดับหน้าที่ตำแหน่งที่เป็นซีเนียร์ แต่ทุกคนก็เข้าใจ ถึงไง ฉันก็คงไม่มีอารมณ์ร่วมสนุกไปกับพวกเขา ขณะที่พวกเขาสรวลเสเฮฮา ครึ้มอกครึ้มใจ ฉันกลับกร่อยอยู่ที่โรงพยาบาล จับจ้องอยู่กับลมหายใจที่แผ่วเบา และเหมือนกับพวกเขาฉุกนึกขึ้นได้ เรื่องเล่าสนุกสนานจึงเปลี่ยนเป็นเรื่องติดตามงานแทน
9 สิงหาคม 2553 07:33 น. - comment id 118490
ฉันหยิบใบลาขึ้นมาเขียน .. และกรอกเหตุผลลงไปว่า "ร่วมกิจกรรมงานวันแม่ที่โรงเรียนของหลาน" ยังเหลืออีกหนึ่งภาระกิจที่เธอรอให้ฉันทำแทน ซึ่งตัวฉันเองก็ยังไม่รู้ว่า ยังมีโอกาสในการทำหน้าที่แทนเธอโดยสมบูรณ์หรือเปล่า ในแต่ละวินาทีที่คืบคลาน สำหรับฉัน มันเหมือนช่วงเวลาที่เธอต้องทนทรมาน ใจหนึ่งก็อยากให้ผ่านพ้นไปไว ๆ และอีกใจหนึ่งก็อยากท้าทายชะตากรรมของเธอ ความป่วยไข้ของเธอ ค่อย ๆ กัดกิดเซลล์ที่ยังเหลืออยู่ไปเรื่อย ๆ ฉันรู้ดีว่า การต่อสู้ในครั้งนี้ มันจะจบลงด้วยการที่เธอพ่ายแพ้ และฉันก็ยังรู้อีกว่า เธอจะไม่ยอมอย่างง่ายดาย เธอไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง .. เธอยังมีใครต่อใครในครอบครัวที่อยู่เคียงข้าง ฉันเองก็เช่นกัน ไม่ได้อยู่ในภาวะโศกเศร้าเพียงลำพัง และให้เป็นที่เข้าใจว่า วันใดวันหนึ่งที่ฉันไม่ได้เขียนข้อความไว้ ณ ตรงนี้ นั่นหมายถึง เธอได้เดินทางล่วงหน้าไปแล้ว ฉันเองก็ต้องทำหน้าที่ ในการส่งเธอเดินทาง อย่างดีที่สุดเช่นกัน
9 สิงหาคม 2553 08:47 น. - comment id 118491
ภาวนา...ให้... คุณอัลฯ...เขียนมาเรื่อยๆ.... และเป็นเนื้อหา....ที่บอกเล่า... ถึงอาการที่ ดีขึ้นเป็นลำดับ...ของ "เธอ" ขอให้คุณอัลฯจงเต็มเปี่ยมไปด้วย... กำลังใจที่ดี....ตลอดเวลา...
9 สิงหาคม 2553 09:19 น. - comment id 118492
9 สิงหาคม 2553 09:59 น. - comment id 118493
9 สิงหาคม 2553 14:29 น. - comment id 118497
9 สิงหาคม 2553 15:16 น. - comment id 118498
เข้าแข็งนะคะคุงอิม
9 สิงหาคม 2553 15:17 น. - comment id 118499
เข้มแข็งนะคะคุงอิม
10 สิงหาคม 2553 17:33 น. - comment id 118536
เป็นธรรมดาของเราทุกคนค่ะ เสียใจได้ แต่อย่านาน
10 สิงหาคม 2553 19:49 น. - comment id 118537
เมื่อวานและวันนี้ ฉันไม่ได้แวะไปที่โรงพยาบาล เหตุเพราะว่า ฉันมีอาการหวัดนิด ๆ จึงไม่อยากพาตัวเองไปแพร่เชื้อที่นั่น แต่ฉันก็ติดตามอาการป่วยของเธอ โดยการโทรศัพท์สอบถาม ทั้งที่โรงพยาบาลและญาติของฉัน วานนี้ ฉันหงุดหงิดจนเกือบจะตัดสินใจไปโรงพยาบาล ไปต่อยคน .. ไปโหวกเหวก ! สภาพตอนที่ลูกชายของเธอพบ ทำให้ตกใจมาก เข็มน้ำเกลือที่แขนซ้าย มันอยู่ผิดที่ผิดทาง ทำให้เลือดในตัว ไหลตามเข็ม และเปรอะเปื้อนจนผ้าปูที่นอนแดงฉาน สะโพกที่ยังเป็นแผลกดทับและเริ่มมีหนอง พลอยชุ่มเลือดทั้งส่วนที่เป็นแผลและที่ไหลออกจากเข็มด้วย ความหงุดหงิดของฉันยังติดตามมาจนถึงวันนี้ และพรุ่งนี้ หลังจากงานวันแม่ที่โรงเรียน ฉันจะไปที่โรงพยาบาล บอกเล่าเรื่องราวในงานวันแม่ อีกครั้งสำรวจตรวจตราว่าเธอได้รับการดูแลเอาใจใส่แค่ไหน ดีไม่ดี พรุ่งนี้ ถ้ายังหงุดหงิดไม่เลิก อาจมีต่อย
10 สิงหาคม 2553 21:09 น. - comment id 118539
11 สิงหาคม 2553 12:50 น. - comment id 118547
คุณอัลฯ.... แซมส่งกำลังใจมาให้นะคะ....กำลังใจที่เข้มแข็ง ทั้งจากตัวเราเอง และบุคคลรอบข้าง เป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ .. ถึงแม้ว่าจะฟังดูเป็นคำปลอบใจพื้นๆ แต่สิ่งพื้นๆ ที่เรียกว่า"กำลังใจ" เนี่ยะนะคะ ถ้าเราใช้มันอย่างจริงๆจังๆ มันจะเป็นยาวิเศษทีเดียวค่ะ แซมจะไม่กล้าบอก ถ้าไม่เคยใช้มัน....
11 สิงหาคม 2553 16:22 น. - comment id 118549
วันนี้ฉันไม่ต้องไปทำงาน เมื่อเสร็จสิ้นภาระกิจงานวันแม่ที่โรงเรียน ฉันก็ไปที่โรงพยาบาลทันที ฉันเล่าให้เธอฟัง ถึงบรรยากาศกิจกรรมวันแม่ ฉันบอกเธอว่า พิธีการยังไม่ทันเสร็จสิ้น ฝนก็ตกเสียก่อน งานพิธีที่ลานสนามจึงเป็นไปอย่างชุลมุนนิด ๆ ฉันเอาดอกมะลิที่ได้รับจากหลานมาให้เธอ ยำว่า มะลิช่อนี้เป็นของเธอ เธอเอาแต่หลับตา ฉันไม่รู้ว่า เธอหลับ หรือ เธอกำลังนึกภาพตาม แต่ก็ยังดี ที่มีเสียงขาน อืมม รับรู้เป็นระยะ ๆ ฉันพลิกผ้าห่มขึ้นตรวจดูบาดแผลที่สะโพก ทำไมนะ แผลไม่ตกสะเก็ดเลย ดูคล้ายว่ามันเน่าลาม สำหรับแขน ที่วันก่อนเกิดอุบัติเหตุเลือดกระฉูด ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นร่องรอย เพราะเขาปิดผ้าพันเทปไว้ ระบบขับถ่ายดีขึ้น ไม่รู้ว่า ไม่มีอะไรจะถ่าย หรือ กระบวนการprocess มัน success ตายังคงเหลือง ผิวหนังลอกระแหงเหมือนดินอีสาน คล้ำลงด้วย สรุปว่า วันนี้ไม่ได้ยินเสียงเธอนอกจากคำว่า อืม อือ
11 สิงหาคม 2553 16:23 น. - comment id 118550
11 สิงหาคม 2553 21:49 น. - comment id 118557
11 สิงหาคม 2553 22:21 น. - comment id 118558
11 สิงหาคม 2553 23:30 น. - comment id 118560
"เราจะต้องอดทน อดทนต่ออารมณ์ที่มันเกิดขึ้นมา อย่าไปหมายมั่น อย่าไปยึดมั่นจับมาดูแล้วรู้เรื่อง เราก็ปล่อยมันไปเสีย" (หลวงปู่ชา สุภัทโท) (ลอกมาจาก FB ท่าน ว.)
12 สิงหาคม 2553 02:40 น. - comment id 118561
หวัดดีจร้า...คุงอัล ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี... เพียงแค่อยากจะบอกว่า... เคยเห็นและเคยได้ยินว่า... ผู้ป่วยที่ระบบทุกระบบในร่างกาย เริ่มล้มลง...แล้วสามารถ...ฟื้นคืนกลับมาได้....ก็มีอยู่ แม้จะดูว่าน้อย...แต่... ก็มีอยู่จริงๆ... ผมก็ไม่เข้าใจระบบ...อวัยวะอย่างลึกซึ้งนะ... เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับ... ผู้หญิงคนหนึ่ง...ป่วยถึงระดับ...เตรียมตัวแล้ว... แม่ชีท่านหนึ่ง...ได้มาพูดคุยด้วย... บอกเล่า...เกี่ยวกับเรื่อง... การเกิด แก่ เจ็บ ตาย... และสอนให้หญิงผู้นั้น...ทำความเข้าใจ... และยอมเปิดรับ..ความตายโดยปิติ... หลังจากคืนนั้น...แทนที่เธอจะไป... ร่างกายเธอกลับมีการตอบสนองที่ดีขึ้น...เรื่อยๆ ตามลำดับ...อย่างไม่น่าเชื่อ... ข่าวสุดท้ายที่ได้รับรู้...เธออยู่ต่อมาได้อีกเป็นสิบปี... วิธีที่ว่า...ถ้าผมจำไม่ผิด...เขาจะเรียกว่า.. จิตรักษา...รึ...จิตลิขิต... คือ...การปล่อยว่างความทุกข์ใดๆ.. ความเจ็บปวดใดๆ... สะกดจิตตนว่า... ร่างนี้...เป็นเพียง...พาหนะที่วิญญาณเรา สิงอาศัย...ก็เพียงเท่านั้น... เมื่อปล่อยวาง...จนที่สุด... ความตาย...ก็คงไม่น่ากลัวอะไร... เมื่อบรรลุตามที่คิดได้... ปาฏิหาริย์ ที่ไม่อาจจะคาดหวัง... อาจเริ่มมีขึ้นลางๆ...ก็เป็นได้... ตอนนี้... เธอ... ดูเหมือนว่า...กำลังใจ... และ...พลังใจ...เริ่มตกอยู่ในพะวัง...ของตัวเธอเอง...แล้ว... โดยที่เราก็ไม่รู้ว่า...พลังใจนั้น... ทรง หรือ ทรุด...และอยู่ในระดับใด... เพราะ...เธอ..ไม่แพ่งพรายใดๆ ให้เราๆ..รับรู้ได้.. ต้องให้เธอโต้ตอบ..ให้มากว่านี้... ผมอาจจะเริ่มไม่ถูก...แต่พูดยาว... ก็เพียงอยากให้... ปาฏิหาริย์...ที่ว่า...มันถูกกระตุ้น...ขึ้นมาบ้าง...ขอรับ... ท้ายนี้... ขอให้คุณอัล...เต็มเปี่ยมไปด้วย...ความหวัง...กำลังใจ...พลังใจ... และแรงใจ...ในทุกขณะ... .
12 สิงหาคม 2553 20:04 น. - comment id 118564
วันนี้ไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล เขาย้ายเตียงของเธอเข้าไปอยู่ด้านใน เธอบอกว่า "ใกล้จะได้กลับบ้านแล้ว" เธอบอกอีกว่า นางพยาบาลบอกกับเธอเช่นนั้น ดูเธอแจ่มใสขึ้น และยอมพูดคุยอีกครั้ง ถึงแม้ว่าพูดน้อยก็ยังดี ฉันชโลมครีมทาผิวให้เธอ และนวดแขน ขา กล้ามเนื้อขาของเธอบริเวณน่อง เป็นเนื้อเหลว บีบจับไม่เต็มมือ การนวดจึงเป็นไปอย่างคลำไปงั้น ๆ ส่วนท้องของเธอยังคงป่องมาก ๆ สีผิวตรงนั้นเหลืองเข้ม ฉันเห็นเข็มที่หมอเจาะคาไว้ที่เท้า เมื่อเช้าให้น้ำเกลือ ตอนนี้ถอดออก เธอบอกอย่างนั้น เธอยังคงกินได้น้อย 2-3 คำ แต่ดูเหมือนว่า กินเข้าไป สักพักก็ถ่ายออกมา ฉันลองป้อนรังนกยี่ห้อดัง สักประเดี๋ยว ก็ต้องทำความสะอาดให้เธอ สังเกตุดูว่า สิ่งที่ถ่ายออกมา มันเป็นใยเหมือนรังนก เธอให้ฉันติดต่อคุณหมอ เพื่อให้แน่ชัดถึงวันที่กำหนดกลับบ้าน ฉันพยายามทำเช่นนั้น แต่ที่นี่แปลก หากเมื่อใด ที่หมอต้องการติดต่อญาติ หมอจะให้นางพยาบาลนัดให้ แต่ถ้าเมื่อใด ญาติต้องการติดต่อหมอ ก็จะทำได้แต่เพียงสอบถามอาการจากนางพยาบาล ฉันยังจำได้ดี ที่เมื่อสัปดาห์ก่อน หมอโทรตามฉันให้ไปที่โรงพยาบาล และบอกกับฉัน ซึ่งทางเลือก โดยยืนยันว่า เธอไม่มีโอกาสรอด แต่เธอบอกว่า เธอจะได้กลับบ้าน ฉันมาคิดแล้วคิดอีก ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี หรือว่า เธอได้รับความหวังจากสิ่งที่ไม่มีความหวัง หรือจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น ฉันคิดวนเวียนอยู่ตรงนี้
12 สิงหาคม 2553 20:15 น. - comment id 118565
ศิษย์น้องโทรมาหาฉันในขณะที่ฉันกำลังนวดแขนเธอ แต่ฉันไม่กล้าบอกเล่าอาการของเธอให้ศิษย์น้องฟังในตอนนั้น ฉันต้องเดินออกมาด้านนอก และบอกเล่าอาการไปตามจริง ศิษย์น้องแจ้งว่า เพิ่งจะทราบเรื่อง เนื่องจากคอมฯเสียไปหลายวัน ศิษย์น้องจะเข้ากรุงเทพ มีธุระที่เมืองทองธานี และเชิญชวนให้ฉันไปรับรู้เรื่องราวดี ๆ ของวงการแพทย์ที่นั่น ฉันยังไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่ก็ยินดีกับข่าวการแพทย์ บ่ายสี่ ... ฉันประสบอุบัติเหตุ โชคดีที่ ตัวฉันและหลาน ไม่เป็นอะไร เพียงแต่ว่า รถที่ขับ ด้านหน้ายับเยินมาก ขณะที่เดินทางกลับ ในเส้นทางปู่เจ้าสมิงพราย ปรากฏว่ารถปิคอัพคันที่แล่นอยู่ข้างหน้า จู่ ๆ ก็เบรคกึก ทำให้รถที่ฉันนั่ง ไม่สามารถหยุดเบรคได้ทัน เคยแต่ถูกรถชนตอนเด็ก แต่ก็จำความอะไรไม่ค่อยได้ มาคราวนี้ สด ๆ จริง ๆ ฉันนั่งหัวทิ่มอยู่ในรถ ยังดีที่คาดเข็มขัดนิรภัย กระโปรงหน้าบุบแหงน ไฟหน้า ไฟข้าง แตกระนาว หม้อน้ำพังและน้ำมันรั่ว รถไม่มีประกัน ... หลานของฉันบ่นอุบ และพูดถึงแต่ความซวย ความโชคไม่ดี ส่วนฉันกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น ฉันคิดว่า มันคือ อุบัติเหตุ คนที่ขับปิคอัพคันหน้าก็ไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่เผลอ พอดีเขานึกขึ้นได้ว่า จะต้องลงไปซื้อของ แต่พอดีขับผ่านร้านไปแล้ว ช่วงที่เขาลังเลว่า จะจอด หรือ จะเลยตามเลย ดันเบรคซะ มันก็เลยทำให้รถที่ฉันนั่งเสียบท้ายเข้าอย่างจัง รถปิคอัพไม่เป็นอะไรมาก แค่กันชนบุบนิดหน่อย คิดว่าเคาะได้ แต่รถคันที่ฉันนั่งนี่สิ .. ดูไม่จืดเลย ยังดีที่เขาช่วยเหลือ โดยการเรียกประกันและบอกว่า ถอยมาชน แต่ก็โชคไม่ดีตรงที่ ประกันเขาขาดอายุ ทั้งที่เขายืนยันว่าจ่ายเงินให้ตัวแทนไปแล้ว ปรากฏว่า งานนี้ เจอตัวแทนเอาเงินไปผันเสียก่อน ตอนนี้รถถูกลากไปจอดที่ปั๊ม ปตท. โตโยตาโบราณ พรุ่งนี้ คนขับปิคอัพจะดำเนินการซื้อประกันจากห้างโลตัส ซึ่งเขาบอกว่า จะมีผลคุ้มครองทันที และเขาก็จะทำทีว่า เพิ่งถอยรถปิคอัพชนเก๋ง เหมือนลวงโลกอย่างไรชอบกล
12 สิงหาคม 2553 20:18 น. - comment id 118566
แม่ตกใจมากกับข่าวอุบัติเหตุเรื่องรถชนกัน ฉันบอกแม่ว่า เรื่องจิ๊บ ๆ ปลอดภัยกันดีทุกคน ตอนอาบน้ำตะกี้ .. ฉันสำรวจตรวจตราร่างกายของตนเอง และนี่ เห็นที่จะต้องหยิบยาทาฟกช้ำดำเขียว มาจัดการทาถู ทาถู เสียแล้ว แค่เธอคนเดียวนอนอยู่โรงพยาบาล ก็ทำให้แม่เป็นกังวล จนตอนนี้ดูแก่ทันตาเห็น นี่ ถ้าจะมีคนไปนอนโรงพยาบาลเพิ่มอีก แม่คงเครียดหนักแหง๋ ๆ
12 สิงหาคม 2553 22:03 น. - comment id 118567
พี่พุดมาฟังข่าวค่ะ อธิษฐานให้เธอนะคะ พบปาฏิหารย์ ให้เธอหายได้ฟังธรรมหลวงพ่อค่ะ http://www.wimutti.net/ รักและรัก
12 สิงหาคม 2553 23:24 น. - comment id 118569
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา วิถีชีวิตนะคะ ถึงแม้รถจะเป็นปัจจัยสำคัญ ในยามนี้ แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ดีใจที่คุณ ไม่ได้เป็นอะไรมาก ได้อ่านอาการและการปรนนิบัติแล้ว ซึ้งใจค่ะ ขณะนี้กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญเสมอ สำหรับ พี่สาว ถือว่า เธอมีความหวัง หลายประการ ห่วง ภาระ ไม่รู้ขั้นตอน บทความนี้ถือว่า เป็นตัวอย่างของความกตัญญู ที่น่านับถือยิ่ง ปรางเข้ามาตามข่าวทุกวันค่ะ หวังว่ากำลังใจ จากเพื่อน จะช่วยให้คุณมีแรงที่จะต่อสู้กับ อุปสรรค เข้มแข็งนะคะ
13 สิงหาคม 2553 02:28 น. - comment id 118570
หวัดดีจร้า...คุณอัลฯ ดีใจที่ได้อ่าน ทุกข้อความจากคุณอีก... ร่างกายมนุษย์...มันมหัศจรรย์มาก... เกินกว่า...ที่หมอที่เก่งที่สุดในโลก... จะฟันธงใดๆได้ถูกเสมอไป... ถ้าเราเชื่ออย่างนี้ก่อน... ว่า...มีความมหัศจรรย์อยู่กับเราตั้งแต่เกิด... อยู่แล้ว... แม้ว่า...จะเป็นอะไร...ที่เลือนลางเต็มที แต่...สิ่งมหัศจรรย์นี้...ก็มีสิทธิ์สร้าง ปาฏิหาริย์..ได้มิใช่หรือ.... อยู่ที่ "ใจ"ที่จะกระตุ้นเตือน... ร่างกายเรา...ได้มากน้อยเพียงใด... จงเชื่อเถิด...แม้ว่า...จะอย่างไร... จงเชื่อก่อน... คนที่หมดหวัง...จะไม่เหลือกำลังใดๆ.. แม้แต่จะดึงลมเข้าปอด... อย่าเพิ่งหมดความหวังนะ.. บอก เธอ นะคุณอัลฯ สุดท้าย...เหมือนเดิม...จร้า... ขอให้มีกำลัง...พลัง...และ แรง..."ใจ" สม่ำเสมอ...อย่าได้ขาด... ปล.เรื่องรถ...ขอให้ตกลงกัน...และ ผ่านไปได้ด้วยความเรียบร้อย...ไม่มี เหตุใดๆ...มารบกวนจิตใจอีก...ขอรับ...จร้า...
13 สิงหาคม 2553 12:25 น. - comment id 118571
ขอให้ผ่านพ้นทุกสิ่งอย่างไปได้ด้วย กำลังใจที่เข้มแข็ง..และไม่ว่าอะไร จะเกิดขึ้นก็ตาม..อ้อยเชื่ออย่างจริงใจว่า คุณอิมทำดีที่สุดของที่สุดแล้ว.. ^ ^ ฝากความเป็นห่วงไปถึงคุณแม่ด้วยนะคะ ขอให้โชคดีค่ะ
13 สิงหาคม 2553 13:55 น. - comment id 118572
13 สิงหาคม 2553 17:10 น. - comment id 118573
13 สิงหาคม 2553 20:26 น. - comment id 118574
กว่าจะไปถึงโรงพยาบาล ก็เกือบหกโมงเย็น แต่ก็ยังดี ทันป้อนอาหารให้เธอ จำได้ว่า ในวันแรก เธอบอกว่า เขาเอาอาหารมาส่ง แต่เธอไม่ได้กิน เพราะคนที่เอาอาหารมาให้ ไม่รู้ว่าเธอขยับไม่ได้ เธอจึงหวาดกลัวมาก กลัวจะถูกลืม ถูกตกหล่นอีก หน้าที่อาหารเย็นจึงเป็นของพวกเรา น้องบ้าง ลูกบ้าง ผลัดกันมาป้อนข้าว โดยหวังว่า มื้อเช้าและบ่าย จะมีคนดูแลเธอ ซึ่งหลังจากที่เข้าไปสอบถามถึงเรื่องไม่มีใครป้อนข้าวให้เธอ ก็เข้าใจว่า คงไม่มีใครมองผ่านเธอไปอย่างไมสนใจไยดีอีก วันนี้งานก็ยุ่งเหลือเกิน ไม่ใช่งานสะสม แต่เป็นปัญหาต่าง ๆ ที่บังเอิญลงแหมะที่ศุกร์ 13 พอดี กว่าจะปลีกตัวออกจากที่ทำงานได้ ก็แทบแย่ .................
13 สิงหาคม 2553 20:31 น. - comment id 118575
ฉันยังคงถามเธอว่า เจ็บตรงไหน เจ็บท้องไหม เธอก็บอกว่า ไม่เจ็บท้อง แต่เจ็บแผลที่สะโพก ท้องของเธอ เหมือนคนเป็นโรคท้องมาน ผิวท้องตึงเป่ง ป่อง สีผิวเป็นเหมือนทามหาหิงค์ ออกเหลือง แต่เธอไม่ได้ทามหาหิงค์หรอก มันเป็นสีผิวที่เกิดจากโรค ตาของเธอยังคงเหลือง เธอบอกว่า หายตาเหลืองเมื่อไหร่ ก็คงจะได้กลับบ้าน เธอบอกว่านางพยาบาลบอกมาอีกที ฉันไม่เห็นว่า ตาที่เหลือง จะเหลืองลดลงเลย เผลอแป๊บเดียว หรือว่าฉันไม่ค่อยได้สังเกตุก็ไม่รู้ สีผมของเธอ ขาวโพลน บวกกับผิวที่เหี่ยว หน้าที่ตอบเหลือง ยิ่งดูชรามาก นางพยาบาลเรียกเธอว่า "ยาย" ถ้าเรียกคนไข้เตียงอื่นเป็นยายก็ว่าไปอย่าง เพราะแต่ละคน อายุเกิน 70 กันทั้งนั้น แต่มาเรียกผู้หญิงวัย 50 เศษ ว่า "ยาย" ฉันรู้สึกตะหงิดใจ
13 สิงหาคม 2553 20:36 น. - comment id 118576
รู้สึกว่าพื้นที่การรักษาจะคับแคบ เตียงคนไข้มีทั้งเรียงแถวเป็นแนว แต่ก็ยังมีที่วางข้างทางเดิน และยังมีอีกเตียงเตี้ย ๆ ที่อยู่ระหว่างแนว เธอบอกว่า เห็นบุรุษพยาบาลเข็นเตียงออกไปตอนตีสาม เธอบอกว่า นอนไม่หลับ และรู้สึกว่า เหลือแต่เธอที่นอนไม่หลับ เธอบอกฉันอีกว่า คนที่เคยนอนด้านในสุดนั่นไง ที่ถูกเข็นออกไป สงสัยจะไม่รอด เพราะก่อนหน้านั้นเห็นนางพยาบาลรุมล้อม แล้วเธอก็วกกลับมาถามฉันอีก .. หมอบอกอะไรหรือเปล่า ได้กลับบ้านวันไหน .. ฉันตอบว่า หมอเขารักษาตับอยู่ ต้องรอให้อาการดีขึ้น ช่วยเหลือตัวเองได้ก่อน แล้วค่อยให้กลับบ้าน เพราะตอนนี้ลำพังขยับเขยื้อนร่างกายยังยากเลย ไปอยู่บ้าน ไกลหมอ จะลำบากซะเปล่า ๆ ขณะที่ฉันตอบ ฉันก็นวดขาเธอไปด้วย
13 สิงหาคม 2553 22:23 น. - comment id 118577
หวัดดีจร้า คุณอัลฯ ถึงเธอ... คนเรามีสิทธิ์ อยู่ได้เป็นร้อย ปี... พี่เอง...ก็มีสิทธิ์นั้น.... เพียงแต่...ตอนนี้....ร่างกายของพี่... มันอาจจะอ่อนแอ...ลงไป เพราะโรคร้าย ที่กำลังรุมเร้าอยู่.... ซึ่งดูเหมือน...มันกำลังทรุดโทรมลงทุกวัน.... อยากให้พี่...ลองนึกถึงต้นไม้... ที่ขาดน้ำ...ถูกความร้อน แผดเผา... ใบเปลี่ยนเป็นสีเหลือง...หล่นร่วง... จนเกือบจะไม่เหลือ... ที่ยืนต้นอยู่ได้...ก็เพียงความชื้นที่มีอยู่น้อยนิด...ในเนื้อดิน...ในสายลมที่พัดผ่าน.... เมื่อวันใดที่ฝนพรมพร่าง.... ต้นไม้...ยังพยายามฟื้นคืน...กลับมามีใบเขียว...ได้อีกครั้ง... เปรียบเหมือน...มนุษย์เรา... แม้ในยามที่ร่างกาย...อวัยวะต่างๆ... กำลังดูเหมือนจะอ่อนแอ...ลงไปทุกวัน... แต่ถ้าพี่มีกำใจดีพอ...ที่จะต่อต้าน... ดิ้นรนขัดขืน...ความทรุดโทรมนั้น ร่างกายของพี่....จะยังคงอยู่ได้.... ตอนนี้...ร่างกายของพี่...แต่ภายนอกนั้น... มีคนที่พี่รักและรักพี่....ดูแลให้...โดยเต็มกำลัง...ไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยใดๆ...เขาต้องการกำลังใจจากพี่... และเช่นกัน....พี่เองก็ได้รับกำลังใจ จาก เขาเหล่านั้น...ด้วย... อย่าท้อ...อย่าถอย...อย่ายอมให้.... โรคร้ายนั้น...มันมาชนะ...กำลังใจที่... เราทุกคน...ทุ่มเทให้.... นึกถึงวันที่พี่กลับมาพูดคุย... และเดินเล่นได้อย่างเดิมได้.... มันอาจจะยาก...กับสภาพที่พี่เป็นอยู่... ในขณะนี้... แต่....พี่ต้องบอกกับตัวเอง...เสมอว่า... พี่ต้องทำให้ได้.... ร่างกายเป็นของเรา.... มันต้องฟังคำสั่ง...ในจิตใต้สำนึกของเรา.... ผมขอภาวนา...และอาราธนา...สิ่งศักดิ์สิทธิ์...ทั้งหลาย.... ช่วยดลใจ...ให้พี่...มีความกล้า... มีความตั้งมั่น...มีความเชื่อมั่น... และมีมหากำลังใจ...ที่เข้มแข็ง... ที่จะต่อสู้กับ...โรคภัย...ทั้งหลาย... ได้อย่าง...กล้าหาญ.... ผมเป็นกำลังใจ...ให้ครับ....
14 สิงหาคม 2553 00:18 น. - comment id 118578
กำลังใจค่ะ มามอบให้ เชื่อว่า ทุกครั้งที่คุณอัลฯ บีบนวดขาแขน ทุกสัมผัส คือกำลังให้พี่สาว มีความหวัง อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ
14 สิงหาคม 2553 22:55 น. - comment id 118580
15 สิงหาคม 2553 06:54 น. - comment id 118581
แซมแวะมาเป็นกำลังใจให้คุณอัลฯ และพี่นะคะ...ขอให้พลังจิตจากมวลมิตรรอบข้าง ช่วยเป็นพลังให้คุณอัลฯเข้มแข็ง และพาพี่ฟันฝ่าอุปสรรคนี้ไปได้....
15 สิงหาคม 2553 10:52 น. - comment id 118582
15 สิงหาคม 2553 20:11 น. - comment id 118586
เข้มแข็งไว้นะครับ....
15 สิงหาคม 2553 20:12 น. - comment id 118587
วันเสาร์ .. ไม่ได้ไปเยี่ยมเธอ เพราะมีธุระแถว ๆ เมืองทองธานี ได้มีโอกาสสนทนากับคุณหมอนักกลอน ด้วยความที่ฉันไม่ค่อยมีโอกาสถามถึงอาการของเธอกับหมอที่ดูแล ก็เลยเอาคำบอกเล่า สภาพที่เห็น เล่าให้อาหมอวฤกฟัง ซึ่งอาหมอวฤก ก็ได้อธิบายถึงลำดับขั้นตอนการเจ็บป่วยให้ฉันทราบ ฉันถามอาหมอวฤกว่า .. รักษาคนไข้ แล้วถ้าตาย อาหมอเสียใจไหม อาหมอวฤกตอบว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาของการเกิดขึ้นคงอยู่และดับไป
15 สิงหาคม 2553 20:18 น. - comment id 118589
วันนี้ใครต่อใครไปเยี่ยมเธอกันเยอะ ตอนแรก ฉันคิดว่า คนอื่น ๆ จะไม่ว่างตามเคย กลับกลายเป็นว่า ทุกคนรอถามฉันเรื่องอุบัติเหตุในวันก่อน "เกือบไป ก็แค่เกือบนอนโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเธอเท่านั้นเอง" ฉันพูดแบบติดตลก ทว่า พวกเขาไม่ยักจะขำ วันนี้ดูเธอทานก๋วยจั๊บได้มากขึ้น ไม่ต้องให้น้ำเกลือ และที่เคยมีเข็มเจาะคาไว้ตามแขนขา ก็ไม่มี ฉันสลับความคิดไปมา ตกลงว่าเธอดีขึ้น ใกล้จะได้กลับบ้านแล้วใช่หรือเปล่านะ เท่าที่ฉันเห็น มันเป็นอย่างนั้นนี่ แต่ทำไม วันนั้น คุณหมอที่ดูแลเธอตามตัวฉันให้ไปรับทราบข่าวร้าย ตอนที่ฉันทาโลชั่นให้เธอ สังเกตุว่า ท้องบวม ๆ ที่เหลือง ไม่แข็งโป๊กเหมือนวันก่อน ๆ แต่ตาของเธอ ยังคงเส้นคงวา เหลืองเหมือนเดิม ยังขยับร่างกายไม่ได้มาก ความดันเลือดอยู่ที่ 72/49
15 สิงหาคม 2553 21:12 น. - comment id 118590
ยังติดตามข่าวอยู่ครับคุณอัลฯ เป็นกำลังใจให้ครับ
15 สิงหาคม 2553 22:41 น. - comment id 118592
16 สิงหาคม 2553 00:44 น. - comment id 118593
เป็นแรงใจให้ค่ะ
16 สิงหาคม 2553 04:40 น. - comment id 118594
แซมแวะมาเป็นกำลังใจให้ เข้มแข็งนะคะ... แปลกนะคะ....แซมเข้มแข็งเพื่อตัวเองมาก็นาน ไม่นึกว่า เวลาอยากจะส่งกำลังใจให้ใคร พลังใจนั้นกลับมีมากมายอีกอย่างเต็มเปี่ยม...มันไม่ได้หมดไปกับการใช้สอยเลย....
16 สิงหาคม 2553 16:12 น. - comment id 118599
16 สิงหาคม 2553 21:09 น. - comment id 118600
วันนี้งานเยอะจัง เลี่ยงไม่ได้เสียด้วย และท่าทางพรุ่งนี้อีกวัน ที่นัดเช้าและบ่าย ไม่รู้เหมือนกันว่า บ่ายสามจะปิดประเด็นลงหรือเปล่า วันนี้ก็เลยใช้วิธีโทรศัพท์ไปสอบถามที่วอร์ด นางพยาบาลบอกว่า วันนี้เหมือนเมื่อวาน ฉันได้โอกาสสอบถาม เรื่องที่เธอบอกเล่าว่า .. เธอจะได้กลับบ้าน เมื่อตาเธอหายเหลือง .. นางพยาบาลตอบว่า ต้องให้เธอมีกำลังใจ ส่วนเรื่องความเจ็บป่วย ตอนนี้ก็รักษาตามอาการ การที่เธอมีโรครุม ทำให้ต้องระมัดระวังในการให้ยา นางพยาบาลบอกว่า ตอนนี้มียาหลายชุดที่ต้องกิน แต่คุณหมอก็จะมาเช็คทุกวัน เนื่องจากตับของเธอไม่สามารถทำงานได้แล้ว ดังนั้นโอกาสที่จะติดเชื้อในกระแสเลือดจึงสูง ฉันถามถึงความดัน .. นางพยาบาลตอบว่า 70/46
16 สิงหาคม 2553 23:40 น. - comment id 118603
คุณอัล หวัดดีจร้า.... เรื่องอะไร...ใดๆก็แล้วแต่...ที่อยู่ถัดขึ้นไป แม้เพียงวินาที...ก็นับว่าเป็นอนาคต... เรื่องทุกอย่าง...เปลี่ยนแปลง...อยู่ตลอดเวลา... ถ้า...ยังไม่เห็นเรื่องนั้นกับตา... อนาคตก็ยังเปลี่ยนได้อยู่.. อย่าหมดหวัง...นา.... ส่งกำลังใจ...ให้...เธอ..ด้วยครับ... แล้ว ก็ ส่งให้คุณอัลฯด้วย...จร้า... .
16 สิงหาคม 2553 23:54 น. - comment id 118604
หวัดดีจร้า...คุณอัล มาส่งกำลังใจให้เธอ... และก็ให้ครอบครัวคุณอัลฯ ทุกๆคนครับ สู้ๆ นะครับ...
17 สิงหาคม 2553 14:43 น. - comment id 118616
ความเย็นแห่งสายน้ำ จะช่วยให้ชีวิตได้รับความชุ่มชื่น ภาวนาให้เธอทุกวันค่ะ คือสิ่งที่มอบให้
17 สิงหาคม 2553 18:38 น. - comment id 118628
17 สิงหาคม 2553 20:28 น. - comment id 118629
ฉันรีบเผ่นแน๊บเมื่อได้เสียงสัญญาณออดหมดเวลางาน วันนี้ ทำเวลาได้ดีมาก ขึ้นสะพานอุตสาหกรรมและขึ้นทางด่วนลงปากน้ำ 36 นาที ฉันได้ฟังเรื่องเล่า ซึ่งเป็นเรื่องของฉัน จู่ ๆ เธอก็เล่าโน่นนี่ ให้คุณยายเตียงข้าง ๆ ฟัง .. ผู้หญิงผมสั้นที่มาบ่อย ๆ เป็นน้องคนเล็ก ตอนเด็กงี่เง่ามาก เอาแต่ใจตัวเอง ขี้โมโห แต่พอเข้าวัยรุ่น ก็กลายเป็นเป็นผู้ใหญ่ทันที เกลี่ยดที่สุดคือน้อยหน่า ชอบที่สุดคือมะม่วง .. ตอนที่ฉันไปเธอหลับ คุณยายที่ป่วยเล่าเป็นฉาก ๆ แทน ฉันเหลือบไปเห็นถาดอาหาร ที่ดูเหมือนว่า ยังไม่ได้กินเลย นึกอยากจะปลุก แต่ก็ไม่กล้า มาคิดอีกที ถ้าไม่ปลุก ประเดี๋ยวเขาเก็บถาดไป ก็จะอด สองจิตสองใจอยู่อย่างนั้น จนนางพยาบาลมาวัดไข้เธอ และเธอตื่น ไข้ยังรุม ๆ ความดันเท่าเมื่อวาน เธอลืมตามองฉันแป๊บนึงแล้วหลับต่อ ครั้นแล้วเหมือนนึกขึ้นได้ ก็ลืมตาอีกที เธอถามว่า .. เปียกฝนมาล่ะสิ วันนี้ฝนตกหนัก ฉันตอบ .. ไม่เลย ขอโทษทีที่มาช้า งานพันพัว เธอบอกว่า .. ทีหลังอย่าไปเล่นหลังบ้านคนเดียว ตกคลองไปจะไม่มีคนเห็น !!!! ฉันหยุดกึกทันที .. เธอหลับตาอีกครั้ง และคราวนี้ เหมือนหลับจริง ๆ ฉันถามนางพยาบาลว่า ต้องปลุกให้กินมื้อเย็นไหม นางพยาบาลตอบว่า อย่างดีก็แค่ 2-3 คำ ฉันถามว่า ทำไม ไม่ให้น้ำเกลือ งง ทำไม ไม่มีสายน้ำเกลือล่ะ นางพยาบาลบอกว่า ต้องรอให้คุณหมอแจ้ง เพราะคนนี้ต้องรักษาตาม case รายวัน ฉันกลับถึงบ้านเกือบสองทุ่ม ด้วยคำถามเต็มหัว เธอคิดถึงอะไรอยู่ อดีต .. หรือ ปัจจุบัน
17 สิงหาคม 2553 23:18 น. - comment id 118633
หวัดดีจร้า คุณอัล เหนื่อยงาน เหนื่อยกาย เหนื่อยใจ... ต้องพักผ่อน...บ้าง.... ส่วน "เธอ."..แม้ว่า...จะอยู่ในพะวัง... ในอดีต...หรือ...ในเหตูการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้น...ก็ตาม... ขอให้พยายาม ดึงความ...เบิกบาน... ใหเกิดขึ้น...กับเธอ...ในทุกขณะ...นะครับ... เป็นกำลังใจอีกแรง...ครับ...
18 สิงหาคม 2553 09:02 น. - comment id 118637
มาส่งแรงใจให้นะคะ....ขอให้คุณอัลฯ และพี่ มีพลัง ทั้งใจ และกาย ที่มั่นคงและเข้มแข็ง ที่จะฟันฝ่าทางที่ยากลำบากนี้ไปได้.. จากใจแซมค่ะ
18 สิงหาคม 2553 12:21 น. - comment id 118641
18 สิงหาคม 2553 20:46 น. - comment id 118662
วันนี้มีประชุม .. กว่าจะหลุดออกมาได้เกือบฟังเพลงชาติรอบเย็น จึงได้แต่อาศัยโทรศัพท์ถามข่าวจากลูกสาวของเธอ หลานบอกว่า ตอนเกือบห้าโมง หมอมาที่เตียง แปลกไหมล่ะ ที่เป็นเช่นนั้น .. อาจจะเป็นเพราะว่า เมื่อบ่ายสามกว่า ๆ ก่อนที่ฉันจะวิ่งจู๊ดขึ้นห้องประชุม ศิษย์น้องได้โทรไปที่ รพ. และได้คุยกับหมอ หมอคุยกับหมอ .. ราบรื่นกว่า ญาติคนไข้คุยกับหมอ นั่น นี่ โน่น .. อธิบายเข้าใจละเอียดดี และฉันเองก็ได้ประโยชน์ด้วย เพราะถามจากอีกทอด ได้เกร็ดเยอะกว่า ฉันบอกเล่าให้หลานสาวทราบ หลานสาวจึง อ๋อ .. อย่างนี้นี่เอง
18 สิงหาคม 2553 20:50 น. - comment id 118663
หลานบอกว่า วันนี้ดูอาการดีขึ้น สามารถใช้กล้ามเนื้อแขนได้นิดหน่อย ตักข้าวเข้าปากเองได้บ้าง ยันนั่งได้สักพัก แผลที่สะโพกยังคงมี แต่ก็ไม่เน่าเฟะอย่างแต่ก่อน ใครอื่นหากเห็นแล้ว คงคิดว่า หายป่วยแล้ว แต่ ไม่เลย .. อวัยวะภายในที่เสียหาย มันไม่ฟื้นหรอก ตับ ไต .. มันสไตร์หยุดงานไปแล้ว ตัวยังคงเหลืองอยู่ ตาก็ยังเหลือง หมอบอกกับหลานว่า อาการทรง ๆ อยู่ แต่ก็พร้อมที่ทรุดได้ตลอดเวลา
18 สิงหาคม 2553 23:13 น. - comment id 118665
หวัดดีจร้า...คุณอัล อย่างน้อย...ก็ได้รู้ว่า...บางส่วนดีขึ้น..นะ... เขียนกลอนมาเป็นกำลังใจให้...ครับ... เหมือนถูกฉีกปีกขนบนม่านเมฆ ล่วงลงเฉกเช่นนกตกบนผา ตะกายตนหล่นซ้ำย้ำชะตา ชะรอยว่าอุรากว่าระทม ทุกข์รันทดหมดแววจักแคล้วคลาด ด้วยประมาทเกินไปให้ขื่นขม ก้มหน้ารับกับกรรมช้ำอารมณ์ นอนนิ่งตรมเตรียมกับอาวรณ์ สะท้อนใจในโซ่สายโลหิต สู้ลิขิตขึ้นร่างกระจ่างซ้อน จะเห็นชัดจัดเส้นบ่เร้นรอน อาจจำจรก่อนจัดได้ชัดใจ จึงปลงจิตคิดสู้ให้อยู่ยั้ง ตะกายฝั่งนทีที่หลากไหล แม้นบาดเจ็บเจียนว่าจักขาดใจ บ่ยอมให้ใจขาดถึงฆาตมี จักกลับดีดั่งเป็นเช่นเก่าก่อน ไม่โอนอ่อนยอมง่ายเพียงหน่ายหนี แค่เจ็บร่างบางช้ำระกำมี แต่ใจดีสู้พร้อมบ่ยอมไป ตั้งความหวังกำลังพลังจิต อย่าพร่ำคิดพะวงจนปลงขัย เจ็บระกำช้ำรวดปวดเพียงใด ปลุกหัวใจให้สู้อยู่สืบกาล ไม่มีใครกำหนดบทใดดอก ฉุดจิตออกหลุดพรากจากสังขาร จึงบ่แท้แน่ไซร้ในอาการ เพื่อดวงมาลย์รักอยู่จงสู้ใจ เข้มแข็ง...สู้ใจให้ชนะ...นะครับ...
19 สิงหาคม 2553 11:49 น. - comment id 118672
19 สิงหาคม 2553 14:46 น. - comment id 118673
แซมแวะมาเยี่ยม และเอากำลังใจมาส่งค่ะ...ชีวิตจะดำเนินไปอย่างไรในทุกๆวัน แซมก็ยังระลึกถึงคุณอัลฯ และครอบครัวอยู่เสมอ...เป็นกำลังใจให้นะคะ.... แซม
19 สิงหาคม 2553 21:36 น. - comment id 118688
ตลอดสัปดาห์นี้ ดูเหมือนว่างานจะรัดติ้วจนกระดิกตัวไม่ได้เลย แต่ก็ยังดี ที่ยังมีคนผลัดไปที่โรงพยาบาลบ้าง อาจจะเป็นเพราะพวกเขาเห็นใจอยู่กระมัง ที่สัปดาห์ก่อน สะโร่รถจนด้านหนังพังยับไป ฉันใช้วิธีโทรถามผ่านคนอื่นอีกตามเคย กินข้าวยัง .. กินแล้ว กินเยอะป่าว .. ก็เยอะกว่าเมื่อวาน แค่ไหนอ่ะ .. หลายคำอยู่ นอนหลับดีไหม .. มึนหัวติ้ว ๆ หลับไม่สนิท บอกหมอยัง บอกนางพยาบาลสิ .. บอกแล้ว วันนี้ไม่ได้ไปนะต้องอยู่เย็น .. อือ ไม่เป็นไร ปวดตรงไหน เจ็บตรงไหนหรือเปล่า .. มันเมื่อย ๆ และก็เจ็บสะโพกนิด ๆ ต้องลุกเดินนะ จะได้ไม่เป็นแผลกดทับ .. มันมึน ๆ เหมือนหน้ามึน เดินยัง .. นั่งตัวเอียง ๆ บนเตียงได้ไม่นาน อีกไม่กี่วันคงเดินได้ .. อยากกลับบ้าน เธออยากกลับบ้าน น้ำเสียงที่ได้ยิน มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด ฉันก็อยากให้เธอกลับบ้าน โดยไม่ต้องมีเรื่องของความเจ็บป่วยพกพากลับไปด้วย เกิด แก่ เจ็บ ตาย ... รู้อยู่หรอก ว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่ฉันคิดว่า ฉันอยาก เกิด แก่ ตาย ข้ามเรื่องเจ็บไป ถ้าเลือกได้ ก็จะเลือกแบบนี้
20 สิงหาคม 2553 15:26 น. - comment id 118695
เมื่อสักครู่ ทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งว่า ให้รับเธอกลับบ้านได้แล้ว ในเย็นนี้ ฉันยัง งง ...
20 สิงหาคม 2553 20:05 น. - comment id 118699
หวัดดีจร้า คุณอัล กลับบ้านได้... แล้ว...ก็แสดงว่า.... อาการทรงตัว...แล้ว... ต้องให้กำลังใจมากขึ้นอีก... ..... ..... ..... งั้นผมขอส่งแรงใจ... ให้กำลังใจ...เพิ่มขึ้นๆอีก... ต้องเชื่อมั่น....นะครับ... ว่าพระท่านคุ้มครอง... ให้หายจาก...ความเจ็บป่วย...
20 สิงหาคม 2553 22:04 น. - comment id 118702
ส่งกำลังใจมาให้นะคะ...ขอให้คุณอัลฯเข้มแข็ง ...และมีพลังใจที่จะก้าวต่อไปอย่างมั่นคงค่ะ.....แซมค่ะ
20 สิงหาคม 2553 22:33 น. - comment id 118703
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา ปรางทิพย์หายไปหลายวัน เนื่องจากติดภาระกิจ พอวันนี้ว่างปุ๊บรีบเปิดคอมฯ แล้วเข้ามาอ่านตาม อาการของพี่สาวคุณเลยค่ะ อย่าว่าแต่คุณเลยที่แปลกใจ อ่านแล้วก็แปลกใจ ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงให้รับคนไข้กลับบ้านได้ รอฟังอาการต่อเนื่องนะคะ พร้อม ๆ กับกำลังใจ มามอบให้เช่นกันค่ะ
22 สิงหาคม 2553 10:28 น. - comment id 118725
มาให้กำลังใจค่ะ
22 สิงหาคม 2553 11:26 น. - comment id 118729
เมื่อวานนี้ ลูกสาวของเธอรับกลับแล้ว ซึ่งก็ไม่ใช่ว่าจะสะดวกนัก บ้านแม่ที่อยู่บางบ่อ ลำพังผู้หญิงสูงอายุ คงดูแลเธอไม่ไหว ก็เลยต้องคิดกันหนัก สุดท้ายก็อยู่ที่อพาตเมนท์ของลูกสาว ไม่มีลิฟท์ อยู่ชั้น 4 กว่าจะพาขึ้นข้างบนห้องได้ ก็แทบแย่ เธอยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มาก ก้าวขาเดินไม่ค่อยจะได้ ต้องพยุงขนาบ แต่ฉันก็หวังว่า เธอจะมีพัฒนาการที่ดีขึ้น และเมื่อนั้น ถึงจะพาไปอยู่ที่บางบ่อได้ เฮ้อ .. คิดแล้วก็ปวดหัว
22 สิงหาคม 2553 18:45 น. - comment id 118738
หวัดดีจร้า...คุณอัล... อย่าเพิ่งปวดหัว...เด้วหัวฟู...จร้า...ก็ต้องทุ่มกำลังกันสุดตัวแระจร้า... นึกไว้....ยิ้มไว้... ไม่ว่าเรื่องมันจะหนักหนาสักเพียงไหน... ยิ้มไว้ พาพี่เขาหัวเราะไว้... เด้วดีเอง....น่า...
จริงๆ...ตอนที่พ่อผมเขาป่วยหนัก... เส้นเลือดในสมองแตก แบบเฉียบพลัน... กลางดึก...คืนหนึ่ง... ด้วยน้ำหนักตัว...เกือบร้อย... (แกเป็นนักกล้าม) อาการ...ตอนนั้น... จะร้องไห้...ก็คงป่วยการ... เพราะต้องทุ่มสุดตัว... เร่งกับเวลา...สุดๆ ทั้งแบก ทั้งลาก... กว่าจะพาไป รพ.ได้... แกขยับ...ไม่ได้เลย... ตอนแรกพูดได้... ก็กลายเป็นพูดไม่ได้.... รักษาตัวอยู่นาน... ในขณะที่...คนข้างบ้าน...ก็เป็น เหมือนแก... คนหนึ่งไป...ไม่กลับ... อีกคน...ก็แย่สุด...แต่ก็กลับมาได้ แค่ครึ่งขวา... พ่อผม...เขาก็ใจเสีย... แต่ผมก็(ฝืน)พูด...เล่นให้แกขำ... ให้กำลังใจ...กันไป... ปัจจุบัน... พ่อผม...กลับมาเต็มตัว... แต่เคลื่อนได้ช้าๆ.. ผมถึง...เชื่อว่า... ร่างกาย...ถ้ามันเป็นของเรา... มันต้องเชือเราบ้างซิน่า... สิ่งที่ทรุด...ไป... มันไม่ได้ทรุดเพราะมันหมอายุ... มันเพียงแต่...อ่อนแอ...ลงไปชั่วขณะ... ผมบอกพ่ออย่างนั้น... อายุของอวัยวะ...เรา... มันเฉลี่ย...ก็เท่ากับอายุขัยของเรา... พ่อต้อง...เชื่อว่า...มันฟื้นได้.... ผมเข้าใจความรู้สึกคุณอัล... ผมเป็นกำลังใจให้... ทั้งคุณแม่...คุณพี่...คุณลูก... แระก้อ...คุณอัลด้วย.... อาจจะยังอีกยาวนาน... กว่า...จะฟื้นคืนเดิมได้ทั้งหมด... แต่ก็ขอให้...ปรับสภาพจิตใจ... และปรับความรู้สึก...ให้เข้าได้...กับสถานการณ์... อื่นๆด้วยจร้า.... ดีใจมาก...ที่เห็น...คุณอัล...เขียนเล่ามา... ไปแระจร้า...
22 สิงหาคม 2553 21:56 น. - comment id 118740
จริงที่สุดค่ะ ไม่ว่าทางโลก ในสายวิชาที่แซมจบมา หรือทางธรรมที่แซมเพิ่งเดินเข้าไป...ก็สอนว่า "จิตเป็นนาย.....กายเป็นบ่าว" แซมไม่ได้แค่เรียนทางทฤษฎี... ...ภาคปฏิบัติ แซมก็เรียน...
22 สิงหาคม 2553 22:52 น. - comment id 118742
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา วันนี้เข้ามาก็รู้สึกใจชื้น ที่ยังได้รับข่าวของพี่สาว ก็เข้าใจความรู้สึกนะคะ เพราะต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ต่อไปก็ต้องวิ่งวน ไปมา ก็ต้องช่วยพยุงใจกันค่ะ ทั้งผู้ป่วยและผู้ปรนนิบัตินะคะ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ จึงมอบให้ทั้งลูกสาวของเธอ และขอมอบให้คุณอัลมิตราด้วยค่ะ
23 สิงหาคม 2553 16:40 น. - comment id 118772
มาฟังข่าวครับ คุณอัลฯ
24 สิงหาคม 2553 07:47 น. - comment id 118784
หวัดดีจร้า...คุงอัล ไหวมะ.... สู้ๆนา... เป็นกำลังใจอยู่อ่ะ...จร้า... "เธอ..." เป็นไงมั่ง... สู้สู้....จร้า...
24 สิงหาคม 2553 23:04 น. - comment id 118831
เอาเสียงธรรม ท่าน ว. หัวข้อ "กำลังใจแด่ชีวิต (ภาคพิเศษ)" มาแปะไว้เผื่ออยากดาวโหลดมาฟังเล่น http://www.tamdee.net/dhamma/play.asp?QID=553
25 สิงหาคม 2553 12:44 น. - comment id 118842
ฉันไม่เห็นว่า อาการของเธอนั้นดีขึ้นเลย เธอยังคงช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มาก ขยับร่างกายเอง ก็แค่กระเถิบได้หน่อย แผลกดทับยังคงมี ระบบขับถ่ายยังแปรปรวน เธอเบื่อข้าวต้มเป็นอย่างมาก แต่ก็กินข้าวไม่เกิน 3 คำ อาจจะเป็นเพราะการขับถ่ายที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ทำให้เธอเบื่อ ฉันพยายามคะยั้นคะยอให้เธอกินมาก ๆ เพราะไม่มีน้ำเกลือ วันที่ 31 นี้ หมอนัดตรวจ แต่ก็ต้องไปเอาใบส่งตัวจาก รพ.เดิมก่อน เมื่อวานนี้ ไหน ๆ ก็หยุดงานแล้ว ก็พอดีได้ใช้เวลาในการวิ่งรอก ขอใบส่งตัว แค่ใบส่งตัว ... ตั้งครึ่งวัน ... เฮ้อ
25 สิงหาคม 2553 13:00 น. - comment id 118843
เหนื่อยหน่อยนะคะ คุณอัลฯ... เข้มแข็งนะคะ..
25 สิงหาคม 2553 17:16 น. - comment id 118857
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา ปรางเข้ามาดูแทบทุกวันนะคะ คือติดตามอาการค่ะ หากเดาได้ คงอยู่ รพ.รัฐบาล หรือไม่ก็ผู้ป่วยใช้สิทธิ์ อาการเท่าที่คุณแจ้งไว้ล่าสุด แบบนี้จะทำให้ท้อนะคะ ทั้งผู้ป่วยเองและผู้ดูแล ความจริงไม่น่าจะให้รีบกลับ เพราะทานอะไรไม่ได้ อยู่ รพ. ยังได้น้ำเกลือ ลองคุยกับคุณหมออีกครั้งนะคะ ขอให้รู้ไว้นะคะ มีกำลังใจและความห่วงใย ให้เสมอค่ะ ที่สำคัญอย่าลืมดูแลตัวเองบ้างนะคะ
25 สิงหาคม 2553 23:02 น. - comment id 118859
หวัดดีจร้า...คุงอัล... ไหวนะ... ลูกสาวกำนัน... แม้นเจ้าเมื่อย เหนื่อยใจ ในคราวล้า เหมือนจันทรา หม่นฟ้า คราอับแสง จันทร์ยังล่อง ท่องฟ้า หาสิ้นแรง แม้เว้าแหว่ง ยังท่อง ส่องแสงจันทร์ จงก้าวเท้า วาดวาง อย่างจันทร์ผุด อย่าท้อหยุด หงุดหงิด ปลิดปลดฝัน ยามอ่อนล้า หาจ้อง มองแสงจันทร์ โคจรมั่น สักวัน จันทร์จักเพ็ญ ยังส่งกำลังใจ...ให้อยู่นา...
26 สิงหาคม 2553 18:12 น. - comment id 118874
มาให้กำลังใจค่ะ
27 สิงหาคม 2553 14:17 น. - comment id 118877
29 สิงหาคม 2553 07:26 น. - comment id 118890
29 สิงหาคม 2553 21:23 น. - comment id 118893
30 สิงหาคม 2553 00:32 น. - comment id 118894
30 สิงหาคม 2553 12:32 น. - comment id 118903
สู้ๆนะคุงอัลฯ...
1 กันยายน 2553 11:14 น. - comment id 118941
แซมแวะมาเยี่ยมค่ะ...แซมค่ะ
1 กันยายน 2553 13:46 น. - comment id 118944
สวัสดีค่ะคุณอัลมิตรา ปรางเข้ามาตามอาการพี่สาวค่ะ และมอบกำลังใจให้ค่ะ
3 กันยายน 2553 21:00 น. - comment id 118998
หวัดดีจร้า....คุงอัล มาเยี่ยม พี่สาวจร้า... เอากำลังใจมาให้ด้วยจร้า... สู้ๆนะครับ....
6 กันยายน 2553 12:22 น. - comment id 119001
วันก่อน ไปงานศพของอาสะใภ้ ทราบว่า ป่วย (เส้นเลือดหัวใจตีบ) 5 วันก็เสียชีวิต ก็เหมือนกับวันรวมญาติ ซึ่งใครต่อใครก็พากันถามถึงอาการของเธอ ที่จริงแล้ว ดูตามเหตุการณ์หลาย ๆ คน พากันคิดว่า เธอจะมีชีวิตอยู่ไม่นาน แต่ที่ไหนได้ ปุบปับ คนที่แข็งแรงอยู่ดี ๆ ก็ป่วย แป๊บก็ตาย สัปดาห์ก่อน ได้รับพัสดุ เข้าใจว่าหมอธันวันตรีส่งของมาให้ เป็นคอโรฟิล และ ชา ซึ่งก็ได้ส่งต่อไปให้เธอแล้ว จะเป็นอย่างไรบ้าง ก็คงต้องรอตรวจผลจากหมอที่นัดเป็นระยะ ๆ ตอนนี้การช่วยเหลือตัวเอง ยังคงแย่เหมือนเดิม ขยับลุกเดินไม่ได้ เขยิบพลิกได้เล็กน้อย เรื่องการขับถ่าย ยังคงควบคุมไม่ได้ และกินได้น้อย คงต้องดูกันบ่อย ๆ
6 กันยายน 2553 18:32 น. - comment id 119015
เป็นกำลังใจให้นะคะ
6 กันยายน 2553 22:49 น. - comment id 119061
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา มาตามข่าวอาการพี่สาวค่ะ ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจที่มอบให้นะคะ สำหรับผู้ป่วย ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ สมัยก่อนเคยปรนนิบัติคุณแม่ เราก็ต้อง ออกไปทำงาน จึงให้ท่านใส่ เพมเพอร์ต ของผู้ใหญ่ค่ะ แล้วคอยผลัดกันดูแล สลับ กับการพลิกตัวเลี่ยงให้เกิดแผลกดทับ จุดนี้ ผู้ที่ดูแล จะน่าเห็นใจเป็นที่สุดค่ะ ดูแลพี่สาว คุณแม่ แล้วอย่าลืมห่วงตัวเอง ด้วยนะคะ หญิงแกร่ง
7 กันยายน 2553 01:56 น. - comment id 119074
แวะมาเยี่ยม และส่งกำลังใจมาให้ค่ะ...ขอให้พี่สาวแข็งแรงในเร็ววัน..
9 กันยายน 2553 17:48 น. - comment id 119089
หวัดดีจร้า คุงอัลฯ หวัดดีพี่สาวด้วย... พยายามทำตามคุณหมอแนะ... มากๆ...จร้า... จะได้แข็งแรงขึ้น..นะขอรับ... เป็นกำลังใจ ทุกวัน...จร้า....
17 กันยายน 2553 14:36 น. - comment id 119167
สวัสดีค่ะคุณอัลฯ แซมแวะมาเยี่ยมเยียนนะคะ..
18 กันยายน 2553 11:20 น. - comment id 119169
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา แวะเข้ามาตามข่าวอาการพี่สาวคุณเสมอ ๆ นะคะ ทราบว่าการคงทรงตัว จึงขอฝากกำลังใจ ไว้ ณ ที่นี้ค่ะ
18 กันยายน 2553 21:35 น. - comment id 119170
วันก่อนศิษย์น้องส่งข้อความมาถามถึงข่าวคราวของเธอ ฉันก็ตอบไปว่ายังทรง ๆ อาการไม่ได้ดีขึ้นตามที่ฉันอยากให้เป็นไป แต่ถ้าถามว่า แย่ลงกว่าเดิมไหม ก็คงไม่ใช่นะ น้ำหนักตัวท่าจะหายไปหลายกิโลเชียว การดูแลตัวเองเธอยังคงทำไม่ได้ ส่วนเรื่องของการตรวจอาการพยาธิคงต้องรอฟังจากคุณหมอตอนไปตรวจ ฉันซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เธอสามชุด เอาไว้ใส่ง่าย ๆ ถอดง่าย ๆ เพื่อสะดวกในการใส่ผ้าอ้อมด้วย บางวันเธอก็คงจะเบื่อ ๆ ไม่พูดไม่จากับใคร ชวนคุยก็ไม่คุย เอาแต่เบือนหน้าหนี เธอเปลี่ยนไปมาก ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นมันสั่นสะเทือนหัวใจฉัน ภาพในอดีตกับภาพของเธอตอนนี้ .. ทำให้ฉันซึ้งกับคำว่า "หนังคนละม้วน" จริง ๆ
18 กันยายน 2553 22:34 น. - comment id 119172
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา จากอาการ ก็เข้าใจพี่สาวนะคะ เพราะคนที่เคย ทำอะไรได้ด้วยตัวเอง มาเห็นสภาพตัวเองต้อง นอนแบ่บอยู่กับที่ แล้วกลายเป็นภาระของคน รอบข้าง บางครั้งย่อมท้อบ้าง ไหนจะอาการ เจ็บปวดอีก เราเองยังเห็นว่าเป็นหนังคนละม้วน ตัวเธอเล่า.... รู้มั๊ยคะ ปรางได้เห็นอะไรในตัวคุณ ได้ตามอ่าน หลากหลายเรื่องราว แม้จะดูว่าคุณห้าว แกร่ง.... แต่คุณเป็นคนที่มีน้ำใจนะ...ไหนจะงาน ไหนจะภาระต่าง ๆ เป็นผู้หญิงทำงานลุยเสียทุก เรื่อง อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ
4 ตุลาคม 2553 07:52 น. - comment id 119309
แซมแวะมาเยี่ยมค่ะ...เอากำลังใจมาฝาก ทั้งคุณอัลฯ และคุณพี่....
4 ตุลาคม 2553 12:23 น. - comment id 119310
หวัดดีจร้า....คุงอัลฯ ยังส่งกำลังใจอยู่น้า... พี่สาวด้วย...เข้มแข็ง...แข็งแรงให้ได้นะขอรับ...จร้า....
6 ตุลาคม 2553 21:55 น. - comment id 119353
ช่วงสองสัปดาห์หลังนี้ เป็นช่วงที่ต้องใช้กำลังกายอย่างหนัก แบกของทุกเย็น เตรียมของทุกเช้า และประชุมทุกเที่ยง ทว่าไม่ยินยอมที่จะให้เจ็บไข้ได้ป่วย .. เนื่องจากมีงานใหญ่รออยู่ วันก่อนถามเธอว่า .. ยังอยากกินเหล้าอีกไหม เธอตอบว่า .. ไม่รู้สึกอยากเลย ดีแล้ว ที่เป็นเช่นนั้น เพราะเมื่อก่อนนี้ ใครต่อใครปรามแล้วปรามอีก เธอก็ไม่ฟัง และด้วยความที่อ้างคำว่า เป็นพี่คนโต จึงทำให้บรรดาน้อง ๆ ได้แต่สบตากัน อย่างน้อย ก็ทำให้เธอมีช่วงเวลาหนึ่งที่ได้คิด สำหรับฉันเอง หลังภาระกิจสร้างฝายฯ ฉันก็มีนัดตรวจสุขภาพของตัวเองเหมือนกัน .. ไม่รู้ว่า จะเจอหมู่หรือจ่า ..
6 ตุลาคม 2553 23:00 น. - comment id 119355
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา ดีใจที่ได้ยินข่าวของพี่สาวนะคะ เพราะแวะเข้ามา เพื่อติดตามข่าวเสมอ ๆ ช่วงที่นึกว่าพี่สาวคุณป่วย ยังไม่คิดว่าเธอดื่ม... แต่ก็นะเป็นการตัดสินใจ เราต้องเคารพการตัดสินใจของเธอค่ะ หลังภาระกิจแล้ว ไปตรวจสุขภาพ ถือว่าเป็น การตรวจเช็คนะคะ ไง ๆ ปรางจะแวะมาตามข่าว ว่าเป็นอย่างไร กรุณา ลงให้ทราบด้วยนะคะ กุศลของการสร้างฝาย และความดีที่สั่งสม ขอให้คุณมีความสุขและสุขภาพแข็งแรงค่ะ
16 ตุลาคม 2553 14:33 น. - comment id 119405
ขอแสดงความยินดี กับงานสร้างฝายของคุณอัลฯ ที่ผ่านไปด้วยดีนะคะ.. แซมอนุโมทนา กับผลแห่งการทำความดีครั้งนี้ด้วย...แซมไม่ทราบว่าพูดแบบนี้ถูกหรือเปล่า แต่ความหมายใช่ค่ะ...แซมว่าคุณอัลฯ เก่งมากๆ... ขอให้หายปวดเมื่อยเร็วๆ นะคะ... แซมค่ะ
26 ตุลาคม 2553 22:40 น. - comment id 119427
คุณอัลฯ หญิงเหล็ก..... คุณนี่ยอดจริง ๆ เลยนะคะ สาธุ...ให้กุศลผลบุญ ที่คุณมอบให้ชาวบ้านและผู้ตกทุกข์ได้ยาก จงดลบันดาล ให้คุณปลอดภัยนะคะ ได้ฟังเช่นนี้แสดงว่า ไฟ....ในการทำงานยังเหลืออีกมากมาย มาค่ะ สองขาสองแขนยังมีแรง สู้กันต่อไปนะคะ รู้อะไรอย่างมั๊ยคะ นึกถึงตัวปรางเองหลายปีก่อน พยายามทำงานหรือหาอะไรทำอย่างที่คุณทำอยู่นี่ จนเพื่อนถามเลย ๐แกจะฆ่าตัวตายหรือ..อิอิ๐ ไม่มีใครทำงาน หรืออุทิศตน จนตายหรอกน่าว่ามะ อย่ากลบเกลื่อนนะคะ ไง ๆ ต้องบอกกันบ้าง ว่า..... เจ็บตรงไหน ปวดตรงไหน
23 ตุลาคม 2553 23:44 น. - comment id 119537
วันนี้ถือว่าเป็นวันที่พลิกผัน .. ฉันยกเลิกการเดินทางกระทันหันเพราะว่า แม่เข้าโรงพยาบาล เธอไปเยี่ยมแม่ ค่อย ๆ เดิน สภาพพอจะดูดีขึ้นหน่อย ช่วยตัวเองได้ ฉัน .. จะต้องไปโรงพยาบาลในวันศุกร์ที่จะถึง และฉันก็ไม่รู้ว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันในเร็ววันนี้ .. ........................................... ปล. กลับบ้านตอนบ่าย คุณพ่อพาไปไหว้พระที่นครปฐม ทานข้าวเย็น ดูหนังด้วย ฉันคุยเล่นกับคุณพ่อว่า ... "วันนี้ดูใจดีเป็นพิเศษ ให้โอกาสฉันเต็มที่ อย่างกับว่า ฉันจะมีเวลาเหลืออีกไม่มาก" แล้วเราก็หัวเราะกันลั่นรถ ..
24 ตุลาคม 2553 02:33 น. - comment id 119538
สวัสดีค่ะคุณอัลมิตรา ปรางแวะเข้ามาคอยตามข่าวอยู่เสมอ อ่านแล้วอึ้งไปนิดหนึ่ง ที่พี่สาวไปเยี่ยมแม่ มันตื้อจนแทบไม่อยากกระดิกนิ้ว ขณะที่ กำลังพิมพิ์ตามใจสั่ง กับ ปล. ในขณะที่คุณหัวเราะกับคุณพ่อ ปรางยอมรับ หัวใจของลูกผู้หญิงคนนี้ ช่างแกร่ง....เหลือเกิน ปรางทราบนะคะ ว่าขณะนี้คุณคงต้องการกำลังใจ ณ ที่ตรงนี้ ปรางขอมอบมิตรภาพและกำลังใจ และจะคอยติดตามข่าวเสมอ ๆ จะเชื่อหรือไม่ ทุก ๆ วันเมื่อเปิดเน็ตเข้ามา สิ่งแรกที่ปรางต้องทำ คือเปิดดูว่า มีตัวเลขคอมเมนท์ขยับมั๊ย เพราะคอย.... เหมือนกับเรามีความผูกพัน ห่วง อาทร
24 ตุลาคม 2553 19:05 น. - comment id 119563
สองสามเดือนที่ผ่านมานี้ ฉันต้องรับมือกับหลาย ๆ อย่าง ที่พร้อมใจกันเข้ามา กว่าที่ฉันจะกลับมาสำรวจตรวจตราตัวเองบ้าง ก็พบว่า มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นแล้ว ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้กังวลเท่าใดนัก อย่างน้อยฉันค้นพบถึงความไม่แน่นอน ความไม่เที่ยงแท้ พี่สาว .. เธอคนที่ฉันเขียนบอกเล่าเรื่องราวผ่านตัวอักษรให้เพื่อนในโลกเน็ตรับรู้ เธอมีอาการดีขึ้น ถึงสภาพร่างกายไม่เหมือนเดิม แต่ก็พอที่จะประคองตัวเองเดินได้บ้าง และยังคงต้องติดตามอาการป่วยกับแพทย์อย่างสม่ำเสมอ ยังคงต้องกินยาอยู่ทุกวัน เป็นที่แปลกใจ ตอนที่เธอป่วยตอนแหง่ก พยาบาลเรียกเธอว่ายาย "ยายเจ็บตรงไหน" แต่คราวที่แม่นอนอยู่โรงพยาบาลบ้าง พยาบาลเรียกป้า "ป้าหยุดคุยได้แล้ว ป้านอนเถอะ" แม่ .. เพราะแม่ต้องอยู่คนเดียว แม่จึงทำตัวไม่ว่างในช่วงเทศกาลกินเจที่ผ่านมา แม่ไปโรงเจทุกวัน อยู่โรงครัวทำอาหารทั้งวัน กว่าจะกลับบ้านก็ดึกดื่นสี่ห้าทุ่ม เลยทำให้รู้สึกเหนื่อย ซึ่งก็ส่งผลก่อกวนไปยังโรคหัวใจที่แม่คิดว่าตัวเองเป็นโรคนี้ ที่จริง แม่สั่งพวกพี่ ๆ ไว้ว่า ไม่ต้องบอกฉัน เพราะรู้ว่าฉันต้องเดินทางไกล เมื่อฉันรู้ ฉันก็ตัดสินใจว่า ฉันจะไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดเหมือนเมื่อ 14 ปีก่อน ........... ปล. วันก่อน ฉันเขียนกลอน "คำถาม - ความรู้สึก" ราวกับว่า ฉันเขียนเล่น ๆ อย่างสบายใจเหมือนอย่างเคย แต่ฉันรู้แก่ใจว่า ที่จริงแล้ว กลอนชุดนี้ ฉันไม่ได้เขียนอย่างนั้น มันเป็นความรู้สึก ที่ฉันอยากจะรับรู้จริง หากวันใดวันหนึ่ง ที่ฉันห่างหายจากโลกของตัวอักษรนี้ จะมีใครบ้างที่ฉุกนึกขึ้นได้ .. ว่า ไร้ร่องรอยฉันแล้ว ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่า ..ฉันต้องการอะไร เขียนไปเพื่อสะกิดใคร ฉันจะมีค่าความสำคัญแค่ไหนเชียว ?
24 ตุลาคม 2553 21:31 น. - comment id 119571
คุณอัลมิตรา.... ปรางอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับอาการของพี่สาว และคุณแม่...มันตื้อในอกค่ะ เพราะปราง เป็นลูกของแม่เพียงคนเดียว นึกย้อนกลับไป ขณะที่แม่กำลังเจ็บด้วยมะเร็งระยะสุดท้าย ปรางปิดไม่ให้ท่านทราบ ช่วงนั้นทรมานมาก คิดอยู่อย่างเดียว ฉันจะทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะเสียเงิน มากเท่าไรที่มีอยู่ ฉันจะทำ แม้ว่าจะต้องแลก ด้วยชีวิตของฉัน แต่เพียงแค่ให้แม่รอดเพื่อที่จะ ได้อยู่กับฉัน เพียงวันเดียวก็ยอม จนอาจารย์ หมอที่ รพ. จุฬาฯ ยอมที่จะทำการรักษาแม่ หลังจากนั้นแม่มีชีวิต อยู่กับปรางอีกสี่ปี ในขณะ ที่หมอบอกอยู่ได้แค่ หกเดือน ช่วงนั้นแม้จะรู้ว่า แม่จะอยู่กับเราไม่นาน แต่ สี่ปีที่มีอยู่ปรางมีความสุข แม่ก็มีความสุข จนรอบ ๆ ข้าง กล่าวว่าไอ้ปรางมัน เป็นลูกกตัญญู แต่....คุณอัลฯ เชื่อไหมคำชื่นชมที่ หลายคนกล่าว ปรางไม่ได้อยากได้เลย สิ่งที่ อยากได้มากที่สุดคือ ปรางอยากได้แม่คืนมา สองปีที่แล้วปรางไปตรวจพบว่าตัวเอง เป็นไวรัสซี ณ วันนี้อาการดีขึ้นมาก รักษาด้วยยาสมุนไพร โดยไม่ได้บอกใครเลย สิ่งมหัศจรรย์ มีจริงค่ะ วันนี้ มาอ่านเรื่องราวของคุณ เหมือนกับได้ดู เทปม้วนเก่าของตัวเอง ขณะที่ตัวเราเองก็ป่วย ปรางเชื่อว่าคุณจะต้องไม่บอกใครแน่ ๆ ในห้องนี้ หลายคน ไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่มีสิ่งหนึ่ง คือ สายใย ถึงตอนนี้ น้ำตามันไหลออกมาค่ะ "คำถาม...ความรู้สึก" ของคุณ หวังที่จะบอกนัย บางใคร เชื่อเถอะค่ะ คุณเป็นคนดีคนหนึ่ง อย่ายอมแพ้นะคะ เราต้องให้กำลังตัวเราเอง คุณมีค่าเสมอสำหรับปรางค่ะ
25 ตุลาคม 2553 08:09 น. - comment id 119580
คุณอัลฯ....แม้ว่าเราจะไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว...แม้ว่าแซมจะอยู่อีกฝั่งหนึ่งของโลก...แซมก็อยากจะให้คุณอัลฯทราบว่า แซมจะเป็นกำลังใจให้คุณอัลฯ..ถ้าเกิดอะไรขึ้น ถ้าผลการตรวจร่างกายกลับมาแล้วมีสิ่งไม่ปกติ อย่าเก็บไว้คนเดียว บอกคนที่คุณอัลฯรู้สึกสบายใจด้วยที่สุดที่จะเล่าอะไรๆ ให้ฟัง... คุณอัลฯจะแปลกใจว่า เราเป็นคนที่เข้มแข็งได้อย่างไม่น่าเชื่อ บางครั้งกำลังใจเล็กๆน้อยๆจากคนที่จริงใจกับเรา มีค่ามากมาย... แซมเคยเล่าถึง ขบวนการ "นางฟ้า" ที่คอยส่งกำลังใจให้คนโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ขบวนการนางฟ้า ทำด้วยใจบริสุทธิ์ และเป็นองค์การอาสาสมัคร แซมคิดว่า สิ่งที่ได้คือ คนที่เกี่ยวข้องได้รู้ว่า ความรัก และความจริงใจมีจริง ในโลกสมัยนี้... คุณอัลฯ เข้าใจถูกถึงความไม่เที่ยงแท้แน่นอน ถ้าเรายอมรับ และเข้าใจถึงความไม่แน่นอนนั้นได้ แม้จะมีความเจ็บปวด ก็เป็นความเจ็บปวดอย่าง "ธรรมดา" จะเสื่อมสลาย ก็เป็นไปอย่าง"ธรรมดา" เราไม่ต้องบรรลุอรหันต์ ที่จะคิดได้อย่างนี้นะคะ เราต้องการเพียงความเข้าใจ คิดให้เป็น....แล้วไม่ว่าเราจะเหลือเวลาเท่าไหร่ เราก็จะมีความสุขกับช่วงเวลานั้นๆได้... อย่าลืมนะคะ อย่าลืมที่จะมองตัวเองแล้วบอกว่า... อัลมิตรา เป็นคนดี เป็นคนเก่ง...อัลมิตรารักตัวเอง..อัลมิตรามีความสำคัญต่ออัลมิตรา ใครอื่นจะเห็นหรือไม่ ไม่ใช่ประเด็น... แซมจะมาเช็คดูอีกว่า คุณอัลฯ จะโอเค...แซมมีเวลา และมีกำลังใจให้เสมอค่ะ...Take care นะคะ.... ส่งกอดข้ามฟ้ามาให้... แซมค่ะ
25 ตุลาคม 2553 09:11 น. - comment id 119581
ในช่วงวันหยุดยาวสามวัน หลายคนคงได้ไปเที่ยวตามที่ได้วางแผน แผน..ของฉัน ก็มีเช่นกัน แต่ฉันล้มเลิกแผนการณ์นั้นไปเสียแล้ว ทว่า สามวันของฉัน ก็เป็นช่วงเวลาที่ฉันทำนั่น ทำนี่ จนไม่ว่าง เริ่มต้นจากวันแรก ไปหาแม่ที่ รพ. กลับเข้าบ้านแป๊บนึง ไปนครปฐม,ดูหนังกับคุณพ่อ วานนี้ ไปหาแม่ที่ รพ. ไปตลาดน้ำบางผึ้ง ซื้อต้นไม้ ซื้อเสบียง วันนี้ มีนัดกับเพื่อนตอน 10 โมง แพ็คของบริจาคที่ได้รับมาเพื่อช่วยน้ำท่วม ที่จริง ก็ดีเหมือนกันนะ ช่างเป็น 3 วันที่ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าทีเดียว ฉันยังไม่ได้บอกเล่าอะไรสักนิดเลย ให้เธอและแม่ รู้ .. ฉันคิดว่า .. ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาบอกกล่าวตอนนี้ อย่างน้อย ฉันควรจะรับรู้สภาวะของตัวเองก่อนว่า อยู่ในระดับร้ายแรงขั้นไหน และที่สำคัญ ฉันคิดว่า ฉันรับมือได้ โธ่เอ๋ย.. ถึงไง ก็ต้องรับมือได้ (คิดบวก คิดบวก) เออ ใช่สิ .. วันก่อนที่เธอไปเยี่ยมแม่ ฉันยื่นน้ำเสาวรสให้ดื่ม เธอดื่มแบบพะอืดพะอม ฉันถามว่า "ยังอยากกินเหล้าอยู่อีกไหม" เธอตอบว่า "ไม่รู้สึกอยาก" กำลังจะดีใจอยู่เชียวกับคำพูดนั้น พอดีเธอเสริมอีกนิดว่า "แถวนี้มีขายตรงไหน" ฉันก็เลยตอบไปว่า "ถ้าอยากกินเหล้าอีก สู้โดดน้ำตายไปเลยดีกว่า" แรงเกินไป...หรือเปล่า ก็ไม่รู้ ....... แต่ที่รู้ ๆ ฉันคิดอย่างนั้นจริง ๆ ...... ปล. ฉันต้องรีบแล้ว ขืนฉันไปช้ากว่าสิบโมง มีหวังโดนเพื่อนเฉ่ง ก็ตั้งแต่เช้ามาเนี่ย ฉันกระหน่ำโทรปลุกเป็นรายคนเชียว เอาน่า .. ใช้ชีวิตที่เหลือให้คุ้ม และมีประโยชน์สูงสุด หลักคิดของวิชาเศรษฐศาสตร์เชียวนะ
25 ตุลาคม 2553 10:46 น. - comment id 119582
คุณอัลมิตรา... รู้อย่างหนึ่งไหมว่า ทุกนาที ทุกลมหายใจ ที่เรา ๆ ท่าน ๆ ยังมีอยู่ มันมีค่าเสมอค่ะ ให้กำลังใจ ตัวเองไว้นะคะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลย นึกถึงผู้หญิงคนนี้ แต่มองในมุมกลับกัน คุณอัลฯ ยังโชคดีกว่าหลาย ๆ คน อย่างน้อยก็ยังโชคดีกว่า ปรางทิพย์ ที่คุณอัลฯ ไม่มีลูก ช่วงที่ปราง แย่สุด ๆ ใจมันบอกอยู่เสมอว่า เราล้มไม่ได้ ปีทองของปราง ปีนั้น คุณแม่เสีย สามีไปมีคนอื่น เพื่อนโกงธุรกิจ ปรางแทบขาดใจตาย แต่มองไปที่ลูก.... เห็นมะ ว่าเรายังโชคดีกว่าใคร ๆ อีกแยะ ที่สู้ทุกวันนี้ เพราะมองไปที่คนที่แย่กว่าเราค่ะ ไม่ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นจะร้ายแรงแค่ไหน โปรดจงรู้ไว้ว่า จิตใจของเรานั้นต่างหาก ที่ไอ้โรคร้าย มันไม่สามารถเข้ามาทำลายเราได้ แล้วอย่าลืม ไปหาหมอ ปฏิบัติตัวตามที่หมอแนะนำ ทำใจ ให้สบาย ๆ หากวันใดทีท้อแท้ อยากร้องไห้ ร้องออกมาให้พอนะคะ แล้วเราจะไม่มีน้ำตา เพื่อมันอีก แค่ให้รู้ว่า ณ ห้องนี้ ยังมีไมตรีจากแดนไกล มอบให้เสมอค่ะ มิตรภาพ...
26 ตุลาคม 2553 07:40 น. - comment id 119602
โทรไปหาแม่แต่เช้า เบอร์บ้าน .. แม่บอกว่า กลับบ้านแล้ว (ก็แหง๋สิ ก็รับสายที่บ้านนี่นา) "หมอไม่ได้ว่าอะไร คงเหนื่อยเกินไป นี่ก็ห่วงหมา กลัวมันจะอด" แม่ถามฉันว่า เป็นไงบ้าง กินข้าวยัง และนั่นนี่ ตามประสาของคนอยากจะคุย จากนั้นโทรไปบ้านหลาน เช็คความเป็นอยู่ของเธอ หลานบอกว่าเธอยังไม่ตื่น ช่วงนี้บทจะนอน นอนนาน นอนยาว คงกำลังฟื้นตัว ฉันกินข้าวไปนั่งฟังเพลงไป "ไหวเอน" ของน้าหงา ฟังได้ไม่เบื่อเลย ยังพอมีเวลาอีกนิด ก็เลยติดตามสถานการณ์น้ำท่วม เห็นใจผู้ใหญ่บ้านที่ผูกคอตาย เมื่อวานตอนนั่งแพ็คของ เพื่อนก็เล่าให้ฟัง เพราะเพื่อนอยู่มูลนิธิฯ ตอนไปเก็บศพ ก็อยู่กับเขาด้วย "โดนลูกบ้านกดดันน่ะ เครียดแบบหาทางออกไม่เจอ" "เออ นี่รู้ป่าว บางที่นะ ของบริจาคจะเข้าไปส่งได้ก็ลำบาก ผู้มีอิทธิพลมันสวมรอยมันให้ใส่ถุงของมัน" "สำหรับชาวบ้านที่ติดถนนใหญ่ เอา set นี้ ส่วนที่เหลือ set specail ให้พายเรือไปยังจุดที่เขาออกมาไม่ได้" นี่ก็หยิบเคาท์เตอร์เพนมานวดทาช่วงไหล่ ความเมื่อยยังไม่หายเลย แต่อีกประเดี๋ยวจะได้เวลาทำงานแล้ว มัวแต่เมื่อยอยู่ได้ยังไงกัน เรื่องแค่นี้จิ๊บ ๆ .. คนอื่นลำบากกว่าเราอีกเยอะ .. ปล. พี่ชาติโทรมาบอกว่าจะเดินทางไปโคราชตอนเก้าโมง จะไปด้วยไหม ? ไม่ล่ะ ฝากจัดการด้วยละกัน ติดต่อกับ อบต. ไว้แล้ว ช่วงนี้ต้องเซฟวันหยุด เพราะเดี๋ยวอีกหน่อยต้องใช้เยอะ
26 ตุลาคม 2553 10:37 น. - comment id 119607
27 ตุลาคม 2553 07:34 น. - comment id 119639
EMS ส่งมาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่เพิ่งจะเปิดผนึกเมื่อตะกี้ โอ้โห .. รายงานผลการแพทย์รอบแรก 2 แผ่น ภาษาอังกฤษล้วน ๆ ศัพท์วิชาการอีกต่างหาก และจดหมายแนบอีกฉบับ เป็นภาษาไทย ไล่อ่านไปทีละบรรทัดพร้อมกับระทึกขวัญไปด้วย .. เชื่อป่ะ .................................. เพื่อนที่ทำงานคนหนึ่งเป็นโรคไต เป็นมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังมาทำงานอย่างสบาย ๆ ให้คำปรึกษา ซึ่งพวกเราก็ไม่ค่อยจะปรึกษาหรอก นอกจากเหตุสุดวิสัยจริง ๆ เนื่องจากระบบต่าง ๆ เขาเป็นผู้วางแต่ต้น เขาต้องได้รับการฟอกไต สัปดาห์ละ 2 รอบ พุธ กับ เสาร์ ฉันเองก็เพิ่งเห็นวิธีการฟอกไต ก็ตอนที่เธอเข้าโรงพยาบาลเมื่อสองเดือนก่อน อ้อ! ฟอกแบบนี้เอง ตอนนั้นเธอย่ำแย่เต็มทน ไตวาย ตับวาย ท้องบวม เบาหวานขึ้น ความดันลด โรคเดินพาเหรดย่ำเท้าเข้ามาเต็มที่ แต่ในที่สุด เธอก็ฟื้นตัวดีขึ้น ดีขึ้น .. จากที่หมอฟันธงว่า ตายแน่นอน ภายใน 5 วัน .. อืมม คนป่วยจะตายมิตายแหล่ ดันไม่ตาย .. ทำให้นึกถึงเพลงสนุก ๆ ของเพลิน พรหมแดน ที่ร้องขำ ๆ เล่าประมาณว่า รถชนกัน คนที่ขาถลอกตายน่าอนาถ ส่วนคนเอวขาดไปตายที่โรงพยาบาล .. นี่ฉันก็กำลังนั่งนึกอยู่นะว่า .. ขาของฉันถลอกหรือเปล่า ... ตายน่าอนาถเชียวนะนั่น
28 ตุลาคม 2553 00:30 น. - comment id 119655
คุณอัลมิตราคะ ผลสรุปออกมา ไม่ได้เป็นอะไรหรือคะ เพราะเห็นว่ามองขาตัวเองถลอกมั๊ย.... อาการของพี่สาว กับเพื่อนที่ทำงานของคุณ คงจะคล้าย ๆ กันนะคะ ปีที่ผ่านมาเพื่อนที่ทำงาน สูญเสียพี่สาวสุดที่รักไป เธอมีกันแค่สองพี่น้อง น้องสาวเจ็บป่วยบ่อยมาก ต้องหาหมอบ่อยจนน่าเบื่อ เป็นไวรัสตับอักเสบ เอ และ บี เอากับเค้าสิ.... พี่สาว แข็งแรงมาก วัน ๆ เอาแต่บ่น ๆ ๆ แต่งตัว ขับรถโฉบไปมา เธอมาเยี่ยมน้องสาวแล้วก็บ่นอีก พวกเราก็ได้แต่ขำ ปรางก็พูดติดตลกไป เอาเหอะ ให้บ่นไป เดี๋ยวมันจะไม่ได้บ่นอีก.... หลังจากกลับบ้านเธอบ่นว่าปวดหลัง แขน ไอนิด ๆ แบบไอแห้ง ๆ ก็ไปหาหมอก็ได้ยา แก้ไอ ลดไข้มา เธอก็หาย ช่วงหลังปวดมาก พอกลับเข้า รพ.อีกครั้งปรากฏว่าเป็นมะเร็งปอด ระยะสุดท้าย หมอก็เลยเจาะลึกลงไป กลับกลาย เป็นว่า มะเร็งลามมาจากตับ ซึ่งอาจเป็นมานาน เจ้าตัวไม่รู้เลย หลังจากนั้น ๗ วัน ก็เสียชีวิต... เห็นมั๊ยคะ คนป่วยตลอด ยังอยู่กวนประสาท จนทุกวันนี้เลย ดูแลสุขภาพนะคะ
28 ตุลาคม 2553 07:09 น. - comment id 119656
แซม
28 ตุลาคม 2553 08:15 น. - comment id 119657
ว่าจะไม่พยายามแปลรายงานที่ได้รับจากแพทย์แล้วเชียว ตั้งสองหน้ากระดาษ แต่ก็อดไม่ได้ ในที่สุดก็ต้องวางมือจากหนังสือนิยาย มาเปิดเน็ตไล่คำแปลศัพท์แพทย์กันไป * สรุปว่า ผลตรวจออกมา พบสิ่งผิดปกติจริง :) ระดับซีเรียสไหม ไม่รู้แฮะ เป็นศัพท์วิชาการน่ะ แปลได้คร่าว ๆ แต่ก็ไม่ได้วิตกทุกข์ร้อนอะไรมาก จากนั้นก็ปิดเครื่อง นอนอ่านนิยายต่อ .. หลับคร่อก ตะก่อน เคยคิดว่า การโดนถอนฟันเป็นอะไรที่โหดร้ายที่สุด เพราะเคยโดนถอนฟันกรามขณะที่ยังไม่ชา สุดยอดเลยนะนั่น จำได้อยู่ ร้องไห้พลางด่าหมอพลาง 555 .. ตอนนั้นยังเด็กอยู่ ยังไม่มีเหตุผลเท่าไหร่ เคยตั้งปณิธานกับตัวเองด้วยซ้ำไปว่า หากจะต้องโดนถอนฟันแบบที่ไม่ชาอีก ให้หมอวางยาสลบ ตัดหัวทิ้งไปเลย ฮา.. เอ .. คิดโน่น คิดนี่ คิดให้ขำ แต่ไอ้ที่จะขำไม่ออก ก็น่าจะเป็นตอนที่นึกคำพูดไปบอกแม่น่ะสิ จะบอกยังไงดีว๊า
28 ตุลาคม 2553 10:26 น. - comment id 119659
จะให้แซมช่วยแปลให้ไหมคะ...แซมเต็มใจนะคะ..
28 ตุลาคม 2553 10:44 น. - comment id 119660
หากบอกคุณแม่แล้วท่านทุกข์ เราก็บาป หากปดท่านพูดเรื่องที่ไม่จริง ก็ไม่ใช่เราอีก มันก็บาปอีก ฉะนั้น สิ่งที่ผิดปกติที่หมอพบ ปรางแนะนำนิดหนึ่ง บอกท่านแหละ แต่อย่าบอกทั้งหมดให้ท่าน ต้องกังวลมาก ที่สำคัญ ไหนว่ามองขาตัวเองไง ว่ามีรอยถลอกมะ อัลมิตรา.....เป็นคนแกร่งเสมอนะคะ
2 ธันวาคม 2553 16:53 น. - comment id 119673
เมื่อวาน กว่าจะฝ่าพายุหิมะกลับบ้าน แทบเอาชีวิตไม่รอด ห่วงเพื่อนหลายคนที่ นั่งรถเมล์ รถไฟกลับบ้าน เพราะหาก พายุเข้า รถพวกนี้จะหยุดวิ่ง เพื่อนที่อยู่ในตัวเมือง ต้องคอย ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไรเค้าจะวิ่งอีก สถานีที่อยู่ใกล้ที่ทำงาน ก็ไม่มี ห้องทำความร้อน ต้องไปยืนหนาวสั่น น้องคนหนึ่งอยู่เกือบถึง ตัวเมืองหลวง น่าเห็นใจ มาเอ่ยปากถาม เราคนมีรถก็ปฏิเสธ ไม่ลง อ่ะ ตีรถเข้าไปส่ง วิทยุก็ประกาศเตือน ว่าทางใต้จะปิดถนน เพื่อน ๆ ส่วนมากอยู่ทางใต้ มีรถขับกันมา สี่คัน (แบบเราอยู่บ้านนอกน่ะ) ออกจากที่ทำงานพร้อม ๆ กัน ตีรถไปส่งน้องเค้า ใช้เวลา ๑๕ นาที พอเข้าถนนหลวง พระเจ้า เหมือนนรกเพื่อนที่นั่งไปด้วย นิ่งเงียบ คงกลัว แต่ก็เชื่อใจปราง เพื่อนที่ล่วงหน้าไปก่อน คอยโทรเช็คเป็น ระยะ ๆ ว่าเราอยู่ไหนกันแล้วเพราะถนนช่วงตอนใต้แย่มาก ๆ ควันหมอก หิมะ พัดเข้าถนน ขับช้ามากเพราะมองไม่เห็นถนนเลย อีกอย่างไม่รู้ว่า มีรถอยู่ข้างหน้าหรือไม่ ออกจากถนนหลัก เข้าถนนเล็กไปส่งเพื่อนก่อน แล้วขับเลยกลับบ้าน ลงใต้ไปอีก ห้า กม. ทีนี้นั่งคนเดียว พระเจ้า.... มันเลวร้ายมาก พอจะเลี้ยวเข้าถนนเล็กรถติดหิมะ ล้อหมุนฟรี เอาล่ะสิตรู โยกอยู่อย่างนั้น เกือบสิบนาที อิอิ...คนตัวใหญ่ที่บ้าน ก็โทรตาม เปล่า... เค้าไม่ได้ห่วงปรางนะ เค้ากลัวว่าจะเอารถไปลงข้างทาง รถจะเสียหาย ฮา.... กลับถึงบ้านได้ กราบที่พวงมาลัยรถงาม ๆ ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกัน วันนี้เลยไปทำงานไม่ได้ ถนนทางใต้ปิดหมด เตรียมรับพายุใหม่ ไข้ขึ้น ปวดหัว มาก ๆ ค่ะ เห็นหรือยังคะ ไม่มีที่ไหนในโลกสุขเท่าบ้านเรา นี่หากไม่เพราะลูก ไม่มีทางหรอกที่จะมาลำบากแบบนี้ น้ำเหลืองเริ่มแห้งแล้วสิคะ น้อยลงเรื่อย ๆ แบบนี้คงมีแรงเขียน สี่แผ่นดิน (ฉบับไฮเทค) อิอิ...นี่ล่ะมัง ที่แม่เคยบอก สวรรค์ในอก นรกในใจ...หากเราทำใจให้สุข มองโลกในแง่ดี คิดและทำในสิ่งที่ดี แม้ในยามลำบากเราก็จะสุขใจ มีสติพร้อม รับกับความยากลำบากนั้น แล้วจะมีกำลังใจ ก้าวเดินต่อไป อิอิ...ขนาดครกไม่เล็กนะ ไหนว่าเล็กไง
29 ตุลาคม 2553 15:48 น. - comment id 119694
ตอนเช้าไปเตร็ดเตร่ที่โรงพยาบาล ทำบัตรคนไข้ใหม่ ไม่รู้เป็นไง เวลาไปโรงพยาบาล หรือติดต่อสถานที่ราชการ .. รู้สึกว่าความโง่ของฉันจะผุดโผล่ชอบกล แต่ก็ยังดีนะ ที่เซอะซะขนาดนั้น ยังไม่เจอแววตารำคาญหรือเสียงตวาดกลับมา ก็นี่เป็นครั้งแรกนะเนี่ย ที่ใช้สิทธิ์ประกันสังคม หมอเพื่อนมาเป็นเพื่อน เข้าห้องตรวจด้วย หมอที่ไม่ใช่เพื่อนทำการตรวจ หมอที่ไม่ใช่เพื่อนอ่านรายงานตามที่อาจารย์หมอส่งตัวมาให้อีกทอด จากนั้น ก็ประกาศอาญาทันที "ไปกินข้าวให้เรียบร้อย บ่ายนี้เจอกันที่ห้องผ่าตัดเล็ก" ..เออ ดีเหมือนกัน เป็นไงเป็นกันวะ คิดซะอย่างนี้ก็เลยฟาดข้าวขาหมูตรอกโต๊ะไปเบ้อเร่อ แล้วก็จัดการโทรไปที่ทำงาน พรรคพวกเก็บใบลาพักร้อนครึ่งวันไว้ก่อน เดี๋ยวจะเปลี่ยนเป็นใบลาเต็มวันแนบใบสั่งของแพทย์ด้วย ..... บ่ายโมง หมอที่ไม่ใช่เพื่อน ตรงเวลาเผง "เอาล่ะ ลงมือกันเลยดีกว่า" หมอที่ไม่ใช่เพื่อน พูดอย่างกะกินก๋วยเตี๋ยว แต๊ป แต๊ป แต๊ป แต๊ป แต๊ป ............. รวมทั้งหมด 5 แต๊ป แล้วหมอที่ไม่ใช่เพื่อนก็ส่งชิ้นส่วน (ที่ไม่ได้เอาไปชิงโชค) ให้ฉันดู (ตูจะดูออกไหมเนี่ย) วันพุธ .. มาฟังคำพิพากษา เฮ้ย !... หมอที่ไม่ใช่เพื่อน พูดดีกว่านั้น ................. ปล. ขาของฉันยังดีอยู่นะ ไม่ได้ถลอกปอกเปิกอะไร ที่เปรียบเทียบน่ะ เป็นเพลงของ เพลิน พรหมแดน จ้า .. แถมตอนนี้ บางส่วนของร่างกายฉันเป็นรู 5 รู ด้วยกัน เวลากินน้ำ กลัวจะรั่วแฮะ 555
30 ตุลาคม 2553 00:17 น. - comment id 119713
คุณอัลมิตรา..... คุณหมอที่ไม่ใช่เพื่อน ไม่ได้เจาะกระเพาะเสียหน่อย อิอิ.... ไม่รั่วหรอกค่ะ หรือว่ากันรั่ว เอานิ้วอุดไว้ค่ะ...... ใจเด็ดจริง ๆ ค่ะ ถึงแบบนี้ยังมีอารมณ์ขัน ก็ดีค่ะ เพราะ คนที่ไม่ซีเรียสมาก เป็นกำลังใจให้ตัวเองแบบนี้ จะผ่านพ้น มันไปได้นะคะ เพราะจากที่ฟังอาการแล้ว แสดงว่าเป็นที่ผิวหนังนะคะ... อีกหลายวันกว่าจะได้ฟังคำวินิจฉัย ของหมอที่ไม่ใช่เพื่อนทั่น เชื่อว่า คุณอัลฯ คงไม่ปล่อยให้จมอยู่กับ มันนะคะ สู้ ๆ ค่ะ โปรดรู้ไว้ ปรางปรารถนาดีกับคุณเสมอค่ะ ขอบคุณที่แจ้งข่าวให้ทราบนะคะ
30 ตุลาคม 2553 08:26 น. - comment id 119714
แต๊ป แต๊ป แต๊ป แต๊ป แต๊ป...... เสียงนี้แซมเคยได้ยินเมื่อไม่นานมาเนี่ยะ..
30 ตุลาคม 2553 21:25 น. - comment id 119729
ทำท่าว่าจะเจ๋งตอนต้น เพราะไม่ได้กินยาแก้ปวดที่หมอจ่ายมาให้เลย จะว่าอดทนหรือเปล่าก็ไม่รู้แฮะ เพราะฉันใช้วิธี "นอนนนนนนน แบบหนอน" อะไรก็แล้วแต่ ขอซุกตัวนอนเป็นดักแด้อยู่แต่ในรังไว้ก่อน .. บรรยากาศเป็นใจด้วย แต่สงสัยจะนอนท่าพิศดารไปสักหน่อย สังเกตุว่าผ้าก็อชมีเลือดซึมเล็กน้อย ยังไงดีหว่า เปรอะเสื้อหรือเปล่านะ .. โอเชมิวสิค เสื้อไม่เปรอะ งั้นนอนต่อดีกว่า พี่ตี๋กับพี่ชาติ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย โทรมาตอนทุ่มกว่า ๆ "ท่านประธานคร๊าบ พรุ่งนี้มาช่วยแพ็คของหน่อย จะเอาไปช่วยแถว ๆ นครสวรรค์" "...อ่าาาาา...ขอโทษที คือว่า .. คงใช้แรงงานไม่ได้อีกสักเดือนสองเดือนน่ะ ..." "...อ้อ อ้อ ลืมไป โทษที งั้นพักผ่อน ดูแลตัวเองมาก ๆ นะคร๊าบบบบบ "
30 ตุลาคม 2553 21:34 น. - comment id 119730
เมื่อเช้า พี่สาวคนรองมาเยี่ยม .. ดีจัง ซื้อกับข้าวมาฝากด้วย 2 อย่าง + ข้าวโพดต้มอีก 2 ฝัก พี่สาวคนรองบอกว่า เมื่อวานแม่ไป รพ.ปากน้ำ ไปตรวจคลื่นหัวใจ ก็หมอที่บางบ่อบอกว่า ไม่น่าจะเป็นโรคหัวใจหรอก แต่แม่บอกว่า เป็นสิ เป็นแน่ ทำไปทำมา หมอที่บางบ่อก็เลยต้องออกหนังสือส่งตัวไปตรวจที่ปากน้ำ เอากะแม่ฉันสิ .. เก่งกว่าหมอซะอีก สามารถวินิจฉัยตัวเองได้ 555 แถมตอนไป รพ.ปากน้ำ แม่ก็ได้เจอเธอด้วย เพราะถึงวันที่หมอนัดพอดี อาการของเธอดีขึ้นนะ พี่สาวคนรองบอกอย่างนั้น ส่วนแม่ก็แข็งแรงดี แต่อาจจะมีเหงานิด ๆ พรุ่งนี้พี่สาวคนรองจะมาช่วยรีดผ้าให้ .. เย้ ดีจัง เพราะฉันขี้เกียจรีดผ้าที่สุดในโลกกกกกกกกกก
30 ตุลาคม 2553 22:55 น. - comment id 119733
อิอิ....อ่านเรื่องคุณแม่แล้วนึกถึงน้าสาวค่ะ รายนี้ไปฝ่ากับระเบิดมาค่ะ จริง ๆ นะคะ ประสามสามสิบกว่าปีที่ผ่านมาบ้านเรา วัยรุ่นซ่าส์ ซะ พวกเราอยู่แถวสาธุประดิษฐ์ไงคะ เอาระเบิดขวดปาเข้าใต้โต๊ะ ขณะนั่งทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ คู่หมั้น ตาบอดสองข้าง ตัวน้าสาว ขาสองข้างหัก กระดูกแตก ตอนนั้นฝ่ายชายว่าน้า เป็นตัวซวย เฮ้อ.... พออายุมาเข้า น้ำหนักตัวมาก กระดูกก็กดทับกัน เข้า รพ. ผ่าตัดเป็นว่าเล่นจนท้อ นั่นก็เก่งกว่าหมอกว่าพยาบาลค่ะ อิอิ... รู้ชื่อยาแก้ปวดกระดูกแทบทุกรายการเถียงหมออีกนะ ระหว่างที่คอยผล พักผ่อนมาก ๆ นะคะ เห็นล้อเล่นเช่นนี้ ค่อยใจชื้นหน่อยค่ะ
31 ตุลาคม 2553 21:21 น. - comment id 119752
แปดโมงกว่า ๆ วันนี้ หมอที่เป็นเพื่อนโทรมา ทำให้ฉันสะดุ้งตื่น คว้าโทรศัพท์และกรอกคำไปว่า "มาถึงแล้วเหรอ" 555 งงสิคร๊าบ ฉันคงกำลังฝันถึงอะไรอยู่แน่ ๆ เลยแยกแยะไม่ออก ก็ได้คุยกันนิดนึง ถึงเรื่อง เจ็บป่าว อาบน้ำได้ป่าว มีอะไรเอฟเฟคบ้าง .. จิปาถะ เออ ใช่ .. ไปล้างแผลที่คลีนิคดีกว่า ไอ้เทปใหญ่ที่ตรึงเนื้ออยู่ มันทำให้รำคาญจัง แถมยังทำให้ห้อเลือดอีกด้วย ตกใจหมดเลย นึกว่าเนื้อติดหนึบไปกับเทปกาวแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย เขาดึงเทปใหญ่ออกแล้ว ปิดทับด้วยผ้าก็อซสองชั้นแทน ไม่รั้งเนื้อ และยังคงถูกสั่งห้ามไม่ให้อาบน้ำ ดีนะ ที่ช่วงนี้อากาศไม่ร้อนสักเท่าไหร่ ไม่งั้นคงเหม็นขี้เต่าสะบึม .. ล้อเล่นน่า ฉันลงทุนซื้อของแพงมาทำความสะอาดร่างกายเชียว รับรองดมแล้วหอมชื่นใจ พรุ่งนี้ก็ไปทำงานแล้ว แวะไปล้างแผลทุกวันดีกว่า ใช้สิทธิ์ประกันสังคมให้คุ้ม แล้ววันพุธ เอาสิ เป็นไงเป็นกัน .. ทีนี้เชือดมาก เชือดน้อย ก็จะได้รู้แจ้งเห็นจริงกันล่ะ .......................... ปล. เริ่มตุนเสบียงใส่ตู้เย็นเพียบ รวมถึงอาหารแพ็คแช่เย็นด้วย ประมาณว่า ถ้าจะต้องอยู่แต่ในบ้านสักเดือน ก็คงไม่อดตายล่ะว๊า
31 ตุลาคม 2553 23:13 น. - comment id 119764
ช่วงที่ไม่สบายแล้วได้พักมาก ๆ เช่นนี้ปรางว่าก็ดีไปอีกแบบนะคะ ทำให้มีเวลา ได้อ่านหนังสือที่ตัวเองหยิบหลายรอบแล้ว แต่ต้องมีอะไรมาขัด หรือไม่ก็อ่าน แบบข้ามไปมา เพราะทุกอย่างมันจี้ก้นตลอดเวลา คุณอัลคะ อย่ายอมแพ้มันนะคะ เรื่องขี้ปะติ๋ว เค้าอยากเชือดตรงไหน ให้เค้าทำไป กำลังใจดีซะอย่าง เนาะ แล้วเตรียมตัวดีแบบคุณ สติดี (อิอิ...ไม่ใช่ว่าปกติแล้ว สติไม่ดีนะคะ ปรางหมายถึง ควบคุมตัวเองได้น่ะ) มามะลองดูสักตั้ง แล้วอย่าลืมบอกกันนะคะ ว่าหมอที่ไม่ใช่เพื่อนท่านว่าอย่างไร อาหารที่ตุนไว้ จำพวกนมถั่วเหลืองก็อย่าลืมนะคะ หากอยู่ใกล้กัน รับรองค่ะ คุณอัล ไม่อดแน่นอนจ้า
2 พฤศจิกายน 2553 09:28 น. - comment id 119809
เช้านี้ได้รับเมล์ฉบับหนึ่ง เขียนประมาณว่า "วันพุธ (ก็น่าจะหมายถึงวันพรุ่งนี้ สินะ) จะไปพบที่ รพ. ให้รอ จะไปฟังผลแพทย์ด้วย" ฉันก็ตอบไปทันทีว่า "จะไปถึง รพ.ประมาณ 6.30 น. ถ้าเจอก็เจอ ถ้าไม่เจอก็คือไม่เจอ ส่วนที่บอกว่าให้รอนั้น ก็รอที่หน้าห้องตรวจ ถ้าเขาขานชื่อแล้ว ก็คงไม่รอ" ส่งเมล์ไปแล้ว ก็กลับมาคิดว่านี่ฉันแล้งน้ำใจเกินไปหรือเปล่าเนี่ย คนเขาอุตส่าห์มีน้ำใจจะมาฟังผลเป็นเพื่อน ดันตอบเมล์อย่างกวน ๆ เสียนี่ ......................................................... โอนเงินเดือนให้แม่ตามปกติ และก็โทรเรียกหลานมาเอาเงินไปให้เธอใช้ในการเดินทางหาหมอด้วย ช่วงนี้เธอต้องเดินทางไปหาหมอบ่อย ๆ นั่งแท็กซี่ ค่าใช้จ่ายเยอะ ถึงจะทุ่นด้วยบัตรทองก็เหอะ สำหรับฉัน นั่งรถเมล์แอร์ 14 บาทเอง และใช้สิทธิ์ประกันสังคม ไม่ต้องเสียค่ารักษาพยาบาล ประหยัดจังแฮะ ......................................... ปล. เมื่อวานเพิ่งจะลองอาบน้ำ แต่อาบแป๊บเดียว ไม่มั่นใจกับพลาสเตอร์กันน้ำสักเท่าไหร่ ตอนอาบน้ำเสร็จรีบเช้ดตัว ทำความสะอาดแผลและติดพลาสเตอร์ใหม่ ติดไม่ค่อยสวยไม่เรียบ เย็นนี้ คงสระผมที่อ่างล้างจานตามเดิม เปลี่ยนบรรยากาศซะบ้าง ก็ดีเหมือนกัน
2 พฤศจิกายน 2553 23:32 น. - comment id 119844
ปรางคิดว่า คนที่มีน้ำใจจะไปคอยฟังผลด้วย เค้าคงเข้าใจค่ะ....หากเป็นปราง จะรับรู้ได้ว่า เราต้องไปก่อน เวลานัดหมาย เพื่อได้ดื่มกาแฟร้อน ๆ น้ำเต้าหู้ หรือน้ำชา กันสักแก้ว ไม่ต้องพูดคุยอะไรให้มากความเลย เพียงแค่ไปอยู่ เคียงข้าง รู้มั๊ย....นั่นคือแรงใจนะ หาซื้อ ได้ที่ไหนกันล่ะ ได้รับรู้สัมผัสถึงหน้าที่ ๆ พึงกระทำ ยอดเยี่ยมนะคะ น่า...พี่สาวไม่มีประกันสังคม เรามีนี่นา แล้วอีกอย่าง นั่งรถแอร์ไป รพ. ก็ดีไปอีกอย่างนะคะ ได้เห็นคนวุ่นวาย เพื่อแย่งกันไปทำงาน หนุกออก อิอิ...ประหยัดเงินไว้ก่อนค่ะ ปรางเองเวลากลับบ้าน ก็ชอบนั่งรถเมล์ แถมเป็นรถร้อนอีกต่างหาก คนที่บ้านโวยวายกันใหญ่ อืม... ไม่รู้จะโวยไปทำไม น่าสนุกออก ทีเมื่อก่อนทำงาน นั่งรถจากตลิ่งชันไปบางพลัด ทุกวัน ไม่เห็นมีอะไรเลย เอ....หรือว่าเราแก่แล้วเค้าเลยเป็นห่วง ฮา..... เรื่องอาบน้ำนี่ ลำบากหน่อยนะคะ เพราะคนเคยอาบเช้าเย็น จู่ ๆ มาให้งดเนี่ย อึดอัดแย่ ช่วงที่ปรางผ่าตัด...เค้าห้ามอาบ ลูกสาวคนโตปัจจุบันเธอเป็นพยาบาล แต่เมื่อก่อนเป็น นร. รร. มหิดลวิทยานุสรณ์ เธอก็ดูแลเป็นอย่างดี เข้มงวดมาก หมอไม่ให้แผลโดนน้ำ หากไปโดนแล้ว เป็นหนอง โอย...พระเจ้า เธอจัดการ จนครั้งต่อไปไม่กล้าอาบเลย เพราะเธอเลาะ ถกหนังที่ติดเชื้อออก แซ่บ... แสบ เจ็บ ปวด ครั้งต่อไปเลยต้องยอมจำนน ว่าแต่.....พรุ่งนี้ผลเป็นอย่างไร อย่าลืมมากระซิบบอกกันนะคะ ให้รู้ไว้ว่า มีคน เค้าห่วง อ่ะ...นี่เรื่องจริงนะคะ
3 พฤศจิกายน 2553 13:47 น. - comment id 119852
ผลตรวจออกมาแล้ว .. ฉันเป็นมะเร็ง พรุ่งนี้จะทำการผ่าตัด 11.00 น. คงจะไม่ได้เข้าเน็ตนาน นานมาก หรือ หายไปเลย ขอบคุณมาก สำหรับทุก ๆ คน ตั้งใจจะเขียนถึงเธอ ที่เป็นพี่สาว ทำไปทำมา .. กลายเป็นตัวเองซะนี่
3 พฤศจิกายน 2553 14:48 น. - comment id 119853
3 พฤศจิกายน 2553 15:26 น. - comment id 119855
คุณอัลฯ .. แซมส่ง อีเมลล์ ไปถึงคุณอัลฯ ที่ address อีเมลล์ของคุณอัลฯ .. ไปอ่านด้วยนะคะ.. เอาใจช่วยค่ะ....
4 พฤศจิกายน 2553 00:25 น. - comment id 119860
คุณอัลมิตรา... ถึงมือหมอแล้ว...การรักษา ปล่อยให้หมอเป็นผู้ตัดสินนะคะ ที่สำคัญ กำลังใจตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด หลังผ่าตัดแล้ว หากเหงา ๆ ส่งข่าวถึงปรางบ้างนะคะ emmatoftlund@hotmail.com หรือที่หน้านี้ ปรางจะหมั่นเข้ามาตามข่าวเสมอ ๆ ค่ะ มะเร็ง...มันไม่สามารถทำอะไรเราได้ หากกำลังใจเราดี หลังผ่าตัดแล้วดูแล สุขภาพ โดยเฉพาะจิตใจนะคะ ขอให้รู้ไว้ ว่า เพื่อนคนนี้มีความจริงใจและห่วงใยให้ค่ะ
11 พฤศจิกายน 2553 21:24 น. - comment id 119952
กลับมาจากการผ่าตัดแล้ว เหมือนกับการไปเข้าค่ายที่โรงพยาบาลเลยแฮะ มีเพื่อนป่วยร่วมห้องอีก 4 คน 4 โรค ให้ศึกษาแก้เหงา คุยกันไป ตลกกันไป มีแอบสั่งพิชซ่ามากินด้วย และมีการกินปลาเผาสี่ทุ่มด้วย เฮฮามาก วันที่ฉันออกจาก รพ. เพื่อนป่วย ยังไม่มีใครออก แต่คาดว่าเร็ววันนี้ พวกเขาป่วย รักษากันหนเดียวจบ แต่ฉันนี่สิ มีเฟสถัดไป สำหรับการรักษาด้วยเคมีบำบัด ดันไปอ่านข้อมูลมาซะแยะ ที่จริง มันเป็นยาพิษนี่นา .. แล้วจะทำไงดีเนี่ย ผมร่วง หัวล้าน .. จะบ้าตาย สงสัยช่วงพักฟื้นว่าง ๆ เอาซ่อมมาขูดกับเชือกพลาสติกพลาง ๆไปก่อน แล้วมาถักเป็นวิกผม ใส่วิกแล้วคงดูแปลก ๆ นะ คงเหมือนมนุษย์ต่างดาว เฮ้อ .. จะบ้าตาย
11 พฤศจิกายน 2553 22:58 น. - comment id 119957
12 พฤศจิกายน 2553 00:07 น. - comment id 119958
สวัสดีค่ะ คุณอัลมิตรา ปรางดีใจนะคะ ที่คุณอัลฯ มีกำลังใจเป็นเลิศ.... สิ่งนี้ที่ผู้ป่วยเป็นมะเร็งหลายคนไม่มี สู้ ๆ ค่ะ อย่าคิดว่าตัวเองจะมีการอาการข้างเคียงเช่นนั้นนะคะ เพราะ คุณแม่ปราง ท่านผมไม่ร่วง ระหว่างฉายแสงและ บำบัดคีโม ใช่...มันเป็นเคมี เหมือนเราเอา ยาพิษเข้าเส้นเลือด แต่มันก็ไปฆ่าเชื้อมะเร็งนี่นา ช่วงแรกอาจจะ มีอาการอย่างว่า คือ....อาเจียน แต่....พยายามฝืนดื่มนมและน้ำสะอาดค่ะ ช่วงนั้นจำได้ คุณแม่งดเนื้อสัตว์ไปเลยค่ะ ข้าวต้มกับเต้าหู้ยี้ คืออาหารหลักของท่าน นั่งสมาธิ...เปล่าไม่ใช่ทำใจนะคะ ท่านว่า นั่งให้จิตสงบ เมื่อจิตสงบผ่อนคลาย กำลังใจก็จะมา แต่เท่าที่ติดตามข่าวเสมอ ๆ คุณอัลฯ กำลังใจดีมาก ๆ อิอิ... ไปเข้าค่ายแบบนี้ ทำให้รู้ซึ้งถึงชีวิตมากขึ้นนะคะ อย่างน้อย ๆ ก็ได้เปลี่ยนบรรยากาศ ไปทานพิซซ่า ในที่ ๆ คนทั่ว ๆ ไป เค้าทำกันไม่ได้ ว่าแต่ปลาเผา น้ำจิ้มแซ่บมะ....แอบกลืนน้ำลายเลย
12 พฤศจิกายน 2553 22:20 น. - comment id 119965
เพื่อนร่วมห้องป่วย โทรมา.. บอกว่าเหงา พอฉันออกจาก รพ. ห้องก็เงียบตามเดิม ทำอย่างกะว่า ฉันเป็นตัวป่วนชั้นยอด วันพุธ ต้องไปตามที่หมอนัด หมอคงจะนัดไปดูแผล ฟังผลระยะมะเร็ง และวางแผนทำให้หัวล้าน เอ๊ย วางแผนคีโม เอาเถอะ เดี๋ยวจะย่องไปเยี่ยมเพื่อนป่วยด้วย แอบซื้อขาหมูตรอกโต๊ะไปฝากดีกว่า ฮา ฮา .. ปล. พวกเขาแอบกินปลาเผา ไส้อั่ว ส้มตำ แต่ฉันไม่ได้ร่วมเอี่ยวด้วย แม้แต่พิซซ่าซึ่งเป็นคนออกตังค์ก็เถอะ ..
13 พฤศจิกายน 2553 01:45 น. - comment id 119966
สีสันบันเทิง....ว่างั้นนะคะ แต่ก็ดีไปอีกแบบ ได้เพื่อนร่วมรุ่น...อืม.. กำลังใจคุณอัลฯ นี่เยี่ยมเลยนะคะ แบบนี้ผมไม่น่าจะร่วง เพราะจากการได้เห็นผู้ป่วยหลังให้คีโม หากแพ้แล้วซึมเศร้า ส่วนมาก ผมจะร่วง มากหรือน้อยก็ต่างกันไปค่ะ เพราะส่วนมาก ยังทำใจไม่ได้ หากผมไม่รักดีร่วง โกนไปเลยค่ะอย่าเสียดาย...เดี๋ยวก็ขึ้นใหม่ค่ะ เห็นครูแก้วฯ ว่าคุณอัลอยู่แถวสาธุประดิษฐ์ เอ....เราเคยเดินชนกันมะ หลายคนที่เคยติดต่อกัน ก็เป็นคนตรอกจันทร์เช่นกัน อิอิ..เอาล่ะ ไว้กลับไปจะเยี่ยมจ้า นี่กำลังด้อม ๆ มอง ๆ จองวันหยุดค่ะ แต่แหม..ตั๋วไม่ยักถูกเหมือน กรุงเทพ ไปสงขลาเลย ว่าแต่...นั่นเพื่อนผู้ป่วยเค้ามาตั้งแค้มป์ กัน คุณหมอทั่นไม่ว่าดิ จะว่าไปแถวนั้นร้านอาหารแยะออกเนาะ ตลอดแนวเลย จำได้ ข้าวขาหมู กับข้าวหมูแดง ไปทานที่ไหน ไม่อร่อยเท่านะ เวลาไปเยี่ยมเตี่ยทีไร เป็นต้องแวะซื้อไปฝาก ปากท่านก็บ่น อิอิ... แต่ก็ไม่เหลือ หากวันพุธ ผลเป็นอย่างไร อย่าลืมแวะมาบอกนะคะ เออ....รับแอดแล้วนะคะ เพียงแต่เวลาเรามันต่างกัน กว่าจะมีเวลามาออน ก็โน่น คุณอัลฯ คงหลับกรนไปแล้ว
13 พฤศจิกายน 2553 12:53 น. - comment id 119970
วันนี้ทางสะดวก อยู่บ้านคนเดียว แอบเล่นเน็ตหลังมื้อเที่ยง ก็ว่าจะมาอ่านข่าว นายตี๋บอกว่าวันนี้จะขนของไปช่วยน้ำท่วมที่อยุธยาอีก ฉันคงทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากเอาใจช่วยและติดตามข่าว เจอเพื่อนเน็ตเตือนว่า เล่นเน็ตไม่ดี รังสีทำให้แผลหายช้า แล้วจะทำไงดี เอาฝากาละมังมาปิดอกดีไหมนะ เพื่อจะได้สะท้อนรังสีกลับไป สองสามวันนี้ เจ็บแผลกว่าวันที่นอนอยู่ รพ. เสียอีก ยังไงแฮะ เถิบจากรักแร้มาทางแขน มันก็ไม่มีแผลนะ แต่ดันปวดหนึบ ๆ ชายโครงใต้ผ้าพันแผล ก็ไม่มีแผล แต่ก็ระบมชอบกล เหนือผ้าพันแผล ที่อยู่ใต้ไหปลาร้า (ปลาเจ่า) ก็เจ็บนิด ๆ ถ้าแตะถูก ส่วนตรงที่ติดผ้าพันแผลยาว แตะผ่านผ้าพันแผล ไม่ยักจะเจ็บ สงสัยยาชามันมีอายุแค่สัปดาห์เดียวมั๊ง ... ฮ่า .. ถ้างั้น ต้องรีบเจ็บซะให้ประทับใจซะหน่อยแล้วล่ะ ปล. โชคดีที่เป็นมะเร็ง หากเป็นมะโรง น้ำคงท่วมอีกมหาศาลแน่นอน
13 พฤศจิกายน 2553 19:00 น. - comment id 119976
อาการเจ็บแบบนี้ สงสัยว่าไม่พักเต็มที่ เพราะโดยปกติแผลผ่าตัดไม่ว่าจะเป็นที่ไหนบนร่างกาย เราต้องผ่อนคลาย....คืออยู่นิ่ง ๆ นะคะ อีกอย่างรังสีจากคอมฯ ก็เป็นส่วนหนึ่งที่เค้ากล่าวไว้ค่ะ สิ่งที่ยังเป็นห่วง คือ การอักเสบของบาดแผล และ ระยะของมะเร็ง หากคิดว่าเป็นการโชคดีที่เป็นโรคนี้.... เถอะหากไม่เป็นเราก็ไม่มีวันรู้นะคะ ว่าจะมีใครสนใจเรา ห่วงใยเรามากแค่ไหน เพื่อนที่แท้จริง มักจะอยู่กับเรา ในยามที่เราต้องการ.....เพียงแค่กำลังใจ แค่นั้นก็มากเกินพอแล้วค่ะ คุณอัลฯ ยังโชคดีกว่าคนอื่น ๆ อีกมากมาย ดูปรางดิ ไม่สบายยังไม่กล้า ที่จะบอกคนที่บ้านเลยว่าป่วย กลัวเค้าจะทุกข์ไปกับเรา เอ....แล้วนี่ บอกคุณแม่หรือยังคะ
14 พฤศจิกายน 2553 14:32 น. - comment id 119987
หมอให้ยาแก้ปวดมาทานไหมคะ...ทานยาแล้วดื่มน้ำสะอาดมากๆ... ทานไวตามินซี (ตอนนี้ทานได้ จนเริ่มคีโม ให้หยุดนะคะ) อาบแดดอ่อนๆ ช่วงเช้าๆ แสงแดดเป็นตัวกระตุ้นภูมิต้านทานธรรมชาติที่ดี ไวตามินดี ในแสงแดด ช่วยให้ระดูกแข็งแรง... ถ้ามีใครช่วยเรื่องอาหาร ทำน้ำนมข้าวกล้องดื่มบ้างนะคะ.. โดยการนำข้าวกล้องใหม่ๆ มาแช่น้ำสะอาด เปลื่ยนน้ำทุกวัน พอ 2-3 วัน ข้าวกล้องจะแตกตุ่มเล็กๆตรงหัวเม็ดข้าว แบบงอกกล้าน่ะค่ะ อย่ารอให้เป็นต้นนะคะ พอตุ่มอ้วนๆ ก็เมามาต้มแบบต้มข้าวแล้วดื่มน้ำข้าวจากข้าวต้มนั้น.(เอ๊ะ..ใช้ภาษาพิกล..เข้าใจไม๊เนียะ) อย่าทานหัว ไชเท้านะ...เดี๋ยวจั๊กจี๋..
Stevia กำลังจะมาแระคะ วันนี้ไปเอากล่องจาก ป.ณ. ถามที่ ป.ณ. ว่า อิช้นจะส่งไอ้ผงขาวๆไป ไทยแลนด์ จะมีปัญหาป่ะ มนุษย์ไปรษณีย์ มองหน้า ถามว่า ผงขาวรึ.. แซมว่าย่ะ แต่มันเป็นน้ำตาลธรรมชาตินะยะ เค้าบอก ได้ๆๆๆ เรื่องคีโม ปรึกษาหมอดูนะคะ...บางคนจะบอกว่าไม่ให้ทำคีโมเพราะกลัวอาการข้างเคียง แต่บางคนบอกว่า จะช่วยลดความเสื่ยงของเซลมะเร็งไม่ให้ไปโผล่ที่อื่น.. การตัดสินใจของคุณอัลฯ จะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง ถ้าตัดสินใจแล้ว ผ่านไปแล้ว นั่นคือทางเลือกที่ดีที่สุดของเรานะคะ..อย่าไปกังวลกับสิ่งที่เลยไปแล้ว... แซมจะส่งสมุดเล่มเล็กๆ น่ารัก (สำหรับคนน่ารัก)มาให้ไว้จดขยุกขยิก....แทนกระดาษย่นยู่ คริๆ ขุๆ
14 พฤศจิกายน 2553 21:06 น. - comment id 119991
วันนี้..ย่องไปเมืองกาญจน์ (ไม่ค่อยเจียมบอดี้เลย เนอะ) ไปที่มูลนิธิไทยกรุณา ตรงข้ามกับวุ้นเส้นท่าเรือ แถวท่าม่วง .. มีคนแนะนำไป คนที่แนะนำไปบอกตอนนอน รพ. ชื่อ นิรันดร์ ประชุมพันธ์ (ใครก็ไม่รู้จักนะ แต่เขาบอกว่ารู้จักอัลมิตรา) เขาแนะนำถึงผลของการบำบัดด้วยสมุนไพร โดยยกตัวอย่าง คุณปรียานุช ปานประดับ พอดีว่า คุณพ่อว่างพาไป ก็เลยไป เหนื่อยมาก ออกจากบ้านตีสี่กว่า ๆ กลับถึงบ้านเกือบสองทุ่ม ตอนเช้าเข้าแถวทำนั่น ทำนี่ สาย ๆ สวดมนตร์ บ่ายมีวิทยาการความรู้เรื่องสมุนไพร และแจกยาให้กิน ตรงนี้สิเครียด .. เพราะไม่สามารถควบคู่ไปกับการรักษาสมัยใหม่ มันต้องเลือก ............................ เลือกยากจริง ๆ ........................ ปล. แม่ยังไม่รู้ ....
15 พฤศจิกายน 2553 01:05 น. - comment id 119992
อืม.... พาเอาเครียดตามไปเลยน่ะ เพราะลางเนื้อชอบลางยา อีกอย่างจะแนะนำอะไร ก็ดูเหมือนจะยิ่งสับสนเข้าไปอีก เอางี้นะปรางจะเล่าเรื่องของคุณแม่ให้ฟังนะคะ ช่วงแรกที่คุณแม่เริ่มมีการตกเลือด ประจำเดือนมาผิดปกติ น้าเป็นพยาบาลที่ รพ. ศิริราช ก็บอกให้แม่ไปตรวจแล้วขูดมดลูก สำหรับคนที่เข้าวัยหมดประจำเดือน แม่ก็ไปตรวจ แต่...หลายคน บอกแม่ว่าการขูดมดลูกเจ็บมาก แม่ก็เลยไปปรึกษาใครไม่ทราบ ก็แนะนำยาหม้อ รักษาแบบโบราณ รักษาด้วยสมุนไพร ที่วัด ราษฏร์บรรจง สระบุรี หรืออยุธยา ปรางจำไม่ได้แน่นัก อ่ะเพื่อแม่ แม้ไม่เต็มใจนัก ก็ไปเข้าคิวเอายาให้แม่ ก็ได้ยามารักษา แม่ก็บอก ว่าดีขึ้นมาก อ่ะเราก็มองห่าง ๆ เพราะแม่ว่าดี เราก็พยายามถามตาม อาการ ดูเหมือนจะดีนะ จู่ ๆ แม่ตกเลือดเป็นกระโถน ปีเดียวเองมั้ง ก็พาไปตรวจที่ศิริราช น้าก็จัดแซงคิวให้ เพราะน้าน่ะทราบดีถึงอาการ ปรากฏว่า ก้าวข้ามไประยะ สี่ อาจารย์หมอเรียกปรางเข้าไปคุย บอกช่วงนั้น ทางศิริราช ยังมีวิวัฒนาการ ทางการแพทย์สู้ รพ. จุฬาไม่ได้ ให้รีบไปเริ่มตรวจที่นั่นด่วน ปรางก็ทิ้งงานเลยเพราะ ในชีวิตเรามีแม่เป็นที่ยึดเหนี่ยวคนเดียว พาแม่ไปตรวจเข้าคิวตั้งแต่ ตีห้า.....ตอนนั้น เลือดแม่มีกลิ่นเน่า หมอตรวจ เหม็นคลุ้งไปทั้งวอร์ด เรารู้แต่พยายามทำใจให้เข้มแข็งไว้ ติดเที่ยง หมอกันเราแม่รู้ไว้ให้พบ อาจารย์หมอ ภิญโญ ซึ่งท่านได้เกษียณไปแล้ว โชคดีที่วันนั้นท่านกลับมาเพราะมีการสอนพิเศษเรื่องมะเร็ง ปากมดลูก ซึ่งตรงกับเคสของแม่ พอท่านตรวจแม่อีกครั้งรอบบ่าย ก็เรียกปรางไปคุยสองคน ท่านบอกไม่มีทางรักษาแล้ว มาช้าไปท่านแนะนำให้ไปกินยาสมุนไพร เผื่อจะมีทางรักษาได้บ้าง ปรางก็บอกกับท่านว่า ที่เป็นอยู่นี่ก็เพราะกินยาสมุนไพรมา ปีหนึ่งได้แล้ว คุณหมอบอกหากรักษา จะหมดเปลืองมาก จะไหวหรือ ปรางบอกว่า แม้จะหมดตัวก็ยอมจะเสีย เงินไม่สำคัญ ปรางมีแม่คนเดียว ไม่มีใครอีกแล้ว แล้วก็ร้องไห้....ท่านนิ่งไปนาน แล้วก็เอ่ยบอกว่า มาเราลองสู้กับมันสักตั้ง ท่านได้แต่ภาวนาว่า แม่จะโชคดี ต่อสู้กับมัน กลั้นใจถามท่านไปว่า แม่จะเป็นอย่างไร ท่านว่า หากแม่โชคดี ก็สามเดือน หากโชคร้าย แม่ต้องเจ็บปวดกับมันไม่เกินหกเดือน ตอนนั้น แม้แต่หนึ่งนาทีปรางก็จะยื้อแม่ไว้ แต่แม่จะไม่ยอมรักษา แม่เสียดายเงิน กลัวเป็นภาระให้ลูก ปรางกราบวอนขอแม่ บอกในชีวิตปรางไม่เคยขออะไรแม่เลยครั้งนี้ ขอนะ ขอให้สู้กับปราง เราจะสู้ด้วยกันตอนนั้น ปรางมีลูกเล็กอยู่สองคน แม่อยากเก็บเงินไว้ให้หลาน แต่พวกเราจะสู้ เราสี่คน อดีตสามี ปราง กับลูก ขอร้องให้แม่สู้ แม่จึงยอม ทุกวันเราแม่ลูกจะนั่งรถสามล้อจาก สาธุประดิษฐ์ ไปฉายรังสีที่ ตึกอลิษเบท (ไม่ทราบว่าเขียนแบบไหนดิ) ซึ่งอยู่ติดกับ ตึกว่องวานิช ช่วงนั้นฉายครั้งละ สี่พันห้าร้อยบาท ก็ยี่สิบปีแล้วนะ แม่ต้องฉายรังสี ยี่สิบห้าครั้ง ให้คีโมอีก ครั้งละเท่าไร จำไม่ได้แน่นอน เสร็จหมดก็นัดแม่ไปฝังแร่ แม่ต้องนอน รพ. ซึ่งท่านร้องไห้ ว่าทรมานมาก ปรางก็สงสารท่านนะ แต่เก็บไว้ อยากดูสิว่าจะสู้มันได้มะ จบเคสการรักษา หมอนัดไปตรวจครั้งแรก เดินสวนกับหมอที่พยาบาล ที่ตรวจแม่ครั้งแรก หมดทัก อ้าว...ป้า...แม่มองท่านแล้วถาม หมอคิดว่าป้าตายแล้วหรือ อิอิ....หมอบอกเปล่า แล้วว่า นี่มหัศจรรย์มีจริงหรือนี่ เค้าจึงเก็บเคสแม่ไว้เรียน (พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไปคิดถึงแม่) หลังจากนั้นแม่อยู่ได้อีก สี่ปีเต็ม แม่ไม่ได้เสียด้วยมะเร็ง แต่เสียด้วยไตวายน่ะ อ่านแล้วลองตัดสินใจดูนะคะ เพราะแม่เป็นเข้าระยะที่สี่ ซึ่งเชื้อกระจายไปทั่ว หลังจากรักษาที่ รพ. แล้ว ที่ไหนที่ว่ามีอะไรดี ปราง เอามารักษาแม่หมดค่ะ เช่น น้ำมนต์เจ้าแม่กวนอิม ซึ่งปรางตั้งใจไปเข้าคิวข้ามวันข้ามคืนก็เอามาชะโลมให้แม่ หากตัดสินใจอย่างไร ปรางอยากให้คุณอัลฯ ฟังผลจากหมอวันพุธนี้ก่อน ว่าเป็นระยะไหน ใจเท่านั้นที่สำคัญนะคะ อย่าเครียด เราต้องอยู่ได้ บอกกับมันไอ้มะเร็ง ฉันจะสู้กับแก.... เชื่อเถอะค่ะ เราต้องชนะ ใจเด็ดจริง ๆ คนเก่ง พักผ่อนมาก ๆ นะคะ น้ำดื่ม พยายามดื่มมาก ๆ ช่วงนี้งดเนื้อสัตว์นะคะ โดยเฉพาะเครื่องในสัตว์
15 พฤศจิกายน 2553 08:06 น. - comment id 119995
ตอนนี้ฉันกำลังรอ .. โดยการอธิษฐานจิต ให้เกิดนิมิต เพื่อที่จะได้เป็นแนวทางเลือก ดังนั้น ข้อมูลทั้งสองฟากสองฝั่ง เป็นข้อมูลที่ฉันมีอยู่เต็มคลังความคิด ขอเวลาอีกสักนิด แล้วฉันจะเลือก ซึ่งความรับผิดชอบทั้งหมดก็คือฉันเอง และท้ายนี้ หากฉันมีวาสนาจริง และหากฉันมีบุญมาเกื้อหนุน ในสิ่งที่ฉันเลือกตัดสินใจ จะเป็นตัวบ่งบอกได้ เชื่อไหมว่า .. คนเราถ้าถึงที่ตาย รักษากับหมอเทวดาก็ตายอยู่ดีนั่นแหล่ะ แต่ถ้าคนเราไม่ถึงที่ตาย เอาหญ้าเหนียวน้ำลายหมุบหมับโป๊ะก็หาย .. โอ .. ฉันเพ้อไปหรือเปล่าเนี่ย
16 พฤศจิกายน 2553 01:13 น. - comment id 120006
สาธุ...ขอให้บุญกุศล ที่คุณได้สร้างมาจงดลบันดาลให้คุณตัดสินใจ เลือกในสิ่งที่ถูกต้องนะคะ อย่างไรรอผลจากหมอนิดหนึ่งว่าจะเอาไงกัน เพราะ ระยะของมันจะเป็นตัวบ่งชี้ค่ะ ตัวปรางเองก็หายจาก ไวรัสตับอักเสบ ซี ด้วยสมุนไพร เห็นใจค่ะว่าเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งยากจริง ๆ วันนี้ก็เข้าไปอ่านกลอนของคุณ โชคดีที่เป็นฯ เห็นกำลังใจจากเพื่อน ๆ แล้วน้ำตาซึมค่ะ มีแรงให้สู้อีก เออ...ลืมไปอีกเรื่อง คนใกล้ตัว ตัวใหญ่นอนกรนอยู่เนี่ย ก็เป็นมะเร็งนะ...สิบปีได้แล้วมั้ง วันหนึ่งไปล้มอีกท่าไหนไม่ทราบ ยอกปวดเอี้ยวตัวไม่ได้เลย ก็ไปหาหมอ ทีนี้นึกอย่างไรไม่ทราบให้หมอช่วยดูหลังให้หน่อย เพราะคันแสบ ๆ ที่ด้านหลังขึ้นมาบนหัวไหล่...หมอเห็นร้องเลย รีบส่งตัวไป รพ. หมอตัดเนื้อไปตรวจ อีกสองวันนัดผ่าตัด เพราะเป็นมะเร็งผิวหนัง หมอตัดเต้านมข้างขวา ถึงต่อมน้ำเหลือง ใต้รักแร้ ตอนนั้นเห็นท่านเล่าว่า ร้องไห้มากมาย สั่งเสียลูก เตรียมตัวจากไปเลยล่ะ แต่สงสัยกรรมยังไม่หมดค่ะ อยู่จนทุกวันนี้ สุขสบาย อ้วนเป็นหมูสีชมพูเชียวค่ะ เอ....ทำไมคนใกล้ชิดถึงเป็นมะเร็งนะ... นั่งสมาธินะคะ ไม่ใช่อะไร เพื่อทำใจให้นิ่งยอมรับเหตุการณ์ค่ะ หากใจสู้ซะอย่าง เชื่อเหอะ มันทำอะไรเราไม่ได้หรอก
16 พฤศจิกายน 2553 20:36 น. - comment id 120009
หลานมาเยี่ยม ทำซุปมาให้ด้วย ฉันถามถึงเธอ เป็นอย่างไรบ้าง หลานบอกว่า เธอเดินเก่งแล้ว ขึ้นลงบันได้ 5 ชั้น ได้วันละ 2 เที่ยว และนึกไม่ถึงว่า ฉันจะป่วยซะขนาดนี้ เออ .. นึกไม่ถึงเหมือนกัน หลานสอบถามถึงการรักษาต่อไปว่าจะเลือกทางไหน ฉันเล่าให้หลานฟังเกี่ยวกับ สมุนไพรมูลนิธิไทยกรุณา และ เคมีบำบัดที่ รพ. ซึ่งข้อมูลทั้งสองฟาก ฉันศึกษามาพอสมควร ที่มูลนิธิฯ มีทั้งคนที่หายจากโลก และหายจากโรค ซึ่งก็ไม่แตกต่างจากการรักษาด้วยเคมีบำบัด เพียงแต่ตัวเลข สถิติ ซึ่งเป็นตัวแปรสำคัญ ตรงนี้สิ รายละเอียดเชิงลึกไม่รู้ "มันเป็นการตัดสินใจที่ยาก .." หลานบอกอย่างนั้น ฉันตอบว่า "อืม ใช่" พรุ่งนี้ฉันก็จะได้รับรู้เรื่องราวโรคที่ฉันเป็นอยู่ และรู้ถึงแนวทางรักษา การตัดสินใจที่จะเกิดขึ้น จะต้องไม่ขึ้นอยู่กับการเกรงใจใครอีก เพราะคนที่จะรับผิดชอบชีวิตฉัน ก็คือตัวฉันเอง เอาเถอะ มีคนบอกว่า ทุกคนมีเส้นชัยเฉพาะตน ซึ่งทุกคนจะต้องไปให้ถึง
17 พฤศจิกายน 2553 03:35 น. - comment id 120013
ใช่แล้วค่ะ จงมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองนะคะ เพราะศรัทธาเท่านั้นที่จะช่วยเป็นแรงใจให้กับตัวเรา ....ตราบที่ยังมีลมหายใจ เรายังไม่แพ้.... แม้เส้นชัยนั้น จะยากลำบากเพราะขวากหนาม เราก็จะก้าวข้ามมันค่ะ "เรา" ใช่....เราจะช่วยกันเป็นกำลังใจ ซึ่งกันและกันนะคะ ดีใจที่ได้ทราบว่าพี่สาวอาการดีขึ้นมาก รู้อะไรอย่างมั๊ยคะ ปรางว่าครอบครัวคุณน่าเอาเยี่ยงอย่างเพราะเห็นความแกร่งแล้ว นับถือค่ะ เห็นมะ เดือนก่อนเธอยังนอนแบ่บอยู่เลย ใครจะรู้พรุ่งนี้ เธออาจจะวิ่งรอบสนามได้ เห็นมั๊ย...เธอชนะแล้ว แล้วคุณล่ะ ยังไม่ได้นอนแบ่บเสียหน่อย จับมือกันนะคะ สู้ ๆ ค่ะ
17 พฤศจิกายน 2553 14:25 น. - comment id 120020
วันนี้หมอนัดดูแผล .. แผลของฉัน ฉันยังไม่เคยได้ดูสักกะที แต่หมอคงดูไปแล้วหลายที ฮา .. หมอเจาะเอาน้ำที่อยู่ข้างในออกอีก ฉันโหวกเหวกเล็กน้อย แต่หมอสัญญาว่าไม่เจ็บ เพราะจะเจาะเข็มตรงส่วนที่ชาอยู่ แล้วก็ไม่เจ็บจริง ๆ ด้วย สัก 12 สลิงค์ ได้มั๊ง อะไรจะเยอะปานนั้น หมอบอกว่าพุธหน้ามาดูอีกที ถ้ามีน้ำอีก ก็เจาะอีก เฮ้อ .. ก็ให้มันยังชาอยู่เหอะ เออ ใช่ มีเรื่องเล่า คิวก่อนฉัน ผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้ ยังคงกระซิกอยู่บนเตียง ฉันก็จะต้องใช้เตียงนั้นเหมือนกัน เลยถามว่า ร้องทำไม เธอเพิ่งตรวจรู้ว่าเป็นมะเร็งระยะ 2 ขนาดของก้อนคือ 3 cm ฉันก็เลยบอกว่า เป็นมะเร็งก็ตัดทิ้งสิ นี่ก็ตัดมาเหมือนกันนะ รักษากันไป เดี๋ยวก็รู้ หมู่หรือจ่า เธอมากับน้องชาย เขาก็ปลอบเธอใหญ่เลย กลายเป็นว่า ฉันเป็นพรีเซ็นเตอร์ซะแล้ว กลายเป็นคนที่ตอบคำถามนั่นนี่ หมอหัวเราะหึ ๆ .. เธอคนนั้นขอผลัดหมอ อีก 3 เดือนค่อยผ่า ตอนนี้จะขอไปบวชเพื่อทำใจก่อน .. ทำให้ฉันงง ผลัดไปอีกตั้ง 3 เดือนเชียว เธอถามฉันว่า รู้เมื่อไหร่ว่าเป็นมะเร็ง ฉันก็เล่าไป รู้เมื่อวันที่ 3 พค. และ ผ่าตัดวันที่ 4 พค. เธอบอกว่าเร็วมาก ตัดสินใจเร็ว ฉันก็เลยบอกเธอว่า ทุกเวลานาทีที่หายใจ มีชีวิตอยู่ นั่นก็หมายถึง มะเร็งมันก็ยังอยู่ด้วย แล้วทำไมจะต้องรอเวลาอีก ทำไปทำมา สรุปว่า เธอยอมรับการผ่าตัดในเดือนหน้า วันที่ 9 ฉันก็ยังล้อเธอเลยว่า ดีจัง ตอนที่เธอพักฟื้น ราชการยังหยุดงานให้ตั้ง 1 วัน (วันรัฐธรรมนูญ) แต่ดูแล้ว เธอไม่ยักจะขำแฮะ 5555 ฉันเสียอีกที่พูดเอง ขำเอง ฉันถามหมอเรื่องการรักษาด้วยธรรมชาติ+สมุนไพร เล่าเรื่องหมอสมหมาย ทองประเสริฐ เล่าเรื่องมูลนิธิไทยกรุณา หมอบอกว่า กรณีหมอสมหมาย สมุนไพรควบคู่กันไป พอจะเชื่อได้ แต่ถ้าสมุนไพรหักดิบล้วน ๆ หมอยังมีความมั่นใจในการให้การรักษาด้วยเคมีบำบัดอยู่ หมอย้ำอีกว่า .. สำหรับฉัน มะเร็งยังไม่ได้ลุกลามไปไหน ถ้ารักษาตามเคสจนจบ ก็ถือว่าจบกันไป ปล. ฉันถามหมอว่า เคมีหัวล้านที่ฉันจะได้รับ มีกี่ยก หมอหัวเราะ และบอกว่า มี 4 ยก คาดว่าจะหัวล้านตั้งแต่ยกแรก ... เอ้า .. เฮ้ ...
18 พฤศจิกายน 2553 01:38 น. - comment id 120045
เย้....ดีใจด้วยนะคะ ที่จะผมร่วงแล้ว.... โธ่...ใครเค้าว่ากันล่ะคะ ปรางล้อเล่นค่ะ อ่านตรงนี้หลายรอบกลับไปมา ก็เห็นด้วยกับหมอนะ แล้วก็ดีใจสุด ๆ ที่รับรู้ระยะของมะเร็ง อีกอย่างแสดงว่า ของคุณอัล เพิ่งเป็นระยะเริ่มแรกด้วยเพราะไม่ได้ฉายแสง หรือ ฉายรังสี เพราะเท่าที่จำได้ เคยคุยกับเพื่อนร่วมรุ่นของคุณแม่... เพราะคนที่ไปฉายแสงที่ตึกอับดุลลาฮิม กับฉายรังสีที่ตึกอลิซเบท คือผู้ป่วยหลังผ่าตัดต้องไปฉายด้วย เพื่อหยุดการกระจายเชื้อ ถือว่ายังเป็นข่าวที่ดีมาก ๆ ที่เรารู้ก่อน ฉะนั้น ไอ้เจ้ามะเร็งจะต้องโดนคีโมกำจัด แล้วหากไม่อยากหัวล้าน พยายามนิดหนึ่ง แม้มันจะคลื่นไส้เท่าไร พยายามดื่มน้ำมาก ๆ อาหาร นมถั่วเหลือง ฝืนดื่มนิดหนึ่งนะ เพราะที่เห็นเพื่อนร่วมรุ่นของแม่ ผมร่วงหลายคน แต่แม่ไม่น่ะ สงสัยแม่กลัวไม่สวย เลยบังคับไม่ให้ผมร่วง อิอิ... คนเก่ง...เห็นหรือยังว่า...คนอื่น ๆ เค้าร้องไห้ กลัวกันทั้งนั้น แปลก เท่าที่พบ มีคนสองคน หนึ่งแม่ของปราง กับ อีกคน คุณอัลมิตรา ที่ยังลั้นลาได้ ก็รู้นะคะว่ากังวล แต่ ใจสิยอดไปเลย การที่ตัวเราแสดงว่าเข้มแข็งเช่นนี้ให้คนอื่นเห็น ถือว่าเป็นบุญนะคะ เพราะอย่างน้อย เค้าจะได้เห็นกับตาว่า คนอื่นเค้าก็เป็น แล้วก็ตัดทิ้งไป ไม่เห็นเป็นไรเลย หากเธอคอยอีกเป็นเดือน เธอก็ไม่ต้องตัดแล้ว เพราะมันจะลามไปเร็วมากเกินระยสองข้ามเป็นสาม ก็หมดสิทธิ์ผ่าตัดแล้วค่ะ ถือว่าเธอโชคดีที่พบคุณก่อนนะคะ อืม....สงสัยค่ะ ว่าน้ำที่หมอเจาะออก ทำไมถึงมีน้ำคะ หรือว่าเป็น ธรรมดาของการผ่าตัดที่ต้องมีน้ำอยู่ เพราะหากวันไหนมีคนที่ผ่าตัด ปรางจะขอเอาข้อมูลตรงนี้ไปชี้แจงให้เค้าอ่านและรับรู้ค่ะ..... แล้วนี่ จะเริ่มให้คีโมเมื่อไรคะ หรือว่าวันนี้รับมาแล้ว... หากใช่อย่าลืมดูแลตัวเองนะคะ นอนพักมาก ๆ ข้อสำคัญ อย่าเครียด หากผมมันไม่รักดี จะร่วงปล่อยมันไปค่ะ อิอิ... เดี๋ยวมันก็งอกใหม่ได้ ดีเสียอีกจะได้รู้ว่าตัวเองน่ะ หัวสวยมะ
18 พฤศจิกายน 2553 07:50 น. - comment id 120049
เย้... คนเก่ง ไปหาหมอมาแล้ว... ถามหมอเปล่าคะ ว่า เซลล์มะเร็งชนิดที่คุณอัลฯ เป็น นั้น เติบโตด้วยฮอร์โมน หรือเปล่า... ถ้าใช่ งดอาหารที่มาจากถั่วเหลืองทั้งหมดนะคะ...เพราะถั่วเหลืองมีฮอร์โมนธรรมชาติ คนในวัยทอง เค้าถึงทานถั่วเหลือง หรือผลิตภัณฑ์ จากถั่วเหลืองเพื่อลดอาการวัยทองค่ะ.. ตอนนี้บำรุงร่างกายให้แข็งแรงนะคะ... สูญเสียพลังไปจากการผ่าตัดมากแล้ว ก่อนไปทำคีโม และระหว่างคีโม ดื่มน้ำให้มากที่สุด จะได้ขับสารคีโมออกจากไต.. ถ้าผมร่วง ไม่หมด เหลือหรอมแหรมๆ ให้โกนให้เกลี้ยงเกลาซะเลย..จะง่ายในการดูแลหนังศรืษะ ซึ่งอาจจะมีผื่นขึ้นได้นะคะ ใช้สบู่เด็กอ่อนๆ ทำความสะอาดได้ค่ะ และกลางคืน หรืออยู่บ้าน ปล่อยให้โล่งโถง ไม่ต้องคลุมนะคะ... อย่าลืมเรื่องเช็ดมือและเท้าให้แห้ง โดยเฉพาะใต้เล็บ เพื่อป้องกันเชื้อราใต้เล็บ เล็บมือ และเล็บเท้า อาจจะเปลี่ยนสีเป็นสีคล้ำ..ไม่ต้องตกใจนะคะ แล้วมันจะหายไปตอนคีโมจบค่ะ... ผิวอาจจะแห้งมากๆ ทาโลชั่นเป็นประจำนะคะ ถ้าไม่มีกลิ่นก็จะดี เพราะมีกลิ่นเดี๋ยวคลื่นไส้.. บางทีในปากจะมีรสเฝื่อนๆ เหมือนกินโลหะ ไม่มีอันตรายนะคะ แต่ทำให้ทานอาหารไม่ลง ผลข้างเคียง ขึ้นอยู่แต่ละคนไข้ นะคะ..คุณอัลฯ รู้ไว้ จะได้ไม่ตกใจเวลามันเกิดขึ้น แซมสัญญา..ทุกอย่าง ซ่อมได้..เด้อค่ะเด้อ รักนะคะ...จะบินอยู่ข้างๆ ไม่ไปไกลหรอกค่ะ..จุฟ..จุฟ.. แซมค่ะ
18 พฤศจิกายน 2553 11:32 น. - comment id 120060
ย้อนกลับมาอ่านที่ฉันเขียน ท่าจะเฟอะฟะแล้วฉัน เธอถามฉันว่า รู้เมื่อไหร่ว่าเป็นมะเร็ง ฉันก็เล่าไป รู้เมื่อวันที่ 3 พค. และ ผ่าตัดวันที่ 4 พค ที่จริงแล้ว ฉันเขียนผิด ที่ถูกต้องจะต้องเขียนว่า ฉันก็เล่าไป รู้เมื่อวันที่ 3 พย. และ ผ่าตัดวันที่ 4 พย. เออ ใช่ .. เมื่อวานลืมถามชื่อแซ่ของมะเร็งที่ฉันเป็น ว้า เซ่อจัง พุธหน้าถามใหม่ น้ำที่คั่งอยู่ข้างใน มันเป็นเหลือง (เวลาดูหนังผี จะเห็นว่า ที่ผีหน้าเฟะ ก็เพราะน้ำเหลืองมั๊ง) หมอบอกว่าเป็นธรรมชาติ เพราะการมีแผลด้านใน น้ำเหลืองก็ต้องออกมาอยู่แล้ว ในขณะที่พักฟื้นที่ รพ. หมอก็ต่อท่อสายน้ำเหลืองระบายทิ้ง เช็คจำนวนทุกวัน สำหรับฉัน ฉันไม่ค่อยอยากจะดูมันสักเท่าไหร่ สีขุ่น ๆ อย่างกะเปลือกมังคุด แถมมีชิ้นเนื้อเล็ก ๆ ลอยเท้งเต้งอยู่บ้าง หลัง ๆ มองที่สายยางจะเป็นสีเหลืองใส มันไม่ค่อยไหลเพิ่มในวันที่ 8 บ่ายวันที่ 9 เขาเลยเอาสายท่อน้ำทิ้งออก ปรากฏว่ากระฉูดเลยครับท่าน เปรอะเสื้อ เปรอะกางเกง ถึงกับต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอน แน่นอน .. ฉันโวยวาย .. ฉันบอกว่า ถ้ามาเสียบสายยางเข้าไปใหม่ ได้ได้นะ มีต่อย 555 ปล. หมอบอกว่าเป็นธรรมดาเรื่องของน้ำเหลืองคั่ง คั่งก็เจาะออก บางคนเจาะ2-3 รอบ ฉันถามว่า ทำไงให้ร่างกายดูดซึมไป หมอบอกว่าไม่ต้องทำไง ฉันถามอีกว่า ควรนอนนิ่ง ๆ หรือ ดุกดิกเข้าไว้ .. หมอมองหน้าและบอกว่า "เอาเข้าไป เพ้อเจ้อ"
19 พฤศจิกายน 2553 02:01 น. - comment id 120071
อืม...นั่นดิ ปรางลืมไปเรื่อง ตระกูลของมะเร็ง แล้วนี่มิต้องหยอดแต่ น้ำข้าวต้มดิ เพราะช่วงที่คลุกคลีกับคนป่วยมะเร็ง ได้ยินแต่คุณหมอ ท่านเตือนเรื่องเนื้อสัตว์และเครื่องในสัตว์ ปรางก็จำแค่นั้น ไม่ทันนึก ว่ามันมีหลายตระกูลน่ะ แหม...ไอ้เชื้อมะเร็งเนี่ย เหมือนเป็นญาติสนิทนิ ข้อมูลน้ำเหลืองที่กล่าวไว้ จะจำไว้บอกต่อนะคะ เพราะคนไทยที่นี่ บางคน ก็ว่ากันไปตามหมอเดาน่ะ ภาษาไม่แข็งแรงนัก อีกอย่าง เค้าแทบไม่ พูดภาษาอังกฤษกันเลย อิอิ...ปรางอยู่เดนมาร์กค่ะ ภาษาเค้ายากถึง...ยากที่สุด ฉะนั้น...คนไทยที่นี่มักจะเก่งเหลือคาด (เดา) ซึ่งเชื่อถือยากไว้จะเก็บ ข้อมูลตรงนี้ไปเผยแพร่นะคะ คนไทยในระแวกที่ได้ยินข่าว ก็เสียชีวิต กับมะเร็งเต้านมไปสองรายค่ะ ทั้งสองรายจากที่สอบถาม เป็นระยะเกินแก้ไข รายหนึ่ง ไปพบหมอช้าไป ผ่าตัดแล้วเชื้อยังกระจายอยู่ แล้วก็คิดมาก เครียดทุกเรื่องน่ะ น่าสงสารน่ะ รายที่สอง พบกว่าเป็นมะเร็งทีหลังรายแรก พบกว่าเป็นเนื้องอกแต่ดั้น กลับเมืองไทยไปทำหน้าอกมา ทั้ง ๆ ที่ลูกยังอายุน้อยอยู่เลย รายนี้ไม่เจียม สงสารลูกกับสามีน่ะ เฮ้อ.... อยู่ที่ไหนก็ไม่เหมือนบ้านเรานะคะ เพราะ ภาษาเข้าใจง่าย ไม่สบายคุยกับหมอแล้วไม่ต้องแปลจากไทย เป็นไทยอีก อิอิ... แล้วนี่พี่สาวรู้แล้วหรือคะว่าเป็น...แล้วคุณแม่ล่ะ เออ....ยังไม่เล่าเลยนะคะ ว่าได้รับสารเข้าเส้นหรือยัง อยากทราบอาการค่ะ ห่วงง่ะ ทำไงได้ มันห่วงจริง ๆ นี่ ว่าแต่....อย่าเพ้อจนหมอขำกลิ้งล่ะ
19 พฤศจิกายน 2553 10:40 น. - comment id 120073
พี่ชาย พี่สาว หลาน .. รับรู้เรื่องมะเร็งของฉํน ยกเว้นพี่สาวคนโตที่เพิ่งจะฟื้นตัวจากการป่วยหนัก และอีกคนที่ยังไม่รู้คือแม่ ฉันเชื่อว่า พวกเขาเก็บความลึบไว้ได้ ไม่มีใครปริปากบอกแม่กับบอกเธอ ทำไมถึงเชื่อมั่นน่ะเหรอ .. อะแฮ่ม ฉันเปรียบเหมือนตู้เอทีเอ็มประจำบ้าน ขืนไม่ทำตามที่ฉันบอก ฉันไม่ให้มากดนะ บอกไว้ซะก่อน 555 เมื่อเช้า ตื่นตีห้าครึ่ง และเข้านอนตอนแปดโมง จู่ ๆ ก็ง่วงขึ้นมาอีก ตื่นอีกทีสิบโมง พอดีได้เวลาตากผ้า ฝันด้วยแฮะ ตั้งแต่ป่วยมานี่ เพิ่งจะฝัน ฝันได้เป็นเรื่องเป็นราวดีมาก ฉันฝันว่า .. อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ดูเหมือนหลงทาง หาทางกลับบ้านไม่ถูก แล้วฉันก็ได้รับความช่วยเหลือ มีคนจะพาฉันกลับ ระหว่างทาง ฉันเจองูสองตัว ตัวแรก เป็นงูที่เลื้อยอยู่ตรงหน้า ตัวใหญ่ เป็นงูสีเหลือบเหลืองทอง จังหวะที่กำลังจะถอยหลังหนี คนที่มาช่วยก็รั้งไว้ บอกว่าอย่าถอย ข้างหลังมีงูอีกตัวที่ใหญ่กว่า ซึ่งฉันไม่ทันได้เห็น แทนที่จะถอยหลัง ก็เลยเบี่ยงตัวหนี ทีนี้เลยเห็นชัดเจน เป็นงูสีเขียวตัวอ้วนปั๊ก งูตัวแรกสีเหลืองทองมันเหมือนนอนรอเฉย ๆ แต่งูสีเขียวมันเลื้อยหา ฉันบอกกับมันว่า .. "กายของฉัน เนื้อหนังของฉัน เป็นของพุทธองค์ ไม่เว้นกระทั่งเจ้า ก็เป็นของพุทธองค์เหมือนกัน ดังนั้น ฉันจะไม่ยอมให้โดนทำร้ายเด็ดขาด" จากนั้นก็สวดมนตร์ อิติปิโส แต่เชื่อป่ะ ในฝันสวดผิดสวดถูก 555 ตอนนี้ เจ้างูนั่นดันมีหน้าเหมือนคน มันหัวเราะเยาะ มันขำฉัน แล้วมันก็ดำดิ่งลงพื้นดิน ฉันคาดว่า มันขี้เกียจเลื้อย มันคงหาจังหวะที่จะโผล่ผุดมาใกล้ฉันอีก ฉันเข้าหาคนหนึ่งและร้องบอกขอไม้ปลายแหลม เพื่อใช้เป็นอาวุธพุ่งปักมัน พอได้ไม้เหลาแหลมมา ก็ซ้อมใหญ่เลย เล็งเป้า ปักไม่ค่อยจะตรงเป้า ก็เลยร้องขอหวายอาคม กะว่า ไม่พุ่งปักแล้ว จะเอาหวายฟาดเพี๊ยะ ๆ ซะเลย แล้วก็ตื่น .. ช่างเป็นความฝันที่สนุกสนานดีแท้ เหงื่อแตกโซกเลยเนี่ย
20 พฤศจิกายน 2553 00:31 น. - comment id 120080
งู ฝันเห็นงู หรือถูกงูกัด หรือตีงูจนตายแล้วงูกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ทายว่าคนโสดจะได้แต่งงาน ถ้าเป็นชายที่มีครอบครัวแล้วอาจคิดนอกลู่นอกทาง ถ้าเป็นหญิงที่มีครอบครัวแล้วจะได้ลูก งูกัด ฝันว่างูกัด ทายว่าศัตรูเพศตรงข้ามจะคิดร้าย หรือได้รับเคราะห์จากเพื่อนบ้าน ถ้างูกัดต่ำ ก็เป็นเคราะห์เล็กน้อย ถ้ากัดสูงจะได้รับเคราะห์หนัก หรือมิฉะนั้นจะป่วยเจ็บเพราะอุบัติเหตุในการเดินทาง งูเขียว ฝันเห็นงูเขียว ทายว่าจะได้คู่ที่ถูกใจมาก งูรัด ฝันว่างูรัด หรือเลื้อยมาพันร่างกาย ทายว่าถ้าเป็นคนโสดจะได้พบเนื้อคู่ในกะทันหัน ให้สังเกตความฝันว่า ถ้างูกัดส่วนสูงของร่างกาย เช่น รัดคอ รัดบั้นเอวจะได้เนื้อคู่ฐานะดีหรือมีศักดิ์ ถ้ารัดต่ำลงมาถึงขา ทายว่าจะได้เนื้อคู่ต่ำศักดิ์กว่า ถ้าเป็นคนมีครอบครัวแล้ว ในฝันนั้นถ้าได้ใช้มือจับลำตัวงูแล้วจะได้ลาภเป็นบุตร หรือโชคลาภจร ลาภลอยจากการเสี่ยงโชคใหญ่ งูพิษ ฝันเห็นงูพิษหรืองูเห่ารัดแขนขา ทายว่าจะมีโชคด้านความรัก พบคู่และได้แต่งงานสมใจ งูเหลือม ฝันเห็นงูเหลือม ทายว่าให้ระวังเรื่องเงินๆ ทองๆ สุขภาพจะมีปัญหา อิอิ...ก็ไม่ทราบว่าฝันแบบนี้จะตีความว่าไงนะคะ ก็เคยฝันอยู่บ่อยไปค่ะ อาจเป็นเพราะอ่อนล้ามาหลายวันนะคะ แต่ก็สงสารเจ้างูนิ กลายเป็นเป้าให้ซ้อมไปเสีย....อ่านแล้วก็ขำดีค่ะ แต่ทำนายฝันทางนี้ งูหมายถึงศัตรูค่ะ หากเป็นจริง ศัตรูคงต้องมุดหนี เพราะคุณเล่น ทั้ง ไม้แหลม ทั้งหวายอาคม ไล่ฟาดเพี๊ยะ ๆ อิอิ... แบบนี้กระเจิงค่ะ แหม..แม้แต่ในฝันยังสู้ยิบตาแบบนี้ ปรางเชื่อว่า มันต้องผ่านไปได้ดีค่ะ งั้นก่อนนอนคืนต่อไป นั่งท่อง อิติปิโส ให้แม่นยำนะคะ เตรียมพร้อมไว้ก่อน อ้อ...แล้วอย่าลืมแผ่เมตตาให้เค้าด้วยล่ะ อืม....ดูเหมือนตู้ เอ.ที.เอ็ม จะขลังกว่าหวายอาคมนะเนี่ย
20 พฤศจิกายน 2553 20:03 น. - comment id 120085
มีเพื่อนรุ่นพี่มาเยี่ยมที่บ้าน ซื้ออาหารสดมาให้เยอะแยะ พร้อมกับจัดการสอนให้ทำอาหาร สลัดปลาแซลมอล ง่ายดี ปลาแซลมอล เนย หัวหอมใหญ่ มะเขือเทศ บล็อกคอรี่ กระหล่ำขาว เห็ดหอม ผักคะน้า ซอสมะเขือเทศ ไวตามิลค์อีกลัง.. เตรียมมาให้พร้อม สงสัยจะเป็นเสบียงได้ทั้งสัปดาห์ รู้สึกว่ามีน้ำคั่งอยู่ในอก เวลาเดินนี่ กระเพื่อมเลย 555 ไม่แคล้วต้องโดนเจาะในวันพุธหน้าอีกแหง๋ ทำใจล่วงหน้าไว้เลย อ้อ .. อวดแผลให้เพื่อนรุ่นพี่ดูด้วย เปิดแง้มให้ดูเฉพาะซีกซ้าย แล้วก็คุยกันนิดหน่อยถึงเรื่องงาน ท่าทางในแผนกจะปั่นป่วนกันน่าดู ทำไงได้ ก็ไม่อยากจะป่วยนี่หว่า แต่ในเมื่อป่วยแล้ว ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร ทีนี้ล่ะ จะได้เข้าใจซะทีว่า ทำไมฉันถึงต้องทำเป็นบ้าบอเขียนกลอนระบาย งานมันเยอะ มันเครียด ซะขนาดนั้น นี่ดีนะ ที่ไม่ได้ติดขัดยาวจนถึงปลายปี จ้องปฏิทินอยู่นาน เล็งฤกษ์เอาไว้แล้ว สงสัยหมอจะจัดการเรื่องการให้คีโม น่าจะไม่พ้นวันที่ 8 หรือ ไม่ก็วันที่ 10 .. วันที่ 8 มีเปอร์เซนต์สูงกว่าแฮะ นี่ถ้าได้วันที่ 10 ก็จะดีมิใช่น้อย จะได้ลาแค่วันเดียว ไม่งั้นเสียงานเสียการหมด ครั้งแรกของการให้คีโม หมอบอกว่า ผมจะร่วงล่ะ เปิ้ลโทรมาเมื่อวาน คุยเรื่องของก้อยที่เมื่อ 6 ปีก่อนเป็นมะเร็งเต้านม แต่ก้อยไม่ได้ตัดทั้งเต้านะ ของก้อยคัพซี คงเสียดายถ้าจะตัดหมด 5555 เปิ้ลเล่าอีกว่า ก้อยซื้อวิกที่ นิวราวัณ ตอนนั้น ซื้อในราคา 8,000.- แพงโคตร ตกใจนะเนี่ย อะไรจะแพงขนาดนั้น จะบ้าตาย !!!
21 พฤศจิกายน 2553 17:56 น. - comment id 120089
อืม....คุณหมอการันตีเลยหรือคะ ว่าผมต้องร่วงแน่นอน ผมร่วงปรางไม่ห่วงหรอกนะคะ ที่ห่วงจะห่วงอาการแพ้คีโมน่ะ ยิ่งอยู่คนเดียว (ไม่ทราบว่าเข้าใจผิดไปหรือเปล่านะ อิอิ...) ช่วงที่แพ้ จะอ่อนเพลียมาก แต่ก็นะ คุณอัลฯ แกร่งจะตายไป กระซิบนิดหนึ่ง ใคร ๆ เค้าก็ว่าเราแกร่งนะ แต่ในใจก็อยากอ้อนบ้างนิ อย่างน้อย ๆ ให้มี ใครก็ได้มาช่วยหยิบจับอะไรบ้างก็ยังดี เอ...หรือว่าจะรำคาญ อิอิ... ช่วงนี้ หากยังไม่ได้ออกไปไหน ก็ทานสลัดปลาตามแบบที่เพื่อนสอนไปก่อน หากได้ออกไปข้างนอก หรือมีใครที่จะเข้ามาเยี่ยมนะคะ ปรางแนะนำให้ใช้ น้ำมันมะกอกแทน เนยค่ะ ถึงจะไม่หอมเท่าเนย แต่ ดีกว่ากันแยะ แล้วงานน่ะ ช่วงนี้ปล่อยไว้สักนิดนะคะ ก็เราไม่ได้แกล้งนี่ ยุ่งน่ะต้องวุ่นวาย แน่นอนค่ะ เพราะเราอยู่ยังวุ่นวายเลย เอ...ไม่ทราบว่ามาเยี่ยมคนป่วยทำไมถึงเอาเรื่องเครียดมาให้นะ หรือเค้าคิดว่าคุณอัล พักร้อนหว่า... ฝากถามคุณหมอด้วยนะคะ ว่าสาเหตุที่เป็น เพราะอะไร เพราะ ไอซีซี. ผลิต เสื้อชั้นใน ทำไมปล่อยให้พนักงานเป็น หรือว่าไม่ได้ใช้วาโก้ อิอิ... ปรางใช้วาโก้มาตั้งแต่เด็ก หวาดไปเลยนะเนี่ย สงสัยต้องเก็บเงินกลับบ้านไปเปิดทำวิกผมเสียแระ...อะไรมันจะ แพงขนาดนั้น หากเราจะประหยัดนิดหนึ่งนะคะ เคยเห็นบางคน ใส่หมวกไหมพรมค่ะ ถูกกว่าด้วย เพราะเคยได้ยิน เธอคุยกับคุณพยาบาล ว่า ใส่วิกไม่ไหว มันรัด ร้อนมากด้วย คุณพยาบาลเลยแนะนำให้ใส่หมวก ลองดูนะคะ เอ...แต่ตอนนี้ยังไม่ร่วงนี่ คิดเตรียมพร้อมเลย เพราะหากจะร่วง คงไม่ร่วงภายในคืนเดียวแน่นอน ใจเย็น ๆ ค่ะ ว่าแต่ไหน ๆ ก็คิดใส่วิกผมแระ จะเอาทรงไหนหว่า หากใช้ ทรงสั้น ๆ แบบเก๋ทันสมัย ราคาคงไม่น่าจะแพงนะคะ เพราะเราก็ใช้แค่ ชั่วคราวเอง เดี๋ยวผมก็ขึ้นใหม่แล้ว แผลผ่าตัดกว้างมะ เพราะเท่าที่ถามคนตัวใหญ่ข้าง ๆ เนี่ย ท่านว่าท่านไม่มีน้ำ หรือว่า เต้าผู้ชายกับผู้หญิงเวลาผ่าตัดไม่เหมือนกัน
21 พฤศจิกายน 2553 20:46 น. - comment id 120090
ที่จริง ฉันก็คิดไม่ถึงหรอกว่าตัวเองจะเป็นมะเร็ง ฉันค่อนข้างจะดูแลสุขภาพ ตรวจสุขภาพทุกปี ปีที่แล้ว เดือนสิงหาคม ก็ตรวจเมมโมแกรม+อัลตราซาวนด์ พบกว่าด้านซ้ายมีซีส (ปกติ) 1 หน่วย, ด้านขวามี mass (ปกติ) 2 หน่วย เท่าที่อ่านในตำรา ซีส" ไม่ใช่เนื้องอก ส่วนใหญ่ไม่เกี่ยวข้องกับมะเร็ง สำหรับฉัน โชคดีชะมัด ที่ดันเข้าข่ายส่วนน้อยที่เกี่ยวข้องกับมะเร็ง 555 อยู่ไอซีซี แต่ดันเป็นมะเร็งเต้านมเสียเอง โอย .. บ่นกับใครดี อะไรที่อยู่ในปัจจัยเสี่ยง ฉันก็คิดว่า ฉันไม่ได้อยู่ในกลุ่มเสี่ยงเลย แต่ก็ช่างมันเหอะ มันเป็นไปแล้วนี่นา อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด คิดเสียว่า ชีวิตของฉันจะได้เติมเต็มประสบการณ์ --------------------------------------------------------------------------------- วันนี้โทรหาพี่สาวอีกคน ถามว่าไปลอยกระทงหรือเล่า เปล่า วันนี้ทำงาน ย้อนถามฉันอีกต่างหาก ฉันก็บอกว่าเปล่า เบียดคนไม่ได้ แผลยังไม่หายสนิท แล้วก็คุยกันถึงเรื่องข้ามปีโน่น วันตรุษจีนทำไงดี หัวยังล้านอยู่ หรือจะไม่ไปบ้านแม่ แกล้ง ๆ บอกว่าไปต่างประเทศ ไปต่างจังหวัด ทำนองนั้น พี่สาวบอกว่า คงต้องไปนะ ก็ไปแบบหัวล้านนั่นแหล่ะ คงไม่เป็นไร อยู่กันครบถ้วน บรรยากาศคงไม่น่ากังวลใจ แต่ก็ขึ้นอยู่กับฉันด้วย ที่จะต้องทำให้แม่เห็นว่า "เรื่องเล็ก" คุยถึงเรื่องคีโม ฉันบอกว่า หมอจะให้ 4 ชุด มีคนจองเป็นเจ้าภาพ เอ๊ย จองมาเป็นเพื่อน 2 ชุด เหลือชุดที่ 3-4 กำลังรับสมัครอยู่เหมือนกัน ไม่อยากได้ผู้ชายหรอก เพราะรู้ว่าทุลักทุเล เวลาที่จะพาเข้าห้องน้ำอะไรเนี่ย คงไม่สะดวกสักเท่าไหร่ อีกอย่าง ผู้หญิงมีเรื่องคุยเยอะ จะทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ว่าจะเอาโน๊ตบุคไปเปิดดูหนังนะ จะได้เพลิน ๆ 555 ................................................................................... ปล. ตอนอยู่ รพ. น้ำเหลืองมันไม่ค่อยจะระบายออกมา ห้อยแค่ประปุกเดียว เพื่อนบอกว่า บางคนห้อยเป็นพวงพริกเชียว แผลก็เลยยังไม่ประกบสนิทแห้งสักเท่าไหร่
22 พฤศจิกายน 2553 02:34 น. - comment id 120093
นั่นสินะ เพราะก็คิดนะคะว่า รุ่นเรา ๆ เนี่ย คงต้องดูแลสุขภาพมาก ๆ เอาน่ะ โยนไปที่พันธุกรรมแล้วกัน หรือไม่ก็อาหารการกินไป เพราะที่จริง มันเกิดเมื่อไรก็ไม่ทราบดิ แต่ปัจจัยเสี่ยงคือ คนที่ไม่เคยมีบุตรเลย น่าแปลกนิ...อีกอย่าง ความโชคดีที่สวรรค์บันดาลให้ น้อยรายนะคะที่จะได้รับความกรุณาแบบนี้ งั้นเราก็ไม่ได้รู้รสชาด ของชีวิตน่ะสิ.... ลอยกระทงหรือ...ปรางจำไม่ได้แล้วว่าได้ลอยครั้งสุดท้ายเมื่อไร ชีวิตมันมอบให้กับคนที่เราไปเสียหมด นี่ก็อีกหนึ่ง ที่กลับไปต้อง ชำแระตัวเองเสียที คนใกล้ชิดบอกเหมือนกันว่า จะจับตรวจ หากไม่ร่วง หรือแบบเดินไม่ได้ ไม่ยอมไปหาหมอเช่นกัน รู้มั๊ย...สวัสดิการที่นี่ ถือว่าดีแทบจะเป็นอันดับหนึ่ง ของโลกนะ อย่าเพิ่งคิดต่อ หากคุณไม่สบาย สิ่งแรกที่ไปหาหมอประจำตัว....เค้าจะมอง ๆ ตรวจความดัน ถามว่าเป็นอะไร หากบอกว่าเพลีย เหนื่อย สิ่งเดียวที่ทุกคนได้เหมือนกันหมด กลับไปบ้านพักผ่อนนะ ให้หยุดงานสามวันก่อน หากไม่หายให้กลับมาอีก อิอิ....ตรู....มันดีแบบไหนกันเนี่ย ครั้งที่เป็นไวรัสตับอักเสบ ซี สาเหตุมาจากตัวเราเองแหละ โง่...มากไปหน่อย มีเรื่องกับพ่อของลูก ตอนนั้น ขาดสติ ริไปกินยาพาราฯ เข้าไป เกือบร้อยเม็ด แล้วไม่บอกใคร กะว่า ตายเป็นตาย ทีนี้ สวรรค์ไม่มีที่ นรกไม่ต้องการสิ เป็นเรื่อง หมอท่านช่วยชีวิตไว้ ค่าเอ็มไซด์ในตับมันสูงพอควร ตับโตเต็มหน้าท้องเลย อ่อนเพลียน่ะ เป็นธรรมดาต้องเป็นไป ทีนี้ มันก็พัฒนา มาเป็น เจ้าซี ผู้น่ารักไง ตอนที่ไปหา บอกเค้าว่า "ฉันเหนื่อย" ตาเหลืองด้วย เค้าวัดความดัน ตอนนั้นไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นนะ หมอท่านบอกว่า เธอทำงานหนักไป พัก สักนิดนะ แล้วจะดีขึ้น อืม.... หลังจากนั้น ประมาณหนึ่งเดือนมั้ง ก็ได้กลับบ้าน ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ก็ สมุนไพรจ๋า จับเราตรวจ หมอเก่งแฮะบอกว่า เป็นไวรัส ซี เราไม่ค่อยเชื่อนะ กลับมา กทม. รี่ไปหาลูกสาวที่เป็นพยาบาล บอก ตรวจให้ม๊าหน่อยรู้สึก ว่าจะเป็นไวรัสซี อิอิ...ลูกสาวงง บอก เออ...มีด้วยดิ สรุป ตรวจ เป็นจริง ๆ นะ เค้าร้องไห้....เราไม่ร้อง อึ้ง เพราะมันต้องใช้เงินแยะดิ ทำไงดี อ่ะ...เพื่อน ที่รักพากลับไปหาหมออีก เอาชื่อยามาซื้อ ที่ร้านเจ้ากรมเป๋อ ให้เค้าบด แต่ไม่ได้ใส่แค๊ปซูล เพราะ อาหารและยาห้ามนำเข้า ก็เอามากินทั้งอย่างนั้นแหละ โอย...จากคนที่กินยายาก เดี๋ยวนี้สบายแล้วค่ะ ขม ๆ หย่อย อิอิ.... แต่ไม่ได้บอกคนตัวใหญ่ที่นี่นะ เพราะเค้าประเภท ตื่นไฟ เดี๋ยวจะช็อคตายก่อน เมื่อก่อนเมนส์แทบจะเป็นสีน้ำตาล (ไม่ได้กินยาคุมนะ) บางเดือนก็น้อยมาก กินยาไปได้ หกเดือน เอ..เลือดมาแดงนะ แล้วมาแยะดี อาการอ่อนเพลียน้อยลง ตาก็เหลืองจาง ๆ ก็คิดว่าตัวเองอุปทาน คอยจน ครบปี ได้กลับบ้าน กลับไปตรวจ ก็ไม่ได้หวังอะไรมาก เพราะ ใจมันไม่ค่อยเท่าไรเรื่องสมุนไพร อืม...หมอตกใจ ตรวจซ้ำหลายรอบ สีหน้าหมอปิติมาก แล้วจดชื่อยาที่สั่งให้ คราวนั้น ว่ามีอะไรบ้าง เราก็ดีใจเล็ก ๆ กลับมา กทม. วิ่งแจ้นไปหาลูกอีก ตรวจ ปรากฏว่าก็ไม่พบ ดีใจสุด ๆ เลยค่ะ กลับมาเดนมาร์ก ก็ไปขอหมอตรวจ เค้าเลยประชด จับตรวจหมด เอาเลือดไป สิบห้าหลอด อิอิ...ประมาณว่า ยายคนนี้ วอนหรือเกิน จัดให้ซะหน่อย ปรากฏว่า ไม่เป็นอะไรเลย อ้าว...ยังมี แถมอีก ทีนี้เธอยังอยากจะเป็นอะไรมั๊ย กรรมนิ นี่จะตรุษจีนแล้วหรือ หากกลับไปทันนะ คิวที่เหลือ มีหวังต้องขอจองแล้ว เพราะไม่ได้ลำบากเลยนะคะ พ่อปรางท่านอยู่ ศูนย์การค้าวรรัตน์ค่ะ อีกอย่าง อยากพบ อยากคุยด้วยน่ะ อยู่แต่ว่า จะกลับไปช่วงไหนเท่านั้น เพราะค่าตั๋ว เศษ...ถี อย่างเรา เก่งที่สุดปีละครั้งก็เริ่ดแล้ว
22 พฤศจิกายน 2553 07:20 น. - comment id 120094
ฉันมีสถิติบางอย่าง ที่อยากเล่า ..
หมาด ๆ เลยคนที่บ้านบอกว่า ภรรยาของเพื่อนเป็นมะเร็งเต้านม ตัดเหมือนกัน (แต่ไม่รู้ระยะ)
ก็ทำการรักษาด้วยเคมีบำบัดไปจนครบถ้วน ปรากฏว่า ตอนนี้มะเร็งลามขึ้นสมอง
สัปดาห์ก่อนบอกว่านอนแหง่บอยู่ห้องไอซียู และหมอให้กลับมานอนทำใจที่บ้านแล้ว
พี่สาวเล่าว่า เพื่อนคนหนึ่งเป็นมะเร็งปากมดลูก หนีการรักษาจากแพทย์ปัจจุบัน
หันไปกินยาหม้อ ยาต้ม อยู่ได้ครึ่งปี เด็ดสะมอเร่
เพื่อนที่ทำงาน 1 .. เป็นมะเร็งเต้านม ตัดข้างขวาทิ้ง ระยะ 2 ไม่ลุกลามไปต่อมเหมือนกัน
รักษาต่อด้วยเคมีบำบัด 6 ชุด ต้องใส่วิกเพราะหัวล้านตั้งครึ่งปี ผ่านมาสองปีแล้ว รอด
เพื่อนที่ทำงาน 1 .. เป็นมะเร็งเต้านม ตัดข้างซ้ายทิ้ง ระยะ 1
ไม่รับรักษาด้วยเคมีบำบัด ทุกวันนี้กินใบไม้ (อะไรไม่รู้) วันละ 7 ใบ ผ่านมาแล้วห้าปี รอด
สัปดาห์ที่แล้วมีเมล์จากน้องที่เป็นทีมงานสร้างฝายชะลอน้ำฯ (คนที่รับหน้าที่ถ่ายวีดีโอ)
สวัสดีครับ
เห็นพี่อิมตอบเมลแล้วรู้สึกดีครับ ผมว่าพี่อิมมีกำลังใจที่ดีเยี่ยมเลยทีเดียว
ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่ดีครับ และผมอยากฝากความคิดเห็นสักหน่อยนะครับ
เพื่อเป็นการประกอบการตัดสินใจของพี่อิมว่าจะรักษาแนวทางไหนต่อไป
ซึ่งผมพอทราบรายละเอียดการักษาของพี่อิมมาจากพี่ต้นบ้างแล้ว
สำหรับผมแล้วนั้นผมเสียแม่ไปตั้งแต่ผมอายุ12ปีเพราะโรคมะเร็ง
ตอนแรกสุดแม่ผมเข้าผ่าตัดรักษามะเร็งปากมดลูกอยู่โรงพยาบาลจุฬาฯ
ซึ่งแม่ผมก็ผมร่วงและเจ็บปวดมาก
ทางพ่อผมก็สงสารแม่และพาแม่ออกจากร.พ.มารักษาอยู่บ้าน
กินยาหม้อจากคำแนะนำของคนรู้จักกันสักพักก็หายดี
ต่อมาไม่นานแม่ก็กลับเข้าร.พ.อีกครั้งคราวนี้เป็นมะเร็งที่ลำไส้
ก็รักษาอีกแล้วก็ผมร่วงอีกพ่อก็พาแม่ออกจากร.พ.มาอยู่บ้าน
ยาที่ไหนดีพ่อก็พาแม่ไปหาทั่วสักพักก็หายดี ทุกคนต่างก็ยินดี
แต่แล้วแม่ต้องเข้าร.พ.อีกครั้งคราวนี้มะเร็งมันขึ้นมาที่สมองแล้ว
แม่ก็ผมร่วงและเจ็บปวดจากการรักษาเหมือนเดิม
แต่ครั้งนี้พ่อไม่มีโอกาสได้พาแม่กลับบ้านอีกแล้ว
เพราะหมอบอกว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว ในที่สุดแม่ก็จากไป
และพ่อก็บอกกับผมว่าถ้าย้อนเวลาได้จะไม่พาแม่ออกจากร.พ.เลย
และถ้าแม่ทนเจ็บปวดต่อไปอีกสักหน่อยหมอคงรักษาโรคร้ายให้หายขาดได้
ยังไงพี่อิมลองตัดสินใจดูนะครับ ปัจจุบันนี้การแพทย์ก้าวไกลไปมาก
หวังว่าพี่อิมคงเลือกทางที่เหมาะสม จะได้ไม่เสียดายเวลาและโอกาสเหมือนแม่ของผม
22 พฤศจิกายน 2553 07:41 น. - comment id 120095
ช่วงที่ฉันนอนหง่าวอยู่บนเตียงคนไข้ ฉันก็มีความคิดหลากหลาย ในสิ่งที่ฉันรับทราบจากคำบอกเล่า ประสบการณ์ของแต่ละคนที่นำมาแจ้ง มันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกสับสน ครั้นจะตั้งจิตให้เกิดนิมิต ก็ไม่เกิดเสียนี่กระไร ดังนั้น ฉันคิดว่า ฉันเองเท่านั้น ที่จะต้องเป็นผู้ตัดสินในชะตาของฉัน ความจริง ฉันตัดสินใจได้ก่อนที่จะได้รับเมล์จากทีมงานสร้างฝายฯ และทั้งที่รู้ข่าวหมาด ๆ ของภรรยาของเพื่อนที่ใกล้จะสิ้นลมจากการรักษาแผนปัจจุบัน เหตุที่ตัดสินใจเช่นนั้นก็เพราะว่า .. 1. เลี่ยงการเป็นภาระต่อบุคคลใกล้ชิด กรณีที่ไปรักษาด้วยสมุนไพร ฉันต้องเป็นภาระให้บุคคลใกล้ชิดพาไป สัปดาห์ละ 2 หน คือ พฤหัสกับอาทิตย์ ที่เมืองกาญจน์ ใช้เวลาทั้งวัน 2. ยืนยันในแนวทางที่ได้รับโอกาส ฉันได้โอกาสในการผ่าตัดในวันรุ่งขึ้นหลังแพทย์ฟันธงแล้วว่าใช่มะเร็ง เป็นสิ่งที่ถือได้ว่า "ได้โอกาสอย่างพิเศษสุด" ทั้งนี้ ฉันยืนยันว่า ไม่รู้จักส่วนตัวกับแพทย์ที่รักษา ฉันคิดว่า เหมือนฉันได้เข็มทิศ ฉันควรเดินหน้าต่อไป 3. ยุติธรรม ระหว่างฉันและมะเร็ง มันก็แฟร์ ๆ ดี หากจะต้องรักษา ไม่ว่าจะตัดทิ้ง หรือ อัดฉีดเคมีเข้าไป ก็เหมาะแล้วที่จะต้องลงแรงกันสักหน่อย เจ็บป่วยในครั้งนี้ เป็น/ตาย ต้องยอมรับให้ได้ 4.ใช้หนี้เก่าให้หมดไป ถ้าจะเทียบตามหลักพุทธศาสนา ฉันอาจจะเป็นมะเร็งซึ่งเกิดจากกรรมเก่า เจ้ากรรมนายเวร ฉันเจ็บขนาดนี้ ป่วยขนาดนี้ ก็ถือว่าใช้หนี้กันไป เพื่อที่จะได้ไม่ต้องติดค้างกันอีก และสำหรับฉัน ฉันไม่รู้สึกโกรธมะเร็งแม้แต่น้อย ปล. แต่ไอ้เรื่องกลัวเข็มฉีดยา มันยังคงเป็นไปอย่างนั้น นี่ล่ะน๊า ทำไมเขาไม่ทำแผ่นแปะกับผิวหนังแล้วให้ยามันซึมเข้ากระแสเลือดเองนะ เฮ้อ .. ดันเรียนสายพาณิชย์มา รู้งี้เรียนหมอซะตั้งแต่แรก ก็อาจจะคิดค้นวิธีนี้ได้
23 พฤศจิกายน 2553 00:54 น. - comment id 120112
ได้อ่าน เรื่องของน้องที่ช่วยสร้าฝายแล้ว ขอบอก ว่าคิดเช่นเดียวกันนะ เพราะ เจ้ามะเร็ง จะแพ้ทางคีโม หากไม่ใช่ระยะกระจายเชื้อ รับรองได้ ว่าจุดที่คุณอัล ผ่าตัด หายแน่นอน ทีนี้..ก็อยู่แค่ว่า ตัวคุณอัลฯ จะปฏิบัติตัว ตามที่หมอแนะนำได้แค่ไหน ปรางขอแสดงความเห็นนิดหนึ่งนะคะ ว่า ข้อที่ตัดสินใจทั้ง ๔ ข้อที่ว่าไว้ทั้งหมดนั้น ถือว่า คุณอัลฯ ปลงได้แล้ว ฉะนั้น มาค่ะ เรามาจับมือกัน สู้กับมัน ไอ้เชื้อชั่วไม่มีวันตาย (มะเร็ง) แบบมันได้รับเกียรติ ให้มีชื่อใหม่ค่ะ สิ่งที่เจ้ามะเร็งชอบมากที่สุด คือ ความเครียด หากเราทำใจให้สบาย ๆ ไม่ใช่ว่าฉันต้องทำใจนะ ต้องเป็นไปตามธรรมชาติ แบบนี้ ปรางว่า คุณอัลทำได้นะ เพราะที่เห็น นอนแบ่บอยู่บนเตียง ยังมีอารมณ์ สั่งพิซซ่ามาเลี้ยงเค้า อย่างอื่นก็คงไม่ต้องห้วงแล้ว หากมันยังด้าน ที่จะอยู่กับเรา โดยไม่ได้รับเชิญ ก็ถือว่า เราถูกกำหนดแล้ว หลังจากสูบฉีด อัดยา แล้ว ค่อยเดินหาสมุนไพรนะคะ ใบไม้ที่คุณอัลว่า ปรางคิดว่าน่าจะเป็น หญ้านะคะ เพราะเคยได้ยินมาว่า เค้านำมาคั้นน้ำดื่ม แต่...คนที่บอกว่าหายน่ะ เสียชีวิตไปนานแล้ว ด้วยมะเร็ง ก่อนแม่เสียอีก เพราะเค้าเป็นคนแนะนำ แล้วก็โวยวายตอนเอาแม่ไปฉายรังสี บอกว่าเสียดาย อืม...จะเสียดายทำไม ไม่ได้ช่วยออกเสียหน่อย ชีวิตเรายังมีค่า หามาได้ก็ ใช้เสียหน่อยปะไร...เนาะ อิอิ...ต๊าย มาเจอคนอุดมการณ์เดียวกันแระ กลัวเข็ม มีเรื่องเล่าค่ะ สิงหาคมที่ผ่านมา กลับเมืองไทย ก็ไปหาหมอแหละ แล้วก็ปวดตามขา จะไม่ปวดได้ไง ทำงาน เดินกลับไปมา วัน ๆ หนึ่ง เท่ากับเดืน กทม. ถึง ชม. แล้วก็กลับจาก ชม. ไป หาดใหญ่ อิอิ ช่วงก่อนกลับบ้าน งานยุ่งมาก ก็เดินค่ะ ชีวิตถูกกำหนดมาให้เดิน ทีนี้ โชคดี ๒ ชั้น เที่ยวบินวันนั้น อากาศแย่มาก ๆ มีพายุ เรด้าร์ การบินไทยเสีย ช่างก็ซ่อมแล้ว บอกว่า เครื่องขึ้นไม่ได้ อ่ะ ก็บอก ขอดีเลย์ ไป จาก ๑๔.๓๐ เป็น หนึ่งทุ่ม อ่ะนะ เราก็ เฮ้....ได้ตั๋วฟรี ไปรับประทานอาหาร ฝาหรั่ง เท่ห์ไปเลย อ่ะ หนึ่งทุ่ม ไปที่เกรท เดิม ก็เช็คกันเรียบร้อย พี่นางฟ้า (หัวหน้าแอร์ ที่ทำงาน ภาคพื้นดิน) ออกมาค่อย ๆ บอกว่า อะหลั่ยที่ได้มา ใช้การไม่ได้ คริ ๆ ตรู ตอนนี้ ให้ช่างทางเยอรมันนั่งรถแท๊กซี่เพื่อเอาตัว เรดาร์ มาที่ โคเปนเฮเกน เอาล่ะสิตรู โทร. กันจ้าละหวั่น ฝรั่ง โวยวายกัน ฝนก็ตกพายุเข้าไม่หยุด เป็นโชคชั้นที่สาม โรงแรม ในเมือง เต็มหมด อิอิ..เพราะเป็นวันเสาร์ ต่อ วันอาทิตย์ นักท่องเที่ยวเต็มค่ะ ทีนี้ก็บอกให้คอยถึงตีสอง อืม...เริ่มเซ็งดิ ได้คูปองมาทานอาหารอีก ใครจะทานลง อาหารฝรั่งมันอร่อยตายล่ะ ทำเองที่บ้านดีกว่าแยะ แลกเป็น เงินก็ไม่ได้ พวกเราก็จับกลุ่มคุยกัน เฮฮาตามประสา ปรางก็หาเรื่องคุยสนุกสนาน ถ่ายรูปกันเฮอา (ไม่มีสลด) สงสารแต่เด็ก ๆ ร้องไห้กระจองอแง กรรม อ่ะ พอตีสอง ปรางกฏว่า ได้บินแน่นอน ช่างซ่อมตัวเปียกมะล่อกมะแล่ก ได้รับเสียงปรบมือจากพวกเรา เป็นกำลังใจให้ ก็จะบินล่ะ อิอิ...ผู้โดยสารหาย สองคน เป็นคนสวีเดน มาต่อเครื่อง คนไทยไม่หาย เพราะเราเกาะกลุ่มกัน คอยลากกันไป หาอีก ชม. ถึงเจอ ไปหลับอยู่พวกลุกหนีไม่เรียก เฮ้อ.... เข้าเรื่องดีกว่า ทีนี้พวกเราบินอีก ๑๐ ชม. ลงเครื่อง คุณนายปรางทิพย์ เดิน ไม่ได้เจ้าค่ะ อีกอย่างน็อควัน น็อคคืนคนไปรับตกใจ อ้าว...มาแบบนี้ดิ ก็ฝืนกระเดก ๆ ออกมานะ สรุปพาไปหาหมอ ท่านก็นวดให้ แล้วก็บอกว่า โห...นี่ไปเดินที่ไหนมาเนี่ย เลยบอกท่านไปว่า เตรียมลงแข่งโอลิมปิคเจ้าค่ะ นวดไม่ได้ เพราะเส้นเลือดเปราะ เนื่องมาจากตับเราไม่ดี นวดแล้วเป็นรอยทันที ก็เลยจำต้องฝังเข็ม อิอิ...ตอนจิ้มลงไปบนขาซ้าย มาดไอ้ปราง นิ่ง ๆ ยี่สิบกว่า เข็มได้มั้ง ทีนี้เริ่มมาที่ขาขวา ลืมบอกไป หมอให้เรานั่งเหยียดขา อืม... กำลังฝังข้างขวา หมอเห็นนิ้วเท้าข้างซ้าย มันงอ ก็บอกว่า เดี๋ยวนะ มันไม่โดนจุด แล้วลุกมาขยับเข็ม บอกว่าหากโดนเส้น มันจะเสียวแปล๊บ ๆ แล้วขยับ ขึ้นลง เป็นไง โดนมะ ๆ พอครั้งที่สาม ปรางบอก หมอพี่จะเป็นลม ขอน้ำหน่อย หายใจไม่ได้ คนที่พาไปนึกว่าล้อเล่น หนึ่งอึดใจ ตาลอย เหงื่อ แตกเต็ม เหอ ๆ .....กรรม หมอต้องรีบถอนเข็มออกทั้งหมด แล้วถาม กลัวเข็มหรือ แล้วทำไมไม่บอก อ้าว...จะบอกได้ไง ไม่มีใครถาม นึกว่าจะมานวด แล้วใครจะไปรู้ล่ะ ว่าจะจับ เอาเข็มมาปัก อันเดียวตรูก็เป็นลมแล้ว นี่สองข้าง เกินห้าสิบ อิอิ... เห็นมะ คนเก่ง เข็มเดียวเอ๊ง ไม่ต้องบ่น ให้เค้าเสียบไปโลดค่ะ
23 พฤศจิกายน 2553 21:47 น. - comment id 120162
วันนี้ แหง่วอยู่บ้านเหมือนเคย สาย ๆ สวดมนตร่ + อ่านหนังสือได้ตั้งหลายเล่ม ช่วงเช้าไม่มีถ่ายทอดกีฬาที่น่าสนใจ เพราะดันไปถ่ายการเมืองที่น่าเบื่อ บ่ายหลบไปนอน ตื่นมา ก็หาของกิน วันนี้กินองุ่นนอก (ถ้าไม่ป่วยไม่ซื้อหรอก 555) น้องในแผนกโทรมาสอบถามวิธีการแก้ปัญหางาน เรื่องมีอยู่ว่า แก้ไขกันผิด ๆ ไปแล้ว โธ่ ตั้งแต่วันที่ 18 ที่ทำกันไปแบบผิด ๆ แล้วดันมาบอกให้ฉันรู้วันที่ 23 เนี่ยนะ จะบ้าตาย แต่ก็ไม่เป็นไร ผิดก็ต้องแก้ไขใหม่ และต้อง update ย้อนหลังแค่ 5 วันเอง ได้โอกาสคุยกับพี่คนหนึ่ง ตะก่อนบ้านเขาเป็นร้านขายยาแผนโบราณ เลยสอบถามนิดหน่อย "อยากได้ยาแคปซูล" ฉันแยปไปหมัดแรก "แบบไหนบ้าง" "หญ้าปักกิ่ง รางจืด เห็ดหลินจือ" "เอาไปบำรุงตอนคีโมเหรอ" "ใช่ มันจะได้ไม่ย่ำแย่ไง งานช่วงปีใหม่จะได้ไม่สะดุดด้วย" "สนยาดีไหม" "ยาดีอะไร" "เนี่ยนะ เพิ่งไปซื้อให้แม่กิน" "แม่ของพี่ ป่วยเป็นอะไรเหรอ" "มะเร็งลำไส้ ระยะ 2 แก่แล้วก็เลยไม่ได้ผ่าตัด ยานี้ดีนะ ขายชุดละ 10 เม็ด" "แล้วไง" "เม็ดนึงก็พันสอง ชุดนึงก็หมื่นสอง" "อืมม" "เอาป่าว" "พอรู้ราคา รู้สึกอาการทรุดลงทันทีอะนะ แพงชิปเป๋ง" "ยาดีนะ ตอนนั้นยอดยังจะซื้อให้พ่อกินเลย" "แต่ก็ตายแล้วนี่" "ก็สุดท้าย ยอดไม่ได้ซื้อไง" "หญ้าปักกิ่ง รางจืด เห็ดหลินจือ .. เอาแค่นี้แหล่ะ" "เออ วันเสาร์ก่อนนะ จะไปดูแถว ๆ เวชพงศ์ให้" "โอเชมิวสิค ขอบคุณมาก" ปล. พรุ่งนี้ต้องไปผจญภัยที่ รพ. หมอนัดดูแผล และเจาะน้ำเหลือง นี่ก็คิดนะว่า จะต้องถามหมอมั๊ยว่า มะเร็งชื่อแซ่อะไร ก้าวร้าว ดุดันขนาดไหน รู้แล้วจะได้อะไร ไม่รู้แล้วจะยังไง ..
24 พฤศจิกายน 2553 21:57 น. - comment id 120178
โป๊ะเชะ ... ได้ใบนัดพบแพทย์มาเป็นพับ นัด 29 พย. หมออายุรกรรมทำ ECHOCARDIOGRAHPY ทำอะไรไม่รู้ ตรวจที่หัวใจ มันจะเจ็บไหมนะ แผลยังไม่หายดี นัด 1 ธค. ไม่อยากจะเซด หมอประจำตัวคาดว่า จะต้องทำการเจาะเอาน้ำเหลืองออกอีก (จะบ้าตาย) นัด 8 ธค. แอ่น แอ๊นนนน เป๊ง ยกที่หนึ่งของการให้คีโม ปล. 1.วันนี้เจาะดูดไปได้ 6 ไซลิงค์ (ทำไม ไม่หมดซะทีฟระ) 2.ไปรอหมออายุรกรรมตั้งสองชั่วโมง เพื่อฟัง 2 ประโยค ป่วยเป็นไรมา + โอเค ผมนัดทำ ECHOCARDIOGRAHPY จันทร์หน้า
25 พฤศจิกายน 2553 02:33 น. - comment id 120179
สวัสดีค่ะ คุณอัล เมื่อวานไม่ได้เข้าเน็ตเลยค่ะ เพราะไปช่วยเพื่อนขนของน่ะ เค้าย้ายบ้าน ซึ่งช่วงนี้ เข้าหน้าหนาว จะมืดเร็วกว่าปกติ อากาศก็หนาวเย็น เธอลำบาก อีกอย่างหิมะตกครั้งแรก มากมายเหลือเกิน เธอลาหยุดเก็บของ ลงลัง ปรางเลิกงาน ขับรถเลยบ้านไปอีก ๑๗ กม. ไปขนของใส่รถ แล้วขับไปบ้านใหม่ที่ซื้อไว้ เลยไปอีก ๔ กม. สองวันแล้ว เพราะสามีเค้า ไม่มีรถยนต์ ขี่มอเตอร์ไซค์ แล้วเอาลังใส่ล้อพ่วงเอา เฮ้อ...กลัวเธอไม่สบาย หากต้องขี่มอเตอร์ไซค์ กี่รอบจะหมด ทีนี้ กลับกลายเป็นปรางเองแหละ ไม่สบาย ไข้หวัด เจ็บคอไปหมด เมื่อวานกลับมา แล้วต้องทำภาระกิจประจำวันให้คนตัวใหญ่ ที่เกษียณ กว่าจะได้นั่ง ไข้รุม ตาแดงเป็นนกกระปูด กลัวว่าน้ำไม่ทันแห้งจะตายก่อน ปีที่แล้ว ปอดบวมก็เยือนมารอบ ก็หวั่น ๆ ว่ามันจะมาถามหาอีก วันนี้กลับมาเลยรีบวิ่งมาเปิดคอมก่อน หาอะไรง่าย ๆ ให้ท่าน ตัวเอง ได้ต้มจืด คอเจ็บ กระเดือกอะไรไม่ลงเลยค่ะ ใช่แล้ว หญ้าปักกิ่ง อิอิ..นึกตั้งนาน แล้วยาอะไร เม็ดละ พันสอง กรรมล่ะท่าน นี่หากินกับคนป่วยแบบนี้ดิ หาก สิบเม็ดหาย ก็น่าลองหรอก แต่...หากไม่หายล่ะ จะว่าไง เงินนะไม่ใช่ใบไม้ จริง ๆ หญ้าปักกิ่ง เห็ดหลินจือ กับ รางจืด หาไม่ยากนะคะในบ้านเรา แต่อย่าลืม ดื่มน้ำมาก ๆ นะคะ ศัพท์ ปะกิต ยาว ๆ น่ะ คิดว่าน่าจะเป็นการเอาสายต่าง ๆ มาแปะไว้ตามตัว แล้วสแกน แต่ไม่ทราบว่า เค้าเรียกไอ้นี่หรือเปล่า พอเสร็จ ก็ถือใบโต ๆ (สมัยก่อน) ลงไปให้หมอที่เตรียมให้คีโม ตอนนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจว่ามันคืออะไร เพราะ เค้าสั่งให้ไปไหน ทำอะไร เราต้องรีบไปทำทันที แต่เค้าถ่ายเอกซเรย์ บ่อยมาก กับ สแกนฯ ไง ก็กลับ มาเล่าให้ฟังนะคะ นี่คุณคงต้องเดินเล่นใน รพ. อีกหลายรอบเชียวแหละ เพราะถุงน้ำเหลือง แสดงว่าแผลยังไม่แห้งหรือคะ แล้วนี่มีไข้หรือเปล่าคะ หลังผ่าตัด บางคนเห็นว่ามีไข้สูง บ้างแผลก็ติดเชื้อ เนื่องมาจากการอาบน้ำ ตอนเจาะน้ำเหลืองออก เจ็บมะ.... งานน่ะ มันก็ยุ่งของมันทั้งปีแหละ แล้วนี่ อย่าบอกนะคะ ว่าจะกลับไปทำงาน ผ่าตัดได้กี่วันเอง อีกอย่าง รักษามะเร็งนะคะท่าน ไม่ใช่ เป็นฝีผ่าหัวฝีแล้ว นอนพัก ล้างแผลทุกวัน แล้วก็ทำงานได้ ห่วงน่ะ จริงอยู่รักทำงาน แต่มันคือไปรับภาระความเครียดเข้ามาเพิ่ม ก็ไหน ๆ แล้ว พยายามมองให้เป็นเรื่องตลกไปซะ อิอิ...อัพเดท ย้อนหลัง ๕ วัน ยังเป็นเรื่องธรรมดาเลยเนาะ ว่าแต่หวังว่า ลั้นลาเกินไป คนที่ทำงานรอบข้าง คงไม่มองว่า อัลมิตรา.... สติแตกนะคะ อิอิ.....
25 พฤศจิกายน 2553 09:29 น. - comment id 120180
นี่ถ้าเจ้านายมาเห็นฉันเขียนเล่าในเน็ตได้เป็นคุ้งเป็นแคว ซะขนาดนี้ ก็คงจะบอกว่า " เฮ้ย ! มาทำงานได้แล้ว " ... ฮา เล่าย้อนกลับไปนิด ตอนต้นเดือนดีกว่า เริ่มจากวันที่ 3 ธค. ฉันขึ้นไปรับผลตรวจชิ้นเนื้อที่แลป จะอ่านคร่าว ๆ พอรู้ว่า เป็นมะเร็งแน่ พอหมอยืนยันว่าใช่ ก็เลยไม่ตื่นเต้น พรุ่งนี้ผ่าตัด ก็แค่กลับบ้านแป๊บเดียว แล้วมาใหม่ ห้องพักที่ รพ. ก็ได้ทำเลถูกใจแล้ว ริมหน้าต่าง ชั้น 19 มีเพื่อนร่วมชะตากรรมอีก 4 คน บางคนลุกได้ บางคนลุกไม่ได้ คืนแรก ฉันเหมือนอยู่ลำพัง เพราะทุกเตียงเล่นรูดม่าน เตียงใครเตียงมัน อุ แม่ เจ้า .. ทิ้งกันเห็น ๆ อะไรกันเนี่ย ทำอย่างกะกางมุ้งครอบครัวใครครอบครัวมัน เช้าวันรุ่งขึ้น อาบน้ำ สระผม อีกที อาลัยอาวรณ์นมจ๋าลาก่อนอยู่พักนึง เขาก็มาให้น้ำเกลือ และเข็นเข้าห้องผ่าตัดแหล่ววว ดันเลื่อนเวลาแซงโค้งมาอีกแน่ะ ถ้าถามถึงความกังวลใจในการผ่าตัด ก็น่าจะมีแค่ กลัวไม่สลบ กลัวฟื่นตอนยังโดนผ่า แต่ก็เรียบร้อยดีนะ ตื่นมาตอนที่เขาปลุก เรียกชื่อเบา ๆ อันที่จริงก็รู้สึกตัวลาง ๆ ตอนเขาถ่ายเทจากเตียงเข็นมาสู่เตียงนอน แต่ยังอยากนอนต่อ ตื่นมาก็อาเจียน 3 รอบ มีแต่น้ำ เพราะเมื่อคืนกินน้ำตอนห้าทุ่ม พยาบาลเห็นว่าไม่หลับเลยวางยา ต่อจากนั้นก็เป็นรายการคนนั้นมา คนนี้มา หมอก็จะมาเยี่ยมเช้าเย็น มีหมอเทรนเกาหลีอีกกลุ่มด้วย แผลดี แผลสวย ... แปลกอะ ตอนนมยังอยู่ ไม่ยักจะมีใครบอกว่า นมสวย .. ฮา ไอ้ข้างที่เป็นแผล ดูกันนัก จ้องกันเข้าไป ส่วนอีกข้างเสื้อยังคงปรกไว้ เหนียมนิด ๆ ไม่มีอาการแทรกซ้อนใด ๆ ไม่มีไข้ ความดันปกติ เว้นแต่ตอนที่ดูแผลครั้งแรก หมอเห็นว่าผิวเนื้อที่ถูกเทปตรึงไว้ เหมือนผิวจะแพ้เทปตรึง หมอก็เลยเปลี่ยนเป็นอีกอย่างให้ น้ำเหลืองที่คั่งนี่สิ ทำไมตอนแรก มันไม่ขยันไหลนะ แทนที่จะโกร๊ก ๆ ลงขวดเดรนให้เป็นที่เรียบร้อย ดูเหมือนว่ามันอ้อยอิ่งเสียเหลือเกิน 5 วัน ยังได้ไม่ถึง 300 cc. วันท้าย ๆ มาแค่ 15-20 cc เอง ทีนี้ดันมาขยันตอนที่เขาถอดสายเดรนออกแล้ว สงสัยร่างกายตอบสนองช้ามั๊ง หรือที่ปั๊มเดรนมันเสีย ? แต่หมอก็บอกว่า ไม่แปลก ถ้าจะต้องเจาะดูดอีก 2 - 3 ครั้ง ด้านหน้าของแผล สะเก็ดหลุดแล้ว เห็นเป็นรอยแดงจาง ๆ เป็นเส้น (ไม่มีรอยเย็บ) ส่วนข้าง ๆ ยังคงมีสะเก็ดอยู่ หมอบอกว่า มันจะค่อย ๆ หลุดเอง รอยยิ้มตรงรักแร้จางมากแล้ว ถ้าไม่สังเกตุจริง ๆ ก็แทบจะไม่เห็นรอยผ่าตัด ส่วนตำแหน่งสองนาฬิกา สะเก็ดยังคงมีอยู่ เป็นสะเก็ดหนากว่าจุดอื่น ส่วนตำแหน่งที่เคยเป็นที่ระบายน้ำเหลือง ตอนนี้แผลปิดสนิทแล้ว ไม่มีสะเก็ด ที่จริงน่ะ หมออยากจะคีโมฉันให้ไวกว่านี้ ฉันแย้งว่า ไม่รอให้น้ำเหลืองแห้งก่อนเหรอ หมอบอกว่าไม่จำเป็น บังเอิญว่าหมอต้องเดินทางไปญี่ปุ่นในวันพรุ่งนี้ กว่าจะกลับอีกทีก็ช่วงวันเฉลิม คิวคีโมของฉันจึงเป็นวันที่ 8 และทั้งที่หมอมีประชุมเช้า หมอก็นัดฉันตอนบ่าย เอากะหมอดิ .. ก็คนมันอยากให้เคมี นี่นา คนรับจะไปเถียงอะไรออกอีกล่ะ 555
26 พฤศจิกายน 2553 02:29 น. - comment id 120214
แสดงว่า หมอมีฝืมือมาก เพราะไม่มีรอยเย็บให้เห็น อิอิ...ที่นี่ เห็นของ คนตัวใหญ่แล้วคุณอัลจะอึ้งค่ะ แบบผ่านไป สิบปีแล้ว ขาตะขาบยังเห็นเลย เห็นแล้วขนลุกแทน ถึงถามไงคะ ว่าแผลยังไม่แห้งหรือ อีกอย่างอาจเป็นเพราะ คุณร่างเล็กไม่มีไขมันมั้ง อิอิ....แผลเลยสวย บรรยากาศห้องพัก เหมือนคอนโดฯ เลยนะคะ เพียงแต่วาดภาพแล้ว ขอนอนกระท่อมกลางสวนขวัญของปรางทิพย์ดีกว่าค่ะ สบายกว่าแยะ ช่วงที่คุณเข้าห้องผ่าตัด ขอสารภาพหน่อยนะคะ อย่าหาว่าปรางสติแตกเลย ไปจุดธูปนอกชายคาบ้านน่ะ ขอพรฯ ให้ปกป้องคุ้มครองคุณ....บอกใครไป เค้าได้ขำปรางกลิ้งเชียว ตอนนั้น ใจไม่ดีเลย ลุ้นขอให้ปลอดภัย เช้าเย็นเข้ามาตามข่าวตลอด พอน้องแบมกับคุณแก้วฯ ลงข่าวให้รับทราบ รู้สึกใจชื้นค่ะ อืม....ลืมเล่าไป เอาเรื่องคุณอัลไปเล่าที่ทำงานด้วยนะคะ เพราะเรามีคนไทย ทำงานด้วยกัน ๒๑ คน แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร อยู่ไหน แล้วก็ไปค้นหาสาเหตุที่น่าจะเป็นเอามาถก กัน ปรากฏว่า เป็นเหตุให้ น้องคนหนึ่ง นึกเอะใจ ไปขอหมอตรวจเพราะเธอมีความผิดปกติที่หน้าอก คลำเป็นก้อน เมื่อวานไปตรวจปรากฏว่า ที่หน้าอก ไม่เป็นไร ส่งไปที่ รพ. เฉพาะโรค เค้าเอา เข็มจิ้มไป แล้วดูด เลือดดำ ๆ ออกมา ก้อนก็ช้ำ ๆ แต่นิ่ม ไม่แข็งเหมือนตอนไปตรวจ แต่.... พบกว่าเป็นเนื้องอกที่ ส่วนโพรง..(เปิดพจนานุกรม มันแปลว่า โพรงจมูก) อิอิ....ขำกันกลิ้งเลย แต่น้องเค้าขำไม่ออก เพราะหมอบอกว่า ตัดเนื้อเยื่อไปตรวจแล้วทำอะไรไม่ทราบในมดลูก ร้อน ๆ เค้าบอกเผาเพื่อให้มันฝ่อ แล้วเค้าหวังว่ามันจะหลุดออกมา แล้วไม่ เกิดขึ้นมาอีก ส่วนหากเนื้อที่ตัดไป อีกหนึ่งอาทิตย์ให้โทรไปถามผล ภาษาน้องเค้า แปลได้ประมาณนี้ค่ะ เพราะ อังกฤษเค้าไม่แข็งแรง แด้นซ์ เรา (ทุกคนเลย) ยิ่งแย่เพราะเป็นศัพท์แพทย์น่ะ ก็ต้องดูกันต่อไปนะคะ ว่าผลจะเป็นเช่นไร อีกตั้งหลายวันกว่าจะได้รับคีโมนะคะ ช่วงนี้ คงเดินไปไหนมาไหนได้แล้ว ๒๑ วันแล้วที่ผ่าตัดมา เร็วเหมือนกัน แล้วนี่ลาป่วยกี่วันคะ ช่วงนี้ ต้องบำรุง กันหน่อยล่ะ ว่าแต่ได้ถามหมอหรือเปล่าคะ เรื่อง นมถั่วเหลือง หรือน้ำ เต้าหู้ พวกนี้ดื่มได้หรือเปล่า เพราะอยากเลี่ยงนมวัวไง เอ...แต่ก็แปลกนะคะ เพราะคนตัวใหญ่ไม่เห็นงดเนื้อสัตว์เลย ผักก็ไม่ ยอมทานด้วย ต้องบังคับกัน ก็ไม่เห็นเค้าเป็นอีกเลยนี่ นมสดเหมือนกัน ดื่มวันละเป็นเหยือก จนคนซื้อแทบ ล้มละลาย อิอิ...
26 พฤศจิกายน 2553 09:43 น. - comment id 120217
26 พฤศจิกายน 2553 10:32 น. - comment id 120218
นับว่าเป็นการซื่อบื้ออย่างแรงของฉัน เพราะว่าเมื่อพุธที่แล้ว ขณะที่วางใบนัดหน้าห้องตรวจ เจ้าหน้าที่ส่งเอกสารมาให้ และบอกให้ฉันไปรับผลชิ้นเนื้อที่ห้องแล็ปก่อนพบหมอ ฉันก็บอกว่า ไปมาแล้ว พุธที่แล้ว เอาให้หมอเรียบร้อย (ผลจากเต้านมที่ตัดไป) แล้วไงล่ะ ทีนี้ พอหมอบอกว่า ยังต้องมีผลชิ้นเนื้อที่ฉันจะต้องไปรับมา ก็น่าจะเป็นผลชิ้นเนื้อที่บ่งบอกว่า ตอบสนองต่อโฮโมนแอนตี้เอสโตรเจนหรือเปล่า ฉันบอกหมอไปว่า แหะ แหะ เจ้าหน้าที่ก็บอกให้ไปรับเหมือนกัน แต่ดันบอกว่า เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยววิ่งไปรับผลให้ได้ไหม รอแป๊บนึงนะ หมอบอกว่าไม่ต้องหรอก ไว้เจอกันคราวหน้าก็ได้ แต่คราวไหนละ พุธหน้าที่นัดดูแผล หมอก็ยังไม่กลับมาจากญี่ปุ่น หมอฝากฉันให้หมออีกคนดู เพื่อที่จะเจาะดูดน้ำเหลือง (ไม่ใช่แฟนต้า ก็ละกัน) ทีนี้ เจอหมอประจำตัวก็ตอนจะคีโมนี่แหล่ะ กลายเป็นว่า คีโม 4 + โฮโมน หรือว่า คีโม 6 ............. ก็ยังคงต้องลุ้นกันต่อไป 55555 นี่ก็เล่นเน็ตพลาง ๆ รอหลานสาวมารับไปช็อปปิ้งที่คลังยา สงสัยว่าจะหมดเป็นหมื่นอีกแหง๋ เฮ้อ .. ปีนี้ โบนัสของฉันจะเหลือซะกี่มากน้อยหนอ เล่นลาป่วยไปซะ 18 วัน ...
26 พฤศจิกายน 2553 16:05 น. - comment id 120220
ต้องเขียนถึงเธอ .. เพราะเธอก่อเรื่อง หลานสาวที่มารับไปธุระเมื่อบ่าย เล่าให้ฟังว่า เธอยังคงแอบไปกินเหล้า ที่รู้ก็เพราะร้านค้าทวงเงิน "อืมม .. "ฉันรับฟังอย่างนิ่งเงียบ "เนี่ย ถ้าป่วยอีกคราวนี้ จะทำไงดี" หลานขอความคิดเห็น "ก็ต้องพาไปรักษาสิ จะทำเป็นไม่แยแสได้ไง" ทั้งที่หมอกำชับหนักแน่นว่า ห้ามกินเหล้าอีก เพราะตับและไต มันเสื่อมหมดแล้ว หากกินเหล้าอีก โอกาสที่จะตายมีมาก หลานบอกอีกว่า เธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา เธอไม่รู้ตัวเลยว่า ช่วงนั้นเธอวิกฤตมาก เธอเข้าใจแต่วา ตอนนี้เดินได้ ก็เท่ากับว่า ไม่เป็นอะไร วันนี้ที่คลังยา ฉันจัดเตรียมซื้อยาสำหรับบำรุงตัวเองในช่วงต่อสู้คีโม ฉันหันไปถามหลานว่า จะให้ซื้อยาเลิกเหล้าไหม และหลานก็ลังเล เพราะว่า .. คนขายบอกว่า มี แต่กินยาเลิกเหล้าแล้วถ้ากลับไปกินอีก จะตาย เดี๋ยวก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ..
27 พฤศจิกายน 2553 00:54 น. - comment id 120223
อึ้ง....นี่เธอยังกลับไปดื่มอีกหรือ เถอะค่ะ ปล่อยเธอไป จะทำไงได้อีก หรือว่า นี่เอายาให้เธอกิน พนักงานส่งเอกสารของบริษัท (ตอนอยู่เมืองไทย) ดื่มมากจนเสียงาน ภรรยาไปหายาเลิกเหล้ามาให้กิน ได้ผลค่ะ หยุดไปเลย นานเหมือนกันนะ แต่พอถูกหวย รู้สึกว่าได้เงินโขอยู่ ก็กลับไปดื่มอีก อาทิตย์ถัดมา เค้าก็เสียชีวิต เปล่า...ไม่ใช่ยาออกฤทธิ์นะคะ ดื่มมากเกิน มีคนเล่าว่า เพราะอดไปนาน พอดื่มอีกครั้ง ก็ล่อซะเกินขนาด มันหยุดไม่ได้ เฮ้อ... ตอนนี้คุณอัลฯ อย่าเก็บเอาเรื่องรอบตัวมาคิดมานะคะ อะไรจะเกิดก็ปล่อยมัน จริง ๆ คนที่ป่วยต้องดูแลตัวเอง คนเราต้องรักตัวเองก่อน ถึงจะรักคนรอบข้างได้ (คำของคนที่เตือน) กุศลที่คุณอัลฯ ได้สร้างกับคนในครอบครัว และเผื่อแผ่ไปยังผู้อื่น จะทำให้คุณมีความสุขในวันที่นั่งนึกย้อนกลับไปนะคะ บางอย่างเราไม่ต้องประกาศ ไม่ต้องแจ้งให้ใครรู้ แต่ใจเราเองต่างหากที่ รับรู้ สัมผัสได้ เท่าที่เล่ามา คุณเหมือนเป็นหัวหน้าครอบครัวเลย ภาระ และ หน้าที่การงาน ไหนจะ ดูแลบ้านหลังนี้อีก แต่ดูเหมือน คุณจะไม่หมดแรงเลย ยังมีอะไรให้ทำอีกตั้งแยะ เหนื่อยมั๊ย... สูตร คีโม ที่ว่า ๔....๖ เลขสวยนะ แต่ไม่กังวลกันสูตรมัน แค่ลุ้น จะแพ้หรือไม่ก็เท่านั้น ช่วงนี้ทานอะไรได้เอร็ดอร่อยมั๊ยคะ แล้ว หญ้า. เห็ด. รางจืด ได้มาแล้วหรือคะ ตอนนี้ต้องเตรียมตัวให้พร้อม รับมือกับ คุณ คีโม วันจันทร์จะไปทำงานแล้วสิคะ ระวังเรื่องเหงื่อออกนิดหนึ่งนะคะ รอยแผลเรายังใหม่อยู่ ดีที่ช่วงนี้ฝนไม่ตกนะ ไม่งั้น สงสัยต้องห่อ พลาสติกทั้งตัว อิอิ...ก็เค้ากลัวเปียกไง
27 พฤศจิกายน 2553 04:43 น. - comment id 120224
27 พฤศจิกายน 2553 14:31 น. - comment id 120225
จากการไปซื้อยาบำรุงครั้งแรกที่ร้านขายยาในห้างเซ็นทรัล พระราม 3 และมีบางส่วนฝากเพื่อนซื้อ จนเมื่อวานนี้ไปซื้อที่คลังยาแถว ๆ บางปะกอก ทำให้ได้ยาเยอะมาก ซึ่งน่าจะเพียงพอจนถึงปลายเดือนมีนาคม ปีหน้า - เห็ดหลินจือแดงมิเกอิ ( แพงโคตร แถมต้องเพิ่มอัตราเป็นสามเท่า ตอนคีโม ) - น้ำมันรำข้าวและจมูกข้าว + Q10 ( กินก่อนช่วงคีโม และหลังปิดคอร์ส โน่น แพงนะ) - น้ำมันรำข้าวและจมูกข้าว ( กินในช่วงคีโมในอัตรา 3 เท่า ราคาที่ไม่กล้าล้อเล่น ) - สารสกัดจากสาหร่ายสไปรูลิน่า สไปรรีน ( ราคาแพง แถมต้องเพิ่มอัตรา 2 เท่า ตอนคีโม ) - อ๊อกซิเจนน้ำ เอโดซี ( ราคาแพง ขวดเท่ากับยาหยอดตาเท่านั้นเองและต้องเพิ่มอัตรา 3 เท่า ตอนคีโม ) - เกล็ดเลือดจระเข้แห้ง วานิไทย ( ราคาแพง แถมต้องเพิ่มอัตรา 2 เท่า ตอนคีโม ) - น้ำมันมะพร้าวสกัดเย็น (ซื้อแบบบรรจุ 1 ลิตร + รีฟิล โปรโมชั่น ราคา 800 .-) - หญ้าปักกิ่ง ( ราคาพอประมาณ ไม่ถึงกับทำให้ซีด ) - มะรุม ( ราคาพอประมาณ ไม่ถึงกับทำให้ซีด ) - รางจืด ( ราคาพอประมาณ ไม่ถึงกับทำให้ซีด ) - วิตามินรวม ( ที่คลังยาแถมให้ เพราะว่าซื้อหลายเงินอยู่ ) - แคลเซียม ( ร้านขายยาในห้างแถมให้ ก็สมควรแถมให้อยู่หรอก ) ที่เตรียมไว้ ... ไม่ใช่อย่างละ 1 กล่อง หรือ 1 ชุดนะ .. แต่คำนวนวันเอาไว้แล้ว โดยใช้ตัวเลข 120 วัน แถมบางอย่างต้องกินในอัตราเพิ่มในช่วงรับคีโม ก็เท่ากับว่า เรียงในตะกร้า (ก็ใช้ตะกร้าแบรนด์รังนกที่เพื่อนซื้อมาตอนเยี่ยมที รพ.) แล้วก็จัดการให้อีกมุมของโต๊ะอาหารเป็นสต็อคยา ถือว่าเป็นการ display เก๋ไก๋อีกรูปแบบ อะนะ จู่ ๆ ก็นึกถึงบางถ้อยคำของจิวยี่ "ธรรมดาเกิดมาเป็นมนุษย์ อันโรคแลความตายนั้นจะกำหนดวันมิได้"
27 พฤศจิกายน 2553 14:43 น. - comment id 120226
ทำไมเธอถึงกลับไปกินเหล้าอีก .. เคยป่วยปางตาย ทำไมไม่เข็ดหลาบ ฉันเฝ้าถามตัวเอง แต่ก็ไม่ได้คำตอบ สุดท้าย ก็ได้คำตอบ คือ .. " กรรม " "สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม" ในขณะที่อีกฉันกำลังเตรียมการทำสงครามกับมะเร็ง ส่วนเธอ กลับเดินเข้าหาความเจ็บป่วย ซะเอง มันทำให้ฉันนึกถึง ม้ากระดานหก มันเป็นคานสองด้านที่ไม่ขึ้น ก็ลง .. หลายวันที่ฉันพักฟื้นอยู่ที่บ้าน ได้อ่านหนังสือ ได้โอกาสศึกษาบางอย่าง ทำให้ผ่อนคลายในเรื่องราวต่าง ๆ โกรธไหม .. อืมม ความโกรธเกิดขึ้นแวปเดียวตอนที่หลานบอก แต่ก็จบสิ้นไปทันที เพราะถือว่า เธอเลือกเส้นทางสำหรับตัวเอง ใครคนอื่นก็ไม่อาจที่จะเลือกแทนเธอได้ เหมือนฉันที่เลือกเส้นทางที่จะรักษาโดยการผ่าตัดและคีโม ซึ่งต้องรับผิดชอบการตัดสินใจเอง ภาพตอนที่เธอป่วย ตัวเหลือง ผอมแห้งติดเตียง มีสายโน่นนี่ระโยงระยาง อาการเป็นตายเท่ากัน ทำให้ฉันรู้สึกปลง .. เมื่อเทียบกับภาพตอนที่เธอยังคงแอบกระดกเหล้าเข้าปาก เธอ .. พี่สาวคนโต ฉัน .. น้องสาวคนเล็ก สองคนบนคานม้ากระดานหก ........... ใครอยากขึ้นสูง ใครอยากลงต่ำ ........... ก็สุดแต่การทุ่มกำลังและน้ำหนักตัว ... เท่านั้นเอง ...........
27 พฤศจิกายน 2553 19:26 น. - comment id 120227
อ่านรายชื่อยาบำรุงแล้ว อึ้งค่ะ นี่แทบไม่ต้องทานข้าวแล้วดิ....หนึ่งมื้อกว่าจะครบสูตร อิอิ....อิ่มแทนค่ะ น้ำมันมะพร้าวสกัดเย็นราคาแพงนะคะ หากทำเองได้ ถูกกว่าแยะเชียวค่ะ จริง ๆ วิธีทำไม่ยากเลย เพราะเที่ยวที่แล้ว ปรางตามครูไปทำงานด้วย เห็นวิธีสอนให้เยาวชน ทำน้ำมันสกัด หนึ่งในนั้น ก็มี น้ำมันมะพร้าวสกัดเย็น เอามะพร้าวขูด (จากตลาดนั่นแหละ) คั้นด้วยน้ำอุ่น ไม่ต้องมากนัก คั้นนาน ๆ กรองเอาน้ำกะทิ ใส่ถุงพลาสติก มัดปาก ไปห้อยไว้ในที่ ๆ แดดส่องถึง ข้ามวัน ข้ามคืน สังเกต จะเห็นรอยแยก ระหว่างน้ำมันและกะทิ น้ำมันจะอยู่ด้านล่าง (ง่าย ๆ กะทิมันจะบูด เหลือน้ำมัน ตกอยู่ด้านล่างค่ะ) แล้วก็ตัดปลายถุงนิดหนึ่ง เอาขวดรองน้ำมัน... นั่นคือ น้ำมันมะพร้าวสกัดเย็น อิอิ... ราคาไม่แพงด้วย ทำใช้เองนะคะ ปรางอยู่ที่นี่ก็ทำใช้เองค่ะ ส่วนตัวอื่น ๆ ที่พอซื้อหาได้ถูก คงเป็นน้ำมันจมูกข้าว เดี๋ยวจะติดต่อเพื่อนรัก แล้วจะส่งไปให้นะคะ ไว้ให้ได้ก่อนปรางจะถามที่อยู่นะคะ ส่วนเธอ...เราเป็นน้องคงได้แค่ห่วง วิถีชีวิตมันต่างกันอยู่แล้วค่ะ เธอเป็นพี่ เธออาจจะรับบทหนักในช่วงหนึ่ง ทำให้เธอฝังจำ....เรามีโลกของเรา แค่สองสิ่ง ก็แตกต่างกันแล้ว สิ่งที่มีเหมือนกันหรือ สายเลือดไง สายเลือดของนักสู้ เธออาจตัดสินใจได้ว่า ดื่มก็ตาย ไม่ดื่มก็ตาย....เฮ้อ นินทาคนตัวใหญ่อีก อิอิ.... หลังจากเป็นมะเร็งครั้งนั้น ท่านก็เริ่มกิน ๆ ๆ ๆ ปัจจุบัน นน. ท่าน เกินพิกัด พุงใหญ่ท่วม สี่ปีที่แล้ว ปวดกระดูกเชิงกราน ผ่าตัดทีละข้าง แต่ก็ยังไม่หยุดรับทาน เนื้อวัว รับทานทีละเกิน ครึ่ง กก. โรคหัวใจก็ตามมา น้ำเปล่าปกติดื่มไม่เป็นค่ะ ต้องน้ำอัดลม วันหนึ่ง สามลิตร ทีนี้ก็อ้วนขึ้นเรื่อย ๆ จน...แทบเดินไม่ได้ ปรางลงกฏเหล็กไว้ หากไม่ลดอดไปเมืองไทย อ่ะ ช่วยได้นิดหนึ่ง จนล่าสุด ไปหาหมอ ๆ สั่งให้ลด น้ำหนัก ก็ไปทะเลาะกับหมอค่ะ วาทะเด็ด...."หากฉันต้องทรมาน อด ๆ อยาก ๆ แล้วมีชีวิตได้อีก ๓ ปี ฉันขอกิน ๆ ๆ และกิน แม้จะมีชีวิตได้อีกเพียง ๓ เดือน ฉันก็จะทำ" อิอิ.....หลังจากนั้น ท่านก็ตั้งหน้าตั้งตากินค่ะ ขนมเค๊ก สองปอนด์ คนเดียว ในตู้เย็น ไม่หมดไม่เลิก ไอศครีม ๑ ลิตร หากไม่ห้าม ครั้งเดียวหมด บอกตามตรง บางครั้งก็เสียใจนะคะ ที่ทำไมเค้าไม่รักตัวเอง บางครั้งก็โมโห....หรือว่าเป็นวิธีฆ่าตัวตายแบบใหม่นะ
27 พฤศจิกายน 2553 22:22 น. - comment id 120228
โอ .. จริงสิ ใกล้เทศกาลแห่งการกินแล้ว ขนมเค๊ก คุ๊กกี้ ช็อกโกแล็ต สารพัดขนมที่จะอยู่ในกระเช้าของขวัญ คงเป็นการแย่แน่ ๆ ถ้าจะต้องนั่งมองอย่างละห้อย ขนมเป็นของโปรดของฉันเชียว มันน่าจะกินได้อยู่นะ เพราะอยู่ในช่วงบำรุงนี่นา ( คิดอย่างนี้แล้วค่อยมีกำลังใจหน่อย ) วันนี้เป็นวันแรกที่กล้า ๆ นอนตะแคงซ้ายได้ ... แผลยาวสะเก็ดหลุดลอกไปเกินครึ่งแล้วล่ะ แต่ก็ยังมีความรู้สึกว่าน้ำเหลืองคั่งอยู่บ้างนิด ๆ และตรงจุดอื่น ๆ ที่ระบม (ใต้รักแร้ , ชายโครง , ตำแหน่ง 2 นาฬิกา ) มันไม่ค่อยเจ็บมาก แสนสุขใจที่ได้นอนหนีบหมอนข้าง พลิกไปมาได้ ใครที่ติดหมอนข้างคงจะเข้าใจความรู้สึกนี้ วันนี้ รู้สึกมึนงง สาย/บ่าย เข้าใจว่าเป็นผลของการกินแคปซูลสกัดเห็ดหลินจือแดงมิเคอิ ในเอกสารที่กำกับมา บ่งบอกว่า อาจมีผลข้างเคียงในช่วง 2-4 วันแรก ถือว่าปกติ มึนงงแบบชวนให้ง่วงดีนัก ก็เลยจัดการความมึนงงด้วยการนอน สาย/บ่าย เรื่องกินยาน่ะ ไม่ลำบากเท่าไหร่ ก็แค่ยัดใส่ปากหมด แล้วใช้ความสามารถพิเศษ เกลี่ยให้มันลงคอทีละ 2 เม็ด โดยใช้น้ำนำพาไปเรื่อย ๆ สบายมาก ลงคอได้หมด จะมาชะงัก ก็อีตอนเปิดกระปุกน้ำมันรำข้าวและจมูกข้าว + Q10 ... เม็ดใหญ่เท่าหมากเก็บ สุดยอดเลย....... เม็ดปราบเซียน
28 พฤศจิกายน 2553 01:55 น. - comment id 120230
เทศกาลบ้านเรามีหลากหลายนะคะ ขนมนมเนยหากกินได้ ก็กินไปเลยค่ะ แต่....ระวังเรื่องน้ำตาลนิดหนึ่ง ปรางชอบผลไม้...เหมือนกรรมเวร ของเมืองนอกกลับไม่ชอบแฮะ... ดั้นชอบแต่ผลไม้ไทย โดยเฉพาะมะม่วงสุก อกร่อง (กลืนน้ำลายไปด้วย) นอกนั้นได้นิด ๆ หน่อย ๆ แอปเปิ้ล ไว้แก้ขัด ยามอยากมะม่วงเปรี้ยว เอามาทำน้ำปลาหวาน...อืม... หากสุกแล้ว แทบไม่แตะเลยค่ะ ลูกพลับ ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ชอบมาก แบบนี้จะเรียกว่ากรรมมั๊ย เพราะที่นี่ ราคาเป็นทองคำเชียว ต้องคอย กลับไปบ้านถึงได้ กินแบบสะใจค่ะ ถามนิดหนึ่ง...ตำแหน่ง ๒ นาฬิกา...คืออะไรคะ ว่าจะถามหลายรอบลืม... ดีใจนะคะที่ได้รับรู้ว่า แผลแห้งตกสะเก็ดแล้ว หากนอนได้หลับลึก ร่างกายเราจะฟื้นตัวเร็ว ผ่าตัดใหญ่ แบบนี้ มีภาวะท้องผูกหรือเปล่าคะ แค่ได้รับรู้ว่า ต้องกินยามากมาย อิ่มแทนเลยค่ะ เพราะน้ำมันจมูกข้าว ที่เพื่อนรักฝากมา เม็ดใหญ่เค้าให้กินวันละ สองเม็ด เช้าเย็น อิอิ... ไม่ไหวค่ะ เหลือ หนึ่งพอ เพราะไหนจะสมุนไพรบดอีก เช้าเจอแค่เจ้าสองตัว อิ่มไม่ต้องกินอะไรต่ออีก ขอเว้นที่ ไว้สำหรับ กาแฟหอมกรุ่นกับนมสด
28 พฤศจิกายน 2553 21:23 น. - comment id 120258
ตำแหน่ง 2 o'clock ... นอกฐานเต้านมด้านซ้าย คือจุดเกิดเหตุของมะเร็งเต้านม ซึ่งปีที่แล้ว มันคือซีส (well define) ลองสมมุติว่าเต้านมเป็นทรงกลม แล้วด้านบนคือ เลข 12 ด้านล่างคือ 6 เหมือนนาฬิกาเป๊ะ ตำแหน่ง 2 o'clock จะเบนเอียงไปทางรักแร้ ซึ่งโชคดีมาก ที่หมอเลาะต่อมน้ำเหลืองจุดแรกไปดู พบว่า ไม่พบเชื้อมะเร็ง แสดงว่ามันยังไม่กระจายไปยังตอมน้ำเหลือง หากแพร่กระจาย จะต้องเลาะต่อมน้ำเหลืองมากกว่านี้หรือทั้งหมด ซึ่งจะส่งผลให้แขนซ้ายมีปัญหาตลอดชีวิต เอฟเฟคมีมาก จุดเกิดเหตุของมะเร็งเต้านมในแต่ละคน อาจเหมือนหรือแตกต่างกัน บางคน อยู่ในฐานเต้านม หรือตรงหัวจุก แบบนี้เรียกว่า ด้านในฐาน ซึ่งการบ่งชี้ตำแหน่งทางการแพทย์ เขาก็จะบอกเป็นตำแหน่งของนาฬิกา แล้วแต่นอก/ใน นี่แหล่ะ ถึงบอกว่าโชคดีที่เป็น (...) เพราะไม่งั้นจะไม่ได้ศึกษารายละเอียด ตอนนี้ฉันค่อนข้างจะช่ำชองในเรื่องทฤษฏีแล้วล่ะ 5555 แผลด้านนอกดูแห้งดี ด้านในมีน้ำคั่งโคลงเคลงนิดหน่อย น่าจะถูกเจาะดูดอีกไม่มาก ฉันมีระบบขับถ่ายที่ดีมาก แม้กระทั่งตอนที่อยู่ รพ. ก็ยังตรงเวลาเป๊ะทุกเช้า บางทียังง่วงอยู่ แต่พอรู้สึกตุ่ย ๆ ก็ต้องลุกขึ้นมาทำธุระให้เรียบร้อยก่อน จากนั้นค่อยนอนต่อ ทุกวันนี้ ฉันเลยปรับเวลาใหม่ ตื่นตีห้าครึ่ง .. ยังไม่ได้แปรงฟันเลย ก็จัดการกินเกล็ดเลือดจระเข้แห้ง จากนั้นก็เข้าห้องน้ำจัดการร่างกายเป็นที่เรียบร้อย เตรียมอาหารเช้า - กินยาก่อนอาหาร .. กินอาหารเช้า .. กินยาหลังอาหาร เท่ากับว่ารอบเช้ากินน้ำไปแล้ว 1.2 ลิตร - กินยาก่อนอาหาร .. กินอาหารเที่ยง .. กินยาหลังอาหาร เท่ากับว่ารอบเที่ยงกินน้ำไปอีก 1 ลิตร - กินยาก่อนอาหาร .. กินอาหารเย็น .. กินยาหลังอาหาร เท่ากับว่ารอบเย็นกินน้ำไปเพิ่มอีก 1 ลิตร - กินยาก่อนนอน .. เท่ากับว่ากินน้ำเพิ่มไปอีก 1 แก้ว ** ยังมีน้ำผลไม้ระหว่างวัน น้ำดื่มระหว่างมื้ออีก สรุปแล้วในแต่ละวัน น่าจะอยู่ที่ 3.5 ลิตร นับว่าเป็นการกินน้ำค่อนข้างเยอะทีเดียว แต่ทำไงได้ ยาบำรุงมันเยอะมาก แต่ละเม็ดเห็นแล้วเซ็ง 555 ฉะนั้นคำแนะนำของเพื่อนๆ ที่บอกว่า ช่วงคีโมให้กินน้ำเยอะ ๆ คงจะอยู่ในวิถีทางของฉันอยู่แล้ว ขืนไม่กินน้ำเยอะ เดี๋ยวจะตายเพราะยาบำรุงติดคอน่ะสิ ..
28 พฤศจิกายน 2553 21:29 น. - comment id 120259
เมื่อเช้า ไปตลาด ... ลองแวะร้านที่ขายเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพ แก้วนึงตั้ง 89 บาทแน่ะ ใส่ผลไม้หลายอย่างซึ่งเป็นสูตรของเขา และใส่โปรตีนเฮอร์เบอไลน์ (เขียนถูกไหมเนี่ย) แรก ๆ คิดว่าจะไม่อิ่ม แต่ก็อิ่มเหมือนกันแฮะ เพราะได้ตั้งแก้วครึ่ง กำไรเห็น ๆ นอกจากซื้อกับข้าวสำเร็จรูปแล้ว ก็ซื้อผักเสบียงมาด้วย ซื้อผักบุ้ง 10 บาท , พริกขี้หนู 5 บาท , กระเทียม 5 บาท , ผักคะน้า , ไอ้ที่คล้ายกระหล่ำแต่เล็ก ๆ วันนี้ผัดผักบุ้งตอนเที่ยง กินปลานิลสามรส เต้าหู้ทรงเครื่อง อร่อยมาก............. ที่อร่อยมากคือ ผัดผักบุ้ง 555 อร่อยแบบฝีมือไม่ตกจริง ๆ ซื้อชมพูมาด้วย อย่างแพง โลละ 80 นี่ถ้าไม่ป่วยไม่มีทางซื้อเด็ดขาด แล้วท้ายสุด หิ้วกล้วยน้ำว้ามาอีก 1 หวี (ปลายหวีเหี่ยว หิ้วหวีไป หิ้วหวีมา .. ฮิ้วววววว)
29 พฤศจิกายน 2553 02:56 น. - comment id 120260
ได้อ่านการปฏิบัติตนแล้วก็ขำค่ะ หากไม่ป่วย จะทำเมนูได้ตรงเป๊ะแบบนี้มั๊ยนะ.... ขอโทษนะคะ ปรางไม่ได้ว่านะคะ ในชีวิตเคยใช้เงินมากมายขนาดนี้มั๊ย เคยถามตัวเองหรือเปล่า เมื่อก่อน....จะกินอะไรสักมื้อ คิดว่าอืม..แพงจัง (เคยอ่านสุกี้ ชามละ ๒๐ บาท) ตอนนี้เลยไม่เสียดายเงินเลยเนาะ.... เก็บเรื่องพวกนี้ไว้เป็นบทเรียน บอกพวกประหยัดทั้งหลาย จริง ๆ ปรางก็เป็นหนึ่งในจำนวนพวกประหยัด สุด ๆ (คนอื่นว่า ขี้เหนียว) เปล่า เรามีภาระมากมายไง จะกินจะใช้อะไรก็คิดหน้าคิดหลัง แต่...หากต้องมาใช้ครั้งเดียวแบบนี้ ไม่เอา...มันตื่นเต้นเกินไป ไอ้ลูกเล็ก ๆ คล้ายกะหล่ำน่ะ ดีนะคะ ไม่ค่อยอร่อยนัก แต่มีธาตุเหล็กแยะ อิอิ....ปรางพยายามกินอยู่ค่ะ เค้าต้มใส่เกลือ ขมนิด ๆ ไม่ทราบว่าบ้านเรา ขมมั๊ย คุณอัลฯ รู้อะไรอย่างมั๊ยคะ ปรางยังไม่เคยเห็นผู้ป่วยมะเร็งที่อารมณ์ดี คุณเป็นคนที่ไม่ซีเรียสกับชีวิตเลย มีอารมณ์ขำตลอด สิ่งนี้ คือยา ขนานเอกที่ไม่มีขาย อิอิ...แบบว่านึกถึงท่า หิ้วหวีกล้วย..... ที่ถามตำแหน่ง สองนาฬิกา เพราะ พวกเราเถียงกันเรื่องนี้ ก็จะลอกคำพูดนี้ไปโยนให้หมอเดาทั้งหลายอ่าน ถามอีก....เกล็ดเลือดจระเข้แห้ง มันเป็นอย่างไรคะ อิอิ....อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ วิทยาทานน่ะ
29 พฤศจิกายน 2553 07:43 น. - comment id 120261
ว๊าย...เจ๊ หัวจุก หวาดเสียว.. บ่ายสองโมง อืม..แสดงว่าตื่นสาย.. เจ้าจั๊กจั่น เก้าโมงเช้า.. ไกลหัวจุก....
ที่แรกแซมอ่าน คิดว่า ทานปลานิลไปสามตัว..... โอ๊ยโย่..อุแม่เจ้า..
เต้าหู้ๆๆๆ.... ผลิตภัณฑ์จากถั่วเหลือง... เต้าหู้..น้ำเต้าหู้..ฟองเต้าหู้..เต้าฮี่ยู้.. (แต่เต้าเง้... นี่ถั่วเขียว อนุโลมให้....)
ผักบุ้งผัด ใส่กระเทียมเยอะๆ ผัดไฟลุกท่วมกระทะรึเปล่าคะ ระวังนะคะเดี๋ยวผมจะเกรียนก่อนเวลา..คิ้ว เคิ้ว ไปหมด.. ไม่ยักทราบว่า กล้วยน้ำว้าก็ปลายหวีเหี่ยวกะเค้าเหมือนกัน.... รู้แต่ว่า..กล้วยตานีปลายหวีเหี่ยว เหลือหวีเดียว หิ้วหวีไป หิ้วหวีมา...
29 พฤศจิกายน 2553 17:10 น. - comment id 120270
วันนี้ไปตรวจหัวใจ ระบบแอคคคคคโค่วววววววววว คุณหมออายุรกรรมตรวจ ตอนก่อนที่จะผ่าตัด ก็ตรวจไปทีแล้วนะ แต่เป็นวิธีที่แตกต่างกัน ครั้งแรก เป็นการเอาสายที่มีหัวจุ๊บ ติดหลายตำแหน่ง ตรงเท้าก็ติด นอนหนาวอยู่ตั้งนาน แล้วผลออกมาเป็นกราฟ เจ้าหน้าที่ประจำการเป็นผู้ตรวจให้ ส่วนครั้งนี้ หมอเอาสายที่มีหัวจุ๊บอันเดียว ติดที่ตำแหน่งหัวใจ หมอให้เอียงตะแคงซ้ายนิด ๆ แล้วหมอก็มานั่งบนเตียงคนไข้ แล้วก็มีท่าให้นอนหงาย มีเรื่องฮามาก (ปล่อยไก่อีกแล้ว) คือในช่วงที่นอนตะแคง หมอเอาเครื่องมือจุ๊บวางตรงตำแหน่งหัวใจตรงช่วงกลาง ๆ อก ตรงนี้พอจะรู้สึกได้ว่า หมอตรวจอยู่ แต่พอหมอเปลี่ยนตำแหน่งเคลื่อนไปทางซ้าย ตรงนั้นมันชา ก็เลยไม่รู้สึกว่าหมอตรวจ ทีนี้ไงล่ะ หมอจิ้มอะไรตรงไหนอยู่เนี่ย หรือว่าไปจิ้มเอาขอบเตียง ด้วยความที่เกรงว่าหมอจะตรวจไม่เจอจังหวะการเต้นของหัวใจ เลยบอกหมอว่า .. "คุณหมอคะ คุณหมอจิ้มไม่ถูกเนื้ออ่ะ" ... 555 หมอทำท่างง ก่อนที่จะหัวเราะก๊ากขึ้นมา แล้วก็บอกว่า "ผมตรวจอยู่ ฟังจังหวะเสียงอยู่ครับ" ภาพที่ออกมาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เป็นเหมือนการสแกนด์การเต้นของหัวใจ มันขยับได้ด้วยนะ สรุปผลการตรวจคลื่นหัวใจ .. ปกติ แข็งแรงดี ปล. วันนี้ที่ รพ. เขามีการประชาสัมพันธ์เพื่อให้ฉีดวัคซีนป้องกันหวัด 2009 ฟรี ฉันปรึกษาหมออายุรกรรม หมอไม่กล้าแนะนำ หมอบอกว่าให้ไปปรึกษาหมอประจำตัว โดยให้ความเห็นว่า เกรงจะมีไข้ (ปกติ การให้วัคซีน บางคนจะเป็นไข้) ทีนี้ จะส่งผลต่อการทำเคมีบำบัด ซึ่งยังไม่ใช่ช่วงที่เหมาะสม หมอประจำตัว ไปญี่ปุ่น .. แล้วจะถามได้ไงเนี่ย อดเลย
29 พฤศจิกายน 2553 21:05 น. - comment id 120274
"ใครก็ตามที่เป็นมะเร็ง สามารถรับเลือดจระเข้สกัดจากฟาร์มจระเข้ สมุทรปราการได้ ...ฟรี" พยาบาลคนหนึ่งบอกกับฉัน หลังผ่าตัดได้สองวัน ฉันเองก็ยังคิดเลยว่า กินลงหรือเนี่ย และก็เก็บความคิดนั้นมาศึกษาตอนในภายหลัง โดยการหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ต จึงพบว่า ที่ ม.เกษตร เขามีการศึกษาค้นคว้ากันมาหลายปีแล้ว ถึงคุณประโยชน์ เมื่ออ่านสรรพคุณทั้งหลาย อีกทั้งพิจารณาแล้ว ก็เห็นควรว่า ควรซื้อมากิน อย่างน้อยการกินแบบแคปซูล คงจะไม่พะอืดพะอมสักเท่าไหร่ ที่ฉันกิน เป็นเกล็ดเลือดจระเข้แห้งวานิไทย กระปุกนึงก็จะมี 100 แคปซูล ราคา 1500 บาท ช่วงนี้กินหลังจากตื่นครั้งละ 2 เม็ด (แล้วฉันจะกลายเป็นสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำหรือเปล่านะ) ปล. ไปทำงานช่วงบ่าย ไม่ค่อยได้ทำงานเท่าไหร่ มันเหมือนกับการเปิดตัวแถลงข่าวไงก็ไม่รู้
30 พฤศจิกายน 2553 01:24 น. - comment id 120281
คนอารมณ์ดี... นี่ไปแถลงข่าวมาแล้วหรือคะ...อิอิ... ถือว่าเก่งมาก ๆ ค่ะ ไม่มีสะทกสะท้านเลย เชื่อมั๊ยว่า...คุณอัลฯ จะฟื้นตัวได้เร็ว เพราะ ....คุณกล้าพูด กล้าบอกเล่า สิ่งที่อัดอั้นภายในจะถูกถ่ายทอด ....คุณศึกษา ในสิ่งใหม่ ๆ หรือสิ่งที่คุณจำต้องสัมผัส และยอมรับ ว่าจะต้องผจญกับมัน เครื่องดื่ม เฮอร์เบอร์ไลน์ หลายปีก่อนเคยได้ยินว่า คนที่ ลดน้ำหนัก เค้าดื่มกันไม่ใช่หรือคะ ตอนนี้เป็นเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพแล้วสิ เข้าใจพัฒนา เรียกเก็บกำไรนะคะ เมื่อก่อน เราเคยได้ยินว่าน้ำผลไม้ ให้คุณค่าวิตามิน ฯลฯ แต่ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นว่า ทานผลไม้สดได้คุณค่าทางอาหารมากกว่า ไข่...หลายปีก่อน รณรงค์ ว่าอายุมากแล้ว ไม่ควรรับทาน เท่านั้นใบ เท่านี้ใบ ต่ออาทิตย์ แต่...ตอนนี้ กลายเป็นว่า ผู้สูงอายุ ควรรับทานไข่... โลกหนอโลก ตกลง เราจะทำไงกับชีวิตดีล่ะเนี่ย... เออ...ตรงที่แผลผ่าตัด ชาหรือคะ แล้วลูบ ๆ เจอซี่โครงมะ แบบนี้หากตื่นเต้นอะไร จะสัมผัสแรงเต้นของหัวใจได้ดิ ขอบคุณสำหรับ ความรู้ ๐เกร็ดเลือดจระเข้๐ ค่ะ
30 พฤศจิกายน 2553 16:06 น. - comment id 120295
สวัสดียามบ่ายที่ง่วงมาก สงสัยจะติดนิสัยตอนช่วงบ่ายแล้วล่ะ ขนาดมาทำงานแล้วสองวัน ก็ยังรู้สึกง่วง ๆ ชอบกล วันนี้ไปรับ balancing bar (เสื้อชั้นในที่สั่งตัด สำหรับคนผ่าตัดเต้านม) 3 ชุด + 2 เต้า พอดีว่า เขานัดไปวัดตัว พอวัดตัวแล้ว มีขนาดเสื้อที่ใส่ได้พอดี ก็เลยเบิกได้ทันที รวดเร็วดีแฮะ เมื่อวานนี้อย่างกะเปิดตัวแถลงข่าว ไปทำงานวันแรก ใครต่อใครเข้ามาสอบถามอาการกันใหญ่ แต่ละคนพูดประโยคซ้ำ ๆ กันว่า .. "ไม่น่าเชื่อ" "ดูเหมือนปกติ" "เป็นไปได้อย่างไร" บางคนถามว่า "เป็นไงบ้าง หายดียัง" .. ก็ตอบว่า "หายไปซีกนึง" บางคนถามว่า "เป็นไง หายเจ็บยัง" ก็ตอบว่า "ยังเจ็บอยู่บ้าง พอให้ประทับใจ" .. บางคนถามว่า "ได้ข่าวว่าไม่สบาย ตอนนี้หายแล้วใช่ไหม" ก็ตอบว่า "ยังเหลืออีกครึ่งที่ต้องฝ่าฟัน" บางคนพอรู้ว่า จะต้องรับเคมีบำบัดอีก 4 หน เขาก็บอกแบบนี้ - โห อะไรกัน ตัดทิ้งไปแล้ว ยังต้องคีโมอีกเหรอ - จิ๊บจ๊อยน่า แค่ 4 ครั้งเอง เดี๋ยวนี้น่ะ สบายมาก - พ่อผมก็คีโมเหมือนกันเป็นมะเร็งที่คอ แต่ไม่ครบคอร์ส ไปน็อคเอาเข็มที่ 7 - พ่อผมคีโมครบนะ มะเร็งโพรงจมูก แต่มันก็ลามมาที่ปอดจนได้ ยังไม่ได้รับคีโมเลย ไปสวรรค์ซะก่อน - ไม่ต้องกลัวนะน้อง เนี่ย คนที่พี่รู้จักหลายคน เขาก็เป็นกัน ตัดแล้วก็คีโม แล้วก็สบาย ๆ ไม่ต้องกังวลนะ หลายต่อหลายความคิดเห็น ฟังแล้วดี ๆ ทั้งนั้น .. 555
1 ธันวาคม 2553 01:56 น. - comment id 120305
ได้อ่านบทสัมภาษณ์ แล้วก็ประทับใจนะคะ เพราะเป็นดาราเด่นนี่เอง อิอิ...เค้าถึงสนใจกัน ขาดแต่ ถ่ายรูปน่ะ (ดีนะ ที่ไม่ต้องไปนั่งโพสต์ท่า ไม่งั้นเมี่อยแย่เชียวค่ะ) คงจะจริงอย่างที่เพื่อน ๆ ว่ากันนะคะ เพราะ หลายคนพูดเหมือน ๆ กัน ว่าดูเหมือนปกติ....แสดงว่า คุณไม่อ่อนแอให้เค้าเห็นไง อืม....แต่บางคน เสียมารยาทจัง คนกำลังจะรับคีโม ดั้นมาพูดเรื่อง อัปมงคล อย่าเก็บมาคิดเลยค่ะ เพราะแต่ละเคส มันเหมือนกันซะที่ไหน แค่เอาเมนู ยาบำรุงให้เค้าดู เค้าคงเป็นลมล้มตึงแหละ จะอะไรเสียอีก ให้มันรู้บ้าง ไผเป็นไผ เราน่ะ ตั้งรับมืออยู่แล้ว อืม...เสื้อในที่สั่งตัดเนี่ย เป็นสวัสดิการของ ไอซีซี. หรือคะ ง่วงกลางวัน สงสัยต้องปรับเวลานอนแล้วค่ะ นอนเร็วขึ้น จะได้มีเวลา พักสมองนานอีกนิด ดูแลตัวเองด้วยนะคะ
1 ธันวาคม 2553 17:09 น. - comment id 120323
วันนี้ไป รพ. เจาะน้ำเหลืองออกไปได้อีก 2 ไซลิงค์ (ประมาณ 20 cc) หมอประจำตัวไปต่างประเทศ ธุระในการดูแลฉันจึงเป็นของหมออีกคน (ในทีมผ่าตัด) หมอเปิดแฟ้มคนไข้ มองหน้า และบอกว่า เพิ่งผ่าตัดเมื่อต้นเดือน จำได้ อยู่ชั้น 19 (ก็หวังว่าจะจำในส่วนดี ๆ ของฉันนะ ในส่วนที่ฉันป่วนตั้งก๊วนอะไรนี่ ลืม ๆ ไปซะ) เออ ใช่ ฉันเจอยายที่คุยกันเมื่อพุธที่แล้วด้วย วันนี้ก็เลยชวนคุยกันซะสนุกเลย ยายคนนี้บอกว่าชอบคุณกับฉันสบายใจดี แต่ปวดคอ เพราะยายนั่งเก้าอี้แถวหน้า ต้องหันมาคุยกับฉัน คุยไปคุยมา คุยถึงเรื่องสี่แผ่นดิน เพราะยายบอกว่า เกิดเมื่อ พศ.2472 .. ร.6 - ร.9 ฉันแซวยายว่า อาจจะมีคนเอาเรื่องราวของยาย ไปเขียนเป็นนิยายสี่แผ่นดินภาคปัจจุบันก็ได้ ฮากันตรึม .. (ที่จริง คนป่วยอื่น ๆ ก็แอบฟังด้วยล่ะว๊า เห็นอมยิ้มกันเป็นแถว) จบธุระที่ รพ. ก็ยังพอมีเวลาเหลือ ไปบ้านเพื่อนที่อยู่ข้างบริษัท ป่านนี้ป้าอิ้งคงเป็นห่วงแย่ แม่มาลัยด้วย คงรู้ข่าวป่วยของฉันจากพี่เหมี่ยวแล้ว พี่เหมี่ยวทำขนมอยู่ สบายล่ะ เดี๋ยวขากลับจะได้ขนมติดมือไปกินที่บ้าน ป้าอิ้งบอกกับฉันว่า ตอนเย็นไปแอบดักที่สะพานข้ามคลองเล็ก ๆ สองสัปดาห์แล้ว เพื่อรอฉัน ป้าอิ้งบอกว่า พอไม่เห็นฉัน ก็รู้สึกว่าห่วงมาก คงป่วยหนักแน่ ๆ ไม่งั้นต้องมาทำงานแล้ว (โธ่ ป้า .. ฉันรู้สึกผิดจัง ที่จริงก็สบายดีอยู่หรอก แต่อยากนอนอยู่บ้านดูเอเซี่ยนเกมส์น่ะ) ป้าอิ้งดูแผล สอบถามอาการใหญ่เลย แม่มาลัยทำเส้นหมี่ราดหน้าเปรี้ยวหวานให้กิน อิ่มสบายท้องล่ะ พี่เหมี่ยวบอกว่า ตั้งแต่สัปดาห์หน้า จะทำน้ำย่านางให้กินด้วย ... สบายจังฮู้ ปล. balancing bra เป็นสวัสดิการของพนักงานในเครือสหพัฒน์ ไปถามมาแล้ว ราคาเสื้อประมาณ 700 กว่าบาท , ราคาครก ประมาณ 400 บาท แหม๊ .. ไม่อยากจะบอก ขนาดครก เขาจัดให้เบอร์ 3 อ่ะ ...
2 ธันวาคม 2553 20:32 น. - comment id 120340
ที่ต่างประเทศ หนาวมาก ๆ ที่เมืองไทย โดยเฉพาะกรุงเทพฯ ร้อนอ่วมอรทัย ตอนเช้าพอจะมีวี่แววว่ามีหมอกอยู่บ้าง คิดว่าลมหนาวจะมาเยือน ที่ไหนได้ พอสายหน่อย ก็แทบจะเอาปลาสลิดมาเรียงใส่กระจาดตากเลย คราวก่อนโน้น รุ่นพี่ที่ทำงานบอกว่าจะไปเป็นเพื่อนตอนคีโมครั้งแรก ฉันก็ว่าดีนะ อย่างน้อยได้คนเจนสนามพาไป (รุ่นพี่เป็นมะเร็งเต้านมเมื่อสองปีก่อน) แต่ทำไปทำมา วันนี้เหตุการณ์พลิกผัน รุ่นพี่ไม่สามารถไปเป็นเพื่อนได้แล้ว ติดงาน ทีแรก รุ่นพี่จะใช้สิทธิ์ลา แต่ฉันบอกว่า "ไปทำงานเถอะ ฉันไปคนเดียวได้ ตอนเย็นมีคนมารับ" มีคนถามว่า "ผ่าตัดกลัวไหม" ... ตอบไปว่า "ไม่กลัว" ถามอีก "แล้วคีโมล่ะ กลัวไหม" ... ก็ตอบว่า "ไม่ชอบเข็มฉีดยา" วันนี้สะเก็ดแผลตรงที่เจาะท่อน้ำทิ้งหลุดหมดแล้ว เย้... ไม่เป็นรู ตรงที่เป็นเส้นยาว ก็หลุดเกือบหมดแล้ว เหลือแต่ใต้ตำแหน่ง 2 นาฬิกา ที่สะเก็ดแข็งอยู่ ปล. ตอนนี้หนัก 56 กก. สงสัยจังว่าต่อไปหากฉันมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมาก ตัวฉันจะขาดสองท่อนไหม
4 ธันวาคม 2553 02:37 น. - comment id 120369
โอย...กว่าจะฝ่าด่านภาระกิจมาได้ แทบคลานเชียวค่ะ นี่เป็นวาระจัดเลี้ยง งานคริสมาส หลายกลุ่ม หลายงาน อาหาร เป็นสูตรสำเร็จเจ้าค่ะ เป็ดย่าง (อ๊ะ ๆ อย่าคิดว่าเป็นเป็ดปักกิ่งนะ) เกลือ พริกไทย ยัดไส้ด้วย แอ๊ปเปิ้ล ลูกพรุน แล้วอบ ทานกับมันเชื่อม (อิอิ..แบบฝรั่งน่ะหวานมัน) แตงดอง กะหล่ำม่วงดอง ราดซ๊อส...อืม...แง...สู้เป็ด เอ็ม.เค.ไม่ได้น่ะ แล้วก็มีหมูอบ ใช้หมูที่มีหนังติดด้วยก้อนใหญ่ ๆ มาอบจนหนังกรอบ ของแจมก็เหมือนเป็ด เลือกรับทานเอา นี่เป็นอาหารค่ำ ที่ทุกบ้านหรือ ทุกจัดเลี้ยงจะต้องมี ส่วนของหวาน จะเป็นข้าวเปียก อิอิ... เค้าเอาข้าวเม็ดกลม ๆ ไปต้มกับนมใส่วานิลา แล้วเอาถั่วอัลม่อน มาสับ ทีนี้ก็ตีนมข้นสด ให้ขึ้นเป็นครีมแล้วเอามาผสมกัน ไฮไลน์อยู่ที่ จะมีเมล็ดถั่วหนึ่ง เม็ด ไม่โดนสับ หากใครทานแล้วเจอ จะได้รางวัล เทศกาลแบบนี้ อย่าว่าแต่ น้ำหนัก ๕๖ กก. เลยค่ะ ปรางมาจากเมืองไทย ก็ประมานนี้แหละ อิอิ....อุบไว้ให้คิดเองว่า ตอนนี้ ทะลุเป้าไปเท่าไรแล้ว แต่...ขอบอก ตัวปรางไม่ขาดเป็นสองท่อนนะคะ แต่มีห่วงยางเป็นของตัวเอง ๕๕๕........ ขั้นตอนการให้คีโม หากเป็นที่ รพ. จุฬาฯ ใครไปเค้าก็ไม่ให้เข้าไปด้วย ถึงเข้าไปก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย คือนอนมีสายน้ำเกลือ คู่กับน้ำสีฟ้าออกน้ำเงิน หรือไงเนี่ย จำสีไม่ได้แล้ว ตอนนั้นครั้งแรก ที่แม่ไปนอนรับคีโม ช่วงนั้น แม่ฉายรังสี ควบคู่กับการให้คีโมด้วย ที่ได้แว่บเข้าไปเพราะ แม่หิวน้ำอีกอย่าง อาการแม่ถือว่า โคม่านะ พยาบาล เลยอนุญาต แต่แป๊ปเดียว ไม่นานนักก็เสร็จ อีกอย่างตอนนั้นแม่อายุมากแล้ว แต่คุณอัลฯ ยังปิ้งอยู่เลย น่าเข็มอันนิดเดียว ให้เค้าแทงไปโลด หลับตา นึกถึงปลาเผา แล้วก็น้ำจิ้มรสเด็ด แจมด้วยผักนานาชนิด.... บางทียังทานไม่หมดเลย เสร็จแล้ว...อิอิ เอาหนังสือการ์ตูน ไปอ่านฆ่าเวลาด้วยก็ดีนะคะ เพราะช่วงที่ให้ ยังไม่รู้เรื่องหรอก หรือไม่ก็หลับสักนิดหนึ่ง เพื่อตุนไว้ก่อน อย่างน้อยตุนไว้ก่อนเผื่อแพ้ไง รอยแผลที่ว่า หายเร็วจริง เชื่อว่าหมอไทยเรา ฝีมือดีกว่าที่นี่ เพราะ ของคนตัวใหญ่ อิอิ....ตีนตะขาบยังสวยกว่าเชียวค่ะ ดีแต่ว่าท่านมีขน เต็มตัว ไม่งั้น จะนับดูว่า มีกี่ขา.. หยุดยาวแบบนี้ ไม่แว่บไปเที่ยวไหนหรือคะ
4 ธันวาคม 2553 18:24 น. - comment id 120371
ตอนนี้อยู่เมืองจันทน์จ๊ะ มาพักผ่อนเตรียมตัวเตรียมใจที่สำคัญคือทำใจ ที่บ้านสวนจันทน์ จ๊ะ
4 ธันวาคม 2553 18:36 น. - comment id 120372
ฮั่นแน่....แว่บไปเที่ยวนี่เอง ดีค่ะ.....ตักตวงความสุขกายสุขใจไว้ สิ่งเหล่านี้ ที่ร้าน เซเว่น....ไม่มีขายนะ
6 ธันวาคม 2553 21:03 น. - comment id 120423
กลับมาแล้ว ... กลับมาแหล่วววววว ... ไปบ้านสวนที่เมืองจันทน์มา แบกกล้วยไข่มาด้วย 1 เครือ กล้วยน้ำว้าอีก 2 หวี .. กินแบบลิง หลังออกจาก รพ. ผ่าตัด 3 วัน ไปเมืองกาญจน์ ก่อนบำบัดด้วยคีโม 4 วัน ไปเมืองจันทน์ นี่อะนะ .. เหมือนไม่เจียมบอดี้ ชอบกล 555
7 ธันวาคม 2553 01:03 น. - comment id 120428
ดีจังค่ะ ได้ไปชาร์ทแบตฯ ออกไปจากห้องบ้าง เพื่อมองธรรมชาติ แม้จะอากาศร้อนบ้างบางเวลา แต่ก็ยังดีกว่า ที่ต้องนอนคอยนะคะ สวนจันทน์....หากเป็นหน้าทุเรียน มังคุด เงาะ สละ ระกำ ....โอย... กลืนน้ำลายเอื้อกเลย คิดถึงบ้านมาก ๆ กล้วยมีวิตามินสูง แต่ไม่เคยกินมากเป็นหวีนะ อิอิ...กลัวกลายพันธุ์น่ะ เปล่าไม่ได้กลัวว่าเค้าจะว่าเป็นลิง....อุรังอุตังต่างหาก....เคี๊ยก... รู้นะว่าเอากล้วยมาฝากคนรอบข้าง... พรุ่งนี้คงไปทำงานแล้ว ทีนี้ก็รอลุ้นล่ะ ว่า คีโม จะส่งผลอะไรบ้าง ลุ้น ๆ
7 ธันวาคม 2553 07:26 น. - comment id 120430
ลุงนกบอกว่า .. หน้าผลไม้ ไม่ให้เอารถเก๋งไปเหมือนคราวนี้ มันลำบากมาก ของเตรียมไว้ให้เยอะ แต่ก็ยัดใส่รถไม่ไหว สั่งนักสั่งหนาเชียวว่า ต้องปิคอัพหรือไม่ก็ลากมาเป็นตู้คอนเทนเนอร์เชียว .. พอบอกลุงนกว่า ตั้งใจมาไม่ใช่หน้าผลไม้นี่แหล่ะ จะได้ไม่ต้องขนกลับมาก เกรงใจ ลุงนกบ่นอุบเชียว .. ไม่ต้องมาเกรงใจอะไร ของพวกนี้เตรียมไว้ให้ อย่างคราวหน้า หน้าลองกอง ก็ว่าจะเก็บไว้ให้สัก 50 ต้น .. อุ๊แม่เจ้า ขอแค่พวงสองพวงก็พอเน้อ ... หลังบ้านลุงนกปรับพื้นที่ซะงามเชียว เดินไปยี่สิบกว่าก้าวก็ถึงลำธารแล้ว มองจากระเบียงก็เห็น สามารถตวัดเบ็ดได้อีกต่างหาก เบ็ดมีไว้แล้ว 2 คัน ลุงนกบอกอีกว่า จะสร้างศาลาริมธาร เอาไว้นอนดูดาว .. เหอะ เหอะ สงสัยจะกลายเป็นศาลายกจอกเย้ยจันทร์ซะมากกว่าล่ะม๊าง .. กลางคืนอากาศเย็นนิดนึง นอนเสื่อจันทรบูร+กระดานเจ็บตัว พลิกไปพลิกมา นอนไม่หลับ ครั้นจะเอาผ้านวมปูนอนอีกชั้น ก็หนาว เอาใจตัวเองไม่ถูก หลับ ๆ ตื่น ๆ .. นอนตรงระเบียงน่ะ มีมุมหนึ่งที่ลุงนกปรับพื้นสูง กางมุ้งนอนตรงนั้นแหล่ะ ตอนกาง กางได้ .. ตอนพับเก็บ ขยุมเก็บไปซะอย่างนั้น .. ป่านนี้ลุงนกคงเห็นแล้วมั๊ง 5555 วันนี้ทำงาน มีประชุมตอนเช้า ตั้งใจว่าห้าโมงเย็นจะกลับบ้านทันที เครื่องซักผ้าดันมาเสีย ปั๊ดโธ่ เห็นทีจะต้องรีบไปซื้อใหม่ทันที คาดว่าลำพังตัวเองคงไม่มีปัญญาซักผ้าแน่นอน จากนั้นก็จะเอาวิกผม (อันนี้อภินันทนาการจากคุณแซม รวมทั้งของอื่น ๆ อีกมากมาย ส่งตรงมาจากอังกฤษ) ไปเซ็ท เอาวิกผมไปเซ็ท กับ เอาวิกผมไปไดรฟ์ มันต่างกันยังไงนะ มานึกถึงระบบงานแล้ว การ set up มันเหมือนกับการตั้งระบบใหม่ วางระบบใหม่ ปรับระบบใหม่ แล้วมันจะคล้าย ๆ คือ ๆ กับการเอาวิกผมไป set หรือ เปล่า หว่า .. ? โอ .. เหลือเวลากินข้าวไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ต้องรีบล่ะ มัวแต่โม้ในเน็ต ปูเหลียวปลาชุมแล้วหากยังเคี้ยวข้าวตุ้ยอยู่ มันจะไม่ดีเน้อ .. เสียภาพลักษณ์หมด 555
8 ธันวาคม 2553 03:11 น. - comment id 120462
จันทบุรี...เมื่อ พค. ไป อ. ขลุงมาค่ะ เพราะเพื่อนที่รัก บอกจะพาไป นอนดูหิ่งห้อย แต่ฝนดันตกเลยต้องไปนอนฟังเสียงฝน กับแมงเม่าแทน แต่โดยรวม ถือว่าธรรมชาติสมบูรณ์มาก ผู้คนก็น่ารักมากค่ะ บ้านลุงนกของคุณอัล น่าไปนอนมาก ๆ ด้วยเป็นคนชอบธรรมชาติ ส่วนผลไม้ถือว่าเป็นผลพลอยได้นะคะ คุณอัลยังดีกว่าปราง ที่กางมุ้งได้ ปรางน่ะแย่ที่สุด เก็บได้ แต่กางไม่เป็นน่ะ ก็นอนมุ้งลวดตั้งแต่เล็ก เก็บได้ก็บุญแล้ว บางครั้งที่ไปนอนพัก ดั้นมีจิ้งจกเกาะ ก็ถือว่ามันซวยไป ที่ต้องทนเสียงร้องโวยวาย ก็แหม มันน่ารักเสียที่ไหนล่ะ อี๋...กลัวง่ะ ว่าแต่ลุงนกอยากมีหลานเพิ่มมั๊ยคะ อิอิ...ใจดีจริง ๆ อ่านแล้วก็สุขใจแทน ที่มีคนรักและห่วงใยมากมายนะคะ น้องแซมก็น่ารักมาก ที่ส่งวิกผมไปให้ ดูสิ น้ำใจเธอช่างงดงามนัก ว่าแต่...นี่เตรียมผมร่วงแล้วหรือใจเย็น ๆ รู้มั๊ย....ห่วงมากเรื่องการรับคีโม วันนี้แล้วสิ เราต้องสู้นะคะ เรื่องขี้ผง แล้วอย่าลืมส่งข่าวบ้างนะคะ....เพราะใจก็ยังค้านว่า คนที่แข็งแรง ต้องสู้ ต้องต้านมันไหวสิ
8 ธันวาคม 2553 19:45 น. - comment id 120467
วันนี้ เป็นวันลั่นระฆังรบยกแรก .. 6.46 น. ไปถึง รพ. ยื่นใบนัด และก็ไปเจาะเลือด ไม่ต้องรอฟังผล แต่กว่าจะได้คิวเจาะเลือดได้ ก็แปดโมงเช้าไปแล้ว สงสัยคราวหน้าต้องเล่นเทคนิคนิดหน่อย ตรงที่ไปยื่นใบนัดแล้วก็ชะแว๊ปไปรับบัตรคิวเจาะเลือดก่อน แล้วค่อยวกมาเอาใบนัดที่ผ่านการตรวจแล้วอีกที .. ตอนเจาะเลือด ก็เห็นหลายคนเข้าไป แป๊บก็ออกมา เร็วดี ไม่มีเสียงใครร้องโอ๊ยสักราย สำหรับฉันก็อาศัยดูท่าทีคนไปเรื่อย สอบถามคนนั้นคนนี้ ประมาณว่า คนไหนเจาะไม่เจ็บ ก็จะไปคิวนั้นแหล่ะ เฮ้อ .... สุดท้าย เจ็บอ่ะ ด้วยความโมโหที่ตัวเองเจ็บ เลยออกมากินข้าวหน้าเป็ด 1 จาน และ กล้วยหักมุกย่างอีก 6 ใบ ทีนี้เอาไงดี หมอนัดบ่าย กลับบ้านนอนดีกว่า .. กลับมาถึงบ้านเก้าโมงครึ่ง นอนจนเกือบเที่ยง แล้วก็มาที่ รพ.ใหม่ หมอเรียกเข้าไปดูแผล เจาะอีกแล้วครับท่านนนนนนนน 3 ฉึก คราวนี้คงสุดท้ายล่ะ เพราะหมอบอกว่าแทบจะไม่เหลือแล้ว ที่เหลือก็ปล่อยให้ร่างกายดูดซึมกลับไป มันไม่อักเสบ ไม่ติดเชื้อ แผลสวยมาก (ย้ำแต่ข้างซ้ายที่ตัดฉับไปอยู่นั่นแหล่ะ อยากจะให้หมอดูอีกข้างจังวุ๊ย( หมอถามว่า เป็นไงบ้าง เมื่อเช้าเจาะเลือดเจ็บไหม ก็ตอบว่าเจ็บ .. เจ็บมากไหม .. เจ็บมากเลยหมอ .. เจ็บมากขนาดเจ็บสามวันสามคืนเลยหรือเปล่า .... โอ๊ย เจอมุขหมออย่างนี้ สุโค่ยยยยย ขึ้นไปชั้น 13 ไปรับยาคีโม ด้วยความที่เป็นน้องใหม่ ก็เลยมีคนให้ introduction ... 555 ตอนสอยเข็ม เจ็บอีกแหล่วววว เฮ้อ ! .. เออ ใช่ พยาบาลบอกว่าจะให้ยืมลูกบอลมาบีบ เพื่อให้เส้นเลือดไม่จม ลืมเสียสนิทเลย ไม่เป็นไร ขยำอะไรที่คล้าย ๆ คงได้มั๊ง พอสอยเส้นเสร็จ เดินน้ำเกลือแป๊บ ก็มีกล่องขนมมาวาง อั่นแน่ ขนมซะที่ไหนกัน เป็นกล่องยาเคมี เฮลบลูบอยสีแดง และ เฮลบลูบอยไม่มีสี .. เรียกซะให้หรู ก่อนที่จะรับขนมเคมี ก็ได้รับยาอีก 2 โดส อันนึงแน่นอนคงเป็นยาแก้อาเจียน ส่วนอีกอันอะไรไม่รู้แฮะ พยาบาลบอกว่า ให้ยาตัวนี้แล้วจะคันก้น 5555 ฉันเผลอหัวเราะก๊ากเลย จริงอ่ะ คันก้น .. โธ่ถัง ขำอ่ะ แล้วก็ได้เวลาของเฮลบลูบอยสีแดงแขวนเติ่ง ยังไม่ทันได้ลุ้นอะไรเลย เภสัชกรคนสวยก็เข้ามาให้รายละเอียดของการรับยา และสอบถามถึงยาบำรุงต่าง ๆ ที่ฉันกินอยู่ในตอนนี้ ก็สารภาพหมดเปลือกนั่นแหละ เภสัชกรบอกว่า กินได้นะ ยกเว้นเห็ดหลินจือ เพราะจะทำให้ไปกดเม็ดเลือดขาวให้ต่ำลงไปอีก ถ้าจะกินเห็ดหลินจือ ต้องก่อนคีโม และ หลังจบคอร์สไปแล้วโน่น ... อืมม ความรู้ใหม่ นะเนี่ย คุยกับเภสัชกรคนสวยไม่ทันไร เฮลบลูบอยสีแดงหมดซะแล้ว อ้าว... เปลี่ยนขวดเป็นสีใส ๆ เปลี่ยนคนคุยด้วย เป็นพยาบาลคนที่มาสอยเส้นเลือดนั่นแหล่ะ ซึ่งพยาบาลกำลังทำวิทยานิพนธ์ ปริญญาโทมหิดล ทำให้ฉันพลอยได้รับรู้สิ่งดี ๆ ไปด้วย แถมยังได้รับ น้ำพญายอ ที่อยู่ในขวดเหมือนยาหยอดตา พยาบาลบอกว่า ให้หยดใส่แก้มด้านใน วันละ 4 หน หลังแปรงฟัน เพื่อเซพสุขภาพช่องปากไม่ให้เกิดการระคายเคือง ที่เขาเป็น ๆ กันเหมือนร้อนในนั่นแหล่ะ อ้อ.. เกือบลืม ได้แปรงสีฟันมาอันนึงด้วยนะ แบบ super soft ของซิกเท็มมา (ไม่อยากจะบอกเลยว่า ซื้อมาเตรียมไว้เหมือนกัน แต่ได้ฟรีก็เอาล่ะ) ได้น้ำเกลือไว้อมกลั้วคอหลังแปรงฟันอีก 3 ขวดใหญ่ หมอขึ้นมาดู และถามว่า เป็นไงบ้าง ... ยังดีอยู่ค่ะ แต่หลังจากน้น เดี๋ยวก็รู้ 555 ... หมอนัดให้คีโมถัดไปคือ 29 ธค. 53 ... ปล. เกล็ดเลือดขาววันนี้ อยู่ที่ 66
9 ธันวาคม 2553 01:11 น. - comment id 120468
9 ธันวาคม 2553 08:16 น. - comment id 120470
ตื่นแล้ว ... เริ่มปฏิบัติตัวเป็นคนไข้ที่ดี เริ่มจากกินเกล็ดเลือดจระเข้แห้ง 2 เม็ด แล้วก็เดินลงไปเตร็ดเตร่ข้างนอก ซื้อข้าวต้มกล้อง ผัดมะระไข่ ผัดผักบุ้ง หมูทอด มัสมั่นไก่ กะว่าจะกินสองมื้อนี่แหล่ะ ได้สูดอากาศตอนตีห้าครึ่งด้วย กลับเข้าบ้านหกโมงนิด ๆ ถือนั่นนี่พะรุงพะรัง แวะหนีบแบงค์ยี่สิบ 3 ใบ ที่เขาวางให้ร่วมทอดผ้าป่าด้วย เงินเหลือเท่านี้อ่ะ กินยาก่อนอาหาร กินข้าวต้ม+กับข้าวที่เล็งไว้+ไข่ต้ม กินยาหลังอาหาร .. อิ่มมั่ก ๆ นี่อุตส่าห์เล็งกล้วยเล็บมือนางไว้นะ มันสุกแล้ว สงสัยต้องกินตอนเก้าโมง ไม่งั้นจุกคอหอยแน่ .................................... เล่าเรื่องเมื่อวานที่ตกค้างอีกนิดดีกว่า ยาฉีดก่อนเคมี ที่บอกว่าเป็นยาแก้อาเจียน พยาบาลบอกว่าจะปวดนิดๆ แต่ก็ไม่ปวดแฮะ ส่วนอีกโดสที่บอกว่าคันก้นยิบ ๆ เออใช่ มันยิบ ๆ จริง ๆ แถมยังลามมาคันส่วนใกล้เคียงด้วยอ่ะ 5555 แต่แค่แป๊บเดียวนะ ตลก ๆ มาก ๆ เลย ยาอะไรวะเนี่ย ?? ช่วงที่ยาเคมีสองชุดเสร็จแล้ว พยาบาลยังคงให้น้ำเกลืออีกนิด ก่อนปลดสาย ได้ยินคนไข้อีกเตียงที่เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองเล่าว่า ท้องผูกมา 2 สัปดาห์แล้ว .. โห 14 วันเชียวนะ คนไข้บอกว่า วันนี้มา รพ. นอกจากรับเคมีบำบัดแล้ว ยังจะต้องให้พยาบาลมาจัดการเอาอุนจิออกด้วย สุดยอดเลย ประมาณ 3 กก. ได้มั๊ง ฟังแล้วก็ไงดีอ่ะ สงสารก็สงสารนะ แต่ก็ไม่วายขำด้วย เพราะคนไข้คนที่เล่า เล่าไปหัวเราะไป ปล. หมอให้หยุด 8-10 .... นอนยาวอีกล่ะ ดีนะที่ยืมหนังสือนิยายไว้อ่าน "ร่มฉัตร" มาแนวคล้าย ๆ 4 แผ่นดินเลย ได้รู้เรื่องโบราณดี
10 ธันวาคม 2553 01:20 น. - comment id 120491
เมื่อเช้าเข้ามารอบหนึ่งแล้วค่ะ กำลังเขียนตอบเพื่อนสิ ขับรถไปลง ข้างทาง โทรมาหา เออ...นี่คิดว่าเราเป็นหน่วยกู้ภัยหรือไงเนี่ย ก็โทรหารถยกให้ พอเสร็จหันกลับมา โอย...เลยเวลาแล้ว ต้องรีบ ๆ เพราะขับรถยากมาก ถนนเป็นน้ำแข็งค่ะ อาการท้องผูกที่ว่า อาจเป็นเพราะว่าเค้าไม่ทานอาหารที่มีกากใย จำได้มะ ที่ปรางเคยถามว่า ถ่ายท้องปกติมั๊ย เพราะระบบของร่างกายไง เห็นคุณอัลว่าปกติ ก็แสดงว่า ระบบของร่างกายไม่ปรวน อีกอย่าง เห็นทานกล้วยเก่ง แค่อ่านเจอก็อิ่มแทนแล้วค่ะ...กระซิบ ปรางเองน่ะ อย่าว่าแต่ ๑๔ วันเลย มากกว่านั้นอีก คริ ๆ กว่าจะออกมาได้ แทบตายเลยค่ะ ปัญหามาจากตับอักเสบด้วยน่ะ ไปอ่าน พ่อจ๋า....นี่น้ำตายังไม่แห้งเลย คนตัวใหญ่ถามว่าร้องทำไม...เลยเล่าให้เค้าฟัง...เล่าไปร้องไป โอ้...กรรม เค้าก็น้ำตาซึมไปด้วย ไม่ทราบว่า เห็นปรางร้อง หรือว่า อินไปด้วย แต่...ท่านเป็นนักจิตวิทยานะ ท่านก็ว่า มันเป็นความฝังใจของเรา อย่างที่ปรางเป็น คือ ไม่สบายครั้งใด ปรางจะฝันว่าแม่ มาลูบหัวเสมอ ๆ ท่านว่า เป็นเพราะจิตของเรา โหยหาสิ่งนี้ไง แง..... เราสองคนจะเหมือนกัน ตรงที่ บุคคลที่เรารัก จากไป อย่างไม่มีวันกลับ ปรางกับแม่ เรามีกันแค่สองคนเท่านั้น ลูกของเตี่ย ที่เกิดกับแม่ใหม่ ถึงเราจะสนิทกัน แต่ก็ทดแทนไม่ได้ พี่ชายคนหนึ่งทราบเรื่องของปรางดี ท่านบอกว่า ให้ปรางถ่ายทอด ความทุกข์ไว้ในบทกลอน ให้บทกลอนดีท๊อกซ์ใจ แต่...วันนี้ ได้อ่านกลอนของคุณอัล มันว้าเหว่น่ะ หรือนี่เป็นการดีท็อกซ์ใจ...
10 ธันวาคม 2553 19:36 น. - comment id 120497
วันนี้ เหมือนอยู่ท่ามกลางความมึนชอบกล ตั้งแต่เช้าแล้ว พะอืดพะอม เหมือนตอนเมารถ จะอาเจียนเสียให้ได้ แต่ก็ยังไม่ได้อาเจียนสักที กินข้าวได้ไม่มาก เหมือนว่าพื่นที่ในท้องคับแคบ อุตส่าห์วางของอร่อยไว้ตรงหน้าแล้ว ยังยัดลงท้องได้ไม่กี่คำ ง่วง ๆ เพลีย ๆ นอนเกือบทั้งวัน หลังอาหารเช้าก็มึน นอน .. หลังอาหารเที่ยงก็มีน นอน.. ตื่นมาก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว กินเสร็จ ท่าจะมึนอีกรอบ .. กลายเป็นว่า วันนี้ฉันกลายเป็นสโนว์ไวท์ที่เผลอกัดแอ๊ปเปิ้ลของแม่มดหรือไงนะ สงสัยเป็นปฏิกิริยาการรบพุ่งระหว่างเคมีกับร่างกายของฉันกระมัง ..
11 ธันวาคม 2553 00:53 น. - comment id 120499
อืม...อาการแพ้คีโม นี่แหละสิ่งที่ปรางห่วงและกังวลนะคะ แล้วนี่อยู่คนเดียวดิ กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี เพราะ หากมีใครอยู่ด้วย จะได้ช่วยหยิบน้ำหยิบยา หรือว่า หากมึนมาก ๆ มีอาการอาเจียนร่วม จะได้ช่วยเหลือกัน จริง ๆ ก็ทราบว่า คุณอัลแกร่งนะ แต่....หัวใจของเรา ๆ รู้ดี ว่าลึก ๆ แล้วเรายัง ต้องการคำปลอบโยน ถาม...ที่ไม่มากเกินจนเป็นจู้จี้ หากนี่อยู่เมืองไทย รับรอง ปรางจะไปคอยเฝ้าไข้เลย นี่พูดจริงนะ.. อาหารคงไม่อยากรับทานหรอก พยายามแข็งใจ ดื่มนมนะคะ ช่วงนี้ อาจดูเหมือนเราจะแย่กว่าตอนที่รู้ว่าเป็น...เพราะนั่นมันเสียใจ กังวล แต่ไม่ทรมานเหมือนการให้คีโม ส่วนมากคนที่ทนไม่ไหว ก็คือขั้นตอนนี้แหละค่ะ คนดี...ปรางขอร้องนะคะ แม้จะทรมานแค่ไหน อย่าท้อนะคะ อย่าหนี เราเดินมาเกือบถึงเส้นชัยแล้ว หากผ่านจุดนี้ไปได้ เราจะชนะมันค่ะ นี่น้ำตาปริ่มเลย เพราะมันจุกที่อก สู้ ๆ นะคะ มีอะไรที่ปรางพอช่วยได้ บอกนะคะ แล้วนอนพักมาก ๆ ให้รู้ไว้...มีแรงใจส่งข้ามฟ้ามาให้ค่ะ
11 ธันวาคม 2553 19:47 น. - comment id 120505
มื้อเช้า กิน.. ข้าว + ยำปลาทู แกงจืดตำลึงหมูสับ + กล้วย มื้อเที่ยง กินเส้นหมี่ราดหน้าทะเล + องุ่น มื้อเย็น กินข้าว+ แกงจืดไข่น้ำใส่ผักกาดขาว + กล้วย ใจน่ะ อยากกินนั่น กินนี่อีก แต่มันกินไม่ลงจริง ๆ ในท้องมีแต่ลม เรอเอื๊อก ๆ ตลอด กล้วยสารพัดกล้วยที่ลุงนกให้มา สุกเรียงหน้าแล้ว กินไม่ทัน จะบ้าตาย ..
12 ธันวาคม 2553 13:56 น. - comment id 120521
นี่ก็ถือว่าทานอาหารได้นะคะ อิอิ....ปรางเสียอีก โดนไวรัสเล่นงานดิ มันมากับอากาศเย็นน่ะ เวียนหัว อาเจียน ปวดไปทั้งตัว แถมมีไข้อีก นอนซมอยู่บนที่นอน คิดว่า นี่เรายังเป็นขนาดนี้ คุณอัลล่ะ เธอจะเวียนหัวแล้วอยากอาเจียน เหมือนเรามั๊ยน้า... เมื่อวานพอเปิดเครื่องปุ๊บ มันไม่ไหวเลย จำต้องปิดไปนอนซมค่ะ อืม...นี่ตกลงกล้วของลุงนก คุณอัลจะกินหมดจริง ๆ หรือ เอาล่ะงานนี้ จะมีขนขึ้นตามตัวแล้วสิ ห่วงนะคะ
13 ธันวาคม 2553 12:55 น. - comment id 120537
วันนี้มาทำงาน พร้อมกับใส่หน้ากากแอ๊คชั่นพร้อมสรรพ มีคนให้หน้ากากปิดจมูกมา 90 pack ท่าจะให้ใส่จนครบคอร์ส สภาพวันนี้ดีขึ้นหน่อย กินได้บ้าง มื้อเช้า กินข้าว+ไก่ผัดขิง+ไข่พะโล้+ทอดมัน+น้ำส้ม มื้อเที่ยง กินขนมจีน+ไข่เป็ดต้ม+ ผักลวกนาน ๆ แหะ แหะ + ส้มโอ เพื่อนเอาไข่ต้มแก้บนมาให้หลายใบทีเดียว เห็นแล้วเอียนชะมัด ช่วงนี้ เห็นไข่ ก็อยากจะวิ่งหนีไปสุดขอบโลก มีคนโทรมาหาเยอะเลย พี่สาว พี่สาว ป๋าเทพ หลาน .. บรรดาญาติโยมทั้งหลายคงเป็นห่วงเป็นใย ส่วนเพื่อนร่วมงานก็คงจะร่วมลุ้นไปกับฉันด้วย เล่นเอื๊อก ๆ อ๊อก ๆ พะอืดพะอมอย่างนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่า การที่ฉันไปทำงานนี่ จะทำให้เสียบรรยากาศหรือเปล่า ปล. วันนี้หิ้วกล้วยไปฝาก รปภ. อีก 3 หวี วันก่อนก็ฝากไปแล้ว 2 หวี
13 ธันวาคม 2553 19:44 น. - comment id 120538
อืม...เมนท์ไปรอบ หายไปเลย อิอิ...เน็ตเจ้ากรรม เห็นแต่ว่าทานอาหารได้มาก เราก็โม้ใหญ่ ดีใจน่ะ ไม่ได้ดู หน้าจอ ว่ามันหลุด กำ.... อีกไม่กี่เดือนกว่าปรางจะกลับไปเมืองไทย คุณคงหมดช่วงรับคีโมแล้ว ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันอีกที ว่าจะเอาอะไรไปฝากได้บ้างนะคะ ไว้ได้วันหยุดก่อน จะบอกล่วงหน้า คนที่นี่ทำอะไร มีแผนการณ์น่ะ เราคนไม่เคยมีแผนกันเค้า ก็ต้องหัดบ้าง บางอย่างที่ดี ก็เก็บไว้ บางอย่างไม่ดี ก็ไม่เรียนรู้ หรือรับไว้ อืม...อาหารที่รับทานเหมือนคนปกติแล้วนี่ แต่โด๊บไข่นะคะ อิอิ... เพื่อน ๆ รอบ ๆ ข้างคงเข้าใจนะคะ เพราะเท่าที่เห็นคนที่ได้รับ คีโม... น้อยรายจะใจแข็งรับทานอาหารได้เท่านี้ ฉะนั้น คำว่า โทรม....ไม่ได้เฉียด วันก่อนคุยกับเพื่อนที่รัก ท่านกำลังลงกล้วย เต็มสวนเลย กว่าจะกลับไป คงตัดได้ จะลากไปฝากหลายเครือหน่อยนะคะ แล้วก็ น้ำมันจมูก ข้าวกล้อง ปรางไม่ได้ลืมนะคะ เพียงแต่ช่วงนี้เห็นท่านเค้ายุ่ง แล้วคุณอัล ก็เตรียมซื้อไว้แล้ว เดี๋ยวจะให้คนที่บ้านจัดส่งให้นะคะ ว่าแต่ช่วยลงที่อยู่ให้หน่อย จะคุยเอ็ม เวลาเรามันก็ไม่ตรงกันเสียที
13 ธันวาคม 2553 21:00 น. - comment id 120539
ลืมเล่าช็อตเด็ด มื้อเที่ยงที่กินขนมจีน .. ที่จริงก็ว่าจะลงไปซื้อข้าวต้มทะเลแล้วเอามากินที่ห้องทำงาน แต่ไหง๋ มาจอดที่ร้านขนมจีนก็ไม่รู้แฮะ กินขนมจีนแกงป่าซะด้วย คงเป็นอารมณ์ที่ไม่อยากกินของจืดชืด เลยบอกป้าว่า "ป้า..ผักในชามนี้ ลวกนาน ๆ นะ .. แบบว่า ต้องลวกแบบจริง ๆ จัง ๆ นะป้านะ" แล้วก็หลบมุมนั่งกินอร่อยอยู่คนเดียว สักพักมีคนขอนั่งด้วย ชื่อ ยี่หวา ยี่หวาถามถึงอาการป่วยของฉัน ฉันก็ตอบว่าไม่เป็นไร แต่สองสามวันที่ผ่านมาแย่หน่อย ฉันแบ่งไข่แดงให้ยี่หวาพร้อมกับบอกว่า เห็นไข่ก็รู้สึกจุกไปถึงอกแล้วล่ะ สักพักได้ยินเสียงฟืด ๆ หันไปดู ยี่หวานั่งกินขนมจีนไปร้องไห้ไป ตอนแรกคิดว่า สงสัยจะเผ็ด แต่เอาล่ะสิ น้ำมูกน้ำตาไหลซะขนาดนั้น ก็เลยถามว่า "เป็นอะไร ยี่หวาทำไมร้องไห้" ยี่หวาตอบว่า "สงสารพี่อ่ะ" ... เวงกำแล้วสิ ดันทำให้คนอื่นร้องไห้ ฉันก็เลยบอกว่า "เฮ้ย ๆๆๆ ไม่ต้องร้องไห้ ..." ทีนี้ยี่หวาก็ยิ่งปล่อยโฮหนัก .. "คิดเสียว่าเราแค่เป็นหวัดละกัน เรื่องเล็กน่า" ฉันปลอบไปอย่างนี้ ป้าคนขายขนมจีนก็พลอยรู้ไปด้วยว่าฉันป่วย ทำท่าจะไม่เก็บเงินค่าขนมจีนจากฉัน แถมดุฉันอีกเล็กน้อย ตรงที่สั่งขนมจีนน้ำยาป่า แทนที่จะสั่งขนมจีนน้ำยา ก็ฉันไม่รู้นี่นาว่า ขนมจีนน้ำยาป่าใส่ปลาร้าด้วย ... พรุ่งนี้ คิดเมนูเผื่อไว้เลยดีกว่า อยากกินส้มตำผลไม้รวมจังแฮะ .. 555 ปล. มีแต่คนทักว่าผอมลง อืมม... น้ำหนักลดลงไป 1 กก. จริง ๆ ด้วย
14 ธันวาคม 2553 17:36 น. - comment id 120550
สวัสดีค่ะคุณอัลมิตรา หนูเข้ามาอ่านเรื่องของคุณวันนี้จนจบ เหมือนหนังเศร้าที่พยายามเล่าให้ขำในบางตอน แต่เอาเข้าจริง มันเศร้า้และจุกอกมาก ไม่รู้ว่าถ้าเป็นหนู หนูจะผ่านมันมาได้ยังไง ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยซึ้งกับคำว่าสูญเสียเมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง ยายเพิ่งเสีย เข้าใจเลยค่ะกับสิ่งที่คุรเขียนไม่ใช่เข้าใจแค่ถ้อยความนะ แต่เข้าใจไปถึงความรู้สึกเลย คำว่า ยื้อ มีหลายคนบอกว่ามันจะเหนื่อย แต่เราก็พร้อมและยอมเหนื่อยแม้จะรู้ว่า จบ จะเป็นยังไง คุณเข้มแข็งจังเลยค่ะ เข้มแข็งมาก และเก่งจนหนูอยากเป็นแบบคุณ วันที่ยายเสียหนูแทบบ้า กว่าจะตั้งสติ กว่าจะหยุดร้องไห้ได้ นานทีเดียวยังแอบคิดค่ะว่าเรามาเป็นภาระให้คนอื่นอีกแล้ว (มีแต่คนเปลี่ยนกันมาปลอบหนู) จนพอตั้งสติได้ หนูไปเก็บดอกบัว และดอกไม้ที่ยายปลูก เอามาจัดวางไว้ที่ปลายโลงที่ยายอยู่ ตรงเท้ามังคะ มีคนจะช่วยแต่หนูกลับเหวี่ยงไม่สนใจใครเลย ขับรถไปเก็บดอกบัวเอง เก็บดอกไม้เอง แล้วมานั่งจัดเอง ร้องไห้เองที่ใกล้ๆโลงศพท่าน ถ้าจะเขียนถึงผู้หญิงคนหนึ่ง แพรวขอเขียนด้วยนะคะ แต่ขอเขียนถึงยาย ที่คงไม่รู้ว่าแพรวรักมาก แม้จะไม่เคยทำอะไรให้ท่านเห็น ชี้ขวา แต่ไปซ้าย ไม่เคยทำตามที่ท่านบอกเลย แพรวขอโทษ มันสายไปแต่ก้อยากบอกว่าทุกครั้งแพรวแค่ทำประชดเพราะความนิสัยไม่ดีของแพรวเอง ที่ไม่ชอบให้ยายจู้จี้ขี้บ่น คอยมองแพรวตลอดไม่ว่าจะทำอะไร จนแพรวรำคาญ รู้สึกแย่มากที่มาพูดตอนนี้ ปล.เลื่อมใสในตัวคุรอิมค่ะ อยากเป็นให้ได้แค่ครึ่งของคุณก็พอ
15 ธันวาคม 2553 11:04 น. - comment id 120561
"ดูผอมไปนะ ไม่สบายหรือเปล่า หน้าแหลมเชียว" "ไม่เจอกันหลายวัน เป็นไรไป มีผ้าปิดปากปิดจมูกด้วย" "หมู่นี้เจอที่ร้านน้ำผลไม้ปั่นทุกวันเลย เพิ่งนึกจะชอบกินเหรอ" "เออ เพื่อน วันก่อนไปหาที่ห้องทำงาน เขาบอกหยุดยาว ไปเที่ยวมาสิท่า" "หน้าตาหมอง ๆ ดูคล้ำ ๆ ชอบกล ไปทำไรมา" "เฮ้ย ว่าไงหมอ ปิดจมูกปิดปาก อย่างกะหมอแฮะ" "โห โชคดีจัง วันนี้โทรแล้วเจอตัว หายหน้าหายตาไปหลายวันเลยนะ" และอีกหลายคำถามที่เจอ บางคนรู้ว่าฉันป่วย และบางคนที่นาน ๆ เจอกันที ไม่ทราบเรื่อง ฉันก็ได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ บางทีก็ตอบคำถามว่า อืมม ไม่ค่อยสบายนิดหน่อย วันนี้ตื่นแต่เช้าตั้งแต่ตีสี่กว่า ๆ แบบว่านอนเต็มตาเต็มที่ตั้งแต่สองทุ่มเมื่อคืน พอจะมีเวลา ก็เลยเอาผ้าบางผืนใหญ่ที่เตรียมไว้สำหรับโพกหัว มาพับเรียงจัดใหม่ ลองซ้อม ๆ พันโพกหัวดู ก็ยังไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่ โอย .. ช่างเป็นงานที่ยากเย็นเสียจริง ๆ โพกไปโพกมา กลายเป็น ฮิญาบ .. หรือว่าฉันจะแปลงร่างเป็นมุสลิมะฮฺ ดีหว่า ... ปล. อยากกินส้มตำผลไม้จัง
15 ธันวาคม 2553 13:35 น. - comment id 120564
อ่ะฮ้า....คอมเมนท์เมื่อวานหายแฮะ เนี่ยหากปรางมีตังค์ นะ จะเอามันเข้ากรุไปเลย มันคงรับใช้ปรางมานานน่ะ ตำผลไม้รวมหรือ กลืนน้ำลายเอื้อกเลย สงสัยต้องไปหา แครอท มาตำใส่แอปเปิ้ลบ้างแระ แง...คิดถึงบ้านจัง นี่ นน. ลดไป ไม่มากนัก มองในแง่ดี ก็เต้าที่ไม่รักดี หายไป กก. ก็โอเคนะ หากใบหน้าเรียว ถือว่าอ่ะนะ เรามีคางได้รูปแระ งั้นเอวล่ะ ยังบางเหมือนเดิม หรือว่าไง หากพอแล้วต่อไปต้องพยายาม กินอีก ว่าแต่ มีผมร่วงบ้างหรือยังคะ ปรางว่าซอยให้สั้น ๆ ไว้ก่อนนะคะ จะได้ ดูไม่แปลกตามากนัก ยากมันต้องการร่วง ค่อย ๆ เกรียนไง แต่แหม คุณหมอท่านเข้าใจให้ของขวัญปีใหม่ คุณอัลนิ เลือก Happy New Year ส่งท้ายไว้เลยนะคะ คิดในแง่ดีอีก เราจะได้มีวันหยุดยาว ๆ ไว้นอนไง ฉะนั้น เตรียมเสบียงให้พร้อมเลยนะคะ เพราะวันหยุดยาว อาหารไม่ขายกันยาว อืม...ที่อยู่ล่ะคะ ที่จะส่งน้ำมันจมูกข้าว ส่งให้หน่อย คนดี เจ้าแม่แฟชั่นตัวจริงจะเกิดในวงการแล้วสิ ตอนนี้รู้ซึ้งถึงความตึงเครียดที่คุณอัลเป็นอยู่เลยค่ะ งานไม่เบาลงเลย สุขภาพก็โอ พระเจ้า
15 ธันวาคม 2553 22:03 น. - comment id 120575
เพื่อนที่อยู่ต่างบริษัท แต่ก็ถือว่าอยู่ในเครือเดียวกัน กลุ่ม IT เหมือนกัน และได้มีโอกาสไปสร้างฝายชะลอน้ำด้วยกันในตุลาคมที่ผ่านมา ถักหมวกไหมพรมให้ แบบเดียวกันกับที่ลงในกลอนเป๊ะ มีหูแมวตั้ง ๆ ด้วย ฮาก๊าก ขำกลิ้งเลย เป็นเซอร์ไพร์สจริง ๆ เพิ่งถักวานซืน วันนี้ส่งให้แล้ว เอาไว้จะต้องถ่ายรูปไว้อวดโฉมซะหน่อย before and after เอาไว้เปรียบเทียบ ผมที่ซอยสั้นรอรับการคีโม ทำให้ดูหน้าผอมไป (หรือเปล่า ??? ) สังเกตุที่แก้ม มันดูหมอง ๆ คล้ำ ๆ ชอบกล ปกติ เวลาพักเที่ยงลงไปด้านล่างแป๊บนึง ขึ้นมาก็แก้มแดงแล้ว ตอนนี้เหมือนเส้นเลือดฝอยที่อยู่บริเวณพื้นผิวหน้าถูกทำลาย ดูไปดูมา หน้าตาช่างจะเหมือนแร็คคูนไปทุกที เอ หรือว่าเรามียีนต์แร็คคูน ?? วันนี้ร่างแผนงานปีใหม่ ทำการเตรียมพร้อมที่จะมอบหมายงานให้คนอื่นทำ เมื่อวานก็เพิ่งประชุมรับทราบงานมาหมาด ๆ ได้กางสารบบต่าง ๆ ให้วิเคราะห์กัน งานช่วงปีใหม่ เป็นงานที่ต้องรับผิดชอบทำอยู่ทุกปี ปีนี้ก็เลยต้องเตรียมการให้เรียบร้อย แต่ก็แหม ..อะนะ .. คิดในใจว่า เว้นให้ตรูสักปีไม่ได้หรือไงวะ ใช้งานตรูซะคุ้มเชียวนะ แม่ให้พี่ชายโทรมาถาม ว่าจะไปบ้านช่วงปีใหม่ไหม เพราะครบรอบวันตายของพ่อด้วย ยังไงดีนะ คีโม วันที่ 29 คาดว่า 30...31...1...2 คงเป็นช่วงวันที่ย่ำแย่เอาการ ตอนนี้แม่ยังไม่รู้เรื่องป่วยหนัก ขืนมาเห็นสภาพในตอนนั้น คงตกอกตกใจกันยกใหญ่ นี่ก็สองจิตสองใจ เอาไงดี ปรึกษาหารือกันในหมู่พี่น้อง ... พี่ชายบอกว่า .. งั้นจะบอกว่า ไปต่างจังหวัดละกัน แล้วค่อยดูจังหวะวันตรุษจีนอีกที พี่สาวบอกว่า .. ก็ต้องไป ถึงไงก็ต้องบอกให้แม่รู้ ส่วนฉัน .. ไงดี ลำพังแค่ยกหัวให้ตั้งขึ้น ยังลำบากชะมัด 555 จะบ้าตาย อ๊วก อ๊วก อ๊วก ปล. ส่งที่อยู่ไปให้แล้วนี่นา ทิ้งข้อความไว้ที่ ms
18 ธันวาคม 2553 16:22 น. - comment id 120604
มาแล้วค่ะ.... รบกับคอมฯ ค่ะ เพราะเน็ตไม่เข้า กรรม... msn ไม่ได้เปิดหลายวัน วันนี้ลองเปิด ไม่เห็นมีเลย เอ...มันหายไปกับ พายุหิมะหรือเนี่ย ขออีกทีนะคะ.... แร็คคูนหรือ ปรางเป็นอยู่ค่ะ จากสภาพตับไง ปรางเคยได้รับยาตัวหนึ่ง แก้มสองข้าง เป็นปื้นดำ ๆ ไม่ใช่ฝ้า แต่ไม่หายน่ะ เวลาแต่งหน้า ต้องรองพื้น ไม่งั้นเค้าคิดว่าเราโดนคนตัวใหญ่ซ้อม อิอิ.... ปิดแม่หรือ....บาปก็ยอมล่ะ.... ติดงาน ไป ตจว. ขอให้ยกหัวตั้งขึ้นค่อยไปรับพรคงไม่สายนะคะ ให้ท่านมะโหดีกว่าให้ท่านกังวลเพิ่ม หรือหากท่านรู้จากพี่สาว รับรอง คุณอัลจะเครียดมากกว่าเดิม เพราะ ไม่ได้รู้ตั้งแต่แรก อาเจียนหรือ....กับปรางเรื่องเล็กแล้ว ไวรัสลงกระเพาะ หมดไส้เลย เข้าใจ ๆ แล้วอย่าลืมฝืนดื่มนมถั่วเหลืองหรือน้ำเต้าหู้อุ่น ๆ บ้าง ถามนิด ๑๐ วันแล้ว มีอาการอะไรบ้าง นอกจาก พะอืดพอม
18 ธันวาคม 2553 22:28 น. - comment id 120606
อืมม .. วันนี้เป็นวันที่ 10 หลังจากรับเคมีบำบัดยกแรก อาการที่เป็นอยู่ ก็ดีอยู่นะ นอกเสียจากลมหายใจแปลก ๆ คล้ายลมหายใจของมังกรไฟ เรื่องของการกิน ก็กินได้เยอะอยู่ แต่น้ำหนักมันแช่อยู่กับที่ ไม่ยักจะพุ่งพรวดสักเท่าไหร่ ที่จริงแล้ว พอฉันไปเช็คแต่ละคนที่เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้ หลายคนก็หลายคำตอบ บางคน หลังจากรับเคมีบำบัด อีกสัก 1-2 ชั่วโมง ก็เริ่มมีอาการย่ำแย่แล้ว และหลายวันทีเดียว บางคน ผ่านไปอีกวัน จึงจะย่ำแย่ ใช้เวลา 2 วัน อาการย่ำแย่ก็คลี่คลายดีขึ้น อีกคน คนนี้ท่าจะแย่หน่อย เพราะมีอาการแพ้เคมีบำบัดมาก ย่ำแย่ชนิดเรียกได้ว่าเข็มชนเช็ม ส่วนฉันน่ะเหรอ หลังเคมีบำบัดวันแรก ยังไปโต๋เต๋ที่โลตัสเลย ซื้อผักและผลไม้ตุนไว้ ถัดไปอีกวัน ก็ยังดีอยู่ ยังคิดเลยว่า หมอให้หยุดทำไม(ฟระ) อีกวันย่องไปทำงานดีกว่า มีประชุมด้วย ที่ไหนได้ อาการย่ำแย่เกิดขึ้นแต่เช้า ต้องเดินหัวเอียง ๆ ไปกินยาก่อนอาหารแล้วก็นั่งมองข้าว กินไม่ลง พะอืดพะอม จะอ๊วกก็ไม่อ๊วก มันจ่อ ๆ อยู่ที่คอหอยนั่นแหล่ะ อาการเหมือนคนเมารถแล้วไม่ได้อ๊วก เหม็นนั่น เหม็นนี่ แต่ก็พยายามกินนะ 1-2 ช้อน ก็ยังดี แล้วก็นอนทั้งวัน ในเมื่อมันมึน มันปวดหัว ก็นอนดีกว่า เป็นแบบนี้ 3 วัน .. มาค่อยยังชั่วในเช้าวันจันทร์พอดิบพอดี เอาล่ะวะ ไปทำงานดีกว่า ไม่ไหวก็กลับบ้าน และแล้วก็ไปทำงาน เดินโผ๋เผ๋นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้หักโหมมาก หลังจากนั้นในแต่ละวันก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ วันนี้ เห็นเลือดฝาดที่แก้มแล้ว ดีใจจัง หลายวันก่อน หน้าตาอย่างกะโดนมนตร์ดำ 555 หมอง ๆ คล้ำ ๆ ริมฝีปากก็เป็นสีแดงแล้ว วันโน้นยังเป็นสีเข้ม ๆ อย่างกะคนสูบบุหรี่แน่ะ ส่วนที่ข้อพับแขน รอยช้ำเหลือนิดหน่อย เออ นี่ .. ใครมีว่านให้อม ประมาณว่า อมแล้ว ตอนเจาะเลือดไม่เจ็บ ตอนโดนเข็มไม่เจ็บ รีบ ๆ ส่งมาเลยนะ 555 ต้องการด่วน เพราะตอนนี้เป็นโรคกลัวเข็มขึ้นสมองแหล่ววววววววววววววว
19 ธันวาคม 2553 00:38 น. - comment id 120607
แสดงว่าไม่แพ้มาก ต้องพยายามบำรุงนะคะ หลับหูหลับตาตัก ๆ เคี้ยว ๆ แล้วกลืนลงไป เพราะหากยังรีบฟื้น เข็มต่อไป คีโมจะเติมเข้าไปอีก ฉะนั้น ส้มเขียวหวาน เปลือกมะนาว ต้องพยายามหาไว้ติดบ้านค่ะ เพราะยามพะอืดพะอม บีบกลิ่นพวกนี้ช่วยได้บ้างนะคะ ได้รับเมล์แล้วเด้อ จัดการส่งให้คนที่บ้านแล้ว แล้วจะตามผลอีกครั้งค่ะ ว่านหรือ...มีค่ะ ว่านทำใจไง โธ่...แบบนี้ขอให้อมพระรอด ก็ต้องโดนค่ะ แค่เข็มติ๊ดเดียว...ปล่อยให้เค้าแทงไปโล่ด เด๋วกลับไปจะหอบรางวัล ไปปลอบใจจ้า จุ๊ฟฟฟฟฟ
19 ธันวาคม 2553 21:39 น. - comment id 120616
จำได้ว่า ตอนที่มีอาการย่ำแย่เป็นแบบนี้นะ เช้าวันศุกร์ที่ 10 ธค. นาฬิกาปลุก 05.30 น. ได้เวลากินยาก่อนอาหาร ตื่น ๆ ๆ วันนี้มุ่งหมายจะไปทำงานให้ได้ เพราะมีประชุมสำคัญคนจากภูมิภาคโคราชและชลบุรีเข้าร่วมด้วย พอจะลุกขึ้นจากเตียงเท่านั้นแหล่ะ รู้สึกว่าโลกมันเอียง ๆ เดินออกจากห้องนอนไปยังโต๊ะยา (ก็โต๊ะกินข้าวนั่นแหล่ะ ทว่าตอนนี้พื้นที่ครึ่งหนึ่งของโต๊ะกินข้าวกลายเป็นคลังยาไปซะแล้ว) เทน้ำใส่แก้ว เตรียมหยิบยา .. โหยยยย แค่เปิดฝาขวดยา เหม็นกระฉูด เอาไงดี รู้สึกอาการไม่ค่อยไหว หน้าผากหนัก ๆ เหมือนกับตอนกินน้ำแข็งที่พุ่งจู๊ดขึ้นหัว ตักข้าวมากิน เขี่ยอยู่ตั้งนาน กินไม่ลง ไม่ใช่ว่ากับข้าวไม่น่ากิน แต่เหมือนว่ากระเพาะอาหารหายไป นั่งจ้องข้าวในช้อนอยู่ตั้งนานจนแทบจะนับเม็ดข้าวในช้อนได้เลย ทีนี้ทำไงดี หัวก็เอียง ๆ ก็เลยเอามือข้างซ้ายเท้าหัวเอาไว้ ส่วนมือข้างขวาถือช้อนไว้ ตาก็ได้แต่มองข้าวในช้อน กว่าจะบังคับใจตัวเองให้เอาข้าวเข้าปากก็แทบแย่ แต่ที่แย่กว่านั้นคือการพยายามกลืนมันลงไป ฉันบอกกับตัวเองว่า "อย่าอ๊วกนะเฟ้ย เสียฟอร์ม อ๊วกแล้วจะเคยตัว เดี๋ยวครั้งต่อ ๆ ไปจะอ๊วกเป็นนิสัย" อาการในขณะนั้นเหมือนคนเมารถ ใครที่ไม่เคยเมารถคงนึกไม่ออก แต่ฉันนี่ล่ะ เซียนเมารถตัวจริง เมารถจะอ๊วกแหล่มิอ๊วกแหล่ แต่ดันฝืนไม่อ๊วก มันเลยจุกอยู่ที่คอหอย ทีนี้แล้วไงล่ะ ต้องกินยาหลังอาหาร ก็แทบแย่เหมือนกันกว่าจะจัดเรียงเม็ดยาให้ลื่นไหลพรวดลงคอไป กินน้ำได้เพียงหน่อย ก็รู้สึกว่าแน่นท้องแล้ว สงสัยกระเพาะอาหารหายไปจริง ๆ ปูเหลียวเหอะ .. ไอ้แบบนี้ มันจะเกิดขึ้นอีกในช่วงเทศกาลส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ แค่คิด ก็หนาววววววววววววววว เลี้ยววววววววววววววว
20 ธันวาคม 2553 02:12 น. - comment id 120629
เอ้าฮิ้ว.......ช่วยโห่รับ พรปีใหม่จ้า..... น่าคุณหมอทั่นอุตส่าห์ให้ของขวัญปีใหม่แล้ว อย่าเหนียมอาย รับ ๆ ไว้เหอะ โอกาสเช่นนี้ใช่มีบ่อยนะคะ อิอิ...คอยดูนะรับรอง ครั้งต่อไปโน่นต้อนรับเทศกาลตรุษจีน สงสัยมีเฮ...อีก...กรรม โห...นี่เล่นกินข้าวตั้งแต่ ยังไม่หกโมงเช้าดิ งั้นก็เข้าใจว่าทำไม ถึงกลืนไม่ลง....ธ่อ...ก็ตอนนี้เราน่ะเป็น เลดี้ กาก้าแล้ว เปลี่ยน ๆ อุ่นนมถั่วเหลือง หรือเป็นโกโก้ร้อนแบบซองที่ซื้อมาแค่ต้มน้ำชง กับขนมปังปิ้งสักแผ่นก็ยังดี มันอาจไม่อิ่มท้องนักนะ แต่เรายังหาอะไร ใส่ปากเวลาหิวได้ดิ ในเมื่อรู้ว่าตอนเช้าเรากินไปน้อยก็เตรียมเลยจ้าเพื่อน ขนม..ใช่ไหนว่าชอบทานขนมพวกคุ๊กกี้ไง ซื้อแอบไว้ในโต๊ะทำงานสักถุง พอหิว ๆ นมกล่องหรือนมถั่วเหลือง จับคุ๊กกี้ยัดใส่ปาก คริ ๆ ใครถามก็บอก ตอนนี้พยายามทำตัวอินเทรน.... ผลไม้พวกส้มไง หมอไม่ห้ามแต่ราคาส้มบ้านเราแพงโครต...แถมเปรี้ยว ไม่รู้ว่าส้มจะกลายพันธุ์เป็นมะนาวหรือเปล่าดิ เที่ยวที่แล้วปรางกลับไป เจอสาร์ทจีน.....อย่าให้พูดถึง น้าที่บ้านเป็นแม่บ้านให้ ถามว่านี่แก.. เค้าไหว้ส้มกันนะยะ ทำไมหล่อนซื้อมะนาวมาไหว้ยะ ปรางก็บอก ไหว้ส้มมานานแล้ว บรรพบุรุษเบื่อ ได้ไง.... ลูกหลานไปอยู่ถึงเมืองนอก ต้องอินเทรนหน่อย...ก่อนหลบค้อนที่คุณเธอ เควี้ยงมาให้หนึ่งวง พอบอกราคาคุณเธอก็ว่า เที่ยวหน้าแกก็จุดธูป บอกแม่แกกับญาติ ๆ เองนะยะ ว่าต่อไปนี้ต้องเป็นฝรั่ง ไม่ไหว้แล้ว เป็ดไก่ โน่น.... เบอเกอร์หรือ พิชซ่า...๕๕๕
20 ธันวาคม 2553 20:26 น. - comment id 120658
ตอนที่อยู่ รพ. พักฟื้นหลังผ่าตัด ฉันก็จ้องปฏิทินแล้วล่ะ
เล็ง ๆ ว่า คงได้รับคีโม ไม่วันที่ 8 ธค. ก็วันที่ 10 ธค. แหง๋ ๆ
แต่ความน่าจะเป็น วันที่ 8 ธค. มีมากกว่า เพราะวันที่ 10 เป็นวันหยุดราชการ
ทีนี้นับไปสามสัปดาห์ มันก็ลงตัวเป๊ะ วันที่ 29 ธค. ถึงไหง หมอคงให้หยุด 30 ธค.
และที่เหลือถือว่าเป็นเทศกาลนอนแห้งนอนเหี่ยวของฉันเอง เอาเหอะ 4 วัน คงพอรับมือไหว
อย่างน้อยวันที่ 4 ปีหน้า จะได้ไปไขโยโห่ฮิ้วววว ฮาเฮกับพรรคพวกได้บ้าง ของกินคงตรึม
ได้โอกาสกินแบบไม่ต้องเกรงใจพุงแล้วล่ะ
**วันนี้กินไข่แทบอ๊วก 555 แบบว่า กินซะให้เข็ด**
เริ่มต้นจากตอนเช้า ข้าวกล้อง+ไข่เจียว 2 ใบ+แกงส้ม
มื้อเก้าโมงกว่า ขนมปังโฮลวีททาแยมส้ม 2 แผ่น
มื้อเที่ยง ข้าวกล้อง+ไข่ตุ๋น+ผัดผัก+ฝรั่ง
มื้อบ่ายสาม แครอท+มะเขือเทศ+แอปเปิ้ล ปั่น
มื้อเย็น ข้าวกล้องนิดหน่อย+หอยแครงลวก+ไข่ห่อ(ทรงเครื่อง)
+น้ำพริกมะขาม+ใบฮว่านฮอก+แครอท+ข้าวโพดครึ่งฝัก+ชมพู่ 1 ผล
20 ธันวาคม 2553 20:34 น. - comment id 120659
ความน่าจะเป็นในช่วงปีใหม่ที่จะไปบ้านแม่ เห็นท่าจะไม่มี แต่ตอนตรุษจีนคงเลี่ยงไม่ได้ อีกอย่างหลายคนคงรออั่งเปาจากฉัน ที่สำคัญ ถ้าฉันไม่อยู่ ขาไพ่ไม่ครบ 5555 ( พี่ชายเปรย ๆ ) เรื่องไหว้เจ้าไม่ค่อยถนัด เรื่องช่วยจัดโต๊ะไหว้อะไรนี่ ก็ไม่เป็นท่า ที่ถนัดก็คือ รอเมื่อไหร่จะจบพิธีการทั้งหลาย แล้วก็ลงมือ เจี๊ยะ ๆ แต่ไหนแต่ไร ฉันมีหน้าที่อยู่ 2 อย่างคือ จ่ายเงิน และ เผากระดาษเงินกระดาษทอง ก็บอกแม่เสมอว่า ไม่ต้องทำของไหว้เยอะ แต่ทำไปทำมา ก็เห็นเยอะทุกปี เป็ดไก่ก็พะโล้เอง ขนมเข่งก็ทำเอง กับข้าวไหว้เจ้าบานตะไท สำหรับที่บ้านของฉัน .. ก็ไม่มากมาย ส่วนใหญ่ใส่ถาดเอาไปตั้งรวมที่ศาลพระภูมิ จากนั้นก็ส่งมอบหน้าที่ให้กับ รปภ. รับภาระทีเหลือ เพราะกว่าฉันจะกลับก็อีกวัน ปลาทาโร่ ไก่เคเอฟซี หมูหยอง ... นี่แหล่ะ ซาแซ แอปเปิ้ล ส้ม สาลี่ ชมพู่ กล้วยหอม ... นี่แหล่ะ โหงวก้วย ง่ายดี ตามสไตล์คนที่ไม่ค่อยจะเอาไหนซะเท่าไหร่ แม่บอกว่า .. อีกหน่อย รุ่นฉันคงไหว้เจ้ากันไม่เป็น แหง๋ .. ถูกต้องคร๊าบบบบบบบบบบบบบ
22 ธันวาคม 2553 20:36 น. - comment id 120680
เริ่มต้นจากเช้าวันนี้ รู้สึกว่าผมร่วงมากขึ้นจากวันวาน เอาผ้าขาวม้าที่รองบนหมอนอีกทีมาสะบัดดู ก็พบเศษผมปลิวอยู่เหมือนกัน พอไปถึงที่ทำงาน ผมก็ร่วงเต็มสองบ่า เอามือลูบก็ติดตามนิ้วมาอีกต่างหาก คิดไปคิดว่า เห็นทีจะต้องจัดการกับผมซะแล้ว แต่ด้วยความที่ผมร่วงแบบไม่เหลือราก ทำให้เกิดความรู้สึกว่ากลับบ้านไม่เป็นเอาซะเลย โดยปกติ เดินผ่านบ้านเพื่อนแล้วนั่งมอไซด์ทางลัด 10 บาท แล้วเดินเตร็ดเตร่ผ่านตลาดอีก 20 นาที ถือว่าเป็นการออกกำลังกายด้วย คราวนี้ที่ลำบากก็เพราะว่า จะนั่งมอไซด์ได้ยังไง ในเมื่อผมร่วงซะขนาดนี้ คิดดูสิ หากนั่งซ้อนมอไซด์แล้วนั่งตากลมปลิว ผมก็ร่วงตามลมไปเรื่อย ๆ กว่าจะถึงปากซอย อาจจะเหลือแต่หัวเหม่ง ๆ หรือไม่ก็เว้าแหว่งพิกล กลัวแต่ว่าคนขับรถมอไซด์จะช็อคเอาน่ะสิ .. เฮ้อ .. พอกลับถึงบ้าน ก็ตัดสินใจขั้นเด็ดขาด (หลังจากอาบน้ำแล้ว ผมติดมือมาอีกหนึ่งขยุ้ม) เดินเข้าร้านตัดผมและบอกว่า มาตามนัดค่ะ มาโกนหัว .. เขาก็โกนให้นะ ไม่คิดตังค์ เขาบอกว่า สงสาร .. 555 ปล. ตอนนี้ฉันกลายเป็นลิงไร้ขนไปซะแล้ว
23 ธันวาคม 2553 22:08 น. - comment id 120733
อืม....สงสัยปรางต้องทุบคอมฯ ทิ้งนี่หากรวยแบบไม่เกรงใจ จะจับมันโยนทิ้งเลย เมื่อคืนเข้ามาโม้ซะแยะ แต่มันหายไป...กรรม ตอนนี้กลายเป็นนางเอกเต็มตัวแล้วสิคะ นึกภาพนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์ โชเฟอร์ต้องตกใจแน่ เพราะตอนเรียกตรู มีผม พอจอดเอ๋ากลายเป็น ใครล่ะหว๋า... ตอนนี้ไม่ต้องกังวลแล้วว่าผมจะร่วงนะคะ ซาบายใจแล้ว ทีนี้ก็มาวุ่นวาย กับการจัดทรงวิกผม อิอิ...ทีนี้แหละจะได้รู้ว่าการเป็นดาราน่ะ มันไม่ง่ายอย่างที่คิด เคยได้ยินมาว่าวิกบางอัน รัดหัว ถอดออกแล้วโล่ง บางคนก็เล่าว่า ปล่อยมัน ดีกว่าใส่วิกเพราะ...โอย...พอถอดออก เหงื่อที่หัวออก เหม็นเขียว...อันนี้ปรางการันตีค่ะ เคยได้กลิ่นจากเธอ เลยซื้อหมวกไหมพรมให้เธอเพราะทนไม่ไหวน่ะ หมดปัญหาเรื่องผมร่วง ทีนี้อาการเป็นไงบ้างคะ ยังอยากอาเจียนอยู่มั๊ย ช่วงนี้มีเวลาเขียนกลอน แสดงว่า ยังสู้อยู่นะ ถึงแม้ออกจะเหงา เศร้า มันก็ยังดี ได้ระบายออกซะบ้างเก็บไว้เดี๋ยวระเบิด ตอนนี้เป็นเด็กเกรียนแล้ว อย่าลืมตัวไปเย้ว ๆ กับเค้าล่ะ
24 ธันวาคม 2553 22:31 น. - comment id 120752
วันนี้ .. เหนื่อย มีประชุม 7 โมงเช้า จ่ายงานสิ้นปีส่งมอบให้คนอื่นรับช่วงในช่วงที่ฉันคีโมครั้งที่ 2 ฉันหยิบปฏิทินชุดใหม่ขึ้นมาเตรียมไว้ เห็นมีโน๊ตเขียนประชุม ลำพังเดือนมกราคม ต้องคุยเรื่องโปรเจคใหญ่ 2 ชิ้น เดือนกุมภาพันธ์ก็มี และนี่ก็ยังไม่รู้ว่า วันจันทร์ที่จะถึงนี้ จะมีงานเข้าหรือเปล่า ได้กลิ่นโชย ๆ มาแล้ว คงมีงานใหญ่แน่นอน วันนี้ เหนื่อย .. ซานตาคร๊อสจ๋าอยู่ไหน ขอซุกพุงอุ่น ๆ นอนหน่อยนะ แล้วอย่าลืมตบก้นแปะ ๆ ให้ด้วยล่ะ ชอบจริง ๆ ที่จะให้ตบก้นนอน คร่อก .. ฟี้ ....
25 ธันวาคม 2553 18:17 น. - comment id 120772
แหม....อยู่ไกลเกิน ที่คนตัวใหญ่ข้าง ๆ เนี่ย พุงใหญ่กว่าลุงซานต้าอีก ไม่รู้นะ...อาจเป็นเพราะปรางเหนื่อยหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ วันนี้ตามอาการแล้ว น้ำตามันเอ่อค่ะ... ด้วยคิดว่า นาทีนี้เรายังเหนื่อยขนาดนี้ แล้วคุณอัลล่ะ จะเหนื่อยแค่ไหน พอมาเห็นเมนท์ ก็เข้าใจ คนเก่งอย่างไรก็จะไม่ยอมแพ้ และไม่อยากให้คนอื่น ๆ มองว่าเราป่วย คนอื่นมองอย่างไรช่างเค้า แต่ตัวเราต้องมองนะคะ ว่า..... เหนื่อยแล้วมีความสุขมั๊ย หากสุขก็พร้อมที่ยอมเหนื่อยค่ะ แล้วความสุขที่ว่าล่ะ มันเป็นอย่างไร....
25 ธันวาคม 2553 19:31 น. - comment id 120773
M.O.P. ของปีหน้า บริษัทตั้งเป้าไว้ว่าจะต้องเติบโตและกำไรเพิ่มขึ้นอีก 30 % สำหรับฉันที่อยู่ในหน่วยที่จะต้องทำทุกวิถีทางที่จะส่งเสริมให้ได้ตามเป้าหมาย มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่า จะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ คนป่วย .. เจ้านายรู้ เพื่อนร่วมงานรู้ ผู้ที่มาติดต่อประสานงานรู้ เว้นแต่เรื่อง งาน..ที่มันไม่ยอมรับรู้หรอกว่า ใครจะป่วย ใครจะใกล้ตาย แบบนี้เรียบกว่าบ่นหรือเปล่า ? คงไม่นะ มันเป็นความจริงที่งานต้องดำเนินต่อไปให้ได้ ในขณะที่ทุก ๆ คนชุลมุลกับภาระกิจสำคัญ การผลักดันให้นโยบายสัมฤทธิ์ผล หากฉันจะมัวป้อแป้คอยชำเลืองคนอื่นอยู่ มันคงไม่ดีแน่นอน เหมือนเอาเปรียบคนอื่นน่ะ คิดไปคิดมา .. ก็ดีเหมือนกันแฮะ เมื่อมีสิ่งสำคัญรออยู่ข้างหน้า รอที่จะให้ทำ มันย่อมดีกว่าไม่มีอะไรมารอซะเลย .... ............................................................ วันนี้กล้าหาญชาญชัยออกไปเดินเที่ยวที่ห้าง ไปอย่างเหม่ง ๆ นี่แหล่ะ 555 เอาผ้าปิดปากปิดจมูกไป แต่ดันลืมเอาผ้าปิดหัวไปนี่สิ .. ฮ่วย ให้มันได้อย่างนี้สิ คงไม่มีใครจำเราได้หรอกนะ ปลอมตัวซะขนาดนี้แล้ว ไปซื้อข้าวกล้อง ผัก+ผลไม้ ยาสีฟันฟลูโอคารีล .. ฯลฯ เดินผ่านส่วนที่เขาตั้งบูธขายสินค้าหน้าหนาว เสื้อผ้า หมวก ถุงมือ ประมาณนั้น มีหมวกอยู่ใบหนึ่งสีแดงแปร๊ด ยืนมองอยู่นาน คนขายก็เห็นฉันหัวเหม่งเลยมาเสนอขาย ฉันไม่ได้ซื้อหรอก .. ที่บ้านมีหมวกไหมพรมเยอะแล้ว ที่สำคัญ ฉันไม่อยากเป็นหนูน้อยหมวกแดง 555
26 ธันวาคม 2553 20:31 น. - comment id 120781
วันนี้ รู้สึกร้อนที่หัวมาก ๆ มีอาการเจ็บ ๆ แสบ ๆ ชอบกล พอไปส่องกระจกตรวจดูพบว่า มีเม็ดแดง ๆ เต็มหัวเลย เฮ้อ .. ตกใจ นึกว่าในกระจกประกฏภาพของมนุษย์ต่างดาว ET
27 ธันวาคม 2553 01:48 น. - comment id 120787
โอ....คิดถึงบ้านมาก ๆ ค่ะ เพราะฝาหรั่งถึงเทศกาลกิน ก็กินจริง ๆ วันนี้วันที่ ๓ แล้ว แทบอ้วก...เลยเปล่าไม่ได้กินแยะ แต่รับใช้ดิ ๒๔ เป็นวันรวมญาติ ทานอาหารค่ำ ขอบคุณพระเจ้ามั้ง แต่ไม่ยัก มีใครกล่าวถึงเลย กินเสร็จร้องเพลงรอบต้นคริสมาส เปิดของขวัญ ดื่ม คุยเรื่องเก่า ๆ โน่น กว่าจะกลับกัน ตี ๒ ๒๕ กินรวมกันในกลุ่มเพื่อน ๆ ผลัดกันไปปีละบ้าน ก็หลายคนอยู่ เป็นอาหารกลางวัน เมนูเหมือนกันเด๊ะทุกปี เหมือนไม่มีอะไร กลับ เกือบเที่ยงคืน นี่เพราะคนตัวใหญ่ปราณีนะ.... ๒๖ ครอบครัวกลับมากินกันที่บ้านอีก อิอิ...ตรู ตื่นตั้งแต่ ตีห้า ได้นั่งตอน ดื่มกาแฟเช้า ทีนี้กว่าจะได้นั่งอีกที ตอนเค้ามากันคือนั่งที่โต๊ะ เปล่านะ นั่งพอเป็นพิธี ทีนี้ก็วิ่งเข้าออกระหว่างครัวกับโต๊ะอาหาร วันนี้ดีหน่อยเพราะพรุ่งนี้ทุกคนต้องไปทำงาน หนึ่งทุ่มเลิก...เฮ้อ ขอบคุณพระเจ้าที่มีวันนี้....ไม่งั้นไอ้ปรางตายสนิทติดครัว อิอิ งาน...อยากให้เอางานมาทำให้ลืมอาการป่วย แต่...อย่าให้มันเครียดนะ เพราะส่งเสริมการขาย ผู้อยู่เบื้องหลังจะเครียดมากกว่าพนักงานขาย ไอ้เชื้อบ้านี่มันชอบนักเชียวใครเครียด...อย่าไปยอมมันนะ กล้าจริง ๆ ไปทั้งหัวโล้นแบบนี้ ไม่ได้ถามว่าอายมะ... ที่กล้าน่ะ แดดออกร้อนจะตายไป กระหม่อมบาง ๆ เดี๋ยวได้ไม่สบาย อีกอย่างไอ้เม็ดแดง ๆ มันคืออะไรคะ แพ้แดดหรือเปล่า อืม... อาบน้ำทาครีมบำรุงบ้างมั๊ย อย่าลืมหัวเรา เมื่อไม่มีผมปรกแล้ว เค้าก็ต้องการความชุ่มชื้นนะ หรือว่าแพ้แชมพูสระผม เอ...หรือว่าเป็นชังงะตุ...ว้านี่จะเป็น....หัวเน่าอีกดิ อิอิ.... คนเก่ง นอนหลับพักผ่อนมาก ๆ นะคะ ที่สำคัญดื่มน้ำสะอาดมาก ๆ ค่ะ แม้ต้องลุกฉี่บ่อย ๆ ก็ต้องยอมนะคะ
27 ธันวาคม 2553 13:03 น. - comment id 120806
มีคนถักหมวกที่ทำจากเยื่อไผ่มาให้ 2 ชุด รุ่นพี่ที่บริษัทพากันมาเยี่ยมเยียนถึงโต๊ะทำงาน ทุกคนบอกว่า ไม่น่าเชื่อที่ฉันจะเป็นมะเร็ง ฉันก็ตอบไปว่า ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ทุกวันที่ตื่นขึ้นมา ต้องพบกับความเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย ยิ่งตอนนี้ หัวก็เหม่งอีกต่างหาก ดูไปแล้วเหมือนมนุษย์ต่างดาว แต่ทำไงได้ ในเมื่อเป็นไปแล้ว .. มะเร็ง ก็ มะเร็ง .. เป็นแล้วก็ช่างมัน วันนี้โพกผ้ามาทำงาน เพื่อนบอกว่าเหมือนชาวดินแดนทะเลทราย ก็ตั้งใจโพกแบบนั้น โดยใช้ผ้าบางสีโทนน้ำตาลพันทบครึ่งก่อน แล้วพันรอบจากนั้น ก็ม้วนขมวดปลายสองข้างให้เป็นเกลียว แล้วก็พันผูกปมสอดปลาย ท่าจะบ้าบอแท้ 555 วันนี้ต้องตื่นก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง เพื่อที่จะโพกหัวนี่แหล่ะ จะบ้าตาย 555
27 ธันวาคม 2553 13:47 น. - comment id 120807
คุณอัล...ผื่นที่หัว เวลา อาบน้ำ ใช้แชมพูอ่อนๆ แบบแชมพูเด็กสระนะคะ..พยายามอย่าให้อบ..เดี๋ยวซักพัก ผื่นก็จะค่อยๆ แห้งและหายค่ะ...แต่น่ารำคาญนะคะ..คงจะเจ็บๆ คันๆ....แซมว่าที่บ้านเรานี่ ใช้ผ้าโพก จะสบายที่สุด..วิก ก็ร้อนอบอ้าว หมวกไหมพรมก็ยิ่งอบมากไปอีก...นอกจาก จะหมวกบางๆ หรือ แบบมีรูๆ ระบายอากาศได้.. ถ้ารำคาญมากๆ ใช้ เจลหางจรเข้ทาก็ได้นะคะ แต่ห้ามไปตัดมาจากต้นสดๆ นะคะ.. เจลสดๆ จากต้น เวลาตัด จะมียางสีเหลืองๆ ออกมาจากตรงขอบใบด้วย น้ำอันนั้นมีพิษนะคะ...ทางที่ดีซื้อที่เขาขายเป็นหลอด หรือเป็นขวด แบบว่านหางจรเข้ 100 เปอร์เซ็นต์ ไม่ผสมอื่นๆ นะคะ... ถ้าไม่เหนอะหนะ ใช้เบบี้ออยล์ทาบางๆ ก็ได้ แต่แซมเกรงว่า จะเหนียวรำคาญ และอาจจะไม่ชอบกลิ่น เดี๋ยวคลื่นไส้อีก... พวกเจล หรือ โลชั่นนี่ แซมใส่กล่องส่งไม่ได้เลยค่ะ ที่ ป.ณ. จะบอกว่า ของต้องห้าม เดี๋ยวแซมไปถามพี่อนงค์นางอีกที ถ้าส่งได้ แซมจะส่งว่านหางไอ้เข้มาให้นะคะ...ขาดเหลืออะไรที่อยากให้แซมส่งมาอีกไม๊คะ..ใส่ให้เต็มๆกล่อง เพราะค่าส่งเท่ากัน แซมอัดได้เต็มกล่อง (นอกจากน้ำหนักเกินพิกัด แต่แซมคงไม่ส่งทองแท่งมาหรอกนะคะ...หุ..หุ..) เข้มแข็งในวันที่ 29 นะคะ..ผ่านรอบแรกมาได้ รอบสองสบายมากค่ะ... แซมจะเอาใจช่วยนะคะ...อย่าลืมดื่มน้ำสะอาดเยอะๆ (ถ้าเป็นไปได้ ดื่มน้ำที่มีสภาพเป็นด่าง เรียกว่า Alkaline Water) แซมทราบว่ามีเครื่องกรองน้ำให้เป็น น้ำด่างขาย แต่แพงมากๆ ค่ะ ซักประมาณ สี่พันเหรียญ... แซมว่า เราเอาถ่านหุงข้าวมาแช่แล้วดื่มเอาก็ได้นะคะ..
28 ธันวาคม 2553 01:42 น. - comment id 120819
แหม...กลายเป็นซุปเปอร์โมเดลไปแล้วนะคะ ผ้าโพกหรือ ก็ดีไปอย่างนะคะ อ้าว...แล้วเวลาซ้อนมอเตอร์ไซด์ล่ะ มิต้องเอาหมวกใส่ไว้ด้วยดิ เลยกลายเป็นคนอาหรับไปแระ... แล้วนี่พร้อมหรือยังคะ ที่จะรับของขวัญส่งท้ายปีใหม่จาก ดร.หมอ เออ...ได้คุยกับคุณพยาบาลประจำบ้าน เธอว่า จำได้ว่าแม่ปราง ผมไม่ร่วง แต่ทานอะไรไม่ได้ วัน ๆ เอาแต่นอน ซมอยู่นานเชียว ทั้ง ๆ ที่กำลังใจดีมาก ๆ ก็เพิ่งมาเห็นคุณอัลเนี่ย ไปทำงานระหว่างให้คีโม แล้วลั้นลา ก่อนไปรับของขวัญอย่าลืมโด๊ปมาก ๆ หน่อยนะคะ ตอนนี้เรารู้แล้วนี่ ก็ว่ามันจะพะอืดพะอม เตรียมไปเลย มะนาว บ๊วยเค็ม ช่วยแก้ได้นิดหน่อย ว่าจะถามลืมไป...คุณหมอท่านได้บอกหรือเปล่าคะ ว่าช่วงนี้ร่างกาย กำลังปรับกับคีโมที่ท่านให้ เราจะแพ้ง่ายมั๊ย พวกสบู่หรือแชมพู เพราะเห็นพี่คนไทยที่นี่ เป็นมะเร็งเช่นกัน ไปเยี่ยมเมื่อเดือนที่แล้ว ผิวที่เคยสดใส แห้งเหี่ยว แล้วเป็นเม็ดคัน ๆ ทั่วตัว ปรางคิดแต่ว่า อากาศมันเย็น แล้วพี่เค้าไม่ค่อยอาบน้ำมั้ง เลยเป็น วันนี้ได้ข่าวว่าพี่เค้า อยากอาหารมากขึ้น ถามว่าใครทำสาคูไส้หมูที่ดีกว่า เค้าขายบ้าง เลยอาสาว่า อีกสองวันจะทำไปให้ทาน ข้อสำคัญ พี่เค้าก็ผมร่วงนะ แต่ไม่ยอมโกน ไม่เหมือนมนุษย์ต่างดาว แต่เหมือน ตัวอะไรนะที่เล่นเรื่อง ลอร์ด ออฟเดอะริง แต่ไม่กล้า ถามพี่เค้า เพราะพี่เค้าเป็นคนรักผมมาก ๆ วันที่เห็นไปเยี่ยม ก็ยังพูด เรื่องผมอีก พวกเรารวมเงินกับจะไปซื้อวิกผมให้ เพื่อนอีกคนบอก มันเป็นสองแง่ หากพี่เค้ายอมรับได้ก็ดี หากรับไม่ได้ เดี๋ยวพาลโดนด่ากัน กรรมแท้ ๆ
28 ธันวาคม 2553 12:58 น. - comment id 120821
วันนี้ยังคงโพกผ้าไปทำงาน ผ้าก็ลายสวยดีอยู่หรอก เสียแต่ตรงที่ว่ามันลื่นจัง นี่ก็กลัวว่ามันจะลื่นหลุดจากหัว จะเดินไปไหนทีก็ต้องค่อย ๆ ย่อง เดี๋ยวมันจะสะเทือน เพื่อนเอาขมิ้นผงมาให้ทาหัว ที่จริงเมื่อวานนี้ ผดแดง ๆ ที่หัว ก็ลดลงไปเยอะนะ ทว่ายังคงมี นี่ก็ยังไม่รู้ว่า จะทาดี หรือ ไม่ทาดี พรุ่งนี้ต้องไป รพ. ปูเหลียว หมอขอดูหัว แล้วจะตกใจ คิดว่า ฉันไปตกถังอึ มา แล้วจะทำไง ??? เอาไว้ตอนกลับจาก รพ. ก่อนดีกว่า ถ้าเม็ด ๆ ยังปูดเยอะอยู่ ก็จะเอาขมิ้นละลายน้ำทาบาง ๆ เอ... ทามันทั้งตัวเลยก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ผุดผ่องยองใยเหมือนสังข์ทอง ตอนเย็นมีนัดกินข้าว .. แฮ่มมมมมม แบบนี้เขาเรียกว่ากินปลอบใจก่อนคีโมรอบสอง ยังนึกไม่ออกว่าจะกินอะไรดี วันนี้ต้องกระหน่ำกิน เพราะพรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะมีอาการเช่นไร อากาศเริ่มหนาวแล้ว (หนาวประมาณวันละ 7 นาที) ผิวหนังของฉันยังคงดีอยู่ ไม่แห้งตกสะเก็ด หน้าตาพอไปวัดได้ (แต่ไม่อยากไปตอนนี้ กลัวเขาจะเรียกไปเปลี่ยนชุดขาว) วิกผม มี 2 อัน ยังไม่ถึงคิวใส่ รอให้หนาวกว่านี้ก่อน และรอให้หัวหายผดแดงก่อน หมวกไหมพรมนางแมวป่า เอาไว้ใส่วันกินเลี้ยงปีใหม่ ส่วนใบอื่น ๆ จะใส่ตามสีเสื้อ ผ้าโพกหัว ตอนนี้ก็โพกไปเรื่อย ๆ ก่อน วันก่อนเพื่อนบอกเหมือนชาวอาหรับ ชาวทะเลทราย วันนี้พวกมันบอกว่าเหมือนกองกำลังว้าแดง แถมบางคนบอกว่า เหมือนโจรสลัดโรมาเนีย ฮ่วยยยยยยยยยยยยยยย รักกันชิปเป๋ง
28 ธันวาคม 2553 14:12 น. - comment id 120822
คือดูแล้วมันไปด้วยกันสวยๆ น่ะค่ะ.. ให้มันแพลมๆ ออกมาหน่อยๆ โอ๊ย...สวยแทบทนไม่ได้....ใช้เข็มกลัดซัก 2-3 ตัวนะคะ... เท่านี้ ก็จะมั่นใจไม่ต้องเดินคอแข็งกลัวผ้าหลุดแล้วค่ะ...
28 ธันวาคม 2553 21:25 น. - comment id 120827
เออ ใช่ วันนี้ตอนที่เดินย่อง ๆ กลัวผ้าโพกหัวจะหลุด เพื่อนคนหนึ่งบอกว่า ให้เอากิ๊ปมาติด ฉันถามกลับไปอย่างงง ๆ ว่า ติดกับอะไร ติดกับหู เหรอ ... ฮา กันตรึม ... วันนี้ไปกินสุกี้ยากี้มา แล้วก็ซื้อเสบียงจำเป็นนิดหน่อย พรุ่งนี้ต้องไปผจญภัยที่โรงหมอ ถ้าไม่ป้อแป้ซะก่อน จะมาเล่าให้ฟังเน้อออออออออ
29 ธันวาคม 2553 01:46 น. - comment id 120829
อิอิ...อ่านไปก็ขำไปค่ะ ยิ่งของคุณแซมบอกให้เอาผ้าคาดผม...คาดหัวไว้ก่อน แล้วเอาเข็มกลัดติด ปรางคิดเลยไปว่าหากเป็นปราง มีหวังกลัดติด หนังหัวไปด้วย อิอิ...แต่ก็นะ คุณอัลคงไม่ซุ่มเหมือนปรางแน่นอน คิดถึงทาขมิ้น จะทาตอนไหน ก็นะ นี่หากไปรับของขวัญมาแล้ว กลับมาทา ใครมาเยื่ยม โอย...ไม่อยากคิด ๕๕๕ จะอะไร อ้าว...ทำไมเหลืองไปทั้งตัว (เค้าไม่คิดว่าเป็นสังข์ทองแน่นอน) หากคุณอัลไม่ชิงบอกว่า ทาขมิ้น เค้าต้องแสดงความเห็นอกเห็นใจ ดูดิ น้องยิหวาอะไรที่ทำงานยังร้องไห้ซะ หากเธอมาพบตอนที่คุณอัล เหลืองอร่าม มีหวัง คุณต้องปลอบอีก...กรรม พรุ่งนี้จะมาตามอาการจ้า....
30 ธันวาคม 2553 02:21 น. - comment id 120861
สวัสดีค่ะคุณอัลฯ วันนี้ปรางแวะเข้ามาดู สงสัยกำลังต่อสู้กับฤทธิ์ยาอยู่ พักผ่อนนะคะ แล้วปรางจะแวะมาตามอาการอีกค่ะ สู้ ๆ นะคะ
30 ธันวาคม 2553 09:24 น. - comment id 120862
ห้าโหล ห้าโหล ... ทุก ๆ คน ได้เวลาเสนอข่าวการผจญภัยในโรงหมอแล้วววว ... เริ่มตั้งแต่ การไปฉกบัตรคิวเจาะเลือดก่อนไปวางใบนัด โอ้โห ขนาดหกโมงกว่า ๆ ยังได้คิวที่ 95 ... จะบ้าตาย ตอนป้าคนที่เจาะเลือดคราวก่อน เรียกบัตรคิวเจาะเลือด ก็นึกดีใจ วันนี้ป้าเขาไม่มีหน้าที่เจาะเลือดเฟ้ยยย ยังไงซะ ฉันมีทางรอดอื่น เพราะมีอีกสองคนที่ทำหน้าที่เจาะเลือด ฉันอาจจะโชคดี .. ได้ลุ้นกับคนอื่น แต่แล้วววววววว มันไม่ได้เป็นเช่นอย่างที่คิดไว้ เพราะอีกสักพักป้าคนนั้นไปนั่งประจำโต๊ะ แล้วชื่อของฉันก็ถูกขานให้ไปรับขวดบรรจุเลือด แล้วถูกชี้ให้ไปหาป้าาาาาาาาาาาาาาาาา "ป้าวันนี้ทะนุถนอมหนูหน่อยนะ เอาเบาะ ๆ ก็พอ ..หนูให้เลือกเลย แขนซ้ายหรือแขนขวา" "ทำอย่างกะป้าทำเจ็บ แล้วนี่เป็นข้างไหนมาล่ะ เอาข้างที่ไม่เป็นยื่นมาละกัน" "โอยย ข้างขวาหนก่อนมันเจ็บอยู่นา ..." ยื่นแขนขวาไปแล้วก็เบือนหน้าหนี พอรู้สึกว่าเข็มจิ้มปุ๊บปากก็ซู๊ดดดดดดดดดดดดดทันใด "โอยยยยยยยยยยยย ได้ยังป้า เข้าที่ยังป้า เสร็จยังป้า" "ได้แล้ว แหม แต่ไม่ค่อยถูกใจเลย" "ป้า มันเข้าเส้นยังอ่ะ " ฉันล่ะกลัวที่สุด หากจะต้องเจาะหาเส้นใหม่ "ก็จะเสร็จแล้วเนี่ย อ๊ะ ถอนเข็มออกแล้ว เสร็จแล้ว" ฉันเดินโผเผออกจากห้องเจาะเลือด แล้วขึ้นไปรอพบหมอบนชั้นสอง ไปวางใบนัดอีกหน เจ้าหน้าที่เขาให้ฉันไปติดตามผลชิ้นเนื้อที่ส่งไปตรวจสอบว่า ชิ้นเนื้อที่ตัดไปนั้นสามารถรับโฮโมนที่ต่อต้านเอสโตรเจนได้หรือเปล่า ผลทั้ง 3 ข้อคือ positive ... เจ๋ง เท่ากับว่า ฉันได้รับเคมีบำบัด 4 ครั้ง และครั้งนี้ที่จะรับ ก็คือครึ่งทางแล้วล่ะ คิดงี้แล้วค่อยมีกำลังใจหน่อย ให้ตายสิ ไม่รู้เป็นไง ทุกครั้งที่มา รพ. จะมีอาการหนึ่งแทรกซ้อนเสมอ ฉันปวดอึ 555 มันยังไงกันนะ แปลกวุ๊ย จำเป็นต้องมาปล่อยระเบิดทุกทีไป ฉันเป็นคนแรกที่หมอเรียกเข้าพบ หมอเช็คผลที่ฉันไปเอาจากห้องแล็ปให้ หมอบอกว่าชิ้นเนื้อตอบสนองโฮโมนได้ดี (ก็แหง๋ล่ะ ฉันแอบอ่านมาแล้วนี่นา) เป็นอันว่า หมอประกาศแน่ชัดแล้วว่า คีโม 4 หน + ยาต้านโฮโมน 5 ปี แต่การติดตามผลคงต้องเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ เพราะมันเป็นเรื่องของระบบ โดยเฉพาะเต้านมข้างขวา ยังมีสัตว์ประหลาดแฝงตัวอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะก่อนหน้านั้น พบว่ามี mass = 3 each "มันจะไม่ถูกคีโมสลายร่างมันด้วยเหรอคะหมอ" "ไม่แน่ครับ เพราะมันอาจจะเป็นคนละชนิดเนื้อกัน" ตกลงว่า ... ชีวิตตรู รู้งี้ เกิดมาพร้อมกับกาเจี้ยวดีกว่า (คิดในใจ ห้ามอ่านดังนะ)
30 ธันวาคม 2553 09:36 น. - comment id 120863
เดินออกจากห้องตรวจ ก็ต้องไปที่ชั้น 13 รอเคมีบำบัด ก็เลือกนอนเตียงเดิม ริมหน้าต่าง ลมเย็นสบายพัดผ่าน เย็นหัวดีเหมือนกัน สักพักพยาบาลเข้ามาคุยด้วย เธอถามถึงหมวกที่สวมอยู่ เธอว่ามันแปลก ฉันตอบว่า เป็นหมวกที่ทำจากเยื่อไผ่ พอดีว่า อดีตผู้ป่วยมะเร็งคนหนึ่งถักให้ เพิ่งได้เมื่อวาน ก็ตอบข้อซักถามกันไปถึงเรื่องหมวกเยื่อไผ่ จากนั้นผลเลือดก็ส่งขึ้นมาเรียบร้อย เภสัชคนสวยมาคุยด้วย มาสอบถามเยอะเชียวพร้อมกับบันทึกข้อมูล พยาบาลคนเดิมมาอีกแล้ว พร้อมกับกล่องยาบรรจุเคมีบำบัดของฉัน ขานชื่อ ดูป้ายหน้ากล่องชัดเจน ฉันบอกว่า ขอของขวัญต้อนรับปีใหม่ ได้ไหมคะ เธองง ฉันเลยบอกว่า ของขวัญที่อยากได้คือ แทงเข็มไม่เจ็บ 555 หัวเราะกันใหญ่ ตอนนั้นประมาณ 10 โมง ท้องเริ่มหิวแล้ว ก่อนหน้านั้นกินอาหารว่างแล้วนะ ก็เลยควักขนมปังมากิน ด้วยแขนข้างซ้ายที่ไม่ถนัดนัก เลยทำให้แก้ม เปรอะไปนิด ขวดแรกเป็นสีแดง ต่อด้วยขวดทีใส เที่ยงพอดี ได้กินข้าวที่เขาจัดมาให้ด้วยล่ะ ข้าวสวย+ไข่ต้ม+ไข่พะโล้+ยำไข่ดาว+แกงจืดเห็ดนางฟ้าใส่หมู ... สุดยอดอาหารวุ๊ย กลับมาถึงบ้านตอนบ่าย .. นอนดีกว่า รู้สึกร้อนนิด ๆ เปิดเหม่ง เปิดพัดลมเต็มที่ คร่อก ตื่นมาเกือบหกโมงเย็น ได้เวลากินแล้ว ก็จัดการกินขนมจีนน้ำยา ร้อนท้องวูบวาบดี 555 ต้องรีบกินก่อนที่จะกินอะไรไม่ลง ใครจะไปรู้อะนะ ว่าวันต่อไปจะหมู่หรือจ่า ... จบการรายงานข่าว รู้สึกอยากนอนกลางวันแล้วล่ะ
30 ธันวาคม 2553 14:54 น. - comment id 120868
30 ธันวาคม 2553 20:38 น. - comment id 120870
ตรงรอยเจาะเลือดเริ่มมีรอยช้ำแล้ว และมีร่องรอยของเลือดใต้ผิวหนัง ส่วนรอยเจาะตอนให้เคมีบำบัดเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ เหมือนยุงกัด งานเข้ามากมาย งานช่วงปีใหม่ งานที่ต้องกระทำอย่างทันทีเนื่องจากมีคำสั่งด่วนฟ้าผ่าวันนี้ ทำให้วันนี้ต้องรับโทรศัพท์ชนิดที่เรียกได้ว่า กระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ ไม่ได้หยุดได้หย่อนเล้ยยย ผ่าสิ .. ถ้าไปทำงานได้ ก็จะไปแล้ว จะได้ไม่ต้องพะวักพะวงขนาดนี้ นี่ขนาดเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว ดันมีการปรับเปลี่ยนในช่วงที่ฉันคีโม แหม๊ มันน่านัก เฮ้อ ... ก่อนที่จะมึนไปมากกว่านี้ ฉันต้องเร่งทำงานผ่านการเชื่อมโยงอินเตอร์เน็ต
31 ธันวาคม 2553 18:43 น. - comment id 120882
อืม....งานหรือ...อ่านแล้วก็มืนไปด้วยนิ แล้วนี่คงต้องลืมไปน่ะสิ ว่าเราเป็นแค่มะเร็ง....แล้วต้องไปนอนให้คีโม...หรือคิดว่าคุณอัลฯ หนีงานไปเที่ยวมานะ...กรรมนิ ทำงานได้แต่อย่าเครียดตามไปนะคะ เพราะจะเป็นอาหารอันโอชะ ของเชื้อมะเร็งเชียว เรื่องเป็นชายแล้วจะหลีกเลี่ยงเป็นมะเร็งเต้านมน่ะ ตามที่คุณแซม บอกแหละค่ะ คนตัวใหญ่ของปราง ท่านก็โดนตัดไปหนึ่งเต้านะ อืม....นึกถึงรอยช้ำใต้ผิวหนัง ลืมเล่าให้ฟังไปหนึ่งเรื่อง คุณแม่ท่านช่วงให้คีโมครั้งที่ ๓ พยาบาลคนที่มาเจาะน้ำเกลือ ไม่ทราบว่าไม่เก่งหรือว่าเป็นอุบัติเหตุ เส้นเลือดแตก ทีนี้คนไข้หลายคนมาก แม่ก็ไม่รู้อะไรมากนักเพราะเพลีย เนื่องจาก หลังจากฉายรังสี แล้วต้องไปนอนให้คีโมเลย กว่าพยาบาลจะมาเห็นปรากฏว่าคีโม ไม่เข้าเส้นเลือด ไปกองอยู่ที่โดนเจาะ คือเส้นเลือดจม เค้าหาไม่เจอเลยไปเจาะที่หลังมือค่ะ ทีนี้เส้นเลือดแตก คีโมไปกองอยู่ที่หลังมือ หมอวิ่งกันจ้าละหวั่นเชียว ปรากฏว่าหลังจากนั้น เนื้อหลังฝ่ามือแม่เน่าค่ะ ก็ไปพบหมออีกครั้ง ช่วงนั้นหากแม่เอาเรื่อง พยาบาลมีปัญหาแน่ ๆ เธอมาร้องไห้กับแม่ อ้อนวอนแม่อย่าเอาเรื่อง ปรางกับแม่ก็คุยกัน ว่าถึงเอาเรื่องไป ก็ใช่ว่า มือมันจะกลับมาเหมือนเดิม แค่ให้เค้าดูแลเราให้มากกว่านี้ หมอก็เรียกพยาบาลคนนี้มา อบรมต่อหน้าเรา เธอก็ร้องไห้ เราเลยบอกว่าให้ระวังให้มากกว่านี้ หากแม่เป็นเบาหวานคงเป็นเรื่อง ดีแต่แม่ไม่ได้เป็น หลังจากเลิกให้คีโม แม่ก็ได้ของฝากจาก รพ. เป็นรอยแผลลึกที่ฝ่ามือ ข้างซ้าย ช่วงนั้นใคร ๆ ก็ลือกันว่ามะเร็งของแม่ลามไปที่มือ...อิอิ...ก็ว่ากันไป๊ ปีใหม่แล้ว ปรางขอให้คุณอัลฯ สู้ ๆ นะคะ แล้วหาของขวัญให้กับตัวเองหรือยังคะ
2 มกราคม 2554 21:08 น. - comment id 121009
มาแล้ว มาแบบบอบช้ำนิด ๆ แล้วก็มึนหัวหน่อย ๆ อาการข้างเคียงทำให้พะอืดพะอม มึนหัว ปวดหัวตุ๊บ ๆ ยิ่งตอนนี้หัวโล้น ๆ อยู่ แทบจะสังเกตุเห็นตอนเส้นเลือดกระโดดผลุบ ๆ
2 มกราคม 2554 23:04 น. - comment id 121016
อ่ะนะ....สู้ ๆ ค่ะ อย่างน้อย ๆ ก็มีประสบการณ์มาแล้วนี่ เดี๋ยวจะไปเดินหาของบำรุงให้ค่ะ แต่ตอนนี้เอาอาหารใจไปก่อนค่ะ แง....เน็ตมันหลุดแล้วเข้า บ่ ด้าย
5 มกราคม 2554 20:47 น. - comment id 121072
มีคนบอกว่า .. อย่าเครียดกับงานนัก ไม่สิ เขาบอกว่า ห้ามเครียดต่างหาก การทำงานคือส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของฉัน ซึ่งเลี่ยงยาก อันที่จริง ฉันไม่ได้เป็นคนเครียดเคร่งขรึมหรอก คนที่รู้จักมักบอกว่า ฉันตลก แต่งาน ภาระหน้าที่ที่ต้องทำ มันทำให้ฉันมีบทบาทที่ฉันเองก็ไม่อยากรับบท ไม่น่าเชื่อว่า การที่ฉันป่วยหรือฉันไม่ป่วย ความแตกต่าง ความหนาแน่นของงาน มันก็เหมือนเดิม ยังคงมีเรื่องที่ต้องให้ขบคิด ต้องวางแผน จัดการ ดำเนินการ เตรียมพร้อม จิปาถะ เท่าที่เพ่งปฏิทิน เดือนนี้ทั้งเดือนงานแน่นมาก ล้นไปจนถึงหน้าร้อนกระมัง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นจะมีงานใหม่เรียงหน้าเข้าแถวมาอีกกี่มากน้อย หรือว่าจะ .. ลาออก ดี นะ เงินไม่ใช่ปัจจัยสำคัญสำหรับฉันสักเท่าไหร่ เท่าที่มีอยู่ ก็น่าจะประทังไปได้จนลมหายใจสุดท้าย หาความสุขกับชีวิตที่เหลือ ท่าจะดีกว่า เอาเถอะ สงสัยจะเหนื่อยเกินไป ปล. หนังหัวมันถลอกลอก ๆ ชอบกล แฮะ
6 มกราคม 2554 02:00 น. - comment id 121076
งานหนักหรือคะ....คงเหนื่อยเกินไป อีกอย่างอาการแพ้คีโม ทำให้เราท้อน่ะ เดี๋ยวก็ผ่านไปค่ะ ขอให้คนรอบข้างเข้าใจว่าเรากำลังต่อสู้ อย่ามากดดันเรา แต่ปรางเชื่อว่า คุณจะไม่ยอมตัวเองมากกว่า อะไรที่ส่งไม้ได้ ส่งให้น้อง ๆ เค้ารับไปทำบ้างนะคะ ถึงวันนั้น อย่างเก่งเค้าก็ให้ดอกไม้ช่อเดียวค่ะ อย่าไปทุ่มเท จนเครียดเกิน อย่าลืมใครลืมไปว่าเราป่วย ตัวเราอย่าลืมเป็นพอค่ะ ลองรามือลงนิดหนึ่ง ผู้มีอำนาจเหนือกว่าคงมองเห็นนะว่าเราไม่สบาย อย่างน้อย ๆ หาผู้ช่วยน่าจะเข้าท่ากว่าเพราะ เหลืออีกสองครั้งซึ่ง ไม่นานนัก อย่าเพิ่งท้อนะคะ เหนื่อยใจเหนื่อยกายมาก ๆ นั่งนิ่ง ๆ หรือนอนนิ่ง ๆ หลับตา ทำสมาธิ ปล่อยวาง จุดนี้ได้ผลนะคะ แม่เคยสอนไว้ ช่วงที่ปรางแย่มาก ๆ ไม่ทำอะไรเลยค่ะ หนังสือ เพลง ข่าวสาร ไม่อ่านไม่ฟังเลย สรุป แทบบ้า นึกถึงคำแม่ขึ้นมา เลยนั่งหลับตาสวดมนต์ไปเรื่อย ๆ เพียงวันละสิบนาที ได้ผลแฮะ หนีมาอยู่เดนมาร์กเลย อิอิ...ทีนี้เพิ่งรู้ตัวว่าตัดสินใจผิดอ่ะ หนังหัวที่ถลอก แล้วลอก คันมะ เป็นผลที่มาจากไม่ใส่หมวกแล้ว ออกไปซิ่งหรือเปล่า ลองสังเกตุดูนะคะหากมันยังลอกต่อเนื่อง ลองเอาวาสลีนทา นิดนะคะ ห่วงอ่ะ
8 มกราคม 2554 14:25 น. - comment id 121158
เมื่อคืน .. มีนัดมื้อค่ำ บรรยากาศริมแม่น้ำเจ้าพระยา สั่งขาหมูเยอรมันและส้มตำผลไม้มาทาน ถูกใจชะมัด 555 กำลังงับขาหมูเพลิน ๆ รู้สึกเหมือนมีหยดน้ำแหมะที่แขน หรือว่า น้ำลายกระเด็น !!! น่าเกลียดจังฉัน และแล้วความจริงก็ปรากฏ ฝนตก !!! ถ้าเป็นตะก่อน คงเป็นลิงเริงร่ากลางสายฝน แต่ตอนนี้เจอฝนไม่ดีแน่ เห็นทีจะต้องลี้ภัยเข้าไปหลบก่อน ยังมิวายที่จะคว้าจานขาหมูและส้มตำผลไม้ไปด้วย โอ .. ฝนตกมกราคม อากาศวิปริตแท้ อยากจะหนาว ดันไม่หนาว พระเจ้าดันส่งฝนมาแทนที่ แต่อะนะ อยู่ใต้ฟ้า จะไปขัดขืนบงการจากเบื้องบนได้อย่างไร ถึงไง เรื่องกิน ไม่เกี่ยวกับฝนอยู่แล้ว ฮา .. ปล.หนังหัวแห้ง มันคล้าย ๆ กับว่า หนังหัวไม่เคยปะทะกับสภาพอากาศมั๊ง มีอีกเรื่องที่ขำ .. เมื่อวานเดินข้ามฟากไปอีกแผนก เอาของปีใหม่ไปให้พี่ที่เคารพ มีน้องคนหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าฉันป่วย เข้ามาทักทาย และบอกว่า ไปบวชมาเหรอครับ ฉันก็ได้แต่ลากเสียงยาว ๆ ว่า อืมมมมมมมมมมมมม เขาพนมมือจรดอก พร้อมกับพูดว่า ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ ป๊าดธ่อ ... ทำให้ฉันเดินไม่เป็นเลย หาทางกลับแผนกไม่เจอ
9 มกราคม 2554 16:01 น. - comment id 121210
สวัสดีค่ะ แม่ชี บวชก็ไม่บอกกัน.....นี่เค้ามิคิดกันไปหรือว่า คุณอิม (ขอเรียกอิมดีกว่านะ) อกหักแล้วหนีไปบวช เอ...หรือว่าแสวงหาบุญ...ฮา.... เล่นเอาเมนูส้มตำมาอวด คนไกลกลืนน้ำลายเอื๊อกเลย... วันนี้สงสัยต้องตำกับเค้ามั่งแระ อิอิ... เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ที่บอกว่าจะเอาของส่งไปน่ะ ครั้งแรกเอาติดรถไปทำงานด้วย อ่ะ...ลืมที่อยู่ วันถัดมา เขียนที่อยู่ใส่กระเป๋าไว้ คนตัวใหญ่เอารถไปถ่ายน้ำมันเครื่อง ถัดมาอีกวัน ตรวจดูฉันต้องส่งให้ได้...สามีเพื่อนเสีย ต้องรีบไปเพื่อ ปลอบใจเธอ...ไปรษณีย์ปิดแล้วพอเราออกจาก รพ. วันต่อมา ดั้นลืมกระเป๋าสะพายไว้ที่ทำงาน ดีนะตำรวจไม่เรียกไม่งั้น แย่เลย ใบขับขี่ อยู่ในนั้นด้วย กรรม และแล้ว วันศุกร์ได้ส่งเสียที แต่รู้มะเอ็มลืมแว่นตา ก็งมเขียนมันไป รอไม่ได้แล้ว ผิดถูกไง อย่าขำนะ เพราะเหมือนคนตาบอด เขียนถูกบ้างผิดบ้าง อิอิ...ไม่งั้นปีหน้าไม่รู้ว่าจะได้ส่งมะ หนังหัวลอก คุณอิมอย่าเอาขมิ้นไปทานะ คนที่เห็นเค้าต้องคิดแน่เลย โอ...นี่หัวเน่าหรือ แผลชันนะตุ หรืออะไรประมาณนี้...ฮากลิ้งเลย อีกไม่กี่วัน ก็ได้คีโมอีกแล้วนะคะ อย่าลืมโด๊ปแยะ ๆ ล่ะ ว่าแต่คุณแม่ว่าไงบ้างวันนั้นยังไม่ทันรู้เลย
9 มกราคม 2554 20:40 น. - comment id 121212
วันปีใหม่ วันที่เอาหัวเหม่งไปโชว์แม่ วันที่บรรดาพี่ ๆ จับตามองแม่และเฝ้าระวังไม่ให้แม่ตกใจ วันนั้นพี่ชายจะพากันไปเที่ยวที่เขาใหญ่ หลานชายซื้อที่ดินไว้แถว ๆ นั้น อันที่จริง พวกเขาก็คิดว่า ฉันจะไปพักฟื้นที่นั่นด้วย เตรียมที่หลับที่นอนให้เป็นอย่างดี ติดตั้งเครื่องทำน้ำอุ่นอย่างเร็วไว เรื่องเสบียงก็พร้อมสรรพ แต่ฉันปฏิเสธที่จะร่วมเดินทาง นอนซมอยู่บ้านก็ดีอยู่แล้ว หากไปให้แม่เห็นสภาพตอนที่แย่ คงไม่ดี อีกอย่าง ฉันก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ร้อนหนาวเกินไป ฉันอาจเป็นไข้ และการเป็นไข้สำหรับฉันถือว่าอันตรายมาก รอยช้ำเส้นเลือดแตกที่ข้อพับแขนขวาจางลงไปเยอะแล้ว พรุ่งนี้คงไร้ร่องรอย แต่ถึงงั้นก็เหอะ ร่องรอยจะปรากฏให้เห็นอีกทีหลังวันที่ 19 มกราคม .. จู่ ๆ ก็คิดอะไรขึ้นมาแปลก ๆ .. คนเรานี่ กว่าจะเดินทางถึงจุดหมายปลายทาง กว่าจะตาย จะต้องตัด จะต้องเฉือน จะต้องถูกเจาะ อีกกี่มากน้อยกันนะ ... น่าจะมีปุ่มกด ปิด ... แบบคอมพิวเตอร์
10 มกราคม 2554 02:00 น. - comment id 121216
เถอะน่า คนดี.... นี่แหละเป็นช่วงที่เอ็มห่วง หลายคนที่เค้าหนี คีโม...เพราะมันทรมานไง น่า...อีกสองครั้งเอง รู้ว่ามันทรมาน แต่...มันก็พิสูจน์เรานะคะ อย่ายอมแพ้ ผ่านช่วงนี้ไปแล้ว แค่เขาใหญ่น่ะจิ๊บ ๆ ให้ไปปีนเขาหิมาลัย ยังทำได้เลย เชื่อเถอะว่าทำได้ คุณแม่เอ็มน่ะ หลังจากช่วงปฏิบัติการเคมีแล้ว ที่ไหนที่แม่อยากไป เอ็มพาไปลุยมาหมดแล้ว ท่านไม่ได้ทำงาน แต่ไปแอบรับผ้ามาซักรีดไม่ให้พวกเอ็มรู้ เจ้าลูกสองคน อ้อ สามดิ เอ็มมีลูกบุญธรรมอยู่คนหนึ่ง เจ้า 3 ตัวช่วยคุณยายรับส่งผ้าในหมู่บ้าน ตรุษฯ สาร์ท ที กินเที่ยวกับเปรม เรารึก็สงสัยว่าแม่ไปเอาเงินมาจากไหน ปิดกันให้เงียบ มารู้อีกที เด็ก ๆ ส่งผ้าผิดบ้านโน่นปาเข้า 2 ปี ถึงได้รู้ นี่ขนาดอยู่บ้านหลังเดียวกันนะคะ ทนอีกนิดนะคะคนดี อย่างน้อย ๆ ยังมีเอ็มอยู่เป็นเพื่อนข้าง ๆ ค่ะ
10 มกราคม 2554 20:47 น. - comment id 121230
:ซักผ้าเพิ่งเสร็จ มันลำบากอีตรงที่บิดกางเกงยีนส์ ต้องใช้หัวเข่าหนีบช่วย เครื่องซักผ้าดันมาเสีย ตั้งแต่เดือนที่แล้ว วันที่คีโมหนแรกพอดี แหม ได้ฤกษ์เชียว นี่ก็ยังไม่ได้ไปถอยเครื่องมาใหม่เลย เอาไว้เคลมภาษีให้ได้ก่อน 555 ช่วงนี้ก็ถือว่าออกกำลังกายไปละกัน เลือดสูบฉีดดีพิลึก วันนี้เจอเพื่อนขับรถอีกฟาก ตะโกนเรียกชื่อขณะที่ฉันเดินกลับบ้าน "เฮ้ย นั่นอิมหรือเปล่า ไปทำอะไรกับหัวมาน่ะ ใส่หมวกทำไม เกือบจำไม่ได้" "เออ หญิง อิมเอง จอดรถชิด ๆ หน่อย อันตราย" "ยังไม่ตอบมาเลย ไปทำอะไรกับหัวมา หนาวมากเหรอ" "คีโมมา" "เป็นไร ไปคีโมทำไม" "เป็นมะเร็ง" "ไอ้บ้า อย่ามาทำเป็นพูดเล่น" "ฮ่วย ของแบบนี้พูดเล่นได้ไง เนี่ยจอดรถริม ๆ หน่อย รถติดแล้วนะ" ...โครม และแล้วมอไซด์ก็ได้จิ้มตูดรถเพื่อน... บอกแล้วให้ระวังอันตราย .. ตูล่ะเบื่อ ต้องข้ามถนนไปช่วยดูรถกับมัน ยืนรอประกันตั้งนานกว่าจะมา แต่อย่างว่าอะนะ ดันมาเกิดเหตุในซอยบ้านฉัน ครั้นจะทิ้งให้มันเก้กังคนเดียว เห็นทีจะไม่ได้เรื่องแน่ หนอย ฉันแค่เป็นมะเร็ง ทำตกใจ
12 มกราคม 2554 00:34 น. - comment id 121264
นั่นดิแค่เป็นมะเร็งจะตกใจอะไรนักหนาดิ ไม่ใช่เห็นมนุษย์ต่างดาวเสียหน่อย ดูสิทำให้รถข้างหลังมาตำตูดเลย โสม..น้ำหน้า อิอิ.... หมู่นี้ดวงเป็นอย่างไรนะ น้าที่บ้านผ่าตัดหัวเข่า เพิ่งผ่าตัดวันนี้เอง ภรรยาใหม่ของพ่อเด็ก ลิ้นหัวใจรั่ว หัวใจด้านขวากล้ามเนื้อโต พ่อของเด็กก็ป่วยเป็นไวรัสขึ้นสมอง ก็ยังรักษาอยู่ มองไปรอบข้าง มีแต่เรานิที่แข็งแรง ภรรยาใหม่ของพ่อเด็ก เมล์มาเพราะได้ข่าวจากลูกเอ็ม ว่าเอ็มไม่ค่อยสบาย เฮ้อ...อ่านแล้วงงมะ ภรรยาเก่ากับภรรยาใหม่เราเหมือนพี่น้องกันค่ะ แล้วทุกวันนี้ พวกเค้าก็อยู่ที่บ้านเอ็มกันช่วยดูแล คุณน้า กับเด็ก ๆ ด้วย เรื่องราวในโลกนี้อีกมากมาย เราต้องเรียนรู้ค่ะ อืม...ว่าแต่นี่โด๊ปบ้างหรือเปล่าคะ ดูแลสุขภาพนะคะ จะได้ไม่มีใครตกใจอีก อิอิ
12 มกราคม 2554 07:45 น. - comment id 121267
เช้านี้ ฝนตกอีกแล้ว ปีใหม่มานี้ฝนฉลองมาแล้วสองหน หนแรกฉลองวันเปิดงานวันนี้ที่ แล้วก็อีกทีวันนี้ตอนตีสี่กว่า ๆ สงสัยจะนอนมากเกินไป เลยตื่นตั้งแต่ตีสี่กว่า แต่ก็ดี ทำอาหารเช้า แกงจืดตำลึงไข่ต๊อก แล้วก็ผัดผัดคะน้าน้ำมันหอย (หรูหรากว่านี้ ทำไม่เป็น) อร่อยมากกกกกกกกกกกก..........ขอบอก กินเกลี้ยงเลย 555 ทำเองกินเอง อุตส่าห์ลงแรงทำต้องกินให้หมด ตบท้ายด้วยสเตอร์เบอรี่ลูกเป้ง ๆ ปากที่เป็นเริมยังคงเป็นแผลตุ่มใสอยู่ เอาเข็มเจาะ เอายาใส่ แสบซ่านถึงใจดีแฮะ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการกิน ยิ่งเจ็บยิ่งกิน ให้มันรู้กันไปสิว่า อะไรจะแน่กว่ากัน ฮา .. อีกสองวันจะมีการตรวจสุขภาพ มีการคัดกรองมะเร็งเต้านม มะเร็งปากมดลูก เบาหวาน ฯลฯ เขาให้ลงชื่อกันไปก่อนหน้าโน้นตอนปลายปี ฉันไม่ได้ลงชื่อกับเขาหรอก ใจนึงก็คิดว่า ตูจะตรวจอะไรอีกฟระเนี่ย เป็นที่นมก็จะแย่อยู่แล้ว ขืนรู้ว่าเป็นข้างล่างอีก (คงไม่ได้หมายถึงตาตุ่มอะนะ) เห็นทีจะต้องโดดลงบ่อจระเข้บัดพลีซะแล้ว แต่เพื่อน ๆ ลงชื่อกันหลายคน เป็นเพราะตัวอย่างจากฉันที่ทำให้ทุกคนอกสั่นขวัญแขวนสยิวกิ้วส์มั๊ง ปล. เมื่อวานมีนางงามมาที่บริษัทด้วยล่ะ มาหลายคน ตอนที่ฉันเดินลงไปยืมหนังสือที่ห้องสมุด บ๊ะ ว่าจะขอถ่ายรูปด้วยแล้วเชียว โพกผ้าสีแดงแปร๊ดเลยฉัน ..555 แต่กลัวบรรดาเธอจะตกตะลึงพีงเพริดอะดิ
12 มกราคม 2554 22:07 น. - comment id 121288
13 มกราคม 2554 02:28 น. - comment id 121294
อิอิ...มีคนมาแอบอ่านเราคุยกันล่ะ ยักคิ้วอีกต่างหาก ห่วงใยล่ะสิ..... ว่าจะถามหลายครั้ง ด้วยความแก่ ลืมไป ว่าทำไมโด๊ปไข่จัง... หรือว่าหมอให้โด๊ป... คุณอิมนี่เปรี้ยวพิลึก กล้าโพกผ้าสีแดง อิอิ...สะใจ เอ็มเป็นคนขาวนะ แต่ก็ยังไม่กล้าเท่าไรเลย เอ..หรือว่าเมืองไทยฮิต.... แล้วนี่ไม่คิดไปตรวจส่วนล่าง...ด้วยหรือคะ ไม่เห็นเป็นไรเลย อืม...ลืมไป แค่ดีโมที่รับไว้ คงพอเพียงแล้ว อ่านไปก็ขำไป ไม่ใช่อะไรนะ ขำอารมณ์คุณอิมดิ เป็นเริมหรือ...เอ็มนึกย้อนไป ใช่สิ แม่เอ็มก็เป็น แต่เป็นงูสวัด ที่เอว แต่แม่เป็นคนอ้วน ท้องใหญ่ การรักษาค่อนข้างยาก แทบรอบเอว หาหมอ หมดค่ายากับค่าหมอหลายตังค์เชียว แต่กลับไปหายวุ้นของ ต้นหางจรเข้ ตอนนั้นแม่ถอดใจเลย เพิ่งเสร็จจากคีโม ท่านก็บ่น เวรกรรมอะไรหนักหนาสิ หมอบอกว่า งูสวัดเกิดจากเชื้อไวรัส อันนั้นเอ็มไม่รู้หรอกว่าเกิดจากอะไร แต่ที่รู้ ๆ ไปหาหมอแผนปัจจุบัน แทบพลิกแผ่นดิน แผนโบราณ ก็ไปหมดไปกับ ค่ารถ ค่ายา ไม่หายลามไปเรื่อย ๆ อิอิ....สุดท้ายคุณน้าข้างบ้าน บอก ไอ้เอ็มเอ๋ย แกลองปอกเอาวุ้นหางจรเข้ แล้วโป๊ะที่เม็ดใส ๆ ดูนะลูก เออ... รุ่งขึ้นมันยุบ ไม่ต้องเสียสักบาท..... ปล. น่าจะกระทบไหล่นางงามบ้าง จะได้รู้ ว่า ไอซีซี. ก็มีคนเด่น หุ ๆ จะได้รู้ว่าไผเป็นไผ....
13 มกราคม 2554 08:02 น. - comment id 121297
เมื่อเช้าตอนที่กำลังจะออกจากอาคาร ก็พอดี ร.ป.ภ. บอกว่ามีพัสดุมาถึงจะรับเลยไหมครับคุณผู้หญิง เลยหนีบห่อพัสดุมาด้วย เพิ่งจะเปิดดูตะกี้ ที่โต๊ะทำงาน ดีใจ ระคน ขำ !! ในพัสดุมีหมวกไหมพรม สวยเชียว 3 ใบ สีสวยถูกใจ .. ก็เลยดีใจ 2 /3 ใบ ชนิดและสีตรงกันกับน้องนางฟ้าที่เคยส่งมาให้เมื่อปีกลาย เท่ากับว่า สองสาวนี่ มีหัวใจตรงกัน จึงเลือกหมวกมาให้โดยมิได้นัดหมาย ทีนี้ เวลาที่ฉันหยิบหมวกมาใส่ ฉันจะต้องคิดถึงคนให้พร้อม ๆ กัน สองคน ... ก็เลยขำ ไง แปดโมงเป้งงงงงงง .... ฉันไม่ได้ยืนตรงเคารพธงชาติ เพราะว่ากำลังนั่งจิ้มนิ้วอยู่ที่หน้าจอ และฉันก็ไม่ได้ร้องเพลงชาติด้วย เพราะปากไม่ว่าง กำลังเคี้ยวมะเขือเทศราชินี ให้ตายเหอะ ช่างเป็นรสชาติที่ไม่อร่อยเอาซะเลย กว่าจะกินหมด ต้องทำใจน่าดู ยังดีนะ ที่ไม่ต้องพนมมือ ... เพราะว่า มะเขือมันเทศน์ อ่ะ เอ้าาาาาาาาาาา ฮากันหน่อย ฮิ้ววววววววววววว
14 มกราคม 2554 02:43 น. - comment id 121341
เอ้า....ฮิ้ววว ดีนะ ทีแรกกะจะฝากไป อีกสองใบ ไม่งั้นคุณอิมได้ขำกลิ้ง เดินผ่านน่ะ มันสะดุดตา...งั้นไว้หิ้วของที่ตัวเองมีไปฝากดีกว่า รับรองไม่ซ้ำกับน้องนางฟ้าแน่นอน อิอิ... มะเขือเทศน่ะอร่อยออก เอ็มชอบมากสด ๆ แข็ง ๆ นะ หวานมาก วิตามินแยะ พยายามทานหน่อยนะคะ แต่ก็แปลกของดี ๆ ทำไมไม่อร่อยหว่า... เอ...แล้วทำของอร่อยถึงไม่ดี งงวุ้ย... อาการแพ้ดีขึ้นหรือยังคะ น้ำหนักเป็นอย่างไรบ้าง โด๊ปหน่อยนะคะ
14 มกราคม 2554 20:42 น. - comment id 121376
เมื่อวาน เป็นวันนัดชั่งน้ำหนักของคนที่เข้าโครงการลดโลกร้อน ฉันก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งในโครงการนี้ สมุดบันทึกเว้นสองหนที่ไม่ได้ชั่ง ด้วยความที่ลืมไป ก็เลยใส่เสื้อแขนยาวอย่างหนา กางเกงยีนส์ พอไปชั่งน้ำหนัก ก็เลยได้น้ำหนัก 57 กก. เพื่อนร้องอู้หู บอกว่า น้ำหนักไม่ลดเลยแฮะ ทั้งที่ผ่านศึกหนักมา แหม .. บางคนก็หยอกเย้าเอาว่า ขนาดนมหายไปข้าง ผมก็ไม่มี ยังหนักอีก โธ่ .. ก็ไอ้ข้างที่เสริมมา มันหนักตั้งกิโล ฉันก็ออกตัวไปงั้น ๆ รู้ว่า ไม่มีใครเชื่อหรอก ...
15 มกราคม 2554 21:40 น. - comment id 121444
คือว่า .......... วันนี้มีรอบเดือน เมื่อ พฤศจิกายน ตอนผ่าตัด .... ไม่มี ต้นเดือน ธันวาคม ช่วงวัน 1- 5 มี นั่นคือก่อนคีโม แล้วก็เลยมาจนถึง วันนี้มี .. ยังไงดีว๊า ... ฉันมีอะไรผิดปกติอีกหรือเปล่า
17 มกราคม 2554 21:43 น. - comment id 121458
วันนี้ อ่านเรื่องราวในหมวดเรื่องสั้น เวปที่ตนเองดูแล แว๊ปหนึ่งในหัวใจคือ เปลี้ย ...
18 มกราคม 2554 11:31 น. - comment id 121462
มาแล้วค่ะคนดี ตอนที่เอ็มอ่านเรื่องสั้นเรื่องนั้น ใจคิดว่า... ยายคนนี้ช่างไม่มีมารยาทเลย รู้ทั้งรู้...ว่าคุณอิมเป็นอยู่ มันจะเอามาลง ทำไม ยังนึกตำหนิอยู่นะ หรือเธอต้องการอะไร ไง ๆ คุณอิมอย่าท้อนะ แต่ละเคสไม่เหมือนกัน เรื่องรอบเดือน อย่าคิดมาก อายุ บวกกับคีโม ที่ได้รับ ทำให้ ร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงนะคะ หรือหากกังวล พรุ่งนี้ก่อนให้คีโม บอกหมอด้วยนะ ห่วงอ่ะ ช่วงนี้งานมันเทประดังเข้ามา แทบไม่มีเวลาเลย แต่จะเข้ามาดู ตามอาการทุกวันนะคะ สู้ ๆ นะ พรุ่งนี้ก็ครั้งที่ 3 แล้ว เหลืออีกหนึ่งเอง.....
21 มกราคม 2554 00:09 น. - comment id 121573
คุณอิมคะ หากไปนั่งที่ รพ. สักช่วงหนึ่ง เราจะได้เห็นอะไรมากมายเชียว ลูกสาวคนโตเป็นพยาบาล เคยไปนอนที่บ้านพักริมทะเล ก็เป็นของ รพ. แหละ ก็แอบไปดูลูกทำงาน เห็นใจเค้ามาก ๆ คนไข้บางคน เอาแต่อารมณ์ จนบางครั้งคิดว่า หมอเค้าตรวจคนไข้นะ ไม่ใช่ ห้างสรรพสินค้า ที่พอเอาเครื่องตรวจบาร์โค๊ท แล้วก็เสร็จ กรรมแท้ ๆ ถือว่าได้ไปเรียนรู้ชีวิตอีกแขนงนะคะ ที่เราไม่เคยได้พบได้เจอ คีโมครั้งนี้ อาการเป็นอย่างไรบ้าง หากมีแรงแล้ว บอกกันบ้างนะคะ ด้วยความห่วงใยค่ะ
20 มกราคม 2554 21:25 น. - comment id 121577
เมื่อวานไปผจญโรงหมอมา .. ได้แง่คิดอะไรเยอะ ตอนเช้าไปถึง 6.30 รับบัตรคิวไปเจาะเลือด ขนาดไปแต่เช้ายังได้คิวที่ 90 แถมเจอป้าคนเดิมเป็นคนเจาะเลือดให้ รอยแผลเก่ายังพอมีร่องรอยอยู่ ป้าก็เลยสอยรอยใหม่ให้เป็นที่ระลึก .. เจ็บสุดยอด คร๊าบบบบ จากนั้นไปรอพบหมอ นั่งรออยู่นาน ฟังคนไข้คนอื่นหงุดหงิดอาละวาด มีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวดีเชียว แต่งหน้าสวยเช้ง แต่บ่นเก่งชะมัด ได้ยินเธอหงุดหงิดใส่นางพยาบาล ทำนองว่า มาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ 8.30 น. ทำไมหมอยังไม่เรียกตรวจ นางพยาบาลก็อธิบายว่า หมอจะลงมา 9.00 น และเรียกคนที่นัดไว้ก่อน เช่นคนที่จะต้องมาแอทมิต และคนที่จะต้องได้รับเคมีบำบัด จากนั้นจึงจะตรวจคนไข้อื่น เธอคนนั้นยังบ่นไม่เลิก อะไรกันว๊า ใจร้อนนักเชียว ที่จริงฉันก็อยากจะไปปรามนะ เพราะฉันเสียสมาธิในการอ่านเพอร์ซี่ แจ็คสัน ภาค 4 .. ฉันมาตั้งแต่ 6.30 น. มาก่อนเธอตั้ง 2 ชั่วโมง นั่งจนรากจะงอก ยังไม่บ่นสักคำ ส่วนเธอนั่งไม่นาน บ่นหงุบหงิบเป็นหมีเนี่ย .. ที่สำคัญ ที่วีนใส่นางพยาบาลจนฉันรู้สึกไม่ชอบเลย เชื่อป่ะ ฉันนั่งรอหมอจนเที่ยงครึ่ง เพราะหมอมีประชุมด่วน แถมหมอก็ไม่ได้ฝากให้หมอคนอื่นดูแลฉัน เจ้าหน้าที่บอกว่า หมอจะมาตรวจฉัน ควรจะดีใจไหมเนี่ย น่าจะดีใจนะ เพราะว่า หมอให้ความสำคัญกับฉัน ฉันก็เลยย่องไปกินเย็นตาโฟตอนใกล้เที่ยงแล้วก็กลับมาทันเที่ยงครึ่ง กว่าจะคีโมก็บ่ายสอง กลับถึงบ้านเกือบห้าโมงเย็น ง่วงมาก หลับไปตั้งแต่หกโมงเย็น-หกโมงเช้า สุดยอดดดดดดดดดดด
20 มกราคม 2554 22:11 น. - comment id 121589
ดีจร้า...คุงอิม.... ไม่รู้ว่าต้องรอนานจนาดนั้น... จะได้สั่งเลิกประชุมหมอซะเรยยย...อิอิ ล้อเล่นจร้า... ไงๆก็นอนพักผ่อนมากๆน้า....
21 มกราคม 2554 19:28 น. - comment id 121652
วันนี้ ตามคาด .. เริ่มมีอาการข้างเคียงแล้ว เกิดอาการพะอืดพะอมเหมือนเคย มีนหัวบ้างเล็กน้อย อาศัยนอนหลบความมึน ปวดแขนขวานิด ๆ ตรงรอยเจาะเลือดเริ่มเขียวแล้ว และที่ปวดนั้นคือต่ำลงมา เมื่อมองสองแขนเทียบกัน ไม่รู้ว่า คิดไปเองหรือเปล่า แขนขวาบวม พรุ่งนี้ช่วงบ่ายต้องเดินทางไปโคราช เพราะญาติแต่งงานในวันอาทิตย์ ไม่รู้เหมือนกันว่า อาการข้างเคียงจะเบ็ดเสร็จจบสิ้นวันนี้หรือเปล่า และถ้าไง คงจะต้องสวมวิกล่ะ ต้องให้เกียรติงานแต่งงานหน่อย ขืนโพกผ้าหรือใส่หมวกไหมพรมไป เดี๋ยวเขาจะนิมนต์เสียก่อน สองวันนี้เอาแต่นอน นอนทั้งวัน ง่วง ๆ ซม ๆ
22 มกราคม 2554 03:05 น. - comment id 121663
อืม....แขนข้างที่ให้คีโมบวมหรือคะ พยายามอย่านอนทับนะคะ หากอากาปวดยังไม่ทุเลา คงต้องกลับไปหาหมอ คุณอิมนี่ยอดไปเลยนะคะ แพ้ขนาดนี้ยังจะเดินทางไกลอีก ไง ๆ อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ เอ็มเองงานท่วมหัวท่วมหูเลย แล้วจะเข้ามาตามข่าวทุกวันค่ะ
22 มกราคม 2554 18:32 น. - comment id 121679
ตอนนี้....ต้องยอมเป็นบังอรเอาแต่นอนไปพรางๆก่อง...อิอิ ถ้านั่งรถ...แล้วมึนหัว...จาทำยังไงอ่ะ...ที่สำคัญ...ฝืนเท่าที่ไหวพอนะ... อย่าฝืนมากไป...เด้วจะแย่นาคุงอิม... พักผ่อนเยอะๆ.... ออกกำลังบ้าง... ทำงานน้อยๆ... อย่าเครียดเด็ดขาด...
23 มกราคม 2554 12:56 น. - comment id 121732
24 มกราคม 2554 04:43 น. - comment id 121746
24 มกราคม 2554 17:10 น. - comment id 121824
"คนที่เป็นมะเร็งเต้านม หายก็เยอะ ตายก็เยอะ" แค่เปลี่ยนจาก ห.หีบ เป็น ต.เต่า .. ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ วันนี้งานเยอะมาก กระดิกตัวไม่ได้เลย ทำไม่ทัน จนต้องปล่อยทิ้งบ้าง พรุ่งนี้ค่อยเอาใหม่ รู้สึกเซ็งนิด ๆ ที่บางงานที่เป็นปัญหา มันสะสมรอให้ฉันกลับมาแก้ไข เซ็งก๊าบ ๆ แต่ในขณะที่เบื่อหน่าย+เหน็ดเหนื่อย ก็มีเซอร์ไพร์ส ยังไม่บอกดีกว่า ปวดแขนอยู่ อ่ะ ..
25 มกราคม 2554 01:52 น. - comment id 121840
สวัสดีค่ะคุณอิม งานรุมเช่นกันค่ะ กลับมาหมดแรงเลย นี่เราเกิดมาเพื่อเป็นทาสของงานหรือ ทั้งงาน ทั้งชีวิตที่สุมเข้ามากองท่วมหัวเลยนะคะ อ่านเรื่องมะเร็งแล้วก็ปลงนะคะ คนเราทุกคน ไม่ว่าจะเป็นมะเร็งที่ไหน มันก็ต้อง ต...ทั้งนั้น ฉะนั้นคุมมันเอาไว้อย่าให้เป็นมะเร็งอารมณ์เป็นใช้ได้ ว่าแต่เซอร์ไพร์สที่อุบเอาไว้ไม่บอกตอนนี้น่ะ หวังว่าไม่ใช่เค๊กหรือ แต๊ะเอียนะ จะได้รีบตีตั๋วกลับไปรับเลย... แต่ทำไมแขนยังปวดไม่หายคะ บวมมากมั๊ย หมอหรือพยาบาลเค้าให้ คำแนะนำอะไรบ้างหรือเปล่า...ห่วงน่ะ
25 มกราคม 2554 08:22 น. - comment id 121854
เมื่อวาน .. ขณะที่ฉันนั่งหน้านิ่ว (เพราะปวดแขน+ปวดหัว) ในห้องประชุม ในใจก็คิดว่า ... "อยากนอนชิปเป๋ง" ... สรรพเสียงถกเถียงหารือกันไปตามประสามวลชนในการประชุม สอดคล้องกันบ้าง ขัดแย้งกันบ้าง ถามความคิดเห็น เสนอความคิดเห็น อันที่จริง ฉันเองก็ไม่จัดว่าอยู่ในองค์ประชุมหรอก กำลังนั่งทำงานเขม็ง ก็มีคำสั่งอัญเชิญอย่างเร่งด่วนเข้าไปร่วมการชุลมุนด้วย บรรยากาศในห้องร้อน ไม่รู้สิ หรือว่าฉันร้อนคนเดียว ? เลยเดินไปปรับแอร์ให้เป็น 22 องศา ก็มันร้อนนี่นา ร้อน ๆ ใครจะไปคิดงานอะไรออก หลุดจากห้องประชุม ลูกน้องก็แจ้งว่า ตะกี้มีคนโทรให้ไปรับของที่ประชาสัมพันธ์กลาง "ของอะไร" .. "น่าจะเป็นน้ำมันพืชลังใหญ่" .. "น้ำมันพืชเนี่ยนะ !!!" เดินโซเซไปตึกทองเพื่อไปรับของ แจ้งชื่อเสียงเรียงนาม เขาก็ส่งช่อดอกไม้ (มีตุ๊กตาหมีด้วย)ให้ "ของเราน่ะเหรอ" .. "ใช่ค่ะ มีคนฝากมาให้ และ กล่องใหญ่นี้ด้วยค่ะ" กล่องน้ำมันพืชจริง ๆ ด้วย แต่ข้างในกล่องไม่มีน้ำมันพืช ... ในนั้นมีขนมมากมาย .. อมยิ้ม ขนมปัง ช็อกโกแล็ต มันฝรั่ง นมถั่วเหลือง แอนรีน คิราอิ เวเฟอร์ คละ ๆ กันเต็มกล่อง แรก ๆ ก็งงกับช่อดอกไม้ แต่เมื่อมาเห็นกระดาษที่แปะบนกล่องจึงพอจะทราบนามแฝงของคนฝาก หนึ่งในสมาชิกบ้านกลอนไทย ก้าวย่างเยือนถึงถิ่นที่ทำงาน ประมาณว่า อาจจะหายใจรดต้นคอไปด้วยซ้ำ ทว่า .. ฉันก็ยังไม่รู้ว่า เธอคือใคร (ในโลกแห่งความจริง) แขนขวายังเจ็บ ฉันจึงทำได้แต่เพียงถือช่อดอกไม้ ซึ่งเข้ากันกับหมวกสีเขียวที่ปกคลุมหัวเหม่งของฉัน นี่ถ้าเป็นดอกบัวล่ะนะ คนที่เห็นคงคิดว่า แม่ชีกำลังจะทำวัตร 555 ... คิดไปนั่น โชคดีมีคนอาสาช่วยยกกล่องขนมขึ้นมาที่โต๊ะทำงานให้ ไม่งั้น แบกม่ายหวายยยยจริง ๆ เพื่อนร่วมงานตื่นเต้นกันใหญ่ ผู้หญิงมาดแมนอย่างฉันได้รับช่อดอกไม้ เป็นอะไรที่พวกเขาขำก๊าก ขำอะไรกันว๊า ถึงแม้ว่าสัญลักษณ์เพศหญิงของฉันจะแหว่งวิ่นไปบ้าง ทว่าฉันก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่นะยะ ปล1. เมื่อคืนน่องซ้ายเป็นตะคริว ร้องโอ๊ยกลางดึกจนชาวบ้านชาวช่องแตกตื่น เช้านี้ เดินเขยกขาเป๋มาทำงาน แขนซ้ายยังง่อยเปลี้ยอยู่เหมือนเดิม .. เออดี ครบสูตร ปล2.ใส่เสื้อยืดสีดำสกรีนคำว่า "สะบายดี" เพื่อที่จะบอกใคร ๆ ว่า สบายดีอยู่นะเฟ้ยยย
6 กุมภาพันธ์ 2554 01:58 น. - comment id 121886
อนุโมทนาบุญด้วยนะคะ กุศลที่ได้สร้างจะช่วยให้คุณอิม..หายเจ็บป่วยในเร็ววันค่ะ การทำบุญในลักษณะนี้ ทั้งสนุกและสุขใจนะคะ เราต่างคล้ายกันตรงนี้ เวลาไปทำบุญหรือให้...แบบส่งตรงเลย หลายครั้งที่ไปมอบให้ หรือไปช่วยชาวบ้าน จะเป็นสุขใจมาก อยู่ที่นี่ ซองมากันบ่อยมากเหมือนอยู่เมืองไทยแหละค่ะ แต่ที่พิเศษคือพวกเรามักจะรวมเงินกันแล้วหากใครที่กลับไทย จะเอาเงินไปซื้อ ไปทำตามจุดประสงค์กันเลย เช่น ซื้อผ้าห่มให้ชาวบ้าน หรือช่วยเด็กที่ขาดทุนการศึกษา เราจะมอบให้กับมือ ในกลุ่มของพวกเรา ถึงแม้จะเป็น เงินก้อนไม่โตนัก แต่ก็จะได้รู้ได้เห็นว่าผู้เดือดร้อนได้รับค่ะ อย่างเช่นฝาย ที่คุณอิมจัดทำ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จ ในเบื้องต้นนะคะ ไว้โอกาสหน้าจะร่วมบุญด้วยอีกค่ะ ทำบุญด้วยไข่...แน่นอนค่ะ ช่วงนี้ไข่แพงมาก เห็นว่าขายเป็น กิโล พูดแล้วก็อยากไปทำฟาร์มไก่ไข่ซะให้สิ้นเรื่อง อิอิ... ว่าแต่ไปค้นของในตู้เย็นทาน ทำไมไม่ทอดไข่เจียวทานล่ะคะ หรือว่าถอดใจถอดฝีมือในโรงทานแล้ว อิอิ...
5 กุมภาพันธ์ 2554 22:36 น. - comment id 121889
กลับมาจากงานบุญฝังลูกนิมิตที่วัดลิ้นช้าง เพชรบุรี วันที่เคยไปสร้างฝายชะลอน้ำ สร้างบ้านดิน และปลูกป่าเมื่อปีกลาย วันนี้ฉันกับพรรคพวก ช่วยกันทำโรงทาน ข้าวไข่เจียว เพื่อน ๆ ล่วงหน้าไปกันก่อนตั้งแต่วานนี้แล้ว ส่วนฉันไปเช้าวันนี้ พอไปถึงวันก็ราว ๆ แปดโมงเช้า .. หลังจากขนผลไม้ น้ำผลไม้ ผลไม้กระป๋องเข้าโรงครัวแล้ว ก็รีบมาช่วยเพื่อนที่โรงทาน ยืนตำแหน่งเป็นคนทอดไข่เจียว ปกติไม่ได้ทำหน้าที่เข้าครัว ดังนั้นไข่เจียวจึงพิเศษ หากินไม่ได้ง่าย ๆ เพื่อนทุกคน มีหน้าที่กระจายงานกันไป ตามใจคือไทยแท้ ว่างั้น โรงทานที่ทำ มีอาหารหลักสองอย่างคือ ข้าวไข่เจียวและก๋วยเตี๋ยวราดหน้า คนเยอะมาก เชื่อมั๊ย ไข่ที่เตรียมมา 3000 ฟอง กะว่าจะใช้สองวันที่ไหนได้ .. หมดตั้งแต่บ่ายสาม จนต้องออกไปซื้อมาใหม่อีก 1000 ใบ เพื่อให้เพียงพอสำหรับวันนี้ ส่วนพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ กะไม่ถูก กว่าที่ฉันจะปลีกตัว ผลัดให้คนอื่นรับหน้าที่แทน ก็เกือบสี่โมงเย็น เข้าป่าไปดูเส้นทางที่สร้างฝายชะลอน้ำ ช่วงนี้เป็นหน้าแล้ง ป่าไม่ค่อยเขียว เส้นทางน้ำที่กลายเป็นเส้นทางแห้ง ๆ เดินได้สบาย กลับเข้าวัดอีกทีห้าโมงครึ่ง เพิ่งจะมีโอกาสไปทำบุญฝังลูกนิมิตกับเขาบ้าง ก่อนกลับแวะลาหลวงพ่อ ถวายสังฆทาน ร่ำลาทีมงานแล้วก็กลับ คนอื่น ๆ ในทีมงานยังคงค้างที่วัด พรุ่งนี้ต้องทำโรงทานต่อ ส่วนฉันสังขารคงได้แค่นี้ ขากลับ เหมือนเพิ่งจะนึกได้ อุตส่าห์เอากีตาร์มากันแล้ว ขืนไม่มีดนตรีคงแปลก ก็เลยฮาเฮกันบนรถ ดีดกีตาร์ ร้องเพลงกันไป อิ่มอก อิ่มใจ อิ่มบุญแท้ ๆ .. กลับมาถึงบ้านสามทุ่ม หิวชะมัด 555 ต้องคุ้ยหาของกินในตู้เย็นน่ะ
26 มกราคม 2554 00:57 น. - comment id 121892
ฮา...กับช่อดอกไม้ ของแม่ชีค่ะ อะไรกัน นี่เยินไปทั้งตัวเลยดิ.. อาการเป็นตะคริว ต้องระวังนิดนะคะ เพราะตอนนี้เราได้รับคีโม ร่างกายอ่อนแอมาก เคยได้ยินมาว่าให้ทานส้มมาก ๆ จะช่วยได้แล้วก็ ลดไข่ แต่เห็นคุณอิม บริโภคไข่ ยังกับโดนใบสั่ง หรือว่าหมอสั่งคะ อีกสาเหตุ อิอิ...ใส่รองเท้าส้นสูงเกิน เดิน ก๊อก ๆ ๆ เขย่งส้น ทำให้ ใช้กำลังขามากไป ฯลฯ สรุป คงต้องเอาครีมนวดหรือว่ายาหม่องไว้ใกล้ที่นอนแล้ว คนตัวใหญ่ท่านผ่าตัดกระดูกเชิงกรานทั้งสองข้าง เวลาเป็นทีทรมาน เวลาจะช่วยลำบาก นี่ขนาดเอ็มเป็นคนตัวใหญ่นะคะ ยังดึงไม่ขึ้นเลย เอ้า..สู้ ๆ ค่ะ อีกหนเดียวก็เป็นไท...แล้ว
26 มกราคม 2554 07:22 น. - comment id 121900
เอาเข้าไป ตูจะบร้าาาาาาาา ตายยยยยยย จากวันก่อนที่เป็นตะคริวน่องซ้าย เมื่อคืนดันเป็นตะคริวที่น่องขวาอีก สงสัยจะได้นั่งรถเข็นไปทำงานแล้วซะล่ะม๊าง .. ส่วนแขนขวายังคงปวดเสมอต้นเสมอปลาย การทำงานคอมพิวเตอร์ แถมงานชุก ทำให้ต้องยกข้อแขนตลอดเวลาในการคีย์คำสั่งข้อมูล แล้วไงดี ... ฝึกหัดใช้เท้า (ขาก็ดันเป็นตะคริวซะอีก) เห็นทีจะต้องใช้ปากหรือไม่ก็เปลือกตา 555.. วันนี้มาทำงานแต่เช้าตามเคย ทันทีที่เดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง ก็ได้ยินเสียงคนถกเถียงกัน ฉันหลบมุมยืนฟังอยู่นาน ลูกน้องของฉันสองคนที่เข้าเวรดึกเมื่อคืนกำลังทุ่มเถียงด้วยอารมณ์ใส่กัน เป็นเรื่องที่มาจากเรื่องไม่เป็นเรื่อง ฉันไม่ตัดสินว่าใครถูกใครผิด และทำเป็นไม่สนใจ เดินมาที่โต๊ะทำงาน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหยุดเสียงในทันทีที่เห็นฉัน แต่ฉันก็รู้ว่าอารมณ์ของพวกเขายังคุกรุ่นอยู่ ฉันนั่งทำงานไป ฟังเพลงไป ทานมะละกอไป .. ชีวิตคนเรามันสั้นแสนสั้น รักกันไว้ดีกว่า ฉันเดินเข้าไปในห้องปฏิบัติการที่เมื่อสักครู่มีศึกเสียงดัง เปิดสมุดเช็คการสั่งการที่มอบหมายไป ฉันยังคงสั่งงานโดยปกติ ในวันที่ 1 กพ. จะมีการทำงานชิ้นใหญ่ ใครทำ ทำอย่างไร เมื่อไหร่ วิธีทำ ฉันทบทวนอ่านทั้งหมดอีกที ก่อนเซ็นชื่อลงไป แล้วก็กลับมานั่งฟังเพลง .. อย่าทะเลาะกันเลย .. กับอีแค่เรื่องการเก็บเทป BACKUP มันก็คล้าย ๆ กับการตื่นขึ้นมาแล้วพับเก็บผ้าห่ม ที่นอน.. เท่านั้นแหล่ะ
26 มกราคม 2554 08:24 น. - comment id 121901
หวัดดีจร้า...คุงอิม....
26 มกราคม 2554 14:54 น. - comment id 121912
อืม ตะคริวนี่..สงสัยจะเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ ที่ชอบจุ้นจ้านไปทัั่ว.. แซมก็ยังเป็นตะคริวอยู่ค่ะ เป็นมันทุกที่ที่มีกล้ามเนื้อ เท้า.น่อง..ท้อง.ไหล่..แม้แต่นิ้วมือ .. หมอก็หาสาเหต่ไม่ได้ นอกจากบอกให้ ออกกำลังกายกล้ามเนื้อ...แบบท่าโยคะนะคะ.. คุณอิมลองฝึกท่าไหว้พระอาทิตย์ ทุกๆวัน ทำแบบช้าๆ นะคะ.. ครูสอนโยคะ บอกว่า ร่างกายขาดธาตุอาหาร กล้ามเนื้อมีออกซิเจนไปเลี้ยงไม่พอ...แล้วแนะนำให้ดื่มน้ำผสมผง Vit. C ที่แซมส่งมาให้.. ส่วนหมอบอกให้ดื่มน้ำผสมควินินอ่อนๆ ใช่ค่ะ ควินิน ที่เป็นยารักษาไข้มาเลเรียสมัยก่อน...แซมจะไปหาที่ไหนอ้ะ น้ำผสมควินินเนี่ยะ..เคยคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นมีน้ำดื่มที่มีควินิน ในสัดส่วนที่น้อยมากๆขายที่ตลาด แซมยังสงสัยว่าจะดื่มไปทำไม.. แต่ตอนนี้หาไม่เจอแล้วค่ะ.. ฝึกโยคะ(แบบนุ่มนวล) ดื่มน้ำมากๆ แล้วช่วยแซมได้ค่ะ... เป็นตะคริวบ่อยๆ เดี๋ยวคุณอิมก็จะเรียนรู้วิธีเคลื่อนไหวร่างกายของตนเองค่ะ ว่า จุดนี้ทำได้ หรือจุดนี้ต้องเปลี่ยนท่านะ... ลองพูดให้หมอฟังด้วยนะคะ..เผื่อเค้าจะได้ตรวจสารเคมี และ แร่ธาตุในเลือด.. เรื่องคนจุ๊กจิ๊ก รอบข้าง ดีแล้วนะคะ ที่ให้มันผ่านไป เพียงแค่ รู้หนอๆๆ
26 มกราคม 2554 21:32 น. - comment id 121921
หลายวันมานี้ กรุงเทพฯ ร้อนฉ่าซะจริง ๆ ฉันเลือกสวมหมวกไหมพรมบางไปทำงาน ปรับแอร์ 23 องศา แต่ก็รู้สึกว่ายังคงร้อนอยู่ แอบเอามือแตะหนังหัวก็เปียกแฉะเหงื่อชุ่มโชก แถมบางทีร้อนจนฉันคิดว่า ถ้าเอาขนมปังแผ่นซ่อนไว้ใต้หมวกไหมพรมคงอุ่นอร่อย ไล่อ่านข้อมูลในเน็ตเกี่ยวกับการปวดแขนหลังคีโม อืมม บางคนก็เป็นกันนะ ฉันไม่รู้ว่า ที่ปวดแขนมันปวดร้าวจากข้อพับศอกเลื้อยลงไปจนถึงข้อมือ หรือว่าปวดร้าวจากข้อมือเลื้อยไล่ไปจนถึงข้อพับศอก ตรงนั้นเป็นจุดเริ่มต้นกันนะ แต่ที่รู้ ๆ หลังมือ ไม่ปวด ไม่เจ็บ .. (ให้คีโมทางเส้นเลือดตำแหน่งหลังมือ , เจาะเลือดตำแหน่งกลางข้อพับศอก) สองคืนที่ผ่านมาเป็นตะคริวสลับน่องซะสนุกสนาน คืนนี้มันจะย่องมาเป็นตรงไหนอีก ? อันที่จริง ก่อนที่จะเกร็งเป็นตะคริวนี่ก็รู้ตัวนะ มันเป็นตอนที่กำลังจะเปลี่ยนอริยาบท อย่างเช่นวันก่อน นอนหนีบหมอนข้างแล้วอยากจะพลิกไปอีกด้าน ขาแหง่กๆๆๆ แล้วล่าสุด นอนหงายตายสนิทแล้วนึกอยากจะลุกไปห้องน้ำเลยพลิกตัวเอียงเพื่อจะลงเตียง กล้ามท้อง ??? ไม่เคยเป็นตะคริวนะ เอ.. ตายชัก เขาเป็นกันที่กล้ามท้องกันด้วยหรือนี่ บ้าตายเลย วันนี้ได้มะม่วงมาสองลูก หลังจากที่ชำเลืองมองทุกวันตอนที่เดินกลับบ้าน จนคุณลุงเจ้าของบ้านบอกว่า จ้องนานคิดลูกละ 5 บาท ก็เลยต่อปากกันนิดหน่อยประมาณว่า ถ้าสอย ฟรีใช่ป่าว ตกลงว่า ขนาดปวดแขนยังไม่เจียมบอดี้ ด้วยความอยากกิน เลยลงทุนสอย แล้วนี่ขืนบ่นว่า ปวดแข้ง ปวดขา .. โธ่ เพื่อนจะสมน้ำหนวก เอ๊ย สมน้ำหน้าฉันไหมนี่
28 มกราคม 2554 00:28 น. - comment id 121939
สวัสดีค่ะคุณอิม หายไปหลายวันหน่อย ทั้งงานทั้งหวัด งอมไปเลยค่ะ สาเหตุที่เป็น ตะคริว ของคุณอิมน่าจะมาจากการขาดน้ำและเกลือแร่ เพราะคีโมออกฤทธิ์น่ะ อีกอย่างฮอร์โมนที่ปรับเปลี่ยนด้วย หลังจากการได้รับคีโม ร่างกายก็คงต้องปรับสภาพ ถึงต้องให้ดื่มน้ำ และบำรุงร่างกายมาก ๆ ส่วนอาการปวดแขน คงต้องใช้เวลานิดหนึ่ง ก็แหม...ไปโดนเค้าสอยมานี่ แล้วก็โดนออกบ่อย แค่ให้เลือดหรือ ให้น้ำเกลือ ยังปวดแขนแล้วค่ะ หากจุดที่ให้คีโม ไม่ผิดปกติ ก็ถือว่าไม่น่าห่วง ว่าแต่ไปสอยมะม่วงมา ทำได้ดิ หรือว่าจังหวะนั้นลืมปวดแขน อิอิ... เที่ยวหน้า ลองไปสอยมาอีกนะคะ จะได้พิสูจน์ให้รู้ว่า ปวดแขนน่ะเรื่องจิ๊บจ๊อย....
28 มกราคม 2554 18:28 น. - comment id 121957
ช่วงนี้รู้สึกว่าเฉา .. ชอบกล คงเป็นปฏิกริยาสารเคมีกระมัง ทำให้รู้สึกแปรปรวน แต่ต้องทำใจให้ได้ว่า ในประสบการณ์ความเฉานี้ ใช่ว่าหาได้ง่าย ๆ ดังนั้น ฉันควรภูมิใจที่ได้เฉา ... ฮา .. พรุ่งนี้จะไปเตร็ดเตร่งานเกษตรแฟร์ ให้มันรู้ไปว่า สังขารแข้งขาแขนจะเป็นอุปสรรค ยังมีอีกงานบุญที่รออยู่ งานฝังลูกนิมิต วัดลิ้นช้าง จ.เพชรบุรี ที่เคยไปสร้างฝายชะลอน้ำ เสาร์-อาทิตย์หน้า พรรคพวกจะไปออกโรงานในงานบุญ ส่วนฉันไม่รู้ว่าจะลงแรงได้สักแค่ไหน แต่ก็ร่วมสมทบในกองกลางไปแล้ว ถึงไง ก็คงไม่เกะกะพวกเขานัก เพราะฉันจะไปยืนหายใจแถว ๆ นั้น มะม่วงเอ๋ย มะม่วง... สอยมาแล้ว ขืนปล่อยให้ลอยนวลคงไม่ดี เห็นทีจะต้องจัดการชำแหละเปลือกเฉาะเนื้อออกมากินแล้วล่ะ จันทร์หน้าจะไปสอยใหม่ 5555 เรื่องแบบนี้ ไม่เข็ดง่าย ๆ หรอก
29 มกราคม 2554 07:49 น. - comment id 121966
ขนคิ้ว .... พากันหนีไปเที่ยวบ้างแล้ว
29 มกราคม 2554 08:02 น. - comment id 121967
29 มกราคม 2554 19:14 น. - comment id 121978
ขนคิ้วหรือ....อิอิ...งั้นคงต้องไปหัดเขียน วาดคิ้วแล้วดิ เริ่มแรกที่หัดเขียน เหมือนงิ้วเลย เพื่อน ๆ ก็พยายามมาก ไอ้เอ็มแกมาเลยนั่งลง หัดตั้งแต่เหลาดินสอเขียนคิ้ว จากแท่งเต็ม เหลาไปมากุดเหลือนิดเดียว ก็ยังไม่ได้ดั่งใจเธอ สรุป...เพื่อนต้องเหลาให้ พอเริ่มลงมือเขียน โอ๊ะโอ...เหมือนชินจัง เหมือนมีปลิงติดที่เหนือตา ๕๕๕ อ่ะเขียนไปเขียนมา สองข้างไม่เท่ากันเหมือนงง...อยู่ตลอดเวลา อิอิ.. อ่ะ ต่อมา ทนไม่ไหว ไปเขียนคิ้วถาวร ใคร ๆ ก็บอกว่าไม่เจ็บแกไปเขียนเลย พระเจ้า เขียนได้ข้างหนึ่งอยากจะหยุดเพราะเจ็บมาก ด้วยความที่เป็นคน กลัวเข็ม..แต่ก็กลัวเป็นคนแปลกหน้ามากกว่า เลยจำต้องทน และแล้ว ไอ้เอ็มมันก็มีคิ้วกับเค้า (เพราะปกติเป็นคนที่ขนคิ้วยาวและก็หนาแต่ไม่มีสี) งานเกษตรแฟร์....เพื่อนที่รักก็เมล์มาบอก ว่าน่าสนใจ ส่งรูปต้นไม้สวย ๆ มาฝากกะว่าจะไปลงที่สวนตัวเองด้วยน่ะ แล้วที่สวนตอนนี้ กำลังปลูกต้นไม้ที่เอ็มชอบแยะ โดยเฉพาะ มะม่วง พอถึงหน้ามัน จะหอบไปฝากจ้า อนุโมทนาบุญด้วยนะคะ คุณอิม...กุศลที่ช่วยเหลือชาวบ้าน จะช่วยให้คุณผ่านพ้นอุปสรรคในครั้งนี้ นี่ก็เหลือการสอยเส้นอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น สู้ ๆ ค่ะ
29 มกราคม 2554 22:23 น. - comment id 121984
โอ๋ยโหย๋ .. จำได้เมื่อคราวคีโมหนแรก เมื่อเข้าช่วงสัปดาห์ที่สาม ผมเริ่มร่วง จึงทำการโกนผม ส่วนอื่นไม่ทันสังเกตุ แต่เท่าที่เห็น มันก็ยังมีอยู่ 555 (บ้าบอจังเรา) หนสองตรงช่วงปีใหม่ มีเรื่องนั้นนี่ให้สนุกสนาน ลืมสังเกตุไปว่า ขนตรงไหนร่วงหรือเปล่า หนสามเดี๊ยงนิด ๆ แข้งขาพิกลเป็นตะคริวสลับข้างต่อวัน แถมแขนก็เปลี้ย ๆ นี่ก็สิบวันแล้วยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง แล้วก็เพิ่งมาสังเกตุว่าคิ้วด้านซ้ายบางกว่าด้านขวา มีรอยแหว่ง แสดงว่าขนคิ้วพากันหนีไปเที่ยว แน่ ๆ เลย แล้วถ้าหากขนตา ขนจมูก ขนอะไรต่อมิอะไรอพยพกันไปหมด ทีนี้ล่ะ กอลลั่ม .. ชัด ๆ 555 ......................................................................................... วันนี้มีนัดตอนสิบเอ็ดโมงที่เคเอฟซีห้างแถว ๆ บ้าน ฉันไปตรงเวลาเผง หลังอิ่มท้อง กองทัพจึงเดินทางไปงานเกษตรแฟร์ประมาณบ่าย ใช้เวลาเดินใน ม.เกษตรจนถึงหกโมงเย็น เดินไปชมต้นไม้ไป เดินไปชิมไป อิ่ม...ดีจัง ในส่วนของสาระความรู้ภาควิชาการก็ได้มาเหมือนกันนะ ในส่วนของสมุนไพร ก็ได้แต่มอง ๆ อ่านและจดจำเอาไว้ ได้ของที่ระลึกจากผู้ใหญ่ใจดีเป็นหมวกชาวเขาเผ่าม้งใบเท่ห์ ได้ช็อกโกแล็ตก่อนวันวาเลนไทม์และขนมอื่น ๆ อีก ได้เกล็ดเลือดจระเข้แห้งในราคาโปรโมชั่น ส่วนลด 20% ได้กินหมูแท่ง (ยังไงดีนะ มันคือหมูแผ่นที่เป็นแท่งยาว พยายามนึกตามกันหน่อยนะจ๊ะ) ได้กินมะขามเทศนิดหน่อย น้ำมะนาวใส่น้ำผึ้งที่เติมน้ำผึ้งได้ไม่อั้น เหนื่อยมั๊ย ไม่เหนื่อย เมื่อยไหม ไม่เมื่อย ก่อนกลับบ้าน แวะโด๊ปที่ร้านหูฉลามเจ๊นา ตรงข้ามกรมศุลการท่าเรือคลองเตย สบายพุง สบายกาย ได้เวลานอน ล่ะ .. สลายโต๋ก่อนเน้อ ปล. ผู้ใหญ่ใจดีจัดการเรื่องแผ่นเจลเย็นเพื่อประคบแขน ตอนนี้มันอยู่ในช่องแช่แข็งในตู้เย็น แต่ฉันง่วงแล้วอ่ะ พรุ่งนี้ค่อยจัดการกับแขนละกัน
31 มกราคม 2554 00:36 น. - comment id 122001
คุณอิม.... ยังเห็นคุณทานโน่นนี่ได้ ไปไหนมาไหนได้ แล้วสนุกอีกต่างหาก ก็หายห่วงแล้วค่ะ สิ่งที่เจ้ามะเร็งร้ายเกลียดชังคือ อารมณ์.... มันจะชอบมากหากผู้ป่วยเครียด มันจะลามเหมือนกับได้อาหารอันโอชะ แต่...หากเราลั้นลา สนุกสนาน ข้อสำคัญ ทานได้ มันก็ไม่สามารถ ทำอะไรเราได้นะคะ...ใช่เรา..พวกเราช่วยกันต้านไง.. โด๊ปหูฉลามเลยดิ อิอิ...อกจะแตก อย่าไปบอกใครเชียวว่าเป็นมะเร็ง ไม่มีใครเชื่อหรอก ก็เล่นกินดะแบบนี้ ระวังนะ เค้าจะว่า...คุณ ๆ เพิ่งสึกมา ใหม่ ๆ รับทานแบบนี้ระวังเป็นโรคกระเพาะนะ...อิอิ ปล. อย่าผลัดวันประกันพรุ่งล่ะ เค้าอุตส่าห์หาเจลมาให้ ประคบแขน ที่ปวดบวมนะคะ ไม่ใช่ให้มาแช่ในตู้เย็น ตู้ไม่ได้ปวดนะฮื่อ...
31 มกราคม 2554 19:37 น. - comment id 122010
วันนี้ทุเลาจากอาการปวดแขนมากเลย แต่ถ้าลูบ ๆ ยังปวดนิด ๆ เส้นเลือดขึ้นเขียวอื๋อ อย่างกะเส้นทางแม่น้ำแน่ะ เทียบกับแขนซ้ายแล้ว แขนซ้ายสวยกว่าแยะ 555 ขนคิ้วก็ร่วงจังวุ้ย แต่ยังไม่เกลี้ยงเกลา คิ้วของฉันทรงอีโต้บานกระจาย พอร่วงไป ก็แค่บาง ดูเผิน ๆ มันก็เหมือนไม่มีคิ้ว แต่ความจริงยังพอมีหลังคาบ้าง นี่ก็รอวันที่หลังคาจะปลิวหลุดร่วงตามลมไปหมด ยิ่งตอนนี้ตามต่างจังหวัด เห็นว่าเผชิญพายุฟ้าฝนกระหน่ำหลังคาปลิว ส่วนฉัน อยู่กรุงเทพร้อนตายชัก ให้มันรู้ไปสิว่าคิ้วจะปลิวเฉกหลังคา อีกสองวันก็จะได้ไหว้เจ้าตรุษจีนแล้ว ได้เวลาเอาหัวเหม่งไปโชว์ให้บรรพบุรุษดูตอนเซ่นไหว้ แล้วนี่ บรรดาอากง อาม่า อาแปะ อาเตี่ย จะจำฉันได้ไหมนะ ปล. เมื่อคืนยุงกัดหัว หนอยยย มันทิ้งหลักฐานไว้เป็น 3 จุด (มันมากันเป็นทีม) ป่านนี้ยุงเจ้ากรรม คงเมาคีโมกันแย่แล้วสิท่า สมน้ำหนวก เจง เจง ...
2 กุมภาพันธ์ 2554 00:08 น. - comment id 122024
๕๕๕ น่าสงสารยุ่งนิ หน่อยบังอาจมาเกาะได้ ว่าแต่มันไม่ลื่นหัวแตกกันบ้างดิ สามจุด แบบนี้ต้องระวังขาดอีก ๖ เป็น ๙ ก็จะเป็นศิษย์เส้าหลิน..อิอิ วันไหว้....ไง ๆ ก็ต้องไปนิ ไม่งั้นขาดขา..เอ้ย ขาดคนไหว้ อย่างน้อย ๆ ไปอวดหัวเหม่งให้คุณแม่ดู แล้วก็อย่าลืม รับทานแยะ ๆ โชว์ออฟหน่อย แล้วก็รับทานเผื่อคนไกลด้วยนะคะ ที่ชอบมาก ๆ คือขนมเทียนไส้เค็ม อยู่ที่นี่ ไม่มีใบตอง (ถึงมีก็ไม่ห่อหรอก เพราะแพงโครต แพงไม่ว่า สอดไส้ใบตองแตก...กรรม) พูดแล้วก็คิดถึงบ้านจังค่ะ ป่านนี้คงวุ่นวายกันน่าดู เพราะหากเอ็มอยู่ ก็เหมาทำคนเดียวหมด คุณน้าที่เคารพก็มีหน้าที่ พูด ๆ ๆ คนพูดไม่ได้ทำ คนทำไม่ได้พูด อิอิ... ปล. หลังตรุษจีน ก็เตรียมไปรับอั่งเปาจาก ดร.หมออีกแย้ว เป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะ เอ้า...สู้ ๆ จ้า
18 กุมภาพันธ์ 2554 16:40 น. - comment id 122036
อนุโมทนา...ส๊าธุ
19 กุมภาพันธ์ 2554 02:11 น. - comment id 122039
ได้อ่านแล้ว ความรู้สึกหลากหลายเลยนะคะ หลายคำถาม มันผุดขึ้นมา....แต่ก็นะ เวลาจะเป็นตัวตัดสินค่ะ ก็ถือว่าคุณอิม...ใจเป็นพระ เวลาที่เหลืออยู่... คำนี้เอ็มชอบใช้ประจำค่ะ เพราะ คนเรามีเวลาในการทำกรรมดี สั้นลงทุกวัน ทุกสิ่งที่เราต้องพบต้องเจอ ถือว่าเป็นบุญกรรมเก่า หากต้องชดใช้ ก็ต้องเป็นไปตามนั้นนะคะ หากมองดู เรายังโชคดีกว่าอีกหลายคนนัก อย่าง อาม่า ไง เธอคงกังวลมาก...เฮ้อ...การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ เห็นทีจะเป็นจริงแล้วค่ะ แต่ถึงแม้เราจะไม่ได้มีลาภแบบนั้น เราก็ยังโชคดี ที่เรามีจิตใจดี ที่เอื้อเฟื้อ เผื่อคนข้างหลังนะคะ ตั้งรับกับวันข้างหน้านะคะ แต่....อย่าคิดไปก่อน เพราะ คนตัวใหญ่ข้าง ๆ เนี่ย เป็นมะเร็งมา เกินสิบปีแล้ว ตัดเต้านมไปหนึ่งข้าง ก็ไม่เห็นว่าจะลามไปตรงไหนเลย ขอให้รู้ไว้นะคะ ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน "เรา" จะดูแลจิตใจกันและกันตลอดไปค่ะ
3 กุมภาพันธ์ 2554 07:25 น. - comment id 122041
หวัดดีจร้า...คุงอิม... มาแอบอ่าน สาวๆคุยกัน...อิอิ มีแต่เรื่องปลิวร่วงๆ...ปานนี้เหมือนกอลลั่มจิงๆแล้วก็ไม่รู้.... คุงพี่ปรางกะคุงน้องนางฟ้า...น่ารักจิงๆ... สองคนนี่น่าตั้ง...คลีนิกสายด่วน...
ใส่นมแทนกาแฟ...แระกัน... สู้สู้...นา...คุงอิม...
3 กุมภาพันธ์ 2554 07:28 น. - comment id 122042
โอเชๆๆ...เรียบร้อย....อิอิ
4 กุมภาพันธ์ 2554 12:44 น. - comment id 122052
ยุ่งกับเทศกาลวันตรุษจีน ต้องใช้จ่าย ต้องจับจ่าย ต้องช่วยแม่ทำของไหว้ กะแค่ล้างผัก หั่นผัก ยังรู้สึกเหนื่อยเลย แม่ของฉันคงเหนื่อยหนักยิ่งกว่า เพราะต้องเหมาทำคนเดียวตั้งแต่ ขนมเข่ง ต้มเป็ดไก่ แล้วจนถึงการจัดโต๊ะตั้งไหว้ เช่นเคย รวมพี่รวมน้อง ตั้งวงเล่นไพ่ คนปวดแขนก็ยังอุตส่าห์ไปลงให้ครบขา ... ฮา ปีนี้จ่ายอั่งเปาไปแยะ รายรับน้อยเนื่องจากโบนัสถูกหักไปอื้อ แต่ช่างเหอะ อย่าไปพูดถึงมันเลย เรื่องโดนหักเงินเป็นเรืองธรรมชาติ นี่ก็ต้องเจียมเนื้อเจียมตัว พุธหน้าต้องโดนเจาะเลือดให้คีโมอีก หนสุดท้ายแล้ว หลับหูหลับตายื่นแขนให้ไปละกัน หวังแต่ว่า ไอ้ที่ปวดแขนเนื่องจากเส้นเลือดอักเสบจะหายทัน แล้วมันจะหายทันหรือเปล่าว๊า .. เซ็ง เครียด เด้อ
6 กุมภาพันธ์ 2554 20:34 น. - comment id 122058
วันนี้ไปตลาดตอนสาย ทำไงได้ ตื่นสายนี่นา ไปซื้อผลไม้ ผัก แล้วก็ซื้อไข่ 555 แน่นอนว่า ฉันไม่ทำไข่เจียว เมื่อวานทำไปหลายพันฟอง เห็นแล้วเอียนอ่ะ วันนี้ฉันต้มไข่ ต้มที 15 ฟอง ก็เก็บกินไปเรื่อย พกง่าย อร่อยแหล่มดี ตอนเที่ยงก็ผัดหมี่โคราช อย่าคิดว่าทำเป็นนะ คือว่า .. ในแพ็คมันมีเส้นมาพร้อมกับเครื่องปรุงสำเร็จ แค่ตั้งกระทะไฟฟ้าให้ร้อนแล้วก็ใส่เครื่องปรุงไปผัดก่อน ใส่ไข่ แล้วใส่เส้น เติมน้ำนิด พอเส้นอ่อนตัวก็ใส่ต้นหอมลงไป ต้นหอมสลบแล้วก็ตักกินได้ โห.. ไม่น่าเชื่อ สองวันนี้เกิดปาฏิหาริย์ ไข่เจียวแสนอร่อย ผัดหมี่โคราชเลิศรส โอ้ววววววววว ฉันทำได้ ....... สุดยอด
5 กุมภาพันธ์ 2554 01:57 น. - comment id 122062
งามชุมนุมญาติ แบบนี้ทำให้คิดถึงบ้านจังค่ะ เชื่อมั๊ย อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าเมืองไทย หากช่วงนั้น เลือดไม่เข้าตา จ้างให้ก็ไม่จากบ้านมาแน่นอน...เอ... หากไม่จากบ้านเมืองมา จะค้นพบ ไทยโพเอ็มมะเนี่ย แล้วจะรู้หรือ ว่าคุณค่าของความเป็นคนไทย ยิ่งใหญ่แค่ไหน อิอิ.. เงินทองเป็นของหายาก แต่ที่หายากยิ่งกว่าคือ...ชีวิต คนจ่ายเงินก็เงี้ย คิดเล็กคิดน้อย ตัดโน่น ทอนนี่ คิดไปก็ ไลฟ์บอย นิ...อย่าไปสนใจเลย เอ็มว่าอาการกลัวเข็มของคุณอัล น่าจะหายหรือไม่ก็กลัวน้อยลง เพราะโดนเจาะจนพรุนแล้วอ่ะ น่า..อีกครั้งเดียว ก็จบเทอมแล้ว ตรูจะบ้า มีแต่เค้ากังวลเรื่องมะเร็ง เท่าที่ตามอ่าน คุณอันดั้น กังวลเรื่องเส้นเลือดอักเสบ อิอิ... ปล. อย่าลั้นลารับทานขนมเข่งมากไปล่ะ เดี๋ยวน้ำตาลขึ้น (แบบอิจฉาน่ะ)
15 กุมภาพันธ์ 2554 16:57 น. - comment id 122096
อาจจะเป็นเพราะว่า เมื่อคืนทำงานจนดึก มีเรื่องสารพัดให้ขบคิดจนนอนไม่ค่อยหลับ อากาศยามเช้าที่ชื้นแฉะ เมื่อคืนฝนตกหนัก ประชุมเช้าวันนี้ เกิดวิ้ง ๆ ขึ้นมาจนต้องบอกเพื่อนว่า จะกลับไปยังโต๊ะทำงาน แล้วก็พยายามพาตัวเองไปนั่งพัก มันแย่ตรงที่ .. อาเจียนออกมาด้วย โธ่ ! อุตส่าห์รักษาฟอร์มไว้ตั้งนาน ดันมาผิดคิวซะวันนี้ หมดมาดเลยฉัน ...
16 กุมภาพันธ์ 2554 00:59 น. - comment id 122099
อ้าว...เครียดหรือคะ คงเป็นผลพวงจากคีโมด้วยแหละ อย่าลืมว่า....เรายังต้องดูแลตัวเองมาก ๆ นะคะ อารมณ์ก็เป็นส่วนหนึ่ง ที่ต้องควบคุม ยิ่งนอนไม่หลับแบบนี้ ลองดื่มนมอุ่น ๆ หน่อยนะคะ แต่..ก็คิดว่า เพื่อน ๆ คงเข้าใจบ้าง อย่ารักษาฟอร์มไว้ แบกงานหนักไว้คนเดียว เชื่อว่า เตือนไปก็ไม่เป็นผลหรอกค่ะ อิอิ... หญิงเหล็กอย่างคุณอิม ย่อมไม่ยอมแพ้หรอก อะไร้....แค่อาเจียน เดี๋ยวก็หายแล้ว เชื่อหรือไม่ อ่านแล้วตกใจน่ะ แสดงว่ายังไม่พร้อม ทั้งกายและใจ น่าสูดหายใจลึก ๆ และจำไว้ อย่าเอางาน หรือเรื่องอื่น ๆ กลับมาคิดให้มากนัก เจ้านายเค้าไม่เห็น เราดีไปกว่าเงิน... สู้ ๆ นะคะ
16 กุมภาพันธ์ 2554 07:33 น. - comment id 122100
หวัดดีจร้า...คุงอิม.... เชื่อคุงพี่ปรางเธอนะ.... ห้ามเครียด....(ตอนนี้...ช่วงนี้...) ผ่านพิษเคมีนี้ไปก่อน... งาน...น่ะ... เป็นอะไรที่รัก...ที่สำคัญก็จริงนะ... แต่ถ้า...มันไม่ไหวจริง... ต้องพัก.... เมื่อวานดูสีหนุ่ม...เชิญยิ้ม...ตีสิบ... จู่จู่...เกิดสะอื้นในใจ...ซะงั้น... ดีใจกับแก...ที่กลับมาได้... กำลังใจจากคนรอบข้าง... มีพลังอย่างไม่น่าเชื่อ.... เช้ามาก็เรยยยย....เอากำลังใจ...มาให้คุงอิม...อิ่มแทนข้าวอ่ะ...
16 กุมภาพันธ์ 2554 20:29 น. - comment id 122144
อืมม วันนี้..ที่ทำงาน ได้คุยกับคนหนึ่ง จะเรียกว่าคุยก็ไม่เชิง พอดีได้ปะหน้ากัน ก็เลยถามเขาไปตรง ๆ ว่า "จะหายไหม?" แปลกใจกันสินะ ทำไมถึงได้ถามเขา ที่จริงเขาทำงานต่างแผนก แต่ก็พอรู้ว่าเขามีองค์ประทับ อันนี้ไม่เคยเห็น ฟังเพื่อนเล่า เขามองและตั้งจิตสักครู่ บอกว่า "มันซ่อนอยู่" "ที่ผ่านมา แค่เริ่มต้น แล้วจะต้องเจอในส่วนที่หนักหนาสาหัสกว่านี้จนแทบเอาชีวิตไม่รอด จนผ่านพ้นไปอีกสี่ปี นั่นจึงจะฟื้นตัวและเป็นปกติ" " อืมมม " " ถามมา ก็ตอบไปอย่างนี้ กลัวไหม " " ก็งั้น ๆ กล้าถามก็ต้องกล้ารับฟังคำตอบ " " ไม่อยากรู้ที่มาเหรอ " " อืมม ของเก่า ใช่ไหม " " ใช่ เพราะว่าเคยเบียดเบียนเขาไว้เยอะ แต่ต้องให้เข้าใจว่า กรรมส่วนกรรม บุญส่วนบุญ ต่างเส้นต่างสาย" " อืมม " " ถึงตอนนี้บุญจะมาก ก็ตาม แต่กรรมต้องชดใช้ ให้ทำทานเยอะ ๆ จะส่งผลเร็วกว่า " " อืมมม " " เอาแต่ อืม เมื่อรู้แล้วไม่กลัวจริงหรือ " " ก็ยุติธรรมแล้วนะ ที่ต้องชดใช้ " อ่านแล้ว ห้ามเครียด เน้อ
17 กุมภาพันธ์ 2554 01:42 น. - comment id 122155
อืม...อึ้งค่ะ ถามว่าเครียดมั๊ย...นิดหน่อยนะ จริง ๆ เชื่อเรื่ององค์ และสัมผัสที่หกนะ เพราะอย่างที่รู้ ๆ ปกติเราไม่น่าจะคุ้นเคยทางอักษรกันนัก แต่...ก็เป็นไปแล้ว เหมือนเราเคยมีความผูกพันกันแต่ชาติก่อนไง อิอิ....ไปไกลมะ คนอื่นอย่าไปสนใจว่าเครียดมั๊ย ตัวคุณอิมเองต่างหากที่เอ็มเป็นห่วง ฉะนั้น กล้าถามท่าน เพราะตัวเองยังกังวลอยู่ใช่ไหม. รู้แบบนี้แล้ว ต้องตั้งรับค่ะ ดูแลตัวเองและพยายามทำใจ สิ่งที่จะช่วยได้คือ สุขภาพ และจิตใจ ยอมรับ กับมัน ในเมื่อมันยังอยู่ เราก็จะสู้กับมันอีก เอ็มเชื่อยู่อย่างนะคะ คนเราเกิดมาพร้อมกับกรรมเก่าที่ติดมาด้วย หากเป็นกรรมเก่า เราก็ควรชดใช้เค้าให้หมดไปเสียในชาตินี้ ฉะนั้น ทำตามคำแนะนำ ของท่านซะ ทำทานเท่าที่จะทำได้ และโอกาส จริง ๆ ก็ทึ่งนะ อย่างวันก่อนได้อ่าน กลอนเรื่องเจ้าดำที่โดนยาเบื่อ น้ำตาไหลเลย สงสารมัน แต่ในใจคิดอยู่ว่า เออ...คุณอิมเนี่ย มีจิตใจเมตตากับสัตว์ยากไร้ กุศลตรงนี้จะส่งผลให้คุณพบเจอแต่สิ่งดี ๆ ค่ะ....โมทนาบุญด้วย อย่าลืม...อย่าไปกังวลกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น รู้ไว้เป็นแนวทางนะคะ ให้รู้ไว้ คนไกลใจยังห่วงค่ะ อ้อมกอดที่มอบให้ แม้จะไม่อุ่นเท่า ตะหาน คริ ๆ (แหย่น้อง กรต. หน่อย) แต่ก็เป็นกอดที่มาจากใจจ้า....
17 กุมภาพันธ์ 2554 15:46 น. - comment id 122165
ดีจร้า...คุงอิม แหมะ...อยู่ดีๆ...ดันไปถามซะงั้น...อิอิ กลุ้มเรยยย...
17 กุมภาพันธ์ 2554 20:30 น. - comment id 122168
ช่วงบ่ายวันนี้ ได้รับโทรศัพท์จากผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งทำงานต่างแผนก มาสอบถามเรื่องของการผ่าตัด เรื่องของการคีโม เรื่องของการพักฟื้น ด้วยความคุ้นเคยกันอยู่บ้าง ถึงจะไม่สนิทนัก ฉันก็อธิบายไปละเอียด แล้วฉันก็ปล่อยให้เวลาหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ถามกลับไปว่า "มีอะไรบางสิ่งที่กังวลใจใช่ไหม มีเรื่องที่อยากจะเล่าให้ฟังไหม" แล้วสิ่งต่าง ๆ ก็พรั่งพรูออกมา ผู้หญิงคนที่โทรหา ฉันเรียกว่า "อาม่า" ละกัน เหตุที่เรียกอย่างนั้น เพราะเธออายุมากแล้ว คนในแผนกของเธอก็เรียกว่า "อาม่า" อาม่าเปิดเผยว่า พบสิ่งผิดปกติที่เต้านม เมื่อเดือนธันวาคม ปลายปีที่แล้ว จึงได้ไปพบแพทย์ที่ รพ.ย่านถนนตก นัดเจาะชิ้นเนื้อ และฟังผลเมื่อเช้านี้ ก้อนเนื้อที่ผิดปกตินั้นมีขนาดใหญ่ อาม่าบอกว่า ระหว่าง 3 - 5 cm. *มะเร็ง* แพทย์นัดอาม่าในวันที่ 24 สัปดาห์หน้า เพื่อกำหนดวันที่จะทำการผ่าตัด ในน้ำเสียง ฟังดูก็รู้ว่าหวาดหวั่นอยู่บ้าง ที่จริงอาม่าเกษียณแล้ว แต่พอจะทำงานได้ ทางบริษัทจึงได้ต่ออายุการทำงานให้อาม่า ให้ปฏิบัติงานที่เหมาะสมกับวัย อาม่ากังวลใจว่า ในเดือนเมษายน หากยังยืดเยื้อในการรักษา เขาอาจไม่ต่ออายุงานให้ ในวัยของอาม่า ฉันก็ไม่รู้หรอกว่า สถานการณ์ความเป็นไปจะเป็นอย่างไรบ้าง ด้วยเงื่อนไข สภาพร่างกายและจิตใจ,ระยะและขนาดของมะเร็งที่แตกต่างกัน ตอนนี้ ที่ทำงานของฉัน .. หลายต่อหลายคนตื่นตัวกับเรื่องของมะเร็งกันมาก โดยเฉพาะข่าวของดาราดังคนหนึ่งซึ่งทำงานในตำแหน่งระดับสูง ก็ป่วยเป็นมะเร็ง จากเมื่อสองปีก่อนที่เข้าใจว่ารักษามะเร็งจบสิ้นไปแล้ว กลับลุกลามมาที่กระดูกจนได้ ขนาดประคบประหงมเป็นอย่างดี อืมมม .. สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม จริง ๆ สำหรับตัวฉันเองแล้ว ฉันจะใช้เวลาที่เหลือต่อจากนี้ ทำในสิ่งที่ฉันอยากจะทำ มีอีกมากมายที่ฉันจะต้องจัดการให้เรียบร้อย เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นภาระของคนอื่น มีอีกมากมายที่ฉันจะต้องสร้างทาง เพื่อให้คนที่เดินตามรอยไม่ลำบากจนเกินไปนัก แค่คิด ก็เป็นสุขแล้วล่ะ
7 กุมภาพันธ์ 2554 01:33 น. - comment id 122183
อืม...ทำไมโด๊ปไข่จังคะ เห็นบริโภคไข่ แล้วยังเอียนแทนเลย หรือว่าหมอสั่ง... เก่งแฮะ ผัดหมี่โคราช อิอิ...ไว้จะไปขอชิมฝีมือเสียหน่อย จะได้รู้ว่า ฉมังแค่ไหน วิธีที่อธิบายมา อ่านแล้วกลืนน้ำลายเลยค่ะ มืออาชีพเลยนะเนี่ย คริ ๆ เอ...แล้วไข่ ๑๕ ฟอง ไม่ทำให้ตะกายข้างฝาบ้างหรือคะ เวลาเอ็มไม่มีอะไรหันไปมา เอาไข่ต้มสองฟอง ไปเป็นอาหาร ยังเบื่อเลย หรือว่าคุณอิมเลี้ยงง่าย เพราะเห็นแต่ละเมนู ที่ว่ามาในตอนก่อน ๆ ฟาดซะคนทางนี้ลมจับ นี่เค้าเป็นมะเร็ง หรือเป็นกระเพาะคราก....ว๊าก...ลืมตัวอย่าถือนะคะ อิอิ รู้มะ วันไหนที่ยุ่งมากหรือว่า เน็ตสัญญาณไม่ดี รู้สึกหงุดหงิด สงสัยตัวเองเหมือนกัน ว่าห่วงอะไรนักหนาสิ
7 กุมภาพันธ์ 2554 08:04 น. - comment id 122184
เภสัชกรคนที่ผสมสารเคมีแนะนำให้กินไข่ (ไข่ขาว) วันละ 6 ฟอง เพื่อสร้างเม็ดเลือดขาว ส่วนหมอบอกว่า อย่าเครียด กินแค่ 2 -3 ฟอง ก็พอ แล้วก็หันไปกินอย่างอื่นที่อร่อยถูกใจบ้าง ทีนี้ การที่ต้มไข่ทีเดียว 15 ฟอง เพราะว่า หม้อไฟฟ้าใส่ไข่เบอร์ 0 ได้พอดีเป๊ะ จะได้ต้มทีเดียว ประหยัดไฟอีกต่างหาก ต้มแล้ว คนที่บ้านรวมทั้งฉัน มี 3 คน คนนั้นหยิบหมับ คนนี้หยิบหมุบ แป๊บเดียว ไข่ที่ต้มไว้ หายยยยยย ไปแหล้วววววว .. บางทีนะ ปอกเปลือกไข่ต้มรอไว้ 2 ลูก แค่หันไปคดข้าวใส่จาน กลับมาที่โต๊ะกินข้าวอีกที เหลือแค่ลูกเดียว แหมมมม ! .. แฮปไข่กันเก่งเหมือนคนแถว ๆ นี้จัง น่าจะมีการมอบถ้วยรางวัลฉกไข่ดีเด่น
7 กุมภาพันธ์ 2554 23:08 น. - comment id 122185
หวัดดีจร้า..คุงอิม
12 กรกฎาคม 2554 10:52 น. - comment id 122201
มาแล้ว ๆ คุณอิม...น้อง กรต. ช่วงนี้เป็นหน้าร้อนน่ะ เพื่อน ๆ หลังเลิกงานไปช้อนกุ้งฝอยกัน บอกตรง ๆ นะในชีวิตไม่เคยแม้กระทั่งตกปลาด้วยซ้ำไป แต่ การที่เจ่าจุกอยู่กับบ้าน คอมฯ งาน มันน่าเบื่ออ่ะ ก็เลยไปดูโลกภายนอกเสียหน่อย พอลงรถเพื่อน ๆ เค้าเดินด้วยเท้าเปล่ากัน เอ็มน่ะไม่เคยเดินเลยใส่ถุงเท้าเดิน เพราะไม่งั้นหินจะบาดเท้า มีแต่คนหันมามอง ไอ้นี่มาไงฟะ เดินชายทะเล ดั้นใส่ถุงเท้า ๕๕๕ ผลที่ได้ เพื่อน ๆ ได้กุ้งคนลังครึ่งถัง ปรางทิพย์ได้แค่หยิบมือเดียวเอง ช้อนไป ก็นึกสงสารมัน หลบอยู่ซอกหินยั้งมาช้อนตรูอีก สักพักฝนก็โปรย หนาวแฮะ พอกลับบ้าน คนตัวใหญ่เห็นก็ขำ เพราะเพื่อน ๆ ตัวดำ แต่เอ็มตัวแดงเชียว สรุป...นอนเป็นไข้ เพราะทั้งแดดทั้งลม ฝน นอนนึกไป เป็นไงล่ะกรรม ตามทันแล้ว เพราะไข้หวัดยังไม่หายทะลึ่งเอง คุณอิม...การเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาตินะ แต่เรายังมีลมหายใจอยู่ ก็ยังต้องต่อสู้กันไป เรายังโชคดีกว่าคนอื่นเป็นไหน ๆ อย่าคิดนะ ใช่สิ พูดน่ะมันง่าย มันไม่ง่ายนะที่จะพูดปลอบใจใครสักคน.... เพราะคน ๆ นั้นต้องเป็นคนพิเศษจริง ๆ เท่านั้น พูดแล้วจะหาว่าคุย ไม่เคยเขียนจดหมายถึงใค หรือเขียนเมล์ถึงใคร ได้ยาวขนาดนี้เลยนะ ฉะนั้น....นี่แหละคนพิเศษของปรางทิพย์ สู้ ๆ จ้า แม้ว่าเราต้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับไปในชุดเดิมที่เริ่มมา แต่.... บุญที่ทำ กรรมที่แต่ง จะติดตามเราไปด้วยนะ
13 กุมภาพันธ์ 2554 21:24 น. - comment id 122208
อ้าว...วอสอง...ต้องแก้ข่าว...ทั่นเป็นตะหาน...ทั่นเป็นตะหาน แต่ที่แน่นอนคือ ทั่นมีพุง ทั่นมีพุง...อิอิ.. อัมพวาหรือ น่าไปด้วยแฮะ นี่พอปิดเทอม ตะลุยเดินสายเลยนะคะ ที่ย่อมทำได้ค่ะ ทั้งทะเล ทั้งอัมพวา ชดเชยในวันที่ฝันร้ายดิ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องระแวงแล้วค่ะ ว่าจะโดนสอยอีกหรือไม่ แค่พยายามรักษาสุขภาพกายและใจ โด๊ปแยะ ๆ เข้าไว้ เจ้าเชื้อมะเร็งก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ชีวจิต ชีวจิต.... ตอนนี้ผมร่วงหมด หัวเหม่ง ไม่ตาหลกนะ อิอิ...ไม่อยากคิดถึงมันเลย ตอนที่ผมใหม่กำลังขึ้น โอย...มันทรมานมากกว่าตอนมันกำลังร่วง เพราะ เห็นพี่คนที่เค้าร่วง แล้วผมกำลังขึ้น เจอหน้าจะขำก็ไม่กล้า เพราะกระหร๋อมกระแหร๋ม บอกให้ไปเจียน จริง ๆ ก็ไม่เจียนหรอก โกนแหละให้มันขึ้นใหม่ จะได้สม่ำเสมอกัน เธอก็ว่า ชั้นไม่ อยากให้คนอื่นเข้าใจว่าชั้นอกหักแล้วหนีไปบวชชีมา เออ..เอาตามนั้น อยากกลายเป็น มนุษย์ เอลฟ์ (เจ้าตัวพราย ในเรื่อง เดอะลอร์ดออฟเดอะริง) ปล. แล้วอย่าให้ คุณตะหาน กอดหญิงเหล็กคนละลายนะ เด๋ว คนไกล อดกอด
8 กุมภาพันธ์ 2554 21:26 น. - comment id 122233
คีโมหนสุดท้ายพรุ่งนี้แล้วล่ะ หลังจากนี้คงเพลา ๆ ไข่ได้ ค่อยยังชั่วหน่อย ตอนนี้อะนะ รู้สึกหน้ากลม หัวกลม ชอบกล คงจะกินไข่เยอะเกินไปจริง ๆ ยิ่งเหม่ง ๆ อยู่ด้วย ยิ่งเหมือนมนุษย์ไข่มากกกกกกกกกก อ่ะ
8 กุมภาพันธ์ 2554 21:58 น. - comment id 122235
ดีจร้า...คุงอิม.... พรุ่งนี้....คือวันใหม่ สิ่งกวนใจ...ต้องสิ้นสูญ เรือนร่างกลับสมบูรณ์ ด้วยสุขรับกลับคืนเป็น สิ่งร้ายสิ่งมัวหมอง มิหมายปองต้องพ้นเห็น สุขฝืน...สุขชื่นเย็น ผุดผ่องร่างอย่างแรกวัย ด้วยแรงธรรมกรรมดีที่กอรปเกื้อ... สิ่งร้ายที่รุมเร้า...ทั้งตัวทั้งตน...ตลอดจนจิตใจ... ต้องหมดไป...อย่างแน่นอน... ภาวนา....ภาวนา...ภาวนา...
9 กุมภาพันธ์ 2554 21:16 น. - comment id 122259
เอ้า .... เฮ้ .. ปาร์ตี้กันหน่อย เข็มสุดท้าย ลาทีคีโม ... กอดน่ะ ใครที่เขียน ๆ ไว้ จะมาทำเป็นเล่น ๆ ไม่ได้นะ เคยฟังเพลงพี่ติ๊ก ชีโร่ป่าว .. รอรับได้เลย .. ไม่เคยบิดพลิ้ว ..
10 กุมภาพันธ์ 2554 00:54 น. - comment id 122266
อ้าว...เน็ตทำพิษ เข้ามาให้กำลังใจก่อนไปรับ อังเปาจากคุณหมอ ดั้นโดนกลืนไปกับพายุ อิอิ... เย้....แบบนี้ต้องฉลองกันหน่อยแล้ว และแล้วเราก็เดินมาถึงเส้นชัย เห็นมะ วันโน้น...ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เผลอแป๊ปเดียว จบเคสแระ... แหม...อาการฉกไข่นี่เรี่ยราดลามไปถึงบ้านเลยนิ ทีนี้แหละ ถึงขั้นตอน บำรุงแล้ว โสมอะไรที่ว่าดีหาโด๊ปเลยค่ะ สำหรับอ้อมกอดแล้ว ถึงแม้ของเอ็มจะไม่อุ่นเท่าน้อง กรต. อิอิ..ตชด. รายนี้ แต่อีกไม่กี่เดือน ระวังตัวให้ดี จะแวะไปให้ตกใจเล่น ๆ เพลงพี่ติ๊ก น่ะ ชิดซ้ายไปเลย คริ ๆ ปล. หน้ากลม หัวกลมเกลี้ยงแบบนี้ดีแล้ว วันไหนลืม หมวกกันน็อค ตำรวจจะได้ไม่จับ แบบมองผ่าน ๆ นึกว่าใส่ไง สาธุ...โมทนาบุญด้วยค่ะสาวแกร่ง
12 กุมภาพันธ์ 2554 21:17 น. - comment id 122275
ดีจร้า....อาคุงอิม...บอกว่าเป็นตะหานๆ...ง่ะ..ขอรับ....
12 กุมภาพันธ์ 2554 21:39 น. - comment id 122276
วอสาม เรียก วอสี่ รู้แล้ว รู้แล้ว เป็นตะหาน รู้แล้ว รู้แล้ว ไม่อ้วน แต่ว่ามีพุง เข้าใจ เข้าใจ วันนี้แว๊ปไปเที่ยวอีกแล้ว ไปถึงอัมพวาโน่น ชักมึน ๆ แล้วสิ สงสัยหักโหมมากไปนิด
10 กุมภาพันธ์ 2554 08:43 น. - comment id 122277
ยาหมอให้มาตามปกติหลังรับเคมีบำบัด สำหรับสัปดาห์แรก ก็มี.. ยาแก้อาเจียน (ไม่ค่อยได้กินหรอก เพราะไม่ได้อาเจียน) ยากระเพาะอาหาร (อันนี้กินครบสูตร แบบว่ากลัวเป็นอีกโรค) ยาแก้แพ้ (แบบเดียวกันกับที่กินตอนเป็นหวัดเลย ก่อนนอนน่ะ) ยาพาราเซ็ตตามอล (อันนี้ก็รวบรวมได้เยอะเชียว ไม่ได้กินเลย) ยาบำรุงที่เตรียมไว้เอง ก็มี.. เห็ดหลินแดงจือมิเคอิ , สาหร่ายสบายรูสิท่า เอ้ย สไปรูริน่า (จำยากกว่า) ,เอโดซี่ น้ำมันรำข้าว , น้ำมันมะพร้ามบีบเย็น(อันนี้ลืมกินก็บ่อยนะ) , เกล็ดเลือดจระเข้แห้ง แคปซูลหญ้าปักกิ่ง, แคปซูลมะรุม (อันนี้กินบ้างไม่กินบ้าง บางทีก็ชงเป็นชา) ชุดพวกนี้ก็ยังกินอยู่ ปริมาณคงตามปกติแล้วล่ะ ไม่ต้องเพิ่มแล้ว (คิดเอง เออเอง) ยังมีส่วนที่เพื่อนใจดีให้มา ก็มี .. วิตามินซีแบบชง ,วิตามินซีแบบอมเม็ด , Q10 , ชาเชียว , น้ำทับทิมบริสุทธิ์ 100% อีฟนิ่งพริมโรส , นิโอมูน , แคปซูลรางจืด คือว่า .. ไง่ อ่ะ กินตอนไหนดี จัดตารางเวรยาไม่ถูกเล้ยยยยยยยย โสม ???? ไม่มี มันแพงนะ แพงจนไม่คิดว่าวาสนาคงมีไม่ถึง .. ฮา กินขิงอ่อนแทนดีกว่า นี่ก็ว่าจะตัดทอนในส่วนที่กินบำรุงในช่วงคีโมออกบ้าง แล้วจะตัดทอนอะไรดีหว่า ?? ลำพังค่ายาบำรุงเทียบไปแล้วสูงกว่าค่ารักษาพยาบาลตั้งแต่เจาะชิ้นเนื้อตรวจ-ผ่าตัด-คีโม เสียอีก หรือว่าคิดใหม่ดีนะ เอาใหม่ดีกว่า ต้องปรึกษานางฟ้าผู้น้องแล้วสิ ยาบำรุงต่อจากนี้ไป ควรมีอะไรบ้าง กินระยะยาวขนาดไหน หมอนัดอีกที 12 พค. มาตรวจสุขภาพ (ไม่ต้องเจาะเลือด เย้ ... รักหมอมากกว่าเดิม) ตอนนี้หมอยังไม่ได้ให้ยาต้านฮอร์โมนมากิน คงรอคราวนั้นมั๊ง รอให้คีโมมันสลายไปก่อนกระมัง เมื่อวานนี้หมอดูแผลที่อก กดนวด คลำที่คอ บริเวณท้อง ไหปลาร้า (แหวะ) ปกติดีทั้งหมด ถามหมอว่า "แล้วหน้าอกอีกข้างจะตรวจเช็คเมื่อไหร่" หมอบอกว่า "รอครบปีก่อน" "แล้วกระดูกล่ะ ตับ ไต ไส้ พุง อะไรทำนองนี้ ไม่ต้องตรวจเหรอ" ฉันถามอีก หมอบอกว่า "ก็มันไม่ได้กระจายนี่นา อันนี้ตัดเต้านมก่อนที่มันจะลุกลาม ก็ถือว่า สิ้นซากแล้ว" "แน่นะหมอ เอาแบบนี้จริง ๆ นะ .. แล้ว her2 น่ะไม่ตรวจเหรอ" "ตรวจไปแล้วไง ตอนที่ตัดเอาชิ้นเนื้อไปส่ง ถามเนี่ย รู้ป่าวมันคือตรวจอะไร" หมอย้อนวุ้ย ฉันลังเลนิด ๆ แล้วตอบว่า "ประมาณว่า ความเสี่ยงของการเกิดมะเร็ง เช็คจากเซลล์ เช็คจากเลือด มั๊ง" หมอถาม " แล้วไง ถ้ามันใช่ แล้วถ้าไม่ใช่ จะยังไง" ซวยเลยตรู 555... ทีนี้คิดตั้งนานก่อนตอบ " ก็ไม่แล้วไง ถ้าไม่ใช่ก็ดี ถ้าใช่หมอก็รักษาต่อไปละกัน" แล้วต่างคนก็ต่างจ้องหน้ากัน ฉันน่ะคงหน้าซีดกลัวเจอคำถามยากอีก ส่วนหมอหน้ากลั้นหัวเราะแทบแย่ ปล. ต.ช.ด. โทรมาเมื่อวาน เขาโทรมาทุกครั้งนะในวันที่ต้องไปรับเคมีบำบัด เอาไว้เจอหน้าจะร้องเพลง "ต.ช.ด. ขอร้อง" ให้ฟัง ตอนนี้คงต้องปล่อยให้เขานับกระสุนไปพลาง ๆ ก่อน ต.ช.ด. ย่อมาจากตำรวจชายแดน น้องเอ๋ยลำบากเหลือแสน มาอยู่ชายแดนที่ไกลแสนไกล มาป้องกันเขตรักษาประเทศ แดนไทย นอนกับดินกินกับทราย ลำบากเพียงไหน พี่จะทน (ท่าจะลำบากไม่จริง อ้วนเอ๊า อ้วนเอา 555)
11 กุมภาพันธ์ 2554 02:27 น. - comment id 122337
อืม....อ่านคอมเมนท์นี้ สองรอบ เรอ...ออกมาเป็นยาบำรุงเลย อิอิ ยาที่ทาง รพ. ให้มา น่ะพอเข้าใจค่ะ ว่ากินช่วงเกิดอาการไม่แพ้ ก็ไม่ต้อง แต่...ยาบำรุง อ่านแล้วก็หายแระ..แบบใช้วิธี ให้เป็นกระบวนการออสโมสิส.. (ก็ว่าไป คนนะไม่ใช่ไข่...จะได้เป็นไข่เค็ม...คิดได้ไงนะเนี่ยเรา) อยากให้ศึกษานิดหนึ่งก็ดีนะคะ เพราะยาบางตัว บางคนก็กินได้ถูกกับร่างกาย เพราะไฟธาตุของแต่ละคนต่างกัน บางชนิด ใช้เดี่ยว ๆ ดีออกฤทธิ์ในทาง ซ่อมแซม แต่บางชนิดพอใช้รวมกับอีกตัว ผลกลายเป็นพิษ...นั่นล่ะกรรมเชียว โสม...อืม...ก็แพงนะคะ คงเป็นฝากที่ดี..อิอิ
11 กุมภาพันธ์ 2554 09:09 น. - comment id 122338
พูดถึงห่วงฮูล่าฮูป .. วันก่อนเพื่อนที่แผนกขอซื้อต่อ พอดีว่าอันที่ฉันมีเป็นการสั่งทำพิเศษ ที่ในห่วงใส่น้ำไว้ด้วย ก็ได้มาหลายเดือนแล้วล่ะ ก่อนไปผ่าตัดซะอีก ทีนี้เพื่อนคิดว่าฉันคงไม่ได้ใช้อีกต่อไป ก็เลยขอซื้อต่อ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ให้เพื่อนไปหรอก เพราะว่าคนอื่นที่บ้านยังใช้อยู่ วันนี้จะไปปิคนิคริมทะเล ฮาเฮบนชายหาด คิดว่าคงจะกลับดึกโข รู้สึกว่าโลกที่สดใสกลับมาแล้ว เฮ้อ ในที่สุดก็ผ่านม่านควันดำซะที เหลือแต่หมอกจางนิดหน่อยพอให้ได้ลุ้นอีกหลายปี ก็ยังดีล่ะว๊า ปล. ถ้าเจอตัวแล้วจะกอดเป็น ๆ ซะให้เข็ด 555
20 กุมภาพันธ์ 2554 22:02 น. - comment id 122455
ฉันกลับมาจากการเดินทางเพื่อพักฟื้นหลังคีโม # 4 ฉันไปพักผ่อนหย่อนใจ สูดอากาศบริสุทธิ์ชายทะเล ฉันร้องเพลงคาราโอเกะ เฮฮากับเพื่อน ๆ ฉันนั่งบรรจงแกะปูนึ่ง กุ้งอบ มือทั้งสองข้างเปรอะไปหมด ฉันอิ่มแสนอิ่ม จนอยากได้อีโนก่อนมื้อถัดไป เพื่อนของฉันพาไปปิคนิค จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ ตั้งแต่การเดินทาง + ที่พัก เพื่อนของฉันฝานมะนาวเพื่อใส่ในครกที่ทำส้มตำรอไว้เพื่อฉัน แล้วก็บาดเข้าเนื้อ ฉันได้กอดโต ๆ ที่ส่งมาทางจดหมาย ฉันได้กอดโต ๆ ที่ส่งมาหน้าเวป และฉันได้กอดโต ๆ ที่ได้กอดจริง ๆ ที่จริงแล้ว ฉันเองก็นับว่าเป็นคนโชคดีเหมือนกันนะ
21 กุมภาพันธ์ 2554 05:23 น. - comment id 122459
21 กุมภาพันธ์ 2554 07:55 น. - comment id 122461
วานนี้ ได้รับการ์ดของนางฟ้าที่ส่งมาจากแดนไกล วันนี้ตอนเที่ยงมีนัดกับกลุ่มทีมงานสร้างฝายชะลอน้ำ มีเรื่องต้องปรึกษาหารือกันสักหน่อย หลวงพ่อฝากมา 2 เรื่อง 1. หวายที่รองลูกนิมิต หลวงพ่อฝากมาให้แบ่งกัน คงได้คนละขด ยังมีมีดตัดหวายด้วย ฉันบอกเพื่อนอย่างขำ ๆ ว่า "คงไม่ได้เอามาตัดอีกข้างนะ" 2.เรื่องของการสร้างฝายกึ่งถาวร ค่อนข้างเป็นงานที่ต้องลงรายละเอียดลึก เห็นทีจะต้องหนีบวิศวกรไปด้วย เพื่อประเมินงานต่าง ๆ และร่างโครง ที่จริง งานนี้ก็อยู่ในความคิดเหมือนกัน ตอนที่ไปทำโรงงานก็ไปสำรวจมา ประจวบเหมาะกันตรงที่หน่วย ตชด. ได้รับมอบหมายให้สร้าง แต่ก็ยังไม่เข้าใจ คำว่ารับมอบหมายนี่ ทางราชการดูแลเรื่องงบหรือเปล่า เอาเถิด .. อย่าคาดหวังอะไรมาก การที่ ตชด.มาปรึกษาหลวงพ่อ แล้วหลวงพ่อเอาเรื่องนี้มาฝาก ซึ่งก็เหมือนเปรยเป็นนัย ๆ อยู่แล้วว่า ขอความช่วยเหลือ เรื่องของแรงงานคงได้หน่วยจาก ตชด.มาเต็มที่ เรื่องของแรงอื่น ๆ คงต้องวางแผนและจัดหากันอีกที ช่วงนี้ เป็นช่วงงานชุก และเป็นช่วงจังหวะของการพักฟื้นเตรียมศึกกินยาต้านอีก ยังมีอีกหลายเรื่องที่จะต้องทำให้ช่วงเดือนสองเดือนนี้ด้วย ชุลมุนจังแฮะ คิดไปคิดมา ก็ดีเหมือนกัน มีเรื่องให้วุ่นวายดี เวลาจะได้ผ่านไปเร็ว ๆ เผลอแป๊บเดียวอาจตาย เผลอแป๊บเดียวอาจรอด วุ้ย.... ไผจะไปรู้อนาคต ปล. กอดนี่ ดีจริง ๆ เชียว
21 กุมภาพันธ์ 2554 19:30 น. - comment id 122488
ดีจร้า....อาคุงอิม... ร่าเริงแฮ่ะ...ถ้าไม่รู้....ดูไม่ออกแน่ๆ... ว่าจะกัวเข็มฉีดยาขนาดหนัก.... และก็เพิ่งโดนปักผ่านมาสี่รอบ... อดทน...ทนทาน...ปึ้กจิงๆเรยยย...อิอิ ตอนนี้....สัญชาตญาณ นางฟ้าเริ่มทำงานแล้วซินะคุงอิม...
21 กุมภาพันธ์ 2554 19:47 น. - comment id 122492
วันนี้มีระทึก .. นั่งทำงานอย่างเมามัน พอดีเพื่อนบอกว่าข้างนอกมีคนมาประท้วงเยอะ เฮ้ย .. เสื้อแดงเหรอ เฮ้ย .. เสื้อเหลืองเหรอ ป่าวหรอก ไม่ใช่ทั้งสองสี แต่เป็นพนังงานของบริษัทในเครือ ประท้วงกัน ติดกับตึกที่ทำงานเลยนะ ฉันก็ไม่ได้ตกใจหรอก กะว่าหากมีอะไร จะเผ่นโดยไว ถ้าเป็นตะก่อน ลงไปดูให้ชัดเจนแล้ว ตอนนี้เห็นทีจะไม่ไหว ก็เลยส่งเสือหมอบแมวเซาลงไปดูลาดเลา คนเยอะจริง ๆ แฮะ เรื่องของปากท้อง เรื่องของความอยู่รอด เรื่องของความเดือดร้อน เอ่อออออออออออออ วันนี้อากาศเป็นใจ ฟ้าครั้ม ๆ ไม่ร้อนมาก ถ้าจะให้ดี คืนนี้น่าจะมีฝนนะ อยากให้ฝนตกจัง จะได้นอนสบายพุง พรุ่งนี้จะมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นอีกไหมน๊า
22 กุมภาพันธ์ 2554 00:44 น. - comment id 122521
อืม...ประท้วงหรือ ดีนะที่ยังไม่แข็งแรง ไม่งั้นจะไปโพกหัว แล้ว...เย้ว ๆ กับเขาด้วยดิ อ่ะนะล้อเล่น คริ ๆ เศรษฐกิจแบบนี้ เห็นใจทั้งเจ้าของกิจการและ ลูกจ้างนะคะ ต่างคนต่างต้องดิ้นรนกันไป เฮ้อ...ชีวิต เรื่องอ้อมกอดเนี่ย วันนี้ก็ไปกอดน้องคนหนึ่งมา โดนให้ออกจากงาน งานก็หายากนัก น้องเค้าไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเค้า ก็นะ เชฟก็คิดอย่าง เราพนักงานก็คิดอย่างใครที่เป็นจุดบอด เค้าก็ย่อมคัดออก จริง ๆ ไม่ได้ตั้งใจไปฟังเรื่องของเค้า เพราะรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเค้า แต่เอ็มก็นิ่งไม่เอ่ยปากบอก พอเดินผ่าน น้องเค้าโผเข้ามา เราก็กอด กลายเป็นว่า กอดกันร้องไห้ กลับมาที่โต๊ะ เพื่อนถามว่า ร้องทำไม เค้าให้แกออกหรือ เปล่า...แต่สงสารน้องเค้า เพราะเพิ่งคลอดลูก ชั่วโมงของประกันสังคม ก็ยังไม่ถึงที่จะรับเงินเดือนได้ กรรมแท้ หดหู่ไปเลย ...กฏ...ที่นี่ก็แปลกนะ ประกันสังคมเค้า หากเราลาออกเอง เค้าจะไม่จ่ายเงินให้เรา ๓ อาทิตย์ แต่หากโดนไล่ออก ได้เงินเต็ม งง..ว่ะ หากประกันสังคมบ้านเราดูแลเราดีแบบนี้ก็ดีสิคะ แต่ก็สอนให้คน ขี้เกียจทำงาน อิจฉาคนไปเที่ยวทะเลจัง กลืนน้ำลายเอื๊อกเลย..ปู...นานแค่ไหนแล้วนะ ไม่ได้ลิ้มรสปูทะเลสด ๆ ว่าแต่ กุ้ง ปู น่ะ โดยเฉพาะหอย อย่าทานมากนัก คลอเรสโตรอลสูงนะคะ
24 กุมภาพันธ์ 2554 07:32 น. - comment id 122621
วันนี้เป็นวันที่อาม่าจะต้องไปฟังคุณหมอแจ้งนัดการผ่าตัดมะเร็งเต้านม อาม่ายังเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ มีเพียงฉันที่เธอมาปรึกษาหาข้อมูลก่อนเข้าสู่สมรภูมิมะเร็ง ฉันส่งเมล์ภายในถึงอาม่า บอกเบอร์โทรศัพท์ที่บ้าน เบอร์โทรศัพท์มือถือ สามารถโทรหาได้ทุกเมื่อ สำหรับกำลังใจและความรักที่ฉันได้รับมอบมามากมาย ฉันจะแบ่งปันให้กับคนอื่น ๆ ด้วย ฉันจะดูแล เอาใจใส่ และให้คำปรึกษา และทำในทุก ๆ สิ่งเท่าที่ฉันจะทำให้ได้ ฉันเข้าใจความรู้สึกของอาม่าดี .. เรื่องภาระหน้าที่ของการรักษาทางกายคงเป็นหน้าที่ของหมอ เรื่องภาระหน้าที่ของการรักษาทางใจเป็นหน้าที่ของฉัน ฉันจะต้องตระเตรียมบางสิ่งส่งต่อให้อาม่า วิกผม หมวกไหมพรม ผ้าโพก .. ช่วงบ่าย อาม่าคงมาแจ้งรายละเอียดกับฉันอีกครั้ง
24 กุมภาพันธ์ 2554 19:23 น. - comment id 122679
ผมเป็นนางฟ้า...ไม่ได้จิ...อิอิ
25 กุมภาพันธ์ 2554 03:11 น. - comment id 122702
คุณอิมคะ กุศลที่แบ่งปันในครั้งนี้ ขอให้คุณพ้นความเจ็บป่วยในเร็ววันนะคะ สมแล้วที่รักคุณ....(อย่าเข้าใจผิดนะ เดี๋ยวฟ้าผ่า รักแบบเพื่อน) แล้วเล่อาการของ อาม่าให้ฟังด้วยนะคะ อย่างน้อย ๆ คุณอิมก็เป็นรุ่นพี่ แนะนำรุ่นน้องได้แน่นอน เอ็มฝากอ้อมกอดอันอบอุ่นมาด้วยนะคะ แล้วอย่าลืมบำรุงตัวเองด้วยนะคะ ได้เห็นใบหน้าช่วงไปปิคนิคแล้ว รับรู้ได้ว่า เพื่อน ๆ รักคุณอิมมากแค่ไหน แค่นี้ก็สุขใจแล้วนะคะ
25 กุมภาพันธ์ 2554 21:08 น. - comment id 122729
อาม่าแจ้งว่า .. หมอให้ไปแอตมิทวันที่ 1 ผ่าตัดวันที่ 2 ที่จะถึงนี้ อาม่าเล่าว่า ในวันที่บริษัทมีงานทำบุญใส่บาตรอาหารแห้ง ตอนนั้นเห็นฉัน ก็ยังนึกไม่เข้าใจเลยว่าทำไม เป็นโรคร้าย ไม่นึกไม่ฝันว่า จู่ ๆ ตัวเองก็ต้องเป็นมะเร็ง ฉันย้อนถามว่า ตอนนั้น นึกเวทนาหรือว่าสงสารล่ะ แล้วฉันก็หัวเราะ อาม่าตอบว่า สงสารสิ ฉันบอกกับอาม่าว่า ช่างมันเถอะ ที่จริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก ก็แค่คนมีโรคประจำตัว อย่าว่าแต่อาม่าเลยที่นึกไม่ถึงว่าฉันเป็นมะเร็ง ฉันเอง ก็ยังงงจนถึงทุกวันนี้ ... แต่อาม่าก็อย่ากังวลนะ เบอร์บ้าน เบอร์มือถือ ให้อาม่าหมดแล้ว อาม่าสามารถโทรหาได้ทุกเวลา ปรึกษาได้เสมอ ที่ผ่านมา มีคนดูแลฉัน ถึงคราวที่ฉันจะต้องดูแลคนอื่นบ้าง อาม่าบอกว่า น้ำตาจะไหล .. ฉันบอกว่า เฮ้ย ไม่ต้องร้องไห้ ต้องยิ้ม ๆ เข้าไว้ ................ วันนี้ได้เจอคนหนึ่ง ฉายาหมอพยายม เคยออกรายการวู๊ดี้เกิดมาคุย ตอนนั้นฉันนั่งคุยงานกับอีกคน เขาเดินผ่านหลัง แล้วบอกว่า มะเร็งระยะสองปลายเข้าสาม ฉันก็หันไปตอบเขาว่า หมอบอก ระยะสองเอ เขาถามถึง ผล CA ฉันบอกว่า หมอไม่ได้บอก บอกแต่ว่า 2A เขาใช้ปลายนิ้วแตะข้อมือขวาของฉัน และบอกให้ระวังไว้ ในส่วนของช่องท้อง ฉันก็ตอบว่า ยัง หมอจะนัดพฤษภา เขาบอกอีกว่า"กรรมเก่าเยอะ ไปวางยาพม่าตายอื้อ" ฉันก็ยิ้ม ๆ ตอบรับว่า ฉันเชื่อเรื่องเวรกรรมนะ เขาบอก "อย่าเครียด อย่าไฮเปอร์ อย่าฉุนเฉียว อย่างี่เง่า เพราะมันจะทำให้เป็นมากขึ้น" ฉันก็คิดอยู่ในใจ อ้อ ฉันเป็นไฮเปอร์หรือเนี่ย ฉันงี่เง่าหรือนั่น .......................... เหนื่อยแฮะ วันนี้ งานชุมจริง ๆ
26 กุมภาพันธ์ 2554 18:19 น. - comment id 122734
ขอบคุณนะคะที่คอยเล่าเรื่อง และตามอาการ อาม่าให้ด้วย เพื่อนร่วมโลกน่ะ ดีกว่าเราไปทำบุญที่ไหนอีก ใกล้ ๆ นี่แหละนะ เรื่องเจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรมดานะคะ เอ็มเชื่อว่า คุณอิมเก่ง เคยปลอบใจตัวเองมาแล้ว และลั้นลาได้ปานนี้ ฉะนั้น ลุ้นอาม่าหน่อย จริง ๆ การเจ็บป่วยทุกโรค น่ากลัวทั้งนั้นค่ะ สุดแต่ว่าเราจะดูแล รักษามันได้ดีแค่ไหน ที่สำคัญกำลังใจ จากคนรอบข้าง และของตัวเราเอง คือยาวิเศษ... หากจำไม่ผิด เป็นรายที่สองแล้วใช่มะ ที่ทักแบบนี้ นี่เลย... ไม่กลัวค่ะ อย่างเก่งก็แค่เป็นบททดสอบชีวิต รอบสอง ฉะนั้น...ตั้งรับไว้เลย แต่...อย่าไปกังวลนัก คนเราติดหนี้ยังต้อง ชดใช้ หากเค้ามาทวงเรา ก็จ่ายคืนซะ หมดหนี้...ก็หมดเวรต่อกัน แต่....เอ็มเชื่ออย่างนะคะ ในโลกนี้มีความยุติธรรมเสมอ คนดี ๆ อย่างคุณอิม...แม้โรคภัยจะเบียดเบียน ก็ทำอะไร ไม่ได้มาก ดูแลตัวเองนะคะ งานไหนที่เครียดนัก ก็พักวาง เอ...หากคุณอิมวางยาพม่าไว้ แล้วเอ็มล่ะ เพราะยิ่งพูดถึงเรื่องนี้ ขนลุกอ่ะ.....มือเย็นไปหมดเลย... หากรู้ตัวว่าเป็นไฮเปอร์ งดช็อคโกแลคนะคะ...อิอิ..
26 กุมภาพันธ์ 2554 20:27 น. - comment id 122735
หวัดดีจร้า...คุงอิม... บอกอาม่า...นะว่า "เรา" มี "เรา" หากมีทัพหลังแน่นอยู่แล้ว...ก็ "เรา" ให้หมายถึงทัพเสริม จร้า.... ชาติที่แล้ว...เป็นเรื่องที่จำไม่ได้...อิอิ จึงไม่รับและไม่ปฏิเสธ...เนื่องจาก ขาดหลักฐาน... แต่มีการกล่าวหา...จร้า... แระก็ อย่าต่อยมวย อย่าตีลังกา และก็ อย่านู้นนี่นั่น...อิอิ (คุงอิมไม่ต่อยใคร ไม่ตีลังกา หรอก อิอิ) หมอคงหมายถึงว่า...ให้สงบ กระมัง เพื่อ รักษา สภาวะ ทางจิต...ให้นิ่ง...ยามกายเคลื่อนไหว เพราะ จิต ควบคุม ระดับหลากหลาย...อยู่ในตัวเรา ง่ะจร้า ...อาคุงอิม...
28 กุมภาพันธ์ 2554 20:05 น. - comment id 122759
วันนี้ ฉันเอาเสื้อชั้นในที่ใส่หลังผ่าตัดให้อาม่า เสื้อที่ว่า ไม่ใช่ยกทรง น่าจะเรียกว่ากระชับทรงดีกว่า เพราะใส่หลังผ่าตัดทันที บางโรงพยาบาลอาจจะไม่มีให้คนไข้ได้ใส่ ถ้าใส่แล้วจะดีนะ มันจะกระชับหน้าอก ทำให้น้ำเหลืองที่คั่งค้างภายในไหลออกมาสู่สายเดรนได้เยอะ จะได้ไม่ต้องตกค้าง ไม่ต้องมาเจาะเป็นรายสัปดาห์เหมือนฉัน พรุ่งนี้อาม่าก็จะไปขึ้นเขียงผ่าตัด ฉันมีงานเพียบเลย เนื่องจากเป็นวันที่ครบรอบการตั้งบริษัท ซึ่งภาระกิจมากมาย แถมยังเป็นวันที่ต้องจับตามองทุกระบบ ทุกรายงาน เนื่องจากบริษัทเปลี่ยนบ้านเลขที่ใหม่ ตามที่สำนักงานเขตประกาศ ปล. ผมผุดเป็นตอ แต่ไม่เห็นมันจะยาวกว่านั้นเลย ที่จริง ชักจะชินแล้วนะ 555 เย็นสบายดี ไม่ต้องกังวลทรงผมด้วย
1 มีนาคม 2554 02:31 น. - comment id 122763
ได้รับรู้ว่าคุณแบ่งปันแบบนี้แล้ว ตื้นตันใจค่ะ หากโลกนี้มีผู้ที่คิดแบ่งปันเช่นคุณอิม อีกสักนิด คงจะน่าอยู่มากนะคะ ฝากบอกอาม่าด้วยนะคะ ว่าทางนี้มีแรงใจส่งไปช่วยค่ะ อีกอย่างได้รุ่นพี่ดี ๆ คอยดูแล ว่าแต่อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ งานหนักมันก็ท้าทายอยู่หรอก แต่...สุขภาพเรา หาซื้อไม่ได้นะคะ (อิอิ...เหมือนเตือนตัวเองไงก็ไม่แฮะ เพราะช่วงนี้งานหนักจริง ๆ ค่ะ) เรื่องตอผมน่ะ หากเป็นเด็ก ๆ เค้าก็คงให้ไปโกนอีก แต่แหม...ตอนเด็กน่ะ มันก็ขึ้นง่ายดิ นี่กว่าจะขึ้นได้เล่นลุ้นกันเลย แต่ก็ดีใจนะคะ ที่อีกหน่อย ไม่ต้องโพกผ้าแล้ว คงประหยัดค่าตัดผมไปหลายเดือนเชียวค่ะ จริงสิ อ่านน้อง กรต. ถามถึงพี่สาว ตอนนี้เธอเป็นไงบ้างคะ มัวแต่ตื่นเต้นเรื่องคุณอิม ห่วงจนลืมไปว่า กระทู้นี้เป็นของพี่สาว ปล. ตอนนี้ก็เป็นเด็กเกรียนไปก่อน แล้วอย่าลืมตัวไป เฮ้ว ๆ กับเค้าล่ะ
1 มีนาคม 2554 10:07 น. - comment id 122764
1 มีนาคม 2554 21:32 น. - comment id 122778
ช่วงนี้ภาระกิจยุ่งเหยิง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือกิจกรรมส่วนตัว อย่างเช่นวันนี้ ใครต่อใครมีเวลาไปใส่บาตรอาหารแห้งพระสงฆ์ 48 รูป ตามจำนวนของครบรอบการก่อตั้งบริษัท ส่วนฉันยังง่วนกับงานอยู่ ลุกไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะเตรียมพวงมาลัยเพื่อสักการะศาลพระภูมิ เจ้าที่ คนอื่นเขาจัดการไปแล้วเสร็จช่วงเช้า ฉันต้องต๊อกแต๊กลงไปสักการะช่วงบ่าย หากมีใครถามว่าเหนื่อยไหม .. มันตอบยากนะ งานที่ทำมันไม่เหนื่อยหรอก ทว่าพอดีเป็นคนของประชาชน บางจังหวะเวลาจึงต้องอุทิศให้กับคนอื่น ช่วงเย็นนี่ก็ไปวัดมา วัดบวรนิเวศน์วรวิหาร พาเด็กชายผู้หนึ่งไปซ้อมขอบรรพชา :) วันที่ 20 เดือนนี้ ฉันจะได้เกาะชายผ้าเหลืองเณรขึ้นสวรรค์ เพื่อน ๆ ที่อยู่ใกล้และไกล อย่าลืมอนุโมทนาด้วยนะ จะได้ขึ้นสวรรค์ด้วยกัน ส่วนเรื่องสร้างฝาย เสาร์นี้มีนัดกับหลวงพ่อวัดลิ้นช้าง + ตชด แก่งกระจาน เรื่องมีอยู่ 2 หัวข้อ 1. สร้างฝายชะลอน้ำกึ่งถาวร 2. ทาสีโรงเรียนวัดลิ้นช้าง ก็จะเตรียมเพลไปถวายด้วย นัดแนะกับพรรคพวกไว้แล้ว ที่จริงฉันไม่ได้ทำอะไรมากสักเท่าไหร่ อาศัยเกาะบุญของพรรคพวกเหมือนกัน เรื่องของพี่สาว .. เธอ ผู้เป็นต้นเรื่องของเรื่องสั้นนี้ เอ่อ... ไม่รู้จะว่าอย่างไรดี สำหรับชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งอาจจะหาทางออกของชีวิตไม่เจอ ความกลัดกลุ้ม ความที่อยากจะหนี จึงทำให้กระทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องสักเท่าไหร่ เรื่องกินเหล้านี่ ไม่รู้จะห้ามกันอย่างไร เพราะเธอยังคงแอบกิน ทั้งที่หมอสั่งนักสั่งหนา ห้ามกินโดยเด็ดขาด หากถึงกับอาเจียนเป็นเลือด ให้นับวันได้เลย แต่ ชีวิตของใคร ใครคนนั้นย่อมกำหนด นี่แหล่ะ ทางเลือกที่เธอเลือก
2 มีนาคม 2554 01:29 น. - comment id 122779
โมทนาสาธุด้วยค่ะ.... กุศลที่ได้สร้างจะทำให้คุณพ้นทุกข์ อย่างน้อยก็มีความสุขทางใจค่ะ เรื่องพี่สาว ปล่อยวางไว้บ้างนะคะ วันนี้เหนื่อยจริง ๆ ค่ะ เอากำลังใจมาฝากค่ะ
3 มีนาคม 2554 20:35 น. - comment id 122809
ดีจร้า....คุงอิม.... กิจกรรมหลายหลาก...มากมาย...ผ่านพ้น.. และพ้นผ่านไปได้ด้วยดี... และกำลังจะตามมาอีกเป็นระลอก... ก็ต้องผ่านฉลุย...ด้วยดี...เช่นเคย... ขอแสดงความยินดี...ที่จะได้เณรเป็นบุตร... และมีบุตรเป็นเณร...(อิอิ) ได้เกาะผ้าเหลือง.. สมกะตั้งใจ...ขั้นแรก...ซักที...
4 มีนาคม 2554 12:57 น. - comment id 122811
เมื่อก่อน ในหนึ่งสัปดาห์เป็นวันทำงาน 5 - 7 วัน ก็ยังรู้สึกเฉย ๆ เดี๋ยวนี้ ในหนึ่งสัปดาห์เป็นทำงาน 5 วันเท่านั้น รู้สึกเหนื่อยแฮะ สองวันก่อน หัวจะทิ่มจอเสียให้ได้ ง่วง เพลีย ตั้งแต่บ่าย รอเวลาเลิกงาน ก้มหน้า ก้มตา เดินกลับบ้าน โดยแวะซื้อเสบียงตามทางผ่าน แต่เมื่อถึงบ้าน กลับเลือกที่จะอาบน้ำ แล้วก็นอน ลืมเรื่องอาหารเย็นไปเลย ก็มันเหนื่อย ก็มันง่วง ก็มันเพลีย หลับตั้งแต่ทุ่มนิด ๆ ตื่นมาอีกทีตาสว่างตอนเที่ยงคืน หลับเต็มอิ่ม แล้วจะทำไงดี กลางดึกซะขนาดนั้น ขืนเปิดไฟทำอะไรต่อมิอะไร หรือ หาข้าวกิน อาจจะเป็นการรบกวนคนอื่นซะเปล่า ๆ ก็เลยนอนนิ่ง ๆ สงบใจ จนกระทั่งเช้า ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกง่วง ๆ อีกแล้ว ... สงสัยจะเป็นโรคขี้เกียจลุกลาม .. เฮ้อ ... ลุกขึ้นเดินไปเดินมาบ้างดีกว่า เผื่อจะตาโพลงบ้าง
5 มีนาคม 2554 00:25 น. - comment id 122831
คุณอิม...หากเอ่ยคำว่าเมื่อก่อน น้อง ๆ ที่ทำงาน จะว่าเอ็มแก่.. อิอิ..รับไม่ด้าย...แต่จะว่าไปก็คงจริงนะ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเอง ว่าเราไม่แข็งแรงเหมือนคนอื่นเค้า แม้จะอ้วนท้วนสมบูรณ์ก็เถอะ แต่จะว่าไปนะ ทุกวันนี้เทียบกับคนอายุเท่ากัน พวกเค้าชิดซ้ายไปเลย เอ...หรือว่าเราลูกบ้าแยะกว่าเค้านะ ถึงทำงานเหมือน ฆ่าตัวเอง... ช่วงนี้คุณรู้สึกว่าเพลีย ง่วง อยากนอน อาจเป็นเพราะ ยาบำรุงต่าง ๆ หรือไม่ก็เหนื่อยกับภาระกิจมากไป อย่าลืมว่า เครื่องจักร หากใช้งาน มากไป ยังต้องซ่อมบำรุงเลย ต้องเปลี่ยนอะหลั่ย หยอดน้ำมันเครื่อง เราน่ะ จะเอาอะหลั่ยที่ไหนมาเปลี่ยนคะ น้ำมันเครื่องก็มีได้แค่กำลังใจ ไว้หล่อลื่นหัวใจนะ
7 มีนาคม 2554 22:02 น. - comment id 122864
:) เหมือนได้โชคสองชั้น เณรเป็นบุตร บุตรเป็นเณร แต่ในช่วงที่เป็นเณร ตกลงกันไว้ว่าจะให้เขาเป็นบุตรของพระพุทธเจ้า เมื่อถึงวันส่งมอบตัวกันแล้ว ก็จะมารับกลับอีกทีในวันที่สึก เอาล่ะ สิ ยังไม่ทันไร ตาจะม่อยอีกแล้ว ปล. ได้รับเงินโอน 6702 บาท เป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ
8 มีนาคม 2554 23:42 น. - comment id 122882
ฮาโหล...ยืนยัน ๖,๗๐๒ เป็นเลขที่ถูกต้องค่ะ อิอิ.... เน็ตไม่ดีเลย เมื่อกี้เมนท์ไปรอบแระ หายไป กลุ้มจริง ๆ ดูแลตัวเองหน่อยนะคะ
14 มีนาคม 2554 21:15 น. - comment id 123019
หมู่นี้งานแน่น ต้องเตรียมการงานบุญบรรพชาให้หนุ่มน้อย แถมวานซืนก็ไปลุยป่า ปีนป่ายข้ามโขดหิน เหมือนไม่เจียมบอดี้เลยเนอะ อาม่าโทรมาตะกี้ แย่หน่อย จากเมื่อต้นเดือนผ่าตัดมะเร็ง ผ่านไปแค่สามวันผ่าตัดอีกรอบ เนื่องจากเลือดไหลไม่หยุด สงสัยข้างในจะเย็บแผลไม่ดี เฮ้อ ..
15 มีนาคม 2554 00:33 น. - comment id 123020
คุณอิม... เอ็มเองก็งานรุมค่ะ แต่แวะมาตามอาการของอาม่าเหมือนกัน แย่นิดหนึ่งนะ ที่อาการหลังผ่าตัดเป็นเช่นนี้ ไง ๆ เป็นกำลังใจให้ม่าด้วย เดี๋ยวจะใจเสียไปกว่าอาการ.... ช่วงนี้งานแยะ อย่าเครียดมากเกินกำลังนะคะ โมทนา สาธุ..กับเณรน้อยด้วยค่ะ
15 มีนาคม 2554 12:41 น. - comment id 123027
หวัดดีจร้า...อาคุงอิม
15 มีนาคม 2554 20:31 น. - comment id 123031
มีคนใจดีอาสาจัดการเรื่องอาหารเพลเลี้ยงพระ ในวันบวช และก็มีคนใจดีอีกเช่นกันที่อาสาจัดการเรื่องเลี้ยงแขกในวันบวช "เหลืองานให้ฉันทำบ้างสิ !! " ฉันโอดครวญ เมื่องานที่ควรเป็นภาระของฉันถูกคนใจดีอาสาทำแทน "เป็นโยมแม่ ยิ้มให้หวาน ๆ รับแขก ก็พอแล้วล่ะ " อ่ะนะ เขาว่ากันอย่างนั้น คาดว่าจะได้เห็น ท.ทหารอดทนมาเตร็ดเตร่แถว ๆ นั้น 20 มีนาคม 2554 ณ คณะสูง (ลออ) วัดบวรนิเวศวรวิหาร 8.00 น. ปลงผม 9.00 น. ฟังพระเทศน์ 11.00 น. เลี้ยงเพล 11.30 น. เลี้ยงแขก 13.30 น. ส่งตัวเข้าโบสถ์ 14.00 น. บรรพชา นางฟ้าใจดีสองคนที่อยู่ไกล คงส่งใจติดปีกมา ส่วน ท.ทหารพุงพลุ้ย น่าจะส่ายพุงอาด ๆ มา .. เป๊กพ่อ ... ชะฉ่าชา .. หนอยแม่ ...
17 มีนาคม 2554 23:07 น. - comment id 123060
สวัสดีค่ะคุณอิม หายไปหลายวัน งานหลวงงานราษฏร์รุมค่ะ ได้เห็นหมายกำหนดการณ์แล้วหากอยู่บ้านนะ รับรอง ต้องไปขอเกาะชายผ้าเหลืองด้วยแล้วค่ะ เพราะเอ็มไม่มีลูกชาย อยู่ทางนี้ใครได้บวชลูกหลาน ก็ได้แต่ร่วมปลื้มไปกับเค้าด้วย อิอิ...โบราณท่านว่า คนที่รำหน้านาคแห่รอบโบสถ์ จะได้เป็นนางฟ้า ไม่ทราบว่า ท.ทหาร ของคุณอิม อยากเป็นเทวดามะ...แซวกันเล่น ๆ นะคะ เพราะทราบว่าน้อง ทะหารทั่นอารมณ์ดีค่ะ ขอโมทนาสาธุด้วยนะคะ...โยมแม่... อย่าลืมเอารูปมาฝากกันนะคะ
21 มีนาคม 2554 07:08 น. - comment id 123066
22 มีนาคม 2554 20:45 น. - comment id 123072
:) ห่างหายไปหลายวัน มีหลายเรื่องที่ต้องทำ ตอนนี้ฉันเป็นโยมแม่แล้ว ได้เห็นชายผ้าเหลืองของเณร ในทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันในช่วงหกเดือนนี้ เป็นสิ่งที่พิเศษสุด ไม่ว่าจะเป็นการพาพรรคพวกไปสร้างฝาย ซึ่งก็สัมฤทธิ์ผล ไม่ว่าจะเป็นฝายแม้ว หรือ ฝายกึ่งถาวรที่เพิ่งแล้วเสร็จเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว กระทั่งความเจ็บป่วยที่มาเยือนโดยที่ฉันไม่ได้เชื้อเชิญ ในความมืดมนนั้น ก็ยังมีแสงสว่างอยู่ ทำให้ฉันไม่รู้สึกเดียวดาย ปล. หอบบุญมาฝากค่ะ
26 มีนาคม 2554 16:06 น. - comment id 123109
ดีจร้า....อาคุงอิม... อนุโมทนาด้วยคนจร้า....
28 มีนาคม 2554 20:40 น. - comment id 123122
สองวันนี้ อากาศครึ้มฝนตลอด ทำให้ฉันพลอยเป็นหวัด น้ำมูกไหล ภาระกิจความเป็นไป ก็ยังคงต้องปฏิบัติหน้าที่อย่างเข้มข้นต่อไป ตอนนี้ฝนเริ่มขึ้นแล้ว รู้สึกดีนะ เวลาลูบหัวไม่เจอแต่หนังหัวเหมือนแต่ก่อน อาจจะเป็นเพราะฝน ที่ชุ่มชื้น จึงทำให้ผมขึ้น ฮา .. คิดไปเล่น ๆ เณรน้อยบิณฑบาตในวันรุ่งหลังจากบรรพชา สำหรับวันจันทร์-ศุกร์ ก็ได้โยมป้ามัสลินเป็นผู้จัดเพลถวาย และเสาร์-อาทิตย์ โยมป้ามัสลินคนเดิมก็มาดูแลเรื่องเพล ส่วนโยมแม่ โผล่หน้าไปเยี่ยมเยียนบ้างในวันเสาร์-อาทิตย์ สำหรับปลายสัปดาห์นี้ งานแน่นเอี๊ยด โยมป้าต้องล่องใต้ไปทำพิธีกตัญญูต่อบรรพชนที่เขาเรียกว่า เช็งเม้งนั่นแหล่ะ ส่วนโยมแม่คงจะต้องหน้าดำคร่ำเคร่งกับงานที่กินเวลาในวันหยุดสัปดาห์ เถอะน่า มีงานทำดีกว่าตกงาน คตินี้ท่องเข้าไว้
29 มีนาคม 2554 15:17 น. - comment id 123125
ฮ่าๆ... มีคิว...ไหว้บรรพชน เหมียนกาน....เรยยย...อิอิ ประโยค สุดท้าย เหมือนได้ยินบ่อย...อิอิ
29 มีนาคม 2554 16:36 น. - comment id 123131
สมเด็จพระสังฆราชฯ ยังคงอยู่ที่ รพ. เณรน้อย มีพระอุปัชฌาย์เป็นพระราชาคณะ สมณศักดิ์ "พระธรรมวราจารย์" เจ้าคณะสูง (ลออ) มีพระพี่เลี้ยงเป็นมหาเปรียญ 9 ประโยค และตอนนี้ก็อยู่ในระหว่างชั่งใจ จะไปเนปาลดีไหมหนอ เนื่องจากพระอาจารย์วิปะสีเอ่ยชวน ............. เช้งเม้ง ไม่ได้ไปกับเขา งานเพียบ
31 มีนาคม 2554 01:17 น. - comment id 123143
สวัสดีค่ะคุณอิม หายไปหลายวัน งานรุมค่ะ อากาศก็เปลี่ยนกลับมาหนาว หิมะที่หายไปกลับมาตกอีก ทำให้เป็นหวัดไปอีก กลับมาถึงบ้าน ก็นอนเลยค่ะ ได้เป็นโยมแม่แล้ว แต่ยังลุยงานเหมือนเดิมนะคะ ถึงแม้งานจะหนัก อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วย โดยเฉพาะอาหารใจ เณรน้อยจะไปเนปาลหรือคะ ไปศึกษาพระธรรมเพิ่ม หรือไปเรียนคะ ถือว่าเป็นประสบการณ์นะ แต่ก็คิดด้วยปัจจัยหลายอย่างสิ หากตัดสินใจอย่างไร...เล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ เช็งเม้ง...ป่านนี้ที่บ้านเตี่ยเค้าคงไปกันแล้วน่ะ เราคนไกลได้แต่ คิดถึงพวกเค้า ว่าแล้วก็คิดถึงบ้านอีก...เฮ้อ อาม่าเป็นอย่างไรบ้างคะ ตอนนี้ตามข่าวบ้านเราอากาศหนาวเย็น ซึ่งมันแปลกมาก ดูแลอาหารการกินได้ดีนะคะ ให้รู้ไว้ว่าคนไกลเป็นห่วงจ้า
2 เมษายน 2554 20:42 น. - comment id 123215
ไม่ได้มาอัพเดทเสียหลายวัน พอดีว่าป่วยเป็นหวัด คออักเสบ แสบคอเหลือหลายเด้อ เณรจะลาสิกขาบทในวันพรุ่งนี้แล้ว บวชครบ 15 วัน ได้วุฒิบัตรจากสมเด็จพระสังฆราช "หลักสูตรพระพุทธศาสนา พระปริยัติธรรมนอกพรรษกาล พอลาสิกขาแล้วพรุ่งนี้ก็ต้องปฏิบัติภาระกิจตามวิถีทันที คือ ต้องไปตัดชุดนักเรียนก่อน จากนั้นก็ไปเรียนกีตาร์คลาสสิค วันจันทร์ก็จะต้องไปโรงเรียนเรียนปรับพื้นฐาน ส่วนช่วงปลายเดือนนี้ก็จะมีแข่งขันกีตาร์ + สอบกีตาร์ เพียบแฮะ .. ส่วนอาม่า วันก่อนโทรคุยกัน อาม่าต้องไปตรวจร่างกายที่ รพ.กลาง (ตอนที่รักษา รักษาที่ รพ.เจริญกรุง) ด้วยความที่เข้าใจว่า อาม่าเป็นมะเร็งระยะลุกลาม และที่ รพ.เจริญกรุงเครื่องไม้เครื่องมือมีไม่พร้อม จึงต้องส่งตรวจอีกที่ นี่ก็รอให้อาม่าติดต่อกลับมาว่าเป็นอย่างไรบ้าง แล้วหมอจะนัดคีโมเมื่อไหร่ กี่รอบ ซึ่งอาม่าเองก็ไม่มีข้อมูลแจ้งมามากนัก คงเพราะไม่กล้าถามหมอด้วยกระมัง
6 เมษายน 2554 21:33 น. - comment id 123272
เมื่อวานเจออาม่าตอนที่ฉันกำลังตักข้าวต้มปลาเข้าปาก อาม่ามาทำงานแล้ว และบอกว่า เริ่มคีโมวันที่ 7 ก็คือ พรุ่งนี้ สำหรับผลของการตรวจร่างกายที่ รพ.กลาง ปรากฏว่า ปกติ ไม่มีการลุกลามของมะเร็ง ทว่าอาม่าก็ยัง งง .. ที่หมอเลาะต่อมน้ำเหลืองใต้รักแร้ออกหมด ฉันเองก็งงเหมือนกัน และยังไม่ทันไร เมื่อตอนที่ฉันไปยืมหนังสือที่ห้องสมุด ปรากฏว่า .. บรรณารักษ์พยายามส่งสัญญาณขอคุยด้วย เท่าที่คุยกันก็ประมาณว่า เธอสงสัยว่าเธอจะเป็นมะเร็งเต้านม เนื่องจากมีเลือดออกจากหัวนม กระนั้นเธอยังอุตส่าห์ส่งหนังสือมาให้อ่าน โดยเสียบที่คั่นเอาไว้ เธอบอกว่า เธอน่าจะเข้าข่ายนี้ เฮ้อ .. ทำไม มะเร็งมันมารอบด้านเลยเนี่ย ตอนนี้เธอกำลังจะไปตรวจร่างกายที่ รพ.ยันฮี ที่เธอทำประกันสังคมไว้ หมอนัดตรวจเมมโมแกรมวันที่ 17 เมษา .. สงสารจัง
8 เมษายน 2554 08:36 น. - comment id 123294
หวัดดีจร้า....อาคุงอิม...อาม่า...ไหวมะ...ดูเธอฮึดสู้ รึ ดู ท้อๆอ่ะ... คุงอิมกลายเป็นรุ่นพี่...เฉพาะเรื่องขึ้นมาอีกหนึ่งคนแระดิ....
8 เมษายน 2554 13:24 น. - comment id 123301
ตอนนี้ฉันสภาพไม่แข็งแรงเลย ช่วงอากาศเปลี่ยนเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ส่งผลให้ฉันเป็นหวัด คออักเสบ ไอเรื้อรัง จนถึงวันนี้ เจ็บคอมาก ไอจนแสบซี่โครง ตอนนี้ยังไออยู่บ้างนิดหน่อยพอให้รำคาญ เจ็บคอก็พอมีอาการเหลืออยู่ สงกรานต์นี้คงไม่ได้ไปไหนกับเขา คงได้แต่นั่งจ้องกระจกส่งกระแสจิตปลูกผมตัวเอง 555
9 เมษายน 2554 17:51 น. - comment id 123324
สวัสดีค่ะคุณอิม หายไปหลายวัน เพราะสุขภาพ และสภาพเน็ต บางวันพิมพ์ไปแยะ จู่ ๆ เน็ตหลุด แล้วก็ต่อไม่ได้ กรรมแท้... ขอบคุณนะคะที่ส่งข่าวอาม่าให้ฟังบ่อย ๆ แต่ก็ยังห่วง การรักษาแต่ละ รพ. อาจไม่เหมือนกัน หรือว่าระยะการเป็นอาจไม่เท่ากัน หรือ ปัจจัยเสี่ยงต่างกัน ก็สุดแท้แต่จะเดาได้ พอได้รับรู้ว่ามีคนป่วยเพิ่มขึ้นอีก ๑ ราย ใจก็พลอยเหี่ยวตามไปด้วย ฉะนั้นกำลังใจเป็นสิ่งที่ดีที่สุด มาถึงวันนี้คุณอิมคงรู้สึกได้ว่า คุณน่ะโชคดีกว่าพวกเธอ ที่....มีกำลังใจจากเพื่อน ๆ ส่งมาให้ มากมายกว่าคนอื่น ๆ ความห่วงใยและมิตรภาพ แม้เรายังไม่พบกันเลย ไม่เคยได้ยินเสียง แต่ความเป็นเพื่อนที่เอ็มมอบให้ ดูเหมือนลึกซึ้งเกินกว่าเพื่อนที่คบกันมานาน เพราะได้รับรู้ว่าคุณอิม ช่วยเหลือสังคมและทำจากใจจริงเท่าที่ตัวเองจะทำได้ ณ วันหนึ่ง เมื่อเรามองย้อนกลับไป มองเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่เคยให้...เราจะยิ้มและอิ่มใจค่ะ อาการหวัดที่เป็นอยู่ อย่าว่าแต่คุณอิมเลย เอ็มก็เป็นค่ะ เพราะตอนนี้น่าจะเป็นหน้าร้อนแล้ว แต่พวกเรายังใส่เสื้อเจ็คเก็ตกันหนาวกันอยู่เลย พอคนหนึ่งเป็น ก็จะติดกันไปทั่ว เราเป็นคนที่ติดไข้หวัดง่าย เพื่อนคนหนึ่งเป็น เอ็มก็เป็น พอเริ่มจะหาย มีคนเป็นต่อ ก็ติดจากเค้าอีก อิอิ...เหมือนอิจฉา บ้านเราเห็นว่า อากาศเย็นสลับกับร้อน อากาศแปลก ๆ แบบนี้ ต้องเตรียมตัวรับสภาพอากาศนะคะ ที่นี่เวลาป่วยเค้าไม่รักษาด้วยยา หวัดแก้ได้คือ พักผ่อน แล้วก็จิบชาอุ่น ๆ ดูแลตัวเองมาก ๆ นะคะ เป็นห่วงน่ะ ปุ๋ยที่จะช่วยให้ผมงอกเร็ว เค้ามีหรือเปล่า? งั้นมาช่วยสวด...โอมมมจงขึ้น ๆ ๆ ๕๕๕
11 เมษายน 2554 13:38 น. - comment id 123346
มีสองเรื่อง .. เรื่องแรกคือเรื่องของอาม่า ที่เริ่มรับเคมีบำบัดแล้ว ในวันที่ 7 เมษ. ที่ผ่านมา อาม่าโทรมาหาฉันเมื่อวานนี้ในสภาพน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก ยังคงมีอาการข้างเคียง ปวดนั้น เจ็บนี่ อาม่าบอกว่า สัปดาห์นี้ทั้งสัปดาห์คงยังไม่ไปทำงาน จะเริ่มต้นทำงานอีกทีในวันจันทร์ที่ 18 โน่น เรื่องที่สอง ผู้หญิงคนที่ตอนนี้เป็นแม่ชี ที่รักษามะเร็ง ที่ รพ เดียวกัน เมื่อสักครู่โทรมา กำลังแย่ การรักษาด้วยคีโมจบสิ้นแล้ว ตอนนี้ก็กินยาต้านโฮโมน ( แต่ฉันยังไม่ได้กินยาต้านโฮโมนเลยแฮะ ) แม่ชีเล่าว่า ตอนนี้เดือดร้อนหนัก แบงค์จะมายึดบ้าน เนื่องจากแม่ชีเอาไปจำนอง เพื่อนขอยืมเงิน แล้วไม่คืน ความเดือดร้อนนี้ทำให้ญาติพี่น้องที่อาศัยในบ้านเดียวกันพลอยระส่ำระส่ายไปด้วย ไม่มีเงิน ไม่มีบ้านอยู่ พอสอบถามว่า ติดหนี้แบงค์เท่าไหร่ ก็ได้รับคำตอบว่า ร่วมสองล้าน อืมมม หนักหนาสาหัสจริง ๆ แม่ชีเล่าไปก็ร้องไห้ไป โทษแต่ตัวเองที่ไปเสียรู้เพื่อน ฉันเองก็ได้แต่รับฟังความอัดอั้นตันใจนั้น แบบนี้หรือเปล่านะ ที่เขาเรียกกันว่า เคราะห์ซ้ำกรรมซัด แม่ชีให้ฉันช่วยหางานให้ทำ งานที่สามารถทำที่บ้านได้ เช่น ตัดขี้ด้าย เย็บเสื้อโหล เป็นต้น ที่จริงตอนที่ฉันเป็นเด็ก ฉันก็รับงานมาทำที่บ้านนะ ไม่ว่าจะเป็น ตัดหูรองเท้าแตะ พับกระดาษกงเต็ก ทุกอย่างที่พอจะแปรเป็นเงิน ฉันก็ทำไปเรื่อย โดยที่ไม่รู้สึกกดดันแต่อย่างใด ทำเสร็จค่อยไปเล่น ทำการบ้าน แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่า จะหาอะไรให้แม่ชีทำ แม่ชีบ้านอยู่แถวเซ็นหลุยส์ บอกไว้เผื่อว่าใครจะพอมีแนวคิดอะไรบ้าง ซึ่งตอนแรก ฉันก็เสนอให้แม่ชีทำของขาย แต่ดูเหมือนแม่ชีไม่สนใจ ทุนไม่มี หรือ ทำไม่เป็นก็ไม่รู้สิ ฉันบอกแม่ชีว่า ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งฟูมฟาย อย่าเพิ่งเครียด .. แต่อย่างว่าอะนะ ไม่เจอกับตัว ใครเล่าจะรู้ซึ้ง ปล. ผมขี้นเต็มหัวเลย เส้นบางเล็ก ยาวเท่ารักเรียน ม.ต้น เอาไว้ผมยาวเมื่อไหร่ จะเอารูปมาให้ดูนะ
12 เมษายน 2554 21:32 น. - comment id 123358
หวัดดีจร้า...อาคุงอิม
13 เมษายน 2554 00:37 น. - comment id 123359
สวัสดีค่ะคุณอิม... ไอแค่ก ๆ เจ็บระบมไปหมด อีกอย่างคงร้อนในด้วย เลือดกำเดาไหล ไม่รู้จะอะไรหนักหนาสิ ว่าแต่คุณอิม หายดีหรือยังคะ อย่าปล่อยให้เป็นนานนะคะ ๑. อาการของอาม่า จากที่กลับไปอ่านอาการ ก็เห็นหมอบอกว่าอยู่ในระยะ ที่ไม่ลุกลามนี่ อาการที่เป็นหลังได้รับคีโม ก็คิดว่าคงใกล้เคียงกับคุณอิมแหละ แต่หญิงเหล็กของเรา ยังไปทำงานได้ แบบทำไป ประชุมไปอ้วกไป...อิอิ ได้แต่ภาวนาให้เธอสู้ นะคะแค่สักครึ่งของคุณอิม ก็คงพอค่ะ ๒. อืม...แทบไม่มีคำแนะนำเลยเพราะเดี๋ยวนี้ ตามตลาดนัดมีแต่แม่ค้า ปีที่แล้ว เอ็มกลับไปบ้าน แม่ค้ามากกว่าคนซื้อเสียอีกค่ะ แล้วการที่เป็นหนี้ ๒ ล้าน สิ่งที่จะแนะนำได้คือต้องทำใจค่ะ แล้วเตรียมอพยพ เธอเป็นแม่ชีคงจะทำใจ ปลงได้มากกว่าพวกเรา สมบัติเป็นของนอกกาย...เฮ้อ..เวรกรรม อย่าไปเครียดตามเธอนะคะ เอ...จบหลักสูตรมานี่ เปิดสายด่วนด้วยหรือคะ คุณนี่มันยอดหญิงจริง ๆ เชียวนะคะเย้...ดีใจด้วยนะคะ ทีนี้ได้ตัดทรงบ็อบก่อนเลย...ขำน้อง กรต. ทรงฟาร่า..? มิน่าคุณน้องถึงบ่นว่าตัวเองเริ่มแก่..โธ่คุณน้องขา...นี่อัลมิตรานะคะไม่ใช่ ดาวใจ
13 เมษายน 2554 11:57 น. - comment id 123362
ยาต้านโฮโมนเอสโตรเจน น่าจะเป็นยาที่ควบคุมไม่ให้โฮโมนมีมากจนเกินไปเพราะสาเหตุที่เป็นมะเร็งเต้านมจากการพิสูจน์ชิ้นเนื้อแล้ว เกิดจากเอสโตรเจน .. ในตอนแรก แม่ชิจะต้องได้รับคีโม 6 ครั้ง ทว่าในหนที่สาม ก็เกิดอาการแพ้มากจนหนที่สี่ ก็ไม่ผ่าน ต้องเลื่อนไปอีกสัปดาห์ อีกอย่างแม่ชีตัวเล็กกระจิ๊ดริด ด้วยสภาพเช่นนั้น คุณหมอจึงปรับวิธีการรักษา ให้เหลือเพียง 4 ครั้ง และกินยาต้านโฮโมนไปอีก 3 เดือน ( แต่สำหรับสูตรของฉัน คือ คีโ 4 ครั้ง และกินยาต้านโฮโมนไปอีก 5 ปี นานโคตร ...) พูดถึงเรื่องความดันโลหิตสูง เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง มีน้ำหนักค่อนข้างมาก ร่วม ๆ 80 กก. เห็นหยุดงานไปหลายวัน ตอนนี้เพิ่งจะทราบว่า จู่ ๆ ก็ปวดหัวมาก เข้า รพ หมอเจาะดูด ปรากฏว่ามีเลือด+น้ำ คั่งในสมองเยอะ ตอนนี้ ยังคงนอนที่ รพ. การควบคุมการพูดยังไม่ดี ตาพร่า ๆ การทรงกายยังทำไม่ได้ ได้แต่นอนอยู่บนเตียง เพื่อนร่วมงานคนนี้เป็นผู้หญิง เคยไปพัฒนาโรงเรียนด้วยกัน คนป่วย คนทุกข์ อยู่รอบตัว จริง ๆ ด้วยสิ ฉันถามบรรณารักษ์ว่า ต้องการคนไปเป็นเพื่อนตอนที่เมมโมแกรมในวันที่ 17 ไหม เธอบอกว่าไม่เป็นไร สามารถไปคนเดียวได้ ฉันบอกเธอว่า หากต้องการให้ไปเป็นเพื่อนก็ให้โทรแจ้งมา ตอนนี้ยังคงมีเลือดออกทางหัวนมอยู่ ฉันก็ไม่รู้หรอกว่า ต่อมน้ำนมอักเสบ หรือ เกิดจากมะเร็งกันแน่ คงต้องรอให้คุณหมอวินิจฉัย ฉันได้แต่ปลอบเพื่อนว่า อย่าเพิ่งตระหนกตกใจ ในสิ่งที่เป็นไป หากเป็นก็ต้องรักษา หากไม่เป็นก็จะได้รู้วิธีป้องกัน ตอนนี้ฉันยังไออยู่บ้าง ทำนองไอให้รำคาญ ไม่ได้มีเสมหะอะไร เหมือนกับคอระคายเคืองทำนองนั้นน่ะ ตั้งแต่วันที่ 1 เมษา จนถึงวันนี้ ก็อยากรู้ว่า จะไอทำลายสถิติจากที่เคยป่วยหรือเปล่า อะไรมันจะยาวนานกันนักกันหนาก็ไม่รู้ ส่วนแม่ชี ... อืม แม่ชีโทรมาเมื่อวาน สอบถามว่าฉันยังคงกินเห็ดหลินจือมิเกอิหรือเปล่า ฉันบอกว่า กินบ้าง แม่ชีต้องการเอาเห็ดหลินจือที่มีมาขายต่อให้ฉัน เหตุผลก็คือ แม่ชีอยากระดมเงิน ฉันบอกแม่ชีว่า ควรมียาบำรุงสำหรับตัวเองบ้าง แม่ชีก็อายุมากแล้ว สุขภาพร่างกายก็อ่อนแอกว่าฉัน หากฉันซื้อเห็ดหลินจือต่อ แล้วแม่ชีล่ะ จะมีอะไรกินบำรุง แม่ชีตอบว่า จะกินมะรุมแคปซูลอย่างเดียว ฉันก็เข้าใจนะ ในสภาพที่แม่ชีไม่คล่องการเงินอย่างนี้ คงจะต้องตัดรายจ่ายอื่น ๆ ที่ไม่จำเป็นออกหมด ฉันก็ได้แต่เตือนให้แม่ชีทบทวนว่า สิ่งใดที่ควรตัด สิ่งใดควรยังต้องอยู่ แต่แม่ชีวัยวุฒิสูงกว่าฉัน อีกอย่างความลำบากทั้งหมด แม่ชีเป็นผู้รับสภาพเอง ฉันคงคิดแทนแม่ชีไปเสียทุกอย่างไม่ได้ นางฟ้าผู้น้องเป็นรูที่หัวใจ ??? อกหัก หรือว่า เจ็บป่วยที่หัวใจ หลายวันก่อนตอนเดินกลับบ้าน ชาวบ้านข้างทางถามถึงอาการของฉันว่าเป็นอย่างไรบ้าง ฉันเล่าถึงนางฟ้าผู้น้อง เล่าถึงมิตรภาพข้ามฟ้าจากแดนไกล เล่าถึง ท.ทหารพุงพลุ้ยที่โทรมาเชียร์ในวันรับคีโมทุกครั้ง พวกเขาบอกว่า ฟังฉันเล่าแล้วขนลุก .. วันนี้ ฝนตก .. ตะกี้วิ่งไปเก็บผ้า ไม่ได้ใส่หมวก คนข้างบ้านมองเห็นหัวเหม่งของฉันเลย 555 ไม่เป็นไร ก็มันรีบนี่หว่า .
15 เมษายน 2554 23:39 น. - comment id 123497
อาทิตย์นี้เหนื่อยแสนเหนื่อย เพื่อนลาหยุดไปเมืองไทยพร้อมกัน ๓ คน งานก็ เหมือนนัดกันเข้ามา เครื่องจักรที่เหลือ ๑๗ ตัว ก็ร่อยหรอลงทุกที นี่ต้องทำงานวันเสาร์และอาทิตย์อีกค่ะ เพราะอาทิตย์หน้า ทำงานแค่ ๓ วันก็ถึงเทศกาลอีสเตอร์ ฉะนั้นงานต้องออกให้ทัน ก็ร่วงโรยกันไปตามวัยค่ะ เรื่องคนรอบข้างป่วย ทางนี้ก็มีคนป่วยเพิ่มขึ้น ก็ดูแลกันไป ส่วนทางเมืองไทย ญาติห่าง ๆ กัน ลูกสาวเค้าป่วย เวลามีรอบเดือนจะปวดมาก ๆ ทีนี้ปวดจนทนไม่ได้ เข้าไปตรวจที่ รพ. เค้าออกจะเวอร์ไปนิดหนึ่งคือพยายามแสดงตัวว่ามีเงิน ลูกสาวปวดจนทนไม่ได้ เลยไปแสกนดู ปรากฏว่าในมดลูก พบก้อนเนื้อ ๒ ก้อน ๔ ซม. คนเป็นแม่ถามหมอว่าลูกเป็นอะไร หมอก็ยังตอบไม่ได้เพราะต้องเอาเนื้อมาตรวจถึงจะให้คำตอบได้ ทีนี้ก็วุ่นวายกันใหญ่ ติดต่อลูกสาวเอ็มซึ่งเป็นพยาบาล ถาม ๆ ๆ ลูกสาวก็บอกให้เอาผลการตรวจก้อนเนื้อมาก่อน แล้วให้หมอเป็นผู้วินิจฉัย วันนี้เอ็มโทรกลับไปถามลูกสาวบ่นเบื่อคนมีกะตังค์ เพราะไปจี้ถามหมอ ๆ ก็บอกว่าต้องเข้าสู่ขั้นตอนการตรวจแต่...เธอก็ยังเหมือนบังคับหมอ ๆ ท่านคงรำคาญ บอกว่าเหมือนเป็นช็อคโกแลคซีส ซึ่งหากเป็นชาวบ้านอย่างเอ็ม ก็ต้องคอยให้หมอชี้แจง แต่เธอพยายามให้หมอบอกว่าจะร้ายแรงอย่างไร หมอเลยสนองตอบว่า อาจเป็นมะเร็ง....เธอเลยหยุดถาม ซึ่งหมอบอกกับลูกสาวว่า มันยังไม่ใช่แต่คนเป็นแม่บังคับให้หมอพูดรำคาญพอบอกไปแล้วก็เงียบ สงสัยอยากให้ลูกเป็น กรรมแท้ ๆ น่าสงสารลูกสาวเค้า อายุยังน้อย เฮ้อ... เรื่องแม่ชี...ปัญหาเธอมากเหลือเกิน ระหว่างของนอกกาย เธอจะหวงไว้ แล้วทำร้ายตัวเอง ก็ต้องปล่อยไปค่ะ ...สัตว์โลกต้องเป็นไปตามกรรม...ได้แต่ปลง อาการไอ...อย่านิ่งนอนใจนะคะ สิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้ ไม่ใช่จะหาว่าคุณอิมเป็นนะคะ เป็นเรื่องที่เกิดกับพี่สาวเพื่อนที่ทำงาน ไม่ทราบว่าเคยเล่าให้ฟังบ้างแล้วหรือยัง พี่สาวเค้าไอแห้ง ๆ นานมากมีไข้สลับแล้วก็ทานได้น้อย ก็ได้แต่คิดว่าเธอลดความอ้วนเพราะเธอรักสวยรักงาม ไปหาหมอที่ รพ. หมอก็ให้ยาแก้ไอมา เจ้ากรรมเธอดันหายจากการไอ แล้วเธอก็มาที่เดนมาร์กมาเยี่ยมน้องสาว เรายังได้คุยกัน ดูเหมือนเธอจะปกติดีเพียงแต่ทานข้าวน้อยไป แล้วก็วัน ๆ เอาแต่นอนเธอบอกว่าอากาศหนาวทำท่าจะเป็นไข้ พอกลับไทยไปได้ ๒ เดือน เธอปวดหลังลามมาปวดที่แขน ยกแขนไม่ขึ้น ก็เสาะหาหมอนวดมานวด แล้วก็ฟังอาการแบบนี้กับคนรอบข้าง เค้าก็แนะนำให้ไปหาหมอโน้นหมอนี้ แล้วก็เดาอาการกันไป ร้อยแปด ตามธรรมดามีน้องสาวแต่งงานกับฝรั่งเธอก็ค่อนข้างเว่อร์ไปนิด มีคนแนะนำให้มาหาหมอที่ รพ. พญาไท ซึ่งเอ็มก็บอกนะ ว่าหากปวดธรรมดา มาพญาไท ค่าใช้จ่ายแพงนะ เราทำงานด้วยกันรู้คุณค่าของเงินดีว่า กว่าจะได้มันเหนื่อยสักแค่ไหน น้องสาวก็ไม่อาจขัดใจพี่สาวได้ เพราะเหลืออยู่เพียงคนเดียว พ่อแม่เสียชีวิตนานแล้ว พี่คนนี้เลี้ยงดูมา อ่ะตามใจ แต่คืนนั้น ปวดจนนอนไม่ได้ ส่งเข้า รพ. มหาราช (โคราช) ปรากฏว่าหมอบอกเป็นมะเร็งที่ปอด ระยะร้ายแรงมาก แต่แปลกใจว่าทำไมคนไข้ไม่ไอเลย ทีนี้นั่งกันไม่ติด เพราะที่บ้านเค้าไม่มีใครสูบบุหรี่เลย ปัจจัยการเสี่ยงก็ไม่มี ก็นอนอยู่ ๑ คืน คุณเธอก็อยากมาที่พญาไท เพราะยังปิดเธอเรื่องมะเร็ง (เธอเป็นคนอารมณ์ร้ายและปากร้ายมาก) น้องสาวก็ส่งเงินกลับไป ไม่ใช่สิ เรา...ใช่พวกเรา ระดมเงินของคนที่เมืองไทย ส่งเข้าบัญชีเค้าก่อนเพราะรีบ ส่งตัวเข้า พญาไท ปรากฏว่าหมอที่รู้จักตรวจอย่างละเอียดแล้วบอกว่าให้กลับไปช่วยอะไรไม่ได้แล้วมันสายเกินไปแล้ว ๑ คืน ค่าใช้จ่าย เกือบสี่หมื่นบาท น่าตกใจ พอกลับไปเริ่มที่ รพ. มหาราช หมอก็เลยหาสาเหตุ ปรากฏว่ามะเร็งเริ่มที่ตับ แล้วลุกลามมาที่ปอด ไม่มีทางรักษาได้ เรื่องที่เล่ามานี้เหตุการณ์เกิดขึ้น เพียง ๒ อาทิตย์เท่านั้น น้องสาวทางนี้ จองตั๋วกลับเมืองไทย แต่ไม่ทัน พี่สาวสิ้นใจเสียก่อน คุณอิม...เหมือนเป็นความฝันอันโหดร้าย พวกเรากอดกันร้องไห้ เงินมีเท่าไรก็รวมกัน ให้น้องเค้ากลับบ้าน กับแค่อาการไอแหบ ๆ เพียงอย่างเดียว ไมน่าเชื่อเลย ด้วยความที่พี่สาวเค้าเป็นคนแข็ง ปากเก่ง แล้วก็ไม่เคยเจ็บป่วยเลย ทำตัวเป็นคนเก่งเสมอ ที่เล่ามาไม่ใช่ว่าคุณอิมจะเป็นอะไรนะคะ หากอาการไอยังต่อเนื่องไปปรึกษาหมอนะคะ เอ็มเล่าเหตุการณ์ ๒ ข้อนี้ เพราะ คนหนึ่งวิตกจริตว่าลูกจะเป็น อีกคนหนึ่งแข็งกระด้างจนเกินเยียวยา น้องนางฟ้าผู้น้อง เห็นว่าป่วยเกี่ยวกับกล้ามเนื้อหัวใจน่ะ ไม่ประสานกัน มีรู ๒ รู จริง ๆ เราก็ไม่เคยได้คุยกันเลย แต่ด้วยมิตรภาพในบ้านหลังนี้ ทำให้เอ็มห่วงไปถึงน้องเค้าด้วยน่ะ สมกับคำที่คุณอิมจารไว้ "มิตรภาพทราบสิ้นดินฟ้า" เป็นจริงแท้ ปล. คนข้างบ้านคงไม่คิดว่าคุณอิมหัวล้านหรอกค่ะ คงคิดว่า อืม...วันนี้โพกผ้าได้เนียนจริง ๆ ๕๕๕๕ ดูแลสุขภาพนะคะ
16 เมษายน 2554 18:38 น. - comment id 123503
เมื่อวานนี้เป็นวันผู้สูงอายุ เอ.. แล้วฉันล่ะ เข้าข่ายหรือยัง ? 555 แต่ก็ไม่ได้หยุดงานนะ วันที่ 15 ยังคงเป็นวันที่ฉันทำงาน หลาย ๆ คนในแผนกหยุด ทำให้ดูโหรงเหรง แต่งานที่ฉันต้องทำมันไม่โหรงเหรง นั่งหัวบานทำตั้งแต่เจ็ดโมงกว่า ๆ จนห้าโมงเย็น แหม๊.. ต้องรีบเผ่น เพราะเพื่อนที่มาทำงาน มันเตรียมปืนมาด้วย ช่วงนี้ยอมให้มันปล้นดีกว่ายอมให้มันฉีดน้ำ 555 ฉันยังไม่ได้ไปพบแม่ชี ยังอยู่ในความคิดว่าจะทำอย่างไรดี คือ แม่ชีโทรมาพยายามนัดวันเวลาให้ฉันไปรับเห็ดหลินจือ ส่วนฉันก็พยายามบอกแม่ชีว่า แม่ชีควรมียาบำรุงกินบ้าง อืมม .. วันก่อน ฉันปรึกษาเรื่องนี้กับพี่ ๆ (หมายถึงบรรดาคนของใจของคุณพ่อ) ทีนี้ก็มีความคิดเห็นแตกต่างกันบ้าง แต่ในที่สุด เขาก็รอความคิดเห็นของฉัน ฉันบอกว่า .. "คงต้องไปพบแม่ชี ส่วนราคาของเห็ดหลินจือเท่าไหร่ ก็จ่ายเท่านั้น จ่ายเสร็จแล้วก็ยกเห็ดหลินจือให้แม่ชีกินบำรุงต่อไป " พี่คนหนึ่งบอกว่า " ไม่เหมาะสม เพราะแม่ชีเองก็คงจะลำบางใจ" ท้ายสุดคุณพ่อออกไอเดียกว่า "เอางี้ละกัน จ่ายตามราคาไป แล้วแบ่งเห็ดหลินจือเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งฝากให้แม่ชีกินบำรุง อีกส่วนก็เอากลับบ้าน พบกันครึ่งทางน่ะ" เออจริงสิ เมื่อวานนี้ มีเพื่อนคนหนึ่งมาเยี่ยมที่บริษัท คือ ที่ทำงานของเพื่อนหยุดแต่ฉันทำงาน ก็เลยเหมาะที่จะมาหากัน เพื่อนถามฉันว่า หายป่วยหรือยัง ฉันก็ยิ้ม ๆ ตอบไม่ถูกเหมือนกัน ตกลงว่า อย่างฉันนี่ จะเรียกว่ายังป่วยอยู่หรือเปล่านะ ฉันเองก็ยังสงสัยตัวเองเลย คือเวลาที่ฉันไปไหนต่อไหนกับพี่ ๆ พวกเขาจะดูแลฉันอย่างกะว่าฉันเป็นคนป่วย คอยสังเกตุคอยถามตลอดเวลาว่าเป็นไงบ้าง ไหวมั๊ย เหนื่อยไหม พักดีไหม แบบนี้น่ะ เรื่องอาหารการกินก็เช่นกัน กลายเป็นว่าคนในกลุ่มต้องกินอาหารแบบที่ฉันกินได้ สรุปว่า ฉันต้องป่วยไปจนตายหรือเปล่า นะ
17 เมษายน 2554 00:58 น. - comment id 123506
แหม...พูดถึงวันสงกรานต์ แทบลืมไปเลยค่ะ เพราะหมกมุ่นกับงานที่สุมหัว ป่านนี้คนที่บ้านคงไปเที่ยวกันสนุกสนานแล้ว มีแต่เรา..เราค่ะ เอ็มกับคุณอิมไง ที่ทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตอยู่เนี่ย
17 เมษายน 2554 10:45 น. - comment id 123508
เมื่อคืน อ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่เพื่อนจากเชียงใหม่ส่งมาให้ เป็นหนังสือเกี่ยวกับธรรมะ ของ หลวงพ่อไพศาล ฯ อ่านแล้วก็สะดุดกับบางประโยคที่หลวงพ่อเขียนเกี่ยวกับมะเร็ง "ฉันเป็นมะเร็ง" "มะเร็งเข้ามาอยู่ในบางส่วนของร่างกายฉัน" ฉันมักบอกใคร ๆ ว่า ฉันเป็นมะเร็ง .. ความจริงแล้ว ฉันควรพูดในประโยคที่สองมากกว่า เพราะว่า ฉันก็ยังคงเป็นฉัน ทว่ามะเร็งต่างหากที่ขอมามีเอี่ยวในร่างกายของฉัน มันไม่ได้หมายความว่า ฉันกลายเป็นมะเร็งไปแล้ว ฉันกลายเป็นตัวเชื้อโรคไปแล้ว ... โอ้ ซึ้งเถ่าอิ้ว จริง ๆ เมื่อคืน แอบอ่านคอมเมนท์คนของใจของคุณพ่อ ขำกลิ้ง ฉันยังถามคุณพ่อเลยว่า ตัดสินใจได้ยัง แต่ไง คุณพ่อต้องตอบนะ ฉันแค่โยนหินถามทางให้ โยนหินแล้วก็จะชิ่งหนีไป คุณพ่อบอกว่าคนล่าสุดที่ลงรูป น่าเอ็นดู แต่ขอผลัดเป็นสัปดาห์หน้า จะตอบเอง .. รู้หรอกน่า คุณพ่อจะไปขูดสนิม กลอนน่ะ ไม่ได้เขียนนานแล้ว จะวาไปแล้วก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อย การได้ใช้สมองขบคิด เชื่อได้แน่ว่า คุณพ่อต้องไม่เป็นอัลไซเมอร์แน่นอน .. วันนี้ว่าจะไปตลาดน้ำนะ แต่พอเห็นแดดแล้ว ขอหลบอยู่แต่ในบ้านดีกว่า กลัวจะกลายเป็นลิงแดดเดียว อะไรมันจะร้อนขนาดนี้ (ฟระ) ปล. แบ่งกอดจากคนไกล ไปให้คุณพ่อได้ป่ะ 555
18 เมษายน 2554 23:58 น. - comment id 123520
ใช่สิ เราก็ยังเป็นเราวันยังค่ำ...เพียงแต่มีบททดสอบชีวิตวิ่งเข้าชนก็เท่านั้น อยากให้ผู้ป่วยด้วยโรคมะเร็งทั้งหลายได้อ่านเรื่องราวของคุณอิมจัง เพราะบางคนก็หมกมุ่นอยู่กับอาการของตัว รู้สึกน้อยใจในโชคชะตา ว่าทำไมต้องมาเป็นโรคร้าย โธ่...บางคนน่ะ ไม่ได้เป็นมะเร็งซะหน่อย แต่อาการทางจิตน่ะแทบปางตายเลย แต่นี่..นอกจากงานประจำที่แสนสบายแล้ว อิอิ..คุณยังต้องมาดูแลเวป เป็นศิราณีให้ใครต่อใคร ดูแลครอบครัว แล้วยังมีเวลาอ่านหนังสือธรรมะ อีก บางคนบ่นว่าตัวเองยุ่งมาก ๆ ไม่มีเวลาเลย ลองให้เค้าเขียนออกมาสิ ว่าเค้าทำอะไรบ้างที่บอกว่ายุ่ง...เชื่อได้ว่าไม่ได้ครึ่งของพวกเราหรอกค่ะ...เอ..หรือว่าเราเป็น สว. ถ้าจะแก่จริง ๆ เพราะหากวันไหนไม่ได้อ่านข่าวบ้านเรา หรือว่าเขียนอะไรบ้าง เหมือนว่าชีวิตมันขาดอะไรไปสักอย่างนะ แล้วตอนนี้ หากเน็ตไม่เกเร ก็ต้องเข้ามาคุยกับคุณ จริง ๆ แล้วเป็นห่วงมากกว่า อย่าถามนะ ว่าเป็นเพราะอะไร เพราะตอบไม่ได้ค่ะ บ้านเราร้อนมาก เห็นคนที่บ้านก็บอก แต่ที่นี่ อากาศแต่ละวันเหมือนอยู่คนละทวีปเลย เมื่อวาน กรมอุตุฯ บอกจะแดดออก และร้อน กลับเป็นว่า ทั้งลมทั้งฝน แต่พอมาวันนี้ ร้อนตับแทบแล่บ แต่งตัวไปทำงานไม่ถูกเลยค่ะ ฟังเค้าพยากรณ์อากาศก็มั่นใจว่าจะมีแดดใส่เสื้อผ้าหน้าร้อนไป กลับหนาวกัน วันนี้เข็ดจากเมื่อวาน แทบเป็นหมูตกมันเชียว อิอิ.... พอคุณอิมบอกไปแอบอ่าน คนของใจของคุณพ่อ เลยเข้าไปอ่านบ้าง ก็สนุกดีออก แต่ละนางไม่ทราบว่าพระสังข์ เอ้ย คุณพ่อจะเสี่ยงพวงมาลัยให้ใครดิ คอยลุ้นตามไปด้วย ดูสิ ว่าจะเป็นไปตามโผมะ คริ ๆ ปล. คิดดีแล้วหรือคะ ที่จะเอาอ้อมกอดจากคนไกลไปให้ท่าน กลัวท่านจะลมจับเสียก่อนดิ
19 เมษายน 2554 20:47 น. - comment id 123529
วันนี้ช่วงสายฝนตก ฉันรู้สึกดีใจนะ เวลาที่ฝนตก ฉันก็จะพลอยเออออไปด้วยว่า ผมของฉันจะขึ้น จะเจริญเติบโตเหมือนต้นไม้ 555 ฉันก็คิดของฉันอย่างนี้ ห้ามคิดไม่ได้หรอก มีความสุขกับการคิดประหลาด ๆ น่ะ แต่ก่อนเที่ยงฝนก็หยุดตกนะ ฉันจะมีโอกาสออกไปกินมื้อเที่ยงโน้นเลย วันนี้วาสนาดีมีลาภปาก พอดีมีคนเพิ่งเดินทางไกลกลับมาจากแคชเมียร์ แวะมาเยี่ยมเยือน ก็เลยได้กินข้าวหน้าเป็ดย่าง + เกี๊ยวปู อร่อยมาก เออ ใช่ เจออาม่าตอนเช้า ก่อนเข้างาน เลยบอกให้อาม่าไปหาที่โต๊ะทำงาน ฉันแบ่งหน้ากากอนามัยให้อาม่าด้วย เพราะช่วงคีโมเป็นช่วงที่ร่างกายอ่อนแอมาก ๆ เห็นอาม่าถือสัมภาระจำพวกไข่ต้ม + ผัก ฉันก็บอกอาม่าว่า กินไปเถอะ จำพวกเนื้อสัตว์ในตอนนี้น่ะ เพราะว่าร่างกายต้องการโปรตีนเพื่อซ่อมแซมบาดแผล หลังคีโมจบแล้ว ค่อยเน้นเรื่องโภชนาการกันใหม่ อาม่าบอกว่า หมอนัดให้คีโมในวันที่ 21 ฉันก็แปลกใจ เพราะอาม่าได้รับคีโมหนแรกในวันที่ 7 ทำไมห่างกันแค่สองสัปดาห์เอง หมอจำวันที่ผิดหรือเปล่านะ ฉันบอกอาม่าให้ถามหมอให้แน่ชัด จำนวนวันที่ห่างกันแค่สองสัปดาห์ มันเพียงพอต่อการเว้นช่วงหรือไม่ เผื่อว่าคนละสูตร ถึงไง หมอคงดูแลอาม่าเป็นอย่างดี ฉันหวังว่าอย่างนั้น ส่วนบรรณารักษ์ที่มีเลือดออกที่เต้านม เธอบอกว่าไปตรวจมาเมื่อเสาร์ที่แล้ว ขณะที่เมมโมแกรม ซึ่งมีการบีบอัดเต้านม ทำให้เลือดไหลเปรอะเครื่องตรวจเมมโมแกรม ผลยังคงไม่แน่ชัดเพราะเธออยู่ในวัยสามสิบต้น ๆ และเมื่ออัลตราซาวนด์ก็ยังเห็นเป็นเงาไม่ชัดเจน หมอบอกกับเธอว่า คงต้องขอผ่าเพื่อตรวจให้แน่ชัด ... ผ่า ... เธอกลัวมาก และเมื่อเธอรู้ว่า คือการผ่าตัดใหญ่ ต้องมีการวางยาสลบ ต้องมีการแอตมิท เธอจึงปฏิเสธการตรวจ ตอนที่เธอเล่าให้ฉันฟังนั้น เธอก็ถามฉันว่า หมอตรวจสอบร่างกายฉันอย่างไร ฉันก็เล่าว่า ใช้เข็มเจาะตัดชิ้นเนื้อ มีการฉีดยาชา ไม่กี่นาทีก็เสร็จ นั่งพักครึ่งชั่วโมงก็กลับบ้านได้ ฉันแนะนำให้เธอไปหาหมอตรวจ อาจจะเป็นหมอที่เธอรู้สึกดีและไว้วางใจ ฉันให้เบอร์สถาบันมะเร็ง ศูนย์ถันยรักษ์ ก็หวังว่าเธอจะโทรไปปรึกษาและมีการนัดแนะตรวจร่างกายอีกครั้ง ไม่อยากให้เธอหนีการตรวจร่างกาย ที่จริงฉันน่ะ ยังรู้สึกแปลกใจเลยว่า หมอที่ขอผ่า แล้วเธอไม่ให้ผ่า ทำไมหมอไม่มีวิธีพูดให้เธอยอมตรวจร่างกาย มันไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วเหรอ แต่ก็ม่รู้นะ ฉันไม่ใช่หมอ .. ฉันเป็นลิง ส่วนเรื่องกลอนฮาเฮหาคนรู้ใจให้คุณพ่อ คิดวาคุณพ่อคงใช้ระยะเวลาทำใจนาน ดีไม่ดี คุณพ่อพายเรือหนีอีกต่างหาก สาวแต่ละคนแรง ๆ กันทั้งนั้น เล่นเอาคนแก่หัวใจจะวายยยยยยยยยยยยยยย 555 ขำอ่ะ ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งขำ
19 เมษายน 2554 23:43 น. - comment id 123535
ฮั่นแน่...แอบไปกินข้าวหน้าเป็ดมา นี่เป็นอีกหนึ่งเมนูที่โปรดปรานเลย กลับไปจะไปหม่ำด้วยคนนะ จองไว้เลย
อาม่า...เรื่องคีโม นั่นซิ คิดทบทวนกลับไป แม่ก็ได้คีโม ระยะใกล้เคียงนะ แต่แม่ของเอ็มเป็นระยะสุดท้ายแล้วน่ะ แต่แม่เป็นคนที่แข็งแรงมาก ๆ แทบไม่เคยป่วยเลย อันนี้ต้องคอยดูกันต่อไปว่าหมอรักษาอย่างไรให้อาม่าค่ะ
บรรณารักษ์...นี่เข้าไปหาข้อมูลเรื่อง อาการมีเลือดออกที่หัวนมเลยนะ ถือว่าน่ากลัวมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ทำการรักษาเลย ปัจจัยเสี่ยงมีมากเหลือเกิน ได้แต่ภาวนาให้เธอกลับใจ เฮ้อ....
พี่ที่ทำงาน มีก้อนเนื้อที่เต้านม เธอไม่เคยมีลูก มาเปิดอกคุยกันจริง ๆ เธออายมากเพราะเราเรียกเธอว่า ครูระเบียบ เพราะเรียบร้อยมาก ๆ เป็นก้อนแข็ง แล้วเต้านมบิดเบี้ยวไป จนไม่กล้าวิจารณ์ ได้แต่บอกให้ไปพบหมอ
หมอก็สแกนแล้วก็ส่งเธอต่อไปยัง อีก รพ. ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับเต้านม พี่เค้ากินไม่ได้นอนไม่หลับหลายวันกว่าจะถึงคิวนัด พอไปถึง หมอดูอาการเสร็จ ก็บอกว่าไม่เป็นไรอย่าห่วง แล้วก็เอาเข็มใหญ่ เจาะเข้าไปที่เต้านม พี่เค้าบอกว่าเจ็บมาก ร้องไห้เลย เค้าทำสด ๆ แต่ก็ดึงเอาน้ำที่อยู่ในเต้านมออกมา เป็นน้ำสีเขียว ปรากฏว่า ก้อนยุบหายไปเลย พี่เค้าก็กลับมาเล่าให้ฟัง พวกเราก็ยังแคลงใจอยู่ จนมาวันนี้ มาอ่านที่คุณอิมเล่าให้ฟัง จึงเข้าไปค้น ถึงได้รู้ว่าเป็นอาการของการขยายตัวของท่อน้ำนม
น้ำคัดหลั่งที่เป็นสี (Coloured opalescent or multicoloured discharge)
น้ำคัดหลั่งที่ไม่ใช่ น้ำนม,เลือด หรือ น้ำใส จะจัดอยู่ในกลุ่มนี้ ซึ่งอาจมีสีต่างๆได้หลายสี เช่น เหลือง,เขียว,น้ำตาล กลุ่มนี้ไม่มีความเสี่ยงในการเป็นมะเร็งเต้านมเลย
สาเหตุส่วนใหญ่มักเกิดจาก การขยายตัวของท่อน้ำนม (Mammary duct ectasia) หรือ ซีสต์(Fibrocystic disease)
ฉะนั้น อาการของคุณบรรณารักษ์น่าห่วงมาก เพราะเค้าบอกว่า หากน้ำคัดหลั่งเป็นเลือด โอกาสจะเป็นมะเร็งมีถึง ๒๘% เฮ้อ...คุณอิมไม่ใช่หมอแต่เป็นลิง แล้วเอ็มล่ะ เออ..แล้วทำไมจู่ ๆ อยากเป็นลิงล่ะ
จริง ๆ ก็น่าเห็นใจคุณพ่อของคุณอิมนะ เพราะเท่าที่เห็นสาวที่กล้าแล้วแรงแบบนี้ คนที่เหนียมอายก็ต้องพายเรือหนีแล้วล่ะ แต่เดี๋ยวนี้เค้ามีเรือหางยาวนะคะ หากพายไม่ทันก็ล่อเรือยนต์เถิดค่ะ ๕๕๕
ว่าแต่ฝนตกทุกวันแบบนี้ ถักเปียได้หรือยังคะ
21 เมษายน 2554 21:30 น. - comment id 123551
เมื่อคืนรับสายสองรอบ ห้าทุ่มกับตีสาม เกี่ยวกับเรื่องงาน ไอ้ตอนตีสามนี่สิ ทำให้ฉันนอนไม่หลับไปยันเช้า และต้องรีบไปทำงาน ต้องระดมสมองช่วยกันแก้ไขงาน กว่าจะหาทางสว่างให้ตัวเองเจอ ก็พลบค่ำแล้ว ดังนั้นวันนี้ฉันบอกว่า "ไม่เหนื่อย"
24 เมษายน 2554 23:25 น. - comment id 123576
โอ..เหล่าเอี๊ยะ (จริง ๆ ควรอุทานเรียกพระเจ้า) หลัง ๓ ทุ่มไปแล้วยังมีการโทรตามกันอีกดิ แสดงว่าคุณอิมต้องสำคัญมาก ๆ ฉะนั้น จะบ่นว่าเหนื่อยไม่ได้ อาการแบบนี้ ปีหนึ่งมีกีหนน่ะ เครียดตาย...เลย พูดถึงอาการเครียดได้แต่เตือนคุณอิมว่าอย่าเครียดนะ แต่ตัวเอ็มเองดั้นเป็นเครียดลงกระเพาะ จวบกับอากาศที่ขึ้น ๆ ลง ๆ ทำให้เจ้าไวรัสที่เคยลงกระเพาะไปเมื่อต้นปี กลับมาอีก เวียนหัว อาเจียนตลอด เพื่อน ๆ ก็ถามแกเครียดอะไรหนักหนาวะ นั่นดิ มีอะไรให้เครียด ไม่มี...เอ...หรือว่ามี ๕๕๕ ช่วงนี้ตรงกับวันหยุดเทศกาลไข่ อีสเตอร์ ที่นี่เรียกว่า Påske ออกเสียงว่า โพส.. พวกเราได้วันหยุดยาว ๕ วัน ทีนี้งานที่สุมอยู่ ทำกันไม่ทัน พวกเราช้ากว่าทางฝรั่งเศส ๓ อาทิตย์ แล้วอังคารที่จะถึงนี้ ก็มาอีกกลายเป็น ๔ ตรูอยากตาย ทำให้ หยุดได้ ๓ วัน คือ พฤหัสฯ ศุกร์ เสาร์ แล้ว อาทิตย์ กับจันทร์ต้องไปทำงาน จากที่ทำงานยาว ไม่มีวันหยุดเลย ตั้งแต่ช่วงหลังปีใหม่ งานบ้านก็ทำไปพออยู่ได้ หยุด ๓ วัน เหล่าเอี๊ยะก็ช่วยม่ายล่าย...อั้ว ทำไปอ้วกไปง่ะ เพราะคนตัวใหญ่ถึงเกษียณแล้ว ท่านก็มีหน้าที่หายใจอย่างเดียว อิอิ...จะบ่นทำไมเนี่ย ว่าแต่...ชุกยิบเผ่งอัง...ล่ายผงมะ ที่สำคัง ลื้อต้องยิ้ม...
25 เมษายน 2554 12:44 น. - comment id 123577
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาพ่อ(อุปถัมท์)ของฉันประสบอุบัติเหตุเฉียดตาย ฉันเองก็เพิ่งรู้เมื่อวาน พ่อเพิ่งบอก ทำเอาน้ำตาแหมะ ๆ กลัวว่าพ่อจะหนีไปอยู่สวรรค์อีกคน วานนี้ไปเยี่ยมคนป่วยแถว ๆ บางบัวทอง ป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับสมองไม่สั่งการ ภาษาแพทย์เรียกไม่ถูก พวกเราสรุปกันเองว่า เพื่อนต้องป่วยเป็นโรคบ้า .. (ง่ายดี) คนป่วยให้หมวกผ้ามาด้วย เท่ห์ดี แบบคาราบาว เอาไว้สวมเข้าแก๊ปกับชุดเชิ๊ต กางเกงยีนส์ เย็นนี้ก็จะต้องไปเยี่ยมคนป่วยอีกคน ที่ถูกหามเข้า รพ เมื่อเช้าตรู่นี้เอง เรียกว่าหมาด ๆ โรคอะไรก็ยังไม่แจ่มชัด ต้องรื้อเช็คทุกระบบ ............................ ฝนตก ดีจังเลย ตอนนี้ผมยาวประมาณ 1 cm แล้ว .. ว่าง ๆ ก็เลือกแบบทรงผม ตัดสินใจแล้วล่ะว่า จะซอยผมสั้นละกัน ไหน ๆ ก็ไม่มีนมแล้วนี่ มันจะได้ดูหล่อ ๆ 555
26 เมษายน 2554 08:40 น. - comment id 123582
ดีจร้า...อาคุงอิม คุงพี่ปราง...คุงน้องแซม...ดาว...อิอิ
28 เมษายน 2554 20:26 น. - comment id 123592
โอ.. ข่าวเขมรปะฉะดะกับไทยนี่ ดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นทุก ๆ วัน เฮ้อ.. โน่นก็สงครามชิงดินแดน ส่วนฉันก็ต้องสู้รบปรบมือกับเชื้อโรคที่จะมาแย่งชิงดินแดนร่างกายเหมือนกัน ช่วงนี้เดินสายบ่อย เยี่ยมคนนั้น เยี่ยมคนนี้ รอบตัวมีแต่คนป่วย ก็เลยกลายเป็นว่า ฉันยังดูดีกว่าคนอื่นแฮะ ฉันหมายถึงระยะนี้เท่านั้นนะ เรื่องที่จะต้องกันยาว ๆ น่ะ ก็พอจะให้มีลุ้นระทึกอยู่เรื่อย อะไร ๆ ก็ไม่แน่นอน นี่ดูหนังไปด้วย สาระแนเห็นผี .. สุดจะติงต๊องเลยหนังเรื่องนี้ ดีนะ ที่ดูที่บ้าน หากไปเสียตังค์ซื้อบัตร คงเสียดายตายชัก แต่ก็ฮาดี เจอผีก็ยังขำได้ อย่างน้อยก็ทำให้ฉันดูหนังผีจนจบ 555 นี่ ๆๆๆ... มีคนพูดไม่ชัดแวะมา เขาบอกว่า จะต้องไปต่อสู้อีกแล้ว ยังไงซะ ก็ต้องเหลือชีวิตมาให้ล้อเลียนกันนาน ๆ นะ
6 พฤษภาคม 2554 12:38 น. - comment id 123671
ดีจร้า...อาคุงอิม...งานเยอะจิงจัง... ไงๆก็สู้อย่าท้อ อย่าแท้...นะคุงอิม...
6 พฤษภาคม 2554 22:24 น. - comment id 123684
คุณกีรติ ... หมอนัดวันที่ 12 สัปดาห์หน้า ไม่ได้บอกว่าจะต้องเจาะเลือดนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าหมอจะตรวจดูอะไร แต่ที่รู้ ๆ ตอนนี้ แผล มันเลิกชาไปนานแล้ว .... มันเจ็บจริง เวลาพลิกด้านข้างซ้ายโดนก็จะเจ็บ เวลายืดตัว บิดขี้เกียจ ก็จะเหมือนว่า เนื้อข้างในมันปริ (สงสัยจะคิดไปเอง) แต่พรุ่งนี้จะไปเที่ยวสวนเมืองจันทน์ พักแรมที่ระยองศิริออนซี น่าจะเดินเตร็ดเตร่ริมทะเลได้ คงยังไม่กล้าลงเล่นน้ำหรอก แต่เรื่องกินทุเรียนนี่สิ เห็นทีจะยับยั้งชั่งใจไม่ไหว แต่เอาน่า กินนิดหน่อยคงไม่เป็นไร เดี๋ยวจะกินมังคุดตามไป จะได้ไม่ร้อนมาก ตอนนี้ผมขึ้นแล้ว อากาศที่นี่ร้อนมาก ยังรู้สึกเลยว่า โขคดีที่หัวล้านช่วงนี้ ชักจะชินกับทรงผมนี้แล้วนะ เออนี่ .. นอกจากผมขึ้นแล้ว ตรงหน้าผาก ขนอ่อนขึ้นตรึม อย่างกะเห้งเจียเลย แถมจอนข้างหู ก่อนนั้นมันมีอยู่นิดหน่อย ตอนนี้ไหง๋มันลามมาครึ่งแก้มก็ไม่รู้ ท่าจะเป็นลิงก็คราวนี้แหล่ะ
22 พฤษภาคม 2554 05:10 น. - comment id 123934
ดีจร้า...อาคุงอิม....
28 พฤษภาคม 2554 10:14 น. - comment id 124074
คุณกีรติ .. ผลจะเป็นอย่างไร ก็ต้องยอมรับมันให้ได้เนอะ .. ช่วงนี้ยังดูดี (แม้ว่าจะเดินเอียง ๆ ข้างไปนิด) งานยังเยอะเหมือนเดิม ที่จริงก็ดีเหมือนกันนะ ที่งานเยอะ เพราะทำให้ตัวเองคิดว่า ทำได้ เท่าที่คุณอื่นทำ หรือ ดีไม่ดี อาจจะทำได้มากกว่าที่คนอื่นทำ ยังไงก็ยังดีกว่า ไม่มีอะไรทำเนอะ คุณปรางทิพย์เป็นอย่างไรบ้าง ? ก็ไม่รู้แฮะ ปุบปับ ผ่านมาครึงปีแล้ว ที่เขียนเรื่องนี้ก็ตั้งแต่สิงหาปีที่แล้ว ทีแรกเขียนเรื่องของพี่สาว ทำไปทำมา กลายเป็นเรื่องตัวเอง
3 มิถุนายน 2554 09:16 น. - comment id 124138
สวัสดีค่ะคุณอิม คุณน้องกีรติ ขออภัยด้วยที่หายหน้าไปนาน มีปัจจัยหลายอย่างค่ะ ข้อแรก เจ้าคอมผู้มีพระคุณ ต้องเรียกว่าผู้มีพระคุณค่ะ หากไม่มีคอม โลกของปรางทิพย์ต้องคับแคบเป็นแน่แท้ คอมมันป่วย อาจเป็นไวรัสลง ทำให้ไม่ได้ท่องโลกนานพอควรค่ะ ข้อสองต้องเตรียมตัวกลับเมืองไทย งานก็โหมเข้ามา แถมสุขภาพแย่ ๆ เพิ่มมาอีก กำ.... คนตัวใหญ่ก็ป่วย ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตนี้ แผนการณ์ต่าง ๆ ที่เตรียมไว้ ว่ากลับมาเมืองไทย จะต้องทำอะไรบ้าง เป็นอันต้องยกเลิกไปค่ะ พรุ่งนี้จะต้องบินกลับไปเดนมาร์กแล้ว คอมฯ ก็เพิ่งใช้ได้เนี่ย แต่ก็ยังงง ๆ กับ มันอยู่ ด้วยแรงคิดถึงทำให้ พยายามเข้ามา จริง ๆ อยากไปพบคุณอิมมาก แต่ช่วงที่ผ่านมา จัดการกับภาระกิจที่สำคัญไปเรียบร้อย ปรากฏว่า เดินไม่ได้ค่ะ อาการปวดไปทั้งตัว ทั้งหาหมอแผนปัจจุบัน หรือว่าแผนโบราณก็แล้ว ที่ดีหน่อย ไปหาหมอแผนไทย ที่ภาคเหนือได้ฝังเข็ม ดูเหมือนจะดีขึ้น ก็หมายมั่นไว้ว่ากลับมา จะแอบย่องไปหาคุณอิม ที่ไอซีซี ปรากฏว่า กลับมาแล้ว ดันท้องเสีย เพราะอากาศร้อนมาก ๆ มีไข้ผสมด้วย ทีนี้อาการที่ว่าดี กลับปวดขาขึ้นมาอีก โดนคำสั่งให้นอนนิ่ง ๆ อยู่กับบ้าน นอนตีลังกามา ๓ วันแล้ว อาการก็ยังไม่ดีขึ้นเลย ความหวังสุดท้ายคือกลับไปหาหมอที่เดนมาร์กค่ะ อาการคุณอิมเป็นอย่างไรบ้างคะ ขาดการติดต่อไปเหมือนชีวิตขาดอะไรไปน่ะ น้องกรต. ด้วย อย่าลืมดูแลสุขภาพนะคะ พี่เองเป็นคนดูแลสุขภาพตัวยง แต่ยังเอาตัวแทบไม่รอดเลย
3 มิถุนายน 2554 17:05 น. - comment id 124156
ฝนปรอยทีไร ทำให้เป็นหวัดคัดจมูกทุกทีสินั่น หลายวันมานี่กลางคืนนอนไม่ค่อยจะหลับ แต่ก็พยายามแล้วพยายามอีกที่จะอยู่แบบหลับ ๆ เพื่อว่ากลางวันจะได้ไม่ง่วงเหงาหาวนอน ทว่าไม่สำเร็จสักที วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ง่วงมาก ซ้ำต้องกินยาแก้หวัดอีก เลยหัวทิ่มหัวตำกับงานข้างหน้า ฉันหาวิธีหยุดง่วงไม่ได้ ก็เลยหยิบผลไม้กินไปเรื่อย ๆ ทำไปทำมา กินเงาะหมดไปแล้ว 2 กก. มังคุดเหลืออีกไม่กี่ลูก ส้มฟาดไป 3 ผล นี่ก็แน่นท้องแล้ว มื้อเย็นคงหาทางใส่สารอาหารลงไปอีกไม่ได้แหง๋ ๆ งานเยอะมาก ฉันอยากให้มีวันหยุดแทรกในระหว่างสัปดาห์อีก ตอนเย็นฉันกลับถึงบ้านโดยสภาพที่เรียกได้ว่า มึนเต็มที่ แทบจะหลับตอนเดินกลับบ้านด้วยซ้ำไป เหนื่อยจัง .. ในเวป ฉันเข้ามาอ่านบ้าง มีสิ่งที่น่าสนใจ และ มีสิ่งที่ไม่น่าสนใจเหมือนเช่นเคย ฉันแวะเข้ามาที่นี่ ย่องมาดูว่ามีใครมาเคาะประตูเรียกหาไหม มันเหมือนกับว่าฉันรอคอย รอคอยคนที่รู้สึกคุ้นเคยเพื่อที่จะได้สนทนากันผ่านตัวหนังสือ มีงานกินเลี้ยงอยู่หลายงานเหมือนกัน แต่คงไม่มีโอกาสนุ่งกระโปรง กลัวใส่วิกแล้วพลาดหลุด อีกอย่างการแต่งกายนี่มันเป็นอะไรที่ยุ่งยากมาก แต่งตัวไม่ถูกจริง ๆ 5555 .. ............................... คุณปรางทิพย์ .. วันก่อนคุณแซมก็มาเมืองไทย แต่ก็ไม่สามารถจัดสรรเวลาลงตัวได้ จึงไม่ได้พบกันค่ะ มาคราวนี้ถึงคิวคุณปรางทิพย์ ทั้งที่ลำเนาไม่ไกลกันนัก แต่ก็ไม่ได้จังหวะจนได้ :) .. ไม่เป็นไรนะ แค่รู้ว่าคิดถึงกัน ก็ทำให้หัวใจแช่มชื่นเยอะเลย ตอนนี้ผมขึ้นแล้วนะ ยาวประมาณ 2 cm. เพื่อน ๆ บอกให้ถอดหมวกได้แล้ว เวลานั่งทำงานในห้องก็ถอดหมวกนะ แต่เวลาเดินออกไปข้างนอกก็ยังสวมหมวกอยู่ บางทีก็พันผ้าสีสวย ๆ น้ำหนักตัวยังคงอยู่ที่ 56-57 kg. ในสัดส่วนสูง 165 cm. ที่รู้สึกแปลก ๆ ก็คือ รู้สึกว่ามีขนอ่อนขึ้นข้างแก้มและส่วนของหน้าผากยิ่งใกล้ขมับยิ่งเยอะค่ะ ทำให้รู้สึกว่าหน้าตาชักจะเหมือนลิงไปทุกทีแล้ว ส่องกระจกทีไร ขำตัวเองทุกทีค่ะ ปล. อยากบอกว่าคิดถึงมาก ลองเอามือแตะรับสัมผัสที่หน้าจอคอมฯ
4 มิถุนายน 2554 08:03 น. - comment id 124166
เมื่อคืนนอนกระสับกระส่าย ขา หัวเข่าที่ปวด เหมือนมันจะหลุดกระเด็นไป น้าถามว่า ตอนเด็ก ๆ เคยหักขาตั๊กแตน หรือเด็ดปีกแมลงปอหรือเปล่า เพราะท่านเห็นแล้วสงสาร นึกย้อนกลับไป คงเป็นจริง เคยเด็ดปีกแมลงปอหนึ่งตัว ส่วนตั๊กแตน อย่าว่าจะหักขามันเลย แค่จับก็ไม่เคย เฮ้อ...เวรกรรม คุณอิม เช้าวันนี้ ความจริงต้องเตรียมเก็บของแล้ว แต่ยังอ้อยอิ่งอยู่ อดใจไว้ไม่ได้ เลยเข้ามาดูว่า เรามีจะมีความคิดถึงเหมือนกันมั๊ย รู้หรือไม่ พออ่านจบ น้ำตามันเอ่อขึ้นมา เหมือนเรามีความผูกพันกัน นี่กระมังที่เค้าเรียกสายใย เอาเรื่องสั้นนี้ให้ลูกอ่าน เธอว่า ...ไม่น่าเชื่อเลย สายใย...สายสื่อระหว่างตัวหนังสือจะมีอิทธิพลมากมายเท่านี้ แต่เอ็มก็ไม่ได้โทษใครนะคะ ช่วงนี้ ขอให้เดินได้คล่องก่อน คนตัวใหญ่ก็บ่นว่า อาจเป็นเพราะอากาศ โธ่...จะไปโทษดินฟ้าอากาศได้อย่างไร ตัวเราเองต่างหาก เฮ้อ.... เข้าใจสภาวะของน้องแซมนะคะ ตอนจะกลับเอ็มน่ะเขียนโปรแกรมเลย ว่า ฉันจะต้องไปไหนบ้าง ทำอะไรบ้าง พอเอาเข้าจริง ๆ ทำได้ไม่ถึง ๒๐ เปอร์เซนต์ ใจน่ะโลดแล่นไปแล้ว แต่ขามันไม่ยอมเป็นใจด้วย คุณอิม...แม้ว่าเรายังไม่ได้กอดกันแบบตัวเป็น ๆ แต่เราก็กอดกันด้วยใจนะคะ ผมขึ้นแล้ว เจียนรอบ ๆ เป็นรองทรงสั้นไปก่อน หลับตานึกภาพ คงเป็นสาวหล่อนะ เลี้ยงตรงกลางกระหม่อม เอาเจลจับทรงให้เป็นรูปหัวหอม...โอย..กลายเป็นสาวหล่อได้นะคะ อิอิ.. แต่ขนตามใบหน้าดิ งง...มันมาได้อย่างไร ที่ควรขึ้นทำไมไม่ไปขึ้น ว่าแต่ ไปหาหมอมาท่านว่าอย่างไรบ้างคะ
4 มิถุนายน 2554 10:38 น. - comment id 124169
วันที่ไปพบหมอ 12 พค.54 .. วันที่เจอกับสภาพโรงพยาบาลที่เปลี่ยนไป ตึกหน้า ส่วนที่เป็นตึกคนไข้นอก ที่จะต้องวางบัตร เจาะเลือด รอตรวจอะไรนั่น เขาไม่ให้เข้าไปแล้ว เพราะเขาจะทำการบูรณะทุบตึก เพื่อสร้างตึกใหม่ทดแทน ทีนี้ จากที่เคยสะดวกสบายก็เลยต้องไปทุลักทุเลนิดหน่อยตามตู้คอนเทนเนอร์ สงสารหมอ,พยาบาลและเจ้าหน้าที่ และสงสารคนป่วยด้วย ดูลำบากวุ่นวายกันมาก ฉันเดินไปสำรวจพื้นที่ ตรงนั้น ตรงนี้ แล้วก็นั่งรอพบหมอ ฉันได้คิวแรกเพราะไปแต่เช้า เจ้าหน้าที่อาจจะเข้าใจผิดก็ได้ คิดว่าฉันมารับเคมีบำบัดเพราะยังสวมหมวกอยู่ เลยจัดคิวแรกให้ (ปกติต้องให้คนรับเคมีบำบัดก่อน คนไข้อื่นค่อยเรียงคิวตามเลขที่บัตรอีกชุด) หมอตรวจร่างกาย บอกว่าเรียบร้อยดี และนัดให้มาพบอีกทีคือวันที่ 4 สิงหาคม ฉันถามหมอเรื่องยาต้านเอสโตรเจน ควรทานเมื่อไหร่ หมอบอกว่า ลืมให้ยาฉันในคราวก่อน ที่จริง ควรทานยาหลังคีโมเข็มสุดท้ายทิ้งห่างไป 2 สัปดาห์ .. เท่ากับว่า ฉันรอไปถึง 10 สัปดาห์ แต่ก็ไม่ได้เคืองหมอหรอก รู้และเข้าใจหมอว่า หมอมีงานยุ่งมาก เรื่องลืมเป็นเรื่องธรรมดา หมอเป็นคนให้ชีวิตฉัน ฉันจะต้องมีความรู้สึกที่ดีกับหมอโดยปราศจากความรู้สึกคิดลบใด ๆ หมอบอกว่า .. ต้องหมั่นตรวจตราตัวเองด้วย เป็นมะเร็ง ต้องเข้าใจว่า มันรักษาไม่หาย การรักษาเป็นเพียงการควบคุมไม่ให้มันก่อตัวกำเริบ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชนะมันทุกครั้ง ถึงหมอไม่บอก ฉันก็รู้อยู่แก่ใจ โรคนี้น่ะ .. ใคร ๆ ก็กลัวนักกลัวหนา *********************************************************************** ฉันยังคงทำงานตามปกติ ใช้ชีวิตอย่างคนทั่ว ๆ ไป ดูหนัง ร้องเพลงคาราโอเกะ เที่ยวตะลอนตามป่า คิดงาน วางแผนงาน อีกเยอะแยะที่ฉันทำ และยังมีอีกนะสิ่งที่อยากทำ ตอนนี้ก็ได้เตรียมการไว้ล่ะ 1. ฉันจะต้องเดินทางไปส่งมอบกองทุนสวนขวัญที่ จ.นครศรีธรรมราช น่าจะเร็ววันนี้ 2. โครงการเพื่อนพ้องน้องพี่ ปีนี้ .. จะพัฒนาโรงเรียนในชนบท ซ่อมแซม ทาสี อาคารเรียน ตุลาคมโน่น อะไรที่อยากทำ ก็จะทำ .. อะไรที่อยากกินก็จะกิน .. หมอสั่งว่า นอกเหนือจากยาที่ต้องกินทุกวันแล้ว ให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันชอบ ให้ฉันไปที่ที่ฉันชอบ ฟังแล้วมันชอบกลดีนะ 555 แต่ก็ตรงประเด็นดีจัง *********************************************************************** คุณปรางทิพย์.. ปวดขา ปวดเข่า เป็นมานานหรือยังคะ อัลมิตรามีเพื่อนเป็นแพทย์เชี่ยวชาญทางกระดูก เขาอยู่ในเวปนี้ด้วยค่ะ ชื่อ "ท่องเมฆา" เขาเคยดูแลอัลมิตราตอนที่เดินทางไกลไปบริจาคของค่ะ เวลาที่อัลมิตราเริ่มมีอาการเมารถ เขาจะปรับกระดูกต้นคอ เวลาปวดเมื่อยที่ปีกขวา ก็จะนวดคลายเส้น เขามีคลีนิคด้วยนะที่ ถ.หลานหลวง เพื่อนของอัลมิตราหลายคน (ที่บริษัท) เป็นคนไข้ที่เขาดูแลด้วย มีคนหนึ่งเป็นผู้ชายร่างใหญ่ มีปัญหาตรงขา เนื่องจากออกกำลังกายหักโหมเกินไป ก็มารักษากับเขา เพื่อนผู้หญิงอีกคน มีปัญหาตรงขา ตรงเข่า ก็มารักษากับเขาค่ะ ทั้งสองคนยืนยันได้ว่า อาการปวดหายไป สองสัปดาห์ก่อน อัลมิตราไปที่คลีนิค เพราะมีนัดกับเขาไปเยี่ยมเยือนเพื่อนอีกคนที่ป่วย ก็นั่งรอที่คลีนิคตรงห้องตรวจนั่นแหล่ะ คนไข้หลายคนของเขาก็ชื่นชมและศรัทธาในตัวเขา ผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่า ปวดเข่า ตรงลูกสะบ้าบวม หมอที่ รพ. นัดผ่าตัด แต่ผู้หญิงคนนี้เลือกมาหาเขา เนื่องจากข้างบ้านก็รักษากับเขาและหาย ถ้าคุณปรางทิพย์อยุ่กรุงเทพฯ อัลมิตราจะพาไปหาเขาค่ะ เขาใจดีนะ .. อยู่ในเครือข่ายจิตอาสาเหมือนกัน ไปออกสำรวจพื้นที่ด้วยกันบ่อย ๆ ค่ะ ส่วนเรื่องขนข้างแก้ม .. คุณปรางทิพย์เคยดูหนังเรื่อง X ' MEN ไหมคะ .. มีคนหนึ่งเป็นมนุษย์หมาป่า ตัวเอกของเรื่องเชียวนะ (ตอนนี้ก็จะมีฉายภาคต่อ) นั่นแหล่ะ เหมือนกันเลย ขนข้างแก้มมีเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะการปรับระดับของฮอร์โมนในร่างกาย ตอนที่รับเคมีบำบัด ขน,ผม ร่วงเป็นว่าเล่น พอตอนที่จะขึ้น มันก็เลยพร้อมใจกับพรึ่บจนลืมนึกไปว่า ไอ้ตรงที่ควรเนียน มันควรไม่มีขน .. ฮา ตอนที่ผมเริ่มขึ้น คุณมัสลินดูผมที่ด้านหลังของอัลมิตรา เธอบอกว่า " เย้ .. หนูอิมมีสองขวัญ น่ารักจัง" แล้วเรียกให้ใครต่อใครมาดู สองขวัญเนี่ยคนเขาเล่าลือกันว่าเป็นคนเจ้าชู้ ..เอ ! อัลมิตราเจ้าชู้หรือเปล่า ? นี่ก็รอให้ผมยาวอีกนิด จะได้ใส่เจลให้ตั้งเด่ คุณปรางทิพย์เคยปลูกหญ้าบนหัวตุ๊กตาไหมคะ ? อัลมิตราเคยไปซื้อตุ๊กตามานะ เป็นเด็กอินเดียนแดง รดน้ำที่หัวทุกวัน หญ้าจะงอกมาเป็นผม แล้วถักเปียเล่น เล่นอยู่ไม่นานหรอก หนูมาแทะหัวตุ๊กตาซะนี่ แต่ตอนนี้น่ะ อัลมิตรานึกถึงหัวเจ้าตุ๊กตาอินเดียนแดงจังเลย คงจะคล้าย ๆ กับหัวของอัลมิตรา ยิ่งเวลาที่ฝนตก ก็พลอยให้นึกถึงตอนรดน้ำเรื่อยไปค่ะ เชื่อป่ะ ! อัลมิตราน่ะ ขี้อาย .. เจอกันตัวเป็น ๆ .. อัลมิตรากอดไม่เป็นหรอก แบบว่า ไม่รู้จะวางมือวางไม้ไว้ตรงไหนดีอ่ะ เอาเป็นว่า ยืดอกให้กอดละกัน ...555
5 มิถุนายน 2554 22:51 น. - comment id 124205
สวัสดีคุณอิม... ขอบคุณที่แจงรายละเอียดการไปพบหมอให้ได้อ่านค่ะ พออ่านจบ ก็ได้รับรู้อีกอย่างว่า...คุณนี่สมกับฉายา "ยอดหญิง" ที่คุณแก้วประเสริฐเรียกขานนะ น้อยรายที่จะทำใจได้แบบนี้ ก็ถือว่าเป็นการมองโลกในแง่ดี และสัมผัสได้ว่า หัวใจของคุณอิมเต็มเปี่ยมไปด้วยคำว่า "อภัย" นับถือจริง ๆ ค่ะ จริง ๆ แล้วการทำงาน ถือว่าทำให้เราลืมความเจ็บปวดทั้งทางกายและใจไปได้ส่วนหนึ่งนะคะ อืม...คำว่าไปในที่ชอบ ที่ชอบน่ะ ไม่ว่าคนปกติหรือคนเจ็บป่วย เอ็มคิดเสมอนะคะ ว่า วันเวลาในการทำกุศล ทำความดีของคนเรา มันไม่คอยเรานะ อิอิ...แต่เชื่อเหอะ คนป่วยอย่างเรา ๆ น่ะ ยังอยู่กันอีกนาน เพราะอะไรหรือ เพราะยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เราต้องทำน่ะดิ ทำท่าซึ้งอีกแระตรู...ปกติเป็นคนที่แข็งนอก แต่อ่อนในน่ะ พอมีใครทำท่าเห็นใจหน่อย บ่อน้ำตาจะแตกอีก เสียดายจริง ๆ เราไม่ได้คุยกันก่อน ตอนนี้เอ็มอยู่เดนมาร์กแล้วจ้า แต่เด๋วก่อน จะหาเวลากลับไปอีกครั้งหนึ่ง "คุณท่องเมฆา" จะได้รักษาปรางทิพย์แน่นอนจ้า อาการปวดมาจากหัวเข่า สาเหตุมาจากหลายข้อนะ 1. อันนี้ฟันธงได้เลย "อ้วน" น้ำหนักเพิ่มขึ้น แล้วเอ็มเป็นคน เท้าเล็ก จะรับน้ำหนักไม่ได้ 2. งานที่ทำ ต้องเดิน บางครั้ง เดิน ๆ ๆ ๆ 2 อาทิตย์เต็ม ๆ ทีนี้เท้าต้องแบกน้ำหนัก เราก็เลยเกร็ง มาปวดที่หัวเข่า ต่อมาก็ลามไปเรื่อย ปวดมาถึงเอว หลัง 3. เพิ่งทราบนี่เองว่า การที่เราเล่นกีฬาหรือออกกำลังกายมากเกินไปทำให้ปวดได้ด้วย อันนี้ตรงประเด็นเลยค่ะ ทำให้คิดได้ว่า สิ่งใดที่ทำมากไป หรือใช้งานมากเกินไป จะถึงจุดเสื่อม (แล้วนี่ใช้สมองมากไป จะเสื่อมมะเนี่ย อิอิ) ช่วงที่กลับไปนี้ อาทิตย์แรกก็ทำธุระ พอเสร็จก็ตระเวณไปหาหมอค่ะ ทั้งนวด ฝังเข็ม ประคบ พอออกจากบ้านหมอ ก็แทบวิ่งได้เลย แต่มาสรุปผลได้ว่า รักษาน้อยไปค่ะ ฉะนั้น ครั้งต่อไป ซึ่งจะพยายามหาเวลาให้ได้ จะกลับไปเที่ยวนี้จะแจ้งเมล์ให้ทราบนะคะ แล้วจะไม่ไปไหนอีกแล้ว จะรักษาตัวค่ะ นี่คนตัวใหญ่จะโทร. ไปนัดหมอที่นี่ให้ เพื่อกายภาพก่อนค่ะ เพราะเค้าเห็นท่าเดินแล้วรับไม่ได้อ่ะ นึกภาพเจ้าหนูแทะหัวตุ๊กตา อย่าบอกนะคะ ว่านอนเพลินให้มันมาแทะหัวได้ อิอิ....อย่างไรอย่าให้แทะขวัญบนหัวไปล่ะ เสียดายแย่เลย หายากนะเนี่ย ว่าแต่สงสัยอ่ะ เจ้าชู้จริง ๆ หรือ เปล่านะ เค้ามาชอบเราเอง เราไม่ได้รู้เรื่องเลยเพียงแต่ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกดี ๆ ที่เค้ามอบมาให้ใช่มะ
7 มิถุนายน 2554 19:25 น. - comment id 124244
ช่วงนี้งานเยอะมาก แต่ก็ต้องมองให้เป็นเรื่องสนุกสนาน ตอนเที่ยงกินข้าวไปทำงานไป ตอนเย็นมาประชุมกันต่อ โอ้ .. สบายกาย สบายใจดีแท้ เหนื่อยน่ะ ก็เหนื่อย อย่างสัปดาห์ก่อน วันศุกร์มั๊ง .. กลับมาถึงบ้านตอนเย็น เลือกที่จะนอนทันที เหนื่อยโคตร .. 555 อุตส่าห์ตัดใจอาบน้ำนะนั่น แล้วทีนี้ก็ดันตื่นตอนตีสาม วุ่นแล้วสิ นอนเต็มตา แถมเริ่มหิวอีกต่างหาก คิดแล้วก็ตลกดีเหมือนกัน วันนี้เพื่อนคนหนึ่งมาส่งข่าว เพื่อนอีกคนเธอป่วย น่าจะเป็นมะเร็งที่กระดูก แถว ๆ ซี่โครงและมีจุดขาวที่ปอดด้วย ก็ยังไม่แน่ชัดว่าเป็นระยะที่เท่าไหร่ ตอนนี้นอนป่วยอยู่ที่ รพ.จุฬา ก็นัดกันว่าจะไปเยียมในวันศุกร์ เธอต้องได้รับการฉายแสง ก็ยังไม่รู้รายละเอียดนัก เพื่อนคนที่ส่งข่าวให้รู้บอกว่า อยากให้ฉันไปเยี่ยมคนป่วย ประมาณว่า ให้ฉันไปเป็นพรีเซนเตอร์ .. 555 เอากะมันดิ มันคิดดี ทำดีนะเนี่ย
7 มิถุนายน 2554 19:36 น. - comment id 124245
คุณปรางทิพย์ .. อัลมิตราอยากไปดูแลคุณบ้าง แต่คุณอยู่ไกลจัง อย่างดีอัลมิตราคงไปรอแถว ๆ สุวรรณภูมิ ไม่มีตังค์ตีตั๋วไปเดนมาร์ก .. ครั้นจะกระพือปีกบินไปเอง ขนปีกก็ดันไม่ขึ้นซะนี่ เวลาที่มีคนมาถามอัลมิตราเกี่ยวกับเรื่องที่ป่วยอยู่ อัลมิตราก็จะบอกเล่าให้พวกเขาทราบว่า "โชคดีที่เป็นมะเร็ง" พวกเขาก็งงกันนะ อัลมิตราเล่าให้พวกเขาฟัง เรื่องที่คุณมัสลิน คุณปรางทิพย์ คุณแซม คุณกีรติ ช่วยกันดูแลเอาใจใส่อัลมิตราเป็นอย่างดี ทั้งที่ไม่รู้จักกัน และถ้าไม่ใช่มะเร็ง อัลมิตราก็คงไม่ได้พบหัวใจที่งดงามดังกล่าว คุณแซม เธอบอกว่าเป็นนางฟ้าผู้น้อง คอยดูแลตั้งแต่เริ่มต้นเตรียมคีโม จนกระทั่งผมขึ้นก็ยังจัดการดูแลในด้านเสริมสวยอีกต่างหาก คุณปรางทิพย์ ก็ดูแลตั้งแต่ต้นเช่นกัน อัลมิตรานึกภาพตามนะ คนตัวใหญ่ที่คุณปรางทิพย์เขียน ใหญ่เหมือนคุณพ่อเทพหรือเปล่านะ คุณพ่อตัวเท่ากอริล่าเชียวค่ะ คุณมัสลินใจดีกับอัลมิตราเสมอ เป็นเหมือนยักษ์ในตะเกียงอาละดิน เวลาที่อัลมิตราติดขัดอะไร ก็ถู ๆ ๆ ยักษ์ก็จะมา 555 ถ้ามีพรมวิเศษ ก็ใช่เชียวล่ะ ส่วนคุณกีรติ ได้ยินแต่เสียง ฟังจากเสียงแล้ว น้ำหนักไม่น่าจะต่ำกว่า 180 กก. อันนี้ต้องเขียนแบบเวอร์ไว้ก่อน ให้เจ้าตัวมาคลี่คลายสถานการณ์เอง 5555 ถ้าหากเป็นไปได้ .. อันนี้เขียนแบบซีเรียสนะ ก่อนที่อัลมิตราจะกลายเป็นฝุ่น อัลมิตราอยากพบบางใครในโลกเน็ต บางใครนี่มีหลายคนนะ หนึ่งในนั้นก็คือคุณปรางทิพย์ค่ะ คนพิเศษสำหรับอัลมิตราน่ะ มีไม่มากนักหรอกค่ะ :)
7 มิถุนายน 2554 23:34 น. - comment id 124255
คุณอิมคะ มันคงเป็นรอยกรรม...เพราะเราอาจเคยทำบุญร่วมกันมา (.นี่หากเป็นผู้ชายนะ คงคุกเข่าขอความรักแล้ว) ไม่ได้เป็นพี่เป็นน้องกันในชาตินี้ เราอาจเคยเป็นพี่เป็นน้องกันในชาติภพที่ผ่านมา ทำให้มีความผูกพันกันแน่นเช่นนี้ คุณแซม น้องกีรติ คุณมัสลิน คุณป๋าเทพ และคุณอัลมิตรา คือผู้ที่เอ็มอยากพบมากเช่นกัน โดยเฉพาะคุณอิม ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจไว้แล้วแต่ก็ไม่สามารถไปพบได้ ฉะนั้นครั้งต่อไปก่อนไปพบเตี่ยจะต้องไปพบคุณอิมก่อน เพราะเตี่ยท่านบ้านอยู่ศูนย์การค้าวรรัตน์ ซึ่งไม่ไกลจากที่คุณอิมพักเท่าใดนัก พูดถึงคนตัวใหญ่ ท่านสูง 185 ซม. น้ำหนัก เกือบเท่าส่วนสูงค่ะ นี่ตัดนมไปข้างหนึ่งแล้วนะ ไม่งั้น ได้แตะ 200 กก. อิอิ...ยืนยันค่ะ ว่าเป็นส่วนสูงและน้ำหนักที่แท้จริง ฉะนั้น น้องกีรติไม่ต้องสะดุ้งนะคะ
8 มิถุนายน 2554 20:49 น. - comment id 124271
วันนี้อาม่าส่งเสียงตามสายมาทักทายกัน พรุ่งนี้อาม่าก็จะไปรับคีโม อาม่าบอกว่า เหนื่อย เบื่อ เซ็ง ... ฉันก็ได้แต่บอกว่า เหอะน่า หลับหูหลับตายื่นแขนให้เขาไป ทำอะไรก็ทำ อาม่าบอกว่าไม่กลัวหรอกเรื่องเข็ม เจาะเลือด อะไรทำนองนั้น เพราะว่าเจาะตรวจไขมัน ตรวจนั่นนี่บ่อย เพราะว่าอาม่าค่อนข้างอ้วน ฉันบอกอาม่าว่า เรื่องเข็มสำหรับฉันน่ะ มันเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว ส่วนเรื่องผ่าตัดน่ะเรื่องเล็ก .. แล้วเราก็หัวเราะร่วนใส่โทรศัพท์กัน เมื่อเย็นฉันชวนเพื่อนที่มาจากโคราชไปกินสุกี้เอ็มเค อิ่มแปล้เชียว เพื่อนมาไกล ฉันเป็นเจ้าบ้านก็ต้องทำหน้าที่ดูแลหน่อย เพื่อนเอาเสื้นหมีโคราชมาฝาก พรุ่งนี้คงจะได้หม่ำกันล่ะ แฮ่ม .. เสร็จโก๋
8 มิถุนายน 2554 20:56 น. - comment id 124272
คุณปรางทิพย์ .. โอ้โห คนตัวใหญ่ ตัวใหญ่จริง ๆ ด้วย นี่อัลมิตรากำลังชำเลืองไปที่ประตูบ้าน คิดในใจว่า คนตัวใหญ่จะเดินผ่านได้ไหมนะ โอ้ .. โอ้ .. โอ้ .. คุณปรางทิพย์พูดถึงรอยกรรม ทำให้อัลมิตรานึกถึงละครเก่าเรื่องแต่ปางก่อน อัลมิตราเชื่อนะ เชื่อว่า การที่ใครสักคนก้าวมาในชีวิต นั่นเป็นเพราะเคยมีความผูกพันกันมาแต่ก่อน เคยมีสัญญา เคยมีพันธะ ทำนองนั้น บางทีความอบอุ่นในใจ มันไม่ต้องแตะสัมผัสทางกาย มันไม่ต้องรับรู้ทางการเห็นหรือได้ยิน ... สัมผัสใจนี่ ยิ่งใหญ่จริง ๆ ค่ะ คุณปรางทิพย์แอบวาดภาพอัลมิตราเอาไว้หรือเปล่า ถ้าเจอตัวจริงแล้ว อาจจะไม่ใช่ภาพที่อยู่ในใจนะคะ หลายคนที่เห็นอัลมิตรา มันจะตกตะลึงพรึงเพริด ในความแตกต่างกับมโนภาพ .. 555 อัลมิตรายังคงเป็นปุถุชนสุด ๆ เวลาเผลอมักแคะขี้มูกค่ะ 5555 เชื่อไหมเนี่ย
9 มิถุนายน 2554 12:39 น. - comment id 124285
9 มิถุนายน 2554 21:52 น. - comment id 124294
โอ๊ะโอ๋ .. วันนี้ตอนจะเข้าบ้าน รปภ.เรียก "คุณผู้หญิงคร๊าบ รับพัสดุด้วยคร๊าบ..." เป็นพัสดุที่ส่งมาจากคุณปรางทิพย์ ตอนแรกเขย่า ๆ ดู เดาว่า น้ำมันรำข้าว พอเปิดกล่อง อะจ๊ากกกกกกกกกกก..... 3 อย่างนั้น ใช้ยังไงคะ เอางี้ ถามทีละอย่างนะคะ 1.ที่เป็นกระปุกเขียนว่า AQUALIA THERMAL FORTIFLYING & SOOTHING 24Hr HYDRATING CARE ... 2.เป็นหลอดเขียนว่า EFFACLAR DUO SOIN ANTI-IMPERFECTIONS CORRECTEUR 3.เป็นหลอดแบนเขียนว่า AQUALLIA THERMAL TRATAMENTO HIDRATANTE 24H. CALMANTEY FORTIFCANTE คือว่า นอกจากผ้าแพรสีแดงสวยที่อัลมิตราจะเอามาโพกหัวพรุ่งนี้ อย่างอื่น ยังไม่รู้วิธีใช้เลยค่ะ
10 มิถุนายน 2554 00:05 น. - comment id 124295
ปิ๊งป่อง....เสียงกริ่งหน้าประตู (พยายามทำเสียงเอานะคะ) 1. ที่เป็นกระปุก 50 มม. นั้นเป็นครีมทาหน้าค่ะ เป็นครีมกลางวัน 2. เป็นหลอด สำหรับรอยดำคล้ำ หรือคราบไคลน่ะ (ปล่าวนะ ไม่ได้ว่าคุณอิมมีขี้ไคล เต็มต้นคอ หมายถึง ตามระยผ่าตัดน่ะ อาจเป็นริ้วรอย ทาบาง ๆ นะคะ) 3. ใช้คู่กับครีม ข้อ 1. เพิ่มอาหารให้ผิวหน้า สารภาพเลยนะคะ สินค้ามันหลากหลายมาก จำได้ไม่หมดเลย รู้แต่ครีมที่ตัวเองใช้เป็นประจำ หรือว่าครีมหลักใหญ่ ๆ ส่วน Thermal เหล่านี้เป็นครีมบำรุงส่วนใหญ่ค่ะ คนที่บ้านคงเพิ่งส่งให้ หวังว่าคุณอิมจะฟื้นผิวหน้าบ้างนะคะ เพราะหลังการให้คีโม บางคนผิวจะแห้ง นอกจากอาหารการกินแล้ว ครีมบำรุงผิวอาจช่วยได้บ้าง บ้านเราเป็นเมืองร้อน ใช้ทาบาง ๆ หรือว่า ทำทีละอย่างคงพอได้ จนกว่าเอ็มจะกลับไปงวดหน้านะคะ รับรองจะขนคลังสินค้าไปมอบให้เลย อิอิ... เที่ยวนี้ ม่ายล่ายดั่งใจเลยง่ะ ไม่เป็นไร วันหน้ายังมีอีกค่ะ เราต้องสวยไว้ก่อน น้อง กรต. อย่าว่าแต่น้องปลื้มเลยนะคะ พี่ปรางก็ชอบอยู่ใกล้เค้าค่ะ เพราะจะได้ดูว่าตัวเอง เหมือนคนตัวเล็กบางไงคะ ๕๕๕๕
10 มิถุนายน 2554 12:01 น. - comment id 124296
เย้ ! พรุ่งนี้วันเสาร์ เอากระเป๋าไปใส่กระปุก วันนี้วันศุกร์ เอากระปุกไปใส่กระเป๋า บรรยากาศชุ่มฉ่ำฝนแบบนี้ อยากทำตัวเป็นดักแด้น้อย อ่านหนังสือเจ๋ง ๆ สักเล่ม เจ๋งแฮะ อ่าาาาาา เย็นนี้ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อนที่ป่วยเป็นมะเร็งกระดูกที่โรงพยาบาลจุฬา .. เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อสองปีก่อน คราวไปบริจาคของที่ราชบุรี ลุยขึ้นเขากระโจมด้วยกัน จากนั้นเธอก็ย้ายภูมิลำเนาไปอยู่แถวภาคตะวันออก หากมีโอกาสก็ว่าจะแวะไปหา ที่ไหนได้ ต้องมาเจอกันที่โรงพยาบาล ในสภาพที่ต่างคนต่างมีโรคมะเร็งร้ายประจำตัว แหล่งข่าวกระซิบว่า เธอมีอาการเจ็บปวดทางร่างกาย ไม่สามารถนอนหงายได้เกิน 10 นาที ฉันก็นึกย้อนถึงคราวก่อน ฉันมีอาการเจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่านะ ถ้าจากมะเร็ง .. ไม่มี เป็นเพราะฉันคลำเจอก้อนเนื้อที่ผิดปกติ จากนั้นก็ทำการรักษาไปเลย แล้วก็รับเคมีบำบัด ปัญหาของฉันไม่ได้อยู่ที่การผ่าตัด ปัญหาของฉันอยู่ที่เข็มฉีดยา ฉัน...ไม่ชอบเข็มฉีดยา ฉันซื้อแอปเปิ้ล ขนมกุยช่าย ชุดรวม ที่มี เผือก มันแกว ผัด+เห็ดหอม เย็นนี้จะไปกินมื้อเย็นที่นั่น คนป่วยน่ะ กินอาหารที่โรงพยาบาลจะไม่รู้สึกถึงความเอร็ดอร่อยนักหรอก ตรงนี้ฉันรู้ชัดแจ่มแจ้ง ที่สำคัญฉันไม่รู้ว่า เธอกินได้ไหม ? แต่ไม่เป็นไร ถ้าเธอกินไม่ได้ ฉันจะกินเอง บ๊ะ ไม่เลว... ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// คุณปรางทิพย์ .. พรุ่งนี้อัลมิตรา จะเริ่มปฏิบัติการเปิดกระปุก เอาอย่างนี้นะ คะ ตอนเช้า หลังอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เอาครีมกระปุกจากข้อ 1. มาทาบาง ๆ เกลี่ยให้ทั่วใบหน้า จากนั้นก็เอายี่ห้อเดียวกันที่เป็นหลอดแบนตามข้อ 3. มาทาบำรุงเพิ่มสารอาหาร อัลมิตรามีผิวหน้าค่อนข้างแห้งค่ะ ตอนนี้ผิวใต้ดวงตาเป็นเหมือนหมีแพนด้า 555 ดูแห้งแล้งชอบกล ริมฝีปากจะแตกแห้งบ่อย ก่อนนอนก็ทาวาสลีนแล้ว ตื่นเช้ามา รู้สึกไม่หลงเหลือ สงสัยหลับไปกินไป แดดที่นี่แรงมาก ร้อนกระฉูด เมื่อสักครู่ออกไปซื้ออาหารกลางวัน (เอามานั่งทานที่โต๊ะทำงาน) ช่วงแค่ข้ามถนน ยังรู้สึกร้อนผิวมาก ๆ เลย อัลมิตราเป็นคนนิสัยเสีย ไม่ชอบถือร่ม มันไม่เท่ห์หรือไงก็ไม่รู้ 555 เดินก้มหน้าหงุด ๆ ข้ามฟากมาก เหนื่อยชะมัด ร้อนชะมัด ... ฮา แต่ตอนนี้เย็นสบายแล้วล่ะ อยู่ในห้องแอร์ ส่วนที่เป็นหลอดตามข้อ 2. อัลมิตราจะเอามาทารอยแผลผ่าตัด (ทาแล้ว จะเอาไปให้ใครชื่นชมดีอ่ะ 5555 ) อัลมิตราไม่มีฝ้ากระดำที่ใบหน้า ทีนี้ก็จะถามเผื่อไว้นะคะ หากมี .. ทาได้ป่าว ? (อย่าขำนา ไม่รู้จริง ๆ อ่ะ) ปล. ต้องจับอัลมิตราเข้าคอร์สเสริมสวยแล้วล่ะ ปกติ ทำเป็นซะที่ไหน 555 ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// คุณกีรติ .. วันก่อนไปเซ็นทรัล เห็นเขาขึ้นป้ายโฆษณาหนังเรื่อง "กังฟูแพนด้า" นี่ นึกถึงคุณเลย คุณแซม .. หายยยยยยยยยยยยยยยย อ่ะ
10 มิถุนายน 2554 14:59 น. - comment id 124299
หวัดดีจร้า...อาคุงอิม... จาเสริมสวยเหรอ...อิอิ ...ถูกคนเรยยย...
10 มิถุนายน 2554 16:08 น. - comment id 124300
คุณกีรติ .. ผิดแผนเลยวันนี้ อุตส่าห์เตรียมของเยี่ยมมากมาย ขนมกุยช่ายกับพรรคพวกของมัน 3 กล่อง ผลไม้อีก น้ำผลไม้อีก โอ๊ย ต้องเอากลับบ้านทั้งหมด เพราะตะกี้ เพื่อนอีกคนโทรมาบอกว่า กว่าที่อัลมิตราจะเดินทางไปถึง รพ. ก็จะไม่ทัน เธอต้องรับการผ่าตัดด่วน ไม่รู้ว่าจะใช้เวลาในการผ่าตัดนานแค่ไหน ต้องผ่าตัดลำไส้น่ะ ( ทำไมต้องผ่าตัดที่ลำไส้ ก็เป็นมะเร็งกระดูกนี่นา 'งง' ) ก็เลยต้องเซ้งขนมกุยช่ายกับพรรคพวกของมันให้เพื่อนร่วมงานไป แล้วก็ต้องแบกไอ้ที่เหลือทั้งหมดกลับบ้านน่ะ ... วันอาทิตย์ค่อยนัดไป รพ.ใหม่
10 มิถุนายน 2554 22:58 น. - comment id 124302
คุณอิม... หลังจากนอนตีลังกา หลายตลบ คิดแล้วว่า จะส่งของไปเพิ่มให้ เพราะ ผิวคุณอิมแห้งมาก ครีมที่มีอยู่ นั่นเรียกความชุ่มชื้นให้ผิวหน้า แต่คงไม่เพียงพอ เด๋วส่งไปให้ใหม่นะ แต่ตอนนี้ก็ใช้ทาไปพลางก่อน ความสวยน่ะไม่รอคอยค่ะ อิอิ...เปล่า ใช่ว่าใช้ครีมแล้วจะสวยนะคะ เพียงแต่ช่วยบำรุงผิวพรรณบ้างก็เท่านั้นค่ะ คุณอิมน่ะสวยอยู่แล้วคนเราใช่สวยที่หน้าตานะคะ
11 มิถุนายน 2554 15:24 น. - comment id 124303
วันนี้นั่งรถเมล์เล่นไปถึงกองรักษาดินแดน วิภาวดี โน่นนนน แน่ะ .. ไปลุ้น ไปเชียร์ เด็กนักเรียนที่กำลังทดสอบสมรรถภาพด้วย เอาใจช่วยเด็กทุกคนเลย ฉันยืนที่จุดสตาร์ท และก็คอยดูว่าเด็กคนไหนแต่งตัวยังไม่เรียบร้อย เชือกรองเท้าหลุดลุ่ยหรือเปล่า คอยเตือนให้ผูกเชือกรองเท้าให้ดี เขาวิ่งกัน 1000 เมตร ภายในในเวลา 3 นาที 15 วินาที จึงจะได้ 100 คะแนนเต็ม ก็เท่ากับวิ่งรอบสนาม สองรอบครึ่ง .. เด็กบางคนวิ่งแรงตอนต้น ตอนปลายแผ่ว เด็กบางคนเห็นได้ชัดว่าไปไม่ไหว พอวิ่งสัก 200 เมตรก็พอจะดูทีท่าออกแล้ว โซซัดโซเซ น่าสงสาร ฉันก็ได้แต่เชียร กระตุ้น ให้วิ่งครบระยะ เด็กบางคนวิ่งแหกโค้งลงไปนอนกลิ้ง เข่าถลอกเลือดไหลซิป อยากจะเข้าไปช่วย แต่ครูฝึกเขากันเอาไว้ เขาต้องลุกขึ้นและวิ่งให้ถึงจุดหมายเอง วันนี้ว่าง ก็เลยไปนั่งดู นั่งเชียร์ให้กำลังใจ ไม่รู้ล่ะ ลูกใคร หลานใคร พวกเขามีความมุ่งมั่นที่จะเรียนรักษาดินแดน แต่ก็อย่างว่าอะนะ งบประมาณไม่มี เขาจึงต้องคัดกรองคนอย่างเข้มข้น สมัยก่อนฉันก็เห็นเพื่อนนักเรียนชายได้เรียนกันทุกคน ไม่เห็นต้องยุ่งยากแบบนี้เลย บ่ายโมงถึงจะนั่งรถเมล์กลับบ้าน ฉันยืนรอที่ป้ายรถเมล์ ดูรถ อ่านเส้นทาง หลายคันมาก จนฉันจำไม่ได้ว่า ฉันนั่งรถสายอะไรกลับมา จำได้แต่ว่า มันเขียนว่าผ่านอนุสาวรีย์ นั่นแหล่ะ เมื่อขึ้นไปอยู่บนรถเมล์แล้ว ฉันก็ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่ถึงอนุสาวรีย์ ฉันจะต้องไปต่อรถอีกที จะเป็นสาย 62 หรือ 77 ก็ได้ .. อย่างน้อยก็ไม่หลงล่ะว๊า .. ฮา ////////////////////////// คุณปรางทิพย์ .. เมื่อวันศุกร์ น้องที่ทำงานถามว่า "พี่อิมใช้เครื่องสำอางค์อะไรบ้าง ? " อัลมิตราก็ตอบเขาว่า แป้งเย็นตรางู กับ แป้งเย็นเภสัช .. พวกเขาหัวเราะก๊ากกันลั่นเลยค่ะ แหะ แหะ เหนื่อยอยู่ .. ว่าจะไปแอบนอนสักพักนะคะ
12 มิถุนายน 2554 21:57 น. - comment id 124312
ไปเยี่ยมเพื่อนมา ใช้เวลาไม่นานนัก เมื่อวันศุกร์ ผ่าตัดลำไส้ออกไป 2 ฟุต ตอนนี้ยังคงต้องให้เลือด และมีการต่อท่ออะไรไม่รู้ลงไปทางจมูก ไม่ใช่สายอ๊อกซิเจน เวลาที่เพื่อนพูด ก็จะมีเลือดไหลออกจากสายจมูก เห็นแล้วน่ากลัวจัง แขนข้างขวา มีสายนั่นนี่เป็นแผง นึกถึงแผงไฟทันที แหงนมองตามสาย ก็นับได้ 6 กระปุก อะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ ถามแม่ของเพื่อน เธอป่วยเป็นอะไร แม่บอกเนื้อร้ายที่กระดูก ตอนนี้มีก้อนแปลกปลอมที่กระดูก และมีการลุกลามไปที่ปอด ต้นขาหนีบก็มีปูดก้อนเนื้อด้วย สงสารเพื่อนมาก ฉันได้แต่ปลอบเพื่อนว่าไม่เป็นไร สู้ ๆ หมอเก่ง มะเร็งจิ๊บจ๊อย .... แต่จนถึงบัดนี้ ยังจำภาพเธอได้เลย ....
13 มิถุนายน 2554 15:31 น. - comment id 124316
คุงอิม...
13 มิถุนายน 2554 16:28 น. - comment id 124317
คุณกีรติ .. อัลมิตราเห็นเพื่อนป่วย นอนแบบหมดสภาพบนเตียง มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ที่จมูกก็มีสายยางใส่ลงไปด้วย เวลาที่เธอพูดก็จะมีเลือดขลั่กๆ ขึ้นมา ข้อพับแขนก็มีแต่รอยแทงเข็ม ท่อนขาก็เนื้อแน่น ๆ เหมือนบวมเป่ง เพื่อนยังลุกไม่ได้ พูดได้เสียงเบามาก ต้องหยอดน้ำเป็นระยะ ๆ เพื่อนถามถึงสุขภาพของอัลมิตรา อัลมิตราก็ตอบว่า ดี แจ๋ว เจ๋ง .. และบอกเธอว่า เรื่องป่วยเรื่องเล็ก อยู่กับหมอแล้วให้วางใจได้ ขอให้อดทน วันเวลาผ่านไปเร็ว แป๊บ ๆ ก็จะฟื้นตัวได้ อย่างนี้ไง ผมขี้นแล้ว ที่ปลอบไป ก็หวังว่าจะให้เพื่อนเข้มแข็ง มีแรงฮึด แต่อัลมิตราเองน่ะ อย่างที่คุณกีรติเดาได้ กลับมาแล้วฝ่อ ไม่เคยเจอแบบนั้นเลย ไม่เคยไปเยี่ยมคนป่วยที่มีอาการหนักแบบนี้ด้วย เมื่อคืนก็เลยสนทนากับคุณพ่อ คุณพ่อมีก้อนไขมันที่ด้านหลังคอ (ท้ายทอย) ก็เร่งให้คุณพ่อไปทำการรักษา คือ เมื่อคืนอัลมิตรางี่เง่า รู้ตัวอ่ะ
13 มิถุนายน 2554 17:01 น. - comment id 124318
สวัสดีคุณอิม น้อง กรต. นั่นจิ..เพิ่งรู้นะว่า เรียน รด. ต้องสอบคัดเลือกกัน เห็นสมัยก่อน นักเรียนคะแนนถึงก็สามารถเรียนได้แล้วนี่ หรือว่าเป็น กฏหมายใหม่นะ แต่ดูท่าน่าสนุกนะ เอ็มนอนสลบไป 2 วัน เพราะเมื่อวันเสาร์ ทางบริษัทฯ ให้ตั๋วพวกเราและอาหารไปเที่ยว สวนสนุก ขอย้ำสวนสนุก พนักงานทุกคนพร้อมครอบครัวใครมีลูกก็พาไปด้วย เอ็มขาดทุนค่ะ เพราะเค้าไม่ยอมให้เอ็มพาลูกของคนตัวใหญ่ไป เลยไปกันสองตายาย... คนตัวใหญ่ไม่ค่อยยอมเดิน ฉะนั้นไปถึงจึงหาที่นั่งให้พวกหนุ่ม ๆ (ที่ส่วนมากอายุเกิน 60 ไปแล้ว) นั่งดื่มกัน พวกนี้เห่อแดดค่ะ ร้อนจะตายนั่งกันไปได้ ส่วนพวกเราสาวมากสาวน้อย ต่างพากันไปหาเครื่องเล่น เอ็มไปเล่นเครื่องเล่นหลายอย่าง แรกชวนเพื่อนไปล่องแก่ง เซ็งไม่สะใจเลยพากันไปเล่นที่มันหวาดเสียวมากขึ้น....สุดท้ายขาลงเพื่อนบางคน อ้วก...เราคนซ่าส์ได้แค่เป๋...เห็นมะ อายุเป็นเพียงตัวเลข สนุกมาก แต่กลับมานอนปวดไป 2 คืน เพราะเดินมาก ไหนจะต้องวิ่งเอาอาหารให้คนตัวใหญ่อีก... สงสารเพื่อนคุณอิมจัง ดูแล้วปลงนะคะอย่าเก็บอย่าจำภาพเอาไว้นาน คนเรามีกรรมต่างกัน เธออาจจะรู้และพบช้าไปนิดหนึ่ง แต่โชคดีที่เธอมีเพื่อนอย่างคุณอิม กำลังใจเท่านั้นที่เราจะมอบให้กัน เนาะ... อืม...มาเลยส่งแรงมาช่วยเร่งดันคุณพ่อไปหาหมอเลยนะคะ หากเป็นก้อนไขมันธรรมดา ก็ตัดทิ้งไปซะ อยู่ก็เกะกะน่ะ โรคร้ายที่คุกคามชีวิตคนเรา ใช่ว่าจะน่ากลัวแบบนี้ทุกรายนะคะ เห็นแล้วอย่าเก็บมาคิดมาก เชื่อมือหมอนะคะ มามะแย่งกันกอดดีกว่าเนาะ
14 มิถุนายน 2554 15:59 น. - comment id 124321
คุณกีรติ,คุณปรางทิพย์ คืนก่อน ที่อัลมิตรางี่เง่ากับคุณพ่อ ก็อาจเป็นเพราะว่า เห็นสภาพของเพื่อนแล้วกลัว อีกอย่าง อัลมิตราไม่อยากสูญเสียใคร เกรงว่าการมารักษาตัวช้าเกินการ มันจะย่ำแย่ ที่จริงคุณพ่อก็เคยผ่าตัดเอาก้อนไขมันออกไปหนหนึ่ง ขนาดเท่ากำปั้นผู้ใหญ่เลยนะ แต่แล้วมันกับพอกตัวขึ้นมาอีก จนตอนนี้คุณพ่อก็เลือกที่จะสังเกตุการณ์มันไปก่อน คุณพ่อคิดว่า ลดน้ำหนัก ควบคุมอาหาร ก็น่าจะเป็นทางออกได้ ทว่าอัลมิตราไม่เห็นด้วย ตอนที่อัลมิตราป่วย หลังผ่าตัดหมาด ๆ ก็มีสองทางเลือก คือ ยอมรับการรักษาโดยเคมีบำบัด หรือ เลือกทางอื่น ตอนนั้นอัลมิตราก็ตัดสินใจเอง โดยมีเหตุผลที่คิดว่าเหมาะสำหรับตัวเองเป็นที่ตั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน อัลมิตราลืมไปว่า ทุกคนย่อมมีทางเลือกของตัวเอง อัลมิตราแสดงอาการไม่เหมาะ โดยการไปเซ้าซี้กวนใจตื้อให้ไปทำการรักษา พอไม่ได้ดั่งใจก็ งอน หนีไปนอนนนนนนน คงเป็นเพราะสารเคมีในร่างกายมากเกินไป คงเป็นเพราะหัวใจอ่อนแอ หรือเป็นอะไรดีว๊า อัลมิตราน่ะ .. ออกอาการเป็นวรรคเป็นเวรเชียวนะนั่น งี่เง่าได้ใจเชียวล่ะ ฮา .. ทีนี้มาพูดถึงสวนสนุก .. โอ้ นานมากเลยที่ได้ไปเล่นเครื่องเล่นแบบนั้น นานซะจำเกือบไม่ได้ รถไฟเหาะตีลังกา ตอนยืนดูก็สนุกดีนะ พอตอนขึ้นไปนั่งบนรถไฟ รู้สึกไส้แกว่งไปกะแกว่งมา เรือไวกิ้งก็เช่นนั้น เห็นกรี๊ด ๆ มันจะกรี๊ดอะไรของมันนะ พอขึ้นไปเล่นเอง โอ้ สุดยอด ลงมาเดินเป๋ ล่องแก่งก็ชิว ๆ นะ เปียกน้ำสบายใจดี ที่ไม่ได้เล่นเลยก็น่าจะเป็นบ้านผีสิง เป็นคนกลัวผีอ่ะ จำได้ ตอนอยู่ ม.3 ที่โรงเรียนมีงานคริสมาสต์ มีบ้านผีสิงด้วย รุ่นพี่อาสาเป็นผีก่อกวนในนั้น อัลมิตราน่ะ ทั้งเตะ ทั้งต่อย แบบว่าหลับหูหลับตาฟาดแขนฟาดขาไปเรื่อย เหนื่อยแทบขาดใจ ฮา .. แต่ตอนนี้อะนะ จะทำอะไรก็ต้องระวังตัว เวลาใครมาเดินเฉียดยังต้องระวังไม่ให้กระแทกถูกตัว ชีวิตมันผิดเพี้ยนไปตั้งแต่ป่วย คิดจะกินขนมข้างทางก็ไม่ได้แล้ว เห็นเพื่อนกินของอร่อยก็ได้แต่มอง นี่ก็ต้องบอกกับตัวเองว่า .. ชาตินี้ คงกินยำปลากระป๋องไม่ได้แล้ว โอ๊ย เรื่องใหญ่นะนั่น
19 มิถุนายน 2554 03:03 น. - comment id 124457
ดีจร้า...อาคุงอิม...คุงพี่ปราง
19 มิถุนายน 2554 03:08 น. - comment id 124458
แว๊ก...เม้นท์แล้วหาย
19 มิถุนายน 2554 10:20 น. - comment id 124459
ตอนที่เป็นเด็ก มีความเชื่อว่า ช่วงเวลาเที่ยงคืนถึงตีสี่ เป็นช่วงเวลาที่ผีออกมาหลอกหลอน เหตุที่เป็นอย่างนี้เพราะว่า เวลาดูหนังผีทีไร ตอนเที่ยงคืน ลูกตุ้มตีเป้ง เป้ง ... นี่ล่ะ ผีมาล่ะ ทว่า คุณกีรติไม่ยอมนอน .. ถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะกระชากคอเสื้อมาถาม "เป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมไม่ยอมยอม รึ " ได้แต่คิดอะนะ ทำไม่ได้หรอก ขืนทำตามความคิด มีหวังถูกป๊าบจนแก้มก้นระบบไปซะก่อน ไปห้าวกับใครไม่ห้าว ดันไปห้าวกับคนใส่คอมแบค วอนซะแล้วเรา.. ฮา เรื่องหมากรุก เคยเขียนเป็นกลอนนะ แต่กว่าจะเขียนได้ก็ต้องลองเล่นบ้าง เล่นไปถามไป จนไม่มีใครอยากจะเล่นด้วย สุดท้าย เขียนได้ แต่เล่นไม่เป็น ถ้าเป็นหมกฮ็อทหรือหมากเก็บยังพอไหว ตอนนี้ก็มาสนใจหมากล้อมนะ แต่รอบ ๆ ตัวไม่มีใครเล่นเป็นเลย เคยจ้อง ๆ ดูในอินเตอร์เน็ตเหมือนกัน มันยาก ต้องทำความเข้าใจซะก่อนจึงจะเล่นได้ ทีนี้ หัวมันไม่แล่นน่ะสิ ยังไงก็ไม่เข้าใจ กับคุณปรางทิพย์ เมื่อวานนี้ฟลุคเจอที่ fb (ที่ไม่ได้แปลว่าฟุตบอล) คุยนิดหน่อย พอดีว่าเป็นช่วงรอเวลาตากผ้า พอเจ้าซัมซุงมันร้องเพลง ก็แสดงว่าได้เวลาตากผ้าแล้ว ก็เลยสลายโต๋ว ... กลับมาอีกที ไม่เหลือร่องรอยเงาล่ะ เออใช่ วันนี้..ตอนเช้า ฟังเพลง "พี่ชายที่แสนดี" ก็เพลงเก่าน่ะ ฟังแล้วคิดถึงนะ .. ถ้าเจอตัวล่ะก็ จะโดดขี่หลังเชียว
20 มิถุนายน 2554 00:07 น. - comment id 124468
หลายวันมานี่ รบกับเจ้าเน็ตเน่า นี่ก็เพิ่งรู้ว่าเทมนท์ตัวเองก็หายไปกับเน็ต กรรมนิ เมื่อวานระหว่างคอย เออ...ก็ว่าแล้วว่าคุณอิมไปตากผ้าประเทศไหน หายต๋อมไปเลย มารู้ตัวอีกที เน็ตมันหลุดตั้งนานแล้ว ก็พยายามเข้าก็เข้าไม่ได้ เอ...หรือว่าเราได้วีซ่าท่องเที่ยวนะ ถึงหลุดแล้วเข้าไม่ได้ อิอิ... หมากรุกหรือ...เมื่อก่อนอยากหัดเล่น แต่ด้วยเป็นหลาน ญ. คนเดียว เค้าว่าให้เฉพาะผู้ชายเล่น แค่พวกพี่ ๆ ให้เราตามไปเล่นลูกข่าง ยิงนกตกปลาด้วยก็ถือว่าบุญแล้วค่ะ ช่วงหลังก็ได้เล่นว่าว นอกนั้นอย่าฝันไปเลยว่าเค้าจะสอนให้ เค้าบอกว่า สมองเราเล็ก ไม่สอนหรอกเสียเวลา อืม...คงจะจริง ก็เลยหันไปเล่นกีฬา ทีนี้ก็เลยเล่นทุกอย่างที่ชอบ พอเล่นมาก ๆ แก่ตัว ไม่ใช่ อายุมากขึ้น แล้วไม่ได้ออก ไม่อยากมองกระจกเลยง่ะ....ใครฟะ มายืนทำหน้าตาย ๕๕๕๕ อืม...โยคะ หรือ เข้าท่าแฮะ น้อง กรต. แนะนำดีค่ะ ต้นเดือนว่าจะไปลงเวลา ว่ายน้ำซะหน่อยค่ะ อาการปวดมันก็แปลก เดินทั้งวัน แต่ตึง ๆ แต่อย่านั่งนะ นั่งแล้ว เหมือนมีกรรม พอนั่งแล้วกว่าจะลุกได้ แต่...ดูจากเพื่อนที่อายุใกล้เคียงกัน ถือว่า เราแข็งแรงกว่านะ อาจเป็นเพราะเรามีเบสิคของการเคลื่อนไหวที่ดีน่ะ นี่แหละผลของการเล่นกีฬามาก่อน.... อืม...พี่ชายที่แสนดี...ซึ้งนะ แอบทำตาปรอยเชียว ปลากระป๋องน่ะ คุณย่าทวดของพี่เคยทำให้ทานนะ ใช้ปลารัง คล้าย ๆ ปลาทูน่ะ ต้มใส่ซอสมะเขือเทศ เกลือ น้ำตาลนิดหน่อย เคี่ยวไฟอ่อน ๆ ไปเรื่อย ๆ เนื้อปลาแข็งก้างอ่อนเชียวค่ะ
20 มิถุนายน 2554 12:44 น. - comment id 124479
ลุกโอย นั่งโอย นอนโอย ... อันนี้ไม่ใช่จิตภาวนานะ แต่อัลมิตราหมายถึง เมื่อถึงเวลา เราก็คงต้อง โอย .. โอย .. เมื่อคืนต้มถั่วเขียว อร่อยมาก เย็นนี้กลับไปถึงบ้านจะกินถั่วเขียว งดข้าวเย็นสักวัน ก็มันอร่อยจริง ๆ นี่นา หมู่นี้ไม่รู้เป็นไร อยากกินนั่น อยากกินนี่ วันก่อนก็อยากกินแกงเลียง ก็สมใจอยากนะ หาซื้อกินจนได้ กินซะอิ่มแปร้สองวันติด ๆ กันเลย พูดถึงเน็ตเน่า .. มีเรื่องฮา สัปดาห์ที่แล้ว เพื่อนร่วมงานมาขอซื้อขนมต่อจากอัลมิตรา ก็หยวน ขายต่อไป 1 ห่อ จากนั้นเธอก็เขียน msn มาถามว่า "เน่าใน" " ไรวะ เน่าอะไรกัน ของเพิ่งทำเสร็จเมื่อเช้า " " โห พี่ ทำเป็นโกรธ" " เออดิ งั้นเอาคืนมาเลย ไม่ขายต่อแล้ว" "เน่าใน คือ เท่าไร" "ฮ่วย พูดไม่นัด นี่นา"
24 มิถุนายน 2554 10:22 น. - comment id 124561
อ่ะเล่...อิอิรักษาสุขภาพ...มากมากเน้อ...แม่อิม...
24 มิถุนายน 2554 17:02 น. - comment id 124576
คุณกีรติ .. แนะนำ เจ้าพระยา เบอร์ตอง รับรอง นวดแล้วหาย ขอบอก
24 มิถุนายน 2554 22:31 น. - comment id 124579
สวัสดีค่ะ คุณอิม น้อง กรต. หายไปหลายวัน งานสุมน่ะ แทบก้าวขาไม่ออก ตั้งแต่กลับมา ไปจองเวลาพบหมอเพิ่งได้เมื่อวานนี้เองค่ะ ก็ไปตรวจแล้ว เค้าก็ให้คอย จม. จาก รพ. นัดไปเอกซเรย์อีกครั้ง แล้วก็ค่อยกลับมาคุยกันใหม่ว่าจะเริ่มกันที่ตรงไหน เพราะอาการปวด มีหลายสาเหตุ เค้าเกรงว่าจะมาจากกระดูก ฉะนั้น ต้องให้เค้าเห็นฟิมล์ก่อน ถึงจะบอกได้ว่าควรทำอย่างไร หมอที่นี่เค้าดีมาก ๆ ค่ะ เมื่อทราบอาการว่ามาจากการทำงานเดินมากไป เค้าบอกเลยว่าจะออกใบพักงานให้ ๗ วันพอมะ โธ่...ถึงจะรู้ว่าหยุดก็ได้เงิน แต่...สำหรับเราคนไทยแล้ว งานสุมอยู่อย่างนั้น จะปล่อยได้อย่างไร....คนตัวใหญ่ที่บ้านบ่น หาว่าบ้า....อ้าว เอ.หรือว่าเราบ้าจริง ๆ ก็คิดนะ ว่างานที่รับผิดชอบอยู่น่ะ เคยให้คนอื่นทำแล้ว ต้องกลับไปแก้ไข ระหว่างที่คอย จม. เราก็ไปทำพลาง ๆ ก่อนก็ได้ อ่ะ....งั้นก็ทำไป น้อง กรต. รีบไปนวดนะคะ อย่าปล่อยไว้นาน เพราะอาการชาจาก เส้นประสาท จะทำเป็นเล่น ๆ ด้วยไม่ได้ค่ะ แล้วหากยังไม่หาย ส่งข่าวด้วยนะคะ อยู่เมืองไทย คงไม่ไกลเกินไป มีหมอฝังเข็มที่พะเยา ฝีมือดีมาก ๆ ค่ะ ถั่วเขียวต้มหรือ นานเท่าไรแล้วนะไม่ได้ กินเลย ดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ เป็นห่วงจ้า
25 มิถุนายน 2554 23:04 น. - comment id 124604
จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไป วันนี้ฉันย่องเข้ามาตอนดึก ด้วยเหตุที่ว่า คันยุบคันยิบกับร่างกายซีกซ้าย ไม่รู้ว่ามีตัวเอเลี่ยนอะไรไปฝังตัวออกไข่แทรกซึมอยู่ในร่างกายอีกหรือเปล่า เป็นคันมาส่ซ้าห้าวันมาล่ะ จะว่าร้อนก็ไม่ใช่ ระคายเคืองเสื้อผ้าก็ไม่น่าจะใช่อีก หรือจะเป็นที่เซลล์ ไม่รู้เหมือนกันแฮะ งานเยอะเป็นที่สนุกสนาน มีงานก็ดีเหมือนกันนะ วันเวลาก็จะได้ผ่านไปไว ๆ กี่โปรเจคเรียงแถวเข้ามาเหอะ จะจัดการซะให้เรียบวุธ ............................................... คุณปรางทิพย์ .. เรื่องต้มถั่วเขียว แกงบวดฟักทอง เป็นเรื่องที่ถนัดมาก เพราะว่าเป็นของที่ชอบ และถ้าเป็นอาหาร ก็เอาอย่างง่ายเลยนะ แบบที่พอมั่นใจในฝีมือ คือ ผัดถั่วงอกใส่เต้าหู้ ใส่พริกประดับประดานิดหน่อย อร่อยเหาะจริง ๆ พูดถึงเรื่องอาหาร เมื่อเย็นขนอาหารไปกินริมสระว่ายน้ำ เป็นเจ้าภาพดูแลเรื่องอาหาร พอดีว่าเชิญข้างบ้านมาทานข้าวด้วย อาหารก็ง่าย ๆ แกงจืด ผักต้ม+ผักสด+น้ำพริก ผัดถั่วงอก กระเพราปลาหมึก ส่วนของหวานก็มีเฉาก๊วยเย็น ๆ ขนไปก็เหนื่อย ขนกลับก็เหนื่อย ที่จริงน่าจะนั่งกินที่บ้านเนอะ ขนไปขนมาให้เหนื่อยทำไมก็ไม่รู้ ฮา ... เรื่องมันเริ่มจากเมื่อวาน ขากลับจากที่ทำงาน ก็ก้มหน้าก้มตาเดินกลับบ้านจนแทบจะเดินชนคน คนข้างบ้านนี่เอง เขาก็พอดีมีเรื่องอยากคุยด้วย อยากปรึกษา ( เห็นเราเป็นศิราณีไปได้ ) ก็เลยเป็นที่มาของการนัดทานอาหารเย็นมื้อค่ำในวันนี้ "ชีวิต ไม่ได้เป็นไปอย่างง่ายจริง ๆ " คนข้างบ้านพูดเช่นนั้น น่าสงสาร สามีเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุเมื่อ 8 ปีก่อน ตัวเธอเองก็ต้องรักษาตัวเนื่องจากกระดูกสันหลังเคลื่อน สิ้นเนื้อประดาตัว ต้องมาเริ่มนับหนึ่งใหม่เอาเมื่ออายุมากแล้ว หนำซ้ำยังต้องรับภาระเลี้ยงเด็กคนหนึ่ง ซึ่งเกิดจากความมักง่ายในอารมณ์ของคนคู่หนึ่ง .... อัลมิตราก็นั่งฟังคนข้างบ้านบอกเล่าความเป็นมา เป๊ะเลย "ชีวิต ไม่ได้เป็นไปอย่างง่ายจริง ๆ " ตอนนี้ทั้งคุณปรางทิพย์ คุณกีรติ มีอาการเจ็บป่วยด้วยกันทั้งคู่ ยังไงดีเนี่ย ผลัดกันนวด ผลัดกันปลอบโยน ยังเหลือคุณแซม หวังว่าคุณแซมจะสดใสซาบซ่านะ สำหรับอัลมิตรา น่าจะไม่มีอะไรที่ไม่สบายนะ นอกจากคันชอบกล ... เป็นลิง ก็เงี๊ยะ คัน ๆๆๆๆ
26 มิถุนายน 2554 11:22 น. - comment id 124609
จุ๊กกรู๊ จุ๊กกรู๊ ... นกเขาบ้านไหนก็ไม่รู้ตื่นสาย แต่นกเขาที่นี่ตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วจ้า ... คุณปรางทิพย์ .. วันนี้ได้รับพัสดุจาก air mail เป็นที่เรียบร้อยค่ะ ของในกล่องมีเพียบ และเขียนบรรยายวิธีการใช้งานแต่ละชิ้นเป็นที่เรียบร้อย เหลือ 2 ชิ้นค่ะ ที่เป็น vichy nutri extra creme/cream ที่คล้าย ๆ หลอดโฟมล้างหน้า ตัวอักษรที่เขียนไว้มันเลือนออกไปมาก อัลมิตราพยายามเล็งแล้วเล็งอีก ก็ยังแกะไม่ค่ะ ส่วนอีกชิ้น la roche-posay รูปทรงเหมือนยาดมขนาดยักษ์ น่าจะเป็นลิปติกเนอะ แต่บ้องมันใหญ่จนไม่แน่ใจ หรือว่ามันจะเป็นที่ทาเต่าอ่ะ 555 ขำอยู่นะเนี่ย แต่เดี๋ยวก่อนนะ อ๋อ ๆๆๆ ค้นหาเจอแล้วคะ มันคือครีมกันแดดชนิดแท่ง มีคุณสมบัติกันน้ำได้ด้วย สรรพคุณเจ๋งมาก ๆ เลย พกง่ายด้วย อัลมิตราเนี่ยนะ เซ่อจริง ๆ หลงเอามาดมตั้งนาน ถ้าคุณปรางทิพย์นึกภาพไม่ออก ให้พยายามนึกถึงภาพลิงที่กำลังสนใจสิ่งของนะคะ ยังไงยังงั้นเลย เท่ากับว่า ชิ้นที่สองรู้วิธีใช้แล้ว เหลือ ชิ้นแรกที่ถามไปค่ะ ยังหาวิธีใช้จากเน็ตไม่เจอค่ะ
26 มิถุนายน 2554 18:16 น. - comment id 124613
ได้ยินเสียงนกเขา ปลุกเรียก แต่ไม่ทราบว่าปลุกตั้งแต่วันไหน อิอิ หลอดนั้นน่าจะเป็นครีมทาผิวนะ หากจำไม่ผิด แล้วไอ้แท่งยาดมของลิงน่ะ เป็นลิฟมันกันแดดอ่ะ เพราะเห็นคุณอิมบ่นว่าปากแห้ง โอย...อ่านไปก็ขำไป หากจะเอาไปสูดดมแบบยาดมเจ้าคุณ อย่าลืมเปิดฝานะ ๕๕๕๕ วันนี้ได้นอนเต็มตื่นหน่อยค่ะ หัวหกก้นขวิดกับงานมาหลายวัน นี่หากนับระยะทางการเดิน คงประมาณ กรุงเทพ เชียงใหม่ แล้วย้อนกลับจากเชียงใหม่ ถึง หาดใหญ่ ทำไปบ่นไป เพื่อนก็บอก คิดถึงบ้านแบบนี้ กะจะนัดกันเดินจาก เดนมาร์ก ถึง สุวรรณภูมิ จะได้ประหยัดค่าเครื่อง อิอิ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
27 มิถุนายน 2554 20:37 น. - comment id 124645
เอ .. เมื่อคืนนี้ หรือว่าฝันไป แบบว่า นอนไม่หลับ ก็เลยมาเขียนอะไรบางอย่างทิ้งไว้ที่นี่ สงสัยใกล้จะติงต๊องแล้ว ต้องรีบหาแปะก๊วยมากินบำรุงสมอง ฮา.. คุณปรางทิพย์ .. จริง ๆ เลยนะ เรื่องเครื่องประทินโฉมโนมพรรณทั้งหลาย อัลมิตราเป็นอนุบาลเชียวล่ะ เวลาที่จะต้องไปงานเลี้ยง คิดแล้วคิดอีก แต่งตัวยังไงดี แต่งผม แต่งหน้า แล้วก็มาวุ่นวายเรื่องรองเท้า ทำไปทำมา เรื่องรองเท้าเป็นเรื่องใหญ่สุด อยากใส่รองเท้าสบาย มันก็เลยทำให้สิ่งที่คิดไว้ข้างต้น เป็นอันว่า .. ไม่ต้องแต่ง วานนี้มีคนโยนคำถามมาว่า อัลมิตราเล่นเน็ตนี่ มีคนมาชอบเยอะไหม (น่าจะหมายถึงหนุ่มๆ) อัลมิตราตอบทันทีว่า ไม่มี .. แต่คุณพ่อตอบเร็วกว่า ท่าจะมีเพียบ .. อัลมิตราก็สวนทันควันว่า .. คงเพราะตัวอักษรมากกว่า กว่าครึ่งที่รู้จักอัลมิตราตัวจริงเป็น ๆ มักจะผิดหวังกลับไป ... ฮา ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ หวีผมครั้งเดียวตอนตื่น ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ ที่วันเสาร์-อาทิตย์ เลือกกินข้าวก่อนแปรงฟัน ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ ชอบแคะขี้มูกในรถตอนขากลับบ้าน ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ อ่านการ์ตูนในส้วม ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ ...............
2 กรกฎาคม 2554 00:19 น. - comment id 124729
สวัสดีจ้าคุณอิม หายไปหลายวัน พอมีเวลารีบเข้ามาโม้เลย ใครนะช่างถาม....ถามออกมาได้ว่าเล่นเน็ตมีคนมาชอบมากแค่ไหน ตัวเราเองยังไม่ทราบเลยค่ะ ว่าที่คุย ๆ กันน่ะ เค้าชอบเราหรือเปล่า จริง ๆ นะคะ บางคนก็แค่อยากคุย อยากคุ้ย อยาก....อ่ะนะ ตรู...เจอแบบนี้ก็แยะ อักษรา...ใช่สิ เหมือนพวกเค้าติดกับอักษรนะคะ หรือว่าคุณอิมวางกับดักเอาไว้ ๕๕๕ ปรางก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ เชื่อมั๊ย...ยามเครียด หรือว่างอน ป่วย จะเข้าหาอ่านกลอน เรื่องสั้น ข่าว นิยาย แม้แต่การ์ตูนก็อ่านค่ะ ประทินโฉมหรือ...จริง ๆ เอ็มก็เป็นคนไม่แต่งตัวนะ ธรรมดามาก เสื้อยืดกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบก็ไปทั่วโลกมาแล้วน่ะ นอกจากงานสำคัญ ๆ ก็แต่งให้มันเริ่ดนิดหนึ่ง ส่วนพวกครีมบำรุงต่าง ๆ ก็ใช้เท่าที่จำเป็นน่ะ พอมาอยู่ที่นี่ทำงานกับบริษัทนี้ อยู่กับครีม ทั้งหมด พนักงานมีสิทธิ์ใช้ มันมากเกินความจำเป็นน่ะ เลยเก็บมาฝากแบ่งกันใช้ค่ะ "ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง" ยังใช้ได้อยู่นะคะ เอ...จู่ ๆ คุณอิมลุกขึ้นมา ทาปากแดง ปัดมาสคาร่า ปัดแก้ม หน้าตาจะเป็นไงน้า...แต่จริง ๆ แล้วที่เห็นอยู่ในรูปน่ะ สวยแล้วนะ นั่นดิผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ ...๓ ข้อแรก เพิ่งเคยเห็นเนี่ย ส่วนอานการ์ตูนในส้วมน่ะ ไม่แปลกค่ะ ธรรมดาออก...ขำไป อึไป ซาบาย...
2 กรกฎาคม 2554 09:03 น. - comment id 124730
คุณปรางทิพย์ .. อัลมิตราเป็นหวัดงอมแงมา 5 วันแล้วค่ะ อาการไม่หนักหนาสักเท่าไหร่ เพียงแต่น้ำมูกย้อย คัดจมูกเท่านั้นเองค่ะ ไม่มีอาการไอ ไม่มีอาการเจ็บคอ ไม่มีอาการไข้ แต่อาการงอแง ยังคงมี ... ตอนนี้อัลมิตราจัดโต๊ะเครื่องแป้งใหม่แล้ว เมื่อก่อนมีแต่หนังสือกอง ๆ ไว้ มีกระเป๋าสะพาย มีหมวกหลายใบ ตอนนี้ผมยาวประมาณ 3 cm.แล้ว สองวันนี้กล้าหาญชาญชัยเดินออกนอกบ้านโดยไม่สวมหมวก ..ฮา ..ปล่อยให้ผมชี้โด่เด่เป็นเรดาห์ อ้อ! ไม่ใช่สิ ต้องเล่าใหม่ คือ ผมที่เกิดใหม่เป็นผมเส้นเล็ก ยังหวีไม่ได้ เพราะไม่ติดซี่หวีเลย ผมก็เหมือนจะไม่ตรง (เมื่อก่อนเป็นคนผมตรง) มันก็พาดกันไปมา แต่ที่โด่เด่นี่สิ มันจะมีสองจุด คือ ตรงขวัญ ยิ่งมีสองขวัญ 5555 มันเหมือนปลูกต้นหอมไว้บนหัวเลย เท่ห์เก๋ไก๋ดีเหมือนกันแฮะ ที่บริษัทฯ ก็มีเครื่องสำอางค์นะ เขาให้พนักงานขายฟรี เพื่อที่จะได้สวย ๆ เวลาอยู่หน้า counter ก็จะได้ดึงดูดลูกค้าได้ สำหรับพนักงาน office ก็แล้วแต่ว่าอยู่แผนกไหน อัลมิตราดันอยู่แผนกคอมพิวเตอร์ ซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวสินค้าโดยตรง ก็เลยไม่มีเอี่ยวกับเขา ก็เลยกลายเป็นซิ้มโบ๊ะหน้าคอมฯไป ฮา ... เรื่องแฟชั่น เรื่องรูปโฉมโนมพรรณ อัลมิตรานี่ช่างไม่เอาอ่าวเลยจริง ๆ ชอบลูกชุบไหมคะ .. อัลมิตรากำลังจะหม่ำ อื้อออออออ อร่อยจริง ๆ
2 กรกฎาคม 2554 18:37 น. - comment id 124731
หง่ำ ๆ หย่อยมะ ลูกชุปน่ะชอบค่ะ ทำง่ายด้วย แต่ที่นี่เป็นหน้าร้อน (ไม่ทราบว่าร้อนแบบไหน วันหนึ่งมีหลายฤดู เช้าหมอก สายฝนพรำ ตอนนี้ บ่ายฝนตกหนักลมแรง จนต้องเปิดความร้อนน่ะ แต่ข่าวที.วี. บอกตอนเย็นจะมีแดด ...กรรม) พอหน้าร้อนผลไม้ต่าง ๆ กำลังออกแข่งกับลมฝน เราคนเอเซีย ก็ต้องหาผักผลไม้กินกันน่ะ รู้มะ เราปลูกไม่เป็นหรอก เวลากลับไทยทีหนึ่งได้แต่หอบพันธุ์เมล็ดมาให้เพื่อน ๆ ส่วนมากเป็นคน ตจว. เค้าจะทำสวนกันเก่งนะ ตอนี้ผักชีไทยกำลังเต็มสวนเพื่อนเลย เราก็มีหน้าที่ทำสาคูไส้หมูน่ะ เพราะวันจันทร์ เค้าจะเก็บผักชีไทยมา เราก็เอาสาคูไส้หมูไปกินรวม ๆ กัน....แค่นี้ก็สุขล้นแล้วค่ะ หง่ำ ๆ ..... ผมทรงหัวหอมน่ะ น่ารักน่าเอ็นดูนะ หากจำได้ เชียร์มานานแล้วนะ
2 กรกฎาคม 2554 20:38 น. - comment id 124732
คุณปรางทิพย์ .. อัลมิตราชอบขนมมากค่ะ ถึงไม่มีข้าวกิน ก็อดทนได้ แต่ไม่มีขนมกิน ถือว่าเป็นเรื่องสาหัสเชียวค่ะ ขนมที่ชอบส่วนใหญ่เป็นขนมไทย แต่ก็อะนะ ขนมไทย แพงมาก อย่างกะเขาทำให้เฉพาะชาววังกิน ชาวบ้านอย่างอัลมิตราต้องยืนน้ำลายย้อย กว่าจะได้กินแต่ละอย่างต้องเขียมน่าดู ขนมไทยที่ชอบก็จะมี ลูกชุบ เกสรลำเจียก รองลงมาก็เป็นพวกตระกูลทองทั้งหลาย ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง อะไรทำนองนี้ค่ะ ถ้าเป็นขนมแบบถ้วย ที่สุดโปรดเลยนะ แกงบวดฟักทอง ฮา .. เอาไว้วันที่คุณแซม คุณปรางทิพย์กลับมาเมืองไทย จะทำให้กินนะคะ อัลมิตราทำเป็นอยู่แค่นี้อ่ะ ทำเองกินเองชมตัวเองว่าเจ๋งทำอร่อยค่ะ สาคูไส้หมู เมื่อก่อนแม่ทำให้กินบ่อย ที่บ้านโน้นอยู่กันหลายคนค่ะ เวลาทำขนมต้องทำทีหม้อใหญ่ ตักกินกันเป็นชามแกงเลยนะ พูดถึงแม่แล้ว ขำ .. แม่บอกให้พี่ ๆ กลับมาเลือกตั้งที่บ้าน (คนที่ยังมีรายชื่ออยู่ที่ทะเบียนบ้าน) ห้ามไปเลือกตั้งล่วงหน้า อันนี้ เป็นอันรู้กัน สงสัยจะมีคนมาแจกเงิน .. ช่างมัน คนแจกมาก็รับ แต่ตอนเลือกตั้ง เลือกในสิ่งที่ตนเองคิดว่าเหมาะสมละกัน อ้าว เป็นการเมืองได้ไงก็ไม่รู้เนอะ
3 กรกฎาคม 2554 21:05 น. - comment id 124749
ที่จริงแล้ว วันนี้ตั้งใจจะไปเยี่ยมเพื่อนคนที่ป่วยอยู่ รพ.จุฬา (ค.ห.439) แต่อาการหวัดน้ำมูกไหลของฉันยังไม่ทุเลาเลย ฉันก็เลยไม่ได้ไป เมื่อสักครู่ เพื่อนคนที่ไปเยี่ยมมาเล่าให้ฟังว่า เธออาการไม่ดีแล้ว น่าจะมีลมหายใจอยุ่ได้เพียงคืนนี้หรือไม่ก็พรุ่งนี้เท่านั้น มะเร็งแทรกซึมไปทั่วร่างกายของเธอ ตอนนี้หมอปลดสายทุกอย่างออกจากตัวเธอแล้ว รอเวลาให้เธอเดินทางไกล ล่วงหน้าไปก่อนนะเพื่อน มะเร็งน่ะ เรื่องจิ๊บ ๆ จริง ๆ เอาไว้เราค่อยไปคุยกันที่ฟ้าฟากโน้นนะ
5 กรกฎาคม 2554 16:00 น. - comment id 124768
หวัดดีจร้า...คุงอิม คุงพี่ปราง คุงน้องแซม(หายตัวเรย)
5 กรกฎาคม 2554 19:49 น. - comment id 124769
คุณกีรติ .. อัลมิตรายังไม่หายเป็นหวัดเลย ตอนกลางวันก็คัดจมูกนิด ๆ พอให้รำคาญใจ พอตกกลางคืนทีไร เหมือนรูจมูกตันทุกทีสินั้น แต่ก็ไม่เป็นไร มี วิก ... เอาไว้ทาถู ทาถู เพื่อให้ไอระเหยทำให้โล่งจมูก ไม่ใช่ วิกใส่ผมน๊า วันนี้ได้รับการติดต่อมาจากนักศึกษามหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี เขามาขอคำแนะนำ และเชิญให้ไปเป็นวิทยากรในการสัมมนาและทำค่ายจิตอาสา เขาสนใจทำฝายชะลอน้ำ ก็เลยบอกเขาว่า วันเสาร์นี้ พอดีว่าจะไปที่วัดลิ้นช้างอยู่แล้ว ไปถวายเทียนพรรษา หากเขาอยากสนทนาในรายละเอียด ก็ไปที่วัดได้ ก็เต็มใจช่วยเขานะ ส่วนเรื่องโครงการฯ ตอนนี้ร่างฝันเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่จัดทำให้เป็นรูปแบบที่พร้อมนำเสมอ ปีนี้ จะพาจิตอาสาไป "ทาสี แต้มฝัน ปันน้ำใจ" เสาร์นี้นอกจากไปทำบุญถวายเทียนพรรษา ก็จะไปเก็บงานเซอร์เวย์ที่โรงเรียนบ้านลิ้นช้างด้วย งานจุดไหนต้องซ่อม ปะ โป๊ว ต้องบันทึกในรายละเอียด ไม่รู้เป็นไงสิ พอได้ทำในสิ่งที่ชอบแบบนี้ รู้สึกกระปี้กระเป่าขึ้นมาทันทีล่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ขอ ซึ๊ดดดดดดดด น้ำมูก แรง ๆ อีกที
5 กรกฎาคม 2554 23:56 น. - comment id 124774
ฮ้าดเช้ย...ย มามะ จามใส่น้อง กรต. เสียหน่อย อากาศเปลี่ยนไปมา คนหัวแข็ง หวัดเล่นงานอีก แต่ไม่เป็นนานเหมือนคุณอิมนะ ๓ วันก็น่าจะหายแล้ว เพราะหมอที่นี่ให้จิบชาอุ่น ๆ ตลอด เราเป็นคนไม่ชอบกลิ่นชาที่นี่เพราะรสแปลก ๆ เลยใช้จิบน้ำร้อนเอา ช่วยได้แยะจ้า อ่านเทศของน้อง กรต. แล้ว ต้องอ่านสองรอบแนะ แกะทุกตัวอักษร ไม่ใช่ว่าอ่านยากนะ แต่พยายามให้มันซึมเข้าไป ไห้เข้าไปอ่านกลอนและคอมเมนท์ ขุดรากฯ เหมือนคุณอิมใจแกว่งนะ ความระแวงจะทำให้เราไม่อยู่นิ่ง เมื่อใจไม่นิ่ง จะทุกข์ แล้วก็คิด ปล่อยวางนะคะ เอ็มเองก็เจอเรื่องมากมาย คนไทยที่นี่ มีเอกลักษณ์ของความเป็นไทย คือ นินทาลับหลัง ไม่ว่าใครเดินลุกออกไปเค้าเป็นพูดถึง ซึ่งบางครั้งเรานั่งฟังอยู่ อืม....ไม่มีใครดีเลยหรือ บางครั้งก็ถามตัวเองว่า ตรูจะมานั่งฟังทำไม เสียเวลา....ไปอ่านการ์ตูน หรือไปอ่านหนังสือนิยายรักหวานเยิ้มดีกว่า ตั้งแต่นั้นมาเอ็มเลยเป็นคนนอกไปค่ะ เลยเข้าหาเน็ต เป็นคนเก็บตัว มีโลกส่วนตัวสูง ฯลฯ นี่...ส่วนหนึ่งที่ทำให้เครียดมาจากเพื่อนที่กำลังจะจากไปหรือเปล่า จะบอกให้นะ เธอน่ะกำลังจะสบายแล้ว ไม่เจ็บไม่ปวด ไม่ทรมานแล้ว ให้คิดแบบนี้นะคะ ส่วนตัวคุณอิมน่ะ พยายามทำใจให้สบายนะ ดูไว้ว่าเราเองน่ะยังโชคดีกว่าคนอื่นอีกมากมาย อย่างน้อย ๆ เรายังมีเราไงคะ
6 กรกฎาคม 2554 08:38 น. - comment id 124775
ช่วงนี้เป็นเทศกาลเล่นหัว อ๊ะ จริง ๆ นะ ใครต่อใครเวลาเดินผ่านโต๊ะทำงาน ก็มักจะมาเล่นหัวฉัน สำหรับผู้น้อยบางคนก็ทำทีลอบเคียงเฉียด ๆ ขออนุญาตเอามือแตะเส้นผม แต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่ที่สนิท ก็เล่นซะฉันหัวโยกหัวคลอนเป็นร็อคแอนด์โรลทีเดียว "ผมไฟเพิ่งขึ้น ฮา...." จากที่เพลา ๆ มาสองสัปดาห์ นับตั้งแต่สัปดาห์นี้ยาวจนอีกนาน คาดว่าฉันมีเหตุให้ตะเหร็ดเตร็ดเตร่ เริ่มต้นจากเสาร์นี้ ที่จะไปทำบุญถวายเทียนพรรษา และ เริ่มต้นโครงการ "ทาสี แต้มฝัน ปันน้ำใจ" ด้วยการไปเซอร์เวย์พื้นที่ ลงรายละเอียด เพื่อทำให้แผนร่างโครงการสมบูรณ์ สัปดาห์หน้าฉันก็ต้องไปสัมมนา อีกสัปดาห์ตอนนี้ได้รับเชิญให้ไปเป็นวิทยากรและพี่เลี้ยงในการสร้างฝายชะลอน้ำ คงจะไปทั้งทีมงาน อาจยกหน้าที่นี้ให้คนในทีมงานเป็นวิทยากร เพราะว่าไม่อยากโชว์ผมเกรียน ๆ แต่เรื่องไป คงต้องไป ถัดไปอีกสัปดาห์มีนัดกับหัวใจ เอ๊ย มีนัดกับสวนลำไย ยังมีอีกสวนเมืองจันทน์ ซึ่งก็นัดไว้แล้วเดือนหน้า จากนั้นคงเป็นช่วงที่ต้องทำงานอย่างเอาจริงเอาจังกับโครงการ (คงไม่เอาเป็นเอาตาย) เยอะ เนอะ !!! เกือบลืมไปแน่ะ ว่า ป่วย !!! ..................................................... คุณปรางทิพย์ สองวันก่อน อัลมิตราแบ่งครีมบำรุงมาใส่ในลิ้นชักที่โต๊ะทำงาน เพื่อน ๆ ถามกันใหญ่ว่าคืออะไร พอบอกว่าเป็นครีมบำรุงผิว เป็นลิปมันบำรุงความชุ่มชื้น ปรากฏว่า สร้างความตกตะลึงพรึงเพริดเป็นอย่างมาก ก็อย่างที่เล่าให้ทราบไงคะ สภาพปกติของอัลมิตราในที่ทำงาน คือ เชยแสนเชยเหมือนซิ้มโบ๊ะ 555 แค่นุ่งผ้าเป็นก็โอเคแล้ว อัลมิตราขำนะ เรื่องที่คุณเล่าถึงเอกลักษณ์ของคนไทย ขี้นินทา เป็นจริง ๆ อย่างนั้นเปะเลยค่ะ เพราะว่าแถวนี้ก็เหมือนกัน ที่ห้องทำงานของอัลมิตรากลายเป็นแหล่งข่าวนินทา อัลมิตราก็แต่นั่งฟังไป จะหนีไปนั่งทำงานที่อื่นก็ไม่ได้ เพราะหน้าที่ตรงนั้น แต่เรื่องไปผสมโรง เป็นเรื่องที่ขี้เกียจสุด ๆ ก็เลยมาเขียนกลอน วาดรูป อ่านหนังสือ บ้าบอไปคนเดียวตามเรื่องตามราว ตรงนี้เรามีอุปนิสัยคล้ายกันแฮะ จริตตรงกัน นี่ ๆๆ ตอนนี้ อัลมิตรากำลังอ่านหนังสือ The Phantom of the Opera .. ชอบนะ เรื่องนี้ ตอนที่เป็นหนังเคยได้ดูหนนึงที่ บิ๊กซีนีม่า ปีศาจแห่งโรงอุปรากร เคยอ่านไหมคะ
7 กรกฎาคม 2554 02:22 น. - comment id 124783
คุณอิม.... The Phantom of the Opera .. ปีศาจแห่งโรงอุปรากร? ยังไม่เคยค่ะ เฉียดไปเฉียดมาน่ะ คือไม่มีโอกาสได้อ่าน หยิบแล้วหยิบอีก ฝากไว้ก่อน จะไปหาอ่าน หนังกับหนังสือ ให้อารมณ์ อรรถรสต่างกัน อย่าง แฮรี่พอตเตอร์ อ่านมันส์กว่าแยะ แต่ก็ชอบดูด้วยค่ะ แค่อ่านงานบุญ ใจก็สุขไปด้วยแล้วค่ะ แต่อย่าลืมล่ะ ว่าตัวเองน่ะ ป่วย
7 กรกฎาคม 2554 20:01 น. - comment id 124794
แฮรี่ .. พ่อมดน้อย อัลมิตราก็ชอบดูนะ หน้าตาตอนที่เขาเป็นเด็กน่ารักมาก ใส่แว่นเข้ากันพอดี พอโตขึ้นในแต่ละปี รูปร่างหน้าตาก็เป็นอีกแบบ ยังคงความน่ารักอยู่ อาจจะเป็นเพราะติดภาพในตอนเด็กของเขามานั่นเอง วันนี้ เพื่อนคนนั้น เดินทางไกลไปแล้ว เมื่อเวลา 15.55 น. พรุ่งนี้จะมีพิธีรดน้ำศพที่บ้านฉางระยอง ตอนบ่ายสี่ อัลมิตราคงไม่ได้ไป อีกอย่างต้องบอกคนทางบ้านด้วย รู้อยู่ว่า ถึงบอกไป คงไม่ได้รับอนุญาตอยู่ดี ส่วนวันเสาร์ก็จะไปถวายเทียนพรรษา จะอุทิศส่วนกุศลให้เพื่อนด้วย ไม่เศร้านะ เพราะว่าเพื่อนหลับไป ไม่ได้เจ็บปวดเลย เพื่อนอีกคนเล่าให้ฟังน่ะ เธออยู่ด้วยจนถึงวินาทีสุดท้าย เป็นเพื่อนที่รักกันจริง ๆ เลย
8 กรกฎาคม 2554 23:01 น. - comment id 124797
คุณอิม สิ่งที่กังวลมากที่สุดคือ หากรู้ว่าเธอจากไป อิมจะรู้สึกอย่างไรบ้าง เมื่อเห็นว่า กำลังใจดี ก็หายห่วงนะคะ ขณะนี้เธอไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องต่อสู้กับความทรมานแล้ว จุติ จุตัง มรณัง จุติ... เราคนเป็นที่ยังมีบุญกรรม ก็ต้องผจญกันต่อไปค่ะ ซึ้งจัง...เพื่อน ช่างหายากนักเชียว อ่านแล้วน้ำตาปริ่มค่ะ ว่าแต่หวัดหายหรือยังคะ
9 กรกฎาคม 2554 22:26 น. - comment id 124813
คุณปรางทิพย์ .. วันนี้ยังไม่หายหวัดเลยค่ะ เป็นมาร่วมสามสัปดาห์แล้ว อัลมิตราเดินทางเข้าป่ามาค่ะ ไปเช็คสภาพฝายชะลอน้ำกึ่งถาวรที่สร้างเมื่อกุมภาฯ เป็นผลสำเร็จอันเยี่ยมยอด สามารถเก็บกักน้ำตามความประสงค์จริง ๆ เห็นแล้วดีใจค่ะ ได้ถวายเทียนพรรษา มหาสังฆทาน ถวายเพล ตอนที่กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล ก็เอ่ยชื่อเพื่อน เอ่ยอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร ขอให้หมดเวรหมดกรรมกันไป ฯลฯ แต่ลืมอุทิศให้ตัวเอง พี่ชาติ (พี่ในทีม staff) บอกว่า เราควรจะอุทิศให้กับเทวดาทั้งสองของเราด้วย อัลมิตราน่ะ มักจะลืมคิดในส่วนนี้ทุกทีเลย เพื่อนที่อยู่กับเพื่อนจนวินาทีสุดท้าย ในวันที่อัลมิตราทราบข่าว อัลมิตราก็มีคุยกันว่า เมื่อถึงคิวของอัลมิตรา ขอให้เธอมาส่งอัลมิตราด้วยนะ เธอก็รับปากค่ะ :)
10 กรกฎาคม 2554 14:31 น. - comment id 124817
คุณอิม...เพื่อนที่รับปากน่ะ ใจคงฝ่อไปเลย เพราะการที่จะส่ง เพื่อนรักน่ะ ภาพนั้นใช่ว่าจะไม่สะเทือนใจที่ไหนล่ะ นับถือน้ำใจเธอเลยล่ะ ก็อย่าลืมแล้วกัน เพื่อนคุณอิมน่ะ คงต้องคอยอีกนานเชียวล่ะ เพราะอัลมิตรา ยังมีอะไรต้องทำอีกมากมายจ้า... อิ่มบุญ ก็อิ่มใจนะคะ รู้มะ เรามีอะไรคล้าย ๆ กัน ตรงที่คิดถึงตัวเองเป็นคนสุดท้าย หรือบางครั้ง ก็ไม่เคยคิดถึงตัวเองไงล่ะ บางคนทำบุญหวังผล เช่น ขอนั่นขอนี่.... เท่าที่เห็นนะ อิมทำจากใจ สิ่งที่เราได้คือเมื่อย้อนกลับไปมองสิ่งที่เราทำไว้ แค่นั้นมิใช่หรือที่เราต้องการ ฉะนั้น "ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก" เสมอ จะบอกให้ คนเราน่ะหากไม่มีบุญบารมี ก็ไม่สามารถสร้างอะไรได้สำเร็จหรอกนะ สิ่งที่เราสร้างให้กับชาวบ้าน คือกุศลอันยิ่งใหญ่นะ บอกลาเจ้าหวัดตัวร้ายเสียที
10 กรกฎาคม 2554 20:19 น. - comment id 124825
คุณปรางทิพย์ .. เมื่อวานหลวงพ่อให้น้ำผึ้ง+กล้วยน้ำว้า 1 หวี อัลมิตราเลือกที่ยังเขียว ๆ อยู่ เพราะว่าที่บ้านมีอยู่หวีหนึ่งที่สุกแล้ว กินแต่กล้วยเนอะ ตอนสายของวันนี้ว่าจะเอากล้วยที่สุกแล้วทำเป็นกล้วยบวดชีสักหน่อย แต่งตัวเตรียมออกจากบ้านแล้วนะ พอดีว่า เครื่องซักผ้า ซักผ้าเสร็จพอดี ช่วงที่ตากผ้าก็คิดว่า > สุดท้ายก็เปลี่ยนเครื่องแต่งกายกลับไปตามเดิม เข้าใจว่าโรคหวัดยังไม่หาย โรคขี้เกียจก็เข้ามาแทรกอีกต่างหากค่ะ
11 กรกฎาคม 2554 15:51 น. - comment id 124833
ไม่พูดพล่ามทำเพลงแระ...
11 กรกฎาคม 2554 21:00 น. - comment id 124835
นี่ ๆๆๆ วันนี้ทำกล้วยบวดชีด้วยนะ กล้วยน้ำว้าเกือบสองหวี กล้าหาญชาญชัยมากเลย อัลมิตรา เมื่อวานเพิ่งจะเปิดดูที่เน็ต ดูวิธีทำ ไอ้หางกะทิ กับ หัวกะทิ มันรวมอยู่ในกล่องเดียวกัน ยืนอ่านอยู่ตั้งนาน เอาไงดีหนอเรา ทำก็ทำวะ เป็นไงเป็นกัน ต้องอร่อยสิน่า น้ำตาลปึก มันปึกแน่นจริง ๆ ติดแข็งโป๊กอยู่ในกล่อง ต้องใช้มีดค่อย ๆ แซะ ทำอยู่ตั้งนาน ขูดมาได้หน่อยเดียว ชักเมื่อย เลยตัดสินใจเทน้ำตาลทรายแดงลงไปแทน อร่อยพิลึก ด้วยความภาคภูมิใจ และก็เป็นคราวซวยของเพื่อนร่วมงาน พรุ่งนี้จะหิ้วปิ่นโตไปทำงาน ทั้งหมดเป็นกล้วยบวดชี 555... แค่คิดก็ขำแล้ว
11 กรกฎาคม 2554 22:13 น. - comment id 124836
กล้วยบวชชีอ่ะ อร่อยแน่....ๆ แต่...เพื่อนๆ ได้จามทั่วบริษัทแน่ๆ อิอิ
13 กรกฎาคม 2554 11:51 น. - comment id 124896
ช่วงนี้อัลมิตราพยายามทำตัวไม่ให้ว่างค่ะ แต่ก็ไม่ให้เหนื่อยจนเกินไป การที่ทำตัวไม่ให้ว่าง ก็เพราะว่าจะได้ไม่ต้องคิดเรื่องที่ฟุ้งซ่าน และกังวลเรื่องป่วย สัปดาห์นี้มีงานศพคนที่รู้จัก 3 งาน คนที่เสียชีวิตก็ล้วนแต่เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง มะเร็งเต้านม มะเร็งขั้วปอด มะเร็งกระดูก ... ถ้าจะให้นึกขำ ๆ ก็น่าจะประมาณว่า "รู้สึกเป็นเกียรติ ที่ได้รับเลือกให้เป็นโรคนั้น" ฮา .. โอ้ ไม่นะ ไม่ได้เศร้า ไม่ได้เครียดค่ะ ตอนนี้อัลมิตราทำหน้าระรื่นอย่างกะลิงเล่นน้ำ ช่วงนี้ฝนตกช่วงเย็นบ่อย ๆ ชอบมาก เจ๋งมาก เมื่อคืนวานหลับตั้งแต่ 2 ทุ่ม ตื่น 6 โมงเช้า เรียกได้ว่า นอนเต็มอิ่มทีเดียวค่ะ ตื่นมากระปรี้กระเปร่าสุด ๆ อัลมิตราร่างแผนโครงการ"เติมสี แต้มฝัน แบ่งปันน้ำใจ" เกือบสมบูรณ์แล้วนะคะ 90% ล่ะ เหลือแต่ ประมาณค่าใช้จ่ายในการซ่อมแซม,ทาสี ซึ่งฝากให้หลวงพ่อเป็นผู้ประสานงานกับช่าง ตอนนี้ก็เกริ่น ๆ กับพรรคพวกไว้แล้ว นัดประชุมใหญ่กันในสัปดาห์หน้าที่สวนลำใย ... ฮา ในส่วนที่คุณปรางทิพย์ฝากไว้ ก็จะมาลงในโครงการฯ นี้ค่ะ เอาไว้ให้ขึ้นประกาศที่เวปก่อน ผมยาวประมาณ 6 cm แล้วนะคะ แต่ไม่รู้ว่าทุกเส้นยาวเท่ากันหรือเปล่า ลงทุนถอนเส้นนึงนะเนี่ย ผมที่เกิดใหม่ สีน้ำตาลเข้มค่ะ สีเดียวกับนัยตา นุ่มดีเหมือนกัน ตอนนี้สระผมแบบที่ไม่ต้องใส่ครีมนวด ผมยังนุ่มแต่ยังไม่สลวยสวยเก๋ อัลมิตราทานวิตามินที่คุณแซมส่งมาให้ เกี่ยวกับการบำรุงผม เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเป็นผู้ชาย เขาผมบาง เขามาเลียบ ๆ เคียง ๆ อัลมิตราก็แบ่งให้เขาทาน แต่อัลมิตราบอกกับเขาว่า "หัวของข้าน่ะได้ผล แต่หัวล้านของเอ็งนี่ ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่านะ" เพื่อนมันบอกว่า "เหอะน่า เผื่อฟลุ๊ค" ปล. เรื่องสั้นนี้ เหมือนห้องลับที่พวกเราแอบผลุบเข้าผลุบออกกันเลยเนอะ อัลมิตราไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อนเลย วันก่อนถามคุณกีรติว่า ปิดได้ยัง มันเยอะแล้ว เขารีบบอกทันทีเลยว่า " ม่ายยยยย อาวววว อย่าาาาา ปิดดดดด น๊าาาาาา"
13 กรกฎาคม 2554 15:56 น. - comment id 124920
จ๊ากกกก.....อ่านแว้วววว...ตกเก้าอี้...
18 กรกฎาคม 2554 20:51 น. - comment id 125080
กลับมาแล้วค่ะ ไปสัมมนามา 3 วัน เหนื่อยเหมือนกัน ง่วง ๆ เปลี้ย ๆ ชอบกลค่ะ ถ้างั้น เผ่นไปนอนก่อนนะคะ
18 กรกฎาคม 2554 23:36 น. - comment id 125082
เหอ.... เมนท์หายง่ะ ดูดิอุตส่าห์ โม้ไปเสียแยะ เน็ตหลุด หลายวันก่อนก็หลุด เฮ้อ...กรรม
20 กรกฎาคม 2554 01:37 น. - comment id 125129
ห้องลับ...มันเก็บความรัก ความผูกพัน ความหวังดีเอาไว้....
20 กรกฎาคม 2554 09:28 น. - comment id 125132
โอมเพี้ยงงงงง....
20 กรกฎาคม 2554 12:39 น. - comment id 125135
ขี่จักรยานก็ดีนะคะ ที่บ้านก็มี 2 คันค่ะ คันแรกซื้อ คันที่สองได้มาจากเล่นเกมค่ะ วิธีเล่นก็คือทอยเหรียญให้ลงกระเบื้อง คือ กระเบื้องแผ่นเล็กมันเรียงติด ๆ กัน มันมีหลายสี แต่สีที่เป็นแจ็คพ็อตมันมีอยู่แค่แผ่นเดียว ตอนนั้นทอยไป กะเอารางวัลเล็ก ดันได้รางวัลใหญ่เสียนี่ ก็เลยต้องขี่จักรยานกลับบ้าน ส่วนของรางวัลอื่น ๆ เต็มตะกร้าเลย ตอนนี้จักรยานเอาไปบริจาคคันนึง เหลือใช้คันเดียวค่ะ นาน ๆ จะได้ฤกษ์เอามาปั่นสักที วันก่อนอัลมิตราก็ปวดเข่านะ ข้างขวา คงเพราะตอนนั่งรถบัสไปสัมมนา ที่มันแคบ ทำให้ยืดแข้งขาไม่สะดวก การเดินทางแค่ 2 ชั่วโมงเอง ยังทำให้เมื่อยไปหมด ตอนสัมมนาก็มีนั่งเก้าอี้บ้าง เล่นเกมบ้าง นั่งพื้นบ้าง อีตอนลุก ลุกไม่ค่อยไหว เพื่อนมันบอกว่า "ไม่เกี่ยวกับคีโมหรอกพี่ มันเกี่ยวกับแก่มากกว่า" ฮา .. ไปสัมมนานี่ นอนดึกสองคืนติด ๆ กันเลยค่ะ เล่นไพ่ 555 ... เป็นเจ้ามืออ่ะ พอได้กำไรมาบ้างนิดหน่อย ค่าเมื่อย ค่าแจกไพ่ ทำไงได้ พอดีว่า บ้านพักหรู มีห้องโถงกลาง โต๊ะตัวใหญ่ เก้าอี้พร้อม แอร์พร้อม ตู้เย็นมี กลายเป็นว่า บ้านนี้แทนที่จะอยู่ 6 คน ตามที่เขาจัดเอาไว้ เพราะมี 3 ห้องนอน 3 ห้องน้ำ กลายเป็นมาสุมหัวกันอยู่ที่บ้านหลังนี้ 20 กว่าคน อัลมิตราขึ้นครองราชย์อยู่ 2 วันค่ะ นี่นะ แล้วมาบ่นว่าปวดเข่า ตอนเล่นไพ่ มันไม่ยักจะมีอาการ 555 คุณปรางทิพย์ท่าจะทำอาหารเก่ง ดีจัง เป็นผู้หญิงนี่ต้องทำอาหารเก่ง เย็บปักถักร้อยเก่ง งานบ้านงานเรือนต้องเพียบพร้อม ใคร ๆ เขาก็ว่างั้น สำหรับอัลมิตรา ถ้ามีการสอบล่ะก็ ตกทุกวิชาค่ะ เอ .. อาจารย์ที่ไหนมาโอมเพี้ยงงงงงง อะไรหลุดกระจาย ผ้าขาวม้าเหรอ ?
22 กรกฎาคม 2554 01:05 น. - comment id 125163
หา...
25 กรกฎาคม 2554 13:57 น. - comment id 125195
คุงอิม ....พักหลัง...โหลดจากมือถือ ไม่ได้แว้ววว... (มังฟ้องว่า...เซิร์ฟฯภายในล้มเหลว อ่ะ) เกิดไรขึ้นไม่รู้...
) เด้วหมดตัว... ที่บ้าน...โดน ทีบอดแบน มังแฮ๊ฟ สัญญาณ ไปให้คนอื่น เฉยเรย... ทั้งโทร ทั้งไปติดต่อสิบก่าเที่ยวแระ... บ่ายเบี่ยงกันไปเรื่อย... สุดท้าย...ขู่จะส่งเรื่องไป ศคบ. จนท.เรยยย...ยอมบอก... ว่า....บ้านผมต้องรอจนกว่า...จะมีใครในหมู่บ้าน...ยกเลิกสัญญาณ... ดูมังทำ...
27 กรกฎาคม 2554 13:24 น. - comment id 125252
คือว่า .. ที่หายตัวไป เพราะว่า อยู่ในช่วงวางแผนก่อการร้าย เอ๊ย ! ไม่ใช่ ไม่ใช่ อัลมิตรากำลังร่างโครงการฯ "เติมสีแต้มฝันแบ่งปันน้ำใจ" ค่ะ ปลายสัปดาห์ที่ผ่านมา จึงจำเป็นต้องลงพื้นที่หนองหญ้าปล้อง จ.เพชรบุรีอีกครั้ง คราวนี้สำรวจตรวจตราอย่างละเอียด กระดานไม้ทุกแผ่น ฝ้า เพดาน ผนัง อัลมิตราไปเก็บภาพ ทำรายการบันทึก เพื่อคำนวนปริมาณสีค่ะ หนังสือขอความอนุเคราะห์จากโรงเรียนก็ได้รับเรียบร้อยแล้ว การวางแผนดำเนินงานก็เริ่มต้นแล้ว เมื่อศุกร์ที่แล้ว มีการประชุมอย่างเข้มข้น แบ่งสรรปันงานเสร็จสรรพ งานนี้ไม่ใช่งานเล็กจ้อยเลย งบประมาณค่อนข้างสูง แต่ ให้เชื่อว่า.. อัลมิตรามีวิธี 5555 อันนี้ต้องโฆษณาตัวเองหน่อย นาน ๆ ที เรื่องสีทาโรงเรียน ติดต่อกับ บ.ทีโอเอ ไว้แล้ว ถึงได้ส่งแบบร่างของโรงเรียนทั้งหมด พร้อมทั้ง ตรม.พื้นที่ เดือนหน้าจะนัดให้ไปรับสี (ถึงแม้ว่า ยังหาที่จัดเก็บสีไม่ได้ ก็คงต้องไปเอาไว้ก่อนล่ะ เดี๋ยวเขาเปลี่ยนใจ) ทางโรงเรียนก็ขอความอนุเคราะห์เป็นสิ่งของที่แต่ละชิ้น ราคาประมาณอึ้งทั้งนั้นเลย เช่นเครื่องถ่ายเอกสาร โอ้ พระเจ้าจอร์จ อะไรมันจะพอดิบพอดี เมื่อวานนี้ มีคนติดต่อมาจะบริจาคให้ ถึงแม้ว่าไม่ใช่ของใหม่เอี่ยม แต่ก็ยังอยู่ในสภาพดี จะชำรุดนิดหน่อยตรงถาด out นิดหน่อยเอง เดี๋ยวไปหาเชือกกล้วยผูก คงใช้การได้อยู่ เอาล่ะ ต้นเดือนหน้า คงเรียบร้อยหราบนหน้าเวปล่ะ
27 กรกฎาคม 2554 23:53 น. - comment id 125277
สวัสดีค่ะ คุณอิม น้อง กรต. สงสัยเราต้องไปหาที่แอบคุยใหม่แล้วค่ะ เพราะโหลดนาน ปกติเปิดหน้ากลอนอื่นก็ช้า อยู่แล้ว แต่ไม่ทราบเป็นเพราะเน็ตด้วยหรือไม่น่ะ นี่ก็ติดตามงานบุญอยู่นะคะ และก็เชื่อว่า ชื่ออัลมิตรา ต้องทำได้แน่นอน แต่...อย่าลืมว่า อย่าให้เหนื่อยมากเกินไป ห่วงอ่ะ
28 กรกฎาคม 2554 07:50 น. - comment id 125287
โอเคค่ะ อัลมิตราก็คิดว่า มันยืดยาวใกล้จะชนรอบปีเหมือนกัน เดี๋ยวเอาไว้คิดอะไรเล่น ๆ แล้วตั้งเป็นเรื่องสั้นก่อนนะคะ ******* ปิด ********
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ