อทิสมานกาย ๖๗

แก้วประเสริฐ

                     อทิสมานกาย ๖๗
   อรุณสางยามเช้า หมอกเมฆปกคลุมยอดเขาสล้าง  สายลมพัดคลอเคล้าพื้น
แผ่นดินจางๆ  กลิ่นหอมจากกล้วยไม้ป่าที่สาวบงกช นำมาปลูกไว้ในกระถาง
ที่ทำด้วยไม้นาๆชนิดแขวนไว้  หน้าชานเรือนส่งกลิ่นหอมคลุ้งยามได้รับแสง
ที่ยังสลัวๆอยู่เมื่อออกช่อบานสะพรั่ง 
    สาวเจ้ากำลังรดน้ำให้เหล่ากล้วยไม้เหล่านั้น   เจ้าหล่อนก็ดมไปยังกลิ่น
อันหอมหวล  พลางคำนึงถึงหนุ่มโชติก็ยิ่งให้จิตใจสะท้านหวั่นไหว
หากดอกกล้วยไม้ช่อนี้ซิเป็นดั่งเช่นชายหนุ่มคนนั้น หล่อนก็จะ
อยากจะให้เป็นเช่นนั้น  แต่ภาพอีกหนึ่งก็แทรกซ้อนเข้ามาคือหนุ่มชัย
น้องชายเขาทำให้ภายในจิตใจก็เกิดหวั่นไหวเช่นเดียวกัน
   ทำให้หล่อนคิดเอ๊ะๆเราจะรักใครดีหนอหรือว่าตอนนี้
เรารักเผื่อเลือกไปแล้ว
คนโตหรือก็ช่างสง่างามหล่อเหลายากจะหาใครมาเทียบ ถึงแม้นว่า
อายุอานามนั้นจะมากกว่าหล่อนหลายปีก็ตาม แต่ในห้วงลึกๆนั้น
ก็มิคิดที่จะรังเกียจแต่ประการใด
   ครั้นมานึกถึงน้องเขาเล่าก็หาใช่ว่าจะต่ำต้อยมากนักก็หาไม่ 
ทั้งร่างกายแข็งแรงล่ำสันบึกบึน ผิดกับพี่ชายที่แม้รูปร่างจะได้
สัดสวนสูงสง่าก็ตามแต่ก็ถือว่าเป็นชายหนุ่มที่รูปหล่อคนหนึ่ง 
  หญิงสาวทอดถอนหายใจค่อนข้างแรง
   
    พลันก็ให้นึกถึงเมื่อคืนนี้ที่ผ่านมา ชายหนุ่มสองคนนั้นบอกว่า
เป็นคนของหนุ่มโชติอีกที่มาช่วยเหลือครอบครัว
   หล่อนก็ยิ่งให้สะท้อนใจหนักขึ้นไปอีก ที่เขาแผ่มายัง
ครอบครัวของหล่อน  ยิ่งนึกยิ่งอกสั่นไหวหวั่นไปตามอารมณ์สาว  
และแล้วหล่อนก็ต้องสะดุ้งหันหน้าไปมองเสียงเรียกนั้น
   “กชเอ๋ยทำอะไรอยู่หรือลูก”
เสียงแม่เย็นเดินออกมาเห็นลูกสาวกำลังนัยน์ตาเหม่อลอย
   “เปล่าจ๊ะแม่มองดูช่อกล้วยไม้ป่ามันส่งกลิ่นหอมก็เลยนึกว่า
จะหามาเพิ่มอีกเอาอะไรดีหนอ”
  หล่อนปิดบังแม่ไม่อยากให้ล่วงรู้ถึงความคิดหล่อน
  “งั้นเหรอก็แล้วไป ไม่ไปช่วยพ่อกับพี่ชวนเขาล่ะ เขากำลังมองหา
สิ่งที่จะทำความเสียหายแก่บ้านจ้า  แม่มานึกๆอีกทีหากเรา
ไม่ได้พ่อโชติส่งคนมาช่วยนะป่านฉะนี้พวกเราจะเป็น
อย่างไรบ้างก็ไม่รู้นะ  แหม๋มันน่ากลัวจริงๆมากันเป็นฝูงๆเลยล่ะ
ที่จริงแม่ก็พอจะรู้บ้างว่าพวกมันก่อนนั้นอยุ่ในอำนาจ
ของอาจารย์เจี๊ยะเปิ้ง ครั้นกำนันมั่นมันนับถือก็เลยทำให้พ่อ
แกเลยใฝ่ใจด้วย มันเก่งกาจมาเรื่องวิชาอาคม นี่แหละหนา
 เขาเรียกว่าหมองูตายเพราะงู”
แม่เย็นเอ่ยให้ลุกสาวฟัง
   “หรือแม่????...มันเป็นผีของอาจารย์เจี๊ยะเปิ้งหรือ
 ทำไมหนูไม่รู้เรื่องเลยล่ะ แต่ใช่แม่มันน่ากลัวมาก
  เห็นเสียงมันจะมาพ่อไปโดยตรงคงจะถูกอสูรร้ายมันบังคับเอาเห็นมี
อีกตัวหนึ่งมันใหญ่มากว่าเป็นคนของพญามารอะไรๆๆนี่แหละ
หนูก็ไม่ค่อยจะเข้าใจจ๊ะ”
   “อ้อๆๆเรื่องนี้มันเกี่ยวกับพระพุทธประวัติหนูก็คงจะเรียน
มาบ้างแล้ว ที่ก่อนพระพุทธเจ้าเราจะสำเร็จพระโพธิญาณนั้น
มีพญามารมากีดกั้นเพื่อจะไม่ให้พระองค์ตรัสรู้จ๊ะ”
   “จ๊ะแม่หนูนึกออกแล้วล่ะ แต่ตอนนั้นนึกไม่ได้จริงๆจ๊ะแม่ 
 มันตกใจจนลืมอะไรไปหมด
แม้แต่แม่เองก็ทำท่าเป็นลมดีนะใต้เชี่ยนหมากมียาดมแบบโบราณด้วย
หนูเคยทำความสะอาดเชี่ยนหมากแม่จ๊ะ”
   “นั่นซิลูกตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยเห็นพวกผีๆอะไรนี่แหละ
นอกจากตาแกจะเล่าให้ฟังเท่านั้น
        มาเจอของจริง โอ้ยๆๆพูดแล้วยังขนลุกไม่หาย 
 ฮือๆๆน่ากลัวแม่แทบจะขาดใจให้ได้มันบอก
ไม่ถูกแหละลูก  ดีนะที่ลูกเอายาดมมาให้แม่มิฉะนั้นยังไม่รู้จะเป็นอะไร
 เหม็นก็เหม็นมากจน
เวียนหัวไปหมดอยากจะอาเจียน ถ่ายก็จะถ่ายอะไรๆจิปาถะ
  แล้วลูกเป็นอะไรไปเหมือนแม่เปล่าล่ะลูก”
   “โอ้ยบอกไม่ถูกจ๊ะแม่ หนูเองตัวสั่นมันหนาวยิ่งกว่าหน้าหนาวเสียอีก
ใจมันจะขาดเสียให้ได้เหมือนแม่ล่ะมันปวดฉี่ขึ้นมาและจะพาลถ่ายอีก
โอ้ยสงสัยจะต้องนอนฝันแน่ๆเลยล่ะ  ยื้อๆๆขยะแขยงจริงๆ 
เหม็นเหมือนศพที่ขึ้นอึดที่ลอยน้ำมาทั้งเหม็นทั้งคาวคลุ้งไปหมด
 อย่าพูดถึงเลยแม่ทำให้หนูตอนนี้จะอาเจียนอีกแล้ว”
  ว่าแล้วหญิงสาวก็รีบลุกขึ้นเดินไปที่รั้วๆเตี้ยๆบนชานบ้าน
แหงนคออ๊วกอาเจียนทันทีแต่ไม่มีอะไรออกมานอกจากลม
   แม่เย็นต้องรีบไปตักน้ำใส่ขันแล้วมาลูบหลังลูกสาวทันที
      “แปลกๆนะพ่อ เหมือนภาพมายาเชียวล่ะ???..
ทั้งๆที่เราทั้งสี่ก็ต่างแลเห็นกัน ความรู้สึกว่าบ้าน
เราเมือนจะพังมิพังแหล่กระนั้นเชียวครับ”
    หนุ่มชวนเอ่ยถามพ่อ  พลางเดินไปเมียงมองตามชายคา
หาสิ่งผิดปกติไม่พบเลยสักนิดเดี๋ยวเหมือนปกติทุกๆอย่างนะพ่อ”
  ครั้นกำนันหวนได้ยินก็เอ่ยขึ้นว่า
  “มันเป็นเรื่องศาสตร์ลึกลับนะลูก  ฉะนั้นจึงพิสูจน์ไม่ได้ว่า
โลกอีกมิติหนึ่งนั้นมีจริง ทั้งๆที่คน
ก็พยายามพิสูจน์แล้วตามข่าววิทยุโทรทัศน์ออกข่าวไว้ 
 หากพวกเราไม่พบก็จะไม่เชื่อเหมือนกัน
คิดๆดูพ่อเองสงสัยเหลือเกิน พ่อหนุ่มโชติทำไมจึงทำนายได้
แม่นยำนักบอกวันเวลาให้เสร็จและ
ก็ไม่ผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว สมแล้วที่เป็นศิษย์เอกของหลวงพ่อทอง
จริงๆนะลูก พ่อบวชคราวนี้เห็นที่จะต้องขอฝากตัวเป็นศิษย์หลวงพ่อ
ขอร่ำเรียนวิชาอาคมตลอดจนโหราศาสตร์ไว้ด้วยแล้วล่ะ???.........
       ถึงแม้ว่าพ่อจะเคยติดสอยห้อยตามท่านมาก็ตามที  ท่านก็สอน
แต่พ่อไม่เอาถ่านเสียเลยล่ะจึงคิดว่า      หากได้บวชแล้วไม่ยุ่งกับทางโลก
แล้วก็จะศึกษาไว้ด้วย เพื่อจะช่วยทนุบำรุงพุทธศาสนา
ไปอีกทางหนึ่งนะ”
   “นั่นซิครับพ่อ  ผมเองจะกล่าวเหมือนกันว่าในเมื่อพ่อบวชคราวนี้แล้ว
ท่านก็เป็นอุปัชฌาจารย์ด้วยล่ะ
มียศฐาชั้นพระครูแต่ท่านมักจะกล่าวไม่ให้คนเรียกท่านว่าพระครูเลย
 ท่านชอบให้เรียกชื่อท่านเฉยๆ   คงจะค้นพบทางธรรมอย่างลึกซึ้งเสียแล้ว
กระมัง จึงปล่อยวางทางโลกนี้หมดครับ”
   “ท่านได้เป็นพระครูมาตั้งแต่หนุ่มๆแล้วล่ะลูก เขาจะให้ครองวัด
แต่หลวงพ่อได้หนีออกธุดงค์เสียก่อน หลบหายไปจนกระทั่งมาครอง
วัดโคกอีแร้งซึ่งตอนนั้นมีแค่โบสถ์หลังคาสังกะสีเท่านั้นหา
ได้เป็นดังเช่นปัจจุบันไม่ลูก”
   “นั่นซิครับท่านก็ไม่เคยใช้วิชาอาคมใดๆเลยนอกจากช่วยคนบ้าง
ก็เป็นครั้งๆคราวและไม่เคยมีการสร้างพระหรือวัตถุมงคลใดๆเลย
 ผมเคยได้รับฟังมาว่าทางกำนันบ้านโคกอีแร้งและผู้ใหญ่บ้านเคยรบเร้า
   ให้ท่านสร้างเพื่อใช้เงินจำนวนนี้มาทนุบำรุงวัดให้เจริญรุ่งเรือง
 ท่านก็หัวร่อกล่าวว่ายังไม่ถึงเวลา และสิ่งนี้
หากทำไปแล้วต้องถึงสิ่งพร้อมมูลทั้งฟ้าและดินด้วย  
อีกอย่างหนึ่งตอนผมไปเที่ยวงานก็เคยเข้าไปหา
นมัสการท่านและฟังผู้ใหญ่เขาสนทนากัน ท่านมักกล่าวว่า
มันเป็นอจินไตยไม่แน่นอนไม่ใช่ทางพ้นทุกข์
   หากจะพ้นทุกข์ก็ต้องเจริญวิปัสสนาแต่ก่อนจะถึงการเจริญวิปัสนานั้น
ก็ต้องพร้อมด้วยสมถะกรรมฐานก่อนด้วยสมถะกรรมฐานนั้น
เป็นหนทางเข้าสู่วิปัสสนา ผมตอนนั้นฟังไม่รู้เรื่องอะไร
หรอกนอกจากนั่งฟังดูแต่มันก็ดีนะพ่อ  ทำให้จิตใจผมรู้สึก
ปลอดโปร่งอย่างไรบอกไม่ถูกมันช่างเยือกเย็นยิ่งนัก  พูดถึง
เรื่องนี้ให้นึกถึงพี่โชติตอนที่สวมพระให้ผม
  พ่อครับมันเย็นยะเยือกเข้าไปในหัวใจผมทีเดียว ก่อนนั้น
ผมก็เคยมีการให้พระที่วัดอื่นซึ่งเขาทำการปลุกเสกวัตถุมงคล
     เป็นอาจารย์ที่เชิญมา  เพื่อนๆมันให้ผมไปให้ท่านเป่ากระหม่อม 
 ผมเองก็เฉยๆไม่รู้สึกอาการแต่อย่างใด
    ไม่เหมือนกับพี่โชติเพียงแค่สวมพระให้ผมเท่านั้นแล้วเป่าลม
มานิดหน่อยๆเหมือนกับเอาน้ำที่แช่น้ำแข็งนานๆมาสาดบนหัวผมเชียวครับ”
   “เออพูดแบบนี้พ่อเองก็เหมือนกันสอบถามแม่เขาและเจ้ากช
มันก็เหมือนๆกันแหละ ทำให้พ่อเกิดอารมณ์จิตพ่อเปี่ยมไปด้วย
ความปิติสุขอย่างเหลือพ้นจริงๆนะลูก”
   กำนันหวนกล่าวกับลูกชาย แล้วทั้งสองก็เดินตรวจสอบรอบบริเวณบ้าน 
ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆก็ชวนกันขึ้นเรือนไป
   ภายในห้องชายหนุ่มกำลังสาระวนอยู่กับการแนะนำชบา
ร่วมกับแม่นางอัปสรทั้งสองแนะนำทางให้ระหว่างที่สาวชบาเข้ากำลัง
อยู่ในฌานสมาธิ  บัดดลก็เห็นกายทิพย์ค่อยออกมาจาก
ร่างของสาวชบาหล่อนเหลียวซ้ายแลขวาแล้วมาสิ้นสุด
ที่ร่างเห็นกำลังยังนั่งเข้าสมาธิ  หล่อนก็ลูบเนื้อรูปตัวอย่างสงสัย
มองสลับกันไปๆมาๆ 
 จนแม่นางอัปสรทั้งสองเข้าไปจูงมือให้มานั่งพร้อมอธิบายระหว่าง
กายเนื้อกับกายทิพย์ให้สาวชบาฟังว่า
    “อันกายเนื้อนั้นประกอบด้วยธาตุทั้งห้า หากจะเอาอย่างละเอียด
ก็ต้องประกอบด้วยธาตุทั้งหก คือธาตุที่สร้างการหมุนเวียน
ของอากาศอาหารต่างๆเข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกายเนื้อนั้น
 มี ธาตุดินที่สร้างเนื้อหนังมังสากระดูกส่วนที่เป็นของแข็งทั้งสิ้น
คือธาตุดิน ธาตุน้ำอันได้แก่น้ำต่างๆในร่างกายไขมัน เสลด น้ำมูก เลือด
เป็นต้น ธาตุลมคือกระแสการหมุนเวียนของอากาศทั้งหลาย
อันมาจากลมหายใจเรานี่แหละช่วยในการฟอกเลือดหมุนเวียน
ก็ด้วยธาตุลมนี้แหละตลอดจนการเป็นพลังงานการ
ขับเคลื่อนภายในร่างกายธาตุนี้สำคัญมากจะขาดไป
ไม่ได้เด็ดขาดแม้แต่น้อย  หากขาดไปไม่มีการหมุนเวียนเลือด
ก็จะหยุดการไหลไปหล่อเลี้ยงร่างกายทำให้เกิดการแข็งตัวอุดหลอดเลือด
ที่ส่งไปยังหัวใจ ตับไต ไส้ พุงต่างๆ  ส่วนธาตุไฟ
คือการแสที่เกิดจากธาตุลมนำความอบอุ่นมาสู่ร่างกายเป็นพลังงาน
ของความร้อนที่จะช่วยในการเผาไหมอาหารต่างๆให้แปรสภาพ
จากเป็นละอองเล็กๆผันแปรเป็นเลือดใช้ในการหล่อเลี้ยงร่างกาย
   ส่วนอีกธาตุที่คนมักจะมองข้ามไปคืออากาศธาตุ อากาศนี้
มิใช่ธาตุลมเป็นสูญญากาศทำหน้าที่คอยพยุงพวกตับไตไส้พุง
ไว้มิให้ตกไปตามกระแสดึงดูดของโลก
จึงมีความสำคัญไม่น้อยไปกว่าธาตุใดๆ ทั้งธาตุที่กล่าวมาแล้วนั้น
ย่อมต้องพึงพาอาศัยซึ่งกันและกันมีความสมัครสมานสามัคคีกัน
  หากธาตุใดหย่อนคลายอ่อนล้าลงธาตุอื่นก็จะมาช่วยเสริมให้
แต่หากเสริมไม่ได้ก็จะเกิดอาการเจ็บไข้ได้ป่วยที่เกิดจากพวกเชื้อโรค
 ไวรัสต่างๆที่ล่องลอยอยู่ในอากาศภายนอกแทรกซึมเข้ามา
ทางธาตุที่เสื่อมนั้นๆส่วนวิญญาณธาตุนั้นจะมาที่หลังดังที่เธอ
พบเดี๋ยวนี้เองแหละ เป็นธาตุที่ประกอบไปด้วยจิตเจตสิก
และสิ่งที่ยังเหลือค้างจากการสืบต่อสันติวงศ์ของเวรกรรม
ที่กระทำขึ้นจึงบังเกิดแทรกซ้อนเข้ามายังวิญญาณธาตุ  
อันนี้จะมีแต่เฉพาะคนที่ตายไปตามวาระแห่งผลเวรกรรมนั้นๆ 
ทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่กับการปรุงแต่งทั้งสิ้นที่ทางพระท่านกล่าวไว้คือ
 สังขาร อันสังขารนี้มิใช่ รูป เวทนา สัญญา วิญญาณก็หาไม่
สังขารนี้มีหน้าที่ปรุงแต่งอารมณ์ที่จิตนำสู่เจตสิก เจตสิกนำไปสู่ใจ
ทั้งสามอย่างนี้รวมกันว่าวิญญาณเป็นธาตุอมตะที่สืบต่อสันติวงศ์
ของกรรมนั้นๆ ให้บังเกิดเป็น รูปธรรมนามธรรม ส่งผลไปยังเวทนาคือ
เสวยสุข ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์ การวางเฉยนี้ล้วนเป็นเวทนาทั้งสิ้น 
เวทนานี้มันก่อเกิดจากตัณหา ซึ่งควบคุม
กิเลสใหญ่คือ โลภะ ความโลภในสิ่งที่เราไม่มีแต่ต้องการจะมี 
     โกรธะ ความโกรธ เกลียด พยาบาทอาฆาตกันและกันด้วย
ไม่สมปราถนาในสิ่งที่ต้องการก็จะเกิดความโกรธทำใน
สิ่งชั่วร้ายอันต่อเนื่องมาจากความโลภเป็นส่วนมาก 
แล้วก็มาถึง โมหะคือความหลงใหลในสิ่งที่เราต้องการจน
ไม่มีสติจะไตร่ตรอง ขบคิดสิ่งใดดีสิ่งใดจน
หน้ามืดตาลายลุ่มหลงในอารมณ์ที่ก่อเกิดจากเวทนา 
   ส่วนสัญญานั้นคือการจำได้หมายรู้ที่ถูกส่งมาให้จดจำไว้เกี่ยวกับการ
สืบทอดส่งเข้ามาจากจิตเป็นปัจจัยใหญ่ทั้งสิ้น แล้วสํญญา
เมื่อจำได้ก็จะหยุดแค่นั้นไม่ได้เพราะความจำนี้มีขอบเขตจำกัด
 หากจำมากๆเข้าก็จะกลายเป็นคนบ้าไปจน
สติแตกเพ้อเจอไปตามเรื่องตามราว จำเป็นต้องส่งไปให้แก่สังขาร
เพื่อปรุงแต่งอารมณ์ต่างๆอันเกิดจากตัณหา โลภ โกรธและหลงเป็นต้น
      การปรุงแต่งของสังขารนี้จะทำเป็นช่วงๆไปตามที่สัญญาส่งมาให้เท่านั้น
 เมื่อปรุงแต่งอารมณ์เรียบร้อยแล้ว ก็ต้องถ่ายไปให้แก่วิญญาณอันมี จิต เจตสิก
 ใจในการจะกระทำในสิ่งดีหรือชั่วตามผลแห่งการสืบต่อสันติวงศ์  
 ส่วนเธอนั้นเองหาใช่เกิดจากสิ่งเหล่านี้ไม่ ด้วยเธอนั้นได้
      ขจัดละวางแล้วเสียแล้วขีดวงมิให้ ตัณหา โลภะ โทสะ โมหะ
ออกนอกเขตวงกลมที่เธออาศัยผลแห่งฌานนั้นบังคับพวกเหล่านี้
ไว้เธอจึงแตกต่างกับวิญญาณที่ครบวาระไป 
    จนแปรสภาพของเธอนั้นย่างเข้าสู่โลกแห่งอทิสมานกายเบื้องต้นหรือนัยหนึ่ง
คือรุกขเทวี หากเป็นบุรุษเรียกว่ารุกขเทวา  เมื่อดับไปยังไม่ถึงกาลวาระแล้ว
หรือไม่ได้สร้างสมผลบุญกุศลไม่มีวิมานของตัวเองทำบุญมาน้อยแต่กุศลกรรม
นั้นมีมากกว่าอกุศลกรรม ก็ย่อมจะจุติแล้วบังเกิดในชั้นนี้อาศัยต้นไม้เป็นวิมาน
 หากเธอยังดำเนินในทางนี้ต่อไปไม่นานจะเกิดดับๆไปตามวาระแห่งจิตเธอเอง
จนถึงขั้นอัปสรและเลยไปเรื่อยๆตามอำนาจแห่งฌานสมาธิที่เธอได้สะสมมา
 แต่ก็ต้องแล้วแต่บารมีของเธอเองเป็นที่ตั้งของเธอเอง
ใครจะเข้ามาแย่งแบ่งปันให้มิได้หรอก”
     แม่นางอัปสรทั้งสองช่วยกันอบรมร่างกายทิพย์ของสาวชบา
ให้เข้าใจความแตกต่างกันระหว่างวิญญาณกับกายทิพย์ 
จนสาวชบาเข้าใจยกมือขึ้นกราบไหว้แม่นางอัปสรแล้ว
มาคิดพิจารณาไตร่ตรองก็แลเห็นความจริงจนกระจ่าง
   “แล้วน้องจะเข้าร่างเดิมได้อย่างไรกันล่ะพี่นางทั้งสอง”
  แม่นางรัตนาวดีก็พลันเอ่ยขึ้นว่า
   “การออกจากร่างกายของคนเราจะเกิดขึ้นได้สามทางเท่านั้น 
คือ หากจะไปสู่ทางสุคตินั้นอันได้แก่
ปวงสวรรค์ทั้งปวงย่อม จึงออกจากร่างในที่สูง อันมีกระหม่อม
เป็นที่เข้าและออกของดวงวิญญาณที่มาจากทางเบื้องสูง
ของเหล่าเทพยดาทั้งสิ้น   ส่วนทางอิกทางหนึ่งคือทางสะดือ
นั้นที่ไปมาของพวกที่
ปกติธรรมดาจะมาสู่ยังโลกมนุษย์เท่านั้น หากดับธาตุต่างๆ
ไปแล้วนั้นวิญญาณหากออกทางสะดือของมนุษย์ทุกๆชนชั้น
ก็ย่อมจะไปเกิดในภพภูมิของมนุษย์แต่จะสูงศักดิ์หรือต่ำศักดิ์
ก็ด้วยเวรกรรมที่ก่อนจะละร่างนั้นเป็นปัจจัยในการบังเกิด 
 ส่วนทางปลายเท้านั้นผู้ที่เข้าออกไปนั้นต้องไปสู่ในอบายภูมิ
เป็นหลักใหญ่จะไปสู่ทางอื่นใดมิได้หรอกน้องชบา
     ในเมื่อเธอมาถึงขั้นกายทิพย์นี้แล้วเวลาจะเข้าร่างก็จะต้องเข้าทาง
กระหม่อม  เธอเคยสังเกตุไหมว่าทำไมเด็กที่เกิดมากระหม่อมจะเปิดอยู่
เสมอหากจับดูจะเห็นเป็นนิ่มๆจนกว่าจะบังเกิดชั้น
ของกระโหลกศีระษะขึ้นมาเต็มนี่กฏแห่งกรรมก็แจ้งไว้ให้
มวลเหล่ามนุษย์รู้ว่าที่ได้เกิดมานี้ให้ทำแต่ความดี
ละเว้นความชั่วก็จะได้ไปสู่สรวงสวรรค์ต่อไปจึงเปิดทางไว้ให้
     แต่คนเราไม่รู้ความหมายของสิ่งนี้จึงเกิดความลุ่มหลงในอัตตา
คือร่างกายที่ประกอบด้วยธาตุต่างๆซึ่งมิอาจจะ
คงทนถาวรได้นั่นเอง  ฉะนั้นน้องเวลาเข้าร่างก็อธิษฐาน
ขอคืนสู่ร่างวิญญาณอันอมตะในร่างกายทิพย์
นี้ก็จะเข้าสู่ร่างทางนี้แหละน้อง”
   ครั้นสาวชบาได้รับฝากพี่นางทั้งสองล้วนช่วยกันอธิบาย
 ถึงเหตุและผลของการเกิดดับแล้วก็ให้รู้สึก
ปลอดโปร่งในดวงจิตยิ่งนักบังเกิดความเคารพนับถือแม่นางอัปสร
เข้าสู่ห้วงจิตทันที
   “ในสภาพกายทิพย์นี้น้องสามารถไปที่แห่งหนใดได้บ้างล่ะพระพี่นาง” 
หญิงสาวอดสงสัยมิได้
   “เธอสามารถไปท่องเที่ยวได้ทั่วจักรวาลแล้วล่ะ แต่ทว่าต้องรู้กาลเวลา
ของแต่ละภพด้วยว่าเวลานั้นกับเวลาของมนุษย์นั้นแตกต่างกันมากมาย
เสียเหลือเกิน คือหนึ่งวันของพวกเทพยดานั้นหากมานับ
   ในเมืองมนุษย์แล้วนับเป็นปีๆเชียวเลยล่ะ  หากน้องมิสนใจ
ร่างที่เป็นกายมนุษย์นี้แล้วก็สามารถ
ท่องเที่ยวไปไหนได้ แต่ก็มีขีดจำกัดเหมือนกันคือต้องแล้ว
แต่อำนาจแห่งฌานของเธออีกด้วยว่าจะ
สูงส่งสักเพียงใดเป็นปัจจัยในการท่องเที่ยวจ๊ะ” 
แม่นางอ้อยวิลาวัลย์เอ่ยให้สาวชบาฟัง
   “อีกประการหนึ่งหากยังไม่ถึงวาระแห่งอายุขัยแล้ววิมาน
ที่น้องสร้างสะสมมาจะเกิดก็จริงแต่ยังไม่
สามารถจะเข้าไปสู่วิมานของตนเองได้ อย่างเช่นพี่สมัยแรกๆนั้น
ดับไปก่อนจะถึงวาระอายุขัยแต่ด้วย
     พี่สร้างสถูปบูชาแด่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าอานิสงฆ์นี้
จึงเกิดมีวิมานแต่ก็ไม่อาจจะเข้าไปอยู่ได้จึงต้องมาอาศัย
ยังต้นตะเคียนในป่าไปพลางๆก่อนจนกว่าอายุขัยของพี่
จะครบวาระ ซึ่งบัดนี้ครบแล้วแต่อำนาจแห่งการอธิษฐานของพี่
รุนแรงเสียเหลือเกินยังผูกมัดเป็นห่วงร้อยรัดให้พี่นี้ต้องวนเวียนอยู่
ในโลกมนุษย์เพื่อรอคอยคนๆหนึ่ง หากลุล่วงสมเจตนารมณ์แล้ว
พี่ถึงจะเข้าไปสู่วิมานชั้นฟ้าอันไกลสูงโพ้นได้”
    แล้วแม่นางรัตนาวดีก็ชี้มือไปทางทิศตะวันออกให้ดูวิมานของตัว
แต่ด้วยตบะบารมีสาวชบายังไม่
ถึงจึงมิอาจจะเห็นวิมานของแม่นางอัปสรรัตนาวดีได้ 
    ครั้นแม่นางเห็นดังนั้นก็หัวร่อเอาอย่างนี้ดีกว่า
   “พี่นั้นรู้กาลแห่งเวลาแล้วจะพาน้องไปเที่ยวยังดินแดนหนึ่ง
ซึ่งมีเวลาพอที่น้องจะกลับเข้าสู่ร่างได้ทันเวลา
 ด้วยทางนี้มีพี่โชติคอยดูแลกำกับไว้แล้ว 
เมื่อกี้นี้เขาก็ส่งกระแสจิตมาหาพี่ให้พาน้องไปท่องเที่ยว
    ให้บังเกิดซึ้งถึงคนที่มีบุญบารมีได้เสวยสุขในแดนสวรรค์ 
 พี่จะพาน้องท่องเที่ยวสวรรค์เบื้องต้นก่อน
หากต่อไป น้องมีฌานสมาบัติสูงกว่านี้แล้วรู้ถึงกาลเวลาอันแท้จริง
ของเหล่าเทพยาดา มนุษย์ สัตว์และสัตว์อื่นๆในดินแดนอบายภูมิแล้ว
  น้องจะไปเองก็ไม่เป็นปัญหากับกายที่น้องทิ้งไว้บัดนี้เปรียบ
ดั่งคล้ายท่อนไม้เพียงแต่ยังมีลมหายใจเท่านั้น
  ถ้าหากกลับไม่ทันเข้าร่างธาตุทั้งสี่ก็จะแตกแยกกันออก
ไปตามสภาพแห่งกฏธรรมชาตินะน้อง”
   “ถ้าเป็นแบบนี้ขอให้พี่ช่วยพาน้องไปท่องเที่ยวชมสักพัก
ให้เป็นบุญตาบุญใจแก่น้องด้วยเถิด” 
สาวชบาเอ่ยกับพี่นางทั้งสอง    
แล้วร่างทั้งสามก็ลอยละล่องผ่านเมฆหมอกข้ามภพมิติหนึ่งไป
ยังมิติหนึ่งก่าวย่างเข้าไปยังดินแดนแห่งสรวงสวรรค์เบื้องต้น.............
            * แก้วประเสริฐ. *