ปล.คิดถึงนะ

บุหรง

อากาศร้อนแบบนี้โกโก้ปั่นสักแก้วก็ทำให้สดชื่นได้ไม่น้อยทีเดียว  หญิงสาวผมยาวสลวยสูงราว 160 เซนติเมตร ผิวขาวผ่องในชุดเดรสกระโปรงบานสีน้ำทะเล 
ดูแล้วลงตัวกับบุคลิกท่วงท่าของเธอและดูขลับผิวให้ผ่องเนียนผนวกกับแสงไฟสีเหลืองนวลยิ่งทำให้ยวนตาน่าพิศให้เพลินนัก อย่างนี้สินะ "ผู้หญิงคลาสสิค" ดูไม่หวือหวา ไม่หรูหราเกินงาม  แต่พิศเพ่งแล้วสวยเรียบเก๋  งามอย่างน่าค้นหา แต่ใยไม่ลึกลับ  กลับเย้ายวนชวนให้มองเพลินรื่นรมย์จรรโลงใจ  พิศนานเท่าใดมิใคร่เร้าร้อนแต่กลับชื่นสดใสในดวงหน้าเรียบสงบแต่มีมนต์เสน่ห์ล้ำ
"ปาหนัน" หญิงสาววัย 32 ปี  เธอผู้มีชีวิตที่เรียบง่าย แต่ให้ความสำคัญกับการใช้ชีวิตที่มีคุณค่า  เธอมักถามตัวเองอยู่เสมอๆ ว่าทุกลมหายใจ ได้ทำความดี ได้ทำสิ่งที่ดีในชีวิตในช่วงเวลาที่เสียไปได้อย่างดีที่สุด สุดกำลังแล้วหรือยัง  การดำเนินชีวิตตั้งแต่เดินออกจากรั้วมหาวิทยาลัย ด้วยเกียรตินิยมเธออุทิศให้กับงานในหน้าที่  และความเป็นอิสระแห่งสิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัว  คำตอบในโลกนี้มีมากมายเราไม่อาจยึดสิ่งใด  สิ่งหนึ่งเป็นศูนย์กลางได้ ไม่มีคำตอบใดของคำถามใด ที่จะเป็นเพียงคำตอบเดียวในชีวิต  การก้าวเดินบนทางเดินของชีวิตด้วยความระมัดระวัง  ซึ่งเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและหวาดระแวงกับสิ่งที่แวดล้อม  ทำให้เธอกลายเป็นคนใครก็เข้าถึงได้ยาก  ไม่ได้มีโลกส่วนตัวสูงแต่มักอัธยาศัยดี  แต่มีมนุษย์สัมพันธ์ดี  แต่มีช่องว่างเว้นห่าง  ไม่มีใครสามทำให้ช่องว่างสามช่องให้เหลือเพียงช่องเดียวได้  ไม่มีใครเติมพื้นที่ว่างนั้นได้และคงไม่มีตลอดไป
เธอก็เพียงหญิงสาวธรรมดาที่ล่วงเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ยิ่งทำให้ใครที่อยากปฏิพัทธิ์สัมพันธ์กับเธอยิ่งยาก  ทุกคนต่างไม่กล้าเข้าใกล้ด้วยเข้าใจว่าเธอต้องมีเจ้าของ
ความเข้าใจผิดนี้กลายเป็นเกาะป้องกันหรือกำแพงกั้นไม่ให้ใครกล้าที่จะทำความรู้จัก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีซะทีเดียว  กลับมีชายหนุ่มเจ้าชู้ที่หล่อเพี้ยวพ่วงไว้ด้วยคุณสมบัติที่ครบถ้วน  สาวๆ  ล้วนจับตาจดจ้องขย้ำดุจเสือจะขย้ำเยื่อแต่ไม่ใช่เธอ "ปาหนัน"
 
กวิน...ชายหนุ่มที่แอบมองเธออยู่ห่างๆ  เป็นเวลานานหลายปี  แต่ไม่เคยแสดงตัวว่าเขาจับตาดูเธออยู่  ทุกครั้งที่เขาอยู่ในร้านกาแฟจะเป็นเวลาที่เธอเปิดประตูเข้าภายในร้านและทุกครั้งต้องสบตากับเขาทุกครั้ง  กวินแอบลอบมองโดยที่สาวเจ้าไม่เคยรู้  เขาแอบมองทุกท่วงท่ากริยาของเธอและเก็บมันไว้เป็นภาพในใจเรื่อยมา
การได้พบเห็นอยู่ห่างโดยที่ไม่ต้องรับรู้นั้นคือสิ่งที่เขาต้องการ  เขาไม่ได้ต้องการให้หญิงสาวสวยเรียบคนนี้มาคบเป็นแฟน  เพราะกวินเข้าใจว่าเธอคงแต่งงานและมีสามีแล้ว  หลายปีที่ผ่านเขาไม่ติดตามไม่ค้นหาเพียงแต่ได้เห็นเธอและเขาจะไม่ทำให้ความสัมพันธ์หรือปลูกมันให้งอกงามขึ้น  เขาเพียงอยากเห็นเธออย่างนี้

นานมากแล้ว  ที่ปาหนันเขียนจดหมายติดแสตมป์แล้วหย่อนลงตู้ไปรษณีย์   เธอคิดเองเล่นๆ  ว่าบุรุษไปรษณีย์เป็นผู้ส่งความรัก  สักวันหนึ่งที่เขาจะส่งความรักที่มั่นคงมายังเธอ  และเธอยังคงเขียนมันทุกครั้งที่จะเขียนได้ทุกครั้งที่ใจอยากจะเขียนเพื่อส่งถึงคนที่รัก

เธอมักใช้เวลาที่มีน้อยนิดไปกับการเขียนจดหมายและอ่านหนังสือ  นั่นคือชีวิตที่มีความสุขที่สุดแล้วกับการได้ทำสิ่งที่รักเพื่อส่งถึงคนที่รัก  คือความสุนทรีย์ของความรู้สึก  อึ่มมม....ลุ่มลึก  แผ่วเบา  อ่อนโยน  บางเบา  หอมละมุน อบอุ่นในห้วงฝันลึกๆ  ลายมือที่เขียนเป็นระเบียนหวัดเล็กน้อยแต่อ่านง่ายมองแล้วสวยงามสบายตา  เธอบรรจงเขียนมันด้วยความรักที่จะส่งไปถึงคนรัก  เธอใช้ลายเส้นของปากกาที่บรรจงเขียนนี้ไปใกล้ชิดคนรักแม้ว่าระยะทางจะห่างไกลแต่เธอมั่นใจว่าหัวใจชิดกัน  

"แต่วันเวลาช่างเชื่องช้าเหลือเกิน  ฉันไม่อยากรับรู้วันคืนใดเลย  เพราะมันทำให้ฉันคิดถึงคุณ"
นี่เป็นเพียงบางส่วนของจดหมายและเธอมักลงท้ายว่า  "ปล.คิดถึงนะ"    
ยังมีตอนต่อไป...