|!|! น่าจะเจอกันมาตั้งนาน...ก่อนที่เธอจะเป็นของใคร |!|! ตอนที่ 2

nOthinG

พักหลัง กันย์กับนินท์สนิทกันมากขึ้น ทั้งสองคนติดกันมาก มีนินท์ที่ไหนต้องมีกันย์ที่นั่น มีกันย์ที่ไหนต้องมีนินท์ที่นั่น แต่ก็ยังมีนายชิน ตัวยุ่งที่ชอบเข้ามากวนประสาทนินท์อยู่บ่อย ๆ ทั้งสามคนสนิทสนมกันมาก โดยเฉพาะชินนั้นชอบแกล้ง ชวนทะเลาะกับนินท์อยู่บ่อย ๆ โดยกันย์จะเป็นคนที่คอยดู กับหัวเราะทั้งคู่อยู่เสมอ 
โดยมาก กันย์จะเล่าความลับที่เกี่ยวกับชินให้นินท์ฟังบ่อย ๆ นินท์จึงรู้ว่า กันย์กับชินชอบกันมาได้ 2 ปีแล้ว โดยกันย์เป็นฝ่ายที่ชอบชินก่อน กันย์ไปสารภาพกับชิน ก็เลยคบกันมาจนถึงวันนี้ นินท์รู้สักอิจฉากันย์กับชินเล็ก ๆ ที่รักกันได้น่ารัก และนานขนาดนี้ 
แต่แล้วบางสิ่งบางอย่างที่เคยเกิดขึ้นเงียบ ๆ จากวันที่นินท์เข้ามาเรียนที่นี่ ก็ได้เริ่มส่งผลกับชีวิตของนินท์กับชิน
วันนี้กันย์ไม่มาโรงเรียน ขณะนั้นเป็นเวลาพักกลางวัน ทุกคนเริ่มทยอยกันลงไปที่โรงอาหาร ชินเดินเข้ามาในห้องเหมือนเคย 
" นินท์...กันย์ล่ะ ?! " หญิงสาวเงยหน้าขึ้นตามเสียงนั้น เสียวที่คุ้นเคย
" อ้าว..เป็นแฟนกันภาษาอะไรเนี่ย นายชิน ถึงไม่รู้ว่าแฟนตัวเองอยู่ไหนเนี่ย " นินท์พูดพลางทำหน้ากวน ๆ ชายหนุ่ม
" แหม ..ก็จะให้รู้ไปทุกเรื่องเลยเหรอไง ถ้าได้ก็ดีสิ จะได้รู้ให้มากกว่าที่นินท์รู้อีก พักนี้นะ กันย์เค้า..อะไรก็นินท์ อะไรก็นินท์ เชอะ " ชายหนุ่มพูดพลางทำหน้าทะเล้น
"ok จ้า ๆ ไม่ว่าแล้ว ก็โทรไปสิ เพราะวันนี้กันย์เค้าหยุดเรียนน่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร โทรไปแล้วก็บอกด้วยว่า พรุ่งนี้เอาหนังสือมาคืนด้วยนะ เข้าใจมั๊ยนายชิน"  
สีหน้าของชินดูจะเคร่งขรึมลงไปนิดนึง แววตาเหมือนคิดอะไรอยู่ หญิงสาวเริ่มที่จะเป็นห่วง
" เป็นอะไรรึเปล่า แหม..แค่แฟนไม่มาวันเดียว ทำหน้าเศร้าเชียวนะ" นินท์พูดพลางล้อเลียนเหมือนเคย
ชินกลับมาทำหน้ายิ้ม ยกมือขึ้นลูบหัวนินท์เบา ๆ เหมือนที่เคยทำกับกันย์ ความรู้สึกอบอุ่น แปลก ๆ เกิดขึ้นในใจของนินท์ 
"ok งั้น ชินไปก่อนนะ แล้วชินจะบอกกันย์เค้าให้นะ ว่านินท์ฝากบอกอะไร แล้วเจอกันนะ " 
ลับหลังชายหนุ่มไป นินท์นั่งเท้าคางหมอบกับโต๊ะ ตามองออกไปที่หน้าต่าง พลางคิดว่าพักนี้ตัวเธอเองนั้นมีความรู้สึกแปลก ๆ กับชิน ความรู้สึกที่อยากอยู่ด้วย อยากโดนเค้าแกล้ง บางครั้งก็รู้สึกไม่ดีที่เห็นชินเล่นกับกันย์อย่างสนิทสนม เธอรู้ว่าเค้าสองคนเป็นแฟนกัน แต่เธอก็ห้ามความคิดตัวเองไม่ได้ หญิงสาวพยายามหลอกตัวเองว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับชินไปมากกว่าเพื่อน แต่พักนี้เหมือนว่า..เธอจะหลอกตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เพราะความรู้สึกมันเริ่มชัดเจนขึ้นทุกวัน เธอรู้สึกผิดกับกันย์มากที่มีความรู้สึกแบบนี้ แต่ถึงเธอจะคิดยังไงกับชายหนุ่มก็ตาม เธอก็ไม่เคยคิดจะทำให้เพื่อนของเธอเสียใจแน่นอน 
...........................................................................
และในเย็นวันเดียวกันนั้น เพื่อน ๆ กลับบ้านไปกันหมดแล้ว ตอนนี้เย็นมาก เหลือแต่นินท์ที่ทำงานเพลินจนลืมเวลา สักพักฝนที่เริ่มตั้งเค้ามาตั้งแต่บ่ายก็เทลงอยางไม่ลืมหูลืมตา ดูท่าทางจะไม่หยุดตกง่าย ๆ ด้วย อากาศเริ่มเย็น นินท์ยื่นมือออกไปที่หน้าต่าง ฝนเย็น ๆ ตกใส่มือ หัวใจเธอตอนนี้ก็คงจะเหมือนกับท้องฟ้าตอนนี้ อยากจะปลดปล่อยน้ำตาออกมาเพื่อระบายสิ่งที่อยู่ในใจซะบ้าง น้ำตาหญิงสาวไหลออกมาเหมือนสายฝน เธอคิดถึงชินอีกแล้ว คิดถึงความรู้สึกที่อยากอยู่กับชิน 
สายฟ้าแลบเป็นประกาย คาดท้องฟ้าสีทะมึนเบื้อบน
"เปรี้ยง" 
"กรี๊ด..." หญิงสาวร้องออกมาอย่างตกใจ พร้อมกับเอามือปิดหูแล้วทรุดลงไปที่พื้น เธอชอบเวลาที่ฝนตก แต่สิ่งที่เธอไม่ชอบเลยก็คือ ฟ้าผ่า เธอกลัวฟ้าผ่า
" นินท์ เป็นอะไร ร้องทำไมน่ะ ?!" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น พร้อมกับร่างที่เปียกปอนของชิน ชายหนุ่มคุกเข่าลงนั่งอยู่ข้างหญิงสาว
"ไม่เป็นไร ... ไม่เป็นไร นินท์แค่..กลัวเสียงฟ้าน่ะ ไม่มีอะไรหรอก " หญิงสาวเอามือที่ปิดหูลง หันหน้าไปมองชายหนุ่มอย่างเต็มตา ตาต่อตาประสานกัน ความรู้สึกเหมือนจะถูกส่งผ่าน 
..ขอแค่เวลานี้ได้ไหม แค่เวลานี้เท่านั้น ที่จะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้..ความคิดของหญิงสาวโลดแล่น ชายหนุ่มเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ยังคงเหลือร่องรอยที่ใบหน้าของหญิงสาว ความรู้สึกผิด..กึกขึ้นมา 
นินท์ลุกขึ้น มานั่งบนเก้าอี้ ชินถอนหายใจออกมาเบา ๆ ..นี่เรา เป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้กับนินท์ได้..ชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งอยู่บนโต๊ะ หญิงสาวเงยหน้ามอง
" ไปทำอะไรมาตัวเปียกเชียว" หญิงสาวพูดพลาง ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
ชายหนุ่มรับมาเช็ดหน้า กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของผ้าเช็ดหน้าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสดชื่น 
" นินท์ ...ชินขอนะ ผ้าเช็ดหน้าน่ะ ได้มั๊ย?! หอมดี "ไม่รู้ว่าทำไมตัวเค้าถึงพูดอะไรแบบนี้ออกไปได้ แต่มันมีความรุ้สึกว่าอยากจะได้กลิ่นหอมนี้เก็บไว้กับตัวเอง 
" ผ้าเช็ดหน้าเนี่ยนะ..เอาไปก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก นินท์มีเยอะน่ะ " หญิงสาวพูด พร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง สายฝนกำลังเริ่มซาแล้ว
"แล้วร้องไห้ทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่า?! " สีหน้าของชายหนุ่มดูเป็นห่วง
หญิงสาวละสายตาจากนอกหน้าต่าง หันกลับมาจ้องเจ้าของดวงตาและรอยยิ้มที่สดใส 
" ไม่เป็นอะไรหรอกจ้า แค่ฝนมันตก แค่นั้นเอง " 
" ถ้าไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้วนะ เป็นห่วงรู้มั๊ย " 
"ขอบใจนะ" เธอยิ้มตอบ แต่รอยยิ้มช่างเศร้าเหลือเกิน เศร้าจนคนที่มองอยุ่นั้นรุ้สึกได้ 
ขณะที่จะหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกนั้น มือของชายหนุ่มจับที่แก้มของเธอเบา ๆ ให้เธอหันหน้ากลับมา ดวงตาจึงได้โอกาสสบกันอีกครั้ง ไม่มีคำพูดใด ๆ แต่ก็ยังสามารถรู้กันได้จากแววตา 
แววตาที่พูดว่า..ทั้งสองคนไม่ได้รู้สึกแค่เพื่อนกันอีกต่อไปแล้ว..
"ฝนซาแล้ว กลับบ้านเถอะ ชิน" หญิงสาวพูดพลางลุกขึ้น เดินออกไป ปล่อยให้มือของชายหนุ่มค้างอยู่อย่างนั้น 
ชินนั่งมองมือตัวเอง ความรุ้สึกยังอุ่น ๆ จากแก้มของหญิงสาว ยังคงติดอยู่ที่ฝ่ามือ ...จะทำยังไงดีนะ กับความรู้สึกนี้..จะทำยังไงดี
...........................................................................