ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ใด ฉันจะไปหา

อายะ

ฉันอายุได้ 15 ปีพอดี  ได้เรียนที่โรงเรียนรัฐบาลธรรมดาๆ   แต่วันหนึ่งรู้สึกเหมือนโดนสวรรค์แกล้งยังไงยังงั้น  วันนั้นเป็นวันเกิดแม่ของฉัน  คุณลุงกับคุณป้ามาที่บ้านของฉันเพื่อที่จะฉลองวันเกิดให้กับคุณแม่  แม่ของฉันใช้ฉันให้ไปหยิบจานมาตัดเค้กในห้องครัว  " นี่   เธอยังไม่บอกเด็กคนนั้นอีกเหรอว่าไม่ใช่ลูกเธอ "  ฉันได้ยินเสียงคุณป้ากับคุณแม่พูดกันโดยบังเอิญ  " เด็กคนนั้นมันไม่ดีเองที่ทำตัวเนรคุณพ่อกับแม่มัน" ฉันซึ่งยืนอยู่ด้านหลังประตูทำอะไรไม่ถูก  ฉันรู้สึกช็อคมากที่พ่อแม่ที่ฉันรักกลับไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริง  ฉันยืนฟังคำพูดเสียดแทงใจอยู่สักพักหนึ่ง  แต่แล้วคำพูดที่แม่กับพ่อพูดออกมาทำให้ฉับแทบร้องไห้  " พวกฉันก็ไม่ได้อยากเอามาหรอกนะ  แต่เพราะเงินที่พวกพ่อแม่มันเอาเงินมาให้เลยรับมา " ฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่รอให้พวกพ่อเลิกพูดกันเรื่องนั้แล้วเดินเข้าไป   ฉันเดินเข้าไปโดยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น  แล้วยกจานมาตัดเค้กแบ่งให้กับพวกคุณพ่อทาน  ฉันในตอนนั้นรู้สึกเหมือนกับว่ายืนอยู่บนเหวลึก  แล้วในขณะเดียวกันก็มีคนพยายามจะผลักฉันตกลงไป   พอตกหัวค่ำ   พวกคุณลุง คุณป้า ได้เตรียมตัวจะกลับ   ฉันได้นั่งคุยอยู่กับพวกคุณลุงคุณป้า   สักพักหนึ่งพี่ชายของฉันก็กลับมาบ้านพอดี   พอพี่กลับมา   ฉันก็เหมือนกับตัวไร้ค่าทันที   พ่อกับแม่ก็เอาใจพี่ชายโดยที่ไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย  ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นอย่างนี้  ทั้งที่เมื่อก่อนเคยคุยกันสนุก  แต่ทำไมเรื่องกลับกลายเป็นอย่างนี้   ฉันเดินขึ้นห้องไปพร้อมกับหันมามามองข้างล่างแล้วคิดว่า " ถ้าไม่มีฉันสักคนคงไม่เป็นไร  พวกเขาคงสบายใจกว่านี้ "  ฉันเดินขึ้นมาบนห้อง  แล้วเอนตัวห่มผ้าห่มบนเตียง  แต่ทำไมรู้สึกเย็นวาบถึงในอกก็ไม่รู้  ฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน   เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ  ได้แต่คิดว่าคำพูดเรื่องเมื่อวานไม่เป็นจริง  ฉันเดินลงมาข้างล่างแล้วนั่งทานข้าวเช้าที่โต๊ะ  แม่เตรียมข้าวเช้าให้พี่ชายกับฉันทานเสมอ  พี่ชายฉันใจดีกับฉันมาก  อายุห่างกับฉัน 2 ปี  เขาเป็นที่พึ่งได้เสมอทั้งสำหรับฉันแล้วก็คนอื่น  ฉันเดินออกไปเรียนพร้อมกับพี่ชาย พี่ชายยังใจดีกับฉันอยู่  ฉันเดินคุยกับพี่ชายไปเรื่อยๆจนถึงโรงเรียน  พอเลิกเรียนพี่ชายก็จะมารอรับฉันกลับบ้านทุกวัน  ทั้งๆที่ฉันโตพอแล้วที่จะกลับบ้านเอง  แต่พี่ชายฉันก็ยังดื้อดึงว่าจะมารับ  " เพราะเธอเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่เลยเป็นห่วง"   พี่ชายฉันมักพูดแบบนี้เสมอ  แต่ฉันก็ดีใจที่ยังมีพี่อยู่  ฉันกับพี่เดินไปถึงซอยบ้าน  ได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน  ฉันกับพี่รีบเดินเข้าไปดู  เห็นสภาพที่น่าตกใจ  เพราะไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน  ในบ้านเหมือนมีการทะเลาะกันยกใหญ่  แจกันที่พ่อซื้อมาให้แตกกระจายเต็มพื้น  คราบน้ำผลไม้หกเต็มพื้นบ้าน  กลิ่มเหม็นจากห้องครัวทีแม่ทำกับข้าวไหม้  บรรยากาศในบ้านแย่มาก  ทำให้สมองฉันตื้อไปหมด  พี่ชายฉันถามพ่อกับแม่ว่า  " พ่อกับแม่  เกิดอะไรขึ้น "  แม่ยังไม่ทันตอบก็เดินตรงมาหาฉันแล้วตบหน้าฉันทันที   ฉันไม่รู้จะทำยังไง แม่ว่าฉันว่า " เธอมันลูกไม่มีพ่อแม่ออกไปจากบ้านฉัน " ฉันทำอะไรไม่ถูก ในสมองตื้อไปหมด  ฉันควรจะออกไปจากบ้านหลังนี้รึเปล่า.............ยังมีใครต้องการฉันไหม..........
       โปรดติดตามตอนต่อไป