แป้งฝุ่นกะนายบูม ตอน เค้ายิ้มให้เรารึป่าวนะ?

**พาฝัน**

...หลังจากที่แป้งฝุ่นเล่าเรื่องบูมให้รดาฟังเสร็จ ...ทั้งสองคนก็รีบวิ่งไปเข้าแถว...เพราะถ้าขืนไปช้านะ มีหวังโดดอาจารย์สวดแหงๆ
..
.."ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย......."
...
.....ประนมมือเตรียมตัวสวดมนต์ ..."อะระหัง..สัมมา......"
...
..  จิฬัชวรา!!..ยัยจิฬัชวรา((อ่านว่า จิ-ลัด-วะ-รา นะคะ))...ยืนเหม่ออะไรของเธอน่ะ เพื่อนๆเค้าสวดมนต์กันไปถึงไหนแล้วห๊ะ!!
..."เอ่อ..ขอโทษค่ะ..อาจารย์"..แป้งฝุ่นตอบเสียงอ่อยๆแล้วรีบประนมมือขึ้นทันที
..แต่พออาจารย์หันหลังให้เท่านั้นแหละ..แป้งฝุ่นก็เหม่อมองเจ้าชายในฝันต่อไป..ก็จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ "นายบูม"
...
..
. ..แป้งฝุ่น!! แป้งฝุ่นน!!
" คะ อาจารย์" แป้งฝุ่นสะดุ้ง พร้อมกับรีบขานรับ  "อาจง..อาจารย์อะไรกันล่า..นี่รดาเรียนฝุ่นเองอ่ะ...เหม่ออะไรอีกแล้ว โดนจารย์ว่าแล้วยังไม่เข็ดอีกหลอ? เฮ้อ..เนี่ยแหละน้าาแป้งฝุ่น ...เด๋อไม่เลือกสถานการณ์เล๊ยย.."
"..อ่าวว ..ไหงดาว่าฝุ่นอย่างงั้นล่ะ ฝุ่นก้อแค่..แค่...เออน่า..ช่างมันเหอะ..แล้วคาบเเรกเราเรียนวิชาไรเนี่ย..?"
"เอาอีกแล้ว..เรียนมาตั้งกี่เดือนแล้ว ยังจำตารางเรียนไม่ได้อีก..ยัยแป้งฝุ่นเอ๊ยย..."
"เอาน่า..ช่างชั้นเหอะ..แล้วตกลงเรียนไรล่ะ"
" ฟังนะ...คณิตศาสตร์!!" รดาตอบเสียงดังฟังชัด แล้วทำหน้าเจื่อนๆ เหมือนกลัวอะไรซักอย่าง
"แว้กก!!คณิต..ตายแหงมๆ ถ้าขืนช้าอย่างงี้โดนสวดยับแน่เลยไปเร็วรดา..!!"
...ทำไมต้องรีบไปน่ะหรือคะ..ก้อครูที่สอนคณิตคนเนี๊ยะน่ะ ไม่ธรรมดา
ุทุกครั้งที่เข้ามาสอนเจ๊แกจะต้องสวดอย่างน้อยไม่ต่ำกว่า20นาที แต่ก็ดีเหมือนกันแทบไม่ต้องเรียนกันเลย 
แค่ตั้งหน้าตั้งตาฟังจารย์บ่นแค่นั้นเอง
แต่บทลงโทษของคนเข้าเรียนสายเนี่ย...บรื๋อส์..ไม่อยากจะ said
..อาจารย์เค้าชอบลงโทษอะไรแผลงๆอยู่เสมอ....แค่คิดก็ขนลุกแล้วว....
..
....
"เร็วดิ๊..รด๊าา..!" แป้งฝุ่นตะโกนขณะที่วิ่งขึ้นบันได
รดายืนหอบแฮกๆเกาะบันไดอยู่ด้านล่างง "โอยย..ไม่ไหวแล้วฝุ่นน..เหนื่อยอ่ะ"
"โถ่..รดาเดี๋ยวก้อโดนทำโทษหรอก" แป้งฝุ่นพูด..แล้วรีบวิ่งลงมาดึงแขนรดาขึ้นไป
"ก้อใครกันล่ะ..ที่มัวแต่เหม่อไรก้อไม่รู้..จนรดาต้องมาช้าไปด้วยอ่ะ" ระดาเหน็บฝุ่น
"..เออๆฝุ่นขอโทด...."  จากนั้นทั้ง 2คนก้อไม่ได้พูดไรกันอีก จนวิ่งขึ้นไปถึงห้อง
..
...
.. แป้งฝุ่นค่อยๆเดินไปที่ประตูหลังห้อง โผล่หัวเข้ามาแอบดูว่าอาจารย์สุดโหดมารึยัง
.."บิงโก!!รดา จารย์ยังไม่มาอ่ะ"
..แล้วทั้งสองคนก้อรีบวิ่งเข้าที่นั่งไป
....วันนี้ทั้ง2คนนั้น โชคดีจริง จริงเลย..เพราะอาจารย์ไม่ใช่แค่มาสาย ..แต่อาจารย์คนนั้นไม่มาเลยต่างหากล่ะ
"โห..อะไรจะโชคดีขนาดนี้เนี่ย" รดาพูดกับแป้งฝุ่น
แป้งฝุ่นพยักหน้าเห็นด้วย เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรได้อีก
.. 
..
.แป้งฝุ่นหันกลับไปทางด้านหลังห้อง..พบใบหน้าเจ้าชายของเธอ..ส่งยิ้มหวานมาให้((ไม่รู้ยิ้มเพราะอยากยิ้ม หรือตลกที่แป้งฝุ่นหอบแฮกๆอยู่อย่างนั้น)) แป้งฝุ่นหน้าแดงแล้วรีบหันกลับมาทันที ไม่กล้าสบตา ..
..
..
.ใจเย็นๆสิแป้งฝุ่น..เค้าอาจจะยิ้มให้คนอื่นก็ได้นะ แป้งฝุ่นบอกตัวเอง...
--------
...ลงเป็นตอนที่2แล้วแต่ฝีมือก็ยังไม่พัฒนา...ยังไงก้อช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ....
           ....คราวหน้าจะพยายามเขียนให้ดีกว่านี้ค่ะ.....^________^....