human&hope

อัณณพ

มนุษย์-ความหวัง
	
ปัจจุบันนี้ เราคงพบเห็นผู้คนสมหวัง และผิดหวังปะปนกันไป แต่เราลองสังเกตไหมว่า ทำไมบางครั้งคนสมหวังถึงร้องไห้ และบางครั้งทำไมคนผิดหวังกลับระเบิดหัวเราะออกมา ซึ่งนั่นผิดวิสัยของมนุษย์เรา ที่ถ้าสมหวังต้องดีใจ และเมื่อผิดหวังจะต้องเสียใจ
จากที่ได้กล่าวมาข้างต้นสื่อให้เห็นถึงความเป็นตัวตนของมนุษย์ ถ้าเรารู้จักควบคุมตนเอง เผื่อได้ เผื่อเสีย ไม่ตั้งอะไรไว้สูงเกินไป เช่น คนเรามักคิดเสมอว่า ถ้าเราทำอะไรทุกอย่างต้องมีผลลัพธ์ออกมาดีเสมอ นั้นก็เป็นความคิดเข้าข้างตัวเองที่มากเกินไป 
บางครั้งนักธุรกิจบางคนที่เราเห็นตามหน้าหนังสือพิมพ์  เรามองดูว่าเขารวย ประสบความสำเร็จ แต่จริงๆแล้วเราอาจไม่รู้เลยว่าเขาคิดเสมอว่าตนเองยังไม่ประสบความสำเร็จ และมักโทษตัวเองที่ไปไม่ถึงจุดที่ตั้งไว้ นั่นเป็นเพราะว่าเขาและเราตั้งค่าของความสำเร็จไว้ต่างกัน
แต่ในทางกลับกัน เราเห็นคนบางคนที่ยากจน แต่ทำไมพวกเขายังยิ้มได้ ยกตัวอย่าง เช่น แม่ค้าขายข้าวมันไก่ เราเห็นเขายกรถเข็นกลับบ้าน มีไก่เหลือ 2 ตัว เราคิดว่าเขาน่าสงสาร ขายไม่หมด และวันนี้คงได้เงินน้อยกว่าทุกวัน เพราะทุกวันเราเคยเห็นเขาขายหมด แต่ในความจริงแล้วแม่ค้าขายข้าวมันไก่อาจจะนึกยิ้มในใจว่า วันนี้ขายดีจัง ทั้งๆที่ช่วงไข้หวัดนกระบาด แต่ไก่เราเหลือแค่ 2 ตัว
สิ่งที่กล่าวมานั่น เพียงอยากจะให้เพื่อนๆ เปรียบเทียบว่าการตั้งความหวังของคนเรานั้นต่างกัน บางคนตั้งไว้สูงมาก ยามไม่อาจทำได้ เขาก็ไม่มีความสุข แต่ถ้าคนเราตั้งความหวังแต่พอดี เผื่อผิดหวังไว้บ้าง มันก็ไม่หนักหนาอะไร แต่ไม่ใช่กลัวผิดหวัง ล้วก็ไม่หวังอะไรเลย ชีวิตมันก็จะไร้ค่าเกินไป เพราะผู้เขียนคิดเสมอว่า คนที่ผิดหวังก็เท่ากับเป็นคนที่พลาดพลั้ง และผู้เขียนก็ยังคิดอีกว่า คนที่พลาดพลั้ง คือคนที่กล้าก้าวไปข้างหน้า ดังนั้นเพื่อนๆ จะไม่ก้าวเพราะกลัวพลาดพลั้ง หรือเพื่อนๆจะเลือกก้าว แล้วพลาดพลั้ง แต่สามารถลุกขึ้นใหม่ แล้วพยายามก้าวต่อไปด้วยรอยยิ้ม...
**********************************