เตะ ทราย......สลาย ลม

tiki

พรุ่งนี้วันเสาร์ ว่าจะไปทะเลตะวันออกจะไปเตะฝุ่น เตะทรายให้หายเครียด
       มือจับพวงมาลัยคุณหญิงเจ้าแก่เจ้าเก่า...ในสภาพกันสะเทือนและช่วงล่างโดนขอนไม้เด้งตามถนนเบียนบด
เธอจนไม่เหลือดี...เธอจะวิ่งไปไกลเหยียบสองร้อยกิโลคงไม่ได้แน่
            กดมือถือบอกปลายทาง...
         เปลี่ยนใจแล้ว....
      อ้าว ทำไมล่ะ ปลายสายครางแผ่วแผ่ว ทำไมเปลี่ยนใจไม่ไปง่ายๆหรือไร
          เปลี่ยนใจว่าจะไปค่ำนี้เลย...
       
.				

๒
         นำคุณหญิงเข้าจอดใต้ถุนตึกอย่างเรียบร้อย ...หอบเอกสารทั้งตั้งขึ้นห้อง...อากาศเย็นโชยออกมาจากห้องใน
รองเท้าผ้าใบกองอยู่หน้าบ้านเหมือนเดิม...นายหัวโมฮ็อคคงอยู่ในห้องเงียบเชียบ...

         สลัดเสื้อคลุมตัวดำมันแว้บนั้นออกชั่วคราว  รีบล้างจานที่วางไว้ตรงหน้า อุ่นข้าวสวย อุ่นอาหารสองอย่าง
ให้ตัวเองกินกันตายไปก่อน...รีบทำความสะอาดโต๊ะอย่างเร่งด่วน แล้วก็คว้ากระเป๋าใบใกล้มือที่สุด เหวี่ยงเสื้อนอน
เสื้อยืด กางเกงในและนอกเสื้อชั้นในและนอก ขันน้อย แปรงและยาสีฟัน ไม่ลืมครีมทาผิวสักกระปุก 
       ชะโงกดูนายหัว ปีนขึ้นไปนอนชั้นบนเตียงสองชั้น เงียบสนิท...เปิดไฟโคมไว้หัวเตียง..
         ทุกอย่างเรียบร้อย...เขียนข้อความไว้บนกกระดาษเศษที่คว้าได้..

            **ไม่อยู่...ไปจังหวัด...
                หมูอยู่ในตู้เย็นใบสีฟ้า ...หากินกันเองด้วยจ้า
                                แม่..**


            หยิบรองเท้าออกมาสวม นึกได้ว่าลืมเครื่องชาร์จมือถือ สองอันเอาไปด้วย หันกลับไปกวาดต้นฉบับ
งานบทกลอน เรื่องสั้นอะไรเหล่านั้นมาทั้งปึก ...ตามด้วย เล่มกระดาษสาอีกสองเล่ม  หยิบ สร้อยทำมือที่ตัวเองประดิษฐ์
ผสมกับมุกสีน้ำตาลนั้น...ใส่กระเป๋า..
                ไป..


      ไปง่ายจริงๆ จนแปลกใจ

              มันหมดสภาพแล้วจริงๆ				

๓
   
๒๐: ๑๕ นาฬิกา

             น่าจะนับได้ว่าเป็นครั้งแรกที่มาขึ้นรถสายตะวันออก บขส ที่หมอชิดใหม่
     แบบ สะเด๋อได้สุดๆ เพราะไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนมั่ง เลี้ยวขวา ค่ะ  ค่ะ เลี้ยวซ้าย ค่ะ...
           ยิ่งได้ยินราคาค่าตั๋ว  นครชัยทัวร์ ไป ตะวันออกนั้น ว่า 124 บาท ยิ่งอัศจรรย์
นั่งแท็กซี่ในเมืองมันแพงกว่านั้นซะด้วยซ้ำนะ ในเวลา และ วันที่รถติดสุดสะบัดนั้น

         **  น้องค่ะ ไปขึ้นตรงไหนเหรอคะ...ช่วยพาไปส่งหน่อยนะคะ..**
ครั้งไหนๆไปภาคตะวันออกคนเดียว แทบจะน้อยมากนะที่จะไปรถโดยสารขนส่ง บขส...
           คนนำ ก็เดินนำไปช่อง 15 ซึ่งอานข้อมูลแล้ว แถวนั้นเป็นรถสายอีสานหมด
ทั้งนั้น แต่ คนนำยืนยันว่า ใช่นี่แหละครับ รถจะเข้ามาอีกสักชั่วโมงนะ...
             อะ
          ในตั๋วบอก รอบสามทุ่ม ไฉนจะต้องรออีกสักชั่วโมงล่ะ
             
             สี่ทุ่มเกือบยี่สิบนาที หลังจากยืนลุ้นให้ประชาชนที่จะไปสายอีสาน ได้ขึ้นรถตามคิวของเขาไปกันจนหมด คนรอสายตะวันออก
อย่างเราๆ ซึ่งยืนฝึกความอดทนแบบ สามัญชน ก็ ยืนยิ้มแหยๆ  ขณะคอยตอบคำถามแต่ละสัญญาณมือถือที่เข้ามาว่าอยู่ไหนแล้ว
            **อะค่ะ **อยู่หมอชิตนี่แหละค่ะ** ค่ะ อยู่หมอชิดค่ะ รถติดมากค่ะ ไปไหนไม่ได้เลยค่ะ**

       
             เก้าอี้บนรถช่างเหมือนสวรรค์เสียจริง
          เมื่อพาร่างตัวเองหย่อนลงในเก้าอี้ลำดับที่สองด้านซ้ายหน้ารถได้...นั่งอ่านข้อความว่าปุ่มโน้นนี้เขาไว้ทำไรบ้าง
ราวกับไม่รู้จักรถทัวร์ปรับอากาศมาก่อนในชีวิตอะไรประมาณนั้น... รู้สึกตื่นเต้นเหมือนเมื่อเคยเดินทางบ่อยๆหลายปีมาแล้วจริงๆ
              ฤๅวัฏจักรชีวิตจะหมุนวนไปเช่นเดิมอีกครั้ง...?

              และแล้ว รถก็เคลื่อนออกจากสถานีเสียที



.				

๔

           ในเก้าอี้มืดๆนั้น เบื้องหน้าก็คือด้านหลังของแถวหน้า เลยไปก็ช่องหน้าคนขับพร้อม หนุ่มน้อยบัสโฮสเตจ ซึ่งนั่งเงียบกันอยู่ด้านหน้า
            เครื่องโทรทัศน์แสดงภาพเทปบันทึกภาพ คณะตลก ในชิงร้อยชิงล้านของ
คุณปัญญา นิรันตร์กุล เห็นคุณตั๊ก มยุรา ธนบุตร คอยยิ้มหวาน สวยห้าพันปีอยู่หน้าจอ         ...
          เพลินกับรายการตลกเบื้องหน้า...นานทีก็สำรวจเส้นทาง มืดรอบราย มอเตอร์เวย์เสียที...ในบางครั้ง...ใจก็ลอยไปหาใครบางคน

        ในบางครั้งใจก็สงบนิ่ง  และก็คอยตอบคำถาม สัญญาณมือถือ ที่ถามว่า ตอนนี้อยู่ไหน...

           การเดินทางกลางคืนสู่เมืองที่ บอกเจ้าบ้านว่า
       * คิดว่าน่าจะปฏิสนธิ เมืองนี้นะ..**ให้เธอหัวเราะมาตามสาย..นั้น...มันช่วยผ่อนคลาย ความวุ่นวายยุ่งเหยิงของหน้าที่การงานที่ตัวเองสร้างสมขึ้นมาได้ดีเยี่ยมเลย

                 รถบนมอเตอร์เวย์ ซึ่งคันใหญ่ อย่างนั้น ขับไม่เร็ว ไม่หวืดหวาด วืดวาด..ทำให้คนนั่งคลายกังวลไปเยอะ
ที่เคยคิดว่าบริการบขส ไม่ดี ก็เห็นจะต้องเปลี่ยนแนวคิดว่า การบริการคนหมู่มาก ถ้าทำให้ดี ให้สุภาพเรียบร้อย
จะเป็นเรื่องที่ถูกต้องต่อชีวิต

            ทิกิ_tiki
          จบเท่านี้ก่อน
    ในเวลา ๐:๔๒  คืนพระอาทิตย์ ๑๙ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๔๗

สงวนลิขสิทธิ..ตามพระราชบัญญัติ
Copyright ..All rights reserved  				

๕

                รถผ่านมาบตาพุด ละกระมัง
         นั่นอะไรหนอ เมืองอะไรสว่างไสวสวยงามเช่นนั้น
      อ่อ โรงแยกก๊าซ ปอตอทอไงคะพี่...**  น้องที่นั่งข้างข้างให้ข้อมูล ในขณะที่ฉันก็เริ่มกดโทรศัพท์ เพื่อบอกเจ้าของถิ่นว่า รถกำลังจะเข้าเทียบสถานีอีกไม่กีนาทีข้างหน้าแล้วนะ
             เป็นแสงสีสวยงามอร่ามตากว่าเมืองใด
         แม้จะเป็นลูกไฟมากมายเหนือปล่อง แต่ก็เป็นความงามระยับจับตา
       ให้ตื่นตะลึงได้เช่นกัน

สักพักหนึ่ง รถก็ผ่านไปถึงสถานีบริษัทรถเอง..
.บัสโฮสเตส ประจำรถออกมายืนพูดผ่านไมโครโฟน 
ขอบคุณทุกท่านที่เดินทางมาโดยสวัสดิภาพเชิญจองตั๋วกลับครั้งหน้าได้ที่นี่...
           และ ขอให้ไปรับกระเป๋าหน้าห้อง โดยสาร ด้วย..
            ทันสมัยด้วยระบบสายพานพากระเป๋าเดินทางออกไปส่วนหน้า อีก 
        ก็สมควรอยู่สำหรับเมืองอุตสาหกรรมนานาชาติและท่องเที่ยวอย่างระยอง

             
             ใครคนหนึ่งยืนโบกมือไหวๆอยู่ริมถนน...
          ต่างคนต่างยิ้มให้กันแบบ ทึ่งต่อกัน ด้วย คนที่ฉันเห็นนั้นก็ดูเด็กเหลือเกิน  พอๆกับที่เธอก็เอ่ยปาก ราวกับนัดไว้พร้อมกันเลยว่า
           ** คุณนี่ดูเด็กมากเลยค่ะ**
              แล้วก็ แทบระเบิดหัวเราะกันมาพร้อมกัน 
               ก็ ...เรื่องมันยาวน่ะสิ

ทิกิ_tiki
บอกจะเขียนต่อ แต่มัวแต่คุยไม่ค่อยได้พิมพ์งานตัวเองค่ะ อิอิ
           

    จบเท่านี้ก่อนแล้วจะต่อใหม่ค่ะ
    ในเวลา๒๓:๔๒  คืนพระอังคาร ๒๐ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๔๗
คืน ขึ้น สี่ค่ำ ๔ เดือน ๘/๘

สงวนลิขสิทธิ..ตามพระราชบัญญัติ
Copyright ..All rights reserved  				

๖

          นึกนึกดูก็แปลกนะคนเรา.....เคยรู้จักกันมาแต่ชาติปางไหน
แค่ได้คุยกันไปคุยกันมาในหน้าจอ ก็หอบเสื้อผ้าตามมาเสียแล้ว
        นี่เป็นสมัยก่อน คงขึ้นข่าวหน้าหนึ่ง 
         สมัยนี้ โธ่ มันก็แค่มาคุยกัน มาพักผ่อนตามคำเชิญ

         นั่นแหละนะ คนสองคนจึง พบกันแค่ตอนตีหนึ่งครึ่งของคืนวันศุกร์
     นั่งรถไปด้วยกัน ไปหาข้าวต้มริมถนนเมืองระยอง ..เจ้าของถิ่น รู้ดีว่า
 เอ็นหอยทอดกระเทียมพริกไทย นั้นอร่อยนัก ..ฝ่ายแขกคนไทยที่มา 
ก็พอใจจะได้รับประทาน ปลาอินทรีแดดเดียวรสชาติดี 
และทอดกำลังนุ่มไม่แข็งเกินไป
คุยกันจนร้านปิด..สัพเพเหระ..อย่างไม่ต้องมีอะไรเบื้องหน้าเบื้องหลัง
    เด็กในร้านมายกเก้าอี้ขึ้นโต๊ะไปหมดแล้วเหลืออยู่โต๊ะเดียว..
ถึงได้เดินไปขึ้นรถที่ขับมารับได้นั่นแหละ

            ใครบางคน ว่าทำไมถึงไว้ใจคนง่ายจัง
         ก็คนมันไว้ใจทั้งคู่เลยนี่นา...
        มองหน้ากันแล้วก็ขำ เห็นใจคนนิสัยนักเลงสองคนมานั่งมองหน้ากัน...
              * คุณไม่กลัวเราจี้ปล้นเอาเหรอไง**

        ฉันถามเจ้าของบ้าน..ซึ่งก็ได้คำตอบสวนมาเหมือนกันว่า
                * อ้าว แล้วคุณก็ไม่กลัว ถูกอุ้มมั่งเหรอ ใครกันแน่..จะน่ากลัวกว่ากัน 
นี่มันถิ่นของฉันนะค้า..**

          สองคน นั่งรถไปอีกนิดเพื่อถึงที่พักเจ้าบ้าน ..ส่งเข้าห้องให้พักผ่อน พร้อมให้นั่งเล่น อินเตอร์เน็ตได้อีกทั้งคืน.
..เหมือนอยู่บ้านตัวเอง..ยังไงก็ยังงั้น

           เจ้าของบ้านมาซูฮกว่า ทำไมอยู่จนเช้าได้นะ..แล้วฉันก็ขอตัวงีบสักสองชั่วโมง จาก ตีห้าครึ่งเพื่อจะตื่น เก้าโมงเช้าประมาณนั้น

              มันไม่มีอะไรมากไปกว่าคนบางคน ขี้เหงา เครียดกับภาวะชีวิตวุ่นวายรอบตัว อยากพบปะพูดจากันบ้าง 
..ตอนนี้ก็ประทับตรารับรองความประพฤติมาให้เสร็จสรรพ ราวกับเป็นอาจารย์ผู้ปกครองเว็บเลย...

.           จิตใจคนเรานั้นมันสร้างให้ดีก็ได้
ร้ายก็ได้.
         .คนเรานับถือกัน คบกันที่การประพฤติปฏิบัติต่อกัน...
                ...ศีลและ ธรรมเป็นตัวบ่มไว้ให้แก่วิญญาณของ คน
 ซึ่งพร้อมเพื่อจะพบคนหมู่ใหม่กลุ่มใหม่ อาจจะเกิดคนละสมัย
อาจจะใช้ชีวิตคนละแบบอย่าง ...แต่ที่หน้าสโมสรเรือนไทยแห่งนี้  ศีล และ ธรรม เป็นตัวกำหนดกลุ่มชนไว้ด้วยกัน..
คุณจะเชื่อไหมล่ะ...?..แต่ก็ไม่น่าไว้วางใจเสมอไปหรอกนะคะ...
เผอิญเรามันไว้ใจ...ก็ทำไงล่ะ ?

ทิกิ_tiki

แล้วจะต่อใหม่ค่ะ
    ในเวลา+๙:๔๕  คืนพระพุธ  ๒๑ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๔๗
คืน ขึ้น ห้าค่ำ   ๕   เดือน ๘/๘
สงวนลิขสิทธิ..ตามพระราชบัญญัติ
Copyright ..All rights reserved   ๏
ทิกิ_tiki				

๗
            สายสาย สองคนก็ตื่น..ตื่นมาเจอกัน ดื่มกาแฟห้องอาหารชั้นล่างกัน.
.พอกันทั้งแขกและเจ้าของบ้าน คืออยู่ในชุดไม่น่ามองดูไม่ได้ทั้งคู่..(:)
          แล้วก็ไปทำกิจกรรม ดูการรดน้ำต้นไม้ สวนเจ้าบ้าน...สักเกือบชั่วโมง 
ฉันก็ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เพื่อจะไปตามรายการที่เจ้าบ้านเธอตั้งใจ
จะจัดไว้ให้แขกคนไทย

            เจ้าบ้านมีเรื่องเครียดนิดหน่อย เพราะตอนกลางคืน คุณทิกิ_tiki ก็ทำ
เครื่องคอมพิวเตอร์ของเจ้าบ้าน ถูกป่วนเครื่องปิดไปเสียอีก...(โดนประจำ
อยู่แล้วคุณทิกิ_tiki น่ะ)
           เลยได้ไปชม ศูนย์การค้าประจำเมืองระยอง ดูร้านขายซ่อมคอมพิวเตอร์ในเมืองที่เจ้าบ้านใช้บริการเป็นประจำ

          จากนั้นเจ้าบ้านก็ นำ  รถขับผ่านไปยังทะเล อ่าวแม่รำพึง....
         เป็นเวลาเที่ยง  รายการอาหารถูกสั่งไว้หมดแล้วโดยเจ้าบ้านคนกว้างขวาง
เธอโทรศัพท์แจ้วๆสั่งไปตลอดทาง ว่าคุณทิกิ_tiki อยากจะทานอะไรมากไปกว่า
กั้งกระดาน ทอดกระเทียมพริกไทย ที่เธอสั่งไหม..เหอๆๆ
         ต้อนรับแขกยังกะแม่เลี้ยงลูกเลย

             แล้วเราก็ตื่นใจกับกั้งกระดานตัวใหญ่ ผ่าทอดเกรียมกรอบ มาวางตรงหน้า   ตามด้วย  ปลานึ่งมะนาว ตัวใหญ่ 
และ ผัดอะไรอักอย่างที่ลืมชื่อไปแล้วเดี๋ยวให้เจ้าบ้านบอกเองดีกว่า   รายการเขียนวันนี้ ไม่ใช่แม่ช้อยนางรำ 
แต่กำลังจะเป็นรายการเพิ่มความอ้วนไปเสียแล้ว ...
            ส่วนใหญ่ก็คุยกันสัพเพเหระเหมือนตอนกลางคืนที่ร้านอาหารอีก
           ดูทะเลไป ..รับประทานกันไป..
                โต๊ะข้างๆ ก็คุยเสียงดังข่มทับไป  อาหารกลางวันวันนี้ สนุกมาก และ อิ่มมากเหลือเกิน 
          ที่สนุกกว่านั้นและทำให้เจ้าของบ้านอารมณ์ดีกว่าเมือคืน..
                    คือมี แม่ค้าอ้วนๆคนหนึ่ง หาบถั่วต้มและ ลูกกระบกเผามาขาย 
คุณเจ้าของบ้านเธอไม่เคยทานลูกกระบกมาก่อน
          เราก็สาธิตให้เธอดู  ระหว่างสั่งของ คุณแม่ค้าก็เรียกเรากันว่า
     ** คุณหนุจะรับเพิ่มไหมคะ**
              ทำเอาฉันหัวเราะพรึ่ดมาแบบกลั้นไม่อยู่   ก็วันนี้คุณเจ้าของบ้าน
เธอสวมเสื้อคว้านไหล่โชว์ผิวผ่องผุด สีแดงแจ๊ด
มิหนำซ้ำยังสะพายกระเป๋าวัยรุ่นอีก...จึงเป็นคุณหนูไปน่ะสิ
           ** ป้า คุณหนูอะไรที่ไหน แก่แก่แล้วทั้งนั้น**
          ** ไม่จริ๊ง ไม่จริง ค่ะ คุณหนูอย่าหลอกคนแก่ คุณหนูสองคน อายุหน้าตา
 ก็ แค่ยี่สิบห้าเองมังคะ**
          **โห คุณป้าขา งั้นสั่งหมดหาบเลยค่ะ **
                      วันนี้ เจ้าของบ้านเลยท่าทางอารมณ์ดีเพราะอย่างนี้แหละค่ะ

           ทิกิ_tiki

      แล้วจะต่อใหม่ค่ะ
    ในเวลา+๒๐:๔๐  คืนพระพุธ  ๒๑ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๔๗
คืน ขึ้น ห้าค่ำ   ๕   เดือน ๘/๘

 สงวนลิขสิทธิ..ตามพระราชบัญญัติ
Copyright ..All rights reserved   ๏
ทิกิ_tiki				

๘
 
 กว่าจะออกมาได้  กั้งทั้งจาน ปลานึ่งมะนาว กับอะไรอีกอย่างก็ได้รับการ
ร่วมด้วยช่วยกันแกะรับประทานเสียเกือบหมดเกลี้ยง...
แล้วที่นี้ ก็ง่วงนอนแล้วละสิ ทำไงดีล่ะนะ
            แต่เจ้าบ้านเธอก็ไม่ง่วงไม่เหนื่อยนะคะ ยังคงพากันขับรถต่อไป 
แวะอะไรอีกแห่งสองแห่ง 
ก่อนจะมุ่งไปสู่เส้นทางบ้านค่ายเพื่อจะไป ไร่ของคุณอาของเธอ

           เมื่อสักสองสามปีก่อน ..บริษัท เอเย่นต์ค้าแผ่นลามิเนตแห่งหนึ่ง 
ได้จัดทัวร์ให้พวกมัณฑนากรและ พวก ยี่ปั๊วแผ่นลามิเนตทั้งหลายได้ไป
เที่ยว ระยองในครั้งนั้น นอกจากจะไปชมโรงงานผลิตเฟอร์นิเจอร์
ไม้ยางส่งออก ก็ยังได้ไปชม สวนสุภั่ทราแลนด์มาแล้วหนึ่งรอบ  จำได้ว่า
ได้รับประทานมะเฟืองจากต้นและ เก็บลูกทุเรียนจิ๋วๆมาด้วย

             วันนี้ ค่อนข้างพิเศษหน่อย เพราะหลานสาวคนสวยของไร่ เธอเดิน
ส่งเสียงแจ้วๆ ทักทายตั้งแต่คนขายของในร้านไปถึงคนนำทัวรที่มาขับรถ
ชมสวนให้เป็นกรณีพิเศษ
            เรามีการถ่ายรูปกันไว้มากมาย โดยเฉพาะ มีน้องๆเด็กจบรามคำแหงกลุ่มหนึ่ง น่ารักดีทั้งกลุ่มขึ้นรถมาเที่ยวชมสวนด้วยกัน ก็คงขำพี่สองคน
ที่เอาแต่ถ่ายรูปๆๆๆๆ กันอยู่นั่นแหละค่ะ
            แต่กระนั้นก็ยังได้ ลงแวะ รับประทานผลไม้ อาทิเช่น ทุเรียนพูครึ่ง มังคุด อีก สักหกลูกตบท้าย แล้วไป รับ องุ่นจิ่ว แบบไร้เมล็ด 
ถ่ายรูปมาให้ดูก่อนเลย องุ่นที่นี่ออกกันลูกดกมากมายดี

          ระหว่างที่คนขับจำนรรจาพาข้ามจากอีกฝั่งสามสี่ร้อยไร่ มาอีกฝั่ง
สามสี่ร้อยไร่เหมือนกันนั้น
          ฉันก็อดถามคนขับรถมัคคุเทศก์กิตติมศักดิ์นั้นไม่ได้ว่า
             นี่ต้อง ใช้เงินปีละกี่ร้อยล้านคะถึงจะดูแลสวนขนาดใหญ่ อย่างนี้ได้ 
มีผลไม้ครบหมด
          มีทั้ง ทุเรียน กระท้อน ลำใย  แก้วมังกร  องุ่น มังคุด เงาะ ฯลฯ 
บรรยายไม่หมด   ท่านมัคคุเทศก์ผู้ขับรถให้นั่งก็บรรยายได้เก่งมาก 

           ทั้งนำมีดไปตัดผลไม้สีทับทิม นามแก้วมังกรมาเฉือนกันคนละเสี้ยว
ให้ทุกคนได้รับประทานกันสดสดอีกด้วย...

           ,ไม่ประทับใจเจ้าบ้านแล้วจะไปประทับใจใครล่ะคะ

           ทิกิ_tiki

      แล้วจะต่อใหม่ค่ะ
    ในเวลา ๒๑:๔๐  คืนพระพุธ  ๒๑ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๔๗
คืน ขึ้น ห้าค่ำ   ๕   เดือน ๘/๘

 สงวนลิขสิทธิ..ตามพระราชบัญญัติ
Copyright ..All rights reserved   ๏
ทิกิ_tiki