รักใช่ไหม(เอาบทนี้ค่ะ)

ลอยไปในสายลม

ฉันไม่เคยรู้เลยว่า ฉันคิดกับเขาอย่างไร ทั้ง ๆ ที่เขาก็ดีกับฉันมาก เขาทำทุกอย่างเพื่อฉัน เขาทุกข์ เขาสุขไปกับฉันทุกครั้ง  แต่ฉันไม่เคยหันไปมอง ฉันไม่เคยที่จะใส่ใจ เพราะว่าเขา คือ ..เพื่อนสนิท...   เพื่อน.. ใช่ซิ คำนี้มั้ง ทำให้ฉันไม่คิดไม่หวังอะไรมากไปกว่านี้ ฉันไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ว่าฉัน..คิดอะไร  จนกระทั่ง.......ฉันต้องสูญเสียเขาไป ไม่ใช่การตายจาก แต่มันทรมานยิ่งกว่านั้น ก็คือ....... เขา.......แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น
วันนั้น ฉันจำได้ ...เขาเดินมา แล้วบอกกับฉันว่า เราจะแต่งงานแล้วนะ เธอต้องไปงานเราให้ได้นะ เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางอก ฉันอึ้งไป ที่ทำได้เพียงพยักหน้ารับ   ......เขาจะแต่งงานแล้ว  เขาจะหายไปจากชีวิตฉัน  เราเป็นได้แค่เพียง ...เพื่อนสนิทกัน ..........  ฉันเสียใจมาก ...ทำไมฉันต้องเสียใจล่ะ... ฉันไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยดเดียว ไม่มีสักหยดเดียว เพราะฉันไม่อยากให้เขาต้องเป็นทุกข์ ฉันแคร์เขามากขนาดนี้เลยหรือ    ฉัน .... ฉันรักเขาหรือ  ฉันโง่เอง  ทำไม ฉันไม่บอกเขาก่อน  .....แล้วเขาล่ะ คิดยังไงกับฉัน แค่เพื่อนหรือ....  นี่เป็นคำถามที่คาใจฉันมาจนทุกวันนี้
มาถึงวันนี้ ฉันยังไม่แต่งงาน ฉันไม่รักใครอีกเลย และฉัน..ยังหวังว่า..ฉันจะได้คำตอบที่ค้างคาใจ